Από τον Victor Davis Hanson
Σχολιασμός
Οι πόλεμοι συχνά προκύπτουν από την αβεβαιότητα. Όταν ισχυρές χώρες φαίνονται να μοιάζουν αδύναμες, οι πραγματικά αδύναμες αψηφούν κινδύνους που σε άλλες περιπτώσεις δεν θα αψηφούσαν.
Αδέξια κομπορρημοσύνη και επανειλημμένες υποσχέσεις συγκράτησης μπορούν να προκαλέσουν πολέμους, επίσης. Κενός λόγος μπορεί αχρείαστα να υποκινήσει επιθετικές χώρες. Αλλά η εκστόμιση ουτοπικών κοινοτοπιών πείθει τους νταήδες που παρενοχλούν ότι οι χώρες-στόχοι τους είναι πολύ λεπτεπίλεπτες για να αναχαιτίσουν επιθετικότητα.
Κάποιες φορές η ανακοίνωση μιας «νέας διαδικασίας ειρήνης» χωρίς καμία ικανότητα να επιφέρεις νέες παραχωρήσεις ή πιέσεις μόνο αυξάνει τις ψευδείς ελπίδες – και την κατακραυγή.
Κάθε νέος Αμερικανός πρόεδρος δοκιμάζεται για να προσδιοριστεί αν οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν ακόμα να προστατεύσουν τους φίλους τους όπως Ευρώπη, Ιαπωνία, Νότια Κορέα, και Ισραήλ. Και θα αποθαρρύνει ο νέος διοικητής τους εχθρούς των ΗΠΑ, Ιράν και Βόρεια Κορέα – και θα αποτρέψει Κίνα και Ρωσία από το να απορροφήσουν τους γείτονές τους;
Ο Τζο Μπάιντεν, και αυτοί γύρω του, φαίνονται αποφασισμένοι να αναστατώσουν την ειρήνη που κληρονόμησαν.
Λίγο αφότου ο Ντόναλντ Τραμπ άφησε τον Λευκό Οίκο, ο Βλαντιμίρ Πούτιν άρχισε να συγκεντρώνει στρατό στα Ουκρανικά σύνορα και να απειλεί με επίθεση.
Ο Πούτιν νωρίτερα είχε καταλήξει στο ότι ο Τραμπ ήταν επικίνδυνα μη προβλέψιμος, και ίσως καλύτερα να μην δεχτεί προκλήσεις. Εν τέλει, η διοίκηση Τραμπ έδιωξε τους Ρώσους μισθοφόρους από την Συρία. Ενίσχυσε τις αμυντικές δαπάνες και ενέτεινε τις κυρώσεις.
Η διοίκηση Τραμπ πλημμύρισε τον κόσμο με φθηνό πετρέλαιο, προς απογοήτευση της Ρωσίας. Αποχώρησε από ασύμμετρες πυραυλικές συμφωνίες με την Ρωσία. Πούλησε εξεζητημένα όπλα στους Ουκρανούς. Οι Ρώσοι κατέληξαν στο ότι ο Τραμπ ίσως κάνει το οτιδήποτε, και έτσι περίμεναν για έναν άλλον πρόεδρο πριν δοκιμάσουν ξανά την Αμερική.
Σε αντίθεση, ο Μπάιντεν συχνά μιλά προκλητικά – ενώ κρατά κλαδάκι. Αποκάλεσε αχρείαστα τον Πούτιν «δολοφόνο». Και προειδοποίησε ότι ο Ρώσος δικτάτορας «θα πληρώσει» για υποτιθέμενη παρέμβαση στις εκλογές του 2020.
Δυστυχώς, ο στόμφος του Μπάιντεν έρχεται μετά από τέσσερα χρόνια μιας φάρσας περί ρωσικής συμπαιγνίας, που τροφοδοτήθηκε από έναν κατασκευασμένο φάκελο που πληρώθηκε από την Εθνική Επιτροπή Δημοκρατικών και την εκστρατεία του 2016 της προεδρικής υποψηφίας Χίλλαρυ Κλίντον. Ο Μπάιντεν και άλλοι ισχυρίστηκαν ότι ο Τραμπ ήταν, στα λόγια του πρώην διευθυντή εθνικών πληροφορικών του Μπαράκ Ομπάμα, Τζέιμς Κλάππερ, ένα «περιουσιακό στοιχείο της Ρωσίας».
Αν ο Μπάιντεν προσπαθεί να προκαλέσει ένα κράτος με πάνω από 6.000 λειτουργικά πυρηνικά όπλα, σίγουρα δεν στηρίζει την ρητορική του με δύναμη.
Ο Μπάιντεν ίσως κάλλιστα μειώσει τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου. Επίσης φαίνεται να έχει ξεχάσει ότι ο Τραμπ δέχτηκε μομφή επειδή υποτίθεται ότι έβαλε σε κίνδυνο την Ουκρανία, ενώ στην πραγματικότητα πούλησε όπλα στην Ουκρανία.
Ενώ ο Μπάιντεν μιλούσε μεγαλόφωνα στον Πούτιν, η διοίκησή του ταπεινωνόταν πολλαπλά από την Κίνα. Οι Κινέζοι διπλωμάτες κορόιδεψαν τους Αμερικανούς ομολόγους τους σε μια πρόσφατη συνάντηση στο Άνκορατζ, Αλάσκα. Ανακύκλωσαν με άνεση εγχώριες στερεότυπες εκφράσεις ότι μια ρατσιστική Αμερική δεν έχει ηθική θέση να επικρίνει την Κίνα.
Αν ο Τραμπ ήταν απρόβλεπτα ευθύς, ο Μπάιντεν είναι πολύ συχνά προβλέψιμα μπερδεμένος. Και φαίνεται αδύναμος, στέλνοντας το μήνυμα στις απολυταρχίες ότι ο διοικητής της Αμερικής δεν έχει τον πλήρη έλεγχο.
Ο Μπάιντεν δεν έχει απαιτήσει, όπως είχε υποσχεθεί, διαφάνεια από την Κίνα σχετικά με την προέλευση του ιού της COVID-19 στην Γουχάν. Έως το καλοκαίρι, η πανδημία μπορεί να έχει σκοτώσει 600.000 Αμερικανούς.
Ακόμα χειρότερα, καθώς η Ρωσία τοποθετεί στρατό στα Ουκρανικά σύνορα, η Κίνα πετάει εντός Ταϊβανέζικου εναέριου χώρου, δοκιμάζει τις άμυνές του – και τον βαθμό στον οποίον οι Ηνωμένες Πολιτείες νοιάζονται.
Για μισό αιώνα, η αμερικανική εξωτερική πολιτική προσπάθησε να διασφαλίσει ότι η Ρωσία δεν ήταν εγγύτερα της Κίνας από ότι η κάθε μία ήταν προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τώρα, οι δύο δικτατορίες φαίνονται σχεδόν σαν ενωμένες σε ένα σώμα με δύο κορμούς, καθώς κάθε μία δοκιμάζει τις απαντήσεις των ΗΠΑ, ή την έλλειψη αυτών. Δεν προκαλεί έκπληξη ότι η Βόρεια Κορέα στα τέλη Μαρτίου συνέχισε την εκτόξευση πυραύλων της πάνω από την Ιαπωνική Θάλασσα.
Στην Μέση Ανατολή, ο Μπάιντεν κληρονόμησε ένα σχετικά ήσυχο τοπίο. Τα Αραβικά έθνη, σε μια ιστορική αλλαγή, είχαν αρχίσει να κάνουν ειρήνη με το Ισραήλ. Και οι δύο πλευρές δούλευαν για να αποθαρρύνουν τους από το Ιράν χρηματοδοτούμενους τρομοκράτες. Το ίδιο το Ιράν είχε πληγεί από κυρώσεις και ύφεση. Το επικεφαλής μυαλό του, ο αρχιτρομοκράτης Στγ. Κασίμ Σολεϊμάνι σκοτώθηκε από μια ρήψη αμερικανικού μη επανδρωμένου οχήματος.
Υπό τον Τραμπ, οι Ηνωμένες Πολιτείες αποχώρησαν από την πυρηνική συμφωνία του Ιράν, που ήταν μια συνταγή για την σίγουρη απόκτηση πυρηνικού όπλου από το Ιράν. Η θεοκρατία στην Τεχεράνη, ο βασικός χορηγός τρόμου στον κόσμο, βρέθηκε στην πιο εύθραστη κατάστασή της στα 40 χρόνια ύπαρξης.
Τώρα Αμερικανοί διπλωμάτες εκφράζουν περιέργως ένα ενδιαφέρον στην ανάκτηση ζεστών σχέσεων με το Ιράν, και στην επανεκκίνηση της συμφωνίας Ιράν και στην αναίρεση κυρώσεων κατά του καθεστώτος. Αν όλα αυτά συμβούν, το Ιράν πιθανότατα θα πάρει σύντομα μια βόμβα.
Ακόμα πιο σημαντικό, το Ιράν ίσως καταλήξει στο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν απομακρυνθεί από το Ισραήλ και από μετριοπαθή Αραβικά καθεστώτα. Ένας από τους δύο κινδύνους τότε θα αναδυθεί. Είτε το Ιράν θα νιώσει ότι μπορεί να εντείνει την επιθετικότητά του, ή οι εχθροί του θα συμπεράνουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αφαιρέσουν όλες τις ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις.
Ο Μπάιντεν θα κάνει καλά να θυμάται παλιά αμερικανικά διπλωματικά ρητά σχετικά με το να μιλάς απαλά ενώ κρατάς ένα μεγάλο ραβδί, να κρατάς Κίνα και Ρωσία μακριά την μια από την άλλη, να μην είσαι καλύτερος φίλος (ή χειρότερος εχθρός), και να αφήνεις το αγρίμι να κοιμάται.
Ο Βίκτωρ Ντέιβις Χάνσον είναι ένας συντηρητικός σχολιαστής, κλασικιστής, και ιστορικός στρατιωτικής ιστορίας. Είναι επίτιμος καθηγητής κλασικής γραμματείας στο Πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας, ανώτερος συνεργάτης στην κλασική γραμματεία και στρατιωτική ιστορία στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, συνεργάτης στο Κολλέγιο Χίλσντεϊλ, και διακεκριμένος συνεργάτης στο Center for American Greatness. Ο Χάνσον έχει γράψει 16 βιβλία, περιλαμβανομένων των «Ποιος σκότωσε τον Όμηρο;», «The Western Way of War», «Fields Without Dreams», και «The Case for Trump».
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραιτήτως τις απόψεις της Epoch Times.
