Γράφει ως συνεργαζόμενος αρθογράφος ο Jeff Deist.
Σχολιασμός
Πόσο άσχημα είναι;
Αυτό είναι το ερώτημα στο μυαλό όλων καθώς πλησιάζουμε να γευτούμε την οικονομική σφαγή που προκλήθηκε από παγκόσμιες οικονομικές παύσεις λειτουργίας, διαταραχές της αλυσίδας εφοδιασμού και συνεχιζόμενες καραντίνες εκατομμυρίων ανθρώπων. Αντιμετωπίζουμε μια δεύτερη Μεγάλη Ύφεση, ή απλά μια βαθιά ύφεση που μοιάζει περισσότερο με το 2008; Και εξίσου σημαντικό, είναι οι «μαλακοί» Αμερικανοί προετοιμασμένοι και για τα δύο; Έχουμε ξεκινήσει να τα επεξεργαζόμαστε όλα αυτά ψυχολογικά; Έχουμε συμβιβαστεί πραγματικά με το μέγεθος της κατάστασης, με τον άνευ προηγουμένου κίνδυνο που θέτει το κλείσιμο των επιχειρήσεων; Είναι οι Αμερικανοί τόσο εξοικειωμένοι με ένα συγκεκριμένο υλικό βιοτικό επίπεδο που δεν καταλαβαίνουν πόσο εύθραυστο είναι;
Εδώ είναι ό,τι ξέρουμε.
Από τον Φεβρουάριο, 30 έως 40 εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν απολυθεί. Τέσσερα ή 5 εκατομμύρια υποβάλλουν νέα αιτήματα για επιδόματα ανεργίας κάθε εβδομάδα. Το πραγματικό ποσοστό ανεργίας είναι πιθανώς περισσότερο από 20%, ενώ το ποσοστό ενεργού εργατικού δυναμικού πέφτει σαν σε ελεύθερη πτώση. Σε πολιτείες όπως η Χαβάη, η ανεργία μπορεί να προσεγγίσει το 35%. Οι οικονομολόγοι της Deutsche Bank προβλέπουν μια εντυπωσιακή μείωση κατά 40% του ΑΕΠ των ΗΠΑ για το δεύτερο τρίμηνο του 2020.
Εν τω μεταξύ, εκατομμύρια αμερικανικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων απλώς σταμάτησαν να πληρώνουν ενοίκιο ή δάνεια την 1η Μαρτίου και οι πτωχεύσεις εξαπλώθηκαν σε γνωστά αμερικανικά καταστήματα σαν πυρκαγιά. Αμέτρητες μικρές τοπικές επιχειρήσεις, πολλές από τις οποίες έμειναν εκτός λειτουργίας, διότι τα νέα δάνεια με όνομα Small Business Administration (SBA) που δόθηκαν πρόσφατα από το Κογκρέσο, απλά δεν θα ανοίξουν ξανά τα καταστήματα, ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί τους αμέσως επόμενους μήνες.
Έτσι, παρόλο που έχουμε μια εντύπωση του πόσο βαθιά έφτασε η οικονομική ζημία, μπορούμε να μόνο μαντέψουμε πόσο καιρό μπορεί να διαρκέσει.
Θα παραμείνει ο ιός απειλή, πραγματική ή αντιληπτή, για μήνες ή χρόνια; Και αν ναι, πόσο καιρό θα κρατήσουν οι κυβερνήσεις τουλάχιστον μερικό κλείσιμο επιχειρήσεων; Η αμερικανική οικονομία θα απολαύσει μια θαυμαστή ανάκαμψη σε σχήμα V, όπως υποσχέθηκε η μαζορέτα της κυβέρνησης Τραμπ, Λάρρυ Κούντλοου; Θα μοιάζει περισσότερο με U, με μήνες ή χρόνια στασιμότητας στο κάτω μέρος; Ή ακόμα χειρότερα, σαν ένα L χωρίς να βλέπουμε άνοδο;
Κοιτάζοντας πίσω στην κρίση του 2008, βλέπουμε πως αποτελεί ένα σοβαρό επιχείρημα ενάντια σε μια γρήγορη ανάκαμψη αργότερα φέτος.
Ιδού μια αναλογία:
Τα περισσότερα τρενάκια λούνα παρκ έχουν έναν «λόφο ανύψωσης», μια απότομη ανάβαση με τράβηγμα της αλυσίδας στην αρχή, που οδηγεί τους νευρικούς αναβάτες στην κορυφή μιας απότομης πτώσης. Το πέρασμα αυτού του πρώτου λόφου όχι μόνο δημιουργεί τις πιο συναρπαστικές στιγμές, αλλά και παράγει ενέργεια για να ωθήσει τα βαγονάκια του τρένου πιο μακριά στην διαδρομή. Το πόσο πιο μακριά και πιο γρήγορα θα πάει, εξαρτάται από το ύψος του λόφου και τη μάζα του τρένου. Μεγαλύτερο τρένο και υψηλότερος λόφος δημιουργούν μια πιο απότομη πτώση.
Χωρίς κάποιο είδος πρόσθετης μηχανικής παρέμβασης, το τρενάκι δεν φτάνει ποτέ ξανά στο ύψος του αρχικού λόφου λόγω απλής τριβής. Το Κογκρέσο και η Fed προσπαθούν να ξεπεράσουν αυτήν την τριβή χρησιμοποιώντας κίνητρα από την κυβέρνηση και την «ρευστότητα» της κεντρικής τράπεζας. Αλλά σύμφωνα με την αναλογία μας, η δυναμική ενέργεια του τρένου είναι η μεγαλύτερη την στιγμή της παύσης στην κορυφή του λόφου ανύψωσης. Η κινητική του ενέργεια είναι η μεγαλύτερη στην βάση της πρώτης πτώσης. Κανένας επόμενος λόφος, στρίψιμο ή στροφή δεν μπορεί να συναγωνιστεί την αίσθηση αυτής της πρώτης ελεύθερης πτώσης.
Θυμηθείτε, από αυτές τις τρομερές μέρες του 2008, πώς σε μια μεγάλη πτώση αυξάνεται η ταχύτητα. Αρχικά μερικά βαγονάκια φτάνουν στην κορυφή του λόφου, πολύ πριν το υπόλοιπο τρένο πέσει. Στα μέσα Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, η Lehman Brothers ήταν το πρώτο αυτοκίνητο στο τρενάκι που πέρασε από το λόφο στην άβυσσο. Χρειάστηκαν μερικές εβδομάδες, μέχρι τις 29 Σεπτεμβρίου, για να κατανοήσουν πλήρως οι επενδυτές αυτό που συνέβαινε και να στείλουν τον Dow να πέσει στη μεγαλύτερη ημερήσια απώλεια στην ιστορία.
Αλλά ο Dow δεν έφτασε στο πιο χαμηλό του μέχρι τον Μάρτιο του 2009. Εννέα εκατομμύρια χαμένες θέσεις εργασίας δεν ανακτήθηκαν μέχρι την επόμενη δεκαετία. Και οι τιμές των κατοικιών στις Η.Π.Α. δεν έφτασαν στο χαμηλότερο σημείο μέχρι το 2012.
Οι πτώσεις είναι γρήγορες, όπως αυτός ο πρώτος λόφος σε ένα τρενάκι. Οι ανακάμψεις δεν είναι, για τον απλό λόγο ότι η παραγωγή είναι πιο δύσκολη από την καταστροφή.
Αν και η Μεγάλη Ύφεση του 2008 «διήρκεσε» δεκαοκτώ μήνες σε επίσημους όρους, οι επιπτώσεις της κράτησαν πολύ περισσότερο και εξακολουθούν να γίνονται αισθητές σήμερα. Τα σημάδια της παραμένουν ιδιαίτερα ορατά σε δύο γενιές εκατέρωθέν της, τους millennials και τους baby boomers. Μιλώντας ξεκάθαρα, πολλοί από τους πρώτους απέτυχαν να ξεκινήσουν και πολλοί από τους τελευταίους βρήκαν μια άνετη συνταξιοδότηση να είναι πλέον αδύνατη. Εκατομμύρια millenials αναζήτησαν περισσότερη εκπαίδευση και πτυχία (με αποτέλεσμα το χρέος) για να ανταπεξέλθουν στην ρευστή αγορά εργασίας. Εκατομμύρια μεγαλύτερης ηλικίας εργαζόμενοι απλά παραιτήθηκαν και κινήθηκαν χωλαίνοντας μέχρι να δικαιούνται «Κοινωνική Ασφάλιση». Τώρα αμφότεροι αντιμετωπίζουν μια ακόμα κρίση μόλις μια δεκαετία αργότερα.
Πόσο άσχημα θα είναι με την Μεγάλη Πτώση του 2020; Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το ερώτημα, εάν όλο αυτό είναι μια πληγή που ανοίξαμε εμείς οι ίδιοι, που προκλήθηκε με τις κρατικές εντολές για κλείσιμο των επιχειρήσεων που εμφανίζονται ολοένα και περισσότερο δυσανάλογες με την πραγματική απειλή που δημιουργεί ο κορωνοϊός. Ο οικονομολόγος Ντάνιελ Λακάλ και εγώ θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε και στα δύο κατά τη διάρκεια ενός διαδικτυακού σεμιναρίου αργότερα αυτήν την εβδομάδα, ιδίως στο πλαίσιο του τι έχουν κάνει οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες τους τελευταίους μήνες.
Το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση μιας κρίσης είναι να καταλάβουμε πραγματικά πόσο σοβαρή είναι.
Ο Jeff Deist είναι πρόεδρος του Ινστιτούτου Mises. Έχει εργαστεί ως επικεφαλής του προσωπικού στο γραφείο του βουλευτή Ron Paul, και ως δικηγόρος για πελάτες ιδιωτικών μετοχών.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Mises.org.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν συμπίπτουν απαραίτητα με τις απόψεις της Epoch Times.
