Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας, από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».
Πίνακας περιεχομένων
Εισαγωγή
1. Ο κομμουνισμός μέσω βίας και μη βίας
2. Πόλεμος κατασκοπείας και παραπληροφόρησης
3. Από το New Deal στον προοδευτισμό
4. Η πολιτιστική επανάσταση της Δύσης
5. Τα κινήματα «Ενάντια στον πόλεμο» και «Κοινωνικών δικαιωμάτων»
Παραπομπές
***
Εισαγωγή
Οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2016 ήταν οι πιο έντονες εδώ και δεκαετίες. Αν και η συμμετοχή στις εκλογές ήταν μόνο 58 τοις εκατό, οι προεκλογικές εκστρατείες ήταν γεμάτες αλλαγές και δυσκολίες που παρέμειναν ακόμα και μετά τις εκλογές. Ο νικητής, ο Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος Ντόναλντ Τραμπ, βρέθηκε πολιορκούμενος από αρνητική δημοσιογραφική κάλυψη και διαδηλώσεις σε πόλεις ανά την χώρα. Οι διαδηλωτές κρατούσαν μηνύματα με σλόγκαν όπως «Δεν είναι ο Πρόεδρός μου» και δήλωσαν πως ο Τραμπ είναι ρατσιστής, σεξιστής, ξενοφοβικός, ή ναζί. Υπήρξαν απαιτήσεις επανάληψης μέτρησης των ψήφων και απειλές για μήνυση.
Μέσω διερευνητικής δημοσιογραφίας βρέθηκε ότι πολλές από αυτές τις διαδηλώσεις εκκινήθηκαν από συγκεκριμένες ομάδες ειδικού ενδιαφέροντος [interest groups]. Όπως φαίνεται στην «Αμερική υπό πολιορκία: Εμφύλιος πόλεμος 2017», [America Under Siege: Civil War 2017] ένα ντοκιμαντέρ του ερευνητή με έδρα την Φλόριδα, Τρέβορ Λόντον [Trevor Loudon], ένα σημαντικό ποσοστό των διαδηλωτών ήταν «επαγγελματίες επαναστάτες» με δεσμούς με κομμουνιστικά καθεστώτα και άλλες απολυταρχικές χώρες, όπως οι Βόρεια Κορέα, Ιράν, Βενεζουέλα, και Κούβα. Το έργο του Λόντον έδειξε επίσης τον ρόλο δύο γνωστών αμερικανικών σοσιαλιστικών οργανώσεων, του «Παγκόσμιου κόμματος σταλινικών εργατών» και της «Σοσιαλιστικής οργάνωσης μαοϊκός δρόμος ελευθερίας». [1]
Έχοντας ερευνήσει το κομμουνιστικό κίνημα από το 1980, ο Λόντον έχει κατασταλάξει στο ότι αριστερές οργανώσεις έχουν κάνει την Αμερική τον πρωτεύοντα στόχο για διείσδυση και καταστροφή. Τα πεδία της αμερικανικής πολιτικής, εκπαίδευσης, δημοσιογραφίας, και επιχειρηματικότητας έχουν όλο και περισσότερο με την πάροδο του χρόνου, μετακινηθεί προς τα αριστερά, υπό την επιρροή καλά τοποθετημένων ανθρώπων. Αν και οι άνθρωποι ανά τον κόσμο πανηγύρισαν τον θρίαμβο του ελεύθερου κόσμου μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, ο κομμουνισμός έπαιρνε στα κρυφά τον έλεγχο δημοσίων ιδρυμάτων και φορέων της δυτικής κοινωνίας σε προετοιμασία για την τελική προσπάθεια.
Η Αμερική είναι το φως του ελεύθερου κόσμου και φέρει εις πέρας την αποστολή που της δόθηκε από τον Θεό, να τηρεί μια τάξη στον κόσμο. Η εμπλοκή της Αμερικής καθόρισε το αποτέλεσμα των Παγκοσμίων Πολέμων. Στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, με απειλή πυρηνικού ολοκαυτώματος, η Αμερική περιόρισε επιτυχώς το σοβιετικό μπλοκ μέχρι την αποσύνθεση των σοβιετικών και ανατολικοευρωπαϊκών κομμουνιστικών καθεστώτων.
Οι ιδρυτές της Αμερικής εφάρμοσαν την γνώση τους από τις δυτικές θρησκευτικές και φιλοσοφικές παραδόσεις για να συγγράψουν την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αυτά τα έγγραφα αναγνωρίζουν ως αυτονόητα τα δικαιώματα που ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο — αρχίζοντας με την ελευθερία πίστης και λόγου — και θέσπισαν διάκριση των εξουσιών για να εγγυηθούν το ρεπουμπλικανικό σύστημα διακυβέρνησης. Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν έναν εμφύλιο πόλεμο, ο πόλεμος αυτός έγινε για την πλήρη πραγμάτωση των ιδρυτικών αρχών της Αμερικής, βάζοντας τέλος στον θεσμό της δουλείας. Για 200 χρόνια αυτές οι αρχές έχουν κάνει μια καταπληκτική δουλειά στην προώθηση «εσωτερικής ηρεμίας» και στην εξασφάλιση μιας «καλής κατάστασης» που υπόσχεται η εισαγωγική δήλωση του Συντάγματος.
Η ελευθερία του δυτικού ημισφαιρίου είναι τελείως αντίθετη στον στόχο του κομμουνισμού, που είναι να σκλαβώσει και να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Κρύβοντας το πραγματικό πρόσωπό του πίσω από μια μάσκα ενός όμορφου οράματος μιας συλλογικής κοινωνίας απόλυτης ισότητας, ο κομμουνισμός κατηύθυνε τους απεσταλμένους του σε όλη την υφήλιο στην ανθρώπινη κοινωνία να φέρουν εις πέρας τα σχέδιά του.
Αν και ο κομμουνισμός εκδηλώνεται σε ανατολικές χώρες, όπως η Σοβιετική Ένωση και η Κίνα, ως απολυταρχικές κυβερνήσεις, μαζικές δολοφονίες, και καταστροφή του παραδοσιακού πολιτισμού, σιωπηλά και σταθερά κερδίζει έλεγχο στην Δύση χρησιμοποιώντας τεχνικές υπονόμευσης και παραπληροφόρησης. Διαβρώνει την οικονομία, τις πολιτικές διαδικασίες, τις κοινωνικές δομές, και την ηθική ποιότητα της ανθρωπότητας για να φέρει την παρακμή και καταστροφή της.
Καθώς το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν έχει την εξουσία στις δυτικές χώρες, υποστηρικτές του κομμουνισμού, εκούσια ή μη, μεταμφιέζονται καθώς διεισδύουν σε κάθε είδους οργανισμό και ίδρυμα. Υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις βασικές δυνάμεις που στηρίζουν την κομμουνιστική διείσδυση στην Δύση.
Ο πρώτος παράγοντας υπονόμευσης ήταν η Σοβιετική Ένωση, που ίδρυσε την κομμουνιστική Τρίτη Διεθνή (Κομιντέρν) για να σπείρει την επανάσταση παγκοσμίως. Αρχίζοντας την δεκαετία του 1980, οι Κινέζοι κομμουνιστές εφάρμοσαν οικονομική μεταρρύθμιση. Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) ίδρυσε πολιτικά, επιχειρηματικά και πολιτισμικά προγράμματα ανταλλαγής που του έδωσαν μια ευκαιρία να διεισδύσει στην Δύση.
Η δεύτερη οδός υπονόμευσης δημιουργήθηκε από τοπικά κομμουνιστικά κόμματα, που συνεργάστηκαν με το Σοβιετικό Κομμουνιστικό Κόμμα και την Κομιντέρν.
Τρίτον, οικονομική κρίση και κοινωνική αναταραχή έχουν κινήσει πολλές δυτικές κυβερνήσεις να υιοθετήσουν σοσιαλιστικές πολιτικές στις τελευταίες δεκαετίες, με αποτέλεσμα μια σταθερή μετατόπιση προς τα αριστερά.
Η τέταρτη δύναμη υπονόμευσης έρχεται από αυτούς που συμπαθούν και υποστηρίζουν το Κομμουνιστικό Κόμμα και τον σοσιαλισμό. Αυτοί οι συνταξιδιώτες υπηρετούν τον κομμουνισμό ως ένας πέμπτος πυλώνας «χρήσιμων ηλιθίων» μέσα στην δυτική κοινωνία, που βοηθούν στην καταστροφή του πολιτισμού της, στην σπορά ηθικής διαφθοράς, και υπονομεύουν νόμιμες κυβερνήσεις.
Είναι πολύ πέραν του εύρους αυτής της εργασίας να παρέχουμε μια ολοκληρωμένη παρουσίαση της κομμουνιστικής διείσδυσης στην Δύση, δεδομένης της αδιαφανούς και υποκρυπτόμενης φύσης της. Κατανοώντας τα γενικά, παρ΄ όλα αυτά, οι αναγνώστες μπορούν να αρχίσουν να βλέπουν το πως το κακό λειτουργεί και να μάθουν να αναγνωρίζουν τους πολυεπίπεδους τρόπους παραπλάνησης που χρησιμοποιεί. Χάριν συντομίας, αυτό το κεφάλαιο δίνει μια γενική εικόνα της εξάπλωσης του κομμουνισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην δυτική Ευρώπη.
1. Ο κομμουνισμός μέσω βίας και μη βίας
Στην λαϊκή φαντασία, το κομμουνιστικό κόμμα είναι συνώνυμο της βίας, και σωστά είναι έτσι. Στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» οι Μαρξ και Ένγκελς δήλωσαν: «Οι Κομμουνιστές δεν θέλουν να αποκρύπτουν τις απόψεις και τους στόχους τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι στόχοι τους μπορούν να επιτευχθούν μόνο μέσω της βίαιης ανατροπής όλων των υπαρχόντων κοινωνικών συνθηκών.» [2]
Το γεγονός ότι τα κομμουνιστικά καθεστώτα της Ρωσίας και Κίνας πήραν την εξουσία μέσω βίαιης επανάστασης και χρησιμοποίησαν την βία ως εργαλείο καταπίεσης, έστρεψε την προσοχή μακριά από τις λιγότερο εμφανείς μορφές του κομμουνισμού.
Η δεύτερη και πιο σημαντική [από άλλες] συνεισφορά του Λένιν στον μαρξισμό, ήταν το δόγμα του για το χτίσιμο του κόμματος.
Το χτίσιμο του κόμματος βασικά αποτελούνταν από την υιοθέτηση μεθόδων εξαναγκασμού, μεθόδων εξαπάτησης, και βίας, που μπορούν να βρεθούν σε εγκληματικές οργανώσεις, και τις έκανε αυτές πιο ζωηρές βάζοντάς τους μαρξιστική κοινωνικο-οικονομική θεωρία. Σύμφωνα με τον Λένιν, η εργατική τάξη δεν είναι ικανή να αναπτύξει ταξική συνείδηση ή να απαιτήσει επανάσταση η ίδια, και πρέπει να οδηγηθεί σε δράση από εξωτερική δράση. Οι παράγοντες της επανάστασης θα οργανώνονταν σε μια πολύ πειθαρχημένη προλεταριακή «εμπροσθοφυλακή» — το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Η Βρετανική «Ομάδα Φάμπιαν», ιδρυθείσα το 1884, έναν χρόνο μετά τον θάνατο του Καρλ Μαρξ, πήρε ένα διαφορετικό μονοπάτι στον αγώνα επιβολής του σοσιαλισμού. Το σήμα της Φάμπιαν είναι ένας λύκος μέσα σε προβειά, και το όνομά της είναι αναφορά στον Κουίντους Φάμπιους Μάξιμους Βερρουκόσους, τον Ρωμαίο στρατηγό και δικτάτορα διάσημο για την χρήση τακτικών καθυστέρησης.
Στην «Αναφορά της Φάμπιαν», το πρώτο κείμενο που γράφτηκε από την ομάδα, μια σημείωση στο εξώφυλλο λέει: «Για την σωστή στιγμή πρέπει να περιμένεις, όπως έκανε ο Φάμπιους με εξαιρετική υπομονή, στον πόλεμο κατά του Αννίβα, αν και πολλοί κατέκριναν τις καθυστερήσεις του. Αλλά όταν έρθει η ώρα πρέπει να χτυπήσεις σκληρά, όπως έκανε ο Φάμπιους, αλλιώς η αναμονή σου θα είναι μάταιη, και άκαρπη.» [3]
Για να φέρει τον σοσιαλισμό σταδιακά, η Ομάδα Φάμπιαν εφυήρε την στρατηγική του «εμποτισμού», ώστε να εκμεταλλευτεί διαθέσιμα κενά στην πολιτική ζωή, στην επιχειρηματικότητα, και στους μη κυβερνητικούς οργανισμούς. Η Ομάδα Φάμπιαν δεν περιορίζει την δραστηριότητα των μελών της, αλλά τους παροτρύνει να προωθούν σοσιαλιστικούς στόχους γινόμενοι μέρος κατάλληλων οργανισμών και κερδίζοντας την εύνοια μέσω κολακείας σε σημαντικά πρόσωπα, όπως υπουργούς, ανώτατους διοικητικούς υπαλλήλους, βιομηχάνους, κοσμήτορες πανεπιστημίων, ή επικεφαλής εκκλησιών. Ο Σίντνεϋ Γουέμπ, πρόεδρος της Ομάδας Φάμπιαν, έγραψε:
Ως Ομάδα, καλοδεχτήκαμε την εισδοχή αντρών και γυναικών κάθε θρησκευτικής πίστης ή καμίας, επιμένοντας σταθερά ότι ο Σοσιαλισμός δεν ήταν Σεκουλαρισμός. Και το αντικείμενο και ο λόγος κάθε κατάλληλης συλλογικής δράσης ήταν η ανάπτυξη της ατομικής ψυχής, ή συνείδησης ή χαρακτήρα. …
Ούτε περιορίσαμε την προπαγάνδα μας στο αργά διαφαινόμενο Εργατικό Κόμμα, ή σε αυτούς που θα μπορούσαν να αυτοαποκαλεστούν Σοσιαλιστές, ή στους χειρώνακτες ή σε οποιαδήποτε συγκεκριμένη τάξη.
Πολλά μέλη της Ομάδας Φάμπιαν ήταν νέοι διανοούμενοι. Έδωσαν λόγους και εξέδωσαν βιβλία, περιοδικά, και φυλλάδια σε όλη την κοινωνία. Τον 20ο αιώνα, η Ομάδα Φάμπιαν μετακινήθηκε στην πολιτική σκηνή. Ο Γουέμπ έγινε ο εκπρόσωπος της Φάμπιαν στην νεοϊδρυθείσα «Επιτροπή Εκπροσώπησης Εργασίας» του Εργατικού Κόμματος.
Στο Εργατικό Κόμμα, ο Γουέμπ σχεδίασε το καταστατικό του κόμματος και το πρόγραμμα του κόμματος. Έχοντας ηγετικό ρόλο στην διαμόρφωση πολιτικής, ο Γουέμπ προσπάθησε σκληρά να κάνει τον φαμπιανό σοσιαλισμό την καθοδηγητική αρχή του Κόμματος. Η Ομάδα Φάμπιαν αργότερα απέκτησε δύναμη στις ΗΠΑ, όπου πολλές ομάδες υπάρχουν στα τμήματα ελευθέρων τεχνών σε πολλά πανεπιστήμια.
Είτε ο βίαιος κομμουνισμός του Λένιν, είτε ο μη βίαιος κομμουνισμός της Ομάδας Φάμπιαν, και τα δύο ελέγχονται από το κακό φάσμα του κομμουνισμού και έχουν τον ίδιο τελικό στόχο. Ο βίαιος κομμουνισμός του Λένιν δεν απορρίπτει μη βίαιες μεθόδους. Στο βιβλίο του «Αριστερός κομμουνισμός: Μια βρεφική ανωμαλία», ο Λένιν επέκρινε τα κομμουνιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης που αρνήθηκαν να συνεργαστούν με αυτό που αποκάλεσε τις «αντιδραστικές» εργατικές ενώσεις ή να γίνουν μέλη του «καπιταλιστικού» εθνικού κοινοβουλίου.
Ο Λένιν έγραψε στο βιβλίο του: «Η τέχνη της πολιτικής (και η σωστή κατανόηση του Κομμουνιστή των καθηκόντων του) αποτελείται από την σωστή εκτίμηση των συνθηκών και της στιγμής όπου η εμπροσθοφυλακή του προλεταριάτου μπορεί επιτυχώς να πάρει την εξουσία, πότε είναι ικανή —κατά την διάρκεια και αφότου καταλάβει την εξουσία— να κερδίσει αρκετή υποστήριξη από ένα επαρκώς ευρύ τμήμα της εργατικής τάξης και από τις μη προλεταριακές μάζες, και πότε είναι ικανή από τότε και έπειτα να διατηρήσει, να ενδυναμώσει και να επεκτείνει την εξουσία της μέσω εκπαίδευσης, κατάρτισης και προσέλκυσης όλο και ευρύτερων μαζών των εργατών.» [5]
Ο Λένιν τόνισε ξανά και ξανά ότι οι κομμουνιστές πρέπει να κρύβουν τις πραγματικές προθέσεις τους. Για την αρπαγή της εξουσίας, καμιά υπόσχεση ή συμβιβασμός δεν πρέπει να απαγορευτεί. Με άλλα λόγια, για την επίτευξη των στόχων τους, μπορούν να είναι τελείως ανήθικοι. Στον δρόμο προς την εξουσία, τόσο το Μπολσεβίκικο Κόμμα της Ρωσίας όσο και το ΚΚΚ, χρησιμοποίησαν την βία και την εξαπάτηση στον μέγιστο βαθμό.
Η βία του σοβιετικού και κινεζικού κομμουνιστικού καθεστώτος έχει στρέψει την προσοχή μακριά από τον μη βίαιο κομμουνισμό που υπάρχει στην Δύση. Ο Μπέρναρντ Σω, ένας Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας και εκπρόσωπος της Ομάδας Φάμπιαν, έγραψε: «Επίσης το έχω καταστήσει απολύτως σαφές ότι Σοσιαλισμός σημαίνει ισότητα εισοδήματος ή τίποτα, και ότι υπό τον σοσιαλισμό δεν θα επιτρέπεται να είσαι φτωχός. Αναγκαστικά θα ταϊζεσαι, θα ντύνεσαι, θα στεγάζεσαι, θα διδάσκεσαι και θα γίνεσαι εργαζόμενος, είτε σ΄ αρέσει είτε όχι. Αν βρισκόταν ότι δεν είχες αρκετό χαρακτήρα για να αξίζεις όλον αυτόν τον κόπο, θα μπορούσες να εκτελεστείς με έναν ευγενικό τρόπο.» [6]
Η Ομάδα Φάμπιαν ειδικευόταν στην μεταμφίεση. Διάλεξε τον Σω, έναν άνθρωπο των γραμμάτων, για να καλύψει τους πραγματικούς στόχους του μη βίαιου σοσιαλισμού με ωραίες λέξεις. Αλλά η βία υπάρχει κάτω από την επιφάνεια. Δυτικά κομμουνιστικά κόμματα και οι διάφορες ομάδες «κρούσης» τους, οργανώνουν νέους στο να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα χάους. Συμμετέχουν σε επιθέσεις, βανδαλισμούς, κλοπές, εμπρησμούς, βομβαρδισμούς, και δολοφονίες ώστε να πιέσουν και να τρομάξουν τους εχθρούς τους.
2. Πόλεμος κατασκοπείας και παραπληροφόρησης
Ο κομμουνισμός θεωρεί πως το έθνος είναι μια κατασκευή καταπίεσης της ταξικής κοινωνίας, και στοχεύει να εξαφανίσει την εθνικότητα. Στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», οι Μαρξ και Ένγκελς δηλώνουν πως «οι εργάτες δεν έχουν χώρα». Το μανιφέστο τελειώνει λέγοντας: «Εργάτες όλων των χωρών, ενωθείτε!»
Υπό την εξουσία του Λένιν, οι Μπολσεβίκοι ίδρυσαν την πρώτη σοσιαλιστική χώρα στην Ρωσία και αμέσως δημιούργησαν την Κομμουνιστική Διεθνή (Κομδιέθ, [ή Κομιντέρν στα Αγγλικά]) ώστε να δημιουργήσει και να διαδώσει σοσιαλιστική επανάσταση ανά την υφήλιο. Ο στόχος της Σοβιετικής Ένωσης και της Κομιντέρν ήταν να ανατρέψουν τα νόμιμα καθεστώτα κάθε έθνους στην γη και να ιδρύσουν μια παγκόσμια σοσιαλιστική δικτατορία του προλεταριάτου. Το 1921, το παράρτημα της Άπω Ανατολής της Κομιντέρν, έφτιαξε το ΚΚΚ, που θα καταλάμβανε την Κίνα το 1949.
Πέρα από το ΚΚΚ, κομμουνιστικά κόμματα ανά τον κόσμο ζήτησαν καθοδήγηση από την Κομιντέρν και δέχθηκαν χρήματα και εκπαίδευση από αυτήν. Με τις πηγές μιας τεράστιας αυτοκρατορίας στην διάθεσή του, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ) πήρε ακτιβιστές ανά τον κόσμο και τους εκπαίδευσε στην εκτέλεση σχεδίων υπονόμευσης στις χώρες τους.
Ιδρυόμενο το 1919, το Κομμουνιστικό Κόμμα ΗΠΑ (ΚΚΗΠΑ) ήταν ένας από αυτούς τους οργανισμούς που ακολουθούσε την Κομιντέρν και το ΚΚΣΕ. Αν και το ΚΚΗΠΑ δεν έγινε ποτέ μια σημαντική πολιτική δύναμη, η επίδρασή του στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν παρ΄ όλα αυτά σημαντική. Το ΚΚΗΠΑ συνεργάστηκε με ακτιβιστές και οργανισμούς ακτιβιστών ώστε να διεισδύσει σε εργατικά και φοιτητικά κινήματα, στην εκκλησία, και στην κυβέρνηση.
Ο Δρ. Φρεντ Σβάρτς, ένας πρωτοπόρος της αμερικανικής αντικομμουνιστικής σκέψης, είπε το 1961: «Όποια προσπάθεια εκτίμησης της επιρροής των Κομμουνιστών βασιζόμενη στον αριθμό τους, είναι σαν να προσπαθούμε να εκτιμήσουμε την υγεία του σώματος ενός πλοίου συγκρίνοντας την επιφάνεια των τρυπών με την επιφάνεια που είναι άθικτη. Μία τρύπα μπορεί να βουλιάξει το πλοίο. Ο κομμουνισμός είναι η θεωρία των οργανωμένων λίγων που ελέγχουν και καθοδηγούν τους υπόλοιπους. Ένας άνθρωπος σε μια ευαίσθητη θέση μπορεί να ελέγξει και να επηρεάσει χιλιάδες άλλους». [7]
Είναι τώρα γνωστό ότι σοβιετικοί μυστικοί πράκτορες ήταν ενεργοί μέσα στην κυβέρνηση των ΗΠΑ κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Παρ΄ όλα αυτά και τις αντικομμουνιστικές προσπάθειες του Γερουσιαστή ΜακΚάρθυ, τα ευρήματα αποκρύφθηκαν ή δεν παρουσιάστηκαν σαφώς στο κοινό, από αριστερούς πολιτικούς, ακαδημαϊκούς και τα αριστερά ΜΜΕ.
Την δεκαετία του 1990, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αναίρεσε το απόρρητο των εγγράφων «Venona» που είχαν αποκωδηκοποιηθεί από αμερικανικές υπηρεσίες την δεκαετία του 1940 μέχρι και το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτά τα έγγραφα δείχνουν ότι τουλάχιστον 300 σοβιετικοί κατάσκοποι δούλευαν στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων υψηλόβαθμων αξιωματούχων στην κυβέρνηση Ρούσβελτ που είχαν πρόσβαση σε πληροφορίες άκρως απόρρητες. Άλλοι πράκτορες χρησιμοποίησαν τις θέσεις τους ώστε να επηρεάσουν την αμερικανική δημιουργία πολιτικής και διοίκηση.
Μεταξύ αυτών που βρέθηκαν να είναι σοβιετικοί κατάσκοποι ήταν ο αξιωματούχος του υπουργείου Οικονομικών Χάρρυ Ντέξτερ Γουάιτ, ο υπάλληλος του υπουργείου Εξωτερικών Άλγκερ Χις, και οι Τζούλιους και Έθελ Ρόζενμπεργκ, το ζεύγος που εκτελέστηκε στην ηλεκτρική καρέκλα για μετάδοση στρατιωτικών μυστικών και τεχνολογιών ατομικής βόμβας στην Σοβιετική Ένωση.
Τα μηνύματα στα οποία παρενέβη και αποκωδικοποίησε το Πρότζεκτ Venona είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η πλήρης έκταση της σοβιετικής διείσδυσης στην κυβέρνηση των ΗΠΑ παραμένει άγνωστη. Σαν υψηλόβαθμοι Αμερικανοί αξιωματούχοι, μερικοί από τους σοβιετικούς μυστικούς πράκτορες είχαν ευκαιρίες να επηρεάσουν σημαντικές πολιτικές αποφάσεις.
Ο Χις, ο σοβιετικός κατάσκοπος στο υπουργείο Εξωτερικών (State Department), έπαιξε καίριο ρόλο ως σύμβουλος του Προέδρου Φρανκλίνου Ν. Ρούσβελτ στην διάρκεια του Συνεδρίου της Γιάλτας στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Επηρέασε την χάραξη εδαφικών συμφωνιών μετά τον πόλεμο, την δημιουργία του προσχεδίου του Καταστατικού των Ηνωμένων Εθνών, τις αποφάσεις για ανταλλαγές κρατουμένων, και παρόμοια.
Ο Χάρρυ Ντέξτερ Γουάιτ, έμπιστος βοηθός του Γραμματέα του Θησαυροφυλακίου (ΣτΜ: υπουργού Οικονομικών) Χένρυ Μόργκενταου Τζ., βοήθησε στην δημιουργία της διεθνούς οικονομικής συμφωνίας του Μπρέττον Γουντς, και ήταν μια από τις βασικές προσωπικότητες πίσω από την δημιουργία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Ο Γουάιτ ενθάρρυνε το Κινεζικό Εθνικό Κόμμα (Κουό-μιν-τανγκ) να προσλάβει το κρυφό μέλος του ΚΚΚ Γι Τζάο-ντινγκ στο κινεζικό υπουργείο Οικονομικών. Παίρνοντας την θέση το 1941, ο Γι ήταν ο αρχιτέκτονας καταστροφικών νομισματικών μεταρρυθμίσεων που ζημίωσαν την φήμη του Κουο-μιν-τανγκ και βοήθησαν στην άνοδο του ΚΚΚ.
Μερικοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η επιρροή των σοβιετικών κατασκόπων και των αριστερών υποστηρικτών τους στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, οδήγησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες να σταματήσουν την στρατιωτική βοήθεια στο Κουομιντάνγκ κατά την διάρκεια του Κινεζικού Εμφυλίου μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνεπώς, η Κίνα παραδόθηκε στο ΚΚΚ.
Μερικοί ειδικοί, όπως ο Μ. Στάντον Έβανς (M. Stanton Evans), υποστηρίζουν ότι σοβιετικοί κατάσκοποι είχαν απόλυτη επιτυχία στην προσπάθειά τους να επηρεάσουν την δημιουργία και εφαρμογή πολιτικής. [8] Ο Γουίτακερ Τσάμπερς, ένας σοβιετικός πληροφοριοδότης και μέλος του ΚΚΗΠΑ που αργότερα αυτομόλησε και κατέθεσε εναντίον άλλων κατασκόπων, είπε: «Οι πράκτορες μιας ξένης δύναμης ήταν σε θέση να κάνουν πολλά παραπάνω από την κλοπή εγγράφων. Ήταν σε θέση να επηρεάσουν την εξωτερική πολιτική της χώρας προς όφελος του κυρίου εχθρού της χώρας, και όχι μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, … αλλά σε αυτό που ήταν το σοκαριστικό άθροισμα πολλών καθημερινών αποφάσεων.» [9]
Ο Γιούρι Μπεζμένοφ (Yuri Bezmenov), πράκτορας της KGB που αυτομόλησε στην Δύση, ανέλυσε σοβιετικές μεθόδους ανατροπής στα γραπτά και συνεντεύξεις του. Σύμφωνα με τον Μπεζμένοφ, οι κατάσκοποι τύπου Τζέιμς Μποντ των ταινιών που ανατινάζουν γέφυρες ή κλέβουν μυστικά έγγραφα στα κρυφά είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα της κατασκοπείας. Μόνο 10 με 15 τοις εκατό του προσωπικού και πόρων της KGB δίνονταν σε παραδοσιακούς κατασκόπους, ενώ το υπόλοιπο πήγαινε σε ιδεολογική υπονόμευση.
Ο Μπεζμένοφ είπε πως η υπονόμευση γίνεται σε τέσσερα στάδια: Το πρώτο βήμα είναι δημιουργία πολιτισμικής παρακμής και ανηθικότητας στην χώρα εχθρό, το δεύτερο είναι η δημιουργία κοινωνικού χάους, και το τρίτο είναι η δημιουργία μιας κρίσης που θα οδηγήσει είτε σε εμφύλιο πόλεμο, επανάσταση, ή εισβολή από μια άλλη χώρα, και θα κορυφωθεί στο τέταρτο και τελικό στάδιο όπου η χώρα θα βρεθεί υπό τον έλεγχο του Κομμουνιστικού Κόμματος. Αυτό ονομάζεται ομαλοποίηση.
Ο Μπεζμένοφ, που είχε το ψευδώνυμο Τόμας Σούμαν, ονόμασε τρία πεδία υπονόμευσης: σκέψη, εξουσία, και κοινωνική ζωή. Η σκέψη καλύπτει την θρησκεία, την εκπαίδευση, τα ΜΜΕ, και τον πολιτισμό. Η εξουσία περιλαμβάνει την κυβέρνηση, το νομικό σύστημα, την επιβολή του νόμου, τις ένοπλες δυνάμεις, και την διπλωματία. Η κοινωνική ζωή εμπερικλείει οικογένειες και κοινότητες, την υγεία, και τις σχέσεις ανθρώπων διαφορετικών φυλών και κοινωνικών τάξεων.
Για παράδειγμα, ο Μπεζμένοφ εξήγησε πως η έννοια της ισότητας χρησιμοποιήθηκε με πονηρό τρόπο, ώστε να δημιουργήσει αναστάτωση. Οι πράκτορες θα προωθούσαν την απόλυτη ισότητα, κάνοντας τους ανθρώπους να νιώθουν άσχημα για τις πολιτικές και οικονομικές τους καταστάσεις. Ο ακτιβισμός και η κοινωνική αναστάτωση θα συνοδεύονταν από οικονομικό αδιέξοδο, που θα επιδείνωνε περαιτέρω τις σχέσεις εργασίας και κεφαλαίου, σε έναν όλο και χειρότερο κύκλο αποσταθεροποίησης. Αυτό θα κορυφωνόταν σε μια επανάσταση ή εισβολή κομμουνιστικών δυνάμεων. [10]
Ο Ίων Μιχάι Πατσέπα (Ion Mihai Pacepa), ο πιο υψηλόβαθμος αξιωματούχος των μυστικών υπηρεσιών στην κομμουνιστική Ρουμανία, αυτομόλησε στις ΗΠΑ το 1978. Εξέθεσε ακόμα περισσότερο το πως η πρώην Σοβιετική Ένωση και κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης χρησιμοποιούσαν στρατηγικές ψυχολογικού πολέμου και παραπληροφόρησης εναντίον Δυτικών χωρών. Σύμφωνα με τον Πατσέπα, ο στόχος της παραπληροφόρησης ήταν να αλλάξει το πλαίσιο αναφοράς των ανθρώπων. Με τις ιδεολογικές αξίες τους αλλαγμένες, οι άνθρωποι θα είναι ανίκανοι να κατανοήσουν ή να αποδεχθούν την αλήθεια ακόμα και αν έβλεπαν αποδεικτικά στοιχεία. [11]
Ο Μπεζμένοφ είπε ότι το πρώτο στάδιο της ιδεολογικής υπονόμευσης συνήθως χρειάζεται 15 με 20 χρόνια — δηλαδή, το απαιτούμενο χρονικό διάστημα για την εκπαίδευση μιας νέας γενιάς — το δεύτερο στάδιο 2 με 5 χρόνια, και το τρίτο στάδιο μόνο 3 με 6 μήνες. Σε μια ομιλία του το 1984, ο Μπεζμένοφ είπε ότι το πρώτο στάδιο έχει επιτευχθεί σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι οι σοβιετικές αρχές αρχικά περίμεναν.
Τα στοιχεία για πολλούς σοβιετικούς πράκτορες και υπαλλήλους αντικατασκοπείας και αποχαρακτηρισμένα έγγραφα από τον Ψυχρό Πόλεμο δείχνουν ότι τακτικές διείσδυσης ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από το κίνημα ενάντια στην παράδοση της δεκαετίας του 1960.
Το 1950, ο ΜακΚάρθυ άρχισε να εκθέτει την έκταση της κομμουνιστικής διείσδυσης ανά την κυβέρνηση και κοινωνία των ΗΠΑ. Αλλά τέσσερα χρόνια μετά, η Γερουσία ψήφισε την καταδίκη του, και η πρωτοβουλία της κυβέρνησης να απαλλαχθεί από την κομμουνιστική επιρροή σταμάτησε. Αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους για την παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η απειλή της κομμουνιστικής διείσδυσης δεν μειώθηκε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Για παράδειγμα, ο ΜακΚάρθυ δαιμονοποιήθηκε από αριστερούς πολιτικούς και ΜΜΕ για πολλά χρόνια. Σήμερα, ο ΜακΚαρθισμός είναι συνώνυμος με την πολιτική δίωξη — μια ένδειξη ότι η αριστερά έχει επιτυχώς παγιώσει την κυριαρχία της στον ιδεολογικό αγώνα.
Οι δεκαετίες καταστολής και δυσφήμισης εναντίον Αμερικανών ηρώων του αντικομμουνισμού όπως ο ΜακΚάρθυ αναδεικνύουν μια γενική τάση. Όπως ένας συντηρητικός Αμερικανός πολιτικός σχολιαστής παρατήρησε, ο αντι-αμερικανισμός είναι ένα αυτονόητο μέρος του παγκόσμιου αριστερού κινήματος. Η αριστερά αγωνίζεται με νύχια και με δόντια για να προστατεύσει μοίχους, υπερασπιστές της έκτρωσης, εγκληματίες, και κομμουνιστές, καθώς στηρίζει την αναρχία και αντιτίθεται στον πολιτισμό.
3. Από το New Deal στον «Προοδευτισμό»
Την Πέμπτη 24 Οκτωβρίου, 1929, το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης κατέρρευσε. Η κρίση εξαπλώθηκε από τα οικονομικά επαγγέλματα σε όλη την οικονομία, και δεν άφησε ανεπηρέαστο κανένα από τα ισχυρά ανεπτυγμένα κράτη της Δύσης. Η ανεργία εκτοξεύθηκε στο ένα τέταρτο του πληθυσμού, και ο συνολικός αριθμός των ανέργων ξεπέρασε τα 30 εκατομμύρια. Η βιομηχανική παραγωγή στις μεγάλες βιομηχανικές χώρες, εκτός αυτών υπό την Σοβιετική Ένωση, έπεσε κατά μέσο όρο 27 τοις εκατό. [12]
Στην αρχή του 1933, μέσα σε 100 μέρες από την αρχή της προεδρίας του Ρούσβελτ, πολλά νομοσχέδια κατατέθηκαν σχετικά με το θέμα της επίλυσης της κρίσης. Η πολιτικές αυτές αύξησαν την παρέμβαση της κυβέρνησης στην οικονομία και πέρασαν μεγάλες μεταρρυθμίσεις: Το Κογκρέσο πέρασε τον Νόμο Επείγουσας Τραπεζικής Δραστηριότητας, τον Νόμο Αγροτικής Ρύθμισης, τον Νόμο Εθνικής Βιομηχανικής Ανάκαμψης, και τον Νόμο Κοινωνικής Ασφάλισης. Αν και το New Deal του Ρούσβελτ ουσιαστικά τελείωσε με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πολλά από τα ιδρύματα και οργανισμούς που εμφανίστηκαν κατά την περίοδο εκείνη, συνέχισαν να διαμορφώνουν την αμερικανική κοινωνία μέχρι και σήμερα.
Ο Ρούσβελτ εξέδωσε περισσότερα εκτελεστικά διατάγματα από ότι ο συνολικός αριθμός τέτοιων νόμων μέχρι τότε από όλους τους προέδρους στον 20ο αιώνα. Παρ’ όλα αυτά, η ανεργία αμερικανών πολιτών στις ΗΠΑ δεν έπεσε κάτω από διψήφια νούμερα μέχρι τον πόλεμο. Το πραγματικό αποτέλεσμα του New Deal ήταν να θέσει την κυβέρνηση των ΗΠΑ σε μια τροχιά υψηλής φορολόγησης, εκτεταμένου κράτους, και οικονομικής [κρατικής] παρέμβασης.
Στο βιβλίο του 2017 «The Big Lie: Exposing the Nazi Roots of the American Left» [Το Μεγάλο Ψέμα: Εκθέτοντας τις ναζιστικές ρίζες της αμερικανικής αριστεράς] ο συντηρητικός στοχαστής Ντίνες Ντ’Σόουζα θεωρεί πως ο Νόμος Εθνικής Ανάκαμψης, δηλαδή το κεντρικό μέρος του New Deal του Ρούσβελτ, ουσιαστικά σήμαινε το τέλος της Αμερικανικής ελεύθερης αγοράς. [13]
Σύμφωνα με το βιβλίο «FDR’s Folly» [Η Απάτη του FDR], του 2003, από τον ιστορικό Τζιμ Πάουελ, το New Deal παρέτεινε την Μεγάλη Ύφεση και δεν την σταμάτησε: Ο Νόμος Κοινωνικής Ασφάλισης και εργατικοί νόμοι δημιούργησαν μεγαλύτερη ανεργία, ενώ η υψηλή φορολόγηση επιβάρυνε τις υγιείς επιχειρήσεις, και άλλους με παρόμοιες συνθήκες. [14] Ο οικονομολόγος και προταθείς για το βραβείο Νομπέλ Μίλτον Φρίντμαν επιδοκίμασε την εργασία του Πάουελ, λέγοντας: «Όπως δείχνει ο Πάουελ χωρίς ίχνος αμφιβολίας, το New Deal δυσκόλεψε την ανάκαμψη από την [οικονομική] ζημιά, παρέτεινε και επιδείνωσε την ανεργία, και ετοίμασε την σκηνή για ακόμα πιο παρεμβατική και ακριβή κυβέρνηση». [15]
Ο πρόεδρος Λύντον Τζόνσον, που ανέλαβε μετά την δολοφονία του προέδρου Κέννεντυ το 1963, διακήρυξε έναν Πόλεμο στην Φτώχεια στην ομιλία του το 1964 στο State of the Union, και εκκίνησε τα εθνικά προγράμματα Great Society. Σε μικρό χρονικό διάστημα, ο Τζόνσον εξέδωσε μια σειρά εκτελεστικών διαταγμάτων, ίδρυσε νέες κυβερνητικές υπηρεσίες, ενίσχυσε το κράτος επιδομάτων, αύξησε τους φόρους, και μεγάλωσε υπερβολικά την ισχύ της κυβέρνησης.
Έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε τις ομοιότητες μεταξύ των διοικητικών μέτρων του προέδρου Τζόνσον και του «Νέου Προγράμματος της Νέας Ατζέντας του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος», που εκδόθηκε το 1966. Ο Γκας Χωλ, γενικός γραμματέας του ΚΚΗΠΑ, δήλωσε: «Η κομμουνιστική θέση για το [πρόγραμμα] Great Society μπορεί να λεχθεί περιληπτικά με ένα παλιό ρητό, όπου δύο άνθρωποι που κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι μπορούν να έχουν διαφορετικά όνειρα. Εμείς οι κομμουνιστές υποστηρίζουμε κάθε μέτρο της ιδέας του Great Society επειδή ονειρευόμαστε σοσιαλισμό».
Το «ίδιο κρεβάτι» του Χωλ αναφέρεται στις πολιτικές του Great Society. [16] Αν και το ΚΚΗΠΑ επίσης υποστήριξε το πρόγραμμα Great Society, η πρόθεση της κυβέρνησης Τζόνσον ήταν να βοηθήσει τις ΗΠΑ υπό το δημοκρατικό σύστημα. Η πρόθεση του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν να διευκολύνει την μετάβαση των Ηνωμένων Πολιτειών στον σοσιαλισμό, βήμα το βήμα.
Οι πιο σοβαρές επιπτώσεις του Great Society και του Πολέμου στην Φτώχεια είναι τρίπτυχες: Αύξησαν την εξάρτηση από επιδόματα, αποθάρρυναν τον κόσμο από το να εργάζεται, και ζημίωσαν την οικογενειακή δομή. Οι πολιτικές επιδομάτων υποστήριξαν τις μονογονεϊκές οικογένειες, και αυτό με την σειρά του έδωσε ώθηση στα διαζύγια και τα παιδιά εκτός γάμου. Σύμφωνα με στατιστικά, το ποσοστό των παιδιών εκτός γάμου το 1940 ήταν 3,8 τοις εκατό όλων των νεογέννητων. Το 1965, ο αριθμός αυτός αυξήθηκε στο 7,7 τοις εκατό. Το 1990, 25 χρόνια μετά την μεταρρύθμιση Great Society, το ποσοστό ήταν 28 τοις εκατό και συνέχισε να αυξάνεται μέχρι και το 40 τοις εκατό το 2012. [17]
Η διάλυση της οικογένειας επέφερε μια σειρά επιπτώσεων σε ευρεία κλίμακα, όπως ένα μεγαλύτερο οικονομικό βάρος για την κυβέρνηση, μια τεράστια αύξηση της εγκληματικότητας, την παρακμή της οικογενειακής εκπαίδευσης, οικογένειες που είναι κολλημένες στην φτώχεια για γενιές, και μια νοοτροπία ότι «δικαιούμαι κάτι», που οδήγησε σε μεγαλύτερο ποσοστό εθελοντικής ανεργίας.
Ένα ρητό που αποδίδεται στον Σκώτο ιστορικό και νομικό Λόρδο Αλεξάντερ Φρέιζερ Τάιτλερ λέει: «Μια δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρχει ως μια μόνιμη μορφή διακυβέρνησης. Μπορεί να υπάρχει μόνο μέχρι οι ψηφοφόροι ανακαλύψουν ότι μπορούν να ψηφίσουν την ‘γενναιοδωρία’ του εθνικού ταμείου προς τους εαυτούς τους. Από εκείνη την στιγμή και έπειτα, η πλειοψηφία πάντα ψηφίζει αυτόν που υπόσχεται τα περισσότερα επιδόματα από το εθνικό ταμείο, με αποτέλεσμα ότι η δημοκρατία πάντα καταρρέει λόγω μιας χαλαρής οικονομικής πολιτικής, και πάντοτε ακολουθείται από μια δικτατορία.» [18]
Όπως λέει η κινέζικη παροιμία: «Από την οικονομία στην σπατάλη είναι εύκολο, αλλά το αντίστροφο είναι δύσκολο.» Αφότου οι άνθρωποι αναπτύξουν εξάρτηση από τα κρατικά επιδόματα, γίνεται αδύνατον για την κυβέρνηση να μειώσει το μέγεθος και τους τύπους των επιδομάτων. Το δυτικό κράτος επιδομάτων έχει γίνει μια πολιτική κινούμενη άμμος, για την οποία πολιτικοί και αξιωματούχοι δεν έχουν λύση.
Την δεκαετία του 1970, η άκρα αριστερά άφησε τους επαναστατικούς όρους που έκαναν το αμερικανικό κοινό να νιώθει άβολα, και τους αντικατέστησε με τους πιο ουδέτερους όρους «liberalism» και «προοδευτισμό». Αναγνώστες που έζησαν σε κομμουνιστικές χώρες δεν ακούν για πρώτη φορά τον τελευταίο όρο, καθώς η «πρόοδος» χρησιμοποιήθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα ως σχεδόν συνώνυμο του «κομμουνισμού». Για παράδειγμα, ο όρος «προοδευτικό κίνημα» αναφερόταν στο «κομμουνιστικό κίνημα» και ο «προοδευτικοί διανοούμενοι» αναφερόταν στους «φιλοκομμουνιστές», ή σε κρυφά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Ο όρος liberalism εν τω μεταξύ, δεν είναι πολύ διαφορετικός από τον προοδευτισμό, καθώς φέρει το ίδιο νόημα της υψηλής φορολόγησης, επέκτασης των επιδομάτων, μεγάλης κυβέρνησης, άρνησης της θρησκείας, της ηθικής και της παράδοσης, [επίσης] την χρήση της «κοινωνικής δικαιοσύνης» ως πολιτικού όπλου, την «πολιτική ορθότητα», και την βίαιη ή έντονη προώθηση του φεμινισμού, της ομοφυλοφιλίας, της σεξουαλικής ανωμαλίας, και των παρομοίων.
Δεν έχουμε την πρόθεση να δακτυλοδείξουμε κανέναν πολιτικό ή άτομο, διότι είναι όντως δύσκολο να γίνει σωστή ανάλυση και κρίση, εν μέσω πολύπλοκων ιστορικών εξελίξεων. Είναι ξεκάθαρο ότι το φάσμα του κομμουνισμού εργαζόταν σε Ανατολή και Δύση από τις αρχές του 20ου αιώνα. Όταν η βίαιη επανάσταση πέτυχε στην Ανατολή, εξάπλωσε την επιρροή του κομμουνισμού σε κυβερνήσεις και κοινωνίες στην Δύση, μετατοπίζοντάς τες προς τα αριστερά.
Ειδικά μετά την Μεγάλη Ύφεση και και αρχίζοντας από το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν υιοθετήσει όλο και πιο σοσιαλιστικές πολιτικές, όπως το κράτος επιδομάτων, καθώς ο αθεϊσμός και ο υλισμός διάβρωσαν την ηθική ποιότητα της αμερικανικής κοινωνίας. Οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν από τον Θεό και από την παραδοσιακή ηθική, αδυνατίζοντας την αντίστασή τους στην εξαπάτηση.
4. Η Πολιτιστική Επανάσταση της Δύσης
Η δεκαετία του 1960, μια κομβική στιγμή της μοντέρνας ιστορίας, ήταν ο χρόνος ενός άνευ προηγουμένου κινήματος αντιπαράδοσης που εκτεινόταν από την Ανατολή προς την Δύση. Σε αντίθεση με την Πολιτιστική Επανάσταση των Κινέζων κομμουνιστών, το δυτικό κίνημα αντιπαράδοσης φαινόταν να έχει πολλαπλούς στόχους, ή μάλλον να μην έχει κανέναν στόχο.
Στην δεκαετία από τα χρόνια του ’60 σε αυτά του ’70, οι κυρίως νέοι συμμετέχοντες του κινήματος αντιπαράδοσης είχαν κίνητρο διάφορα πράγματα. Κάποιοι αντιτίθονταν στον Πόλεμο του Βιετνάμ, κάποιοι αγωνίζονταν για πολιτικά δικαιώματα, κάποιοι προωθούσαν τον φεμινισμό και αποκήρυσσαν την πατριαρχία, κάποιοι προσπαθούσαν να πετύχουν δικαιώματα ομοφυλόφιλων. Μαζί με όλα αυτά εμφανίστηκε ένα εκθαμβωτικό σύνολο κινημάτων κατά της παράδοσης και των αρχών που προωθούσε την σεξουαλική ελευθερία, ηδονισμό, ναρκωτικά, και ροκ μουσική.
Στόχος αυτής της δυτικής Πολιτιστικής Επανάστασης είναι να καταστρέψει τον ορθό Χριστιανικό πολιτισμό και την παράδοσή του. Αν και φαινομενικά ανοργάνωτη και χαοτική, αυτή η διεθνής πολιτισμική αλλαγή προέρχεται από τον κομμουνισμό.
Νεαροί συμμετέχοντες του κινήματος ενάντια στην παράδοση, θαύμαζαν τρία είδωλα ως τα «Τρία Μ» — Μαρξ, Μαρκούζε, και Μάο Τσεντόνγκ.
Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε ήταν βασικό μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης, μιας ομάδας μαρξιστών διανοουμένων σχετιζόμενων με το Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας στο Πανεπιστήμιο Γκέτε της Φρανκφούρτης. Αρχίζοντας το 1923, οι ιδρυτές της χρησιμοποίησαν την έννοια της κριτικής θεωρίας για να επιτεθούν στον δυτικό πολιτισμό και εφάρμοσαν μαρξισμό στην πολιτισμική σφαίρα.
Ένας από τους ιδρυτές της σχολής ήταν ο Ούγγρος μαρξιστής György Lukács. Το 1919, έκανε την διάσημη ερώτηση: «Ποιος μπορεί να μας σώσει από τον δυτικό πολιτισμό;» [19] Επί αυτού συνέχισε λέγοντας ότι η Δύση είναι ένοχη εγκλημάτων γενοκτονίας κατά κάθε πολιτισμού και παράδοσης που έχει συναντήσει. Ο αμερικανικός και δυτικός πολιτισμός, σύμφωνα με τον Lukács, είναι τα μεγαλύτερα αποθετήρια ρατσισμού, σεξισμού, τοπικισμού, ξενοφοβίας, αντισημιτισμού, φασισμού και ναρκισσισμού στον κόσμο.
Το 1935, οι μαρξιστές της Σχολής της Φρανκφούρτης μετακόμισαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και σχετίστηκαν με το Πανεπιστήμιο Κολούμπια στην Νέα Υόρκη. Αυτό τους έδωσε άνοιγμα να διαδώσουν τις θεωρίες τους σε αμερικανικό έδαφος. Με βοήθεια άλλων αριστερών διανοουμένων, διέφθειραν πολλές γενιές της αμερικανικής νεολαίας.
Συνδυάζοντας μαρξισμό με φροϋδικό πανσεξουαλισμό, οι θεωρίες του Μαρκούζε έδρασαν ως καταλύτης στο κίνημα της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Ο Μαρκούζε πίστευε ότι η καταπίεση της φύσης κάποιου στην καπιταλιστική κοινωνία έχει εμποδίσει την απελευθέρωση και την ελευθερία. Επομένως, ήταν απαραίτητο να αντιτεθούν σε όλες τις παραδοσιακές θρησκείες, ηθική, οργάνωση, και αρχές εξουσίας, ώστε να μεταμορφώσουν την κοινωνία σε μια ουτοπία άπειρης και [αποκτημένης] χωρίς προσπάθεια απόλαυσης.
Το διάσημο έργο του Μαρκούζε Έρως και Πολιτισμός κατέχει μια σημαντική θέση μεταξύ του τεράστιου πλήθους έργων των διανοουμένων της [Σχολής της] Φρανκφούρτης, για δύο συγκεκριμένους λόγους: Πρώτον, το βιβλίο συνδυάζει τις σκέψεις από τον Μαρξ και Φρόυντ και μετατρέπει την κριτική του Μαρξ για την πολιτική και την οικονομία σε μια κριτική κατά της παράδοσης, του πολιτισμού, και της ψυχολογίας. Το βιβλίο επίσης δημιούργησε γέφυρες μεταξύ των θεωρητικών της Φρανκφούρτης και των νεαρών αναγνωστών, κάνοντας δυνατή την πολιτισμική επανάσταση της δεκαετίας του 1960. [20]
Ο Μαρκούζε είπε: «(Το κίνημα αντιπαράδοσης μπορεί να αποκαλεστεί) μια πολιτιστική επανάσταση, καθώς η διαμαρτυρία είναι κατά όλου του πολιτισμικού οικοδομήματος, συμπεριλαμβανομένης της ηθικής της παρούσας κοινωνίας. …
Υπάρχει ένα πράγμα που μπορούμε να πούμε με πλήρη σιγουριά: Η παραδοσιακή ιδέα της επανάστασης και η παραδοσιακή στρατηγική της επανάστασης έχουν τελειώσει. Αυτές οι ιδέες είναι παλιομοδίτικες. … Αυτό στο οποίο πρέπει να αφοσιωθούμε είναι ένας τύπος διάχυτης και πανταχού παρούσας αποδόμησης του συστήματος.» [21]
Λίγοι από τους επαναστατικούς νέους μπορούσαν να κατανοήσουν τις δυσνόητες θεωρίες της Σχολής της Φρανκφούρτης, αλλά οι ιδέες του Μαρκούζε ήταν απλές: να είσαι εναντίον της παράδοσης, εναντίον των αρχών, και εναντίον της ηθικής. Αφέσου στο σεξ, τα ναρκωτικά και το ροκ-εν-ρολ χωρίς περιορισμό. «Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο». Αν λες «όχι» σε όλες τις αρχές εξουσίας και τρόπους συμπεριφοράς της κοινωνίας, μετράς ως συμμετέχων στον «ευγενή επαναστατικό στόχο». Ήταν τόσο απλό και τόσο εύκολο να γίνεις επαναστάτης. Δεν είναι περίεργο που προσέλκυσε τόσο πολλούς νέους εκείνον τον καιρό.
Πρέπει να τονιστεί ότι αν και πολλοί από τους επαναστατικούς νέους δρούσαν από μόνοι τους, πολλοί από τους πιο ακραίους αρχηγούς των φοιτητών στην εμπροσθοφυλακή του κινήματος είχαν εκπαιδευτεί και ελέγχονταν από ξένους κομμουνιστές. Για παράδειγμα, οι αρχηγοί των Φοιτητών για μια Δημοκρατική Κοινωνία (SDS) εκπαιδεύτηκαν στην Κούβα.
Οι φοιτητικές διαμαρτυρίες οργανώνονταν απευθείας και εκκινούνταν από κομμουνιστικές ομάδες. Η ακροαριστερή ομάδα Weathermen διαχωρίστηκε από τους Φοιτητές για μια Δημοκρατική Κοινωνία και ανακοίνωσε σε μια δήλωση του 1969: «Η αντίθεση μεταξύ των επαναστατικών ανθρώπων της Ασίας, Αφρικής, και Λατινικής Αμερικής και των ιμπεριαλιστών που οδηγούνται από τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι η βασική αντίθεση στον σύγχρονο κόσμο. Η ανάπτυξη αυτής της αντίθεσης προωθεί τον αγώνα των ανθρώπων όλου του κόσμου κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των λακέδων του.» Αυτές οι λέξεις γράφτηκαν από τον Λιν Μπιαο, τον τότε δεύτερο πιο ισχυρό αρχηγό της κομμουνιστικής Κίνας, και προέρχονται από μια σειρά άρθρων του με όνομα «Ζήτω η νίκη του λαϊκού πολέμου!» [22]
Καθώς η Πολιτιστική Επανάσταση προκαλούσε μη αναστρέψιμη ζημιά στον κινεζικό παραδοσιακό πολιτισμό, το κίνημα αντιπαράδοσης προκάλεσε μια τιτάνια αλλαγή στην δυτική κοινωνία. Πρώτον, νομιμοποίησε [στην σκέψη του κόσμου] πολλές υποκουλτούρες που ανήκαν στα χαμηλότερα περιθωριακά τμήματα της κοινωνίας ή ήταν διεστραμμένες εκδοχές της κυρίως κουλτούρας. Σεξουαλική απελευθέρωση, ναρκωτικά, και ροκ-εν-ρολ διάβρωσαν αστραπιαία τις ηθικές αξίες της νεολαίας και την μετέτρεψαν σε μια καταστρεπτική δύναμη που περίμενε να εκδηλωθεί, και ήταν ενάντια στον Θεό, ενάντια της παράδοσης, και ενάντια της κοινωνίας.
Δεύτερον, το κίνημα αντιπαράδοσης έθεσε ένα παράδειγμα για τον χαοτικό ακτιβισμό και προώθησε μια μεγάλη ποικιλία αντικοινωνικών και αντι-Αμερικανικών τρόπων σκέψης, ετοιμάζοντας την σκηνή για την επανάσταση των δρόμων που θα ακολουθούσε.
Τρίτον, αφότου οι νέοι της δεκαετίας του 1960 ολοκλήρωσαν την ακτιβιστική ζωή τους, έγιναν μέλη πανεπιστημίων και ερευνητικών ινστιτούτων, απέκτησαν μεταπτυχιακά και διδακτορικά διπλώματα, και έγιναν μέρος της ανώτερης αμερικανικής κοινωνίας. Έφεραν την μαρξιστική κοσμοθεωρία και τις αξίες της στην εκπαίδευση, στα ΜΜΕ, στην πολιτική, και στις επιχειρήσεις, βοηθώντας σε μια μη βίαιη επανάσταση σε όλη την χώρα.
Από την δεκαετία του 1980, η αριστερά έχει σε μεγάλο βαθμό πάρει τον έλεγχο και έχει εγκαθιδρύσει «οχυρά» στα μεγάλα ΜΜΕ, στον ακαδημαϊκό χώρο, και στο Χόλυγουντ. Η προεδρία του Ρόναλντ Ρίγκαν προσωρινά ανέστρεψε αυτήν την τάση, μόνο για να ξαναρχίσει την δεκαετία του 1990 και να φτάσει στο ύψιστο σημείο της τα πρόσφατα χρόνια.
5. Τα κινήματα Ενάντια στον πόλεμο, και Κοινωνικών δικαιωμάτων
Στο Χίλια Εννιακόσια Ογδόντα-τέσσερα του Τζωρτζ Όργουελ, ένα από τα τέσσερα βασικά υπουργεία της Ωκεανίας είναι το Υπουργείο Ειρήνης, που επιβλέπει τα στρατιωτικά θέματα του Κόμματος. Το ανεστραμμένο νόημα του ονόματός του έχει στην πραγματικότητα βαθύ νόημα: Όταν η δύναμη κάποιου είναι κατώτερη από του εχθρού, η καλύτερη στρατηγική είναι να προωθείς την επιθυμία για ειρήνη. Η προσφορά ενός κλάδου ελαίας είναι ο καλύτερος τρόπος να κρύψεις έναν επερχόμενο πόλεμο. Η Σοβιετική Ένωση και άλλες κομμουνιστικές χώρες ήταν και συνεχίζουν να είναι ικανότατοι εφαρμοστές αυτής της στρατηγικής, που χρησιμοποιείται για την διείσδυση στην Δύση.
Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης διαμορφώθηκε το 1948. Ο πρώτος πρόεδρός του ήταν ο Γάλλος γιατρός Frédéric Joliot-Curie, μέλος του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε μόλις τελειώσει, και οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ακόμα η μόνη χώρα που είχε παραγάγει και δοκιμάσει την ατομική βόμβα.
Έχοντας υποστεί τεράστιες απώλειες στον πόλεμο, η Σοβιετική Ένωση προωθούσε επιθετικά παγκόσμια ειρήνη ως ένα τέχνασμα για να αποφύγει την πίεση από την Δύση. Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης ελεγχόταν απευθείας από την Σοβιετική Επιτροπή Ειρήνης, έναν οργανισμό παρακλάδι του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Διέδιδε παγκοσμίως το αφήγημα που έλεγε ότι η Σοβιετική Ένωση είναι μια φιλειρηνική χώρα και καταδίκαζε τις Ηνωμένες Πολιτείες ως ένα ηγεμονικό πολεμόχαρο κράτος.
Ο υψηλόβαθμος Σοβιετικός αξιωματούχος και ιδεολογικός αρχηγός Mikhail Suslov προώθησε μια «πάλη για ειρήνη» που έγινε μόνιμο χαρακτηριστικό της σοβιετικής ομιλίας.
«Το παρόν κίνημα ενάντια στον πόλεμο είναι μάρτυρας της θέλησης και ετοιμότητας των ευρύτερων μαζών των ανθρώπων να υπερασπιστούν την ειρήνη και να αποτρέψουν τους επιτιθέμενους από το να ρίξουν την ανθρωπότητα στην άβυσσο μιας ακόμη σφαγής», έγραψε ο Suslov σε ένα φυλλάδιο προπαγάνδας το 1950. «Η αποστολή μας τώρα είναι να μετατρέψουμε αυτήν την θέληση των μαζών σε δυναμικές, συμπαγείς δράσεις που στοχεύουν στην καταστροφή των σχεδίων και μέτρων των Αγγλο-Αμερικανών εκκινητών του πολέμου». [23]
Η Σοβιετική Ένωση έγινε χορηγός πολλών οργανώσεων και ομάδων όπως των: Παγκόσμια Ομοσπονδία Εμπορικών Ενώσεων, Παγκόσμια Ένωση Νέων, Διεθνής Ομοσπονδία Γυναικών, Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων, Παγκόσμια Δημοκρατική Συμμαχία Νέων, Παγκόσμια Ένωση Επιστημόνων, και παρομοίων, ώστε να υποστηρίξουν την θέση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης. Η «παγκόσμια ειρήνη» έγινε μια από τις πρώτες γραμμές στον πόλεμο των κομμουνιστών [για την κατάκτηση της] κοινής γνώμης, [πόλεμο] κατά του ελευθέρου κόσμου.
Ο Βλαντιμίρ Μπουκόφσκυ, ένας σημαντικός Σοβιετικός αντιφρονούντας, έγραψε το 1982: «Πολλοί της παλιότερης γενιάς ακόμα θυμούνται τις παρελάσεις, τις συγκεντρώσεις, και τις εκκλήσεις της δεκαετίας του 1950. … Δεν είναι και πολύ μυστικό πλέον ότι ολόκληρη η εκστρατεία είχε οργανωθεί, εκτελεστεί, και χρηματοδοτηθεί από την Μόσχα, μέσω του έτσι λεγόμενου Ταμείου Ειρήνης και του ελεγχόμενου από τους Σοβιετικούς Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης». [24]
Ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος ΗΠΑ, Γκας Χολ, είπε: «Υπάρχει ανάγκη να επεκτείνουμε τον αγώνα για ειρήνη, να τον εντείνουμε, να συμμετάσχουν περισσότεροι, και να το κάνουμε το φλέγον ζήτημα σε κάθε κοινότητα, σε ομάδα κάθε είδους ανθρώπων, σε κάθε εμπορική ένωση, σε κάθε εκκλησία, σε κάθε οικογένεια, σε κάθε δρόμο, και σε κάθε τόπο όπου συγκεντρώνονται άνθρωποι.» [25]
Οι Σοβιετικοί προώθησαν το κίνημα «αγώνας για ειρήνη» σε τρία κύματα κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, και το πρώτο ήταν την δεκαετία του 1950. Η δεύτερη κορύφωση ήταν το κίνημα κατά του πολέμου των δεκαετιών του 1960 και 1970. Σύμφωνα με την κατάθεση του Στάνισλαβ Λούνεβ, ενός πρώην αξιωματούχου της Σοβιετικής GRU (στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών) ο οποίος αυτομόλησε από την Ρωσία στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1992, το χρηματικό ποσό που ξόδεψε η Σοβιετική Ένωση σε αντιπολεμική προπαγάνδα σε Δυτικές χώρες ήταν διπλάσιο από την στρατιωτική και οικονομική βοήθεια που έδωσε στο Βόρειο Βιετνάμ. Είπε ότι «οι GRU και KGB χρηματοδότησαν σχεδόν όλα τα αντιπολεμικά κινήματα και ομάδες στις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες.» [26]
Ο Ρόναλντ Ράντος, ένας πρώην μαρξιστής και ακτιβιστής κατά την διάρκεια του κινήματος εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ, παραδέχθηκε πως «η πρόθεσή μας δεν ήταν ποτέ τόσο πολύ το να τελειώσουμε τον πόλεμο, όσο το να χρησιμοποιήσουμε το αντιπολεμικό αίσθημα για να δημιουργήσουμε ένα νέο επαναστατικό σοσιαλιστικό κίνημα στην χώρα μας.» [27]
Το τρίτο κύριο αντιπολεμικό κίνημα έλαβε χώρα στην αρχή της δεκαετίας του 1980 όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες τοποθέτησαν πυρηνικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς στην Ευρώπη. Αντιπολεμικοί διαδηλωτές απαίτησαν ότι τόσο η Σοβιετική Ένωση όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να περιορίσουν το πυρηνικό οπλοστάσιό τους, αλλά η Σοβιετική Ένωση δεν υπάκουσε ποτέ σε οποιαδήποτε διεθνή συνθήκη.
Μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε από την Επιτροπή της Αμερικανικής Συγκλήτου επί των Νομικών το 1955, βρήκε ότι στα 38 χρόνια από την ίδρυση του Σοβιετικού καθεστώτος, [αυτό] έχει υπογράψει σχεδόν 1.000 διμερείς ή πολυμερείς συνθήκες με διάφορες χώρες ανά τον κόσμο, αλλά δεν τήρησε σχεδόν καμία υπόσχεση ή συμφωνία που έκανε. Οι συγγραφείς της ερευνητικής μελέτης σημείωσαν ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν σχεδόν σίγουρα το λιγότερο φερέγγυο από όλα τα έθνη στην ιστορία. [28]
Ο Τρέβορ Λόντον (Trevor Loudon) είπε πως κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1980, το αντιπυρηνικό κίνημα της Νέας Ζηλανδίας χρηματοδοτείτο στα κρυφά από την Σοβιετική Ένωση χρησιμοποιώντας εκπαιδευμένους ειδικούς πράκτορες. Ως αποτέλεσμα, η Νέα Ζηλανδία αποχώρησε από την Συνθήκη Αυστραλίας, Νέας Ζηλανδίας, Ηνωμένων Πολιτειών (γνωστή επίσης και ως Συνθήκη ANZUS), πράγμα που εξέθεσε άμεσα αυτήν την μικρή χώρα με πληθυσμό μικρότερο των 4 εκατομμυρίων ανθρώπων, στην απειλή του κομμουνισμού. [29]
Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, έλαβε χώρα μια σειρά μεγάλων αντιπολεμικών διαδηλώσεων και διαμαρτυριών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πίσω από αυτές τις διαδηλώσεις βρίσκονταν οργανώσεις στενά σχετιζόμενες με κομμουνιστές. [30]
Το αμερικανικό κίνημα κοινωνικών δικαιωμάτων χρησιμοποίησε κοινωνική ανυπακοή για να επαναφέρει τα αμερικανικά πολιτικά ιδρύματα στις αρχές πάνω στις οποίες ιδρύθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Ήταν μια λογική και ειρηνική απάντηση σε πραγματικές αδικίες, που βοήθησε τις Ηνωμένες Πολιτείες να ξεπεράσουν μια κληρονομιά φυλετικής αδικίας. Αλλά οι πραγματικές αδικίες που αναφέρονταν στο κίνημα κοινωνικών δικαιωμάτων δημιούργησαν πρόσφορο έδαφος για κομμουνιστική υπονόμευση.
Αρχίζοντας από το τέλος της δεκαετίες του 1920, το κομμουνιστικό Κόμμα των Εργατών ανακάλυψε την μεγάλη δυναμική για επανάσταση μέσα στους μαύρους Αμερικανούς. Θέλησε την ίδρυση μιας Σοβιετικής «Νεγρικής Δημοκρατίας» στο κέντρο του Νότου, τόπο καταγωγής πολλών μαύρων. [31] Ένα κομμουνιστικό βιβλιαράκι προπαγάνδας που εκδόθηκε το 1934, «Οι Νέγροι σε μια Σοβιετική Αμερική», πρότεινε τον συνδυασμό μιας φυλετικής επανάστασης στον Νότο με την γενική προλεταριακή επανάσταση. [32]
Στοιχεία των κινημάτων κοινωνικών δικαιωμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες το ’60 έλαβαν βοήθεια από το Σοβιετικό και Κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα. Το καλοκαίρι του 1965, κάποιες αμερικανικές πόλεις ταράχτηκαν από φυλετικές διαδηλώσεις. Όταν ο Λέοναρντ Πάτερσον, ένας μαύρος και πρώην μέλος του ΚΚΗΠΑ που έλαβε εκπαίδευση στην Μόσχα, έφυγε από το κόμμα, κατέθεσε ότι αυτοί που ηγούνταν της βίας και της ανυπακοής μεταξύ των μαύρων Αμερικανών, έχαιραν της ισχυρής υποστήριξης του κόμματος. Αυτός και ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΗΠΑ Γκας Χολ είχαν εκπαιδευθεί στην Μόσχα. [33]
Το 1965, το ΚΚΚ έβγαλε μπροστά το σλόγκαν της «διεθνούς επανάστασης», καλώντας την «ευρεία επαρχία» της Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής να περικυκλώσουν τις «διεθνείς πόλεις» [δηλαδή την] Δυτική Ευρώπη και την Βόρειο Αμερική, όπως ακριβώς το ΚΚΚ πήρε πρώτα τον έλεγχο της επαρχίας, και μετά νίκησε το Κουο-μιν-τανγκ στις πόλεις κατά την διάρκεια του Κινεζικού Εμφυλίου Πολέμου.
Το Κίνημα Επαναστατικής Δράσης και το Μαοϊκό Κόμμα Μαύροι Πάνθηρες, όλα υποστηρίχθηκαν ή επηρεάστηκαν άμεσα από το ΚΚΚ. Το Κίνημα Επαναστατικής Δράσης προωθούσε την βίαιη επανάσταση και θεωρείτο από την κοινωνία ως μια επικίνδυνη ακραία οργάνωση. Τερματίστηκε το 1969.
Από την μορφή του ως αυτά που δίδασκε, το Κόμμα Μαύροι Πάνθηρες θεωρούσε το ΚΚΚ ως το παράδειγμα προς μίμηση, με σλόγκαν όπως: «η πολιτική δύναμη έρχεται από την κάννη ενός όπλου» και «όλη η εξουσία ανήκει στον λαό». Τα «Ρητά από τον πρόεδρο Μάο Τσεντόνγκ» (το «Μικρό κόκκινο βιβλίο») ήταν απαραίτητο ανάγνωσμα για όλα τα μέλη.
Όπως το ΚΚΚ, οι Μαύροι Πάνθηρες προώθησαν την βίαιη επανάσταση. Ένας από τους αρχηγούς του κόμματος, ο Έλντριτζ Κλίβερ, προέβλεψε το 1968 ένα κύμα τρόμου, βίας και αντάρτικου πολέμου. Σε πολλές συγκεντρώσεις των μαύρων, οι συμμετέχοντες κράδαιναν το «Μικρό κόκκινο βιβλίο», όπως ακριβώς γινόταν και στην Κίνα, σε διάφορες ομάδες ανθρώπων. [34]
Αν και πολλά από τα θέματα που τέθηκαν από το κίνημα κοινωνικών δικαιωμάτων έχουν αντιμετωπιστεί ανά τα χρόνια, αριστεροί που προωθούν επαναστατικές ιδεολογίες έχουν πρόσφατα επανεμφανιστεί ως το κίνημα [με όνομα] «Οι μαύρες ζωές έχουν αξία». [35]
Οι άνθρωποι ανά τον κόσμο επιθυμούν ειρήνη, και η ειρηνοφιλία είναι ένα αρχαίο ιδανικό. Στον 20ο αιώνα, άνθρωποι μεγάλης διορατικότητας και καλοσύνης αφιέρωσαν τις προσπάθειές τους στην μείωση παρεξηγήσεων και διαμαχών μεταξύ των εθνών. Λόγω ιστορικών καταστάσεων του παρελθόντος, η φυλετική διάκριση πράγματι υπάρχει στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες Δυτικές χώρες. Οι άνθρωποι προσπαθούν να εξαλείψουν την φυλετική διάκριση μέσω εκπαίδευσης, των ΜΜΕ, και διαδηλώσεων.
Αλλά το φάσμα του κομμουνισμού εκμεταλλεύεται τις ιδεολογικές τάσεις και τις κοινωνικές διαμάχες στις Δυτικές χώρες. Σπέρνει διαφωνίες, ξεσηκώνει μίσος, και δημιουργεί βία, ενώ ταυτόχρονα εξαπατά και χειραγωγεί τις μάζες των ανθρώπων που αρχικά δεν είχαν κακή πρόθεση.
Διαβάστε μετά: Κεφάλαιο Πέμπτο Β’.
Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας.
Παραπομπές
[1] “An Interview With Trevor Loudon,” Capital Research Center, https://capitalresearch.org/article/an-interview-with-trevor-loudon/.
The Workers World Party was established in 1959 and is “dedicated to organizing and fighting for a socialist revolution in the United States and around the world.” For more information, refer to the following link: “Who are the Workers World Party, the group who helped organize the Durham Confederate statue toppling,” http://abc11.com/politics/who-are-the-workers-world-party-and-why-durham/2314577/.
[2] Karl Marx, Manifesto of the Communist Party (Marx/Engels Internet Archive), https://www.marxists.org/archive/marx/works/1848/communist-manifesto/ch04.htm.
[3] A.M. McBriar, Fabian Socialism and English Politics, 1884–1918. (Cambridge: Cambridge University Press, 1966), p. 9.
[4] Mary Agnes Hamilton, Sidney and Beatrice Webb A Study in Contemporary Biography (Sampson Low, Marston & Co. Ltd.). https://archive.org/stream/in.ernet.dli.2015.81184/2015.81184.Sidney-And-Beatrice-Webb_djvu.txt
[5] Vladimir Ilyich Lenin, “Left-Wing” Communism: an Infantile Disorder (Marxists.org).
[6] Bernard Shaw, The Intelligent Woman’s Guide to Socialism and Capitalism (Brentanos Publishers New York), https://archive.org/details/TheIntelligentWomensGuideToSocialismAndCapitalism.
[7] Quoted from “The Truth about the American Civil Liberties Union,” Congressional Record: Proceedings and Debates of the 87the Congress, 1st session. https://sites.google.com/site/heavenlybanner/aclu.
[8] M. Stanton Evans and Herbert Romerstein, “Introduction,” Stalin’s Secret Agents: The Subversion of Roosevelt’s Government (New York: Threshold Editions, 2012).
[9] Ibid.
[10] Thomas Schuman, Love Letter to America (Los Angeles: W.I.N. Almanac Panorama, 1984), pp. 21–46.
[11] Ion Mihai Pacepa, Ronald J. Rychlak, Disinformation (WND Books).
[12] Wang Tseng-tsai, Modern World History (San Min Book Co., Ltd. Taipei, 1994), pp. 324–329.
[13] Dinesh D’Souza, The Big Lie: Exposing the Nazi Roots of the American Left (Chicago: Regnery Publishing, 2017), Chapter 7.
[14] Jim Powell, FDR’s Folly: How Roosevelt and His New Deal Prolonged the Great Depression (New York: Crown Forum, 2003).
[15] Ibid., back cover.
[16] G. Edward Griffin, More Deadly than War, https://www.youtube.com/watch?v=gOa1foc5IXI.
[17] Nicholas Eberstadt, “The Great Society at 50” (American Enterprise Institute), http://www.aei.org/publication/the-great-society-at-50/. Another reference on the consequences of the United States’ high-welfare policy is a book by the same author: A Nation of Takers: America’s Entitlement Epidemic (Templeton Press, 2012).
[18] Elmer T. Peterson, “This is the Hard Core of Freedom” (The Daily Oklahoman, 1951). This quote has also been attributed to French historian Alexis de Tocqueville.
[19] William S. Lind, “What is Cultural Marxism?” http://www.marylandthursdaymeeting.com/Archives/SpecialWebDocuments/Cultural.Marxism.htm
[20] William S. Lind, Chapter VI, “Further Readings on the Frankfurt School,” in William L. Lind, ed., Political Correctness: A Short History of an Ideology (Free Congress Foundation, 2004), p. 4–5. Refer to the text at: http://www.nationalists.org/pdf/political_correctness_a_short_history_of_an_ideology.pdf
[21] Raymond V. Raehn, Chapter II, “The Historical Roots of ‘Political Correctness,’” in William L. Lind, ed., Political Correctness: A Short History of an Ideology (Free Congress Foundation, 2004), p. 10.
[22] Shen Han, Huang Feng Zhu, “The Rebel Generation: The Western student movement in the 1960s” (Refer to Lin Biao’s translated text at https://www.marxists.org/reference/archive/lin-biao/1965/09/peoples_war/ch08.htm.
[23] Mikhail Suslov, “The Defense of Peace and the Struggle Against the Warmongers” (New Century Publishers, February 1950).
[24] Vladimir Bukovsky, “The Peace Movement & the Soviet Union” (Commentary Magazine, 1982). Refer to the link: https://www.commentarymagazine.com/articles/the-peace-movement-the-soviet-union/
[25] Jeffrey G. Barlow, “Moscow and the Peace Movement,” The Backgrounder (The Heritage Foundation, 1982), p. 5.
[26] Stanislav Lunev, Through the Eyes of the Enemy: The Autobiography of Stanislav Lunev (Washington D.C.: Regnery Publishing, 1998), p. 74, p. 170.
[27] Robert Chandler, Shadow World: Resurgent Russia, the Global New Left, and Radical Islam (Washington, D.C.: Regnery Publishing, 2008), p. 389.
[28] Anthony C. Sutton, “Conclusions,” The Best Enemy You Can Buy (Dauphin Publications, 2014).
[29] Trevor Loudon, The Enemies Within: Communists, Socialists, and Progressives in the U.S. Congress (Las Vegas: Pacific Freedom Foundation, 2013), pp. 5–14.
[30] “AIM Report: Communists Run Anti-War Movement,” Accuracy in Media (February 19, 2003), https://www.aim.org/aim-report/aim-report-communists-run-anti-war-movement/.
[31] John Pepper (Joseph Pogani), American Negro Problems (New York: Workers Library Publishers, 1928), https://www.marxistsfr.org/history/usa/parties/cpusa/1928/nomonth/0000-pepper-negroproblems.pdf.
[32] James W. Ford and James Allen, The Negroes in a Soviet America (New York: Workers Library Publishers, 1934), pp. 24–30.
[33] Leonard Patterson, “I Trained in Moscow for Black Revolution,” https://www.youtube.com/watch?v=GuXQjk4zhZs.
[34] G. Louis Heath, ed., Off the Pigs! The History and Literature of the Black Panther Party, p. 61.
[35] Thurston Powers, “How Black Lives Matter Is Bringing Back Traditional Marxism,” The Federalist, http://thefederalist.com/2016/09/28/black-lives-matter-bringing-back-traditional-marxism/.
