Γράφει ο Dennis Prager.
Σχολιασμός
Χρειάζονται πολλά για την οικοδόμηση ενός πολιτισμού, και παρόλο που είναι πολύ πιο εύκολη η καταστροφή του, χρειάζονται πολλά και για αυτό επίσης.
Αλλά τώρα έχουμε τέσσερις ρίζες του κακού που είναι εγγυημένο ότι θα το πράξουν.
Νο. 1: Η αίσθηση θύματος.
Η πρώτη είναι η αίσθηση θύματος. Όσο περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν τους εαυτούς τους θύματα — ως άτομα ή ως ομάδα — τόσο πιο πιθανό είναι να διαπράξουν κακό. Οι άνθρωποι που θεωρούν τον εαυτό τους θύματα αισθάνονται ότι, αφού έχουν γίνει θύματα, δεν δεσμεύονται πλέον από κανονικές ηθικές συμβάσεις — ειδικά από τις ηθικές συμβάσεις των υποτιθέμενων ή πραγματικών καταπιεστών τους.
Όλοι γνωρίζουν ότι αυτό είναι αλήθεια. Αλλά λίγοι αντιμετωπίζουν αυτήν την αλήθεια. Κάθε γονέας, για παράδειγμα, γνωρίζει ότι το παιδί που θεωρεί τον εαυτό του ως αέναο θύμα είναι το παιδί που είναι πιο πιθανό να προκαλέσει και να μπει σε μπελάδες. Και οι εγκληματολόγοι αναφέρουν ότι σχεδόν κάθε δολοφόνος στη φυλακή θεωρεί τον εαυτό του θύμα.
Σε κλίμακα κοινωνίας, ισχύει το ίδιο — και σε μια τόσο μεγαλύτερη κλίμακα, οι πιθανότητες να προκύψει πραγματικό κακό αυξάνονται εκθετικά. Ένα από τα πιο προφανή παραδείγματα είναι η Γερμανία μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι περισσότεροι Γερμανοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους θύματα — της Συνθήκης των Βερσαλλιών, μιας γερμανικής κυβέρνησης που τους «μαχαίρωσε πισώπλατα», των Βρετανών, των Αμερικανών και των Γάλλων, και, φυσικά, των Εβραίων. Αυτή η αίσθηση θύματος ήταν ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες στη δημοτικότητα των Ναζί, οι οποίοι υποσχέθηκαν να αποκαταστήσουν τη γερμανική αξιοπρέπεια.
Ότι εκατομμύρια μαύροι Αμερικανοί θεωρούν τους εαυτούς τους θύματα — πιθανώς περισσότερο σήμερα από ό,τι οποιαδήποτε στιγμή τα τελευταία 50 χρόνια — μπορεί να οδηγήσει μόνο σε καταστροφή για την Αμερική γενικά και για τους μαύρους ειδικά. Ενώ τα θύματα γενικά αισθάνονται άνετα να χτυπούν άλλους, περνούν όμως τη ζωή τους θυμωμένοι και δυσαρεστημένοι.
Νο. 2: Δαιμονοποίηση.
Το δεύτερο από τα τέσσερα συστατικά αυτού του παρασκευάσματος μαγισσών για την καταστροφή του πολιτισμού είναι η δαιμονοποίηση — δαιμονοποίηση μιας ομάδας ως εγγενώς κακής.
Αυτό γίνεται τώρα όσον αφορά τους λευκούς ανθρώπους της Αμερικής. Όλοι — επαναλαμβάνω, όλοι — οι λευκοί κηρύσσονται ρατσιστές. Η μόνη διαφορά μεταξύ τους είναι ότι ορισμένοι το παραδέχονται ενώ κάποιοι το αρνούνται. Η ιδέα ότι οι λευκοί είναι εγγενώς κακοί συνδέεται εδώ και πολύ καιρό με τον Λουί Φαραχάν. Αλλά προφανώς έχει μεταναστεύσει από τους σχετικά λίγους οπαδούς του σε πολλούς μαύρους, ακόμη και σε αυτούς που θεωρούσαν ίσως τον Φαραχάν ως τρελό. Ο πρώην πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, που δεν πρέπει να ήταν καθόλου οπαδός του Φαραχάν, χαρακτήρισε την Αμερική ότι έχει ρατσισμό στο DNA της. Αυτό είναι όσο πιο κοντά μπορεί στο εγγενές και ανεπανόρθωτα κακό. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το DNA μας.
Υπό αυτήν την έννοια, όχι μόνο οι λευκοί δαιμονοποιούνται, αλλά και η Αμερική επίσης. Σε αντίθεση με τους παραδοσιακούς αριστερίζοντες, η αριστερά θεωρεί την Αμερική ως ηθικό βόθρο — όχι μόνο ρατσιστική αλλά, σύμφωνα με την New York Times, ιδρύθηκε για να είναι έτσι. Η New York Times δημιούργησε μια ιστορία της Αμερικής που δηλώνει την ίδρυσή της όχι το 1776 αλλά το 1619, όταν έφτασαν οι πρώτοι μαύροι σκλάβοι. Η Αμερικανική Επανάσταση έγινε, σύμφωνα με αυτήν την κακοήθη αφήγηση, όχι μόνο για την αμερικανική ανεξαρτησία, αλλά και για την διατήρηση της δουλείας, μιας πρακτικής στην οποία θα επενέβαιναν οι Βρετανοί. Αυτή η «ιστορία» θα διδαχθεί τώρα σε χιλιάδες αμερικανικά σχολεία.
Ο συνδυασμός της αίσθησης θύματος και της δαιμονοποίησης από μόνος του είναι αρκετά επικίνδυνος. Αλλά υπάρχουν ακόμη δύο ιππότες που καλπάζουν προς την επικείμενη Αποκάλυψη.
Νο. 3: Η πίστη σε έναν αγώνα.
Οι περισσότεροι Αμερικανοί σε όλη την αμερικανική ιστορία βρήκαν μεγάλη σημασία και νόημα στο να είναι Αμερικανοί και να είναι θρησκευόμενοι — συνήθως Χριστιανοί. Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ζούμε σε μια μεταχριστιανική, μετα-εθνικιστική εποχή. Μέχρι πολύ πρόσφατα, οι Αμερικανοί θα είχαν βρει την έκφραση «για τον Θεό και τη χώρα» βαθιά ουσιαστική. Αυτός ο όρος σήμερα, στην αριστερά, είναι γελοίος και αποκρουστικός.
Αλλά οι άνθρωποι χρειάζονται κάτι να πιστέψουν. Η ανάγκη για νόημα είναι η μεγαλύτερη ανθρώπινη ανάγκη μετά την ανάγκη για φαγητό. Ο αριστερισμός, με όλα τα παρακλάδια του — φεμινισμός, περιβαλλοντισμός, Black Lives Matter, αντίφα — έχει γεμίσει αυτό το κενό. Στην Ευρώπη, ο κομμουνισμός, ο φασισμός και ο ναζισμός γέμισαν την τρύπα που άφησε η κατάρρευση του εθνικισμού και του Χριστιανισμού. Εδώ [στις ΗΠΑ] χρησιμοποιούνται ο αριστερισμός και τα παρακλάδια του.
Νο. 4: Ψέματα.
Το τέταρτο και πιο σημαντικό συστατικό που είναι απαραίτητο για το κακό είναι το ψέμα. Τα ψέματα είναι η ρίζα του κακού. Κατά ειρωνικό τρόπο, η ίδια η δουλεία κατέστη δυνατή μόνο λόγω του ψέματος ότι οι μαύροι ήταν κατώτεροι από τους λευκούς. Ο ναζισμός κατέστη δυνατός χάρη στο ψέμα ότι οι Εβραίοι δεν ήταν πλήρως ανθρώπινοι. Και ο κομμουνισμός χτίστηκε πάνω σε ψέματα. Ο Λένιν, ο πατέρας του Σοβιετικού Κομμουνισμού, ονόμασε την σοβιετική κομμουνιστική εφημερίδα, «Αλήθεια» (Πράβντα) επειδή η αλήθεια ήταν οτιδήποτε το Κομμουνιστικό Κόμμα έλεγε πως ήταν.
Η εφημερίδα New York Times, το CNN και τα υπόλοιπα καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης γίνονται η έκδοσή μας της Πράβντα.
Η αντικειμενική αλήθεια δεν υπάρχει στην αριστερά. Τα πανεπιστήμια έχουν ήδη κατονομάσει την «αντικειμενική αλήθεια» ως ουσιαστικά μια έκφραση του «λευκού προνομίου». Δείτε τι συμβαίνει σε έναν μαθητή που λέει στην τάξη, για παράδειγμα, ότι «οι άντρες δεν μπορούν να γεννήσουν».
Ο δημόσιος αυτο-εξευτελισμός που απαιτείται από τον καθένα που θα εκφραστεί διαφορετικά από την αριστερά — όπως ο Ντρου Μπρις της ομάδας ράγκμπι Νέας Ορλεάνης μόλις πριν λίγες μέρες έκανε, λέγοντας ότι αν γονατίζεις επίτηδες κατά τον εθνικό ύμνο βεβηλώνει τη σημαία και εκείνους που πέθαναν γι’ αυτήν — συμβαίνει σχεδόν καθημερινά. Η μόνη διαφορά μεταξύ αυτού και αυτού που οι αντιφρονούντες υπέστησαν κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο είναι ότι ο αυτοεξευτελισμός εδώ είναι εθελοντικός — μέχρι στιγμής.
Την περασμένη εβδομάδα, όταν ένας Εβραίος είδε ένα κατάστημα στη Σάντα Μόνικα με μια πινακίδα που έγραφε «επιχείρηση μαύρων» για να αποφύγει τον βανδαλισμό, επανήλθαν στο μυαλό του τρομακτικές αναμνήσεις.
Τόσο άσχημα έχουν γίνει τα πράγματα στην Αμερική σήμερα.
Ο Dennis Prager είναι παραγωγός ραδιοφωνικής εκπομπής συζητήσεων με κοινό σε όλη την χώρα, και αρθρογράφος.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
Ακολουθήστε την Epoch Times στο Twitter: @EpochTimesGr
