Αναμφισβήτητα, ένα από τα σημαντικότερα έγγραφα στην ιστορία του σύγχρονου πολιτισμού, η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, προέκυψε από τις στάχτες μιας γενοκτονίας, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αυτό το πρωτοποριακό έγγραφο εγκρίθηκε στο Παρίσι στις 10 Δεκεμβρίου 1948 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε, έπρεπε να υποφέρουν τόσοι πολλοί για να αφυπνιστεί η συλλογική μας συνείδηση; Μια επέτειος μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε αυτό το ερώτημα και να στοχαστούμε για την αξιοπρέπεια και τον σκοπό κάθε ανθρώπινου όντος.
Από πολλές απόψεις, η διακήρυξη ήταν επιτυχής. Λειτούργησε ως φάρος ελπίδας για όσους υποφέρουν από δικτατορίες και ενθάρρυνε άλλους να προστατεύουν τους ευάλωτους. Εάν δεν είχαμε μια επίσημη δήλωση που να διασφαλίζει το δικαίωμά μας στη ζωή, το δικαίωμα στην ελευθερία και το δικαίωμα στην προσωπική ασφάλεια, δυστυχώς τόσο τα θύματα όσο και οι υποστηρικτές θα μπορούσαν να τα ξεχάσουν εντελώς.
Οι άνθρωποι με συνείδηση μπορεί να θεωρούν δεδομένο ότι κανείς δεν πρέπει να κρατείται σε καθεστώς δουλείας και να υποβάλλεται σε βασανιστήρια – ωστόσο, αυτά τα δικαιώματα εξαχνώνονται σε χώρες και περιοχές όπου η διακήρυξη δεν θεωρείται κατευθυντήρια γραμμή.
Αυτό το έχουμε παρατηρήσει ξανά και ξανά στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, τα οποία, όπως οι ομώνυμοι πόλοι ενός μαγνήτη, απωθούνται από τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην περίπτωση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας – η οποία δεν πρέπει να συγχέεται με τη Δημοκρατία της Κίνας, γνωστή και ως Ταϊβάν. Δύο κοινωνικά συστήματα, δύο τρόποι χειρισμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το δεύτερο αντικατοπτρίζει την επιτυχία της Οικουμενικής Διακήρυξης – το πρώτο είναι μια συνεχής υπενθύμιση της αποτυχίας της.
Στις κοινωνίες που κυβερνά, ο κομμουνισμός εκτοπίζει όχι μόνο την πίστη στον Θεό, αλλά και τον βασικό σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή, ο οποίος μπορεί να πραγματωθεί μόνο σε μια ελεύθερη και ανοιχτή κοινωνία. Μια από τις πιο κατάφωρες απάτες του κομμουνισμού είναι ο ισχυρισμός του ότι υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού, ωστόσο η Οικουμενική Διακήρυξη το καθιστά σαφές: οι κομμουνιστικές κυβερνήσεις περιφρονούν την ελευθερία των πολιτών.
Το 2017, ο ηγέτης του Ανώτατου Δικαστηρίου της Κίνας αποτύπωσε αυτό το σημείο με σαφήνεια όταν δήλωσε ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) είναι πρακτικά υπεράνω του κινεζικού συντάγματος, το οποίο προστατεύει τις βασικές ελευθερίες, περιλαμβανομένων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι μια πνευματική πειθαρχία που ανήκει στην παράδοση της βουδιστικής καλλιέργειας διώκεται από ένα καθεστώς που περιφρονεί τα ανθρώπινα δικαιώματα; Έχοντας ως βασικές του αρχές την αλήθεια, την καλοσύνη και την ανεκτικότητα, το Φάλουν Γκονγκ είναι εναρμονισμένο με ορισμένες αρχές της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ωστόσο, το κινεζικό καθεστώς διώκει και βασανίζει τους ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ, δολοφονώντας τους για να συλλέξει τα όργανά τους με τον σκοπό να τα χρησιμοποιήσει σε μεταμοσχεύσεις – μια θηριωδία που έχω προσπαθήσει να αναδείξω διεθνώς.
Ως μια βάναυσα διωκόμενη ομάδα, το Φάλουν Γκονγκ είναι ένα σύμβολο και μια υπενθύμιση για την ανθρωπότητα. Αν του δινόταν η ευκαιρία, το ΚΚΚ θα εξαφάνιζε πιθανότατα τη διακήρυξη. Αυτό θα άνοιγε τις πόρτες για το κινεζικό καθεστώς να μεταχειριστεί τον υπόλοιπο κόσμο όπως έχει μεταχειριστεί το Φάλουν Γκονγκ.
Έχουμε ήδη πάρει μια γεύση από τη θρασύτητα της Κίνας, που επέτρεψε στον ιό COVID-19 να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο στις αρχές του 2020, που υποστηρίζει τη Ρωσία στον πόλεμο της Ουκρανίας, που προμηθεύει όπλα σε τρομοκρατικές οργανώσεις στη Μέση Ανατολή και που προώθησε πρόδρομες ουσίες της φαιντανύλης στο Μεξικό, γεγονός που οδήγησε στο θάνατο 100.000 Αμερικανών.
Ο αριθμός των θανάτων είναι συγκλονιστικός, αλλά αυτό που είναι ακόμη πιο εκπληκτικό είναι ότι όσοι τιμούν την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων απλώς παρακολουθούν παθητικά. Η διεθνής κοινότητα έχασε την ευκαιρία να αντιδράσει αποφασιστικά όταν η είδηση της αναγκαστικής αφαίρεσης οργάνων από τους ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ ήρθε για πρώτη φορά στο φως το 2006. Η ιερότητα του ανθρώπινου σώματος παραβιάζεται στην Κίνα για περισσότερα από 20 χρόνια και μαζί της η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Ενώ οι υποστηρικτές της διακήρυξης έχουν να διηγηθούν πολλές ιστορίες επιτυχίας, έχουν επίσης γίνει μάρτυρες αρκετών παραβιάσεων. Η μεγαλύτερη ανησυχία είναι ότι η διεθνής κοινότητα έχει αποτύχει σε κάποιο βαθμό να υιοθετήσει και να υπερασπιστεί τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα – και τη βασική κοινή λογική. Τι μπορεί να γίνει;
Κάθε άνθρωπος και κάθε κυβέρνηση πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να είναι αναφαίρετα, να μην διακυβεύονται και να μην ξεχνιούνται ποτέ. Αν αποτύχουμε να διασφαλίσουμε τα δικαιώματα κάθε ατόμου, πέφτουμε θύματα εκείνων που εκτιμούν την εξουσία και τον έλεγχο πάνω από την ανθρώπινη ευημερία.
Στην 75η επέτειο της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, πρέπει όχι μόνο να αναγνωρίσουμε τα επιτεύγματα αυτού του κρίσιμου εγγράφου, αλλά και να αναλάβουμε δράση για να εγγυηθούμε τη συνέχιση της επιτυχίας του. Στην περίπτωση του Φάλουν Γκονγκ και των εξαναγκαστικών αφαιρέσεων οργάνων από τους οπαδούς του, θα πρέπει να γίνουμε συνήγοροί τους.
Η ατζέντα του ΚΚΚ για τη συλλογή των ζωτικών οργάνων των ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ καθοδηγείται από την πρόθεση να εξαλείψει και να καταστρέψει το Φάλουν Γκονγκ. Γιατί; Επειδή το ΚΚΚ βλέπει τις εξαναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων ως την ιδανική λύση για να καταστείλλει το Φάλουν Γκονγκ και να εμποδίσει την ανθρωπότητα να μάθει γι’ αυτή την ειρηνική πρακτική. Το κινεζικό καθεστώς δεν θέλει να μάθει ο κόσμος για την καλοσύνη που έχει φέρει το Φάλουν Γκονγκ στους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Όπως και τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι αρχές του Φάλουν Γκονγκ για την αλήθεια, την καλοσύνη και την ανεκτικότητα είναι αρχές που συντελούν στην ευημερία της ανθρωπότητας.
Αν θέλετε να κάνετε ένα δώρο για την 75η επέτειό της στην Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, υπερασπιστείτε τις αρχές του Φάλουν Γκονγκ και καταπολεμήστε τις εξαναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων μιλώντας ανοικτά για αυτές.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις των Epoch Times.
Του Torsten Trey
Επιμέλεια: Αλία Ζάε
