Η μεταπανδημική περίοδος βρίσκει πολλές αλλαγές που εισήχθησαν λόγω του ιού στον τρόπο ζωής μας να έχουν παραμείνει. Η διάδοση και καθιέρωση της τηλεργασίας για μεγάλο ποσοστό των εργαζομένων είναι μέρος αυτής της νέας πραγματικότητας. Πολλά τα οφέλη της από τη μία μεριά, αρκετά και τα προβλήματα που τη συνοδεύουν.
Μια από τις συνέπειές της στην καθημερινότητά μας είναι η έλλειψη της εξωτερικής ανάγκης να φροντίσουμε την εμφάνισή μας. Παραμένοντας στο σπίτι, είναι πιο εύκολο και απλό να φοράμε μια φόρμα κι ένα μακό ή φούτερ και δεν φαίνεται ιδιαίτερα σημαντικό αν είμαστε περιποιημένοι ή όχι.
Στην πραγματικότητα, η εμφάνισή μας, ο τρόπος δηλαδή που παρουσιάζουμε τον εαυτό μας στον κόσμο, έχει μεγάλη σημασία.
Όταν ήμουν μόλις τεσσάρων, ανυπομονούσα να πάω στο σχολείο. Βλέποντας τον αδελφό μου να επιστρέφει από εκεί κάθε μέρα φορτωμένος με βιβλία, εργασίες και ένα σωρό ιστορίες να μας πει, πίστευα ότι εκεί συνέβαιναν τα πιο συναρπαστικά, περιπετειώδη και διασκεδαστικά πράγματα. Αυτό όπως που ήθελα περισσότερο, ήταν να φορέσω τα ρούχα του σχολείου.
Με ενθουσίαζαν, επίσης, οι φουστίτσες και τα καλσόν, τα πουλόβερ με τα ζωάκια και τα φορέματα που έραβε η μαμά μου. Ήθελα να έχω τα μαλλιά μου πιασμένα σε αλογοουρά ψηλά στο κεφάλι μου με μια κορδέλα ασορτί με τα ρούχα που φορούσα. Είχα ρούχα για το σχολείο, για το παιχνίδι και για την εκκλησία. Τα ρούχα σηματοδοτούσαν αυτό που έκανα.
Το να βάλω τα ρούχα του παιχνιδιού, μόλις γύριζα από το σχολείο, ήταν η πρώτη μου δουλειά. Δεν είχα ιδέα τι μπορεί να έκανε η μητέρα μας όσο εμείς λείπαμε (και το μόνο που φανταζόμουν τότε ήταν ότι απλώς στενοχωριόταν που λείπαμε), αλλά πάντα βρίσκαμε να μας περιμένουν στο κρεβάτι μας, όμορφα διπλωμένα, τα ρούχα του παιχνιδιού.
Πάντα, λοιπόν, ενδιαφερόμουν για τα ρούχα και στη δουλειά μου σήμερα ως σχεδιάστρια εσωτερικών χώρων αντλώ έμπνευση από τα ντυσίματα που παρατηρώ γύρω μου. Είμαι υπέρ του προσεγμένου ντυσίματος, που αρμόζει στην εκάστοτε περίσταση. Αυτό αφορά οποιοδήποτε στυλ – έντονο και τολμηρό ή ρευστό και απαλό ή φωτεινό και εξωστρεφές κλπ.
Είτε το ένα είτε το άλλο, πρόκειται για μια συγκεκριμένη επιλογή, με σκοπό και νόημα. Δεν είμαι εχθρός της άνεσης, αλλά γιατί πρέπει η άνεση να είναι ατημέλητη;
Κάθε μέρα, ντύνομαι άνετα για τη δουλειά μου, που εκτελώ από το γραφείο του σπιτιού μου. Θα βάλω μια καλή μπλούζα για την τηλεδιάσκεψη της εταιρείας, θα φορέσω τις μπότες μου όταν πρέπει να πάω για ψώνια και τα αθλητικά μου όταν βγω για γυμναστική. Στο τέλος της ημέρας, οι παντόφλες μου και μια ρόμπα θα με τυλίξουν ζεστά όπως και το σκοτάδι. Αν έχω επισκέψεις απροειδοποίητα ή με καλέσουν ξαφνικά για μια βόλτα, είμαι έτοιμη. Αν και έχω ένα πρόγραμμα, μπορώ να ανταποκριθώ στον αυθορμητισμό και τις εκπλήξεις της ζωής.
Ένας τρόπος να δούμε το ζήτημα του ντυσίματος είναι ότι είναι ένα ‘κοστούμι’ που έχει σκοπό να μεταφέρει ένα μήνυμα στον εαυτό μας, αλλά και στους άλλους. Είναι όπως ένας μάστορας που διαλέγει κάθε φορά το κατάλληλο εργαλείο – γνωρίζοντας, επίσης, ότι η καλά τακτοποιημένη εργαλειοθήκη του δίνει την εντύπωση ότι ξέρει και τι κάνει. Όταν κι εμείς φροντίζουμε με αντίστοιχη προσοχή το ντύσιμό μας κάθε πρωί, δείχνουμε και σε εμάς και στους άλλους, ότι ξέρουμε ακριβώς τι κάνουμε.
Με αυτό τον τρόπο, ένα επιμελημένο ντύσιμο σηματοδοτεί μια επιλογή, μια καλή επιλογή που γίνεται πράξη. Τα κατάλληλα ρούχα μάς βάζουν και στην κατάλληλη διάθεση για όλη την ημέρα. Μας βοηθούν να λύνουμε προβλήματα, να σκεφτόμαστε και να συζητάμε, να ολοκληρώνουμε εργασίες, να αναλαμβάνουμε ευθύνες και να αγαπάμε τους γύρω μας. Το να παραμένουμε ατημέλητοι επειδή είμαστε στο σπίτι, δείχνει έλλειψη σεβασμού όχι μόνο απέναντι στον εαυτό μας, αλλά και απέναντι στους άλλους. Από την άλλη, το να φοράμε κάτι περισσότερο από ένα παντελόνι κι ένα παλιό μπλουζάκι δείχνει ότι είμαστε μέρος της ζωής και τη ζούμε συνειδητά και επί τούτου.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο IntellectualTakeout.org
Μετάφραση: Αλία Ζάε
