Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».
Πίνακας περιεχομένων
Εισαγωγή
1. Κομμουνισμός: Η πολιτική της καταστροφής της ανθρωπότητας
α. Η σύγκλιση πολιτικής και θρησκείας στα κομμουνιστικά καθεστώτα
β. Ο θρησκευτικός χαρακτήρας του αριστερισμού και του προοδευτισμού
γ. Σύγχρονος φιλελευθερισμός και προοδευτισμός: Παραλλαγές του κομμουνισμού
2. Φέρνοντας την κυβέρνηση υπό αριστερό έλεγχο
3. Μίσος και πάλη: Η αμετάβλητη πορεία της κομμουνιστικής πολιτικής
Παραπομπές
* * *
Εισαγωγή
Η κομμουνιστική ιδεολογία δεν εξαλείφθηκε από την ιστορία με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Πριν και μετά την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, η υπονόμευση των πολιτευμάτων έχει διαδώσει μαρξιστικές ιδέες σε ολόκληρο τον ελεύθερο κόσμο και αριστερά κινήματα έχουν δύναμη σε πολλές δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις.
Επιφανειακά, ο ελεύθερος κόσμος φαίνεται να καταλαβαίνει τη ζημιά που επέφερε ο κομμουνισμός. Ωστόσο, στα 170 χρόνια από τη δημοσίευση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο επηρεάστηκαν ανοιχτά ή κρυφά από τη μαρξιστική θεωρία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι συνδέουν την κομμουνιστική πολιτική μόνο με χώρες υπό την κυριαρχία των κομμουνιστικών κομμάτων ή όπου οι μαρξιστικές οικονομικές θεωρίες ακολουθούνται ανοιχτά. Αλλά στην πραγματικότητα, η δυτική αριστερά ακολουθεί το ίδιο υποκείμενο δόγμα πάλης που έχουν τα «παραδοσιακά» κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολής. Από ορισμένες απόψεις, ο ελεύθερος κόσμος έχει ξεπεράσει ακόμη και τα κομμουνιστικά κράτη στην εφαρμογή των πρακτικών της αριστεράς.
Ακόμα και όταν η Αμερική αντιμετώπιζε τη σοβιετική απειλή κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, μορφές κομμουνισμού παρεισέφρησαν σε σχεδόν κάθε πτυχή της δυτικής κοινωνίας μεταμφιεσμένες με τα ονόματα του αριστερισμού, του προοδευτισμού και του σοσιαλισμού. Η αριστερά έχει ισχυρή θέση στο πολιτικό τοπίο των ΗΠΑ και κυριαρχεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Έτσι, χωρίς να φέρει τον δυτικό κόσμο υπό τον εμφανή πολιτικό του έλεγχο μέσω πολέμου ή βίαιης επανάστασης, το κομμουνιστικό φάντασμα υπονόμευσε την διακυβέρνηση των δυτικών εθνών τροφοδοτώντας κοινωνικές αναταραχές, υπονομεύοντας την παραδοσιακή ηθική και προωθώντας τον σοσιαλισμό στα κυβερνητικά μέτρα. Στόχος του είναι να βάλει την Δύση σε ένα δαιμονικό μονοπάτι, επιφέροντας την καταστροφή της ανθρωπότητας.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες υπήρξαν και παραμένουν ισχυρός προμαχώνας της ελευθερίας και του αντικομμουνισμού. Δεδομένου του ζωτικού ρόλου που διαδραματίζει η Αμερική στην παγκόσμια σκηνή, είναι σημαντικό να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στην επιρροή του κομμουνισμού στην αμερικανική πολιτική και κυβέρνηση.
1. Κομμουνισμός: Η πολιτική της καταστροφής της ανθρωπότητας
Για χιλιάδες χρόνια, ο κύριος θεσμός της πολιτικής εξουσίας ήταν η μοναρχία, η οποία λάβαινε την εξουσία της από το θείον. Ο Ουρανός έδινε στον κυβερνήτη το θεϊκό δικαίωμα των βασιλέων. Οι αυτοκράτορες και οι βασιλείς διαδραμάτισαν έναν ιερό ρόλο ως μεσάζοντες μεταξύ ανθρώπων και θεών.
Σήμερα, πολλά έθνη διευθύνονται από δημοκρατίες. Στην πράξη, η δημοκρατία δεν είναι άμεση εξουσία από τον λαό, αλλά η εξουσία των εκπροσώπων που επιλέγονται από τον λαό. Η εκλογή προέδρου είναι μια δημοκρατική διαδικασία. Μόλις αναλάβει καθήκοντα, ο πρόεδρος έχει ευρείες εξουσίες πάνω στα κυβερνητικά μέτρα, τα οικονομικά, τον στρατό, τις εξωτερικές σχέσεις και ούτω καθεξής.
Από την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας το 1776 και την σύνταξη του Συντάγματος των ΗΠΑ κατά την επόμενη δεκαετία, η δημοκρατία συνδέθηκε με την ελευθερία, την ευημερία και τα ατομικά δικαιώματα. Αλλά το θεμελιώδες, ο ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνικής σταθερότητας και αρμονίας, καθώς και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας, είναι οι ηθικές αξίες μιας κοινωνίας. Μόνη της η δημοκρατία δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι καλοί άνθρωποι θα εκλεγούν. Καθώς το συνολικό ηθικό πρότυπο της κοινωνίας χαμηλώνει, οι υποψήφιοι που κερδίζουν μπορεί να είναι αυτοί που ειδικεύονται στην κενή ή έντονη ρητορική ή είναι επιρρεπείς στην οικογενειοκρατία και νεποτισμό. Η ζημία σε μια δημοκρατική κοινωνία είναι τεράστια όταν δεν παίρνει μέτρα για την διατήρηση των ηθικών κανόνων που έθεσε το θείον. Τα πλεονεκτήματα της εκλογικής εκπροσώπησης εξαφανίζονται και αναλώνονται από την πολιτική των όχλων που ρίχνει την κοινωνία σε χάος και κατακερματισμό.
α. Η σύγκλιση πολιτικής και θρησκείας στα κομμουνιστικά καθεστώτα
Η κομμουνιστική ιδεολογία λειτουργεί όπως αυτή μιας κακής θρησκείας. Αναγκάζει τους οπαδούς της να αποδεχθούν την κακοήθη φιλοσοφία της πάλης, να υποταχθούν στα κυβερνητικά της προγράμματα και να προδώσουν τη συνείδησή τους κατά την εκτέλεση των οδηγιών του επαναστατικού κινήματος ή του κόμματος. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα διώκουν την θρησκεία και την πνευματικότητα με τις σκληρότερες μεθόδους, έτσι ώστε να καταστρέψουν το θείον και να αντικαταστήσουν την παραδοσιακή πίστη με τη δική τους αθεϊστική θρησκεία.
Τα κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολής, ειδικά εκείνο του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ), περιγράφονται συχνά λανθασμένα ως μια σύγχρονη μορφή αρχαίου δεσποτισμού. Πολλοί βλέπουν το ΚΚΚ ως συνεχιστή του αυτοκρατορικού συστήματος. Ωστόσο, οι παραδοσιακοί Κινέζοι μονάρχες δεν ισχυρίστηκαν ότι ορίζουν ηθικές αξίες. Αντ’ αυτού, προσπαθούσαν να ενεργούν με αυτοσυγκράτηση κάτω από ηθικά πρότυπα που έθεσαν οι θεοί, ο Ουρανός. Το ΚΚΚ, από την άλλη πλευρά, μονοπώλησε την ίδια την έννοια της ηθικής. Ανεξάρτητα από το πόσα κακά διαπράττει, το ΚΚΚ εξακολουθεί να επιμένει ότι είναι «υπέροχο, ένδοξο και σωστό».
Η ηθική καθορίζεται από το θείον, όχι από τον άνθρωπο. Τα πρότυπα του καλού και του κακού προέρχονται από θεϊκή εντολή και όχι από το ιδεολογικό πρόσχημα κάποιου πολιτικού κόμματος. Η μονοπώληση του δικαιώματος ορισμού της ηθικής, οδηγεί αναπόφευκτα στην ανάμειξη εκκλησίας και κράτους, η οποία, όπως στην περίπτωση του ΚΚΚ και άλλων κομμουνιστικών κομμάτων, εκδηλώνεται ως τα τυπικά χαρακτηριστικά μιας διαβολικής κακής θρησκείας.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα λατρεύει τον Μαρξ ως τον πνευματικό του «Κύριο» και θεωρεί τον μαρξισμό την καθολική αλήθεια. Η υπόσχεση του κομμουνισμού για έναν παράδεισο επί γης, προσελκύει ύπουλα τους ακολούθους του να δώσουν τις ζωές τους για αυτόν. Τα χαρακτηριστικά του, που μοιάζουν με αυτά μιας κακής θρησκείας, περιλαμβάνουν τα ακόλουθα, χωρίς να περιορίζονται σε αυτά μόνο: δημιουργία δόγματος, ολοκληρωτική καταστροφή της αντίστασης, λατρεία του αρχηγού, το να θεωρεί τον εαυτό του ως την μοναδική πηγή δικαιοσύνης, πλύση εγκεφάλου και χρήση ελέγχου του νου, διατήρηση μιας σφιχτής οργάνωσης όπου κάποιος μπορεί να εισέλθει αλλά ποτέ να φύγει, προώθηση βίας και επιθυμίας για αίμα, και προώθηση του «μαρτυρικού» θανάτου για τον θρησκευτικό στόχο.
Κομμουνιστές επικεφαλής όπως ο Βλαντιμίρ Λένιν, Ιωσήφ Στάλιν, Μάο Τσεντόνγκ, και Κιμ Ιλ Σουνγκ, είχαν όλοι μια κακή θρησκεία της προσωπικότητάς τους. Ήταν οι «πάπες» της κομμουνιστικής κακής θρησκείας στις χώρες τους, με εξουσία χωρίς αμφισβήτιση να προσδιορίζουν το σωστό και το λάθος. Είτε σκότωναν είτε ψεύδονταν, ήταν πάντοτε σωστοί, πράγμα που δικαιολογούνταν από εξηγήσεις ότι είχαν ως κίνητρο έναν ανώτερο σκοπό ή ότι έβλεπαν μακροπρόθεσμα. Οι πολίτες αυτών των χωρών υπέστησαν τρομερή πίεση ώστε να απαρνηθούν το πως αυτοί οι ίδιοι κατανοούν το ηθικά καλό. Εξαναγκαζόμενοι να ψεύδονται ή να κάνουν κακό υπό την εξουσία του Κόμματος, προκαλούσαν ψυχολογικό και πνευματικό τραύμα στον εαυτό τους.
Οι παραδοσιακές ορθόδοξες θρησκείες διδάσκουν τους ανθρώπους να είναι καλοί, αλλά η κακή θρησκεία του κομμουνισμού, που έχει χτιστεί πάνω στο μίσος, παίρνει την ακριβώς αντίθετη θέση. Αν και το Κόμμα επίσης μιλά για αγάπη, η «αγάπη» που προωθεί βασίζεται στο μίσος. Για παράδειγμα, οι προλετάριοι έχουν την δυνατότητα ταξικής φιλίας διότι αντιμετωπίζουν έναν κοινό εχθρό: τους καπιταλιστές. Στην σύγχρονη Κίνα, ο τρόπος εκδήλωσης πατριωτισμού (κυριολεκτικά «αγάπη για την χώρα» στα Κινέζικα) είναι να μισείς άλλες χώρες – μίσος για την Αμερική, μίσος για την Γαλλία, μίσος για την Ιαπωνία, μίσος για την Κορέα, μίσος για την Ταϊβάν, και μίσος για τους Κινέζους του εξωτερικού που επικρίνουν το ΚΚΚ.
β. Ο θρησκευτικός χαρακτήρας αριστερισμού και προοδευτισμού
Ο αριστερισμός (φιλελευθερισμός, liberalism, στα Αγγλικά) και προοδευτισμός έχουν πλέον γίνει το πρότυπο της «πολιτικής ορθότητας» στην Δύση. Στην πραγματικότητα, έχουν αναπτυχθεί στο σημείο που έγιναν μια κοσμική θρησκεία. Οι δυτικοί αριστεροί έχουν χρησιμοποιήσει διαφορετικά ονόματα ανά την ιστορία, κάποιες φορές αυτοαποκαλούμενοι «φίλοι της ελευθερίας» ή «αριστεροί» (ΣτΜ: στην Αμερική χρησιμοποιείται ο όρος liberal [φιλελεύθερος] με αυτήν την σημασία), και άλλες «προοδευτικοί». Οι υποστηρικτές του αριστερισμού και προοδευτισμού προωθούν την «πρόοδο» ως το απόλυτο ηθικό καλό και επιτίθενται σε κάθε άποψη διαφωνίας, ονομάζοντάς την αίρεση. Παρόμοια με τον κομμουνισμό, αθεϊσμό, εξέλιξη, και επιστημονισμό (ή σαϊεντισμό), ο αριστερισμός και προοδευτισμός αντικαθιστούν την πίστη στον Θεό με ουμανιστική λογική, βασικά βάζοντας τον ίδιο τον άνθρωπο στην θέση του Θεού. Έχουν κοινούς εχθρούς με τον κομμουνισμό και κατηγορούν υποτιθέμενες αδικίες ή ελλείψεις στο καπιταλιστικό σύστημα ως αίτια των κοινωνικών προβλημάτων. Σκοπεύουν να υπονομεύσουν ή να ανατρέψουν το καπιταλιστικό σύστημα. Οι μέθοδοι των ακραίων, ριζοσπαστικών αριστερών και προοδευτικών είναι παρόμοιες με αυτές των κομμουνιστών επαναστατών. Πιστεύουν ότι ο στόχος τους είναι τόσο σημαντικός που καμία πράξη δεν απαγορεύεται.
Τα ημιθρησκευτικά χαρακτηριστικά του αριστερισμού και προοδευτισμού είναι αδιαχώριστα από τις θεωρίες που τους γέννησαν. Η ραγδαία επιστημονική πρόοδος από τον δέκατο όγδοο αιώνα, ενίσχυσε πολύ την αυτοπεποίθηση της ανθρωπότητας στην ικανότητα της ίδιας και τροφοδότησε την προοδευτική τάση σκέψης. Ο Γάλλος φιλόσοφος Μαρκί ντε Κοντορσέ, πρωτοπόρος της προοδευτικής σκέψης, δήλωσε στο έργο του «Προσχέδιο για μια ιστορική εικόνα της προόδου του ανθρώπινου μυαλού», ότι η λογική οδηγεί τους ανθρώπους σε ένα μονοπάτι προς την ευτυχία και ηθική ή καλοσύνη. Παίρνοντας αυτό, ο προοδευτισμός έγινε πιο επιθετικός και άρχισε να λατρεύει την λογική ως θρησκεία.
Η προοδευτική σκέψη επιτρέπει σε κάποιον να δει την λογική, συνείδηση, και τον Δημιουργό ως διαχωρισμένα, προωθώντας την ιδέα ότι οι άνθρωποι δεν χρειάζονται την σωτηρία του Δημιουργού και μπορούν να χρησιμοποιήσουν την λογική τους και συνείδησή τους για να απομακρύνουν τα κακά της απληστίας, φόβου, φθόνου, και άλλα. Σύμφωνα με αυτό, οι άνθρωποι μπορούν να απομακρύνουν το θείον και να καθιερώσουν παράδεισο επί γης. Η αλαζονεία του προοδευτισμού παρουσιάζεται σε μια δήλωση του Γάλλου πολιτικού και κριτικού τέχνης του δεκάτου ενάτου αιώνα, Ζουλ-Αντουάν Καστανιαρύ: «Δίπλα στον θεϊκό κήπο από όπου αποβλήθηκα, θα χτίσω μια νέα Εδέμ. … Στην είσοδό της, θα βάλω την Πρόοδο … και θα δώσω ένα φλεγόμενο σπαθί στο χέρι του και θα πει στον Θεό, ‘Δεν μπορείς να εισέλθεις εδώ.’» [1]
Γεμάτοι με αυτού του είδους την σκέψη, οι άνθρωποι έχουν την ψευδαίσθηση ότι ελέγχουν την μοίρα της ανθρωπότητας και καθοδηγούν το μέλλον της, –δηλαδή, ότι η ανθρωπότητα μπορεί να παίξει τον Θεό– για την δημιουργία μιας ουτοπίας, ενός «παραδείσου στην γη». Αυτή είναι η βασική ιδέα του κομμουνισμού. Η πάλη για την επίτευξη αυτού του έτσι αποκαλούμενου παραδείσου, έχει προκαλέσει κατακλυσμό σφαγών και δυστυχίας.
γ. Σύγχρονος φιλελευθερισμός και προοδευτισμός: Είδη κομμουνισμού
Η επανάσταση κατά του κλασικού φιλελευθερισμού
Ο κλασικός φιλελευθερισμός, βασιζόμενος στην φιλοσοφία των ατομικών δικαιωμάτων, υποστήριζε συνταγματικούς περιορισμούς στην δύναμη των ευγενών ή της κυβέρνησης, για την προάσπιση της προσωπικής ελευθερίας. Τα ατομικά δικαιώματα και η αξιοπρέπεια δίνονται από το θείον, ενώ η κυβέρνηση χτίζεται από τους πολίτες και έχει το καθήκον να προστατεύει τους ανθρώπους της. Ο διαχωρισμός κράτους εκκλησίας έγινε για να αποτρέψει την κυβέρνηση από το να παραβιάζει τις σκέψεις και τα πιστεύω των πολιτών.
Ο σύγχρονος φιλελευθερισμός (liberalism) δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η προδοσία του κλασικού φιλελευθερισμού στο όνομα της «ελευθερίας», ως αποτέλεσμα κομμουνιστικής παρείσφρησης. Αφενός, δίνει έμφαση στον απόλυτο ατομικισμό – δηλαδή, ακραία άφεση στις επιθυμίες, και έλλειψη ηθικής. Αφετέρου, δίνει έμφαση στην ισότητα αποτελέσματος αντί για την ισότητα σε ευκαιρίες.
Για παράδειγμα, όταν συζητείται η διαμοίραση πλούτου, οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι (ΣτΜ: liberals, που στην Αμερική έχει πλέον την έννοια του αριστερού) εστιάζονται μόνο στις ανάγκες των αποδεκτών αντί για τα δικαιώματα των φορολογούμενων. Όταν μιλούν για κυβερνητικά μέτρα σχεδιασμένα για την αντιμετώπιση των διακρίσεων, εστιάζονται μόνο σε αυτούς που ιστορικά είχαν αδικηθεί και αγνοούν τους ανθρώπους που γίνονται θύματα υπό αυτά τα μέτρα. Στον νόμο, παρεμποδίζουν την ανάγκη τιμωρίας των εγκληματιών για τον προσχηματικό σκοπό της προστασίας των αθώων από άδικη τιμωρία, ή των λιγότερο ευκατάστατων, που θεωρούνται ως θύματα καταπίεσης. Στην εκπαίδευση, αγνοούν τους εν δυνάμει ταλαντούχους μαθητές με το πρόσχημα της υποστήριξης και βοήθειας των κακών μαθητών και αυτών από οικογένειες που δεν είναι της ίδιας καλής κατάστασης με άλλες. Χρησιμοποιούν την δικαιολογία της ελευθερίας έκφρασης για να άρουν περιορισμούς στην έκδοση αισχρού ή πορνογραφικού υλικού.
Η εστίαση του σημερινού φιλελευθερισμού έχει σιωπηλά αλλάξει από την υποστήριξη της ελευθερίας στην προώθηση ισότητας. Παρ΄ όλα αυτά δεν θέλει να ονομαστεί «εγκαλιταριανισμός», καθώς αυτό θα το έκανε απευθείας μια μορφή κομμουνισμού.
Ο Τζον Λοκ, γνωστός ως πατέρας του φιλελευθερισμού, δήλωσε τις απόψεις του επί της θρησκευτικής ανεκτικότητας και τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους στην «Επιστολή Σχετικά με την Ανεκτικότητα». Το κύριο χαρακτηριστικό της ανεκτικότητας όπως την εμπνεύστηκε ο Λοκ είναι ότι το κράτος, που κατέχει δύναμη να εξαναγκάζει, θα πρέπει να σέβεται και να ανέχεται τα προσωπικά πιστεύω του ατόμου. Αν το πιστεύω κάποιου για το μονοπάτι στον Ουρανό είναι σωστό ή λάθος, είναι ένα θέμα που πρέπει να αφεθεί στην θεία κρίση. Η ψυχή κάποιου θα πρέπει να βρίσκεται υπό τον έλεγχό του, το κράτος δεν θα πρέπει να χρησιμοποιεί την δύναμή του για να επιβάλλει πίστη ή απομάκρυνση από κάποια πίστη.
Η ανεκτικότητα που υποστηρίζει ο κλασικός φιλελευθερισμός είναι πράγματι μια αρετή που αξίζει να προαχθεί, αλλά ο κομμουνισμός έχει οικιοποιηθεί την «ανεκτικότητα» ως δρόμο προς την ηθική εξαχρείωση. Ο σύγχρονος φιλελευθερισμός αμελεί τον πραγματικό σκοπό της ανεκτικότητας, μεταμορφώνοντάς την σε απουσία κρίσης. Ανέπτυξε την πολιτική ιδέα «χωρίς αξίες», που στην πραγματικότητα σημαίνει να χάσεις την ηθική πυξίδα σου και να μπερδεύεις το καλό με το κακό, και την αρετή με την δαιμονικότητα. Χρησιμοποιεί μια ελκυστική φράση για να ανοίξει την κερκόπορτα σε μια κατακλυστική επίθεση δαιμονικών ιδεών, που προωθούν επιθετικά την αντι-ηθική και αντι-παράδοση υπό το πρόσχημα της ελευθερίας.
Για παράδειγμα, τώρα η ανεκτικότητα συχνά εννοείται ως η δυσανάλογη υπεράσπιση του κινήματος LGBT, μια τυπική εκδήλωση της ιδέας χωρίς αξίες. Οποιοσδήποτε μιλά εναντίον την προώθησης του LGBT τρόπου ζωής, κινδυνεύει να δεχτεί επίθεση υπό το πρόσχημα της προάσπισης της ατομικής ελευθερίας και ισότητας και της καταπολέμησης της διάκρισης κατά μιας μειονοτικής ομάδας.
Η ουσία του προοδευτισμού: Ηθικός σχετικισμός
Οδηγούμενοι από τις παραδοσιακές αξίες της ανθρωπότητας, είναι φυσικό να χρησιμοποιούμε την νόησή μας προς βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, αύξησης πλούτου, και επίτευξης νέων υψών στον πολιτισμό. Κατά την «προοδευτική εποχή» της αμερικανικής ιστορίας από τα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα έως τις αρχές του εικοστού αιώνα, κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις διόρθωσαν διάφορες κακές πρακτικές που είχαν εμφανιστεί στην διαδικασία της οικονομικής και κοινωνικής αλλαγής. Αλλά αφότου οι κομμουνιστές παρείσφρησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, χρησιμοποίησαν δόλια όρους όπως «πρόοδος» και «προοδευτισμός» και τους εμπότισαν με την επιβλαβή ιδεολογία τους. Ήταν λογικό για τον κομμουνισμό να πάρει δόλια τον έλεγχο του προοδευτισμού, αν και αυτό δεν ήταν γνωστό στους περισσότερους ανθρώπους. Ο σημερινός προοδευτισμός είναι η άμεση εφαρμογή των θεωριών εξέλιξης του Δαρβίνου στην κοινωνική επιστήμη, με αποτέλεσμα την συνεχή παρέκκλιση από, και διαστροφή, της παραδοσιακής ηθικής στο όνομα της «προόδου». Ακόμα και σήμερα, ο κομμουνισμός συνεχίζει την ανοιχτή εξαπάτησή του υπό το προοδευτικό λάβαρο.
Κατά την διάρκεια της προοδευτικής επανάστασης, αθεϊστές θεώρησαν την παραδοσιακή ηθική ως εμπόδιο στην πρόοδο και απαίτησαν μια επανεξέταση όλων των ηθικών προτύπων. Αρνήθηκαν την ύπαρξη απολύτων ηθικών προτύπων και χρησιμοποίησαν την κοινωνία, πολιτισμό, ιστορία, και τις σημερινές συνθήκες για να καθιερώσουν το σύστημά τους του ηθικού σχετικισμού.
Ο ηθικός σχετικισμός είναι μια θεμελιώδης πτυχή της μαρξιστικής ιδεολογίας. Θεωρεί πως οτιδήποτε ταιριάζει με τα συμφέροντα του προλεταριάτου (της μαρξιστικής άρχουσας τάξης, στην ουσία) είναι ηθικό, ενώ οτιδήποτε δεν ταιριάζει είναι ανήθικο. Η ηθική δεν χρησιμοποιείται για να περιορίσει τις δράσεις του προλεταριάτου, αλλά ως όπλο για την δικτατορία του προλεταριάτου κατά των εχθρών της. Μαζί με το προοδευτικό κίνημα, αυτός ο ηθικός σχετικισμός έχει αποκτήσει επιρροή στην πολιτική, εκπαίδευση, πολιτισμό, και άλλες πτυχές της Δυτικής κοινωνίας.
Δεν είναι λάθος για τους ανθρώπους να αναζητούν ευτυχία και πρόοδο, αλλά όταν ορισμένοι «-ισμοί» αρχίζουν να παίρνουν την θέση των παραδοσιακών ηθικών αξιών και πιστεύω, τότε αυτό δρα ως εργαλείο με το οποίο το κομμουνιστικό φάντασμα οδηγεί τους ανθρώπους προς την διαφθορά και καταστροφή.
2. Φέρνοντας την κυβέρνηση υπό αριστερό έλεγχο
Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, οι Μαρξ και Ένγκελς διατυπώνουν δέκα μέτρα για την καταστροφή των δίκαιων συναλλαγών και των δικαιωμάτων του ατόμου, τα οποία αποκαλούν καπιταλισμό. Πολλά από αυτά τα μέτρα ήδη εφαρμόζονται για να μετατοπίσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες όλο και περισσότερο προς την αριστερά, και τελικά να παγιώσουν κομμουνιστικό πολιτικό έλεγχο, όπως με την εφαρμογή «ενός βαρέος προοδευτικού ή κλιμακωτού φόρου εισοδήματος» και με την «συγκεντρωτικοποίηση του νομίσματος στα χέρια του κράτους, μέσω μιας εθνικής τράπεζας με κρατικό κεφάλαιο και αποκλειστικό μονοπώλιο.» Στην επιφάνεια, οι κομμουνιστές φαίνεται να υποστηρίζουν και κάποια θετικά πράγματα, όπως το τέλος της παιδικής εργασίας στα εργοστάσια και την δημιουργία δωρεάν δημοσίου εκπαιδευτικού συστήματος. Όμως, ο στόχος τους δεν είναι η εξασφάλιση της ευημερίας του έθνους, αλλά η υφαρπαγή και διατήρηση πολιτικής δύναμης. Οι Μαρξ και Ένγκελς έγραψαν:
Το πρώτο βήμα στην επανάσταση της εργατικής τάξης είναι η εξύψωση του προλεταριάτου σε θέση άρχουσας τάξης ώστε να κερδίσει την μάχη της δημοκρατίας.
Το προλεταριάτο θα χρησιμοποιήσει την πολιτική υπεροχή του για να υφαρπάξει, σταδιακά, όλο το κεφάλαιο από την μπουρζουαζία, για να συγκεντρώσει τον έλεγχο όλων των οργάνων παραγωγής στα χέρια του Κράτους, δηλαδή, του προλεταριάτου οργανωμένου ως άρχουσα τάξη, και για να αυξήσει τις συνολικές παραγωγικές δυνάμεις το συντομότερο δυνατόν.
Φυσικά, στην αρχή, αυτό δεν μπορεί να γίνει εκτός μέσω δεσποτικών διεισδύσεων στα δικαιώματα ιδιοκτησίας, και υπό τις συνθήκες της μπουρζουά παραγωγής· μέσω μέτρων, συνεπώς, που είναι οικονομικά ανεπαρκή και μη εφαρμόσιμα, αλλά τα οποία, στην πορεία του κινήματος, ξεπερνούν τον εαυτό τους, απαιτούν περισσότερες διεισδύσεις στην παλιά κοινωνική δομή, και είναι αναπόφευκτα ως μέτρα για την πλήρη ριζοσπαστικοποίηση των μεθόδων παραγωγής. [2]
Στην Αμερική, η αριστερά πολεμάει για δεκαετίες στην «μάχη για δημοκρατία» του Μαρξ, ώστε να ελέγξει τους μοχλούς εξουσίας και να εισάγει σοσιαλισμό. Συνεπώς, ενώ η φανερή επιρροή του κομμουνισμού ήταν σχετικά μικρή κατά τον εικοστό αιώνα, η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά από τότε.
Στις αμερικανικές εκλογές του 2016 και 2020, ένας ανοιχτά σοσιαλιστής υποψήφιος έφτασε κοντά στην προεδρία. Ο σοσιαλισμός, ο οποίος, στο κομμουνιστικό λεξιλόγιο, είναι το «αρχικό στάδιο» του κομμουνισμού, κάποτε ήταν αποδέκτης μόνο θυμού από τους περισσότερους Αμερικανούς. Ο ίδιος ο υποψήφιος είπε ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που γίνονται πολύ ανήσυχοι όταν ακούν την λέξη «σοσιαλιστής». Παρ΄ όλα αυτά, έρευνες που έγιναν καθόλη την δεκαετία του 2010 έδειξαν ότι σχεδόν οι μισοί από αυτούς που γεννήθηκαν στην γενιά των μιλένιαλ (μεταξύ 1980 και 1996) είχαν μια θετική άποψη για τον σοσιαλισμό. Μια έρευνα του 2018 της Gallup έδειξε ότι 57 τοις εκατό των Δημοκρατών είπαν πως είχαν μια θετική άποψη για τον σοσιαλισμό. [3] Αυτό είναι συνέχεια μιας τάσης που φάνηκε από έρευνα του 2011 από το Pew Research Center, η οποία έδειξε ότι 49 τοις εκατό των Αμερικανών ενηλίκων κάτω από την ηλικία των τριάντα, έβλεπαν τον σοσιαλισμό θετικά, ενώ 46 τοις εκατό είχαν μια θετική άποψη για τον καπιταλισμό. [4]
Οι ψευδαισθήσεις που πολλοί στην Δύση έχουν για τον σοσιαλισμό σήμερα είναι κάτι παρόμοιο με τις εμπειρίες αμέτρητων ενθουσιωδών νέων ανθρώπων που δέχτηκαν τον κομμουνισμό τον προηγούμενο αιώνα στην Σοβιετική Ένωση, την Κίνα, και αλλού. Αυτοί που ανήκουν στην νεότερη γενιά δεν έχουν μια βαθιά κατανόηση της δικής τους ιστορίας, πολιτισμού, και παραδόσεων. Η αντίστασή τους στον σοσιαλισμό, που σε αυτούς μοιάζει ήπιος και ανθρώπινος, είναι ανύπαρκτη. Η μεγάλη κομμουνιστική εξαπάτηση του εικοστού αιώνα επαναλαμβάνεται στον εικοστό πρώτο αιώνα.
Το αξίωμα του Μαρξ: «Από τον καθένα αναλόγως της ικανότητάς του, προς τον καθένα αναλόγως της ανάγκης του» είναι πολύ αποτελεσματικό στο να εξαπατά τους νέους, που φαντάζονται μια ζωή γενναιόδωρων σοσιαλιστικών επιδομάτων όπως υπάρχει σε αρκετά μέρη της Ευρώπης. Παρ΄ όλα αυτά, τα συστήματα επιδομάτων αυτών των χωρών έχουν προκαλέσει πολλά κοινωνικά προβλήματα. Όπως ο Αμερικανός οικονομολόγος Μίλτον Φρίντμαν είπε: «Μια κοινωνία που βάζει την ισότητα – με την έννοια της ισότητας αποτελέσματος – πριν από την ελευθερία, θα καταλήξει χωρίς ισότητα και χωρίς ελευθερία. … Από την άλλη μεριά, μια κοινωνία που βάζει την ελευθερία πρώτη, ως ευχάριστο υποπροϊόν, θα καταλήξει να έχει μεγαλύτερη ελευθερία και μεγαλύτερη ισότητα.» [5]
Ο σοσιαλισμός υψηλών επιδομάτων προωθεί την συνεχή επέκταση της κυβέρνησης και οδηγεί τους ανθρώπους, μέσω της ψήφου τους, να απολέσουν τις ελευθερίες τους. Είναι ένα σημαντικό βήμα στα σχέδια του φαντάσματος για να κάνει την ανθρωπότητα σκλάβο του. Όταν όλες ή οι περισσότερες χώρες κάνουν την μετάβαση στον σοσιαλισμό, χρειάζονται απλώς μερικά απλά βήματα για να αντικατασταθεί η δημοκρατία με απολυταρχισμό. Όταν το σοσιαλιστικό αρχικό στάδιο ολοκληρωθεί, οι πολιτικοί επικεφαλής θα εφαρμόσουν αμέσως κομμουνισμό. Η ιδιωτική ιδιοκτησία και η δημοκρατική διαδικασία θα καταργηθούν. Το κράτος επιδομάτων θα μεταμορφωθεί σε έναν ζυγό τυραννίας.
Για να εισέλθουν στην καθιερωμένη πολιτική στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι κομμουνιστές πρέπει να παρεισφρήσουν σε ένα ή και στα δύο μεγάλα κόμματα και να τα χρησιμοποιήσουν για να πάρουν τον έλεγχο των βουλευτικών ψήφων. Εν τω μεταξύ, κομμουνιστές υποψήφιοι θα πρέπει να πάρουν κρίσιμες θέσεις στην κυβέρνηση και τα δικαστικά μέγαρα. Η έκταση στην οποία ο κομμουνισμός έχει υπονομεύσει την αμερικανική πολιτική είναι πολύ μεγάλη. Για να εξασφαλίσουν ένα σταθερό πλήθος ψήφων, τα αριστερά κόμματα των ΗΠΑ έχουν εντείνει την διχόνοια μεταξύ των ομάδων χαμηλού και υψηλού εισοδήματος, ενώ προσελκύουν έναν όλο και μεγαλύτερο αριθμό μεταναστών και «ευάλωτων» ομάδων όπως την κοινότητα LGBT, γυναίκες, μειονότητες, και ούτω καθεξής.
Ένας δισεκατομμυριούχος με ιστορικό υποστήριξης αριστερών κινημάτων έχει χρηματοδοτήσει με τεράστια ποσά αριστερούς υποψηφίους για να είναι υποψήφιοι πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών και για άλλες σημαντικές θέσεις ανά την χώρα. Κρίσιμες μεταξύ των είναι οι θέσεις υπουργού Εξωτερικών, οι οποίοι, σε πολλές πολιτείες, είναι υπεύθυνοι για εκλογικά θέματα και έχουν κρίσιμο ρόλο στην επίλυση διαφορών. Ο δισεκατομμυριούχος έχει χορηγήσει πολλή βοήθεια στις εκστρατείες για αυτές τις θέσεις. [6]
Ακόμα και όταν παράνομοι μετανάστες διαπράττουν εγκλήματα σε αμερικανικό έδαφος, οι αριστερές αρχές κοιτούν αλλού και δημιουργούν πόλεις ασύλου για να τους προστατεύσουν από την επιβολή του νόμου. Επιπροσθέτως, αριστερά κόμματα έχουν αγωνιστεί για τα εκλογικά δικαιώματα των παράνομων μεταναστών. Φυσικά, το κίνητρο δεν είναι απαραίτητα να ωφελήσουν τους παράνομους μετανάστες ή τον γενικό πληθυσμό, αλλά να ενισχύσουν την εκλογική βάση της αριστεράς. Στις 12 Σεπτεμβρίου 2017, μια πόλη κοντά στην πρωτεύουσα Ουάσινγκτον, υπερψήφισε νόμο που δίνει σε μη πολίτες το δικαίωμα να ψηφίζουν στις τοπικές εκλογές, συμπεριλαμβανομένων κατόχων πράσινης κάρτας, προσωρινών διαμενόντων με φοιτητική ή εργασιακή βίζα, ακόμα και αυτών που δεν έχουν καθόλου έγγραφα νόμιμης κατάστασης μετανάστευσης. Προσέλκυσε πολλή δημοσιογραφική προσοχή για τις δυνητικές επιπτώσεις του στο εκλογικό σύστημα σε άλλα μέρη της χώρας. [7]
Η κυβέρνηση του 44ου προέδρου των ΗΠΑ είχε δεχτεί σε πολύ μεγάλο βαθμό παρείσφρηση από κομμουνιστές και σοσιαλιστές. Πολλές ομάδες που υποστήριζαν εκείνον τον πρόεδρο είχαν καθαρούς δεσμούς με σοσιαλιστικές οργανώσεις. Ο ίδιος ο πρόεδρος έδωσε αμνηστία σε σχεδόν ένα εκατομμύριο παράνομους μετανάστες μέσω μιας εκτελεστικής εντολής, αφότου το νομοσχέδιο για να το κάνει αυτό απέτυχε να λάβει την στήριξη του Κογκρέσου. Αυτός ο πρώην πρόεδρος είναι ακόλουθος του παραμαρξιστή Σωλ Ολίνσκυ. Μετά την εκλογή του, τοποθέτησε συμβούλους από ακροαριστερά think tank και έφερε ένα ενιαίο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης που τιμωρούσε με πρόστιμο όσους δεν ήθελαν να εγγραφούν σε αυτό. Προώθησε αριστερούς στόχους, σταματώντας την επιβολή ομοσπονδιακών νόμων κατά της μαριχουάνας, υποστηρίζοντας την νομιμοποίηση του ομοφυλοφιλικού γάμου, επιτρέποντας σε τρανσέξουαλ να καταταχθούν στον στρατό, και ούτω καθεξής. Το 2016, η κυβέρνησή του εξέδωσε μια οδηγία προς τα δημόσια σχολεία, να επιτρέπουν μαθητές που αυτοαποκαλούνται τρανστζέντερ να χρησιμοποιούν τις τουαλέτες του φύλου που έχουν επιλέξει – με άλλα λόγια, αγόρια και άντρες μπορούν να μπουν σε γυναικείες τουαλέτες απλώς επειδή αυτοαποκαλούνται γυναίκες, και το αντίστροφο. Στα σχολεία ειπώθηκε ότι αν αρνούνταν να εφαρμόσουν τον νόμο, θα έχαναν την ομοσπονδιακή, δηλαδή την κρατική, χρηματοδότηση. Ως απάντηση, ένας συνασπισμός 13 πολιτειών μήνυσε την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, λέγοντας πως η οδηγία ήταν αντισυνταγματική.
3. Μίσος και πάλη: Η αμετάβλητη πορεία της κομμουνιστικής πολιτικής
Πάλη και μίσος βρίσκονται στον πυρήνα της κομμουνιστικής πολιτικής. Το να στρέφουν ανθρώπους ενάντια σε άλλους ανθρώπους μέσω σποράς μίσους και διαίρεσης, είναι ο βασικός τρόπος με τον οποίον ο κομμουνισμός διαφθείρει την κοινωνία, ανατρέπει την ηθική της, και υφαρπάζει πολιτική εξουσία για να καθιερώσει την δικτατορία του.
Το 1962, ο Μάο έγραψε στο άρθρο του «Ανάλυση των τάξεων στην κινεζική κοινωνία»: «Ποιοι είναι οι εχθροί μας; Ποιοι είναι οι φίλοι μας; Αυτή είναι μια ερώτηση πρωτίστης σημασίας για την επανάσταση.» Το Κομμουνιστικό Κόμμα δημιουργεί αυθαίρετα έννοιες τάξης, ενώ δεν υπήρχαν παλιότερα, και μετά υποκινεί αυτές τις τεχνητά διαχωρισμένες ομάδες να παλέψουν μεταξύ τους. Αυτό είναι ένα μαγικό όπλο που χρησιμοποιούν οι κομμουνιστές για την άνοδό τους στην εξουσία. [8] Για την υποστήριξη αυτής της ιδέας, το Κομμουνιστικό Κόμμα επιλέγει και μεγεθύνει τεχνητά ορισμένα θέματα που προέρχονται από την κατάπτωση των ηθικών αξιών. Μετά ισχυρίζεται πως η ρίζα αυτών των προβλημάτων δεν είναι η ηθική αδυναμία, αλλά η κοινωνική δομή. Χαρακτηρίζει ορισμένες τάξεις ως «καταπιεστές» και προωθεί λαϊκή πάλη εναντίον αυτών των τάξεων, ως την λύση στα κακώς κείμενα της κοινωνίας.
Το μίσος και η πάλη της κομμουνιστικής πολιτικής δεν περιορίζονται στον ανταγωνισμό μεταξύ εργατών και καπιταλιστών. Ο Κουβανός κομμουνιστής επικεφαλής Φιντέλ Κάστρο είπε πως ο εχθρός των Κουβανών ήταν η διαφθορά του πρώην προέδρου Φουλγκέντσιο Μπατίστα και των υποστηρικτών του και ότι η υποτιθέμενη καταπίεση από ιδιοκτήτες μεγάλων φυτειών ήταν η πηγή της ανισότητας και αδικίας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα υπόσχεται ότι με την ανατροπή των έτσι αποκαλούμενων καταπιεστών, μια ουτοπία απόλυτης ισότητας μπορεί να δημιουργηθεί. Ο Κάστρο και οι άλλοι επαναστάτες χρησιμοποίησαν αυτήν την υπόσχεση για να καταλάβουν την Κούβα.
Στην Κίνα, η εφεύρεση του Μάο ήταν να υποσχεθεί στους αγρότες ότι θα έχουν ιδιοκτησία επί της γης που καλλιεργούν, στους εργάτες ιδιοκτησία των εργοστασίων, και στους διανοούμενους ελευθερία, ειρήνη, και δημοκρατία. Αυτό έστρεψε τους αγρότες κατά των κτηματιών, τους εργάτες κατά των καπιταλιστών, και τους διανοουμένους κατά της κυβέρνησης, επιτρέποντας στο Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα να υφαρπάξει την εξουσία.
Στην Αλγερία, ο κομμουνιστής επικεφαλής Αχμέντ Μπεν Μπέλλα υποκίνησε μίσος μεταξύ διαφορετικών θρησκειών και εθνοτικών ομάδων: Μουσουλμάνοι εναντίον Χριστιανών, και Άραβες εναντίον Γάλλων. Αυτό έγινε το εφαλτήριο του Μπεν Μπέλλα για την εξασφάλιση της κομμουνιστικής εξουσίας.
Οι Ιδρυτές Πατέρες των Ηνωμένων Πολιτειών έκτισαν την χώρα στις αρχές που αναφέρονται στο Σύνταγμα. Οικογένεια, εκκλησία, και κοινότητα ανθρώπων διαμόρφωσαν δυνατούς δεσμούς ανά την αμερικανική κοινωνία, που έγινε ακόμα πιο ακμάζουσα τον δέκατο ένατο και εικοστό αιώνα. Η επιτυχία του Αμερικανικού Ονείρου αφαίρεσε την έμφαση από έννοιες κοινωνικής τάξης και το έκανε δύσκολο να υποκινηθεί πάλη των τάξεων στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αλλά ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί κάθε ευκαιρία για να δημιουργήσει διαίρεση. Χρησιμοποιώντας τις εργατικές ενώσεις, μεγέθυνε τις διαμάχες μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών. Χρησιμοποιεί φυλετικούς διαχωρισμούς για να εκθρέψει πάλη μεταξύ διαφορετικών ομάδων. Προωθεί το κίνημα γυναικείων δικαιωμάτων για να καλλιεργήσει πάλη κατά της παραδοσιακής κοινωνικής δομής. Δημιουργεί διαίρεση περί θεμάτων σεξουαλικής ταυτότητας, χρησιμοποιώντας το κίνημα LGBT. Διαιρεί τους πιστούς διαφορετικών θρησκειών και χρησιμοποιεί «πολιτισμική ποικιλομορφία» για να επιτεθεί στον παραδοσιακό Δυτικό πολιτισμό και κληρονομιά. Διαιρεί τους ανθρώπους σε διαφορετικές εθνότητες προωθώντας τα «δικαιώματα» των παράνομων μεταναστών και δημιουργώντας διαμάχες μεταξύ ξένων και πολιτών. Φέρνει αντιμέτωπους τους παράνομους μετανάστες και τον γενικό πληθυσμό κατά των αξιωματούχων της επιβολής του νόμου.
Καθώς η κοινωνία γίνεται όλο και πιο ατομιστική, ένα και μόνο λάθος βήμα μπορεί να προκαλέσει πάλη. Οι σπόροι του μίσους έχουν φυτευτεί στις καρδιές των μαζών, και αυτό είναι ακριβώς ο κακός σκοπός του κομμουνισμού. Ο Λένιν είναι γνωστό πως είπε: «Μπορούμε και πρέπει να γράφουμε σε μια γλώσσα που σπέρνει στις μάζες μίσος, απέχθεια, περιφρόνηση και τα παρόμοια προς αυτούς που διαφωνούν με εμάς.» [9] Οι πολιτικές τακτικές που χρησιμοποιούνται στην Δύση χρησιμοποιούν όλων των ειδών τα θέματα «κοινωνικής δικαιοσύνης» για να υποκινήσουν μίσος και να εντείνουν τις κοινωνικές διαμάχες.
Στην υπόθεση Σκότσμπορο του 1931, εννέα μαύρα αγόρια κατηγορήθηκαν για βιασμό δύο λευκών γυναικών, που δημιούργησε δριμεία φυλετική αντιπαράθεση ανά την χώρα. Το Κομμουνιστικό Κόμμα ΗΠΑ (ΚΚΗΠΑ) ανέλαβε δράση ακαριαία, χρησιμοποιώντας το περιστατικό για να προσελκύσει πολλούς νέους ακολούθους, όπως τον Φρανκ Μάρσαλ Ντέιβις, μελλοντικό μέντορα του 44ου προέδρου. Ο στόχος των Αμερικανών κομμουνιστών στην υπόθεση Σκότσμπορο δεν ήταν απλώς να αυξήσουν τα μέλη του κόμματος μεταξύ του μαύρου πληθυσμού και των προοδευτικών ακτιβιστών «κοινωνικής δικαιοσύνης», αλλά να παρουσιάσουν την Αμερική ως μια κακή χώρα γεμάτη με ανισότητα και φυλετική διάκριση. Ισχυριζόμενοι ότι αυτή ήταν η επικρατούσα κατάσταση σε ολόκληρη την χώρα, προώθησαν κομμουνισμό και αριστερή ιδεολογία ως τα μόνα μέσα για την απελευθέρωση των Αμερικανών από αυτό το υποτίθεται παθολογικό και κακό σύστημα.
Το 1935, εξεγέρσεις εκδηλώθηκαν σε μαύρες κοινότητες στην γειτονιά Χάρλεμ της Νέας Υόρκης, μετά από φήμες ότι ένας μαύρος νέος χτυπήθηκε μέχρι θανάτου όταν συνελήφθη να κλέβει από ένα κατάστημα. (Στην πραγματικότητα, ο νέος από το Πουέρτο Ρίκο είχε χτυπήσει έναν υπάλληλο καταστήματος, ενώ ο ίδιος δεν δέχτηκε βία.) Το ΚΚΗΠΑ άρπαξε την ευκαιρία για να οργανώσει διαμαρτυρίες, σύμφωνα με τον Λέοναρντ Πάττερσον, πρώην μέλος του Κόμματος που εμπλεκόταν στο συμβάν. Ο Πάττερσον περιέγραψε το πως οι κομμουνιστές είχαν εκπαιδευθεί ειδικά σε λενινιστικές τακτικές για υποκίνηση και αύξηση διαμαχών, όπως το να μεταμορφώνουν διαμαρτυρίες σε βίαιες εξεγέρσεις και οδομαχίες, καθώς και να φτιάχνουν εσκεμμένα διαμάχες εκεί όπου δεν υπήρχε καμία. [10]
Στην σύγχρονη Αμερική, κομμουνιστικές ομάδες έχουν αναμειχθεί σε κάθε μεγάλης κλίμακας κοινωνική ταραχή ή εξέγερση. Το 1991, πλάνα που δημοσιεύτηκαν από πολλά μέσα έδειχναν τον Ρόντνεϋ Κινγκ, έναν μαύρο κάτοικο Λος Άντζελες, να δέχεται χτυπήματα από λευκούς αστυνομικούς μετά από καταδίωξη λόγω υπερβολικής ταχύτητας. Το δημοφιλές κλιπ δεν έδειχνε τα πρώτα 15 δευτερόλεπτα των πλάνων, όπου φαινόταν ο Κινγκ, ένας υπό όρους αποφυλακισμένος κατάδικος, να αντιστέκεται στην σύλληψη και να συμπεριφέρεται βίαια, αν και οι συνεπιβαίνοντες είχαν συμμορφωθεί με την αστυνομία. Οι τέσσερις αστυνομικοί στο συμβάν τελικά δεν υπέστησαν νομικές ποινές. Μετά την απόφαση του δικαστηρίου, πλήθος διαδηλωτών έξω από τα κεντρικά γραφεία του Αστυνομικού Τμήματος Λος Άντζελες ήταν έτοιμο να αποχωρήσει όταν κάτι ξαφνικά τους έκανε να εξεγερθούν. Κάποιος είχε χτυπήσει το πίσω μέρος ενός περαστικού αυτοκινήτου με μια μεταλλική πινακίδα κυκλοφορίας, και η διαδήλωση εξέπεσε γρήγορα στην βία, με εμπρησμούς, καταστροφές περιουσίας, και λεηλασία. [11]
Όταν ερωτήθηκε για την συμμετοχή κομμουνιστών στο συμβάν, ο Σερίφης της κομητείας Λος Άντζελες Σέρμαν Μπλοκ είπε ότι δεν υπήρχε αμφιβολία ότι το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΕΚΚ) είχε αναμειχθεί στην εξέγερση, λεηλασία και εμπρησμό. Εκείνο το διάστημα, φυλλάδια από διάφορες κομμουνιστικές ομάδες, όπως το ΕΚΚ, το Κόμμα Σοσιαλιστών Εργατών, το Προοδευτικό Εργατικό Κόμμα (ΠΕΚ), και το ΚΚΗΠΑ, μπορούσαν να βρεθούν παντού στον δρόμο και σε πανεπιστημιουπόλεις. Ένα από τα φυλλάδια του ΠΕΚ έλεγε: «Εκδικηθείτε την απόφαση Κινγκ! … Όλοι οι ρατσιστές αστυνομικοί πρέπει να πληρώσουν! … Γυρίστε τα όπλα προς την άλλη πλευρά! Στρατιώτες ενωθείτε με τους εργάτες!» Σύμφωνα με αστυνομικό του Αστυνομικού Τμήματος Λος Άντζελες, τα φυλλάδια αυτά διανέμονταν πριν ακόμα την απόφαση του δικαστηρίου. [12]
Όπως και να αυτοαποκαλούνται σήμερα οι πολυάριθμες οργανώσεις που δημιουργούν εξεγέρσεις και υποκινούν βία στην Δυτική κοινωνία, είτε «Αδιάσπαστοι», «Αντιφασίστες», «Σταματήστε την πατριαρχία», «Black Lives Matter», ή «Αρνηθείτε τον φασισμό», είναι όλες κομμουνιστικές ομάδες ή υποστηρικτές κομμουνιστικών ιδεών. Η βίαιη ομάδα Αντίφα αποτελείται από ανθρώπους διαφόρων κομμουνιστικών ιδεολογιών, όπως αναρχικούς, σοσιαλιστές, αριστερούς [λίμπεραλ], σοσιαλδημοκράτες, και παρόμοιους. Η «Αρνηθείτε τον φασισμό» είναι μια ακραία ομάδα που ιδρύθηκε από αριστερούς όπως μέλη του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος ΗΠΑ. Η ομάδα ήταν πίσω από πολλές μεγάλης κλίμακας διαδηλώσεις με στόχο την ανατροπή του εκλογικού αποτελέσματος των αμερικανικών προεδρικών εκλογών του 2016.
Υπό την μεταμφίεση της άσκησης του δικαιώματος ελεύθερης έκφρασης, αυτές οι ομάδες δουλεύουν ακούραστα για να υποκινούν ταραχές στην Δυτική κοινωνία. Για να καταλάβουμε τον πραγματικό στόχο τους, χρειάζεται απλώς να κοιτάξουμε σε οδηγία του 1943 από το ΚΚΗΠΑ στα μέλη του:
Όταν ορισμένοι παρεμποδιστές (του κομμουνισμού) γίνονται πολύ ενοχλητικοί, χαρακτηρίστε τους, μετά από κατάλληλα πράγματα που θα φτιάξετε, ως φασίστες ή Ναζί ή αντι-Σημιτικούς και χρησιμοποιήστε το κύρος αντιφασιστικών και άλλων οργανώσεων ανεκτικότητας για να τους απαξιώσετε. Στο μυαλό της κοινωνίας, να συνδέετε συνεχώς αυτούς που μας αντιτίθενται με αυτά τα ονόματα που ήδη έχουν μια κακή μυρωδιά. Η σύνδεση, μετά από αρκετή επανάληψη, θα γίνει “αλήθεια” στο μυαλό της κοινωνίας. Μέλη και οργανώσεις μετώπου πρέπει συνεχώς να ντροπιάζουν, να απαξιώνουν και να εξυβρίζουν τους επικριτές μας. [13]
Διαβάστε όλη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας
Παραπομπές
1. Jules-Antoine Castagnary, Philosophie du Salon de 1857, as quoted in Franklin L. Baumer, Modern European Thought: Continuity and Change in Ideas, 1600–1950 (New York: Macmillan, 1977), 335.
2. Karl Marx and Friedrich Engels, “Manifesto of the Communist Party,” in Marx & Engels Selected Works, vol. 1, trans. Samuel Moore, ed. Andy Blunden, Marxists Internet Archive, accessed April 17, 2020, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1848/communist-manifesto/ch02.htm.
3. Frank Newport, “Democrats More Positive About Socialism Than Capitalism,” Gallup, August 13, 2018,
https://news.gallup.com/poll/240725/democrats-positive-socialism-capitalism.aspx.
4. “Little Change in Public’s Response to ’Capitalism,’ ’Socialism,’” Pew Research Center, December 28, 2011, https://www.people-press.org/2011/12/28/little-change-in-publics-response-to-capitalism-socialism.
5. Milton Friedman, Free to Choose: A Personal Statement (Boston: Mariner Books, 1990), 148.
6. Matthew Vadum, “Soros Election-Rigging Scheme Collapses: The Secretary of State Project’s death is a victory for conservatives,” FrontPage Mag, July 30, 2012, https://www.frontpagemag.com/fpm/139026/soros-election-rigging-scheme-collapses-matthew-vadum.
7. Rachel Chason, “Non-Citizens Can Now Vote in College Park, Md.,” The Washington Post, September 13, 2017, https://www.washingtonpost.com/local/md-politics/college-park-decides-to-allow-noncitizens-to-vote-in-local-elections/2017/09/13/2b7adb4a-987b-11e7-87fc-c3f7ee4035c9_story.html?utm_term=.71671372768a.
8. Mao Zedong, “Analysis of the Classes in Chinese Society,” in Selected Works of Mao Tse-tung: Vol. 1, Marxists Internet Archive, accessed April 17, 2020, https://www.marxists.org/reference/archive/mao/selected-works/volume-1/index.htm.
9. Bilveer Singh, Quest for Political Power: Communist Subversion and Militancy in Singapore (Singapore: Marshall Cavendish International [Asia] Pte Ltd, 2015).
10. Leonard Patterson, “I Trained in Moscow for Black Revolution,” Speakers Bureau of the John Birch Society, YouTube video, posted by Swamp Yankee, August 20, 2011, https://www.youtube.com/watch?v=GuXQjk4zhZs.
11. William F. Jasper, “Anarchy in Los Angeles: Who Fanned the Flames, and Why?” The New American, June 15, 1992, https://www.thenewamerican.com/usnews/crime/item/15807-anarchy-in-los-angeles-who-fanned-the-flames-and-why.
12. Ibid.
13. US Congress, House, Committee on Un-American Activities, Soviet Total War, ‘Historic Mission’ of Violence and Deceit (Washington, DC: US Government Printing Office, 1956).
