Σχολιασμός
Η διπλωματική πίεση που ασκείται στο Ισραήλ λόγω της κατάστασης στη Γάζα εντείνεται και οι εικόνες παιδιών που λιμοκτονούν προκαλούν παγκόσμιες αντιδράσεις. Το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία και ο Καναδάς απειλούν με οικονομικές κυρώσεις, ενώ η Γαλλία φέρεται να εξετάζει το ενδεχόμενο πρόωρης αναγνώρισης παλαιστινιακού κράτους.
Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου ενδέχεται να παρατείνει τον πόλεμο για να διατηρήσει την εξουσία του, δεδομένου ότι μεγάλο μέρος του ισραηλινού πληθυσμού τον θεωρεί υπεύθυνο για την αποτυχία των υπηρεσιών πληροφοριών που επέτρεψε στη Χαμάς να πραγματοποιήσει την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου 2023. Όπως επισημαίνεται, χωρίς τον πόλεμο η κυβερνητική του συμμαχία πιθανόν να κατέρρεε.
Παρότι οι θέσεις για τον Νετανιάχου διίστανται, σημειώνεται πως θα ήταν χρήσιμο να θυμάται κανείς την αρχική αιτία της σύγκρουσης: οι επικριτές του Ισραήλ συχνά παραβλέπουν ότι το Ιράν στηρίζει τη Χαμάς, η οποία επιτίθεται με ρουκέτες ή ένοπλες επιδρομές. Η Χαμάς κατηγορείται ότι έχει διαπράξει αντισημιτικού χαρακτήρα δολοφονίες, βιασμούς, δολοφονίες βρεφών, μαζικές απαγωγές και ότι χρησιμοποιεί αμάχους ως ανθρώπινες ασπίδες. Επιπλέον, λέγεται ότι καταχράται την ανθρωπιστική βοήθεια για ίδιον όφελος, αποκομίζοντας εκατομμύρια δολάρια.
Παρά τα παραπάνω, παρατηρείται ότι η Χαμάς φαίνεται να διατηρεί μεγαλύτερη λαϊκή υποστήριξη στη Γάζα σε σχέση με την Παλαιστινιακή Αρχή της Δυτικής Όχθης, η οποία θεωρείται πιο μετριοπαθής. Η Χαμάς επικρότησε τη στάση της Βρετανίας, της Γαλλίας και του Καναδά στις 20 Μαΐου, θεωρώντας τις απειλές κατά του Ισραήλ ως ικανό μέσο πίεσης για περισσότερη διεθνή βοήθεια.
Ο πόλεμος οδηγεί σχεδόν αναπόφευκτα σε πλήρη κατάρρευση της ηθικής και από τις δύο πλευρές. Για τον μέσο στρατιώτη, προέχει η προσωπική επιβίωση και η ασφάλεια των συντρόφων του. Οι ζωές αμάχων που βρίσκονται εντός του πεδίου μάχης παραμερίζονται, με αποτέλεσμα οι απώλειες αμάχων στη Γάζα να είναι ολέθριες και υπερβολικά εκτεταμένες. Η δε εκτόπιση των πολιτών συνιστά διαρκές έγκλημα πολέμου.
Μετά τον θάνατο 1.200 Ισραηλινών από την επίθεση της Χαμάς, η αντεπίθεση του Ισραήλ έχει προκαλέσει τον θάνατο δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων, ενώ μεγάλο μέρος των υποδομών της Γάζας έχει καταστραφεί. Ο φαύλος κύκλος βίας, μίσους και απανθρωπιάς όλο και μεγαλώνει.
Παρότι η στρατιωτική υπεροχή του Ισραήλ είναι εμφανής, πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν ξεκίνησε τη σύγκρουση. Είναι αποτέλεσμα αιώνων αντισημιτικής βίας που περιλαμβάνει τη ρωμαϊκή κατάκτηση του Ισραήλ το 63 π.Χ., τη μετονομασία του σε «Παλαιστίνη» τον 2ο αιώνα μ.Χ., την αραβική κατάκτηση τον 7ο αιώνα, τους άδικους «ισλαμικούς κεφαλικούς φόρους» που επέβαλαν οι μουσουλμάνοι στους Εβραίους και την άνιση μεταχείρισή τους από τους Οθωμανούς από το 1517.
Μετά το 1917, οι Βρετανοί καλωσόρισαν τους Εβραίους πίσω στην πατρίδα τους ως μια νέα πολυπολιτισμική εντολή της Παλαιστίνης από Εβραίους και Άραβες. Όμως, υπήρξαν Άραβες που επιτέθηκαν στους άρτι αφιχθέντες μετανάστες, τη δεκαετία του 1920, μεταξύ άλλων με επιδρομές σε αγροκτήματα, ταραχές και δολοφονίες. Αυτό συνεπαγόταν καιροσκοπικές λεηλασίες και μπορεί να περιγραφεί ως αντιμεταναστευτική και ρατσιστική βία, παρά ως «αντισιωνισμός».
Καθώς οι Βρετανοί δεν μπορούσαν να τους προστατεύσουν πλήρως, οι Εβραίοι συγκρότησαν ομάδες αυτοάμυνας. Αυτός ήταν ο πυρήνας του μελλοντικού ισραηλινού κράτους. Προσπάθησαν να αποτρέψουν περαιτέρω επιθέσεις με αντίποινα – συμπεριλαμβανομένης περαιτέρω κατάληψης παλαιστινιακής γης. Ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος του 1948 προκάλεσε τη μετανάστευση ή την αναγκαστική απομάκρυνση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και από τις δύο πλευρές. Οι αραβικές και ιρανικές τρομοκρατικές επιθέσεις και οι επιθέσεις μέσω αντιπροσώπων, συμπεριλαμβανομένων των αεροπειρατειών που ξεκίνησαν το 1968, έχουν αυξηθεί σε κλίμακα και αποτελεσματικότητα. Τα εβραϊκά αντίποινα με τη μορφή τόσο της βίας όσο και της κατάληψης γης, οδήγησαν στη σταθερή ανάπτυξη του κράτους του Ισραήλ, αλλά με κόστος την αύξηση του αντισημιτισμού σε όλο τον κόσμο.
Η καλύτερη συνταγή για τον τερματισμό της βίας είναι η αποδοχή του status quo. Κρατήστε τα σύνορα εκεί που είναι – αλλά απομακρύνετε τους τρομοκράτες, όπως η Χαμάς, που πυροδοτούν συνεχώς περισσότερη βία, με χρήματα που λαμβάνουν από το εξωτερικό. Η βία εξυπηρετεί τα συμφέροντα των σιιτών μουλάδων του Ιράν, οι οποίοι είναι σύμμαχοι της Ρωσίας και της Κίνας, δικαιολογεί την κυριαρχία και τον αντισιωνισμό τους στα μάτια πολλών μουσουλμάνων και πυροδοτεί τη σύγκρουση μεταξύ των σουνιτών Αράβων και του Ισραήλ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι μουλάδες χρηματοδοτούν τη Χαμάς, μια σουνιτική τρομοκρατική ομάδα, για να ηγείται της επίθεσης κατά του Ισραήλ. Δεν είναι τυχαίο ότι το καθεστώς της Τεχεράνης βάζει τους σουνίτες επικεφαλής αντί της Χεζμπολάχ και των Χούθι, οι οποίοι είναι σιίτες και βρίσκονται στα μετόπισθεν της μάχης. Η Τεχεράνη γνωρίζει ότι μόλις η Χαμάς εγκαταλείψει τα όπλα και τους ομήρους της, ο πόλεμος τελειώνει. Τότε, το Ισραήλ θα μπορεί να κάνει ειρήνη με τη Σαουδική Αραβία.
Σε άρθρο της Jerusalem Post του Απριλίου σημειώθηκε ότι η πιο λογική απάντηση στις αυξανόμενες προκλήσεις του Ισραήλ είναι η στενότερη συνεργασία με περιφερειακούς παράγοντες που έχουν αποδείξει την αξιοπιστία τους: η Σαουδική Αραβία, που συμμετείχε στην κατάρριψη ιρανικών πυραύλων τον Απρίλιο του 2024· η Αίγυπτος και η Ιορδανία, που έχουν διατηρήσει τις συμφωνίες ειρήνης με το Ισραήλ· και η Παλαιστινιακή Αρχή, η οποία συνεργάζεται σε θέματα ασφαλείας και καταπολεμά την επιρροή του Ιράν, της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ στη Δυτική Όχθη.
Η προοπτική ομαλοποίησης των σχέσεων του Ισραήλ με γειτονικά κράτη είναι ακριβώς ο λόγος που το Ιράν επιδιώκει τη διαιώνιση του πολέμου, χρηματοδοτώντας και εξοπλίζοντας νέους μαχητές της Χαμάς. Την ίδια ώρα, ο παλαιστινιακός πληθυσμός στη Γάζα φαίνεται να έχει υποστεί προπαγανδιστική χειραγώγηση, δυσπιστώντας ακόμα και απέναντι σε αποδεικτικά στοιχεία για τις σφαγές της 7ης Οκτωβρίου. Αυτό οδηγεί σε υποτίμηση της ζωής των Παλαιστινίων από πλευράς του Ισραήλ, καθώς η διάσωση ενός Ισραηλινού στρατιώτη ενδέχεται να θεωρείται σημαντικότερη από τον θάνατο δεκάδων αμάχων.
Η επιστροφή στον αμοιβαίο σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή προϋποθέτει την αποδοχή του δικαιώματος ύπαρξης του άλλου. Το Ισραήλ έχει στο παρελθόν αποφύγει μαζικές απελάσεις Παλαιστινίων και υπήρξαν περίοδοι όπου επιδιώχθηκε η λύση των δύο κρατών, κάτι που οι αραβικές χώρες θεωρούσαν προαπαιτούμενο για διπλωματική αναγνώριση. Ωστόσο, μετά τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου, πολλοί Ισραηλινοί φαίνεται πως έχασαν την εμπιστοσύνη τους στην ικανότητα ενός παλαιστινιακού κράτους να λειτουργήσει ειρηνικά και υπεύθυνα.
Η πρόταση που συζητείται περισσότερο τώρα προβλέπει τη δημιουργία «φρουρούμενων χωριών», όπου οι κάτοικοι θα διαχωρίζονται από τη Χαμάς υπό την επίβλεψη εργολάβων ασφαλείας από τις ΗΠΑ. Η παροχή τροφής και βοήθειας θα εξαρτάται από την αποκήρυξη της τρομοκρατίας. Παρόμοιες τακτικές αντιμετώπισης ανταρτών είχαν εφαρμοστεί στη Μαλαισία και το Βιετνάμ τον 20ό αιώνα. Οι επικριτές του σχεδίου το αποκαλούν «απαρτχάιντ», ενώ κάποιοι φοβούνται ότι μπορεί να εξελιχθεί σε σύστημα αντίστοιχο με εκείνο των ινδιάνικων «καταυλισμών» στις ΗΠΑ.
Παρά τα μειονεκτήματα, το σχέδιο ίσως καταφέρει να διασώσει αμάχους και να μειώσει την επιρροή της Χαμάς. Η ανεξέλεγκτη λειτουργία της Γάζας ως ημιαυτόνομης οντότητας υπό τη Χαμάς αποδείχθηκε καταστροφική για τους Παλαιστινίους. Καμία στρατηγική για το τέλος του πολέμου δεν είναι εύκολη ή τέλεια· όλες απαιτούν ηθικούς συμβιβασμούς. Γι’ αυτό και θα πρέπει να προαχθούν όσες επιφέρουν τις λιγότερες επιπτώσεις στους αμάχους, συμβάλλοντας παράλληλα στην απελευθέρωση της παλαιστινιακής κοινής γνώμης από την προπαγάνδα μίσους της Χαμάς.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της εφημερίδας The Epoch Times.
