Τα τέσσερα πρώτα φιλμ «Jurassic Park» είχαν πλάκα, αλλά είμαι πραγματικός φαν μόνο της αρχικής υπέροχης συνεισφοράς του Σπίλμπεργκ. Τίποτα δεν υπερέβη εκείνη την πρώτη συνάντηση με τον Τ-Ρεξ, ίσως είναι το καλύτερο παράδειγμα κινηματογραφικής κοσμοδημιουργίας στην ιστορία.
Το «Jurassic World Rebirth» είναι η έβδομη ταινία της σειράς. Η «Κυριαρχία» είχε ονομαστεί «το τέλος του δημοφιλούς έργου.» Το έτσι λεγόμενο «τέλος» κράτησε και τα τρία χρόνια, φυσικά, επειδή υπάρχουν ακόμα πάρα πολλά χρήματα να βγουν.
Μεγάλη φαρμακοβιομηχανία
Με σκηνοθέτη τον Γκάρεθ Έντουαρντς, το «Jurassic World Rebirth» ακολουθεί μια ομάδα μισθοφόρων που υποδύονται οι Σκάρλετ Γιόχανσον, Μαχερσάλα Αλί, και Εντ Σκράιν—όλοι πρώην συνεργάτες στις Ειδικές Δυνάμεις των Πεζοναυτών—μαζί με έναν πολίτη επιστήμονα (Τζόναθαν Μπέιλυ), και ένα πονηρό στέλεχος φαρμακοβιομηχανίας (Ρούπερτ Φηντ).
Αλλά πρώτα, παίρνουμε ένα υπόβαθρο των εγκαταστάσεων όπου μεταλλαγμένοι δεινόσαυροι δημιουργούνταν. Όλοι είναι σε στολές βιολογικής προστασίας. (Είναι πολύ σοβαρό). Ένας εθισμένος στην ζάχαρη επιστήμονας με το τζαμάκι του προσώπου του ανεβασμένο ώστε να μπορέσει να φάει μια μπάρα Σνίκερς, κατά λάθος ρίχνει κάτω το περιτύλιγμα. Μετά τραβιέται μέσα σε έναν μηχανισμό πόρτας, και όλο το εργαστήριο βραχυκυκλώνει. Και ιδού! Ένας μεταλλαγμένος δεινόσαυρος δραπετεύει.
Οι δεινόσαυροι έχουν από καιρό φύγει από το νησί του ισημερινού. Είναι παντού τώρα, αλλά κυρίως ακόμα βρίσκονται συγκεντρωμένοι γύρω από τον ισημερινό.
Έτσι η ομάδα μας των πεζοναυτών πηγαίνει προς τα εκεί για να βρει τρία ειδικά είδη δεινοσαύρων. Γιατί; Θέλουν να πάρουν λίγο αίμα από τρεις από τους πιο γιγάντιους δεινόσαυρους, της θάλασσας, του αέρα, και της γης, αντιστοίχως (υπάρχει ένα αστείο για τους Navy SEAL κάπου εκεί). Πάλι, γιατί; Υπάρχει κάποια ψευδοεπιστήμη για αυτούς τους δεινόσαυρους, ότι έχουν τόσο τεράστιες καρδιές, που αν μπορέσεις να απομονώσεις την γενετική δύναμη αυτών των καρδιών, μπορείς να κάνεις ένα σκεύασμα για την καρδιά που προλαμβάνει την καρδιακή πάθηση, για πάντα, στους ανθρώπους. Και μαντέψτε τι άλλο; Θα αξίζει τρισεκατομμύρια.
Παιδιά σε κίνδυνο
Ο πρώτος στόχος της ομάδας ειδικών δυνάμεων είναι ένας θαλάσσιος δεινόσαυρος που έχει πάνω του GPS. Πηγαίνοντας εκεί, εξηγείται ότι αυτή η συγκεκριμένη περιοχή του ισημερινού ωκεανού είναι τόσο απίστευτα επικίνδυνη που ούτε καν ο στρατός δεν κάνει περιπολίες—είναι τελείως μια ζώνη αποφυγής.
Ένα συστατικό της φόρμουλας του «Jurassic» είναι ότι πρέπει να υπάρχουν παιδιά που κινδυνεύουν από δεινόσαυρους και βρίσκονται στο ενδιάμεσο, για λόγους δαγκώματος νυχιών. Έτσι φυσικά, ο «μπαμπάς του έτους» Ρόιμπεν Ντελγκάδο (Μανουέλ Γκαρσία-Ρούλφο) πηγαίνει διακοπές με σκάφος εκεί με την σαρκαστική έφηβη κόρη του Τερέζα (Λούνα Μπλέιζ), την γλυκιά μικρή αδελφή της Ισαμπέλλα (Οντρίνα Μιράντα), και τον αβάσταχτα εκνευριστικό, άσχετο, ανόητο φίλο της Χαβιέ (Ντέιβιντ Ιάκονο). Ο Χαβιέ υποτίθεται ότι λειτουργεί ως η κωμική ανακούφιση της ταινίας, αλλά το κοινό θα περάσει όλη την ταινία περιμένοντας, ελπίζοντας—με προσευχές—ότι τον τρώει κάποιος δεινόσαυρος όσο το δυνατόν νωρίτερα και ότι θα υπάρχει και πολύ μάσημα.
Το πρόβλημα με αυτήν την οικογένεια είναι ότι, επιπλέον του σαρκασμού της και της ανοησίας του, ο μπαμπάς έχει έναν αέρα παθητικό-επιθετικό, όχι τόσο ευφυούς αλαζονείας. Όταν οι πρώην πεζοναύτες διασώζουν την οικογένεια αφότου ένας μεγάλος θαλάσσιος δεινόσαυρος αναποδογυρίζει το πλοίο τους, τον επιπλήτουν και του λένε ότι ήταν πολύ ανεύθυνο να κάνει ταξίδι εκεί. Αδιαφορεί με ένα πεισματικό, «Ταξιδεύουμε εδώ συνέχεια.»
Δεν είναι δυνατόν να υποστηρίξεις αυτούς τους ανθρώπους. Ο θεατής νιώθει χάλια όποτε η ταινία επιστρέφει πίσω στην φλυαρία της οικογένειας, και στην περιφορά τους στην ζούγκλα. Πως τα πάνε στην ζούγκλα; Οι πεζοναύτες πήραν το αίμα που ήθελαν από τον θαλάσσιο δεινόσαυρο και πήγαν στην ζούγκλα για τα επόμενα δύο δείγματα, σέρνοντας την οικογένεια μαζί τους.
Τώρα, ενώ μια ταινία «Jurassic Park» είναι εγγενώς πάντα μια περιφορά στην ζούγκλα, για αυτήν την έκδοση το τραγούδι του ίδιου τίτλου, από τον Τζέθρο Ταλ, θα έπρεπε να παίζει κάθε φορά που η οικογένεια εμφανίζεται την παραπονιάρικη ανικανότητά της: «Λοιπόν ας περιφερθούμε στην ζούγκλα, λοιπόν αυτό είναι εντάξει για εμένα, αλλά αυτοί οι ανόητοι της ανθρωπότητας θα πρέπει να φαγωθούν, και αυτό είναι το μόνο που πραγματικά θέλω να δω.» Νομίζω έτσι έλεγαν οι στίχοι.
Γενικά
Η πρώτη ώρα είναι γενικά το υπόβαθρο, που θα ήταν εντάξει εκτός από το ότι απλώς επαναλαμβάνει την ίδια πληροφορία πολλές φορές. Είναι ένα θέμα που έχουν οι περισσότερες μεγάλου προϋπολογισμού ταινίες, που έχουν κατά νου ένα παγκόσμιο κοινό. Δεν εμπιστεύονται ότι ο θεατής θα κρατήσει ή θα συνάγει την πληροφορία της πλοκής, έτσι του την φέρνουν στο στόμα με το κουτάλι αρκετές φορές.
Η μεγάλη αποκάλυψη του τελικού δεινοσαύρου που δραπέτευσε είναι κακή. Ο μεταλλαγμένος δεινόσαυρος δεν παίρνει πολύ χρόνο, που είναι εντάξει, επειδή μοιάζει με ένα τεράστιο μείγμα δεινοσαύρου-εξωγήινου. Το όλο νόημα των σειρών «Jurassic» είναι ότι οι εικόνες από τα παιδικά μας βιβλία με δεινοσαύρους έρχονται στην ζωή, και εμείς οι μικροί άνθρωποι θα μείνουμε με το στόμα ανοιχτό με δέος για τα παλινορθωμένα παλαιότερα πρότζεκτ του Δημιουργού.
Τούτου λεχθέντος, το αρχικό «Jurassic World» έκανε καλή δουλειά με τον γενετικά τροποποιημένο, μεγαλύτερο, ταχύτερο, τρομακτικότερο Ιντόμινους Ρεξ. Θέλω να πω ότι ένας γενετικά αλλαγμένος δεινόσαυρος ακόμα πρέπει να μοιάζει πολύ με δεινόσαυρο, και να διατηρεί μια ορισμένη, άγρια ομορφιά. Ακόμα χρειάζεται να δούμε το χέρι του Δημιουργού να δουλεύει. Ένας άσχημος μεταλλαγμένος δεινόσαυρος μοιάζει σαν ένα ακόμα αδιάφορο, φτιαγμένο από τον άνθρωπο τέρας.
Αλλά καθώς αυτό το θέμα σίγουρα θα συνεχίσει να είναι εδώ για τουλάχιστον μερικά ακόμα επεισόδια, ίσως θελήσουν να επεκτείνουν τις ταινίες χρησιμοποιώντας κάποιους δανεισμούς από άλλες ταινίες και συνδέσεις.
Η καλύτερη σύνδεση με άλλη ταινία που έχω δει ήταν ένα επεισόδιο του Fast and Furious, όπου, για έξι ταινίες, θαυμάζαμε το πόσο υπέροχα ήταν τα καυτά, τεραστίως ενδυναμωμένα μηχανήματα των Αμερικανικών αυτοκινήτων ταχύτητας. Μετά, στο τέλος της ταινίας #7, μια υψηλής ιπποδύναμης Άστον Μάρτιν DB9, με όλη την κομψή, ευρωπαϊκή χάρη της, έρχεται με θόρυβο από το πλάι. Ποιός θα έβγαινε με γοητεία από το αυτοκίνητο, άλλος από τον ψύχραιμο, καλοντυμένο με κοστούμι χαρακτήρα του Τζέισον Στάθαμ από την σειρά «Transporter». Δεν είδα ποτέ μια στιγμή τέτοιας ευχαρίστησης του πλήθους—όλος ο κινηματογράφος ταυτόχρονα εξερράγη με έντονες επευφημίες. Ήταν σπουδαία ιδέα. Εμείς οι Αμερικανοί λατρεύουμε να συνδυάζουμε μέρη των αγαπημένων μας αδιάφορων παραγωγών της βιομηχανίας θεάματος και μουσικής, και να δημιουργούμε ολοκαίνουριες πολιτισμικές αδιαφορίες.
Ο Γκάρεθ Έντουαρντς δίνει συμπαγή δουλειά σε αυτό, αλλά είναι 2025, και αυτό δεν αρκεί. Η Universal σαν εταιρεία δεν έχει ιδέα τι να κάνει με αυτήν την σειρά. Αυτοί οι δεινόσαυροι δεν λένε να πεθάνουν, αλλά σίγουρα θα πρέπει. Η υπόθεσή μου είναι ότι το επόμενο «Jurassic» θα είναι «Δεινόσαυροι έναντι Εξωγήινων.» Ή «Δεινόσαυροι έναντι Θηρευτών (Predators)». Ή και τα δύο. Όχι περιμένετε—πρώτα εξωγήινοι. Μετά θηρευτές. Και μετά και τα δύο. Ξέρετε, απλώστε το. Κάντε περισσότερα λεφτά.
«Jurassic World: Rebirth»
Σκηνοθέτης: Gareth Edwards
Ηθοποιοί: Scarlett Johansson, Mahershala Ali, Jonathan Bailey, Rupert Friend, Ed Skrein
Κατηγορία MPAA: PG-13
Διάρκεια: 2 ώρες, 14 λεπτά
Ημερομηνία παρουσίασης: 2 Ιουλίου, 2025
Βαθμολογία: 2 1/2 αστέρια από 5
του Μαρκ Τζάκσον
