Εγγραφή στο Newsletter της Epoch Times
Μετάφραση: Αλία Ζάε
«Δεν είμαστε ανθρώπινα όντα σε πνευματικό ταξίδι. Είμαστε πνευματικά όντα σε ανθρώπινο ταξίδι», έγραψε ο Αμερικανός εκπαιδευτικός και επιχειρηματίας Στήβεν Κόβεϋ. Δεν υπάρχει σπουδαιότερο μάθημα από αυτό για τα παιδιά μας.
Πρώτα, βέβαια, τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν τη δύναμη της αγάπης. Ένας από τους μύθους του Αισώπου μιλά ακριβώς για αυτό:
«Ο Ήλιος και ο Άνεμος διαφωνούσαν για το ποιος από τους δυο είναι ο πιο δυνατός. Βλέποντας έναν ταξιδιώτη να πλησιάζει, ο Ήλιος είπε: ‘Να ένας τρόπος να λύσουμε τη διαφωνίας μας. Όποιος καταφέρει να κάνει τον ταξιδιώτη να βγάλει τον μανδύα του, θα παραδεχτούμε πως είναι ο πιο δυνατός. Ξεκίνα εσύ».
Λέγοντας αυτά, ο Ήλιος κρύφτηκε πίσω από ένα σύννεφο και ο Άνεμος άρχισε να φυσάει όσο πιο δυνατά μπορούσε πάνω στον ταξιδιώτη. Μα όσο δυνατότερα φυσούσε ο Άνεμος, τόσο πιο σφιχτά τυλιγόταν ο ταξιδιώτης στον μανδύα του, μέχρι που τελικά ο Άνεμος εγκατέλειψε την προσπάθεια απελπισμένος.
Τότε ξεπρόβαλε ο Ήλιος πίσω από το σύννεφο και έλαμψε με όλη του τη μεγαλοπρέπεια πάνω στον ταξιδιώτη, μέχρι που η πολλή ζέστη τον ανάγκασε να βγάλει τελικά τον μανδύα.
Στο ταξίδι μας στη ζωή, ας παραμείνουμε στον σωστό και καλό δρόμο, αποφεύγοντας τους παγωμένους ανέμους της κακίας και αποδεχόμενοι τις θερμές, παρηγορητικές ακτίνες της αγάπης. Και ας διδάξουμε και στα μικρότερα πνευματικά πλάσματα τις απλές αλλά και τις απίστευτα σύνθετες όψεις της αγάπης. Παρακάτω, παραθέτω μερικά παιδικά βιβλία που μπορούν να βάλουν αυτή τη διαδικασία σε κίνηση.
Η αγάπη είναι απεριόριστη
«Σε αγαπώ μέχρι το φεγγάρι και πίσω πάλι» της Αμέλια Χέπγουορθ [“I Love You to the Moon and Back”, Amelia Hepworth] είναι ένα γλυκό βιβλιαράκι με ομοιοκατάληκτους στίχους. Σε αυτό, μια αρκούδα και το μικρό της περνούν μαζί την ημέρα διασκεδάζοντας. Όταν έρχεται το βράδυ, πέφτουν για ύπνο μαζί. Η αρκούδα λέει: «Βολέψου στην αγκαλιά μου μικρό μου, τελείωσε η μέρα. Μέχρι το φεγγάρι και τ’ αστέρια σ’ αγαπώ, πολύτιμο μικρό μου.»
Μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτή η ιστορία μιλά για την αγάπη του γονιού για το παιδί του. Ωστόσο, θα μπορούσε να αφορά και άλλα είδη δυνατής, διαρκούς αγάπης, που εκφράζεται από την ιδέα της αγάπης που φτάνει ως το φεγγάρι. Μια απλή, όμορφη σκέψη: Η αγάπη δεν έχει όρια. Δεν έχει σύνορα.
Η αγάπη βρίσκει τρόπο
Στο εικονογραφημένο βιβλίο «Ενώ δεν μπορούμε ν’ αγκαλιαστούμε (μια ιστορία για έναν σκαντζόχοιρο και μια χελώνα)», των Έοϊν ΜακΛάφλιν και Πόλλυ Ντάνμπαρ [“While We Can’t Hug (A Hedgehog and Tortoise Story)”, Eoin McLaughlin and Polly Dunbar], ένας σκαντζόχοιρος και μια χελώνα χωρίζονται λόγω των ‘κοινωνικών αποστάσεων’. Μια σοφή κουκουβάγια τους λέει ότι παρόλο που δεν μπορούν να αγκαλιαστούν, υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι για να εκδηλώσουν την αγάπη τους.
Τοποθετημένοι σε απέναντι σελίδες, το ζευγάρι στέλνει σήματα, επιστολές, φιλιά στον αέρα, τραγούδια και χορευτικές φιγούρες, κ.ο.κ., πάνω από τις κενές σελίδες. Πόσο δημιουργικό!
Αλλά είναι το τέλος αυτό που θα συγκινήσει τελικά τους αναγνώστες: «Δεν μπορούσαν να αγγιχτούν. Δεν μπορούσαν να αγκαλιαστούν. Αλλά και οι δύο γνώριζαν ότι αγαπιόντουσαν.»
H αγάπη αξίζει το ρίσκο
«Η γριά γυναίκα που έδινε ονόματα στα πράγματα» της Σύνθια Ράυλαντ [“The Old Woman Who Named Things”, Cynthia Rylant] είναι μια ιστορία για μια πολύ ηλικιωμένη γυναίκα, που είναι η μόνη που ζει πια από τους φίλους της και η οποία φοβάται να ξανααγαπήσει. Για να αντισταθμίσει την απώλεια, δίνει ονόματα στα πράγματά της, τα οποία, είναι σίγουρη, θα υπάρχουν για πολύ καιρό μετά από αυτήν και καταλήγει να τα σκέφτεται σαν να είναι ζωντανά.
Μια μέρα εμφανίζεται ένα αδέσποτο κουταβάκι. Το ταΐζει, αλλά μετά το διώχνει. Κάθε μέρα το κουτάβι επιστρέφει, κι αυτή το ταΐζει κι ύστερα το διώχνει. Ο καιρός περνά, η γριά συνεχίζει να ταΐζει το αδέσποτο, αλλά αποφεύγει να του δώσει όνομα και να το κρατήσει για δικό της.
Μια μέρα, ο σκύλος δεν εμφανίζεται. Η γυναίκα πηγαίνει να τον ψάξει και τελικά τον ανακαλύπτει στη μάντρα για τα αδέσποτα. Όταν ο υπάλληλος τη ρωτά το όνομα του σκύλου, αυτή πρέπει επιτέλους να πάρει μια απόφαση. Σκέφτεται πόσο τυχερή είναι που ξαναβρήκε το σκύλο αλλά και πόσο τυχερή ήταν που είχε τους φίλους της για όσο τους είχε. Ονομάζει τον σκύλο «Τυχερό» και τον παίρνει σπίτι μαζί της.
Το βιβλίο μεταφέρει στα παιδιά τα λόγια της Χίλαρυ Στάντον Ζουνίν: «Το ρίσκο της αγάπης είναι η απώλεια, και το κόστος της απώλειας είναι η θλίψη – αλλά ο πόνος της θλίψης είναι μονάχα μια σκιά, αν τον συγκρίνεις με τον πόνο που φέρνει το να μη διακινδυνεύεις ποτέ να αγαπήσεις.»
Η αγάπη γεννάει αγάπη
Στο «Κάποιος σας αγαπάει, κύριε Χατς» της Αϊλήν Σπινέλλι [“Somebody Loves You, Mr. Hatch”, Eileen Spinelli] ήρωας είναι ένας άντρας που κρατά τον κόσμο σε απόσταση. Έχει μια βαρετή καθημερινή ρουτίνα και περνά μάλλον απαρατήρητος. Τα πράγματα αλλάζουν όταν φτάνει με το ταχυδρομείο ένα μυστήριο πακέτο με έναν ροζ φιόγκο και ένα σημείωμα που γράφει «Κάποιος σε αγαπάει».
Αυτό το απλό δώρο αλλάζει την αντίληψη του κ. Χατς για τη ζωή. Καθώς δεν ξέρει τον αποστολέα, αρχίζει να κάνει καλές πράξεις για όλους. Ο κ. Χατς κυριολεκτικά ανθίζει, όπως και η εικονογράφηση, που περνά από τα μουντά χρώματα στα φωτεινά και χαρούμενα.
Μετά από αρκετές εβδομάδες, φτάνει μια ειδοποίηση από το ταχυδρομείο ότι το πακέτο είχε παραδοθεί σε λάθος παραλήπτη. Αυτό αναστατώνει τον καημένο κ. Χατς, που επιστρέφει στους παλιούς ακοινώνητους τρόπους του. Όμως τώρα ο κ. Χατς έχει γίνει τόσο σημαντικός στη γειτονιά ώστε όταν μαθαίνεται ότι είχε γίνει λάθος στην παράδοση του δέματος, όλοι οι φίλοι και οι γείτονές του τρέχουν κοντά του με ένα τεράστιο σήμα που έχουν φτιάξει και το οποίο γράφει: «Όλοι αγαπούν τον κ. Χατς».
Το βιβλίο παρουσιάζει με πολύ όμορφο τρόπο την ιδέα ότι οι άνθρωποι ανταποκρίνονται και ανταποδίδουν αυτό που τους δίνουμε. Το πώς παρουσιάζουμε τον εαυτό μας στον κόσμο επηρεάζει το πώς ο κόσμος μας βλέπει.
Το να αφήνουμε τον άλλον δεν σημαίνει ότι χάνουμε την αγάπη
Στο «Αγάπη είναι» της Ντάιαν Άνταμς [“Love Is”, Diane Adams] ένα μικρό κορίτσι βρίσκει ένα παπάκι, που έχει απομακρυνθεί από το πάρκο του και περιπλανιέται στους δρόμους της πόλης, και το παίρνει στο σπίτι της για να το φροντίσει. Το παπάκι απαιτεί συνεχείς φροντίδες και οι αξιαγάπητες εικόνες μας δείχνουν πόσο σκληρά προσπαθεί το κορίτσι για να του τις παρέχει. Υπάρχει μια ιδιαίτερα γλυκιά, που μας δείχνει το κορίτσι και το παπάκι μύτη με μύτη.
Ο καιρός περνά και το παπάκι μεγαλώνει, μέχρι που γίνεται μια ενήλικη πάπια, πολύ μεγάλη για την μπανιέρα. Το κορίτσι ξέρει πως η πάπια της είναι έτοιμη πια να επιστρέψει στη λίμνη του πάρκου, αλλά είναι λυπημένη καθώς τη σπρώχνει προς το νερό.
Καθώς περνούν οι μέρες, στο κορίτσι λείπει όλο και περισσότερο η πάπια. Αποφασίζει να πάει στη λίμνη για να τη δει κι εκεί αυτή την πλησιάζει όλο αγάπη, ακολουθούμενη από τα έξι παπάκια της. Τώρα το κορίτσι έχει περισσότερα να αγαπά!
Αυτό το χαρούμενο βιβλίο μας δείχνει πόσο όμορφα είναι να αγαπάμε και να δεχόμαστε την ανταπόδοση της αγάπης μας.
Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece
