ΛΟΝΔΙΝΟ – Η Εθνική Πινακοθήκη έκλεισε πέρυσι τα 200 της χρόνια. Στο πλαίσιο των ετήσιων εορτασμών για τα 200 χρόνια λειτουργίας της, η παγκοσμίου φήμης πινακοθήκη αναδιοργάνωσε τη συλλογή της και ανακαίνισε την είσοδο, το φουαγιέ και τον ημιώροφο της πτέρυγας Sainsbury.
Η ανακαινισμένη Πινακοθήκη άνοιξε στις 10 Μαΐου, στην 201η επέτειό της.
Το Κοινοβούλιο ίδρυσε την Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου στις 10 Μαΐου 1824, με μια συλλογή 38 πινάκων που στεγαζόταν στη διεύθυνση Pall Mall 100, το πρώην σπίτι του χρηματοδότη Τζον Τζούλιους Άνγκερσταϊν (1735-1823), ο οποίος είχε αποκτήσει τα έργα. Η Πινακοθήκη άνοιγε για το κοινό τέσσερις ημέρες την εβδομάδα και για τους καλλιτέχνες δύο ημέρες την εβδομάδα.
Το 1838, η συλλογή της Εθνικής Πινακοθήκης μετακόμισε σε νέο, ειδικά κτισμένο κτήριο, σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Ουίλλιαμ Ουίλκινς (1778-1839), στην πλατεία Τραφάλγκαρ.
Στις 24 Ιουλίου 1929, ο οικονομικός γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών, βαρόνος Φρέντερικ Πέθικ-Λώρενς, ανέδειξε τη συλλογή της Εθνικής Πινακοθήκης στο Κοινοβούλιο:
«Έχει μεγάλη σημασία να μην επιτραπεί σε έργα που αναγνωρίζονται ως αριστουργήματα να φύγουν από τη χώρα, αλλά να παραμείνουν κληρονομιά του λαού αυτών των νήσων – και, ακόμη περισσότερο, να μην κλειστούν σε κάποια ιδιωτική συλλογή, όπου θα τα βλέπουν μόνο λίγοι επιλεγμένοι άνθρωποι, αλλά να βρίσκονται σε δημόσιο χώρο, όπου οι άνθρωποι όλων των θέσεων στη ζωή, αν επιλέξουν να κάνουν τον κόπο, θα μπορούν να επωφεληθούν από την ευκαιρία να τα δουν.»
Σήμερα, η συλλογή ζωγραφικής του βρετανικού έθνους καλύπτει επτά αιώνες με περίπου 2.400 έργα.
Οι επισκέπτες της Εθνικής Πινακοθήκης μπορούν να δουν πάνω από 1.000 έργα δυτικοευρωπαϊκής τέχνης από τον 13ο έως τον 20ό αιώνα, συμπεριλαμβανομένων έργων των Μπελίνι, Λεονάρντο, Ραφαήλ, Ρέμπραντ, Ρούμπενς, Άντονι βαν Ντάικ και Ντιέγκο Βελάσκεθ.
Η πτέρυγα Sainsbury
Η πτέρυγα Sainsbury της Πινακοθήκης παρέμεινε κλειστή για πάνω από δύο χρόνια, για επισκευές και για να συνεργαστεί το αρχιτεκτονικό γραφείο Selldorf Architects με έδρα τη Νέα Υόρκη με τους αρχιτέκτονες πολιτιστικής κληρονομιάς του Λονδίνου Purcell για τη δημιουργία ενός πιο φιλόξενου φουαγιέ της κύριας εισόδου.
Το νέο, τεράστιο φουαγιέ εισόδου της πτέρυγας Sainsbury, με το χαμηλό ταβάνι, τις αυστηρές πέτρινες κολώνες και την ψηφιακή οθόνη πλάτους ~12 μ., μοιάζει περισσότερο με σαλόνι αεροδρομίου ή κομψό διαφημιστικό γραφείο παρά με την κύρια είσοδο μιας παγκοσμίου φήμης συλλογής ζωγραφικής.
Παρά την εταιρική και όχι αστική αίσθηση της ανακαίνισης, η σωτήρια χάρη είναι ότι το φουαγιέ οδηγεί στη σκάλα που εφάπτεται με παράθυρα ύψους διπλού ορόφου που πλημμυρίζουν τον χώρο με ηλιακό φως και προσμονή για το τι έπεται. Καθώς οι επισκέπτες ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια προς τους παλαιότερους πίνακες της συλλογής της Πινακοθήκης, τα παράθυρα προσφέρουν θέα στο αρχικό κτήριο της Εθνικής Πινακοθήκης του 1830, με τους μαρμάρινους παραστάδες και τους κορινθιακούς κίονες, και πέρα από αυτό, στην πλατεία Τραφάλγκαρ. Είναι μια ευπρόσδεκτη υπενθύμιση της εξέχουσας στέγης της Πινακοθήκης και της εξέχουσας ιστορίας της των 201 ετών.
Στην κορυφή της σκάλας, ένα νέο έργο τέχνης, ένας ήλιος από ιζήματα ποταμού, συμπληρώνει την εταιρική αίσθηση της εισόδου. Είναι μια περίεργη επιλογή για το πρώτο έργο τέχνης που συναντά το κοινό πριν εισέλθει σε μία πινακοθήκη μεσαιωνικής και πρώιμης αναγεννησιακής τέχνης για να συναντήσει παραδοσιακά κορυφαία έργα της δυτικής τέχνης.
Όλα συγχωρούνται κατά την είσοδο στην αίθουσα 51, με τη ζεστή υποδοχή των αγαπημένων έργων της γκαλερί, όπως η «Παναγία των βράχων» του Λεονάρντο ντα Βίντσι (1452-1519) και η «Παναγία του Μάντσεστερ» του Μιχαήλ Άγγελου (1475-1564), η οποία είναι ένας ημιτελής πίνακας με αυγοτέμπερα, ενδεικτικός όμως του ύφους του μεγάλου καλλιτέχνη
Το φως εισέρχεται στις κύριες αίθουσες της πτέρυγας Sainsbury μέσω μιας σειράς φεγγιτών. Όπως σε μια εκκλησία, το φως του ήλιου κάνει τα επιχρυσωμένα σημεία να αστράφτουν, ενισχύοντας το ουράνιο αποτέλεσμα.
Οι επιμελητές παρουσιάζουν με περίσκεψη τον τρόπο με τον οποίο αυτά τα εκκλησιαστικά έργα, τα ρετάμπλ [1], χρησιμοποιούνταν στην ιδιωτική και δημόσια λατρεία. Ένα σκοτεινό πλαϊνό δωμάτιο και ένας πάγκος σε εσοχή πίσω από την «Παναγία των βράχων» προσκαλεί κάποιον να καθίσει και να μελετήσει το «Σκίτσο για το σπίτι στο Μπέρλιγκτον» (“The Burlington House Cartoon”) του Λεονάρντο, μία μακέτα σχεδόν σε φυσικό μέγεθος για έναν άγνωστο βωμό που δεν καρποφόρησε ποτέ. Ένα άλλο ρετάμπλ στην πρώτη αίθουσα στέκει με τα φύλλα του ανοιχτά, αναπαράγοντας τη στιγμή που το εκκλησίασμα θα μπορούσε να βιώσει το άνοιγμά του. Το «Δίπτυχο του Ουίλτον», ένα φορητό δίπτυχο των τελών του 14ου αιώνα που κατασκευάστηκε για τον βασιλιά Ριχάρδο Β’, είναι κλεισμένο σε γυαλί, επιτρέποντας στους θεατές να δουν τον πλούσιο σε χρυσό και λάπις λάζουλι λατρευτικό θησαυρό στο σύνολό του, συμπεριλαμβανομένου του πίσω μέρους των δύο φύλλων. Σε αυτά απεικονίζονται τα βασιλικά όπλα και τα όπλα του Εδουάρδου του Ομολογητή μαζί σε ασπίδα, καθώς και ένα λευκό ελάφι, το έμβλημα του Ριχάρδου.
Όταν απέκτησε το δίπτυχο για την Πινακοθήκη το 1929, ο πολιτικός Άντριου ΜακΛάρεν δήλωσε σε κοινοβουλευτική συζήτηση: «Έχει απλότητα, έχει ενδείξεις ότι έγινε από έναν καλλιτέχνη όχι απλώς για πληρωμή αλλά για την τιμή και τη δόξα του Θεού. Μόνο με μια τέτοια παρόρμηση μπορεί να παραχθεί οποιοδήποτε μεγάλο έργο τέχνης».
Όπου είναι δυνατόν, τα ρετάμπλ είναι τοποθετημένα έτσι ώστε να θυμίζουν το αρχικό θρησκευτικό τους περιβάλλον. Ειδικότερα, το εκπληκτικό ρετάμπλ του Σαν Πιερ Ματζόρε βρίσκεται στο μπροστινό μέρος της αίθουσας, σε ένα νεοσύστατο πλαίσιο που οι εθελοντές του προσωπικού της Πινακοθήκης έβαψαν με φύλλα χρυσού. Μπροστά του, μια πρεντέλα (ξύλινη βάση) από τον βωμό της μονής του Σαν Ντομένικο στο Φιέζολε είναι τοποθετημένη μέσα σε γυάλινη προθήκη. Απαιτεί ιδιαίτερα μεγάλη προσοχή. Ο Φρα Αντζέλικο (περίπου 1395-1455) απεικόνισε την ιεραρχία του ουρανού: στον κεντρικό πίνακα, ο Χριστός περιβάλλεται από αγγέλους στον ουρανό· στον αριστερό πίνακα απεικονίζεται η «Παναγία με τους Αποστόλους και άλλους Αγίους» και στον δεξιό πίνακα οι «Πρόδρομοι του Χριστού με Αγίους και Μάρτυρες».
Περνώντας σε μια παρακείμενη αίθουσα, οι επισκέπτες συναντούν έναν σταυρό των αρχών του 14ου αιώνα ο οποίος κρέμεται από την οροφή. Είναι μια πρωτιά της Πινακοθήκης, η οποία αναπαράγει τον τρόπο με τον οποίο ο σταυρός θα κρεμόταν αρχικά ψηλά στην εκκλησία. Ο καλλιτέχνης Σένια ντι Μποναβεντούρα (ενεργός περί το 1298, πέθανε γύρω στο 1326) ζωγράφισε τη μορφή του Χριστού ειδικά για να φαίνεται από κάτω, οπότε το να βλέπεις το έργο αναρτημένο από την οροφή είναι λογικό. Η τρισδιάστατη εικόνα του πληγωμένου σώματος του Χριστού είναι μία έντονα συγκινητική υπενθύμιση της θυσίας Του.
Νέες αίθουσες
Αφήνοντας τις αίθουσες με έργα του Μεσαίωνα και της Πρώιμης Αναγέννησης (1260-1550) της πτέρυγας Sainsbury, οι επόμενοι πίνακες ηλικίας 400 ετών που εκτίθενται βρίσκονται στο κτίριο της Πινακοθήκης που σχεδίασε ο Ουίλκινς, η πρόσβαση στο οποίο γίνεται μέσω μιας εσωτερικής γέφυρας.
Η Πινακοθήκη παραμένει χωρισμένη σε καλλιτεχνικές εποχές: Αναγέννηση (1500-1600) στις αίθουσες 2 έως 14, Μπαρόκ (1600-1700) στις αίθουσες 15 έως 32, Ροκοκό-Ρομαντισμός (1700-1800) στην κεντρική αίθουσα και στις αίθουσες 33 έως 37, και Προς τον Μοντερνισμό (μετά το 1800) στις αίθουσες 38 έως 46.
Ορισμένοι καλλιτέχνες έχουν πλέον τις δικές τους ειδικές αίθουσες, όπως ο Πιέρο ντέλα Φραντσέσκα (περ. 1415-1492) και ο Ρέμπραντ (1606-1669), επιτρέποντας στους επισκέπτες να εκτιμήσουν πλήρως την καλλιτεχνική τους εξέλιξη.
Άλλες, νέες αίθουσες επικεντρώνονται σε συγκεκριμένα είδη και μέσα. Υπάρχει μια αίθουσα αφιερωμένη στις νεκρές φύσεις. Έργα παστέλ συνυπάρχουν στην αίθουσα 42, τον πρώτο χώρο της Πινακοθήκης ειδικά για αυτό το μέσο, αποδεικνύοντας την ευρεία απήχηση, την ευελιξία και τα διαφορετικά στυλ της ζωγραφικής με παστέλ σε δύο διαφορετικές καλλιτεχνικές εποχές. Υπάρχουν έργα από καλλιτέχνες όπως ο Ζαν-Ετιέν Λιοτάρ (1702-1789), δεξιοτέχνης του παστέλ με έξοχα έργα όπως το «Πρωινό της οικογένειας Λαβέρν», έργο που μπορεί εύκολα να μπερδευτεί με ελαιογραφία, μέχρι ιμπρεσιονιστικούς πίνακες, μεταξύ των οποίων και μία από τις περίφημες συνθέσεις μπαλέτου του Εντγκάρ Ντεγκά ( 1834-1917).
Αγαπημένα έργα της συλλογής, όπως τα οικογενειακά πορτραίτα του Τόμας Γκέινσμπορο (1727-1788), παρουσιάζονται μαζί, σαν ένα οικογενειακό άλμπουμ. Ομοίως, το «Ψάθινο καπέλο» του Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς (1577-1640), προσωπογραφία της Σουζάννας Λούντεν κατά κοινή παραδοχή, βρίσκεται δίπλα στο «Αυτοπορτρέτο με ψάθινο καπέλο» της Ελιζαμπέτ Λουίζ Βιγκέ λε Μπρυν (1755-1842), καταδεικνύοντας την επιρροή του παλιού δασκάλου στη Γαλλίδα ζωγράφο πάνω από 150 χρόνια μετά. Τέτοιες στοχαστικές και διορατικές διευθετήσεις διατρέχουν όλον τον χώρο της Πινακοθήκης, αναζωογονώντας τη συλλογή ακόμη και για τους βετεράνους επισκέπτες της.
Νέα αποκτήματα
Εκτός από την ήδη υπάρχουσα συλλογή, υπάρχουν περισσότερα από 20 νέα δάνεια και οκτώ νέα αποκτήματα για τον εορτασμό των διακοσίων χρόνων της Πινακοθήκης. Μεταξύ των αποκτημάτων είναι ένα γαλλικό ή φλαμανδικό αγαλματίδιο των αρχών του 16ου αιώνα με τίτλο «Η Παναγία και το θείο Βρέφος, με τους Αγίους Λουδοβίκο και Μαργαρίτα», το «Μετά την ακρόαση» του Σερ Λώρενς Άλμα-Ταντέμα (1836-1912) και η «Θεία Ευχαριστία» του Νικολά Πουσέν (1594-1665).
Ο πίνακας του Πουσέν που απεικονίζει τον Μυστικό Δείπνο με τίτλο «Θεία Ευχαριστία» είναι ένας από την πρώτη σειρά επτά πινάκων που απεικονίζουν τις ρωμαιοκαθολικές τελετές: Βάπτισμα, Μετάνοια, Θεία Ευχαριστία, Επιβεβαίωση, Γάμος, Χειροτονία και Χρίσμα. Έξι πίνακες της σειράς σώζονται, δύο εκ των οποίων βρίσκονται σε αμερικανικές συλλογές: Το «Βάπτισμα» στην Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσιγκτον και η «Χειροτονία» στο Μουσείο Τέχνης Κίμπελ, στο Φορτ Ουόρθ του Τέξας.
Ο χειρισμός του φωτός από τον Πουσέν στη «Θεία Ευχαριστία», το πώς κατευθύνει το φως των κεριών από τη διπλή λυχνία και το κερί στο σκαμνί, είναι θαυμαστός. Μέσα σε αρχιτεκτονική μεγαλοπρέπεια, ο Χριστός κάθεται στο κέντρο της συμμετρικής σύνθεσης και οι 12 απόστολοι τον πλαισιώνουν. Κρατάει το ψωμί και το κρασί στο ένα χέρι, ενώ υψώνει το άλλο σε μια χειρονομία ευλογίας. Ορισμένοι απόστολοι σηκώνουν τα χέρια τους σαν να δέχονται την ευλογία του Χριστού. Ο Ιούδας είναι ίσως η μόνη μορφή που έχει γυρίσει την πλάτη στον Χριστό, ίσως ενδεικτικό της προδοσίας του αποστόλου.
Ο ιδρυτής πρόεδρος της Βασιλικής Ακαδημίας Τεχνών, Σερ Τζόσουα Ρέυνολντς, δήλωσε όταν είδε τη σειρά των επτά μυστηρίων του Πουσέν το 1785: «Οι Πουσέν είναι αντικείμενα πραγματικά εθνικής σημασίας».
Η αναδιαρθρωμένη συλλογή της Εθνικής Πινακοθήκης του Λονδίνου αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο τη βρετανική εθνική συλλογή ζωγραφικής και αποτελεί μαρτυρία της προσπάθειας και του πάθους ολόκληρης της επιμελητικής ομάδας για την κληρονομιά της δυτικής τέχνης.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. ρετάμπλ: (από το λατινικό retrotabulum, αγγλ. Altarpiece, ισπ. Reredos, ιταλ. Pala d’altare): Κάθε εικόνα, γλυπτό η άλλη παράσταση τοποθετημένη για διακοσμητικούς λόγους πάνω και πίσω από την αγία τράπεζα (altar) μιας εκκλησίας. Έχει αποδοθεί ελληνικά και σαν «προσέρεισμα», «εικόνα βωμού», «εικονοστάσιο αγίας τράπεζας», «τέμπλο», κ.ά. αλλά δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να συγχέεται με ό,τι ονομάζουμε ορισμένες φορές τέμπλο και συχνότερα (και πιο σωστά) εικονοστάσιο στην Ορθόδοξη εκκλησία. […] Συνήθως, το ρετάμπλ έχει τη μορφή τρίπτυχου ή πολύπτυχου (με οξυκόρυφες απολήξεις), με μια sacra conversazione σαν βασική παράσταση και με σκηνές από τα Ευαγγέλια ή τη ζωή διαφόρων αγίων στη βάση του (πρεντέλα). (από το Λεξικό Καλλιτεχνικών Όρων)
