Σε έναν καθημερινό αγώνα για τη στέγη έχουν αναγκαστεί να επιδίδονται οι κάτοικοι της Ισπανίας και της Ιταλίας, δύο από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς της Ευρώπης. Η εύρεση οικονομικής και μακροχρόνιας στέγασης μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε πολυτέλεια, επιβαρύνοντας νοικοκυριά και επαγγελματίες.
Σύμφωνα με μελέτες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Τράπεζας της Ισπανίας, η κρίση στην ισπανική αγορά κατοικίας ξεκίνησε με την κατάρρευση της αγοράς ακινήτων το 2008, για να ακολουθήσει μια σχεδόν παγωμένη οικοδομική δραστηριότητα έως το 2023.
Αντίστοιχα, στην Ιταλία, όπως επισημαίνει ο καθηγητής Οικονομικών Άλεξ Ταμπαρόκ του πανεπιστημίου George Mason, οι κυβερνητικές πολιτικές της πανδημίας ενίσχυσαν το φαινόμενο των ακριβών οικοδομικών υλικών, με τα ενοίκια να εκτοξεύονται, καθώς πολλοί ιδιοκτήτες στρέφονται σε βραχυχρόνιες μισθώσεις για τουρισμό.
Οι ίδιοι οι κάτοικοι περιγράφουν με γλαφυρότητα τις δυσκολίες: την αδυναμία να καλύψουν βασικές ανάγκες και το ερώτημα εάν, τελικά, θα μπορέσουν να διατηρήσουν ένα σπίτι πάνω από το κεφάλι τους.
Λίγα μόλις βήματα από το κέντρο της Μαδρίτης, στον κοσμοπολίτικο δρόμο Gran Via, ο Αντρές Φερνάντεθ δηλώνει ενθουσιασμένος αλλά και αγχωμένος με τη μετακόμισή του στην πρωτεύουσα της Ισπανίας.
«Εδώ υπάρχουν δουλειές, όντως βγάζει νόημα να έρθεις, αλλά το κόστος στέγασης απλώς δεν αντέχεται», είπε στην Epoch Times.
Ο Φερνάντεθ άφησε τη Βαρκελώνη για μια δεκαετία στην Αργεντινή, και επέστρεψε πρόσφατα στην Ισπανία μετά το τέλος των σπουδών του. Για έναν νέο πολιτικό μηχανικό σαν κι αυτόν, οι επαγγελματικές προοπτικές στην πατρίδα του είναι καλύτερες από ό,τι στη Λατινική Αμερική, αλλά το ζήτημα της στέγασης παραμένει ανυπέρβλητο εμπόδιο.
«Οι μισθοί είναι καλύτεροι εδώ, αλλά τα ενοίκια σε «τσακίζουν», τονίζει.
Έτσι, αναγκάζεται να συγκατοικήσει με δύο ακόμη άτομα σε διαμέρισμα στη συνοικία Chueca, κάτι που αποτελεί πλέον κανόνα για όσους θέλουν να ζήσουν στην ισπανική πρωτεύουσα – κυρίως λόγω των δυσθεώρητων ενοικίων.
Η ισχυρή αγορά εργασίας και η ακμάζουσα τεχνολογική σκηνή φέρνουν νέους επαγγελματίες στη Μαδρίτη, αλλά το βιοτικό κόστος αποτελεί μόνιμη «αγκάθι».
Σύμφωνα με το site ακινήτων Idealista, η Μαδρίτη διατηρεί τη δεύτερη υψηλότερη μέση τιμή ενοικίων στη χώρα – πρώτη στη σχετική λίστα βρίσκεται πάντα η Βαρκελώνη.
Η προσφορά και η ζήτηση στην Ισπανία
Ταυτόχρονα, ενοικιαστές και ιδιοκτήτες ακινήτων υποφέρουν από την εκτόξευση των τιμών και τη μείωση της διαθεσιμότητας κατοικιών.
Από τον Δεκέμβριο του 2020, τα διαθέσιμα προς μακροχρόνια μίσθωση ακίνητα έχουν μειωθεί κατά 56%, ενώ τα ενοίκια αυξήθηκαν κατά περίπου 30%.
Στη Μαδρίτη, το απόθεμα προς ενοικίαση κατοικιών έφθασε να είναι μειωμένο κατά 71% μεταξύ 2020 και 2024, με τις τιμές να έχουν αυξηθεί κατά 44% από τον Δεκέμβριο του 2020 έως τον Φεβρουάριο του 2025, σύμφωνα με στοιχεία του Idealista.
Προβλήματα αντιμετωπίζουν και οι υποψήφιοι αγοραστές, με νέα στοιχεία να δείχνουν άνοδο κατά 10% στις τιμές των μεταχειρισμένων κατοικιών τον περασμένο Νοέμβριο, φθάνοντας τα περίπου 2.400 δολάρια ανά τετραγωνικό, το υψηλότερο ποσοστό από το 2006.
Στο κομμάτι της ενοικίασης, ένα επιπλωμένο στούντιο 21 τετραγωνικών μέτρων στη Μαδρίτη διατίθεται πλέον ακόμη και προς 1.448 δολάρια το μήνα μαζί με βασικούς λογαριασμούς.
Ο Αντρές Φερνάντεθ, με τη σειρά του, μοιράζεται 450 δολάρια το μήνα για ένα ιδιωτικό δωμάτιο, χωρίς όμως να περιλαμβάνονται ρεύμα, νερό ή ίντερνετ.
Η αύξηση του κόστους κοινωφελών υπηρεσιών επιβαρύνει όλο και περισσότερο, ιδιαίτερα τους ιδιοκτήτες που διατηρούν επιχειρήσεις.
«Οι λογαριασμοί ρεύματος έχουν φτάσει σε εξωφρενικά επίπεδα», λέει χαρακτηριστικά η Καμίλα, η οποία διατηρεί δύο τουριστικά καταλύματα στην Παμπλόνα – ένα boutique ξενοδοχείο κι ένα hostel κοντά στο περίφημο Camino de Santiago.
Η Καμίλα εξηγεί πως, λόγω κόστους, είναι πλέον υποχρεωμένη να περιορίζει αυστηρά τη χρήση ρεύματος και κλιματισμού στις δυο επιχειρήσεις της. «Έχουμε καθορίσει το θερμοστάτη του air condition και της θέρμανσης σε σταθερές τιμές – οι πελάτες δεν μπορούν να τα αλλάξουν. Τους ζητούμε να κλείνουν πάντα τα φώτα και τα κλιματιστικά όταν φεύγουν από το δωμάτιο», περιγράφει.
«Δεν μας αρέσει να φαινόμαστε τσιγκούνηδες απέναντι στους πελάτες, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση με αυτά τα κόστη. Οι λογαριασμοί και τα έξοδα αυξάνονται συνεχώς και αναγκαστικά κάνουμε ανατιμήσεις, αλλιώς το ξενοδοχείο μας θα έκλεινε», προσθέτει.
Ακόμη και το κόστος για να προσφέρει Wi-Fi αυξήθηκε αισθητά το τελευταίο έτος.
Το 2021 η ισπανική κυβέρνηση είχε μειώσει τον ΦΠΑ στο ρεύμα στο 10% για όσο η τιμή στην χονδρική παρέμενε πάνω από 51 δολάρια ανά μεγαβατώρα. Όμως, με την πτώση των τιμών ο ΦΠΑ ξαναγύρισε στο 21%, επιβαρύνοντας και πάλι τους λογαριασμούς.
Το παράδειγμα της Βενετίας
Αντίστοιχα, στην Ιταλία η κατάσταση είναι εξίσου ασφυκτική, με τα ενοίκια να παραμένουν υψηλά, το κόστος διαβίωσης δυσβάσταχτο και τους μισθούς να μην ακολουθούν την άνοδο των εξόδων.
Η Βενετία, κορυφαίος τουριστικός προορισμός, αποτελεί ακραίο παράδειγμα: «Για έναν Ιταλό είναι αδύνατο να ζήσει στη Βενετία», τονίζει ο Ντάνιελ Μαρίνο, που αν και κατάγεται από τα περίχωρα του Μιλάνου, ζει και εργάζεται σήμερα στη μικρή αλλά υπερπλήρη τουριστικά πόλη.
«Δεν βρίσκεις σπίτι ούτε όταν είσαι ντόπιος – κι αν βρεις, θες πάνω από 900 ευρώ για να μένεις σε ένα μικρό, όχι ιδιαίτερα άνετο δωμάτιο», εξηγεί.
Ο Μαρίνο στάθηκε τυχερός: βρέθηκε εκεί μέσω πανεπιστημιακού προγράμματος που παρείχε φοιτητική στέγαση και πρακτική άσκηση στη φιλοξενία με μικρή οικονομική ενίσχυση. «Αν έπρεπε να πληρώσω ενοίκιο μόνος μου, θα πήγαινε όλη μου η επιδότηση», τονίζει. «Το ζήτημα αφορά όλη την τοπική κοινωνία. Οι περισσότεροι που δουλεύουν στη Βενετία, δεν αντέχουν να ζήσουν εδώ λόγω κόστους στέγασης».
Μοναδική εξαίρεση όσοι έχουν κληρονομήσει ακίνητο από την οικογένειά τους.
Η λύση για τους περισσότερους είναι οι γειτονιές της «στεριάς» – στο Μαργκέρα, το Καμπάλτο ή το Μέστρε – όμως ούτε αυτές είναι φθηνές και έχουν, όπως λέει ο Μαρίνο, «περιοχές με περισσότερη εγκληματικότητα».
Επιπλέον, η Βενετία έχει το υψηλότερο τέλος αποκομιδής απορριμμάτων στην Ιταλία – κάτι που, σύμφωνα με τον Μαρίνο, πολλοί δεν το γνωρίζουν πριν μετακομίσουν στη «Γαληνοτάτη».
Ο παράγοντας του τουρισμού
Ακόμη, κι αν βρεθούν τα χρήματα, ελάχιστοι ιδιοκτήτες εντός της Βενετίας επιλέγουν να ενοικιάζουν μακροχρόνια. «Αν είχα διαμέρισμα εδώ, γιατί να το δώσω 900 ευρώ τον μήνα σε κάποιον σαν κι εμένα, όταν με τουρίστες το κερδίζω σε μία εβδομάδα;», λέει χαρακτηριστικά.
Η έκρηξη των βραχυχρόνιων τουριστικών μισθώσεων έχει δημιουργήσει σοβαρές κοινωνικές τριβές σε Ιταλία και Ισπανία. Η αύξηση της τηλεργασίας και η στροφή των επισκεπτών σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα ενίσχυσαν ακόμη περισσότερο τη ζήτηση για τέτοιου είδους ακίνητα.
Τον Μάιο, χιλιάδες Ισπανοί βγήκαν στους δρόμους σε δεκάδες πόλεις, διαμαρτυρόμενοι για τα υψηλά ενοίκια λόγω της άνθησης των τουριστικών ενοικιάσεων. Πόλεις όπως η Μάλαγα, η Μαδρίτη, η Σεβίλλη και το Αλικάντε επέβαλαν πλέον περιορισμούς ή ακόμη και απαγορεύσεις στις βραχυχρόνιες μισθώσεις.
Παρόμοιες κινητοποιήσεις και στην Ιταλία: πέρσι στη Ρώμη, κάτοικοι κατέστρεψαν κλειδαριές διαμερισμάτων που προορίζονται αποκλειστικά για τουριστική εκμετάλλευση – ενώ το ίδιο συνέβη και στη Φλωρεντία και το Μιλάνο, οδηγώντας την κυβέρνηση να απαγορεύσει τη λειτουργία συστημάτων αυτοεξυπηρέτησης (self-check in) για τους τουριστικούς ξενώνες.
Πίσω από τις βιτρίνες
Η δημόσια συζήτηση επικεντρώνεται συχνά στην τουριστική χρήση των ακινήτων, ωστόσο τόσο η Καμίλα όσο και ο Μαρίνο υποστηρίζουν πως πρόκειται μόνο για ένα σύμπτωμα ενός βαθύτερου προβλήματος.
«Η οικοδομική δραστηριότητα δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας», λέει η Καμίλα, επισημαίνοντας ότι ακόμα και στην Παμπλόνα, τις πίεσης στέγης ενισχύει η τουριστική αγορά.
Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ισπανίας, σημαντικοί παράγοντες της κρίσης είναι, εκτός από τα βραχυχρόνια ενοικιαζόμενα, η μείωση ανακαινίσεων, η εναλλαγή της χρήσης ακινήτων, η έλλειψη εργατικών χεριών στον κατασκευαστικό τομέα, τα αυξημένα κόστη κατασκευής και η χαμηλή επένδυση σε ανάπτυξη γης.
Η Ισπανία βίωσε μια οικοδομική έκρηξη από το 1995 ως το 2008, ακολουθούμενη από βαθιά κρίση και «πάγωμα» της αγοράς μέχρι το 2015. Ο ρυθμός αύξησης των νοικοκυριών ξεπέρασε την ανέγερση νέων κατοικιών, με αποτέλεσμα, όπως προειδοποιεί η Τράπεζα της Ισπανίας, η έλλειψη να φτάσει στις 600.000 κατοικίες το 2025.
Στην Ιταλία, το πρόβλημα περιπλέκεται επιπλέον από την παράδοση ιδιοκατοίκησης: πάνω από το 75% των νοικοκυριών κατέχουν δικό τους σπίτι, αλλά τα κόστη επισκευών και συντήρησης έχουν γίνει απαγορευτικά.
Οι υποψήφιοι νέοι ιδιοκτήτες βλέπουν τις τιμές να έχουν ανέβει κατά τουλάχιστον 16% από το 2019, τη στιγμή που το χρηματοπιστωτικό σύστημα στηρίζεται περισσότερο στη βοήθεια της οικογένειας και λιγότερο στον τραπεζικό δανεισμό, όπως σημειώνει και σχετική έκθεση του ΟΟΣΑ.
Η Ιταλία, επισημαίνει ο Μαρίνο, δεν είναι απλώς «υποχρηματοδοτημένη» κατασκευαστικά: «Το κόστος συντήρησης των παλιών σπιτιών έχει απογειωθεί με τον πληθωρισμό. Κανείς δεν αντέχει να ανακαινίσει παλιά όμορφα σπίτια, αλλά ούτε και να αγοράσει καινούργιο… Μπορείς να βάλεις φόρους σε ξένους αγοραστές ή ενοικιαστές όσο θες – το πρόβλημα είναι τα συνολικά κόστη που ανεβάζουν τις τελικές τιμές. Δεν είναι κάτι που λύνεται απλά».
Το σύμπλεγμα αυτό των παραγόντων φέρνει Ισπανούς και Ιταλούς σε αδιέξοδο – ενώ νέες γενιές, αλλά και όσοι επιστρέφουν από το εξωτερικό, βρίσκονται αντιμέτωποι με το σταθερό ερώτημα: πού θα βρουν σπίτι να ζήσουν;
