Ενημέρωση: 20 Αυγούστου 2020.
Γράφει ο Ted Hayes
Μετάφραση Αλία Ζάε
Το ποίημα «Οι θεοί επικεφαλίδων του τετραδίου καλλιγραφίας» του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ [Rudyard Kipling, The Gods of the Copybook Headings] κυκλοφόρησε στο Λονδίνο το 1919 και στις ΗΠΑ, στο Harper’s Magazine, τον Ιανουάριο του 1920 -ακριβώς 100 χρόνια πριν- με τον τίτλο «Οι θεοί των περιθωρίων του τετραδίου καλλιγραφίας» [The Gods of the Copybook Margins]. Επίσης, αναφέρεται και ως «Αξιώματα της αγοράς».
Τα τετράδια καλλιγραφίας ή «βιβλία αντιγραφής» όπως ονομάζονται στα Αγγλικά, την εποχή του Κίπλινγκ -στο Ηνωμένο Βασίλειο και ίσως και στις ΗΠΑ- ήταν βιβλία με γραμμές, παρόμοια με τα σημερινά τετράδια, αλλά στην κορυφή κάθε σελίδας υπήρχαν τυπωμένες σύντομες ρήσεις: αφορισμοί, αξιώματα, στίχοι από τις Γραφές, τα οποία εισήγαγαν στο μυαλό των νεαρών μαθητών και μαθητριών τους κανόνες της ζωής, τα σημαντικά πράγματα, φαινομενικά δοσμένα όχι ως ηθικά παραγγέλματα, αλλά ως παραδείγματα καλλιγραφίας. Στις δώδεκα κενές γραμμές που βρίσκονταν από κάτω, ο μαθητής ή η μαθήτρια έπρεπε χρησιμοποιώντας καλλιγραφική γραφή να αντιγράψει ακριβώς το ρητό, μια φορά σε κάθε γραμμή, μέχρι να το γράψει δώδεκα φορές – τυπικά, για να μάθει την τέχνη της καλλιγραφίας, μα στην πραγματικότητα, για να του εντυπωθεί η συγκεκριμένη ιδέα στο μυαλό.
«Οι θεοί επικεφαλίδων του τετραδίου καλλιγραφίας»
Του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ
«Σε κάθε ενσάρκωσή μου, μέσα στο χρόνο και σ’ όλες τις φυλές,
Στους θεούς της Αγοράς μετάνοιες κάνω και αποδίδω τις κατάλληλες τιμές.
Κρυφοκοιτάζοντας μέσα από δάκτυλα ευσεβή παρατηρώ την ακμή τους και την παρακμή,
Και βλέπω πως οι θεοί των επικεφαλίδων των τετραδίων καλλιγραφίας έχουν στον χρόνο περισσότερη αντοχή.
Ζούσαμε στα δέντρα όταν ήρθαν και μας βρήκαν. Το Νερό
μας έδειξαν πως σίγουρα μάς βρέχει και ότι σίγουρα η Φωτιά μάς καίει:
Μα δεν μας φάνηκε να έχουν Όραμα, Νου και Φρόνημα ιδιαίτερα Υψηλό,
Δασκάλους στους γορίλλες λοιπόν τους παρατήσαμε,
Της Ανθρωπότητας την Πορεία εμείς ακολουθήσαμε.
Με τις επιταγές του Πνεύματος κινηθήκαμε. Αυτοί ποτέ το ρυθμό τους δεν άλλαξαν,
Μη όντας νεφελώδεις ή ανεμοπαρμένοι σαν τους θεούς της Αγοράς,
Κι όμως την πρόοδό μας πάντα ακολουθούσαν, μαθεύτηκε δε πρόσφατα
Πως μια φυλή χάθηκε από μια χιονισμένη χώρα, ή πως στη Ρώμη έσβησαν τα φώτα.
Με τις Ελπίδες του Κόσμου μας δεν είχαν επαφή,
Αρνήθηκαν πως το Φεγγάρι είναι φτιαγμένο από Τυρί.
Αρνήθηκαν πως Άλογα είναι οι Ευχές, πως τα Γουρούνια έχουν Φτερά,
Κι έτσι κι εμείς λατρέψαμε τους θεούς της Αγοράς,
που μας τα υποσχέθηκαν όλα τα ωραία αυτά.
Όταν τα μέτρα παίρνονταν για την Καμβρία, Αυτοί μας υποσχέθηκαν αιώνια ειρήνη στη γη.
Ορκίστηκαν πως, αν παραδώσουμε τα όπλα, τέλος στον πόλεμο των φυλών θα μπει.
Αλλά Αυτοί μας πούλησαν με τον αφοπλισμό, και δεμένους μας παραδώσαν στον εχθρό.
Και οι θεοί των επικεφαλίδων των τετραδίων καλλιγραφίας είπαν: «Κράτησε κάλλιο το παλιό, γνωστό κακό».
Πάνω στους πρώτους Θηλέων Αμμολίθους, Αυτοί μας υποσχέθηκαν την Πλήρη Ζωή
(που άρχισε αγαπώντας τον γείτονα και κατέληξε στην αγάπη για του γείτονα τη γυνή)
Ώσπου άλλα παιδιά οι γυναίκες μας δεν είχαν, ούτε οι άντρες πίστη και λογική,
Και οι θεοί των επικεφαλίδων των τετραδίων καλλιγραφίας είπαν: «Η αμαρτία στον θάνατο οδηγεί».
Στην Σιδεροκάρβουνο Εποχή, μας υποσχέθηκαν ότι σε όλα θα έχουμε άφθονο μερτικό,
τον εκλεκτό Πέτρο αν κλέβουμε για να πληρώσουμε για τον Παύλο τον συλλογικό.
Όμως αν και χρήματα πια είχαμε πολλά, τίποτα δεν μπορούσαμε ν’ αγοράσουμε μ’ αυτά,
Και οι θεοί των επικεφαλίδων των τετραδίων καλλιγραφίας είπαν: «Πεθαίνεις δίχως δουλειά».
Ύστερα έπεσαν οι θεοί της Αγοράς, έφυγαν και οι γλυκόλαλοί τους μάγοι
Και ταπεινώθηκαν των χειρίστων οι καρδιές κι άρχισαν να πιστεύουν πως στ’ αλήθεια
δεν είναι Όλα Λαμπερός Χρυσός, και πως Δυο και Δυο τέσσερα μας κάνει
Και οι θεοί των επικεφαλίδων των τετραδίων καλλιγραφίας προσπάθησαν κουτσά-στραβά ξανά αυτό να το εξηγήσουν.
Όπως θα είναι και στο μέλλον, έτσι και στου Ανθρώπου την αρχή
Μόνο τέσσερεις βεβαιότητες έχουμε απ’ της Κοινωνικής Προόδου την απαρχή.Ότι ο Σκύλος στον Εμετό του πάντα γυρνά, και η Γουρούνα πάντα στο Έλος
Και το καμμένο και δεμένο δάκτυλο του Ανόητου στη Φωτιά θα ξαναπάει στο τέλος.
Και αφού γίνουν κι αυτά, κι ο θαυμαστός καινούριος κόσμος ξεκινά με τη μία
Όταν όλοι για την ύπαρξή μας λαμβάνουμε πληρωμή, αλλά για τις αμαρτίες μας πληρωμή δεν χρειάζεται καμμία,
Τότε, τόσο σίγουρα όσο το Νερό μάς βρέχει και η Φωτιά μάς καίει,
Τότε σίγουρα οι θεοί των επικεφαλίδων των τετραδίων καλλιγραφίας
Με τρόμο και σφαγές ξαναγυρνούν στη γης.»*
1.ΣτΜ: Καμβρία (Cambria). Λατινική απόδοση της ονομασίας που χρησιμοποιούν οι Ουαλοί για τη χώρα και τo λαό τους (Cymru, Cymry, «συμπατριώτες»)
Ένα ποίημα για την εποχή μας
Η ουσία του ποιήματος είναι ότι οι πνευματικές αξίες υπερέχουν των υλικών σε κάθε περίπτωση. Ο τρόπος με τον οποίο ο Κίπλινγκ αναπτύσσει αυτή την ιδέα, ξεκινώντας κάθε στροφή με μια ιστορική μεταφορά, φανερώνει γιατί θεωρείται ευρέως ένας κορυφαίος κλασικός ποιητής.
Φανταστείτε τους σημερινούς μαθητές του Νηπιαγωγείου, που μεγαλώνουν μέσα στην καταναλωτική κουλτούρα, να πρέπει να γράψουν -πολύ προσεκτικά- το απόφθεγμα «φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι». Ίσως να μειωνόταν το εθνικό μας χρέος, ίσως και να λιγόστευαν οι άστεγοι πολίτες.
Το ποίημα του Κίπλινγκ δεν περιέχει συγκεκριμένα παραδείγματα επικεφαλίδων. Στην εποχή του, αυτό ήταν αχρείαστο. Στη δική μας, χρειάζεται λίγη έρευνα για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε πιο ξεκάθαρα το νόημα και τη σημασία του ποιήματος.
Στην πρώτη στροφή αποτίει κάποιες τιμές στους θεούς της Αγοράς -αν και δεν καθορίζονται σαφώς, είναι φανερό ότι αναφέρεται στη λατρεία του συμφέροντος και του υλικού κέρδους- αλλά σημειώνει ότι στον αντίποδά τους, οι θεοί των επικεφαλίδων των τετραδίων καλλιγραφίας έχουν αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου.
Τι θα απαντούσαν οι Αυστριακοί οικονομολόγοι μας, που πιστεύουν ότι «η αγορά λύνει όλα τα προβλήματα», σε αυτό; Ή οι σύγχρονοι φιλόσοφοι, που πιστεύουν ότι οι Δέκα Εντολές μπορούν εύκολα να αντικατασταθούν από αστέρια-οδηγούς όπως η αυτοπραγμάτωση;
Στη δεύτερη στροφή -όπου λέει ότι ακόμα ζούσαμε στα δέντρα- η ανθρώπινη φυλή εγκατέλειψε τις επικεφαλίδες των τετραδίων καλλιγραφίας, θεωρώντας ότι δεν έχουν «Όραμα, Νου και Φρόνημα ιδιαίτερα Υψηλό», και ακολούθησε την «Πορεία της Ανθρωπότητας».
Κάθε στροφή αποκαλύπτει και άλλο ένα παράδειγμα του τι συμβαίνει όταν η κοινωνία κάνει μια μοιραία επιλογή. Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των ποιητών μετά από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι οποίοι, από το Bloomsbury μέχρι το Greenwich Village, ήταν απόλυτα απογοητευμένοι από τον πόλεμο, στην πέμπτη στροφή μάς προσφέρει τα παρακάτω: «Αυτοί μας υποσχέθηκαν αιώνια ειρήνη στη γη. / Ορκίστηκαν πως, αν παραδώσουμε τα όπλα, τέλος στον πόλεμο των φυλών θα μπει. / Αλλά Αυτοί μας πούλησαν με τον αφοπλισμό, και δεμένους μας παραδώσαν στον εχθρό. / Και οι θεοί των επικεφαλίδων των τετραδίων καλλιγραφίας είπαν: «Κράτησε κάλλιο το παλιό, γνωστό κακό». Δεν δικαιώθηκαν ο Τσώρτσιλ, για τον λόγο του για το «Σιδηρούν Παραπέτασμα», και η Αμερική για τους κόπους και τα χρήματα που ξόδεψε για το ΝΑΤΟ και την άμυνά της, όπως μας εξηγεί ο Κίπλινγκ, όταν ο Ρόναλντ Ρίγκαν θέλησε για μια δικτατορία να «γκρεμίσει το Τείχος» και έτσι επανήλθε -ή πρωτάνθισε- η ελευθερία στην Ανατολική Ευρώπη;
Η επόμενη στροφή μάς δίνει μια περαιτέρω επισκόπηση των σύγχρονων αξιών: «Πάνω στους πρώτους Θηλέων Αμμολίθους, Αυτοί μας υποσχέθηκαν την Πλήρη Ζωή / (που άρχισε αγαπώντας τον γείτονα και κατέληξε στην αγάπη για του γείτονα τη γυνή) / Ώσπου άλλα παιδιά οι γυναίκες μας δεν είχαν, ούτε οι άντρες πίστη και λογική, / Και οι θεοί των επικεφαλίδων των τετραδίων καλλιγραφίας είπαν: «Η αμαρτία στον θάνατο οδηγεί». Δεν υπάρχει, για άγνωστους στους ειδικούς λόγους, υπογεννητικότητα στον Δυτικό κόσμο; Δεν μένουν οι άνθρωποι μακριά από τις εκκλησίες;
Κι άλλες στροφές και στίχοι μοιάζουν προφητικοί: «Ύστερα έπεσαν οι θεοί της Αγοράς, έφυγαν και οι γλυκόλαλοί τους μάγοι / Και ταπεινώθηκαν των χειρίστων οι καρδιές…» Και παρακάτω: «δεν είναι Όλα Λαμπερός Χρυσός», και λίγο πιο κάτω: «Και αφού γίνουν κι αυτά, κι ο θαυμαστός καινούριος κόσμος ξεκινά με τη μία / Όταν όλοι για την ύπαρξή μας λαμβάνουμε πληρωμή, αλλά για τις αμαρτίες μας πληρωμή δεν χρειάζεται καμμία…»
«Για την ύπαρξή μας λαμβάνουμε πληρωμή» -ενδιαφέρον. «Για τις αμαρτίες μας πληρωμή δεν χρειάζεται καμμία…» -αναγνώστη, ας το ερμηνεύσεις εσύ αυτό.
Πανεπιστημιακός (Ph.D. University of California 1967, πολιτικές επιστήμες) και ελεύθερος επαγγελματίας στην αρχή της καριέρας του, ο Ted Hayes έγινε αργότερα δημοσιογράφος πλήρους απασχόλησης και τώρα είναι συνταξιούχος.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε με την έγκριση του Society of Classical Poets (Εταιρεία Κλασσικών Ποιητών).
Σε τι διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό. Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
Αν εκτιμάτε την ανεξάρτητη δημοσιογραφία μας, βοηθήστε μας να συνεχίσουμε. Στηρίξτε την αλήθεια και την παράδοση.
[give_form id=”3924″]
