Της Mary Hunt
Ο Μπιλ Σμιθ κάθεται για να αντιμετωπίσει την πιο φοβερή του ενασχόληση: να δει τους λογαριασμούς του. Κάθε μήνα η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται: «Πλήρωσε τα πιο επείγοντα και άφησε στην άκρη τα υπόλοιπα». Δεν υπάρχουν ποτέ αρκετά χρήματα, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά δουλεύει.
Η Τζέιν Μίλερ καταφτάνει στο γραφείο του σχολείου καταταλαιπωρημένη και κατά 30 λεπτά αργοπορημένη επειδή έφυγε με καθυστέρηση 20 λεπτών από το οδοντιατρείο καθότι άργησε κατά 15 λεπτά στο ραντεβού της με τον οδοντίατρο. Πώς θα καταφέρει να προλάβει να πάρει τα παιδιά από το σχολείο, να κάνει μερικές δουλείες στο σπίτι, να ετοιμάσει το δείπνο και να επιστρέψει εγκαίρως στο γραφείο το απόγευμα για να κάνει μία παρουσίαση;
Ο Τομ Τζόνσον σηκώνεται κάθε πρωί στις 4:30 για να προλάβει το τρένο των 5:30 και να πάει στη δουλειά του στην πόλη μετά από ταξίδι 90 λεπτών. Όποτε κάνει κάποιο διάλειμμα, δράττεται της ευκαιρίας να προετοιμαστεί για τα βραδινά μαθήματα που παρακολουθεί για να πάρει το πτυχίο του, κάτι που δεν γίνεται πλέον άλλο να το αναβάλλει.
Εδώ κι εβδομάδες δεν προλαβαίνει να δειπνήσει στο σπίτι του. Αλλά τι άλλο μπορεί να κάνει; Αν δεν πάρει προαγωγή, η οικογένειά του δεν θα τα βγάλει πέρα με έναν χαμηλό μισθό. Το συνεχώς αυξανόμενο φοιτητικό του δάνειο θα πρέπει να εξοφληθεί είτε αποφοιτήσει είτε όχι. Δεν τίθεται καν το θέμα να τα παρατήσει, οπότε δεν του μένει άλλη επιλογή από το απλά να συνεχίζει με αυτούς τους ρυθμούς.
Οι καταστάσεις του Μπιλ, της Τζέιν και του Τομ μπορεί να διαφέρουν εντελώς, ωστόσο έχουν ένα κοινό πρόβλημα: Και οι τρεις ξεπερνούν τα όριά τους.
Με τη ζωή που κάνουν, ο Μπιλ ξοδεύει πάνω από το 120 τοις εκατό του εισοδήματός του, η Τζέιν αφιερώνει περισσότερο από το 120 τοις εκατό του χρόνου της και ο Τομ έχει ανάγκη περισσότερο από το 120 τοις εκατό της ενέργειάς του. Όλοι είναι υπερφορτωμένοι και υπερεξαντλημένοι κι ως εκ τούτου είναι οι τέλειοι υποψήφιοι για να εμφανίσουν όλων των ειδών τις ασθένειες που σχετίζονται με το άγχος.
Ο Ρίτσαρντ Α. Σουένσον (Richard A. Swenson, MD), συγγραφέας του βιβλίου «Margin» («Περιθώριο»), εξηγεί: «Το περιθώριο είναι αυτός ο χώρος ανάμεσα σε εμάς και στα όριά μας. Είναι κάτι που διατηρείται σαν το απόθεμά μας για απρόβλεπτες ή απροσδόκητες καταστάσεις. Ως κοινωνία, έχουμε ξεχάσει τι είναι το περιθώριο. Στην πίεση για πρόοδο, το περιθώριο καταβροχθίστηκε. Είμαστε πολιορκημένοι από αγωνία, άγχος και κόπωση. Οι σχέσεις μας είναι προβληματικές. Έχουμε ανεξήγητες ενοχλήσεις και πόνους και η πληθώρα των καθημερινών εκδηλώσεων φαίνεται να είναι πέρα από τον έλεγχό μας. Είμαστε υπερφορτωμένοι!»
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεσμεύονται κατ’ επανάληψη στο να ζουν στο 120 τοις εκατό. Είναι σπάνιο αυτές τις μέρες να βλέπουμε μια ζωή προγραμματισμένη μόνο στο 80 τοις εκατό, αφήνοντας ένα περιθώριο για να ανταποκριθούμε στο απροσδόκητο, λέει ο Σουένσον.
Ο πόνος χαρακτηρίζει μια ζωή χωρίς “περιθώριο”. Ο σωματικός, συναισθηματικός και πνευματικός πόνος εκδηλώνεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, όπως αυξημένη αρτηριακή πίεση, πόνο στο στήθος, αρρυθμίες, υπεροξύτητα, έλκη, πόνο στην πλάτη, πονοκεφάλους, κόπωση, κατάθλιψη, σύγχυση, ανησυχία, τρίξιμο των δοντιών, σφίξιμο των γνάθων, παρορμητικές αγορές, εχθρότητα, παράνοια, αϋπνία, εξάντληση, κατάρρευση, εθισμοί – χρειάζεται να συνεχίσω;
Ο τρόπος για να εντάξουμε το “περιθώριο” στη ζωή μας είναι το να ζούμε απλά. Αυτό σημαίνει να κάνουμε περικοπές, να απορρίπτουμε τα μη χρήσιμα, να μειώνουμε τις δαπάνες και να επιλέγουμε να λέμε “όχι” έτσι ώστε να μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας το δώρο του “περιθωρίου”.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη ζούμε με τόση ένταση και πέραν του ορίου. Εάν λαχταράτε την ανακούφιση από τον πόνο και την πίεση της υπερφόρτωσης, ο Σουένσον προτείνει μία ημερήσια δόση περιθωρίου. Τα οφέλη της καλής υγείας, της οικονομικής σταθερότητας, των ισορροπημένων σχέσεων, της ειρήνης και της χαράς θα είναι οι καρποί των προσπαθειών σας.
Η Mary σας προσκαλεί να επισκεφτείτε την στήλη της στο EverydayCheapskate.com
