Σχολιασμός
Ως βιβλιοφάγος, αποφάσισα να διαβάσω την αυτοβιογραφία της Τζένιφερ Ζενγκ «Witnessing History: One Woman’s Fight for Freedom and Falun Gong».
Δημοσιευμένο το 2005, το βιβλίο αυτό είναι η αυτοβιογραφία μιας ασκούμενης του Φάλουν Γκονγκ, η οποία φυλακίστηκε σε κινεζικό στρατόπεδο επανεκπαίδευσης, βασανίστηκε και ταπεινώθηκε μέχρι να «μεταρρυθμιστεί».
Είναι μια ιστορία επιμονής, πίστης, διώξεων και λύτρωσης και αποτελεί ένα εντυπωσιακό παράδειγμα της διαχρονικής δύναμης που έχει η πίστη, η αλήθεια, η συμπόνια και η ανεκτικότητα.
Κυρίως όμως, το βιβλίο είναι μια απτή υπενθύμιση της δίωξης που δέχεται η θρησκευτική πίστη και η συνείδηση σε πολλά μέρη του κόσμου. Ως εκ τούτου, το βιβλίο της Ζενγκ έχει πολλές φορές αναθεωρηθεί.
Η ιστορία της Ζενγκ εξετάζει γιατί οι κινεζικές αρχές και άλλες κυβερνήσεις διώκουν ανελέητα και βίαια θρησκευτικές ομάδες απλώς και μόνο επειδή ασκούσαν την πίστη τους.
Στην περίπτωση του Φάλουν Γκονγκ, αυτός ο διωγμός περιελάμβανε στέρηση ύπνου, σκληρή εργασία, πλύση εγκεφάλου, εκτελέσεις, φρικτές συνθήκες σε στρατόπεδα επανεκπαίδευσης, βίαιες αφαιρέσεις οργάνων και άλλα.
Ωστόσο, η αντιμετώπιση που οι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ στην Κίνα έχουν από το κινεζικό καθεστώς δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός θρησκευτικών διώξεων στον κόσμο. Για παράδειγμα, στην Κίνα αυτή τη στιγμή, η μουσουλμανική μειονότητα των Ουιγούρων στο Σιντζιάνγκ αντιμετωπίζει σχεδόν την ίδια μεταχείριση.
Επιπλέον, η κοινότητα Μπαχάι διώκεται εδώ και πολύ καιρό στο Ιράν και την Υεμένη, όπου τα μέλη τους αντιμετωπίζουν μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης.
Πιο πρόσφατα, χριστιανικές εκκλησίες έχουν καταστραφεί στην Ινδονησία, μερικές φορές ακόμη και με τη σιωπηρή υποστήριξη των αρχών. Στο Αφγανιστάν, υπήρξαν αναφορές για άτομα που εκτελέστηκαν επειδή είχαν την Αγία Γραφή στα τηλέφωνά τους.
Γιατί λοιπόν κάποιες χώρες διώκουν τόσο άγρια τις θρησκείες;
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι τόσο ανησυχητική όσο και αληθινή. Το κυβερνών καθεστώς φοβάται ότι οι άνθρωποι θα υπακούσουν και θα δράσουν σύμφωνα με μια αρχή που θεωρούν υψηλότερη από το κυβερνών κόμμα.
Στην Κίνα, το Κομμουνιστικό Κόμμα παίρνει ουσιαστικά τη θέση του Θεού. Θα καταστείλει βάναυσα κάθε θρησκεία, φιλοσοφία ή ιδεολογία που θεωρείται ότι ανταγωνίζεται το κομμουνιστικό κόμμα στις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) θα κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την εξουσία και να αποκρούσει κάθε αντίθεση στην αυταρχική διακυβέρνησή του, ακόμη και από ένα μη βίαιο θρησκευτικό κίνημα, επειδή φοβάται ιδέες που δεν μπορεί να ελέγξει ή δεν προέρχονται από αυτό.
Το βιβλίο της Ζενγκ υπενθυμίζει στους αναγνώστες του ότι, ακόμη και σήμερα, οι θρησκευτικές ελευθερίες δέχονται σοβαρή απειλή.
Ακόμη και σε χώρες όπως η Αυστραλία, όπου το κοινό νομικό σύστημα – με ρίζες στη θρησκεία, τις θρησκευτικές αξίες και τις παραδόσεις – διαβρώνεται, διαλύεται και, εν πάση περιπτώσει, αμφισβητείται και δέχεται σοβαρή επίθεση.
Οι διάφορες μορφές πίστης συχνά συγκρούονται με κύματα νέας νομοθεσίας που στοχεύουν στον επανασχεδιασμό της κοινωνίας.
Αυτοί οι νόμοι επηρεάζουν τη ζωή των ανθρώπων, από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο. Μέσα σε αυτούς περιλαμβάνεται και σχετίζονται με το πώς και πότε γεννιόμαστε, πώς ορίζεται ο γάμος και πλέον επεκτείνεται στον τρόπο με τον οποίο πεθαίνουμε.
Η μεταχείριση του Φάλουν Γκονγκ, την οποία οι κινεζικές αρχές ψευδώς ισχυρίζονται ότι είναι «κακή», είναι μια υπενθύμιση ότι ο ολοκληρωτισμός φοβάται τη θρησκευτική πίστη.
Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα ενστερνίζονται το Άρθρο 1 του The Humanist Manifesto II 1973 – ένα κείμενο του ουμανιστικού κινήματος – το οποίο αναφέρει ότι «οι παραδοσιακές … θρησκείες που τοποθετούν την αποκάλυψη, τον Θεό, την τελετουργία ή το δόγμα πάνω από τις ανθρώπινες ανάγκες και εμπειρία ζημιώνουν το ανθρώπινο είδος. Ο,τιδήποτε αφορά τη φύση πρέπει να περνάει τις δοκιμές των επιστημονικών στοιχείων. … Τα δόγματα και οι μύθοι των παραδοσιακών θρησκειών δεν το κάνουν».
Η δίωξη των θρησκειών παραβιάζει επίσης το διεθνές δίκαιο. Υπάρχουν πολλά διεθνή έγγραφα για τα ανθρώπινα δικαιώματα που προστατεύουν το δικαίωμα να ασκεί κανείς τη θρησκεία του -δημόσια και ιδιωτικά- ελεύθερα. Είναι μια προσπάθεια κωδικοποίησης των φυσικών δικαιωμάτων.
Το άρθρο 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα αναφέρει: «Ο καθένας έχει δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας. Αυτό το δικαίωμα περιλαμβάνει την ελευθερία να αλλάξει τη θρησκεία ή την πεποίθησή του και την ελευθερία, είτε μόνος είτε σε κοινότητα με άλλους και δημόσια ή ιδιωτικά, να εκδηλώσει τη θρησκευτική του πίστη στη διδασκαλία, την πρακτική, τη λατρεία και την εθιμοτυπία».
Ο Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Χάροπ Α. Φρίμαν υποστήριξε το 1958 ότι η θρησκευτική πίστη και δράση δεν μπορούν να διαχωριστούν, λέγοντας: «Κάθε μεγάλη θρησκεία δεν είναι απλώς θέμα πίστης· είναι δράση» και ότι μια από τις «πιο δριμείες επιπλήξεις στη θρησκεία προορίζεται στους υποκριτές που πιστεύουν αλλά δεν πράττουν ανάλογα».
Υπάρχουν πολλά ακόμη διεθνή έγγραφα που προστατεύουν το δικαίωμα στη θρησκευτική ελευθερία, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να διατηρούν θρησκευτικές πεποιθήσεις και να ασκούν αυτές τις πεποιθήσεις.
Για παράδειγμα, η Διακήρυξη για την εξάλειψη όλων των μορφών μισαλλοδοξίας και των διακρίσεων με βάση τη θρησκεία και την πίστη υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 25 Νοεμβρίου 1981. Το άρθρο 3 της παρούσας διακήρυξης ορίζει ότι, «Διακρίσεις μεταξύ ανθρώπων λόγω θρησκείας ή πεποιθήσεων συνιστά προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και άρνηση των αρχών του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και θα καταδικαστεί ως παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών».
Η δίωξη της θρησκείας είναι, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα της Διακήρυξης του 1981, «προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».
Είναι ασυμβίβαστο με τα διεθνή πρότυπα ανθρωπίνων δικαιωμάτων που προστατεύουν τη θρησκευτική πίστη και πρακτική.
Η θρησκευτική πίστη θα πρέπει να προστατεύεται στην Κίνα και σε άλλα αυταρχικά κράτη και να επανεκτιμηθεί στις δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της The Epoch Times.
