Από τον J.H. White
Μετάφραση: Αλία Ζάε
«Η ζωή είναι ένα ταξίδι, όχι ένας προορισμός.»
«[Αυτή η κοινοτοπία] μπορεί να είναι αποπροσανατολιστική, οδηγώντας μας στο να αποφεύγουμε να καταβάλλουμε την απαιτούμενη προσπάθεια για να βγούμε από μια δύσκολη κατάσταση», μου είπε ο βιρτουόζος βιολιστής Τσάρλι Σίεμ [Charlie Siem]. «Αν είμαστε πολύ επιεικείς με τον εαυτό μας, μένουμε στη μετριότητα.»
Ο 34χρονος βιολιστής από τη Βρετανία είναι το αντίθετο της μετριότητας. Όταν ήταν παιδί, η μητέρα του έβαζε συχνά κασέτες με τα Κονσέρτα για βιολί του Μπετόβεν. Οι απλές μελωδίες μάγεψαν τόσο τον 3χρονο Σίεμ, που πήρε το βιολί που είχε σχεδόν το ίδιο ύψος με αυτόν. Δώδεκα χρόνια αργότερα, στα 15, ο Σίεμ έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο. Τα τελευταία 20 χρόνια περίπου, έχει παίξει με τις καλύτερες ορχήστρες και με τους καλύτερους μαέστρους, από τη Συμφωνική του Λονδίνου έως την Εθνική Συμφωνική της Τσεχίας, και από τον Σαρλ Ντιτουά [Charles Dutoit] μέχρι τον Σερ Ρότζερ Νόρινγκτον [Sir Roger Norrington], ανάμεσα σε πολλούς άλλους.
Κάποιος παρατηρητής ίσως περιέγραφε την πειθαρχημένη ζωή και εργασία του Σίεμ σαν άχαρη, σκληρή και μονότονη– σαν μια ζωή γεμάτη θυσίες για χάρη της μουσικής. Όταν ήταν νεότερος, εξασκούνταν τέσσερεις ώρες την ημέρα. Τώρα, εξασκείται δυο ή τρεις. Μέσα σε 30 χρόνια, είναι ελάχιστες οι μέρες που έχει πάρει «ρεπό». Αλλά ο Σίεμ βλέπει τη ζωή του πολύ διαφορετικά από αυτόν τον παρατηρητή.
«Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι εγκαταλείπω οτιδήποτε. Πάντα, όταν συγκεντρωνόμουν σε ένα πράγμα, στο βιολί, σκεπτόμουν ότι κέρδιζα κάτι», λέει. «Ένιωθα τυχερός που ήξερα τι ήθελα και μπορούσα να αφιερωθώ σε αυτό», ομολογεί σε μια τηλεφωνική συνέντευξη.
Στερήσεις και ιδιοφυΐα
Ο Σίεμ πιστεύει ότι η σύγχρονη κοινωνία επιτίθεται υπερβολικά συχνά στην ιδέα της αριστείας.
«Ακούμε συνέχεια να μην είμαστε επιθετικοί και ανταγωνιστικοί. Να αποδεχόμαστε και να αγαπάμε τον εαυτό μας όπως είναι. Πιστεύω ότι όλοι ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι ιδιαίτερα καλό», λέει. «Κανείς δεν νιώθει καλά αποδεχόμενος τα πράγματα όπως απλώς είναι.»
Μας εξηγεί ότι η ζωή συνήθως μας επιφυλάσσει γυρίσματα και δοκιμασίες.
«Τα πάνω είναι καλά μόνο εξαιτίας των κάτω. Τα κάτω είναι ανεκτά μόνο γιατί υπάρχει η ελπίδα και η πιθανότητα να τα πάμε καλύτερα σε κάποια μελλοντική στιγμή», λέει.
Παρόλο που το πρότυπο αλλάζει από επίπεδο σε επίπεδο στο μουσικό του ταξίδι, η απαιτούμενη προσπάθεια και το πάθος παραμένουν σταθερά.
«Σε κάθε επίπεδο πρέπει να δώσεις το 100%. Δεν μπορείς ούτε καν να κοιτάξεις το επόμενο επίπεδο, αν δεν έχεις κατακτήσει αυτό που δουλεύεις τώρα», λέει. Χωρίς αυτή την αφοσίωση και αυτοσυγκέντρωση, «νιώθουμε κενοί όταν αρχίσουμε να ξεχωρίζουμε.»
Ο βιολιστής Τσάρλι Σίεμ (Gilles Marie Zimmerman)
Το κουκούλι της καραντίνας
Το συνηθισμένο πρόγραμμα του Σίεμ, που περιλαμβάνει περισσότερα από 50 κονσέρτα τον χρόνο, τον κινητοποιεί και τον κρατά συγκεντρωμένο μέρα με τη μέρα. Βρίσκεται σε μια μόνιμη κατάσταση προετοιμασίας για την επόμενη συναυλία. Αλλά απομακρύνοντας την προοπτική κάποιου κονσέρτου, η περίοδος της καραντίνας έβαλε σε δοκιμασία τον ενθουσιασμό του. Αντέδρασε με δύο αντίθετα ακραίους τρόπους: την παύση και τη βύθιση.
«Όταν βρίσκεσαι τόσο απομονωμένος, σαν μέσα σε ένα κουκούλι, μοιάζει να υπάρχει μόνο η δική σου μικρή πραγματικότητα…Υπήρχαν φορές που χάθηκα μέσα σε εκείνο το κενό», λέει. Περιστασιακά, είχε κάνει κάποια διαλείμματα, σπάνια μέσα σε τρεις δεκαετίες καθημερινής εξάσκησης. «Η αποσύνδεση από το όργανο και η επανασύνδεση με τον εαυτό σου σε ένα ανθρώπινο επίπεδο, είναι επίσης κάτι καλό.»
Ο Σίεμ εκμεταλλεύτηκε το διάλειμμά του για να δει που βρίσκεται στη ζωή του, στην καριέρα του, που ήταν και που πηγαίνει. Γελώντας παραδέχεται ότι δεν έχει βρει ξεκάθαρες απαντήσεις σε αυτές τις σκέψεις. Αλλά αυτές οι διακοπές τον έχουν ανανεώσει και τον έχουν εμπνεύσει να αφιερώσει τον εαυτό του στην τέχνη του τις υπόλοιπες μοναχικές ημέρες της καραντίνας.
«Όσο περισσότερο χρόνο διαθέτω χωρίς κονσέρτα, τόσο περισσότερο μπορώ να συγκεντρωθώ αληθινά στην τεχνική μου βελτιώνοντας και εκλεπτύνοντάς την και να εξερευνήσω βαθύτερα όλα τα κομμάτια του ρεπερτορίου μου», λέει ο Σίεμ. «Η απόλυτη βύθισή μου στη μουσική…με αναγκάζει να προβληματιστώ πάνω στην ερμηνεία μου και για αυτό που θέλω να εκφράσω.»
Μετά από την πρωινή του εξάσκηση και το πρωινό του, ο Σίεμ βιντεοσκοπεί με το τηλέφωνο το παίξιμό του.
«Με αντιμετώπισα σαν μαθητή του εαυτού μου. [Η βιντεοσκόπηση] είναι οπωσδήποτε ένα χρήσιμο εργαλείο που χρησιμοποιώ περισσότερο αυτό τον καιρό παρά παλιότερα», λέει.
Για παράδειγμα, καθώς ξαναβλέπει το βίντεο, ελέγχει τις θέσεις των δακτύλων του και την αντήχηση του δοξαριού. Έχει εντοπίσει κακές συνήθειες και έχει διορθώσει μικρές ατέλειες.
Αντιλήφθηκε ότι δεν «έβγαζε όλες τις νότες με παλμό», λέει. «Υπήρχαν πτώσεις στον ήχο, ενώ μου φαινόταν ότι τον κρατάω σταθερό.»
Σαν μια περαιτέρω πρόκληση στην τεχνική του, ο Σίεμ καταπιάνεται με τις σκάλες, τα αρπίσματα και τα caprice του Νικολό Παγκανίνι, τον οποίο και θεωρεί πατέρα του βιολιού. Το ρεπερτόριο του Παγκανίνι των 24 caprice εκτόξευσε το βιολί στη νέα σφαίρα του σολίστα. Στον λογαριασμό του Σίεμ στο Instagram, τα δάκτυλά του τρέχουν τόσο γρήγορα σε αυτές τις σκάλες, που πότε-πότε μοιάζουν να αιωρούνται πάνω από τον λαιμό του, αντί να πατάνε τις χορδές.
Νέα βασίλεια
Ο Μπαχ έγραψε έξι σουίτες για σόλο τσέλο και έξι σονάτες και παρτιτούρες για βιολί, ρεπερτόριο που ο Σίεμ θεωρεί ως Βίβλο των εγχόρδων.
«Υπάρχει κάτι ιδιαίτερο στο σόλο ρεπερτόριο. Δεν χρειάζεται ορχήστρα ή συμπληρωματικά όργανα, [όπως το] πιάνο. Είσαι μόνος», λέει.
Η μουσική του Μπαχ παρουσιάζει ιδιαίτερες προκλήσεις, καθώς περιλαμβάνει πολλές παράλληλες μελωδικές φωνές, χαρακτηριστικό της αντιστικτικής γραφής. Κάθε κομμάτι αποτελείται από επεισόδια, στα οποία, με διάφορες τεχνικές παραλλαγών (πχ. καθρέφτης), οι φωνές κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις για να επιστρέψουν, τις περισσότερες φορές, στην αρχική τους μορφή. Μελετώντας προσεκτικά την καθημερινή του εξάσκηση μέσω των βίντεο, ο Σίεμ έχει κερδίσει νέες κατανοήσεις όσον αφορά την ερμηνεία του του Μπαχ.
«Νιώθω σαν να εκφράζω κάτι συμπαγές, κάτι αρχιτεκτονικά δομημένο με αρχή, μέση και τέλος στην αφήγηση μέσα σε κάθε φράση. Κι όμως, όταν το ακούω από κάποια απόσταση, αντιλαμβάνομαι ότι δεν το έχω μεταδώσει όλο, αλλά υπάρχουν κενά στην ερμηνεία μου», λέει.
Αφού εξομάλυνε αυτά τα κενά, ο τελικός ήχος και η σύνδεσή του με τη μουσική έγινε «μεταμορφωτικός, απόκοσμος, σίγουρα υπερβατικός». Τα έργα του Μπαχ μπορούν να μας οδηγήσουν «σε άλλου είδους κόσμους».
Η μουσική του Μπαχ αντηχεί τη μοναδική του αφετηρία, φιλοσοφία και ήθος. Η σοφία του συμπυκνώνει το ταξίδι του μουσικού καλύτερα από μια συμπαθητική κοινοτοπία:
«Δούλεψα σκληρά. Οποιοσδήποτε δουλέψει σκληρά όπως εγώ, μπορεί να επιτύχει τα ίδια αποτελέσματα. Ο τελικός στόχος και ο λόγος για όλη τη μουσική δεν είναι παρά…η αναζωογόνηση του πνεύματος».
Ίσως και ο Σίεμ συμφωνήσει με αυτό. Αυτό που κυρίως ποθεί είναι να μοιραστεί αυτή τη βαθιά, πνευματική σύνδεση με το ακροατήριο και πάλι.
«Όταν επιστρέψω στη σκηνή, ανυπομονώ να ξαναβρώ αυτήν τη μαγεία», λέει. «Ύστερα από αυτό το διάλειμμα, πραγματικά μπορώ να εκτιμήσω αυτό που κάνω. Πρέπει να αντλήσω κάθε σταγόνα από αυτή την πολύτιμη εμπειρία.»
Ο J.H. White ζει στη Νέα Υόρκη και αρθρογραφεί για την τέχνη, τον πολιτισμό και την αντρική μόδα.
Σε τι διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό. Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
Αν εκτιμάτε την ανεξάρτητη δημοσιογραφία μας, βοηθήστε μας να συνεχίσουμε. Στηρίξτε την αλήθεια και την παράδοση.
[give_form id=”3924″]
