Σε ένα από τα εργαστήρια επισκευής ωρολογίων στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, πίσω από τον ψηλό πάγκο, ανάμεσα σε μηχανισμούς και λεπτοδείκτες συναντάμε την Αγγελική Ταγκαλάκη. Η 30χρονη είναι η μοναδική τεχνικός ωρολογίων στην πόλη και στην επαγγελματική της πορεία έχει καταπιαστεί με χιλιάδες παλιά ή καινούργια μοντέλα, τα οποία αν και η δουλειά τους είναι να μετρούν το χρόνο, δε μένουν ανεπηρέαστα από αυτόν.
Η ίδια, αν και είναι μόλις 30 ετών, έχει ήδη συμπληρώσει δέκα χρόνια στο επάγγελμα. Τη ζωή της δεν τη μετρά με δευτερόλεπτα, λεπτά και ώρες, αλλά με ρολόγια χειρός, τσέπης, τοίχου, κουρδιστά ή μπαταρίας, με εκκρεμή ή χωρίς, που στα χέρια της βρίσκουν τον …μάστορά τους και ανανεώνουν τη δύναμή τους για να συνεχίσουν τη μονότονη και με ακρίβεια δουλειά τους.
Βλέποντάς την κάποιος να εργάζεται, καθώς ανοίγει το ρολόι και επεμβαίνει στους μηχανισμούς του, ίσως αναθεωρήσει για το ξάφνιασμα που ένιωσε αντικρίζοντας την αρχικά. Τα λεπτά της δάχτυλα, οι απαλές κινήσεις, το σταθερό της χέρι και η υπομονή, κάνουν τη δουλειά να μοιάζει κομμένη και ραμμένη για την ίδια. «Στην Ελβετία (σ.σ. χώρα εκλεπτυσμένης ωρολογοποιίας και παραγωγής ρολογιών) σε όλα τα εργοστάσια, τις εταιρείες και γενικότερα στο τεχνικό κομμάτι, είναι πιο πολλές οι γυναίκες. Πιστεύω ότι αν υπήρχαν κι εδώ διαδεδομένες σχολές, θα ήταν περισσότερες οι γυναίκες στο επάγγελμα, διότι σήμερα επικρατεί κατά βάση το “από τον μπαμπά στο γιο”», δηλώνει η Αγγελική Ταγκαλάκη στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
«Από τον μπαμπά στην …κόρη» συνέβη στη δική της περίπτωση, αφού το συγκεκριμένο εργαστήριο διατηρούσε ο πατέρας της για περισσότερα από 30 χρόνια. «Όταν επρόκειτο να βγει στη σύνταξη, ρώτησε εμένα και την αδερφή μου, μήπως θα θέλαμε να δούμε τη δουλειά κι αν μας αρέσει να τη συνεχίσουμε εμείς», εξηγεί η τεχνικός ωρολογίων. Ενώ λοιπόν η αδερφή της δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου, δε συνέβη το ίδιο και με την Αγγελική Ταγκαλάκη, παρόλο που είχε βάλει πλώρη για τη θεολογική σχολή του ΑΠΘ όπου μόλις είχε περάσει. «Μου άρεσε πάντα να ασχολούμαι με εργαλεία και να κάνω λεπτοδουλειές. Οπότε ενθουσιάστηκα με τη φύση του επαγγέλματος», αναφέρει.
Τεχνικός ωρολογίων και με …πτυχίο
Μόλις σιγουρεύτηκε ότι είναι το επάγγελμα που της ταιριάζει, έφυγε στην Αθήνα για να σπουδάσει σε μία σχολή του τότε ΟΑΕΔ, προκειμένου να αποκτήσει αναγνωρισμένο πτυχίο ως τεχνικός ωρολογίων. «Στο τμήμα μου ήμασταν μόνο δύο κορίτσια. Εκεί αποκτήσαμε εξειδίκευση στους βασικούς μηχανισμούς που έχουν τα περισσότερα μοντέλα, ενώ κάναμε και πολλή θεωρία πάνω στην έννοια του ρολογιού και τα εξαρτήματά του. Εγώ είχα τον πατέρα μου περισσότερο για τα πρακτικά, διότι οι καθηγητές μας δεν είχαν τελειώσει ωρολογοποιία, αλλά ήταν κυρίως ηλεκτρονικοί, ενώ η σχολή με βοήθησε στις γενικές γνώσεις που απέκτησα με τη θεωρία», σημειώνει.
Μετά από διετείς σπουδές και επιτυχημένες εξετάσεις, πήρε το πτυχίο, με το οποίο επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη για να αναλάβει -μόνη πια- το εργαστήριο του πατέρα της. «Το πρώτο διάστημα κατέφυγα πάρα πολλές φορές στη βοήθεια του μπαμπά, ακόμη και για πράγματα που τώρα μου φαίνονται πολύ απλά. Κάποιες φορές επέστρεφα σπίτι και περιέγραφα με περηφάνια στον μπαμπά μου μία πολύ δύσκολη περίπτωση που έφερα σε πέρας και ο ίδιος με …προσγείωνε εξηγώντας μου ότι είναι κάτι πολύ απλό», θυμάται.
Σήμερα, μετά από δέκα χρόνια στον χώρο, δεν υπάρχει πια κάποιο τεχνικό θέμα που να την προβληματίζει. «Το μόνο στο οποίο δυσκολεύομαι ακόμη και τώρα, είναι το κομμάτι των κοστολογήσεων. Δεν ξέρω απ’ έξω -όπως ο μπαμπάς μου- πόσο κοστίζει το κάθε ανταλλακτικό, για να υπολογίσω αυτόματα και να πω στον πελάτη πόσο θα του στοιχίσει η επισκευή. Θέλω τον χρόνο μου για να το ψάξω, να μιλήσω με τους προμηθευτές και έπειτα να βγάλω το κοστολόγιο», λέει.
Η Αγγελική Ταγκαλάκη προσπαθεί να βρίσκει νέα πράγματα και προκλήσεις για να κάνει τη δουλειά της ακόμη πιο γοητευτική. «Μου αρέσει σε ένα ρολόι να κάνω “το κάτι παραπάνω” από τον κατασκευαστή, όπως ας πούμε στεγανοποίηση. Για παράδειγμα, ακόμη και σε ένα αδιάβροχο ρολόι συστήνεται από τον κατασκευαστή να μην μπει σε ζεστό νερό. Εγώ προσπαθώ να το κάνω να αντέχει», δηλώνει χαρακτηριστικά.
Από το κουρδιστό ρολόι στο quartz κι από εκεί στο …smartwatch
Η εξέλιξη της τεχνολογίας και η άνοδος των smartwatches δεν την τρομάζει, όσο υπάρχουν ακόμη εταιρίες που παράγουν συμβατικά ρολόγια, ενώ επισημαίνει ότι ακόμη και στα ηλεκτρονικά υπάρχουν παρεμβάσεις που μπορούν να γίνουν. «Μία αντίστοιχη ανησυχία είχε βιώσει ο πατέρας μου όταν άρχισαν να κερδίζουν έδαφος τα ρολόγια quartz (σ.σ. μπαταρίας) σε σχέση με τα κουρδιστά. Τότε νόμιζε ότι τελείωσε η δουλειά του και ότι θα κλείσει, αλλά παρακολούθησε σχετικό σεμινάριο και εξοικειώθηκε με τη νέα τεχνολογία», αναφέρει. Βλέποντας λοιπόν τις μεγάλες εταιρείες να συνεχίζουν να παράγουν ακριβά μηχανικά ρολόγια, εκτιμά ότι δεν θα υπάρξει πρόβλημα για τους τεχνικούς όπως η ίδια. «Ακόμη και smartwatches έρχονται για στεγανοποίηση ή για να αλλάξουν λουράκι, αλλά το πιο ενθαρρυντικό είναι ότι υπάρχουν πολλοί νέοι που διατηρούν -ή ακόμη και φορούν, ρολόγια των γονιών ή των παππούδων, που τα έχουν σαν κειμήλια», τονίζει.
Η ίδια δεν φορά ρολόι την ώρα της δουλειάς, αλλά εκτός εργαστηρίου προτιμά ένα μπαταρίας. Ο πατέρας της ωστόσο, διατηρεί μια μεγάλη συλλογή από παλιά κουρδιστά ρολόγια και πληθώρα ανταλλακτικών τα οποία …κληρονόμησε, καθιστώντας την έτοιμη να δώσει λύση σε όποιο πρόβλημα προκύψει…
Βαρβάρα Καζαντζίδου
