Ο Τζόνι Μπήρντμορ, ένας 51χρονος από το Λονδίνο, πέρασε τους τελευταίους οκτώ μήνες ταξιδεύοντας σε κάθε ήπειρο, αποφασισμένος να γίνει ο νέος «ταχυδρόμος των Γκαλαπάγκος». Η αποστολή του συνίσταται στην παράδοση 50 καρτ ποστάλ που πήρε από ένα παλιό γραμματοκιβώτιο που βρίσκεται σε ένα σημείο γνωστό ως Mail Bay, στο Isla Floreana, μέρος του αρχιπελάγους Γκαλαπάγκος. Αυτές οι επιστολές θα παραδοθούν προσωπικά εντός 12 μηνών.
Από την αρχή της περιπέτειάς του, τον Μάρτιο του 2024, ο Μπήρντμορ έχει χτυπήσει απροειδοποίητα τις πόρτες των παραληπτών από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ισλανδία μέχρι τη Βραζιλία. Ο Μπήρντμορ συνεχίζει το 365 ημερών ταξίδι του σε επτά ηπείρους, μέχρι να παραδώσει και το τελευταίο γράμμα, την 1η Μαρτίου 2025.
Ο Τζόνι έμαθε για την ύπαρξη του γραμματοκιβωτίου όταν επισκέφτηκε το νησί λίγο μετά τον θάνατο του πατέρα του, Έρικ, από ασθένεια του κινητικού νευρώνα το 2022.
Το έθιμο των γραμματοκιβωτίων σε απομακρυσμένες τοποθεσίες χρονολογείται από το 1793, όταν οι ναυτικοί συνήθιζαν να αφήνουν γράμματα για τα αγαπημένα τους πρόσωπα σε ένα ξύλινο βαρέλι, ελπίζοντας ότι θα τα έπαιρναν τα πλοία που διέσχιζαν τον ωκεανό. Το μέρος στο αρχιπέλαγος Γκαλαπάγκος, γνωστό σήμερα ως Post Office Bay (Κόλπος του Ταχυδρομείου), έχει γίνει εμβληματικό αυτού του μοναδικού τελετουργικού. Επί του παρόντος, οι τουρίστες και οι τυχοδιώκτες συνεχίζουν να αφήνουν καρτ ποστάλ στο ‘γραμματοκιβώτιο’, που κατασκευάστηκε από ένα παλιό βαρέλι για ουίσκι, με την ελπίδα ότι κάποιος, κάποια στιγμή, θα τις βρει και θα τις παραδώσει προσωπικά.
Ο Μπήρντμορ ανέλαβε να συνεχίσει την παράδοση. Μέσω αυτής της συμβολικής χειρονομίας, στοχεύει να «συνδέσει τον κόσμο – ένα γράμμα τη φορά», υπενθυμίζοντας σε όλους τη σημασία των ανθρώπινων σχέσεων και τη χαρά των μικρών εκπλήξεων.
Μέχρι σήμερα, έχει επισκεφθεί 12 χώρες: Αγγλία, Σκωτία, Ιρλανδία, Ισλανδία, Ηνωμένες Πολιτείες, Καναδά, Μεξικό, Μπελίζ, Γουατεμάλα, Βραζιλία, Αργεντινή και Εκουαδόρ. Οι παραλήπτες ήταν, μεταξύ άλλων, ένας γιατρό από το Σάο Πάολο της Βραζιλίας, ένα νιόπαντρο ζευγάρι από το Ουασάγκο του Καναδά και η φίλη κάποιου από το Σαν Πέντρο της Μπελίζ.
Ο Μπήρντμορ, ο οποίος κουβαλά μόνο μία τσάντα, πηγαίνει στη διεύθυνση που γράφει η καρτ ποστάλ και περιμένει ακόμη και μια ολόκληρη μέρα, ελπίζοντας να την παραδώσει προσωπικά. Αν δεν καταφέρει να συναντήσει τον παραλήπτη, αφήνει την καρτ ποστάλ στο γραμματοκιβώτιο, σύμφωνα με το σύνθημά του: «ο ταχυδρόμος των Γκαλαπάγκος πάντα παραδίδει».
Για να συνδέσει όσους ενδιαφέρονται για το ταξίδι του,ο Μπήρντμορ δημιούργησε έναν διαδραστικό χάρτη που επιτρέπει στους ανθρώπους να ακολουθούν τη διαδρομή του σε πραγματικό χρόνο.
Έχοντας ολοκληρώσει πρόσφατα το σκέλος του ταξιδιού του στο Ηνωμένο Βασίλειο, εξήγησε τα συναισθήματα και το κίνητρό του πίσω από αυτήν την πρωτοβουλία: «Πίσω από αυτή τη δράση βρίσκεται η απώλεια του πατέρα μου που πέθανε από MND [νόσος του κινητικού νευρώνα] πριν από 18 μήνες. Ήταν 81 ετών. Έζησε με αυτή την ασθένεια για οκτώ χρόνια, που είναι μια μεγάλη περίοδος επιβίωσης για αυτήν την ασθένεια. Με αυτό που κάνω, στοχεύω να επανασυνδέσω τους ανθρώπους μέσω της δύναμης του γραπτού λόγου, φέρνοντας στο προσκήνιο την προσωπική πινελιά που μόνο τα γράμματα μπορούν να προσφέρουν. Επιπλέον, αναζητώ περιπέτειες και ταξίδια που έχουν νόημα. Μετά την περίοδο απομόνωσης που προκλήθηκε από τον COVID, ήθελα να εξερευνήσω τον κόσμο ξανά, αλλά με έναν μοναδικό και βαθιά προσωπικό τρόπο».
Μιλά αναλυτικά και για τη στιγμή που άλλαξε την οπτική του: «Όταν πέθανε ο πατέρας μου, ήθελα να κάνω κάτι σημαντικό [για να τιμήσω] τη μνήμη του. Τον περασμένο Ιανουάριο, έφτασα στα νησιά Γκαλαπάγκος και ανακάλυψα το γραμματοκιβώτιο στο Post Office Bay, για το οποίο δεν είχα ακούσει ποτέ. Πήρα μερικές καρτ ποστάλ πίσω στο Λονδίνο μαζί μου και τις παρέδωσα προσωπικά – και η εμπειρία μού άφησε βαθιά εντύπωση. Έτσι, μου ήρθε η ιδέα για αυτό το έργο. Απλώς πηγαίνω εκεί που με πάνε τα γράμματα και αυτό κάνει κάθε παράδοση μια κοινωνική πρόκληση. Προσπαθώ να μάθω την ιστορία πίσω από κάθε γράμμα και να τη μοιραστώ.»
Για τον Μπήρντμορ, αυτή η πρωτοβουλία είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό ταξίδι: «Το γραμματοκιβώτιο των Γκαλαπάγκος έχει δημιουργήσει ένα δίκτυο διασυνδέσεων σε όλο τον κόσμο. Αυτό το έργο αφορά, στον πυρήνα του, τις ανθρώπινες συνδέσεις. Προσπαθώ να επανασυνδεθώ με τον κόσμο, και αυτή η πτυχή είναι ιδιαίτερα σημαντική όταν μιλάμε για MND [νόσος του κινητικού νευρώνα], καθώς αυτοί που επηρεάζονται τελικά χάνουν την ικανότητά τους να επικοινωνούν λεκτικά. Μέσα από τα γράμματα, θέλω να επαναφέρω στο προσκήνιο τη σημασία των λέξεων και των προσωπικών συνδέσεων.»
Συγκινημένος από την εμπειρία, ο Μπήρντμορ επισκέφτηκε ξανά τα νησιά τον Μάρτιο και επέλεξε μερικές κάρτες, φροντίζοντας να είναι από όλες τις γωνιές του κόσμου. Όταν έφτασε τις 50, ξεκίνησε για τη Νότιο Αμερική, πηγαίνοντας στον Ισημερινό, την Αργεντινή, τη Βραζιλία, τη Γουατεμάλα, το Μπελίζ και το Μεξικό.
Ένα από τα γράμματα απευθυνόταν σε έναν άνδρα στο Μπελίζ και γράφτηκε από μια γυναίκα που εξομολογείται τον έρωτά της, αλλά μέχρι να φτάσει ο Μπήρντμορ το ζευγάρι είχε χωρίσει. Στη συνέχεια πέταξε σε επτά πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών, πριν κατευθυνθεί βόρεια και διασχίσει την καναδική πλευρά, παραδίδοντας καρτ ποστάλ στους ντόπιους.
Το ταξίδι στη Βρετανία ξεκίνησε τον Αύγουστο, με τον Μπήρντμορ να ζητά βοήθεια από ορισμένους ντόπιους που τον αναγνώρισαν.
Θυμάται: «Ήμουν στο Σάρρεϋ για να παραδώσω το 24ο γράμμα, αλλά κανείς δεν ήταν σπίτι. Έπρεπε να επιστρέψω το βράδυ. Δεν κάνω καμία προσπάθεια να επικοινωνήσω μαζί τους εκ των προτέρων, απλά εμφανίζομαι και χτυπάω την πόρτα. Μόνο αφού χτυπήσω την πόρτα και δεν είναι εκεί, αφήνω ένα σημείωμα ή τσεκάρω τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης».
Ήταν μια περίπτωση όπου η κοινότητα τον βοήθησε στην παράδοση της κάρτας: «Μια μητέρα και μια κόρη με αναγνώρισαν από ένα φεστιβάλ περιπέτειας που ονομάζεται Yestival, όπου είχα μίλησα online για την πρόκληση τον Ιούνιο, ενώ βρισκόμουν στο Γουίνιπεγκ του Καναδά. Τους έδειξα την επιστολή που έπρεπε να παραδώσω και, φανταστείτε!, ήξεραν τους παραλήπτες. Φαίνεται ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι γείτονές τους και τους γνωρίζουν προσωπικά.»
«Τους έστειλαν μηνύματα και κανόνισαν να τους συναντήσω για να τους παραδώσω την επιστολή». Οι πιθανότητες να συμβεί αυτό είναι απλά απίστευτες. «Κάθε μία παράδοση είναι εξαιρετική και ιδιαίτερη, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί.»
Ο Μπήρντμορ αφηγείται με ενθουσιασμό μια αξέχαστη εμπειρία που είχε στο Μεξικό: «Αφορούσε μια μητέρα και την κόρη της, που αρχικά δεν ήθελαν να κατέβουν. Ζήτησα τη βοήθεια ενός ισπανόφωνου φίλου και ενός γείτονα. Αφού τους δείξαμε την καρτ ποστάλ, μας επέτρεψαν να μπούμε. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία, ίσως η αγαπημένη μου».
«Δεν ανησυχώ πολύ για την ασφάλεια. Έχω ταξιδέψει πολύ σε όλο τον κόσμο. Ξέρω πώς να κυκλοφορώ. Έχω πάει σε 114 χώρες συνολικά μέχρι τώρα. Ανησυχούσα για το αν ο κόσμος θα αποδεχόταν αυτή την ιδέα. Ήλπιζα πραγματικά ότι ο κόσμος θα ήθελε να έρθει. Ανησυχούσα ότι ο κόσμος δεν θα ενδιαφερόταν τόσο – αλλά μόλις γνώρισα την Κεντρική Αμερική, ανακάλυψα ότι οι άνθρωποι είναι εξαιρετικοί.
»Μια άλλη ιδιαίτερη στιγμή σχετιζόταν με την ημέρα αποφοίτησης τρίδυμων, 13 ετών. Πήγα πίσω και έκατσα για δείπνο μαζί τους, για την επέτειό τους.»
Μέχρι σήμερα, ο Μπήρντμορ έχει καταφέρει να συγκεντρώσει σχεδόν 26.000 δολάρια για φιλανθρωπικές οργανώσεις που είναι αφιερωμένες στην καταπολέμηση της νόσου του κινητικού νευρώνα (MND). Ωστόσο, χρησιμοποιεί τις δικές του οικονομίες για τη χρηματοδότηση της αποστολής και των ταξιδιών του.
Ο προϋπολογισμός του είναι 62.640 ευρώ συνολικά. Εξοικονομεί πολλά χρήματα χρησιμοποιώντας τα αεροπορικά μίλια του και πετώντας μόνο με μια χειραποσκευή.
Δήλωσε: «Όταν δεσμεύομαι για ένα έργο σαν αυτό, εμπλέκομαι πλήρως. Γιατί να μην κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου; Η τελευταία παράδοση θα γίνει στο Λονδίνο. Όλα είναι αυτοχρηματοδοτούμενα και αυτό μου δίνει τον πλήρη έλεγχο. Μου αρέσει να προσθέτω ένα βαθύτερο νόημα στα ταξίδια μου.
»Δεν είμαι παντρεμένος ούτε έχω παιδιά. Βασικά είμαι άστεγος και όλα μου τα πράγματα είναι σε μια αποθήκη. Σε αυτό το ταξίδι έχω μόνο μια χειραποσκευή, μέσα στην οποία βρίσκονται ο εξοπλισμός μου και τα ρούχα μου. Μου αρέσει να ζω έτσι. “Τα λογιστικά και ο σχεδιασμός είναι μέρος της διασκέδασης.”
»Αλλά πρόκειται επίσης για την ανάδειξη της απώλειας κινητικότητας και ελευθερίας κινήσεων που αντιμετώπισαν ο πατέρας μου και άλλοι πάσχοντες από MND – μια υπενθύμιση ότι δεν πρέπει ποτέ να θεωρούμε δεδομένες αυτές τις ικανότητες.»
Το έργο του Μπήρντμορ δεν είναι μόνο μια επίδειξη θέλησης και περιπέτειας, αλλά και μια έκκληση για ενσυναίσθηση, κατανόηση και ευγνωμοσύνη για τα μικρά πράγματα που κάνουν τη ζωή πραγματικά να αξίζει τον κόπο.
