Ενημέρωση: 25 Αυγ. 2020
Γράφει ο Roger L. Simon
Σχολιασμός
Είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί ο Τζο Μπάιντεν παρέλειψε να αναφερθεί έστω και λίγο στη βία που κατακλύζει τόσες πολλές πόλεις στην Αμερική.
Του ήταν δύσκολο να κάνει μια τέτοιου είδους αναφορά χωρίς να αποκαλύψει τις τρομερές πολιτικές που κρύβονται πίσω από το κόμμα του σε αυτές τις πόλεις.
Από το Πόρτλαντ -όπου οι αιματηρές εξεγέρσεις συνεχίζονται για ογδόντα ημέρες χωρίς τέλος- μέχρι τη Νέα Υόρκη -την πόλη που κάποτε όλοι ζήλευαν, η οποία έχει πλέον μετατραπεί σε σκουπιδότοπο και αποχωρητήρια για τους άστεγους ναρκομανείς και τους παιδεραστές, ενώ οι πολίτες της άρχισαν να τρέπονται σε φυγή- οι Δημοκρατικοί αξιωματούχοι έχουν αποδειχθεί ότι είναι μια ομάδα από πριμαντόνες που χάθηκαν ανάμεσα στην συμπάθειά τους για τους διαδηλωτές (συμπεριλαμβανομένων των βίαιων με τους οποίους φαίνεται ορισμένοι να ταυτίζονται) και σε μια απόλυτη ανιδεότητα για το πώς να χειριστούν αυτή την κλιμακούμενη κατάσταση.
Ό,τι κι αν κάνουν, δεν τολμούν να προσβάλουν τους οσιοποιημένους διαδηλωτές καλώντας την αστυνομία, μην τυχόν και αυτοί (Δημοκρατικοί δήμαρχοι, κυβερνήτες, γενικοί εισαγγελείς και ούτω καθεξής) κατηγορηθούν για ρατσισμό — ένα παιχνίδι ανόητων, αφού όλοι, στο τέλος, δακτυλοδείχνονται ως ρατσιστές. Έτσι πηγαίνουν τα πράγματα στην Αμερική του σήμερα.
Εξαιρέσεις είναι φυσικά οι δήμαρχοι του Σιάτλ και του Σικάγου οι οποίοι, με μια απίστευτη υποκρισία, άρχισαν ξαφνικά να καλούν τους αστυνομικούς να τους προστατεύσουν, όταν τα σπίτια τους δέχτηκαν επίθεση, κάτι που δεν έκαναν ποτέ για τους ανθρώπους των πόλεών τους, ειδικά για τους φτωχούς, που προσποιούνται ότι υποστηρίζουν.
Στην περίπτωση του Σικάγου, για χρόνια βλέπουμε τα σώματα να σωριοάζονται το ένα πάνω στο άλλο, καθώς η πόλη έχει μετατραπεί σε πεδίο δολοφονιών για τους μαύρους.
Εν τω μεταξύ οι αστυνομικοί, που εργάζονται σκληρά, υπό την συνεχή επίθεση των ηθικών ναρκισσιστών της αριστεράς, συνταξιοδοτούνται με ρυθμό ρεκόρ σε ολόκληρη την χώρα -ποιός θα μπορούσε να τους κατηγορήσει- αφήνοντας τις πόλεις ανυπεράσπιστες, ενώ η ηγεσία της Antifa και των Black Lives Matter συνεχίζουν να επιζητούν την επανάσταση.
Αξίζει να θυμόμαστε ότι οι ηγέτες των BLM είναι όπως ανοιχτά δηλώνουν οι ίδιοι, «εκπαιδευμένοι μαρξιστές». Ο μαρξισμός έχει οδηγήσει σε πολύ περισσότερους θανάτους -περίπου εκατό εκατομμύρια- από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία, ιδεολογία ή πανδημία στην ιστορία του κόσμου, συνδυασμένες.
Όσον αφορά το χάος και τις δολοφονίες, η αριστερά κερδίζει το προβάδισμα με διαφορά. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί τους, ούτε καν το ISIS που μπόρεσε να σκοτώσει 20.000 άτομα μόνο στο Ιράκ σε διάστημα δύο χρόνων. Κατά κάποιον τρόπο, η επιθυμία της αριστεράς για αιματοχυσία είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτη (βλέπε Γαλλική Επανάσταση), παρομοίως και το επίπεδο της καταστολής, όπως μπορούμε να δούμε από την σημερινή Κίνα, όπου ακόμα υπάρχουν στρατόπεδα συγκέντρωσης – όσο απίστευτο κι αν ακούγεται μετά το Άουσβιτς – με πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους εσώκλειστους.
Ο Τζο Μπάιντεν είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θα έκανε κάτι για αυτό. Όπως φάνηκε, δεν είχε το θάρρος να αναφέρει στην ομιλία του έστω και μια λέξη σχετικά με την βία στις αμερικανικές πόλεις (ή στις κινέζικες). Πού λοιπόν να βρεί το θάρρος να κάνει κάτι για οτιδήποτε απ’ όλα αυτά, όντας «αλυσοδεμένος» από το αριστερό κομμάτι του κόμματός του;
Πρόσφατα, ένα μέλος του Κογκρέσου, η Αριάνα Πρίσλεϊ (Δ-Μασ.), ζήτησε τη συνέχιση των «αναταραχών». Όχι ότι χρειαζόταν βέβαια, η βία τείνει να τρέφεται από τον εαυτό της και να μεγαλώνει όταν δεν υπάρχει αντίσταση (βλέπε Γαλλική Επανάσταση και πάλι).
Για αυτόν και μόνο τον λόγο είναι πιθανότερο να δούμε περισσότερη βία με μια κυβέρνηση Μπάιντεν απ’ ό,τι με μια δεύτερη προεδρία Τραμπ.
Εάν κερδίσει ο Τραμπ, θα υπάρξει αναμφίβολα μια άμεση αντίδραση, που πιθανόν να ξεπεράσει εκείνη μετά την πρώτη νίκη του, που ήταν σε βρεφικό στάδιο. Αλλά μην ανησυχώντας πλέον για την επανεκλογή, θα καταστείλει γρήγορα τους βίαιους διαδηλωτές και τους ταραξίες στο όνομα της δημόσιας ασφάλειας, φέρνοντας ανακούφιση στους περισσότερους Αμερικανούς, ακόμη και σε εκείνους που δεν θέλουν να το παραδεχτούν.
Ο Μπάιντεν και οι υπόλοιποι Δημοκρατικοί καθώς και η χορωδία τους των μέσων μαζικής ενημέρωσης, είναι φυλακισμένοι σε μια μορφή νοσταλγίας της δεκαετίας του ’60, ειδικά οι νεότεροι που δεν την έζησαν. Νομίζουν ότι αυτές οι μέρες ήταν «πολύ ‘κουλ’ για το σχολείο». (Ως κάποιος που τις έζησε, επιτρέψτε μου να εκνευριστώ.)
Αυτή η επιθυμία του να είσαι «κουλ», μια αξιολύπητη μορφή συμμόρφωσης στην πραγματικότητα, αποτελεί την βάση της άρνησής τους για αντιμετώπιση της βίας. Το αποτέλεσμα είναι ηθική και προσωπική σύγχυση, όπως βλέπουμε με τους κατοίκους του Άνω Δυτικού Μανχάταν που δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει, καθώς πηγαίνουν στο Zabar’s για να αγοράσουν μπέιγκελ, και πρέπει να αλλάζουν πεζοδρόμια για να αποφύγουν την κλοπή (ή και ακόμα χειρότερα) από έναν από τους διάφορους ναρκομανείς και ανώμαλους που στέκονται στην μπροστινή πόρτα.
Ή με τους πολύ φιλοαριστερούς κατοίκους του δυτικού Λος Άντζελες, όπως μαθαίνω από φίλους που ζουν ακόμα εκεί, οι οποίοι δεν οδηγούν πλέον με ανοιχτές τις οροφές των κάμπριο αυτοκινήτων τους, επειδή φοβούνται ότι ένας άστεγος θα πηδήξει στο κάθισμα δίπλα τους στον πλησιέστερο σηματοδότη.
Ή με αυτούς στα προάστια του Πόρτλαντ που συγκλονίστηκαν εκείνη την νύχτα από την όψη της Antifa – ή το BLM ήταν; – να κάνει πορεία στους αψεγάδιαστους δρόμους τους, κρατώντας ψηλά στον αέρα φώτα σε στυλ ΚΚΚ, φωνάζοντας ότι έφτασε η ώρα τους.
Αυτοί οι άνθρωποι σκέφτοναι ακόμα να ψηφίσουν τον Μπάιντεν; Δυστυχώς, οι περισσότεροι θα το κάνουν. Αλλά πολλοί από εμάς δεν θα το κάνουμε. Εκτιμούμε την ζωή μας και τις οικογένειές μας.
Ο Roger L. Simon είναι βραβευμένος μυθιστοριογράφος, σεναριογράφος υποψήφιος για Όσκαρ, συνιδρυτής της PJ Media, και τώρα αρθρογράφος της Epoch Times. Μπορείτε να τον βρείτε στο Parler και στο Twitter @rogerlsimon.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
Σε τι διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό. Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
Αν εκτιμάτε την ανεξάρτητη δημοσιογραφία μας, βοηθήστε μας να συνεχίσουμε. Στηρίξτε την αλήθεια και την παράδοση.
[give_form id=”3924″]
