Αν και ασκούσα διάφορες κακίες στον καιρό μου, η πορνογραφία δεν ήταν μία από αυτές. Μεγάλωσα σε μια πόλη και σε μια εποχή που ούτε καν γνώριζα το νόημα αυτής της λέξης. Στο ιδιωτικό σχολείο που πήγαινα στην εβδόμη και ογδόη τάξη, 200 μίλια από το σπίτι, ένα παιδί συνήθιζε να φέρνει περιοδικά Playboy στον κοιτώνα, και αγόρια θα κοιτούσαν με ανόητο θαυμασμό γυναίκες σε αυτές τις σελίδες.
Ίσως ποτέ δεν ανέπτυξα αυτήν την επιθυμία ή εθισμό λόγω της αθωότητας της παιδικής μου ηλικίας.
Τα πράγματα είναι διαφορετικά τώρα.
Ο διάκονος Ρόμπερτ Σίλβα γράφει για εφήβους και ακόμα νεότερα αγόρια και κορίτσια και την προδιάθεσή τους για πορνογραφία στο «Η πανδημία τροφοδοτεί μια επιδημία» που ήταν μέρος της Arlington Catholic Herald. Όπως τονίζει, πολλοί γονείς που συναντά όταν μιλά για αυτό το θέμα αρνούνται ότι τα παιδιά τους βλέπουν πορνογραφία στο διαδίκτυο.
Αλλά ο Σίλβα τότε δίνει στατιστικά όπως αυτά:
– 93 τοις εκατό των νέων αντρών κάτω από την ηλικία των 18 έχουν δει πορνογραφία, όπως και 62 τοις εκατό των νέων γυναικών της ίδιας ηλικίας.
– 89 τοις εκατό των νέων παραδέχονται ότι έχουν λάβει πρόταση για αγορά πορνείας σε δωμάτια διαδικτυακών συζητήσεων.
– 20 τοις εκατό των εφήβων έχουν στείλει ή έχουν αναρτήσει γυμνές ή ημίγυμνες φωτογραφίες ή βίντεο του εαυτού τους.
– Οι βασικοί καταναλωτές πορνογραφίας στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι αυτοί μεταξύ 12 και 17 ετών.
Αν και βρίσκω τον τελευταίο αριθμό δύσκολο να τον πιστέψω, ένας οργανισμός που στοχεύει να κάνει το διαδίκτυο ασφαλέστερο για παιδιά και οικογένειες, o «Enough is Enough», υποστηρίζει τα άλλα δεδομένα του Σίλβα. Στο «Στατιστικά: Νέοι και πορνογραφία», μαθαίνουμε ότι 51 τοις εκατό των 11 έως 13 ετών έχουν κάποια στιγμή δει πορνογραφία, ότι μόνο 12 τοις εκατό των γονέων εφήβων γνωρίζουν ότι τα παιδιά τους βλέπουν πορνογραφία, και ότι 23 τοις εκατό των αρρένων εφήβων έχουν προσπαθήσει να κόψουν αυτήν την συνήθεια αλλά βρίσκουν ότι δεν μπορούν να σταματήσουν.
Μια μεγάλη πλειοψηφία των 18χρονων πιστεύουν ότι το πορνό είναι πολύ άμεσα διαθέσιμο και εύκολο να βρεθεί.
Δεν προκαλεί έκπληξη, όπως σημειώνει ο Σίλβα, ότι η πανδημία έχει επιφέρει μια απότομη αύξηση στην κατανάλωση διαδικτυακής πορνογραφίας, που ήδη αποτελεί το 35 τοις εκατό των διαδικτυακών λήψεων.
Γνώριζα ήδη ότι η πορνογραφία κοστίζει δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως σε επιχειρήσεις λόγω υπαλλήλων που σπαταλούν εργασιακό χρόνο βλέποντάς την, αλλά η ανάγνωση αυτών των στατιστικών για τους νέους μας ήταν μια λυπηρή αφύπνιση. Πως, αναρωτιόμουν, θα επηρεάσει αυτή η έκθεση σε πορνογραφία τους μελλοντικούς γάμους, σχέσεις, και γνωριμίες;
Θα μπορούν αυτοί που είναι πιο βαριά επηρεασμένοι από την πορνογραφία, αυτοί που είναι εθισμένοι στο να παίρνουν τις απολαύσεις τους από μια οθόνη και να βλέπουν άλλους να κάνουν σεξ, θα μπορούν να συμμετάσχουν σε έναν σταθερό γάμο; Είναι πολύ πιθανόν ότι δεν θα μπορούν, ειδικά όταν το 17χρονο παιδί που κοιτάζει αυτήν την οθόνη ίσως αρχίσει να θεωρεί το σεξ ως κάποιου είδους μηχανική πράξη, χωρίς την παρουσία αγάπης ή ρομαντισμού.
Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο ρομαντισμός ίσως απλώς σταδιακά χαθεί, όπως ίσως και ο ενθουσιασμός του να συναντάς κάποιον που σε ρίχνει ξερό. Επίσης, μήπως η ιδέα της προσέλκυσης και ρομαντικής γνωριμίας με μια γυναίκα, ή του να δέχεσαι προσπάθειες προσέλκυσης από έναν άντρα, πεθάνει σε έναν μιασματικό βάλτο μη πραγματικής σεξουαλικότητας; Θα σταματήσουμε να βλέπουμε τους άλλους ως πλήρως ανθρώπινους και αντ΄ αυτού να τους θεωρούμε ως μηχανές προς χρήση;
Όπως διάβαζα μερικούς από τους ιστοτόπους που αναφέρθηκαν παραπάνω, βρήκα ότι, για να παραφράσω τον Σίλβα, τα παιδιά δεν βρίσκουν το πορνό τόσο συχνά όσο το πορνό βρίσκει αυτά. Με κάποιους τρόπους, τότε, οι πορνογράφοι ψάχνουν – μέσω διαφημιστικών ή με κάποια άλλα μέσα – ένα κοινό παιδιών.
Είμαι πολύ τεχνολογικά αδαής και αδέξιος για να κάνω προτάσεις σχετικά με τον έλεγχο της πορνογραφικής βιομηχανίας, αλλά δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να δεις τις καταστροφές που έρχονται προς εμάς. Εκτός κι αν αναλάβουμε κάποιου είδους δράση, θα πληρώνουμε για αυτήν την άσχημη περίσταση για δεκαετίες, αν όχι για γενιές.
Ως γονείς και προστάτες των νέων, ωστόσο, μπορούμε όλοι να αναλάβουμε δράση τώρα. Μπορούμε να προσθέσουμε προγράμματα και περιορισμούς στα τηλέφωνα και λάπτοπ των παιδιών μας ώστε να μην μπορούν να δουν αυτές τις βρώμες. Ακόμα πιο σημαντικό, μπορούμε να καθίσουμε μαζί τους και να τους εξηγήσουμε το προσωπικό κόστος της πορνογραφίας όσον αφορά τον αυτοσεβασμό και τον εξευτελισμό. Μπορούμε να τους πούμε το πως αυτή η «βιομηχανία» βγάζει δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο, πως ταπεινώνει γυναίκες και άντρες, και πως έχει την δύναμη να καταστρέφει την αγάπη.
Και όταν είμαστε σε αυτό, μπορούμε να υπενθυμίσουμε και στον εαυτό μας τα ίδια πράγματα.
Από τον Jeff Minick.
O Jeff Minick έχει τέσσερα παιδιά και ένα αυξανόμενο σύνολο εγγονιών. Για 20 χρόνια, δίδασκε ιστορία, λογοτεχνία, και Λατινικά σε μαθητές ιδιωτικής οικιακής εκπαίδευσης στο Άσβιλ, Βόρεια Καρολίνα. Είναι ο συγγραφέας δύο μυθιστορημάτων, «Αμάντα Μπελ» και «Σκόνη στα φτερά τους», και δύο έργων μη φανταστικού θέματος, «Μαθαίνοντας καθώς προχωράω» και «Οι ταινίες κάνουν τους άντρες». Σήμερα, ζει και γράφει στο Φροντ Ρουαγιάλ, Βιρτζίνια. Δείτε τον JeffMinick.com για να ακολουθήσετε το ιστολόγιό του.
Αυτό το άρθρο είχε αρχικά δημοσιευθεί στο Intellectual Takeout.
Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece
