Στον πίνακα του Πίτερ Μπρούγκελ (Pieter Bruegel) «Landscape With the Fall of Icarus» («Τοπίο με την πτώση του Ίκαρου»), ο καμβάς κυριαρχείται από εργάτες που επιτελούν τις καθημερινές τους εργασίες. Το άτομο που κοιτάζει τον πίνακα πρέπει να προσπαθήσει να βρει τα πόδια του Ίκαρου, καθώς βουτάει στη θάλασσα – έχοντας πετάξει πολύ κοντά στον ήλιο με αποτέλεσμα να λιώσουν τα φτερά του.
Το μήνυμα είναι σαφές: όσοι υποκύπτουν στην ύβρη θα γίνουν τελικά μια μικρή λεπτομέρεια στο μεγάλο ιστό της κοινωνικής πραγματικότητας.
Πριν από περίπου τρία χρόνια, μάθαμε για πρώτη φορά για το ξέσπασμα του νέου κορονοϊού στην Κίνα. Οι συσσωρευμένες πληροφορίες και η προοπτική που διαφάνηκε με την πάροδο του χρόνου καθιστούν δυνατή την αφήγηση της πραγματικής ιστορίας της πανδημίας, η οποία είναι διαφορετική από αυτό που πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν.
Συνεπώς, τα παρακάτω μπορεί να εκπλήξουν όσους δεν είναι ενημερωμένοι με την παγκόσμια επιστημονική βιβλιογραφία. Η ιστορία αυτή συνδέεται άμεσα με τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές διεργασίες που βιώνει ο κόσμος και το Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένου αυτού που ισοδυναμεί με ανατροπή καθεστώτος. Αλλά πρώτα απ’ όλα ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Ψευδή αφηγήματα
Ενώ οι λανθασμένες ειδήσεις είναι η διάδοση ψευδών πληροφοριών χωρίς την πρόθεση εξαπάτησης, οι παραπληροφορητικές ειδήσεις -η σκόπιμη διάδοση ψευδών πληροφοριών με σκοπό την παραπλάνηση ή την εξαπάτηση- είναι διχαστική, καταστροφική και μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημία.
Σκεφτείτε τον αντίκτυπο των ακόλουθων αφηγημάτων που διαδόθηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
Αφήγημα 1: Η προέλευση του ιού
Η παρουσία ενός μοναδικού τμήματος στο γονιδίωμα του ιού και το γεγονός ότι δεν έχει βρεθεί κανένα ζώο ξενιστής με τον ιό έχει εγείρει υποψίες ότι η προέλευση του ιού δεν είναι από τη φυσική εξέλιξη αλλά μάλλον από έρευνα «ενίσχυσης της λειτουργίας» («gain-of-function») που έγινε σε ένα εργαστήριο, από όπου ο ιός πιθανώς διέρρευσε μολύνοντας κάποιους εργαστηριακούς εργαζόμενους.
Τα όσα είναι γνωστά για τις μελέτες που έγιναν για τους κορονοϊούς στο Ινστιτούτο Ιολογίας της Γούχαν, το οποίο χρηματοδοτήθηκε από την αμερικανική κυβέρνηση, ενισχύουν αυτή την υπόθεση και θέτουν ένα δύσκολο ερώτημα σχετικά με την ευθύνη των ερευνητών και των χρηματοδοτών τους για το ξέσπασμα της επιδημίας.
Αφήγημα 2: Εκτίμηση κινδύνου
Τα δεδομένα σχετικά με το ποσοστό θανάτων από την ασθένεια έγιναν σαφή στην αρχή της πανδημίας: Ήταν πολύ χαμηλότερο από αυτό που φοβούνταν, παρόμοιο με τη γρίπη και πιο επικίνδυνο για τους ηλικιωμένους.
Αυτό ίσχυε για το αρχικό στέλεχος, ενώ οι επόμενες παραλλαγές ήταν ακόμη πιο ήπιες. Αυτή η ρεαλιστική εκτίμηση του κινδύνου θα έπρεπε να είχε κατευθύνει τις υγειονομικές αρχές να λάβουν λιγότερο αυστηρά μέτρα σε σχέση με αυτό που πραγματικά συνέβη.
Αφήγημα 3: Υπερδιάγνωση
Για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής, ο ορισμός του «κρούσματος» μιας λοιμώδους αναπνευστικής νόσου καθορίστηκε με βάση μια εργαστηριακή εξέταση χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα συμπτώματα για την επαλήθευση της νόσου. Η χρήση μιας εξαιρετικά ευαίσθητης εξέτασης PCR που μπορεί να εντοπίσει υπολείμματα ιικού RNA από νεκρούς ιούς πιθανότατα οδήγησε σε υπερδιάγνωση της νοσηρότητας και της θνησιμότητας.
Οι περισσότεροι από αυτούς που καταμετρήθηκαν ως νεκροί από COVID-19 ήταν στην πραγματικότητα ενήλικες που πέθαναν από την επιδείνωση των χρόνιων προϋπαρχουσών παθήσεών τους και όχι από τον ίδιο τον ιό.
Οι διογκωμένοι αριθμοί δεν αντανακλούσαν την πραγματικότητα και συνέβαλαν μόνο στον δημόσιο φόβο και πανικό που διέδιδαν οι κυβερνήσεις.
Αφήγημα 4: Υπερβολική αντίδραση –lockdown, κλείσιμο σχολείων, απομόνωση, επιδημιολογικές έρευνες, «πράσινο διαβατήριο» και υποχρεωτική χρήση μάσκας
Όταν ξεσπά μια πανδημία, είναι κατανοητή η ανάγκη να είναι κανείς προσεκτικός και να τείνει προς πιο αυστηρά μέτρα στην αρχή. Αλλά τα δρακόντεια μέτρα που εφαρμόστηκαν από τη Δύση, κατά το πρότυπο της κινεζικής δικτατορικής προσέγγισης και επιβλήθηκαν με νόμους και μέτρα έκτακτης ανάγκης, δεν αποδείχθηκαν, σύμφωνα με τα δεδομένα και την έρευνα, αποτελεσματικά στην πρόληψη της νοσηρότητας.
Η προσέγγιση του «ανοίγματος και κλεισίματος (του κοινού) σαν ακορντεόν», σύμφωνα με τα ατυχή λόγια ενός ηγέτη στο Ισραήλ, στερήθηκε τόσο συμπόνιας όσο και επαγγελματικής κατανόησης.
Η σκέψη ότι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να επηρεάσουν τις δυνάμεις της φύσης είναι αδιανόητη ύβρις. Η νοσηρότητα από έναν αναπνευστικό ιό χαρακτηρίζεται φυσικά από κύματα, ανεξάρτητα από το τι κάνουμε εμείς οι άνθρωποι. Τα lockdown και το κλείσιμο των σχολείων δεν είχαν καμία ουσιαστική επίδραση στο μέγεθος των κυμάτων.
Η υπερβολική αντίδραση των υγειονομικών αρχών μας έβλαψε και θα συνεχίσει να μας βλάπτει για πολλά χρόνια ακόμη: βλάβες στην υγεία, όπως άγχος, κατάθλιψη, διατροφικές διαταραχές και αναπτυξιακές διαταραχές στα παιδιά- βλάβες στην εκπαίδευση, όπως απώλεια σχολικών ετών και ανάπτυξη διαταραχών συμπεριφοράς- βλάβες στην οικονομία, όπως ανεργία, κλείσιμο επιχειρήσεων, διακοπή της παραγωγής και των αλυσίδων εφοδιασμού παγκοσμίως, απώλεια του ΑΕΠ και αύξηση του πληθωρισμού. Όλες αυτές οι βλάβες έχουν οδηγήσει στην παγκόσμια οικονομική κρίση που αντιμετωπίζουμε σήμερα.
Αφήγημα 5: Το εμβόλιο
Η μεγάλη ελπίδα και η υπόσχεση του εμβολίου δεν εκπληρώθηκαν ποτέ. Δεδομένου ότι δεν μπορεί να αποτρέψει τη μετάδοση και τη μόλυνση, το εμβόλιο είχε μικρή επίδραση στη νοσηρότητα και η επίδρασή του στη θνησιμότητα είναι ακόμη ασαφής- αν είχε επίδραση, αυτή ήταν βραχυπρόθεσμη.
Οι βλαβερές παρενέργειες που έχουν αναφερθεί είναι πολυάριθμες και ορισμένες είναι σοβαρές. Με βάση την ισορροπία μεταξύ των οφελών και του κινδύνου βλάβης, φαίνεται ότι δεν δικαιολογείται η χρήση καινοτόμου αλλά άγνωστης τεχνολογίας (mRNA) – σίγουρα όχι στους νέους και υγιείς, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών, για τα οποία οι κίνδυνοι που συνδέονται με την COVID-19 είναι αμελητέοι.
Η ταχεία ανάπτυξη του εμβολίου με άδεια έκτακτης ανάγκης – ενώ στην πραγματικότητα δεν υπήρχε πραγματική έκτακτη ανάγκη – και η χορήγηση αναμνηστικών ενέσεων σε ένα πείραμα σε ολόκληρο τον ισραηλινό πληθυσμό, υπό τον εξαναγκασμό ότι χρειαζόταν ένα «πράσινο διαβατήριο» για να διατηρηθούν τα θεμελιώδη δικαιώματα – και όλα αυτά χωρίς τη συγκατάθεση μετά από ενημέρωση και την απαιτούμενη εποπτεία – εγείρει σοβαρά ηθικά ερωτήματα σχετικά με την κρίση και τις αξίες των υπευθύνων για τη λήψη αποφάσεων.
Η αυτονομία των ασθενών, το απόρρητο των ασθενών και άλλες θεμελιώδεις αξίες της ιατρικής καταπατήθηκαν.
Το ισραηλινό Υπουργείο Υγείας λειτούργησε περισσότερο ως συνήγορος των κατασκευαστών εμβολίων, λειτουργώντας βάσει εμπιστευτικής συμφωνίας με μια εμπορική εταιρεία, παρά ως ρυθμιστικός φορέας του οποίου ο ρόλος είναι να προστατεύει το κοινό και να διασφαλίζει ότι δεν προκαλείται βλάβη. Όταν εκείνοι που καθορίζουν το πεδίο εφαρμογής της προμήθειας είναι συνεργάτες του κατασκευαστή στη δημοσίευση των δεδομένων στην ιατρική βιβλιογραφία, αυτό από μόνο του φαίνεται να αποτελεί κατάφωρη σύγκρουση συμφερόντων.
Ο Αμερικανικός Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων (Food and Drug Administration-FDA) πρόδωσε το κοινό με το να μην αναφέρει τις σοβαρές παρενέργειες που διαπιστώθηκαν κατά την επιτήρηση, μετά την κυκλοφορία του εμβολίου, από τους γιατρούς και το κοινό.
Η ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των ρυθμιστικών αρχών και των φαρμακευτικών εταιρειών στρεβλώθηκε πλήρως κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19 και ήταν αντίθετη προς το δημόσιο συμφέρον και την ασφάλεια, ενώ εξυπηρετούσε πρωτίστως τα συμφέροντα εκείνων που έγιναν πλούσιοι.
Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να είναι σαφές ότι τα εμβόλια COVID-19 θα πρέπει να ανασταλούν και η τεχνολογία mRNA – η οποία στην πραγματικότητα είναι γονιδιακή θεραπεία – να επανεξεταστεί προσεκτικά.
Αφήγημα 6: Πρωτοφανείς προκλήσεις για την ιατρική, την επιστήμη και τη δεοντολογία
Οι αποφάσεις για την εφαρμογή δρακόντειων περιορισμών ελήφθησαν στις περισσότερες χώρες από μια μικρή ομάδα «εμπειρογνωμόνων» και υπεύθυνων χάραξης πολιτικής, των οποίων οι υψηλοί μισθοί είναι εξασφαλισμένοι, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες των μειονεκτούντων πληθυσμών, των αυτοαπασχολούμενων που έχασαν την ικανότητά τους να συντηρούν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους και πολλών άλλων που υπέστησαν ανεπανόρθωτη ζημία από τα μέτρα αυτά.
Η προσέγγιση αυτή έφερε την ιατρική δεκάδες χρόνια πίσω στις ημέρες του ιατρικού πατερναλισμού. Οι δεοντολογικοί κανόνες που θα έπρεπε να διέπουν τη δημόσια πολιτική παραβιάστηκαν- τα μέτρα που ελήφθησαν δεν πληρούσαν τα πρότυπα της αποτελεσματικότητας, της αναγκαιότητας και της αναλογικότητας.
Υπό την ετικέτα της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης», η επιστημονική και ιατρική έρευνα παρέκκλινε από τις βασικές αρχές της ανοιχτής συζήτησης, του υγιούς σκεπτικισμού και της δημιουργίας αμφιβολιών, καθώς και της υψηλής ποιότητας, αμερόληπτης έρευνας.
Κατά τη διάρκεια των ετών της COVID-19, επικράτησε μια σημαντική προκατάληψη στις επιστημονικές δημοσιεύσεις υπέρ της καθεστωτικής αφήγησης και η προσέγγιση άλλων απόψεων είτε αγνοήθηκε είτε αποσιωπήθηκε επιθετικά.
Όσοι τόλμησαν να σκεφτούν κριτικά κατηγορήθηκαν για παραπληροφόρηση, ενώ τις περισσότερες φορές, οι δημοσιεύσεις των υγειονομικών αρχών ήταν αυτές που καθορίζονταν από την ατζέντα, ήταν προκατειλημμένες και γεμάτες λάθη.
Τα παραδείγματα περιλαμβάνουν τους κατασκευασμένους ισχυρισμούς για την αποτελεσματικότητα του εμβολίου, την άρνηση της αποτελεσματικότητας της φυσικής ανοσίας που προκύπτει από τη λοίμωξη και παρέχει ισχυρότερη προστασία από το εμβόλιο, και τη σύσταση – πρωτοφανή στην ιατρική – για άτομα που έχουν αναρρώσει από τη λοίμωξη να εμβολιαστούν.
Η αδιαφορία και η απόλυτη άρνηση του ισραηλινού Υπουργείου Υγείας σχετικά με τις παρενέργειες του εμβολίου και την πιθανολογούμενη υπερβολική θνησιμότητα δεν συνάδουν με τη βασική επιταγή της ιατρικής «πρωτίστως, μην προξενείς κακό» και αντανακλούν έλλειψη συμπόνιας και αναγνώρισης του πόνου πολλών ανθρώπων.
Αφήγημα 7: Φόβος και χειραγώγηση
Ο φόβος -το ισχυρότερο κίνητρο της ανθρώπινης συμπεριφοράς- έπαιξε τον πιο κρίσιμο ρόλο στην κρίση της COVID-19. Σαν να μην έχουμε μάθει τίποτα από την ιστορία, οι κυβερνήσεις μας μας απογοήτευσαν ηθικά χρησιμοποιώντας την προπαγάνδα για να εκφοβίσουν και να τρομοκρατήσουν το κοινό αντί να βασίζονται σε καθιερωμένους κανόνες και πρωτόκολλα για να ενδυναμώσουν τους πολίτες όταν αντιμετωπίζουν καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.
Αυτή η προπαγάνδα είχε βαρύ τίμημα, εξαπλώνοντας το άγχος και την κατάθλιψη στο κοινό.
Και όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, υπήρχαν στοχευμένοι αποδιοπομπαίοι τράγοι: Κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19, ήταν εκείνοι που επέλεξαν να μην εμβολιαστούν που ντροπιάστηκαν και εκφοβίστηκαν ως «αντιεμβολιαστές», καθώς και οι επιστήμονες και οι γιατροί που τόλμησαν να σκεφτούν διαφορετικά.
Η υποκίνηση που χρηματοδοτήθηκε από την κυβέρνηση διέβρωσε τα κοινωνικά και διαπροσωπικά συναισθήματα με τρόπο που επέτρεψε την απονομιμοποίηση μεγάλων ομάδων του πληθυσμού.
Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως εργαλείο για τη διάδοση της προπαγάνδας. Δεν εκπλήρωσε τον ρόλο του ως κριτής της κυβέρνησης για να την καταστήσει υπόλογη. Αντιθέτως, συνέβαλαν στον εκφοβισμό των πολιτών και στην παραβίαση των πολιτικών τους δικαιωμάτων και των βασικών ανθρώπινων ελευθεριών.
Αποκαλύπτεται τώρα ότι στο Ισραήλ, οι δημοσιογράφοι έλαβαν εντολή να μην δημοσιεύουν τίποτα που να έρχεται σε αντίθεση με την κυβερνητική πολιτική, με κίνητρο τους τεράστιους διαφημιστικούς προϋπολογισμούς των μέσων ενημέρωσης που παρείχε η κυβέρνηση.
Η καταστροφή της δημοκρατίας
Η παραβίαση των δικαιωμάτων των πολιτών και των ασθενών κατά την περίοδο COVID-19 είναι πρωτοφανής. Ο νόμος για τον κορονοϊό από το 2020 -τον οποίο η ισραηλινή κυβέρνηση έχει τώρα επεκτείνει- παρέχει στην κυβέρνηση τεράστια εξουσία και, στην πράξη, έχει ήδη καταργήσει την εποπτεία της Κνεσέτ (του ισραηλινού κοινοβουλίου) και τη διάκριση των εξουσιών.
Το Ανώτατο Δικαστήριο δεν έκανε δεκτή την προσφυγή κατά του διακριτικού «πράσινου διαβατηρίου», το οποίο πρακτικά ανάγκαζε τους ανθρώπους να λαμβάνουν ιατρική περίθαλψη όχι από πραγματική επιλογή, αλλά για να διατηρήσουν το δικαίωμά τους στην εργασία και την ελευθερία μετακίνησης.
Αναμφίβολα, η κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε την πανδημία COVID-19 για να αποκτήσει εξουσία και έλεγχο επί του κοινού. Η αφόρητη ευκολία με την οποία ένα «δημοκρατικό» καθεστώς παραβίασε τις θεμελιώδεις ελευθερίες με το πρόσχημα μιας έκτακτης ανάγκης που δεν υπήρξε ποτέ, αποδεικνύει ότι αυτό που φοβάται περισσότερο το ισραηλινό κοινό έχει ήδη συμβεί.
Αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα: Θέτοντας τους ισχυρούς προ των ευθυνών τους
Αυτό που θα έπρεπε να είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για την ιατρική, την επιστήμη και τις δημοκρατικές κυβερνήσεις, αντί να γίνει μια παρέλαση ανοησίας κολοσσιαίας αποτυχίας – τόσο από επαγγελματική άποψη όσο και από άποψη παραβίασης των θεμελιωδών ελευθεριών και απώλειας της εμπιστοσύνης του κοινού.
Αυτό δεν ήταν λάθος των ιατρικών ομάδων που εργάστηκαν σκληρά και με μεγάλη αφοσίωση- αυτό συνέβη εξαιτίας της κραυγαλέας αποτυχίας των υγειονομικών αρχών. Σε αυτές περιλαμβάνονταν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), του οποίου η δηλωμένη αποστολή είναι να εργάζεται «παγκοσμίως για την προώθηση της υγείας, να διατηρεί τον κόσμο ασφαλή και να εξυπηρετεί τους ευάλωτους», το FDA και τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ (Centers for Disease Control and Prevention-CDC), καθώς και το Υπουργείο Υγείας του Ισραήλ – τα οποία όλα επικεντρώθηκαν στην COVID-19, ενώ παραμέλησαν τον ρόλο τους για την προώθηση της συνολικής υγείας και την προστασία του κοινού.
Στον ευρύ ορισμό του, ο ΠΟΥ ορίζει την υγεία ως «μια κατάσταση πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι απλώς την απουσία ασθένειας ή αναπηρίας». Το να αντιμετωπίζουμε μια κρίση με παρωπίδες και να βλέπουμε μόνο τον ιό, αγνοώντας όλες τις άλλες πτυχές της υγείας, δεν πρέπει να ξανασυμβεί ποτέ.
Η φανατική προσέγγιση και τα δρακόντεια μέτρα που εφαρμόστηκαν ενάντια σε μια ασθένεια που από κάθε άποψη θεωρούνταν ήπια έως μέτρια -αλλά δεν διέφερε σε τίποτα από τις πανδημίες γρίπης των δεκαετιών του ’60 και του ’70- προκάλεσαν βαθιά βλάβη με επιπτώσεις που θα γίνουν αισθητές για τα επόμενα χρόνια, με αποτέλεσμα ένα σημαντικό κοινωνικό ρήγμα και οικονομική και πολιτική αστάθεια.
Θα ήταν αφελές να σκεφτεί κανείς ότι μόνο ο παρωπιδισμός και η διαχειριστική τύφλωση προκάλεσαν αυτή την αποτυχία και όχι τα συμφέροντα της εξουσίας, του ελέγχου και του χρήματος.
Τον Ιανουάριο του 2020, όταν η COVID-19 ήταν είδηση από μια μακρινή χώρα στην πίσω σελίδα της εφημερίδας, έγραψα ένα άρθρο στην ισραηλινή εφημερίδα The Marker με τίτλο «Before the Next Pandemic, We Should Prepare for Disease as We Prepare for War» («Πριν από την επόμενη πανδημία, θα πρέπει να προετοιμαστούμε για την ασθένεια όπως προετοιμαζόμαστε για τον πόλεμο»). Αυτό γράφτηκε από τη δική μου οπτική γωνία ως κάποιος που προωθεί την ετοιμότητα σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης εδώ και χρόνια.
Λίγο αργότερα, τον Μάιο του 2020, έγραψα στην ίδια εφημερίδα: «The Mistakes of the COVID Crisis: The Cure Is More Harmful Than the Disease» («Τα λάθη της κρίσης του COVID: Η θεραπεία είναι πιο επιζήμια από την ασθένεια»). Δεν χρειάστηκαν τρία χρόνια για να κατανοήσουμε το μέγεθος των λαθών και να αποτρέψουμε την καταστροφή που προκάλεσαν οι κυβερνήσεις με τις δικές τους ενέργειες.
Αν οι υγειονομικές αρχές είχαν ακούσει τους επιστημονικούς και ιατρικούς ανθρώπους από το Ισραήλ και τον κόσμο με τη φωνή της λογικής, η καταστροφή θα είχε αποφευχθεί και η ζημιά που προκλήθηκε από τα επιθετικά μέτρα που ελήφθησαν ως απάντηση σε μια μικρή πανδημία θα μπορούσε να είχε ελαχιστοποιηθεί.
Όσοι ανήκουν στο κατεστημένο και επιμένουν να αρνούνται τα γεγονότα και συνεχίζουν να τροφοδοτούν την αφήγηση ότι η πανδημία ήταν το τέλος της ανθρωπότητας και ο εμβολιασμός ήταν η «θαυματουργή θεραπεία» για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, το κάνουν επειδή οι επαγγελματικές, δημόσιες, ηθικές και ίσως ακόμη και οι νομικές ή ποινικές επιπτώσεις είναι τόσο σημαντικές που είναι καλύτερα γι’ αυτούς να αρνούνται τη συνείδησή τους.
Επί του παρόντος, το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα που επεκτείνει τους νόμους έκτακτης ανάγκης χωρίς ιατρική αιτιολόγηση. Η αντιμετώπιση της αλήθειας θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη για την ιατρική κοινότητα, δεδομένου ότι το θεμελιώδες ιατρικό ήθος είναι «πρωτίστως, μην προξενείς κακό».
Για να αντλήσουμε κρίσιμα διδάγματα για μελλοντικές πανδημίες, να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης και να προωθήσουμε την ανθεκτικότητα του κοινού, είναι απαραίτητο να επαναφέρουμε τη συνείδηση του κοινού σε μια πιο φυσική κατάσταση.
Η αντιμετώπιση της πραγματικότητας απαιτεί μια ειλικρινή και ολοκληρωμένη έρευνα σχετικά με τη διαχείριση της κρίσης COVID-19 και τις καταστροφικές επιπτώσεις της. Αυτή η κρίση μπορεί να μετατραπεί σε ευκαιρία, εάν άνθρωποι με θάρρος και συμπόνια μιλήσουν και επικρατήσει η αληθινή αφήγηση.
Πολλές ευχαριστίες στην Dr. Gefen Bar-on Santor για τις πολύτιμες υποδείξεις και τη μετάφρασή της.
Από τον Dr. Yoav Yehezkelli
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times. Η Epoch Times καλωσορίζει την επαγγελματική συζήτηση και τη φιλική αντιπαράθεση.
Ο Dr. Yoav Yehezkelli είναι ιατρός με ειδίκευση στην εσωτερική ιατρική και την ιατρική διαχείριση, λέκτορας σε θέματα διαχείρισης έκτακτης ανάγκης και καταστροφών και συνιδρυτής της Ισραηλινής Ομάδας Διαχείρισης Επιδημιών (Israeli Epidemic Management Team). Είναι μέλος του Ισραηλινού Δημόσιου Συμβουλίου Έκτακτης Ανάγκης για την κρίση COVID-19 (Israeli Public Emergency Council for the COVID-19 Crisis). Είναι επίσης ασκούμενος οικογενειακός γιατρός και σύμβουλος του KI Research Institute για την υπολογιστική ιατρική (computational medicine).
