Η σημερινή Ινδονησία, τέταρτη πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο και η μεγαλύτερη μουσουλμανική δημοκρατία, οφείλει τα σύνορα και την πολυνησιακή της ταυτότητα σε έναν αποικιακό σχεδιασμό 350 ετών που ολοκληρώθηκε μόλις λίγα χρόνια πριν από την ανεξαρτησία της.
Οι Ευρωπαίοι έφτασαν αρχικά στα Μολούκας αναζητώντας μονοπώλιο στα πολυτελή μπαχαρικά· η Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών (VOC) εγκαθίδρυσε τον πρώτο «παγκόσμιο» χρηματιστηριακό μηχανισμό για να χρηματοδοτεί τις εκστρατείες της. Ο κυβερνήτης Γιαν Πέτερσον Κοέν χρησιμοποίησε ακόμα και σαμουράι μισθοφόρους για να εξαλείψει χωρικούς που διατηρούσαν εμπορικές σχέσεις με τους Άγγλους, με αποτέλεσμα μαζικές ανθρωποσφαγές.
Όταν η ζήτηση για γαλλικά ‘γκουρμέ’ προϊόντα μείωσε την αξία των μπαχαρικών, οι Ολλανδοί στράφηκαν σε ζάχαρη, καφέ, κακάο και καουτσούκ, δημιουργώντας εκτεταμένες φυτείες που απαιτούσαν όλο και μεγαλύτερες εκτάσεις. Η πτώχευση της VOC το 1799 δεν σταμάτησε την αποικιοκρατική επέκταση· μετά την ήττα του Ναπολέοντα, ο νέος Ολλανδός βασιλιάς χρησιμοποίησε τον αποικιακό στρατό KNIL για να επιβάλει το Καθεστώς Καλλιεργειών (Cultuurstelsel), αναγκάζοντας τους κατοίκους της Ιάβας να παραχωρούν το 20% των χωραφιών τους για εξαγώγιμες καλλιέργειες. Το μέτρο απέφερε το μισό σχεδόν του κρατικού εισοδήματος της Ολλανδίας στη δεκαετία του 1850.
Παρά τις ενστάσεις Ολλανδών αξιωματούχων και το έργο καταγγελίας του Μουλτατούλι στο «Max Havelaar», η ιδιωτική ολλανδική πίστη εκμεταλλεύτηκε το κενό εξουσίας, πραγματοποιώντας πάνω από 200 στρατιωτικές επιχειρήσεις μεταξύ 1816 και 1914. Η σθεναρή αντίσταση του Σουλτανάτου του Άτσεχ κατεστάλη μόνο μετά από 40 χρόνια πολέμου και 100.000 θύματα.
Για τους σκοπούς τους, οι Ολλανδοί ένωσαν 70.000 νησιά και εκατοντάδες βασίλεια κάτω από μια διοικητική οντότητα· αυτή η ενιαία «Ινδονησία» αποτέλεσε τη βάση των σημερινών συνόρων, παρότι αρχικά ήταν προϊόν εκμετάλλευσης και βίας. Παράλληλα, οι αποικιακές σχολές τροφοδότησαν τις ιδέες ανεξαρτησίας: η εκπαίδευση των μελλοντικών ηγετών, Σουκάρνο, Χάτα και Σαρίφ, σφράγισε τον δρόμο προς την ενοποίηση όλων των λαών σε κράτος μετά το 1945.
Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ινδονησία σήμερα – από εθνοτικές εντάσεις έως ανισότητες στην ανάπτυξη – φέρουν την υπογραφή των συνόρων και των οικονομικών δομών που σχεδίασαν οι Ολλανδοί σταδιακά, ως μια κληρονομιά που συνεχίζει να διαμορφώνει την πολυποίκιλη χώρα.
