Μεγάλωσα στη Νέα Αγγλία, σε ένα ύψωμα με θέα τον ποταμό Κοννέκτικατ. Ζούσα σε μια ήσυχη πόλη, που είχε ένα πάρκο, ένα τοπικό γαλακτοκομείο στη γωνία και τα σπίτια κατά μήκος της κεντρικής οδού χρονολογούνταν από τα μέσα του 1700.
Η πόλη μου ήταν νότια του Βερμόντ, σε μια περιοχή γνωστή για τις θρυλικές παγοθύελλες που την επισκέπτονται, αντί για το βαθύ χιόνι που σκεπάζει τον Βορρά, τον χειμώνα. Σε εμάς, είναι σαν ο καιρός να μην μπορεί να αποφασίσει αν θα βρέξει ή θα χιονίσει – έτσι, πρώτα βρέχει και μετά παγώνει.
Όταν ήμουν στο λύκειο, ζήσαμε μια από τις χειρότερες παγοθύελλες όλων των εποχών. Η παγωμένη βροχή είχε αφήσει σχεδόν 1,5 εκατοστό πάγου στα πάντα, από τους δρόμους και τις στέγες μέχρι τα πιο μικρά κλαδιά. Το βάρος του πάγου έσπαζε τα κλαδιά ή ακόμα και ξερίζωνε εντελώς τα δέντρα από το έδαφος. Τα κλαδιά και τα πεσμένα δέντρα έκλεισαν τους δρόμους και κατέβασαν τα ηλεκτροφόρα καλώδια.
Περάσαμε σχεδόν μία εβδομάδα στριμωγμένοι μπροστά από το τζάκι, φτιάχνοντας γεύματα στο γκαζάκι, χωρίς ρεύμα ή θέρμανση.
Η παγωνιά παρέμεινε για αρκετές ημέρες. Και ξαφνικά, ένα βράδυ, ο υδράργυρος σκαρφάλωσε από το μείον μηδέν στους 10 βαθμούς Κελσίου μέσα σε λίγες ώρες. Ο μπαμπάς μου και εγώ βγήκαμε έξω για να παρακολουθήσουμε την αλλαγή του καιρού. Από τον λόφο μας, μπορούσαμε να δούμε τι συνέβαινε σε ένα μεγάλο μέρος της κοιλάδας του ποταμού Κοννέκτικατ.
Καθώς η θερμοκρασία ανέβαινε γρήγορα, οι πάγοι άρχισαν να πέφτουν από τα δέντρα και τις στέγες με εκκωφαντικό θόρυβο. Τα σπασμένα καλώδια της ΔΕΗ ξεπάγωσαν, φωτίζοντας τον ουρανό με επικίνδυνες μπλε ηλεκτρικές εκρήξεις.
Ο μπαμπάς κι εγώ παρακολουθούσαμε με θαυμασμό την τήξη του παγωμένου μας κόσμου. Γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε: “Αυτή η νύχτα θα σου μείνει αλησμόνητη”.
Ο μπαμπάς μου έχει φύγει εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες, αλλά προτιμώ να τον θυμάμαι εκείνο το βράδυ, όπως και το σχόλιό του. Το δέος μας μπροστά στη Μητέρα Φύση ήταν αξέχαστο. Αλλά ήταν επίσης το γεγονός ότι ο πατέρας μου, ένας μηχανικός, δεν δίστασε να εκφράσει στην έφηβη και ανώριμη τότε κόρη του τον θαυμασμό του για τον κόσμο. Αυτό είναι που θυμάμαι περισσότερο.*
Επιλέγω να ανατρέχω σε εκείνο το βράδυ και σε εκείνη τη στιγμή, όταν σκέφτομαι τον μπαμπά μου, αφ’ ενός γιατί με κάνει να χαμογελάω. Αλλά και επειδή ήταν μια βαθιά στιγμή, επειδή ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος, αναγνώριζε σιωπηρά ότι η σχέση μας με τη φύση αφορά επίσης τη σχέση μας με τον Θεό ή το σύμπαν ή όπως αλλιώς ορίζετε το θείο.
Πώς μπορεί κανείς να μην αισθάνεται δέος, παρατηρώντας τα εκπληκτικά λειτουργικά σύστηματα της φύσης; Η φύση έχει την ικανότητα να μετατρέπει έναν μικροσκοπικό σπόρο σε δέντρο ή σε στάχυ καλαμποκιού, απλά προσθέτοντας αέρα, νερό και ηλιακό φως. Διατηρεί τους ωκεανούς ακριβώς στη σωστή ποσότητα αλατότητας για να συντηρεί τη ζωή των ψαριών και άλλων υδρόβιων ζώων.Ο πλανήτης μας παρέχει σε εκατομμύρια είδη φυτών, ζώων και εντόμων όλα όσα χρειάζονται για να επιβιώνουν.
Κι όμως, εμείς αναλωνόμαστε στην καθημερινότητά μας και συχνά χάνουμε την επαφή με τη φύση για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Αρκετά μεγάλα, ώστε κρίσιμοι βιότοποι να μετατρέπονται, εν τω μεταξύ, σε χώρους στάθμευσης και τροπικά δάση να κόβονται. Αρκετά μεγάλα για να γίνεται ο αέρας μας τοξικός και ο ποταμός Κολοράντο να φτάνει άδειος στον ωκεανό.
Δεν προσποιούμαι ότι έχω απαντήσεις, εκτός από το μικρό βήμα της επανεξέτασης της σχέσης σας με τον φυσικό κόσμο. Κάντε μια μικρή παύση και ακούστε τα πουλιά, παρατηρήστε πώς τα βρύα μοιάζουν με μικροσκοπικό δάσος, αναρωτηθείτε για την επιμονή αυτών των φυτών που φυτρώνουν μέσα από τις ρωγμές του πεζοδρομίου και θαυμάστε τα δέντρα που γνωρίζουν πότε να πετάξουν τους πρώτους τους βλαστούς. Γίνετε αυτός που μαζεύει την πλαστική σακούλα που την έχει πάρει ο άνεμος ή που περπατάει αντί να πάρει αυτοκίνητο, όταν είναι δυνατόν, ή που φυτεύει γηγενή φυτά στην αυλή του.
Όπως ήταν εκείνη η στιγμή εν μέσω ενός τηκόμενου παγωμένου κόσμου, έτσι είναι και οι μικρές στιγμές, οι συνειδητοποιήσεις και οι δράσεις που μπορούν να βοηθήσουν στη διατήρηση του πλανήτη μας. Η ανανέωση της σύνδεσής σας με τη φύση σε συνδυασμό με εμπνευσμένη δράση, πολλαπλασιασμένη με τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων στον πλανήτη, μπορεί να έχει αποτέλεσμα.
Αναδημοσίευση από το AcupunctureTwinCities.com
*Απόσπασμα από το βιβλίο Love Pain: Stories of Loss and Survival (Αγάπη και πόνος: Ιστορίες απώλειας και επιβίωσης)
Της Lynn Jaffee
Επιμέλεια: Αλία Ζάε
