Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».
Πίνακας περιεχομένων (συνέχεια)
4. Πολιτική μέσω βίας και ψεμάτων
α. Πώς ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί βία και ψέματα
β. Υποκίνηση βίας στην Δύση
γ. Μπερδεύοντας την Δύση με ψέματα
5. Ο δρόμος για τον ολοκληρωτισμό
α. Εξάλειψη της ελεύθερης βούλησης και καταστολή της ηθικής συνείδησης
β. Ο ολοκληρωτισμός μέσω επιδομάτων, τεχνολογίας και υπερβολικού κρατικού ελέγχου
6. Η απειλή του κομμουνισμού στις βασικές αξίες
Παραπομπές
***
4. Πολιτική μέσω βίας και ψεμάτων
Στο κομμουνιστικό δόγμα, κανένα μέσο δεν θεωρείται υπερβολικό. Τα κομμουνιστικά κόμματα δηλώνουν δημόσια ότι η βία και τα ψέματα είναι τα εργαλεία τους για την κατάκτηση του κόσμου και την εξουσία επί αυτού. Από την πρώτη εμφάνιση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Σοβιετική Ένωση έως σήμερα, μέσα σε έναν μόνον αιώνα, ο κομμουνισμός προκάλεσε τον θάνατο τουλάχιστον εκατό εκατομμυρίων ανθρώπων. Τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος έχουν απαγάγει, βασανίσει, δολοφονήσει, καταστρέψει και διαδώσει ψέματα. Έχουν χρησιμοποιήσει κάθε δυνατή ακραία μέθοδο. Ο βαθμός της κακίας τους είναι σοκαριστικός. Επιπλέον, οι συμμετέχοντες δηλώνουν ότι δεν έχουν μετανιώσει.
Τα ψέματα των κομμουνιστών ποικίλλουν σε μέγεθος, τόσο στις κομμουνιστικές χώρες όσο και στην Δύση. Κυμαίνονται από σχετικά μικρά ψέματα, όπως κατασκευασμένες πληροφορίες, ψεύτικες ειδήσεις ή συκοφάντιση πολιτικού αντιπάλου, έως μια σειρά συστηματικών ψεμάτων σημαντικής κλίμακας μέσω πολύπλοκων επιχειρήσεων. Για παράδειγμα, το ΚΚΚ σκηνοθέτησε ένα περιστατικό αυτοπυρπολισμού στην πλατεία Τιενανμέν και κατηγόρησε υποστηρικτές της πνευματικής άσκησης Φάλουν Γκονγκ – όλα για να υποκινήσει δημόσιο μίσος ενάντια στην άσκηση.
Χρησιμοποιούνται επίσης μεγάλα ψέματα, ή μεγάλες εξαπατήσεις, και αυτό είναι το πιο δύσκολο να καταλάβει κανείς, γιατί τα μεγάλα ψέματα είναι σχεδόν ισοδύναμα με το σύνολο της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Η κλίμακά τους είναι τόσο τεράστια, η λειτουργία τους τόσο πολύπλευρη, η διάρκειά τους τόσο μεγάλη, και οι άνθρωποι που επηρεάζονται τόσοι πολλοί – συμπεριλαμβανομένων ορισμένων που είναι ειλικρινά αφοσιωμένοι σε αυτό – που η αλήθεια της κατάστασης χάνεται. Το κομμουνιστικό φάντασμα δημιούργησε το ψέμα ότι μια «μεγάλη ενότητα» [ή «μεγάλη αλληλεγγύη»] ήταν ο στόχος του κομμουνισμού. Επειδή η αναλήθεια αυτού του ισχυρισμού δεν μπορεί να αποδειχθεί βραχυπρόθεσμα, ο ισχυρισμός αυτός αποτέλεσε την εξαπάτηση στην οποία βασίστηκε ολόκληρο το κομμουνιστικό σχέδιο. Οι κομμουνιστές ισχυρίζονται ότι εγκαθιδρύουν έναν παράδεισο στην γη, αλλά αυτό είναι ακριβώς το μεγαλύτερό τους ψέμα, και ο μόνος καρπός που έχει παράγει αυτό το ψέμα είναι μια κόλαση στην γη.
Το προηγούμενο κεφάλαιο ανέλυσε πώς ο κομμουνισμός σφετερίστηκε την έννοια του προοδευτισμού μέσω μιας ακόμη Μεγάλης Εξαπάτησης. Τις τελευταίες δεκαετίες, ο κομμουνισμός έχει κάνει πειρατεία σε ορισμένα κοινωνικά κινήματα και έχει φέρει τους ανθρώπους σε αναταραχές και επανάσταση, τα οποία θα συζητηθούν σε επόμενα κεφάλαια.
α. Πώς ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί βία και ψέματα
Τα κομμουνιστικά κόμματα προωθούν ταξική πάλη – και αυτή η πάλη είναι ένας αγώνας μέχρι θανάτου. Όπως δηλώνει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο: «Οι Κομμουνιστές δεν θέλουν να αποκρύπτουν τις απόψεις και τους στόχους τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι στόχοι τους μπορούν να επιτευχθούν μόνο με την βίαιη ανατροπή όλων των υπαρχουσών κοινωνικών συνθηκών ». [14] Ο Λένιν έγραψε στο «Το Κράτος και η Επανάσταση»: «Έχουμε ήδη πει παραπάνω, και θα δείξουμε πληρέστερα αργότερα, ότι η θεωρία του Μαρξ και του Ένγκελς για το αναπόφευκτο μιας βίαιης επανάστασης αναφέρεται στο μπουρζουά κράτος. Το τελευταίο δεν μπορεί να αντικατασταθεί από το προλεταριακό κράτος (την δικτατορία του προλεταριάτου) μέσω της διαδικασίας “σταδιακού μαρασμού”, αλλά κατά γενικό κανόνα, μόνο μέσω μιας βίαιης επανάστασης ». [15]
Κατά την διαδικασία της υφαρπαγής εξουσίας – όπως φαίνεται από την Κομμούνα του Παρισιού, την Ρωσική Επανάσταση ή την άνοδο του ΚΚΚ – τα κομμουνιστικά κόμματα χρησιμοποιούν εξαιρετικά βίαιες και αιματηρές μεθόδους. Ανεξάρτητα από το αν οι εχθροί τους είναι νέοι ή ηλικιωμένοι, υγιείς ή αδύναμοι, τα κομμουνιστικά κόμματα τους καίνε, τους ληστεύουν και τους σκοτώνουν. Παρουσιάζουν μια κακία που συγκλονίζει την ψυχή. Τόσο πολλά είναι τα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί σε βίαια κομμουνιστικά καθεστώτα που είναι αδύνατον να μετρηθούν. Η κομμουνιστική κακή θρησκεία χρησιμοποιεί ψέματα και βία για να διατηρήσει την εξουσία. Τα ψέματα διευκολύνουν την χρήση βίας και επίσης ένας τρόπος να σκλαβώσουν τους πολίτες. Τα κομμουνιστικά κόμματα είναι διατεθειμένα να υπόσχονται οτιδήποτε, αλλά ποτέ δεν σκέφτονται να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους. Για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, αλλάζουν τις ιστορίες τους όσο πολύ θέλουν, χωρίς ηθικό περιορισμό και αίσθηση ντροπής.
Ο Μάο, ο Μπεν Μπέλλα και ο Κάστρο ισχυρίστηκαν ότι δεν θα καθιερώσουν ποτέ ολοκληρωτικά καθεστώτα. Αλλά όταν βρέθηκαν στην εξουσία, ξεκίνησαν αμέσως ολοκληρωτισμό υψηλής πίεσης, πραγματοποιώντας εκκαθαρίσεις μέσα στο κόμμα, καθώς και εκστρατείες δίωξης εναντίον αντιφρονούντων και εναντίον των συνηθισμένων πολιτών.
Επιπλέον, η πονηρή αλλαγή της γλώσσας είναι μια από τις κύριες μεθόδους που χρησιμοποιεί η κομμουνιστική κακή θρησκεία για να εξαπατήσει τους ανθρώπους – δηλαδή, αλλαγή των εννοιών των λέξεων και ακόμη και μετατροπή των λέξεων στα αντίθετά τους. Καθώς η αλλοιωμένη γλώσσα χρησιμοποιείται επανειλημμένα, οι παραμορφωμένες της έννοιες ριζώνουν βαθιά στο μυαλό των ανθρώπων. Για παράδειγμα, η λέξη «Θεός» εξομοιώνεται με «δεισιδαιμονία». Η «παράδοση» εξομοιώνεται με «οπισθοδρομικότητα», «ανοησία» και «φεουδαρχία». Η «Δυτική κοινωνία» εξομοιώνεται με «εχθρικές» ή «αντι-κινεζικές δυνάμεις», και το «προλεταριάτο» γίνεται «ο κύριος των κρατικών περιουσιακών στοιχείων». Αν και οι άνθρωποι δεν έχουν καμία δύναμη υπό κομμουνισμό, οι κομμουνιστές λένε ότι «όλη η εξουσία ανήκει στους ανθρώπους». Η επισήμανση των αδικιών χαρακτηρίζεται ως «υποκίνηση ανατροπής της κρατικής εξουσίας». Επομένως, σε συνομιλία με εκείνους που έχουν δηλητηριαστεί βαθιά από την κομμουνιστική κακή θρησκεία, οι άνθρωποι τείνουν να διαπιστώνουν ότι οι δύο πλευρές συχνά στερούνται κοινής βάσης για επικοινωνία, επειδή δεν μπορούν καν να συμφωνήσουν για τις έννοιες των λέξεων.
Η κακή θρησκεία του κομμουνισμού όχι μόνο λέει ψέματα η ίδια, αλλά δημιουργεί επίσης ένα περιβάλλον που κάνει ολόκληρο τον πληθυσμό να αρχίσει να ψεύδεται μαζί της – για παράδειγμα μέσω αναγκαστικής πολιτικής μελέτης, υποχρεωτικών δηλώσεων πολιτικής στάσης, και ελέγχου του πολιτικού φρονήματος. Αυτό έχει σκοπό να αναγκάσει τους ανθρώπους να λένε πράγματα που δεν πιστεύουν και έτσι να χαλάσει το ηθικό τους και να αλλοιωθεί η αίσθηση του σωστού και του λάθους που έχουν. Όταν οι άνθρωποι συνειδητοποιούν τα κομμουνιστικά ψέματα, ανταποκρίνονται με τα δικά τους ψέματα. Η κομμουνιστική κακή θρησκεία ξέρει ότι οι άνθρωποι λένε ψέματα σε αυτήν, αλλά αυτό είναι αποδεκτό, επειδή το ίδιο το ψέμα είναι μέρος του παιχνιδιού. Αυτό που είναι επικίνδυνο για τους κομμουνιστές είναι όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να λένε την αλήθεια.
Η επιβολή μιας κουλτούρας ψεύδους είναι ένα μέσο ηθικού εκφυλισμού που κατασκευάστηκε από τους κομμουνιστές. Αυτό το βιβλίο έχει τονίσει επανειλημμένα ότι το καθεστώς του ΚΚΚ επιθυμεί όχι μόνο να σκοτώσει το ανθρώπινο σώμα, αλλά και να προκαλέσει ακραία ηθική διαφθορά. Σε αυτό το πλαίσιο, το κομμουνιστικό φάσμα πέτυχε εν μέρει τον στόχο του.
β. Υποκίνηση βίας στην Δύση
Το κομμουνιστικό φάντασμα αποτελείται από μια στοιχειώδη δύναμη μίσους, και οι θεωρίες του είναι εμποτισμένες με μίσος. Προωθεί την ταξική πάλη και αποδίδει την ρίζα κάθε προβλήματος στις παραδοσιακές κοινωνικές δομές. Μιλά για τους πλούσιους που εκμεταλλεύονται τους φτωχούς για να δημιουργήσει θυμό και μίσος ενάντια στους πλούσιους και να υποκινήσει επανάσταση και βία. Με την ενδυνάμωση των κομμουνιστικών κινημάτων, η χειραγώγηση, η βία και τα ψέματά του έχουν γίνει συνηθισμένα στην Δύση και έχουν γεμίσει την κοινωνία με οργή.
Μια κοινωνία με μεγαλύτερη τάση προς την βία θα γίνει λιγότερο σταθερή και πιο διχασμένη. Στην αμερικανική κοινωνία, ορισμένοι πολιτικοί και πολιτικοί πράκτορες επιτίθενται στους εχθρούς τους με αδίστακτα μέσα, όπως εξαπάτηση, προσωπικές επιθέσεις και παρόμοια. Αυτές τις μέρες, οι ασυμβίβαστες διαφορές μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων τα κάνουν να φαίνονται τόσο ασυμβίβαστα όσο η φωτιά και το νερό.
Αριστερά κόμματα και πολιτικοί ισχυρίζονται ότι θα προστατεύσουν τα δικαιώματα του λαού και θα ακολουθήσουν τους κανονισμούς μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Αλλά όταν φτάνουν στην εξουσία, υπό την επήρεια του κομμουνιστικού φάσματος, χρησιμοποιούν όλες τις μεθόδους για να καταστέλλουν την διαφωνία και να στερούν αυθαίρετα από τους άλλους τα δικαιώματά τους.
Δεν θέλουν όλοι συγκρούσεις, αλλά χρειάζονται μόνο μερικοί πυρήνες κομμουνιστών ακτιβιστών για να αναστατώσουν τα πράγματα. Μετά τις προεδρικές εκλογές του 2016, οι εξτρεμιστές της Antifa κλείδωσαν τον στόχο τους – συντηρητικούς – και τους κυνηγούσαν σε συγκεντρώσεις και αλλού. Σταμάτησαν υποστηρικτές του προέδρου και συντηρητικών στοχαστών από ομιλίες σε εκδηλώσεις και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη και τους επιτέθηκαν σωματικά.
Τον Ιούνιο του 2017, ο Στηβ Σκαλίς, ο επικεφαλής πλειοψηφίας της Βουλής των Αντιπροσώπων, πυροβολήθηκε και τραυματίστηκε από έναν υποστηρικτή ενός άλλου κόμματος ενώ παρακολουθούσε αγώνα μπέιζμπολ. Ένας αριστερός αξιωματούχος από την Νεμπράσκα είπε ακόμη ότι ήταν «χαρούμενος» που ο Σκαλίς πυροβολήθηκε και ευχήθηκε να είχε πεθάνει. Αυτός ο αξιωματούχος απομακρύνθηκε σύντομα από την θέση του ως πρόεδρος της επιτροπής σε επίπεδο πολιτείας του κόμματός του.
γ. Μπερδεύοντας την Δύση με ψέματα
Ο κομμουνισμός έχει αρνητική φήμη στην Δύση, οπότε το ψέμα είναι το μόνο μέσο επέκτασης της επιρροής του. Μερικοί πολιτικοί προωθούν πολιτικές που είναι βασικά κομμουνιστικές αλλά περιτυλίγονται με άλλο όνομα, χρησιμοποιώντας συνθήματα όπως «ελευθερία», «πρόοδος» και «το δημόσιο συμφέρον». Για παράδειγμα, η καθιέρωση ενός κρατικού συστήματος υγειονομικής περίθαλψης δεν ονομάζεται σοσιαλιστική, αλλά αντ’ αυτού «Περίθαλψη για όλους» και «καθολική υγειονομική περίθαλψη» ή δικαιολογείται λέγοντας ότι υποστηρίζεται από την κοινή γνώμη. Όταν αριστεροί πολιτικοί θέλουν να αναγκάσουν τους εργοδότες να πληρώσουν έναν ελάχιστο μισθό, τον αποκαλούν «μισθό ζωής». Κάνουν κενές υποσχέσεις για εκλογή, παρόμοιες με αυτές που κάνουν τα κομμουνιστικά κόμματα για να κερδίσουν την εξουσία. Στην πραγματικότητα, στόχος τους είναι να προωθήσουν τον σοσιαλισμό και οι τακτικές τους αντικατοπτρίζουν τις κομμουνιστικές υποσχέσεις δημιουργίας «παραδείσου στην γη».
Συγκεκριμένα, οι πολιτικοί χρησιμοποιούν ανώμαλες και αναδιανεμητικές οικονομικές και φορολογικές πολιτικές – όπως η παροχή φορολογικών κινήτρων σε συνδικάτα, κυβερνητικά προγράμματα, και εταιρείες μειονοτήτων – ενώ αυξάνουν τους φόρους σε άλλες επιχειρήσεις και στους πλούσιους. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι δικαιούχοι αυτών των μέτρων (συμπεριλαμβανομένων των φτωχών, συνδικαλιστικών οργανώσεων κ.λπ.) εξαρτώνται από τους πολιτικούς που τους ευνοούν, και στην συνέχεια τους στηρίζουν στις εκλογές. Τέτοιοι πολιτικοί έχουν τότε μια σταθερή, μακροπρόθεσμη παραμονή σε αυτήν την περιοχή και μπορούν να οικοδομήσουν την πολιτική τους μηχανή. Ταυτόχρονα, οι επιχειρήσεις πιέζονται οικονομικά και συνεπώς συρρικνώνονται, χρεοκοπούν, ή μετακομίζουν, με αποτέλεσμα την συνεχή μείωση των φορολογικών εσόδων και των ευκαιριών απασχόλησης στην πόλη, προκαλώντας τελικά πτώχευση της πόλης.
Στο παρελθόν, οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία και ο τελευταίος προμαχώνας κατά του κομμουνισμού. Αλλά σήμερα, οι άνθρωποι βλέπουν ξεκάθαρα ότι η υψηλή φορολογία, ένα πολύ μεγάλο κράτος επιδομάτων, ο κολλεκτιβισμός, η μεγάλη κυβέρνηση, η σοσιαλδημοκρατία, η «κοινωνική ισότητα» και τα παρόμοια – που όλα προέρχονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από σοσιαλιστικό και μαρξιστικό-λενινιστικό ιδεολογικό DNA – παγιώνονται στους νόμους και εφαρμόζονται πρακτικά. Συγκεκριμένα, η νεότερη γενιά απλά δεν γνωρίζει την ιστορία της βιαιότητας στις κομμουνιστικές χώρες. Λαχταρούν και επιδιώκουν ένα απατηλό ιδεώδες και εξαπατούνται από την νέα μορφή που έχει πάρει ο κομμουνισμός. Το αποτέλεσμα είναι ότι περπατούν εν αγνοία τους στον δρόμο προς την καταστροφή.
5. Ο δρόμος προς τον ολοκληρωτισμό
Ο ολοκληρωτικός έλεγχος που ασκούν τα κομμουνιστικά καθεστώτα στην ζωή των υπηκόων τους είναι καλά τεκμηριωμένος. Όμως, τα ιδεολογικά παρακλάδια του κομμουνισμού στις δημοκρατικές χώρες εργάζονται κρυφά προς τον ίδιο στόχο, υποστηρίζοντας νόμους που επεκτείνουν επιθετικά την κυβερνητική εξουσία και αυξάνουν τον έλεγχο επί της κοινωνίας και της οικονομίας. Πιο τρομακτικό είναι το γεγονός ότι οι σημερινοί απολυταρχικοί έχουν στην διάθεσή τους την επιστήμη και την τεχνολογία, δηλαδή δυνάμεις επιτήρησης και κοινωνικού ελέγχου σε κλίμακα που σχεδόν δεν μπορούσαν να φανταστούν οι τυραννίες του παρελθόντος.
α. Εξάλειψη της ελεύθερης βούλησης και καταστολή της ηθικής συνείδησης
Όταν τα ανθρώπινα όντα ακολουθούν τις παραδοσιακές αξίες που έχουν θεσπιστεί από το θείον, η ανάπτυξη του πολιτισμού τους θα ακολουθήσει ένα ορθόδοξο μονοπάτι, δίνοντάς τους ένα σημαντικό κανάλι για να συνδεθούν με το θεϊκό. Τα διαφορετικά κοινωνικά και πολιτικά συστήματα που παρατηρούνται σε όλη την ανθρωπότητα προέρχονται επίσης από τους αντίστοιχους πολιτισμούς τους.
Οι άνθρωποι είναι προικισμένοι από τον Δημιουργό με ελεύθερη βούληση και την ικανότητα να διαχειρίζονται τις δικές τους υποθέσεις. Πρέπει να διαχειριστούν τον εαυτό τους μέσω αυτοπειθαρχίας, ηθικής συμπεριφοράς και ευθύνης για τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους. Μετά την μελέτη της αμερικανικής πολιτικής τον 19ο αιώνα, ο Γάλλος πολιτικός φιλόσοφος Αλεξίς ντε Τοκβίλ [Alexis de Tocqueville] εκτίμησε πολύ την αμερικανική κοινωνία. Εντυπωσιάστηκε από την ικανότητα των Αμερικανών για ενδοσκόπηση, για το ότι καταλάβαιναν ποιο είναι το κακό, για την προθυμία τους να λύνουν προβλήματα με υπομονή, και για την γενική έλλειψη βίας στην επίλυση κοινωνικών προβλημάτων. Σκέφτηκε ότι το μεγαλείο των Ηνωμένων Πολιτειών έγκειται στην ικανότητά τους να διορθώνουν τα λάθη τους.
Αυτό που θέλει το κομμουνιστικό φάντασμα, από την άλλη πλευρά, είναι να βάζει τους ανθρώπους να αντιτάσσονται στην παράδοση και στην ηθική, και να φράσσει τον δρόμο τον ανθρώπων προς την επιλογή της καλοσύνης και του θεϊκού. Οι άνθρωποι στις κομμουνιστικές χώρες μεταμορφώνονται από το να είναι άνθρωποι του Θεού σε υπηκόους του διαβόλου, και όλα γίνονται χωρίς να το παρατηρήσουν. Στις κομμουνιστικές χώρες, η κυβέρνηση μονοπωλεί τους κοινωνικούς πόρους, έτσι ώστε όλα πρέπει να εκτελούνται ακολουθώντας τις οδηγίες των κομμουνιστών ηγετών, οι οποίοι οι ίδιοι πρέπει να επιδείξουν επαρκή «κομματική φύση» εάν θέλουν να επιβιώσουν από τους κακόβουλους αγώνες των ενδοκομματικών ομάδων που χαρακτηρίζουν τα κομμουνιστικά καθεστώτα. Οι απλοί πολίτες ή τα χαμηλόβαθμα στελέχη που προσπαθούν να ακολουθήσουν την συνείδησή τους και να ενεργούν ηθικά, σχεδόν χωρίς εξαίρεση καταλήγουν να παραβιάσουν την ιδεολογική γραμμή του κόμματος, και είτε τοποθετούνται σε χαμηλότερη θέση, είτε ονομάζονται εχθροί του κράτους. Έπειτα γίνονται οι παρίες, μια κατώτατη τάξη, αναγκασμένοι να αγωνίζονται για επιβίωση στον πυθμένα της κοινωνίας.
Στις ελεύθερες κοινωνίες, οι κυβερνήσεις κινούνται επίσης προς τον αυταρχισμό, με μια «υπερτροφική κυβέρνηση» να ελέγχει σχεδόν τα πάντα. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της αυταρχικής πολιτικής είναι μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση που προγραμματίζει και κατευθύνει την οικονομία. Σήμερα, οι δυτικές κυβερνήσεις έχουν τεράστια δύναμη να παρεμβαίνουν και να ελέγχουν την οικονομία για να επιτύχουν κυβερνητικά προγράμματα. Χρησιμοποιούν ως εργαλεία τα κρατικά έσοδα και δαπάνες, την φορολογία και την τραπεζική χρέους.
Η μεγέθυνση της κεντρικής κυβερνητικής εξουσίας, ο έλεγχος της τοπικής αυτοδιοίκησης επί της ζωής των πολιτών, καθώς και οι πολυάριθμοι νόμοι και δικαστικές αποφάσεις, έχουν οδηγήσει σε μια ολοκληρωτική μεγέθυνση της κυβερνητικής εξουσίας και σε άνευ προηγουμένου κοινωνικό έλεγχο. Η «πολιτική ορθότητα» είναι μια δικαιολογία για να αφαιρέσει από τους ανθρώπους την ελευθερία του λόγου. Εκείνοι που καταγγέλλουν ανοιχτά τα κακόβουλα κυβερνητικά νομοσχέδια απορρίπτονται ως εμπλεκόμενοι σε «ρητορική μίσους». Εκείνοι που τολμούν να αντιταχθούν στην πολιτική ορθότητα περιθωριοποιούνται, απομονώνονται, σε ορισμένες περιπτώσεις απολύονται και σε ακραίες περιπτώσεις απειλούνται ή δέχονται σωματική επίθεση.
Τα αποκλίνοντα πολιτικά πρότυπα έχουν αντικαταστήσει τα ορθά ηθικά πρότυπα. Αυτά τα πρότυπα εν συνεχεία επιβάλλονται με την δύναμη του νόμου, κυβερνητικών ψηφισμάτων και δημοσίων επιθέσεων, δημιουργώντας έτσι μια ατμόσφαιρα κοινωνικής τρομοκρατίας και πίεσης. Αυτός ο κοινωνικός τρόμος μπορεί στην συνέχεια να καταστείλει την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων και την ελευθερία τους να επιδιώκουν την καλοσύνη. Αυτή είναι η ουσία της απολυταρχικής πολιτικής.
β. Ο ολοκληρωτισμός μέσω επιδομάτων, τεχνολογίας και υπερβολικού κρατικού ελέγχου
Η σύγχρονη δυτική κοινωνία είναι πλέον γεμάτη με νόμους και κανονισμούς που διέπουν τις τετριμμένες λεπτομέρειες σχεδόν όλων των πτυχών της κοινωνίας, από τον τρόπο λειτουργίας στον χώρο εργασίας, μέχρι την ανατροφή των παιδιών. Τα κρατικά επιδόματα θεωρούνται ολοένα και περισσότερο ως δεδομένη ανάγκη και όχι ως μορφή έκτακτης βοήθειας για τους πραγματικά αναξιοπαθούντες. Οι εξελίξεις στην τεχνολογία επέτρεψαν στις κυβερνήσεις να επιβάλουν τους γραφειοκρατικούς περιορισμούς τους σε κλίμακα που ποτέ παλαιότερα δεν ήταν δυνατή. Ενδυνάμωση και επιτάχυνση αυτής της διαδικασίας προκαλούν οι αριστερές ομάδες και πολιτικοί, που την εμπορεύονται ως πρόοδο.
Στην πραγματικότητα, η μεγέθυνση της κυβερνητικής εποπτείας και των κρατικών επιδομάτων αποτελεί σοβαρή απειλή για την ελευθερία και την ηθική. Τον δέκατο ένατο αιώνα, ο Τοκβίλ παρατήρησε ότι «εάν ο δεσποτισμός καθιερωθεί μεταξύ των δημοκρατικών εθνών της εποχής μας, μπορεί να έχει διαφορετικό χαρακτήρα. Θα είναι πιο εκτεταμένος και ήπιος. Θα εκφυλίζει τους ανθρώπους χωρίς να τους βασανίζει.» [16]
Από το ομοσπονδιακό επίπεδο έως την πολιτεία, κομητεία και δήμο, χιλιάδες νέοι νόμοι ψηφίζονται κάθε χρόνο. Σχεδόν τα πάντα έχουν νόμο ή κανόνα που τα περιορίζει. Ο αμερικανικός φορολογικός κώδικας έχει μέγεθος δεκάδων χιλιάδων σελίδων, ενώ ο πρόσφατος νόμος περί ασφάλισης υγείας ανέρχεται σε πάνω από είκοσι χιλιάδες σελίδες. Ακόμη και δικαστές και δικηγόροι δεν μπορούν να κατανοήσουν όλους τους νόμους, και ας μην αναφέρουμε έναν μέσο πολίτη. Ένα άτομο μπορεί να παραβιάσει έναν νόμο χωρίς καν να το αντιληφθεί.
Επιπλέον, ανεξάρτητα από το πόσο τέλειος μπορεί να είναι ο νόμος, είναι μόνο μια εξωτερική μορφή συγκράτησης και δεν μπορεί να ελέγξει την ανθρώπινη καρδιά. Όπως είπε ο Λάο Τζου: «Όσο περισσότεροι νόμοι εκδίδονται, τόσο περισσότεροι κλέφτες και ληστές θα υπάρχουν».
Οι άνθρωποι αγνοούν το γεγονός ότι τα κοινωνικά προβλήματα προκαλούνται από τον μη περιορισμό της κακής πλευράς του ανθρώπου. Καθώς δημιουργούν όλο και περισσότερους νόμους, αγνοώντας την ουσία του θέματος, σχηματίζεται ένας φαύλος κύκλος και η κοινωνία ξεκινά την βαθμιαία πορεία της προς τον ολοκληρωτισμό.
Σε όλη την ιστορία, ικανές κυβερνήσεις διατήρησαν την ικανότητα να κατανέμουν πόρους στους φτωχούς, όπως σε περιόδους λιμού, ξηρασίας ή πλημμυρών. Εν τω μεταξύ, οι φιλανθρωπικές οργανώσεις υπήρχαν με φυσικό τρόπο σε τοπικές κοινότητες και θρησκευτικούς οργανισμούς. Ο Βρετανός νομικός Ε.Β. Ντίσυ παρατήρησε ότι στον εικοστό αιώνα, ωστόσο, οι κυβερνήσεις άρχισαν να βλέπουν την ευημερία των ατόμων ως κάτι που πρέπει να ελέγχεται και να παραχωρείται από την φορολογία:
Πριν από το 1908, το ζήτημα αν ένας άντρας, πλούσιος ή φτωχός, θα πρέπει να ασφαλίζει την υγεία του, ήταν ένα θέμα που αφηνόταν εξ ολοκλήρου στην ελεύθερη διακριτική ευχέρεια ή έλλειψη αυτής, του κάθε ατόμου. Η συμπεριφορά του δεν αφορούσε περισσότερο το κράτος από ότι το ερώτημα του αν θα έπρεπε να φοράει μαύρο παλτό ή καφέ παλτό. Όμως, ο Εθνικός Ασφαλιστικός Νόμος θα φέρει, μακροπρόθεσμα, στο Κράτος, δηλαδή, στους φορολογούμενους, μια πολύ βαρύτερη ευθύνη από την αναμενόμενη από τους Άγγλους εκλογείς. … [Η ασφάλιση ανεργίας] είναι στην πραγματικότητα η παραδοχή από το κράτος ότι έχει το καθήκον να ασφαλίζει έναν άνθρωπο έναντι του κακού που προκύπτει από την έλλειψη εργασίας αυτού. … Ο Εθνικός Ασφαλιστικός Νόμος είναι σύμφωνος με τα δόγματα του σοσιαλισμού. … [17]
Ωστόσο, το μεγάλο κράτος επιδομάτων που δημιουργείται από μια κυβέρνηση, είναι γεμάτο από εγγενείς αδυναμίες. Δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα σε αυτόν τον κόσμο. Τα υψηλά επίπεδα επιδομάτων βασίζονται σε υψηλή φορολογία, η οποία προκαλεί κάθε είδους κακό στην κοινωνία. Το σκανδιναβικό μοντέλο σοσιαλιστικών επιδομάτων θεωρήθηκε κάποτε ένα θετικό παράδειγμα σοσιαλιστικής ευημερίας προς μίμηση στην Δύση, αλλά στην Βόρεια Ευρώπη, ο λόγος φορολογικού συντελεστή προς ΑΕΠ είναι από τους υψηλότερους στον κόσμο, με πολλούς από τους φόρους κάποιων χωρών να κυμαίνονται γύρω στο 50 τοις εκατό του εισοδήματος.
Αναλυτές έχουν επισημάνει πολλά θανατηφόρα προβλήματα στην σοσιαλιστική ιατρική πρόνοια. Δεν είναι βιώσιμη, καθώς οι άνθρωποι θέλουν να επωφεληθούν από τις δωρεάν υπηρεσίες περισσότερο από ό,τι πληρώνουν για αυτές. Δεν υπάρχουν ανταμοιβές ή κυρώσεις για την επαγγελματική απόδοση, και οι επαγγελματίες της ιατρικής βιομηχανίας δεν χρειάζεται να αναλάβουν καμία νομική ευθύνη για αυτό που κάνουν. Προκαλεί τεράστιες απώλειες στην κυβέρνηση: Οι άνθρωποι κλέβουν μέσα από νομικά κενά, κάνουν κατάχρηση του συστήματος και εμπλέκονται σε παράνομο εμπόριο. Η κυβέρνηση αποφασίζει την ζωή και τον θάνατο των ανθρώπων μέσω του ιατρικού συστήματος, το οποίο μαστίζεται από γραφειοκρατία. [18]
Το 2010, ένας 32χρονος άνδρας ονόματι Γιόνας στην βόρεια Σουηδία, αναγκάστηκε να ράψει ο ίδιος την αιμορραγούσα πληγή του μετά από ώρες αναμονής για ιατρική περίθαλψη. Αφού κόπηκε κατά λάθος ενώ ανακαίνιζε το σπίτι του, πρώτα πήγε σε μια κλινική εξωτερικών ασθενών, η οποία ήταν κλειστή και μετά πήγε στο δωμάτιο έκτακτης ανάγκης. Εκεί, περίμενε μια ώρα για βοήθεια καθώς η πληγή του συνέχιζε να αιμορραγεί. Τέλος, παρατηρώντας μια βελόνα και ένα νήμα που είχαν αφήσει οι νοσοκόμες, προσπάθησε να φροντίσει τον εαυτό του. Το προσωπικό του νοσοκομείου τον ανέφερε αργότερα για παραβίαση του νόμου, χρήσης νοσοκομειακού εξοπλισμού χωρίς άδεια. [19] Αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα για το πώς ένα κρατικοποιημένο πρόγραμμα πρόνοιας μπορεί να οδηγήσει σε γελοία αποτελέσματα. Επειδή όλοι θέλουν δωρεάν ιατρική περίθαλψη, οι πόροι χρησιμοποιούνται λάθος. Το πρόβλημα ότι υπάρχουν περιορισμοί στους πόρους και ταυτόχρονα μια απαίτηση τα αγαθά να είναι δωρεάν, προκαλεί ανισορροπίες στην εξίσωση προσφοράς και ζήτησης. Η έλλειψη προσφοράς σημαίνει μεγάλοι χρόνοι αναμονής και ανεπαρκής φροντίδα. Όσοι χρειάζονται πραγματικά φροντίδα, βλάπτονται από την κρατικοποιημένη ιατρική.
Επιπλέον, μολονότι τα επιδόματα «από την κούνια μέχρι τον τάφο» φαίνονται επιθυμητά σε πολλούς, η εξάρτηση του πληθυσμού από την κυβέρνηση θέτει τα θεμέλια για ένα αυταρχικό καθεστώς. Αυτή η αρχή αντικατοπτρίζεται σαφώς στην μαρξιστική αντίληψη ότι ο σοσιαλισμός είναι απλώς το πρωταρχικό στάδιο του κομμουνισμού. Μεγαλύτερη συμμετοχή των αρχών στον έλεγχο της κοινωνίας ή στη ζωή του κάθε ενός πολίτη απαιτούν μεγαλύτερα συστήματα κρατικού ελέγχου: η πρόσληψη προσωπικού και η σύνταξη κανονισμών απαιτούν χρήματα, τα οποία δημιουργούνται από την φορολογία. Με την επέκταση του κράτους έρχεται επίσης η δημιουργία ισχυρών πολιτικών κλικών που έχουν μεγάλο συμφέρον να διατηρήσουν και να διευρύνουν το πεδίο της εξουσίας τους.
Η τεχνολογία το καθιστά ακόμη πιο βολικό για τις κυβερνήσεις να ελέγχουν τους πληθυσμούς τους. Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα είναι το πιο προφανές παράδειγμα αυτού του προβλήματος, αλλά οι ίδιοι κίνδυνοι υπάρχουν σε δυτικές χώρες, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, όπου τα σοσιαλιστικά προγράμματα έχουν ήδη εμποτίσει την κοινωνία.
Η σημερινή Κίνα διαθέτει το μεγαλύτερο σύστημα παρακολούθησης στον κόσμο. Σε δημόσιους χώρους και στους δρόμους, κάμερες παρακολούθησης είναι παντού. Σε λίγα λεπτά, τα πρόσωπα σε μια μαύρη λίστα μπορούν να συγκριθούν με μια θάλασσα 1,4 δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Το λογισμικό παρακολούθησης που είναι ενσωματωμένο στο WeChat σε κινητά τηλέφωνα επιτρέπει την ανοιχτή παρακολούθηση και το απόρρητο δεν υπάρχει καθόλου για όσους διαθέτουν κινητό τηλέφωνο. Απλώς δεν υπάρχει κανένα μέρος που να μην παρακολουθείσαι.
Καθώς η τεχνολογία γίνεται ολοένα και πιο προχωρημένη και οι κυβερνήσεις γίνονται ολοένα και μεγαλύτερες, η συνέχιση της πορείας του σοσιαλισμού στην Δύση θα έχει ως αποτέλεσμα μια παρόμοια τρομακτική μοίρα – μια συνεχή παρακολούθηση, πίεση και έλεγχο. Αυτό το τελικό σενάριο δεν είναι σε καμία περίπτωση υπερβολή.
Εκτός από την φυσική παρακολούθηση και την λογοκρισία, η κυβέρνηση μπορεί επίσης να χρησιμοποιήσει «μεγάλα δεδομένα» και οικονομικές πληροφορίες για να απολύει από την δουλειά τους πολίτες που στοχεύει. Οι τράπεζες μπορούν να εξαναγκαστούν να ακυρώσουν τα δάνειά τους. Μια κυβέρνηση με αυτά τα τεχνολογικά μέσα μπορεί να ανακαλέσει τις άδειες των ανυπάκουων πολιτών και να διακόψει την πρόσβασή τους σε επιδόματα, τα οποία, λόγω άλλων οικονομικών πολιτικών, είναι το μόνο μέσο επιβίωσής τους.
6. Η απειλή του κομμουνισμού στις βασικές αξίες
Οι κομμουνιστικές ιδεολογίες έχουν καταστρέψει την πολιτική σφαίρα εδώ και αιώνες. Στην Ανατολή, τα κομμουνιστικά καθεστώτα κινητοποίησαν τις δυνάμεις του κράτους για να συντρίψουν τους πολιτικούς αντιπάλους, να καταστρέψουν τον παραδοσιακό πολιτισμό και να σκοτώσουν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Στην Δύση, τα αριστερά κινήματα κατέλαβαν σταδιακά αλλά σταθερά την δημοκρατική διαδικασία. Ενώ αποφεύγουν την βία και την δικτατορία, τα κρατικά προγράμματα που υποστηρίζουν ακολουθούν την ίδια φιλοσοφία πάλης.
Η επιθυμία για εξουσία, πλούτο και φήμη υπήρχαν όσο η ίδια η ανθρωπότητα, καθώς ο καθένας έχει την ικανότητα τόσο για το κακό όσο και για το καλό. Εκμεταλλευόμενο τις ηθικές αδυναμίες που είναι εγγενείς στην ανθρώπινη φύση, το φάντασμα του κομμουνισμού έχει καλλιεργήσει δίκτυα «πρακτόρων» σε όλο τον κόσμο.
Λόγω της κομμουνιστικής παρείσφρησης, οι σημερινές δυτικές κοινωνίες πολώνονται σε πρωτοφανή βαθμό, με την αριστερά να χρησιμοποιεί όλη της την δύναμη για να εμποδίζει και να σταματά τους πολιτικούς που έχουν παραδοσιακές απόψεις. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η Δύση βρίσκεται τώρα σε πόλεμο σχετικά με τις δικές της αξίες.
Η αριστερή πολιτική επιρροή έχει αποδειχθεί εξαιρετικά ανθεκτική στις προσπάθειες που καταβάλλονται για αποδυνάμωση ή αναστροφή της. Οι πολιτικοί και οι ακτιβιστές υπό την επήρεια του κομμουνισμού, συνεργάζονται με τα μέσα ενημέρωσης για να δυσφημίσουν την αντιπολίτευση και να διαδώσουν παραπλανητικές πληροφορίες για να μπερδέψουν το κοινό. Αριστεροί αξιωματούχοι αγνοούν ή παρεμποδίζουν κυβερνητικά διατάγματα, εκτρέπουν δημόσιους πόρους για να υποστηρίξουν τις ιδεολογικές ατζέντες τους και θεσπίζουν πολιτικές που επιδεινώνουν τον κοινωνικό διχασμό και τις συγκρούσεις.
Το 2018, σύμφωνα με δημοσκόπηση του Associated Press-NORC Center for Public Affairs Research, περισσότερο από το 80 τοις εκατό των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι πίστευαν πως οι Αμερικανοί ήταν πολύ διχασμένοι σε σημαντικές αξίες και ότι η χώρα ήταν πιο βαθιά διχασμένη στην πολιτική από ό,τι στο παρελθόν. [20]
Το κράτος είναι απαράμιλλο στην ικανότητά του να επιστρατεύει ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους. Αν ασκηθεί σωστά, η πολιτική εξουσία μπορεί να αποφέρει μεγάλο όφελος σε ολόκληρο το έθνος και να βελτιώσει την διεθνή κοινότητα. Αλλά όπως φαίνεται σε όλη την ιστορία, και στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, η κατάχρηση αυτής της εξουσίας οδηγεί σε τερατώδη εγκλήματα.
Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ρέιγκαν είπε στην πρώτη ομιλία του μετά την ορκωμοσία: «Κατά καιρούς, έχουμε μπει σε πειρασμό να πιστέψουμε ότι η κοινωνία έχει γίνει πολύ περίπλοκη για να μπορεί να ασκήσει διαχείριση του εαυτού της, ότι η κυβέρνηση από μια ελίτ ομάδα είναι ανώτερη από την κυβέρνηση για, από, και των ανθρώπων. Αλλά αν κανείς ανάμεσά μας δεν είναι ικανός να κυβερνά τον εαυτό του, τότε ποιος ανάμεσά μας έχει την ικανότητα να κυβερνά κάποιον άλλο;» [21] Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ είπε ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες, «δεν λατρεύουμε την κυβέρνηση – λατρεύουμε τον Θεό». [22]
Η ενότητα μιας χώρας απαιτεί ένα κοινό σύνολο αξιών και έναν κοινό πολιτισμό. Αν και τα δόγματα διαφέρουν μεταξύ των θρησκειών, τα πρότυπα για το καλό και το κακό είναι παρόμοια. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό επιτρέπει σε ανθρώπους διαφορετικών εθνοτικών και πολιτισμικών υποβάθρων να ζουν μαζί αρμονικά. Ωστόσο, όταν ο λαός διχάζεται σε ζητήματα βασικής ηθικής, διακυβεύεται η ίδια η επιβίωση της χώρας.
Διαβάστε την σειρά εδώ: Πώς το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας
Παραπομπές
14. Marx and Engels, “Manifesto.”
15. Vladimir Lenin, The State and Revolution (1918), 381–492, Marxists Internet Archive, accessed April 17, 2020, https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1917/staterev/ch01.htm.
16. Alexis de Tocqueville, Democracy in America, vol. 2, Henry Reeve, trans., (London: Longmans, Green, and Co., 1889), 289.
17. Albert Venn Dicey, Lectures on the Relation Between Law & Public Opinion in England, During the Nineteenth Century (London: Macmillan and Co., 1919), xxxviii, Online Library of Liberty, accessed April 17, 2020,
http://oll.libertyfund.org/pages/dicey-on-the-rise-of-legal-collectivism-in-the-20thc.
18. Paul B. Skousen, The Naked Socialist (Salt Lake City, UT: Izzard Ink, 2014), Kindle edition.
19. Peter Vinthagen Simpson, “Jonas, 32, Sewed Up His Own Leg after ER Wait,” The Local, August 3, 2010, https://www.thelocal.se/20100803/28150.
20. Juana Summers, “AP-NORC Poll: Most Americans See a Sharply Divided Nation,” The Associated Press, http://www.apnorc.org/news-media/Pages/AP-NORC-Poll-Most-Americans-see-a-sharply-divided-nation.aspx.
21. Ronald Reagan, “First Inaugural Address of Ronald Reagan” (speech, US Capitol, Washington, DC, January 20, 1981), The Avalon Project, accessed April 17, 2020, https://avalon.law.yale.edu/20th_century/reagan1.asp.
22. Donald Trump, “Remarks by President Trump at the 2017 Values Voter Summit” (speech, Omni Shoreham Hotel, Washington, DC, October 13, 2017), White House, accessed April 17, 2020, https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-2017-values-voter-summit.
