Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας, από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».
Πίνακας περιεχομένων
Εισαγωγή
1. Η άνοδος του απολυταρχικού κομμουνισμού
α. Η άνοδος των Σοβιετικών κομμουνιστών στην εξουσία
β. Το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα υφαρπάζει την εξουσία
2. Η βία της κομμουνιστικής εξουσίας
α. Φρικαλεότητες του σοβιετικού κομμουνισμού
β. Οι θανατηφόρες εκστρατείες του ΚΚΚ
3. Ένας αιώνας δολοφονιών
Εισαγωγή
Έχει περάσει ένας αιώνας από την υφαρπαγή της εξουσίας στην Σοβιετική Ένωση από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Σύμφωνα με ερευνητικές αναφορές που συγκεντρώθηκαν από το Κοινοβούλιο των ΗΠΑ, τα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν υπεύθυνα για τους θανάτους τουλάχιστον 100 εκατομμυρίων ανθρώπων. [1] Η Μαύρη Βίβλος του κομμουνισμού περιγράφει αυτό το ιστορικό φόνων έχοντας ως πηγές έγγραφα που αποχαρακτηρίστικαν από τις κυβερνήσεις των εθνών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και της ανατολικής Ευρώπης, όπως και από ιστορικές καταγραφές απολογισμού των θυμάτων των κομμουνιστικών πολιτικών εκστρατειών στην Κίνα, την Βόρεια Κορέα, και άλλες κομμουνιστικές χώρες. [2]
Ο κομμουνιστικός απολυταρχισμός συγκρίνεται συχνά με αυτόν των Ναζί. Ενώ μπορούν να εντοπιστούν πολλά κοινά στοιχεία, υπάρχει ένας κρίσιμος διαχωρισμός που συχνά παραβλέπεται: Οι Ναζί επιδίωκαν να εξολοθρεύσουν τους Εβραίους, αλλά ο στόχος του κομμουνισμού ξεπερνά αυτόν της σωματικής καταστροφής.
Οι θρησκευόμενοι δεν θεωρούν την σωματική απώλεια ως τον αληθινό θάνατο κάποιου, καθώς η ψυχή μεταβαίνει στον παράδεισο ή γεννιέται πάλι στον κύκλο της μετενσάρκωσης. Το Κομμουνιστικό Κόμμα χρησιμοποιεί τις σφαγές ως μέσο για να φυτέψει τον τρόμο στα μυαλά των ανθρώπων, εξαναγκάζοντάς τους να αποδεχτούν την κακή ιδεολογία του. Μέσω της καταστροφής της ηθικής, οι ψυχές των ανθρώπων καταδικάζονται. Το Κομμουνιστικό Κόμμα στοχεύει όχι μόνο στην εξάλειψη του φυσικού σώματος κάποιου αλλά και της ψυχής του.
Ένα επιπρόσθετο χαρακτηριστικό του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι η ένταση με την οποία επιτίθεται στα εσωτερικά του στελέχη και διαλέγει τους σκληρότερους για επικεφαλής του. Είναι δύσκολο για πολλούς να κατανοήσουν το σκεπτικό πίσω από την βαραβαρότητα που εξαπολύει το Κομμουνιστικό Κόμμα στα ίδια του τα στελέχη, περιλαμβανομένων και όσων έγιναν θύματα απλώς επειδή απέκλιναν από το κόμμα σε συγκεκριμένα ζητήματα, ενώ κατά τα άλλα ήταν ολοκληρωτικά υπάκουοι στο Κόμμα και την ηγεσία του.
Ένας λόγος είναι ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα, καθώς επαναστατεί ενάντια στους θεούς και την ανθρωπότητα, έχει έναν ενστικτώδη φόβο ότι το τέλος του είναι πάντα κοντά. Για να ενισχύσει τον εαυτό του, το Κόμμα χρειάζεται να συλλέξει άτομα που δεν νοιάζονται για το ηθικά λάθος ή το σωστό. Αυτά τα άτομα ξεχωρίζονται κατά την διάρκεια των μαζικών δολοφονιών, και η άνοδός τους σε ηγετικές θέσεις επιτρέπει στο κομμουνιστικό φάσμα να διαφυλάξει την διαιώνιση της τυραννίας του στην γη.
Το 1989, τα στελέχη του ΚΚΚ που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην σφαγή της πλατείας Τιενανμέν στις 4 Ιουνίου απομακρύνθηκαν. Ο Τζιάνγκ Τζεμίν, που επέδειξε σκληρότητα κατά την διάρκεια των γεγονότων, προωθήθηκε σε επικεφαλής του ΚΚΚ. Μόλις ο Τζιάνγκ ξεκίνησε τη δίωξη του Φάλουν Γκονγκ το 1999, προήγαγε αξιωματούχους όπως τον Λούο Γκαν και τον Τζόου Γιονκάνγκ σε υψηλές θέσεις, καθώς είχαν επιδείξει την ικανότητα τους να διαπράττουν τα πιο σκληρά εγκλήματα στην δίωξη.
Ένα ακόμη κίντρο για τη διάπραξη δολοφονιών είναι να στρατολογήσει συμμετέχοντες από την ευρύτερη κοινωνία, όπως έγινε κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης. Διαπράττοντας φόνους και άλλα εγκλήματα, οι μάζες ενεπλάκησαν οι ίδιες ως συνεργάτες στη βαρβαρότητα του ΚΚΚ, και οι πιο σκληροί δράστες έγιναν οι πιο σταθεροί ακόλουθοι του Κόμματος. Ακόμη και σήμερα πολλοί πρών Ερυθροφρουροί που διέπραξαν επιθέσεις και φόνους κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης δεν εκφράζουν καμία μετάνοια για τα εγκλήματά τους, λέγοντας ότι δεν νιώθουν καμία μετάνοια για αυτά που έγιναν όταν ήταν νεαροί.
Επιπλεόν, σκοτώνοντας τα θύματά του ανοιχτά και επίτηδες, το Κομμουνιστικό Κόμμα υποτάσσει τον ευρύτερο πληθυσμό.
Όλα αυτά μας επιτρέπουν να εξηγήσουμε μία γενική αρχή: Κατά την ιστορία, έχουν συμβεί δολοφονίες υπό τυρρανικές κυβερνήσεις ή κατά τη διάρκεια πολέμων που υπήρχε κάποιος εχθρός που έπρεπε να ηττηθεί. Το χαρακτηριστικό του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι ότι πρέπει να έχει έναν εχθρό, και εάν δεν υπάρχει κάποιος εχθρός, θα πρέπει να τον δημιουργήσει έτσι ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να σκοτώνει.
Σε μία χώρα όπως η Κίνα, με τη μεγάλη ιστορία και πολιτισμό της, το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν θα μπορούσε να πετύχει τους στόχους του χωρίς να συνεχίσει να σκοτώνει. Παραδοσιακά, οι Κινέζοι πίστευαν και σέβονταν το θείον. Βυθισμένοι σε μια κληρονομιά πέντε χιλιάδων χρόνων, οι Κινέζοι δε θα δέχονταν διαφορετικά την ύπαρξη του βάρβαρου και βλάσφημου Κομμουνιστικού Κόμματος. Τα μοναδικά μέσα του ΚΚ για να διατηρήσει την εξουσία του, όπως έμαθε από την προσπάθεια των Σοβιετικών, είναι μέσω διάπραξης μαζικής δολοφονίας.
1. Η άνοδος του απολυταρχικού κομμουνισμού
Όντας η ενσάρκωση ενός κακού φάσματος, το σημείο έναρξης του κομμουνισμού δεν θα μπορούσε παρά να είναι ατιμωτικό. Αφού ο Καρλ Μαρξ ισχυρίστηκε ότι «ένα φάντασμα στοιχειώνει την Ευρώπη – το φάντασμα του Κομμουνισμού», ληστές και εγκληματίες ίδρυσαν την Κομμούνα του Παρισίου, φέρνοντας καταστροφές στη γαλλική πρωτεύουσα και στα ασύγκριτα έργα τέχνης και πολιτισμό της. Στη Ρωσία και την Κίνα, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ) και το ΚΚΚ υφάρπαξαν την εξουσία μέσω ποταπών πράξεων συνωμοσίας και αιματοχυσίας.
α. Η άνοδος των Σοβιετικών κομμουνιστών στην εξουσία
Τον Φεβρουάριο του 1917, καθώς η Ρωσική Αυτοκρατορία έχασε έδαφος που πήραν οι Γερμανικές και Αυστρο-Ουγγρικές δυνάμεις στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ελλείψεις τροφίμων και οι παρακμάζουσες εργασιακές συνθήκες οδήγησαν τους Ρώσους εργάτες της βιομηχανίας να απεργήσουν. Όπως η αναταραχή διαδιδόταν στη χώρα, ο Τσάρος Νικόλαος II εξαναγκάστηκε σε παραίτηση και η Προσωρινή Ρωσική Κυβέρνηση ιδρύθηκε για να διαχειριστεί την χώρα μέχρι να μπορούσαν να διεξαχθούν δημοκρατικές εκλογές. Μόλις έμαθε για αυτές τις εξελίξεις ο Βλαντιμίρ Λένιν αμέσως επέστρεψε στη Ρωσία από την εξορία στην Ελβετία.
Στις 7 Νοεμβρίου του 1917 — ή στις 25 Οκτωβρίου σύμφωνα με το παραδοσιακό Ιουλιανό ημερολόγιο— μια ομάδα κομμουνιστών επαναστατών με επικεφαλής τον Βλαντιμίρ Λένιν έκανε μια ένοπλη εξέγερση στην Ρωσική πρωτεύουσα Πέτρογκραντ (σημερινή Αγία Πετρούπολη). Μέσω της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Λένιν έριξε την προσωρινή κυβέρνηση και εγκαθίδρυσε το πρώτο κομμουνιστικό καθεστώς στον κόσμο.
Σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες μετά, στις δημοκρατικές εκλογές για τη Ρωσική Ψηφοφορική Συνέλευση, το Κόμμα των Σοσιαλιστών Επαναστατών κέρδισε την πλειοψηφία των ψήφων του έθνους και πλειοψηφία εδρών. Οι Μπολσεβίκοι κέρδισαν λιγότερο από 25% των ψήφων και μόνο μια χούφτα αντιπροσώπων.
Μετά από αυτήν τη αποτυχία, στη συνάντηση της Ρωσικής Ψηφοφορικής Συνέλευσης στις 5 Ιανουαρίου του 1918, ο Λένιν καταπάτησε τις υποσχέσεις του και κύρηξε την Ψηφοφορική Συνέλευση ως «εχθρό του λαού». Έχοντας προετοιμαστεί από πριν για να εφαρμόσει στρατιωτικό νόμο την ημέρα της συνεδρίασης της Συνέλευσης στη ρωσική πρωτεύουσα Πέτρογκραντ, οι Μπολσεβίκοι κινητοποίησαν στρατό και διέλυσαν την Ψηφοφορική Συνέλευση με τη βία, καταστρέφοντας την δημοκρατική διαδικασία στη Ρωσία.
Όπως το ίδιο το ρωσικό μαρξιστικό κίνημα, η άνοδος του Λένιν δεν ήταν ολοκληρωτικά ένα ρωσικό φαινόμενο. Παρά το τέλος της τσαρικής εξουσίας, η Ρωσία συνέχισε να μάχεται στον πόλεμο ως σύμμαχος της Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας εναντίον των Κεντρικών Δυνάμεων με επικεφαλής την Γερμανία. Υπολογίζοντας πως οι μπολσεβίκοι μπορούν να ρίξουν την Ρωσία σε πολιτικό χάος — και έτσι να αφαιρέσουν μια μεγάλη απειλή από το ανατολικό μέτωπο της Γερμανίας— ο Κάιζερ Βίλχελμ ΙΙ κανόνισε για την ασφαλή διέλευση του εξόριστου Λένιν πίσω στην Ρωσία, μέσω Γερμανίας και Σουηδίας, και έπειτα Φινλανδίας, περιοχή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας εκείνον τον καιρό. Ο Βίλχελμ II επίσης παρείχε χρήματα, όπλα, και σφαίρες στον Λένιν. Μέχρι το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Μπολσεβίκοι είχαν λάβει από την Γερμανία τουλάχιστον 50 εκατομμύρια μάρκα. [3]
Ο Γουίνστον Τσώρτσιλ δήλωσε αυτό για τον ρόλο της Γερμανίας στην επιστροφή του Λένιν: «Έστρεψαν το πιο θανατηφόρο όπλο προς την Ρωσία. Μετέφεραν τον Λένιν μέσα σε ένα σφραγισμένο φορτηγό σαν ενός είδους βάκιλο επιδημίας από την Ελβετία στην Ρωσία». [4]
Η Οκτωβριανή Επανάσταση και η επακόλουθη κλοπή της εξουσίας από τον Λένιν ήταν η απαρχή όλων των κομμουνιστικών κινημάτων στον κόσμο τον 20ο αιώνα. Προκάλεσε τη διεθνή άνοδο των κομμουνιστικών κινημάτων και τις αμέτρητες καταστροφές που ακολούθησαν.
Αμέσως αφότου υφάρπαξαν την εξουσία από την Ψηφοφορική Συνέλευση, οι Μπολσεβίκοι στράφηκαν εναντίον των Ρώσων εργατών, που πρώτοι στις αρχές του 1918 αντιστάθηκαν στην κομμουνιστική δικτατορία. Δεκάδες χιλιάδες εργατών από το Πέτρογκραντ και τη Μόσχα έκαναν πορείες και διαδηλώσεις, διαμαρτυρόμενοι για την διάλυση της δημοκρατικά εκλεγμένης συνέλευσης. Οι Μπολσεβίκοι στρατιώτες χτύπησαν τη διαμαρτυρία με θανάσιμη βία, πυροβολώντας διαδηλωτές και γεμίζοντας τους δρόμους με το αίμα των εργατών.
Η μεγαλύτερη εργατική ένωση της χώρας, η Πανρωσική Ένωση των Σιδηροδρόμων, ανακοίνωσε απεργία για να διαμαρτυρηθεί για το πραξικόπημα των Μπολσεβίκων και έλαβε την ευρεία υποστήριξη πολλών άλλων εργατικών ενώσεων. Όπως και με τους εργάτες του Πέτρογραντ και της Μόσχας, οι Μπολσεβίκοι σταμάτησαν την απεργία με τις ένοπλες δυνάμεις τους. Η Πανρωσική Ένωση και άλλες ανεξέρτητες ενώσεις απαγορεύτηκαν.
Τον Μάρτιο του 1918, οι Μπολσεβίκοι μετονομάστηκαν σε Παν-Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα. (Το 1925, μετά την ίδρυση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών το 1922, το κόμμα μετονομάστηκε και πάλι σε Παν-ενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα. Τέλος, το 1952, έγινε επίσημα το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης.) Αυτές οι οργανώσεις εργατών που παρέμειναν σταδιακά εξαναγκάστηκαν να βρεθούν υπό τον έλεγχο του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Το καλοκαίρι του 1918, η Ρωσία αντιμετώπισε μια τεράστια έλλειψη φαγητού λόγω του τρέχοντος εμφυλίου πολέμου μεταξύ διαφόρων κομμουνιστικών ομάδων (συμπεριλαμβανομένων των Μπολσεβίκων), λόγω κινημάτων ανεξαρτητοποίησης κάποιων περιοχών, και του Λευκού κινήματος, με επικεφαλής αντικομμουνιστές Ρώσους στρατιωτικούς. Τον Ιούνιο, με τη χώρα να βρίσκεται στα πρόθυρα λιμού, ο Λένιν απέστειλε τον Τζόζεφ Στάλιν στο Τσαρίτσυν για να αρπάξει σιτηρά από το λεκανοπέδιο του Βόλγα, έναν παραδοσιακό τροφοδότη της ρωσικής γεωργίας.
Η τυρρανία του Κομμουνιστικού Κόμματος συνάντησε αντίσταση από τους αγρότες. Τον Αύγουστο του 1918, οι αγρότες της περιοχής Πέντζα ξεκίνησαν μια ένοπλη επανάσταση, που γρήγορα εξαπλώθηκε στις τριγύρω περιοχές. Το Κόμμα έστειλε στρατεύματα για να καταστείλουν την εξέγερση και ο Λένιν έστειλε ένα τηλεγράφημα στους Μπολσεβίκους της Πέντζα:
Κρεμάστε (και σιγουρέψτε ότι οι κρεμάλες συμβαίνουν μπροστά στα μάτια του κόσμου) όχι λιγότερους από 100 γνωστούς ιδιοκτήτες γης, πλούσιους ανθρώπους, αφαιμάκτες.
Δημοσιεύστε τα ονόματά τους.
Πάρτε όλα τους τα σιτηρά.
Πιάστε ομήρους σύμφωνα με το χθεσινό τηλεγράφημα.
Κάντε το με τέτοιον τρόπο ώστε για εκατοντάδες χιλιόμετρα τριγύρω, οι άνθρωποι να βλέπουν, να τρέμουν, να μάθουν, να φωνάζουν… [5]
Την άνοιξη του 1919, οι λιμοκτονούντες εργάτες σε πόλεις σε ολόκληρη τη Ρωσία απέργησαν αρκετές φορές για να απαιτήσουν τις ίδιες μερίδες φαγητού με τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού, καθώς και το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, τις δημοκρατικές εκλογές και την κατάργηση των πολιτικών προνομίων που παρέχονταν στους κομμουνιστές. Όλα αυτά τα κινήματα τα χειρίστηκε η μυστική αστυνομία της Τσεκά (ο πρόδρομος της KGB), η οποία φυλάκισε ή πυροβόλησε τους εργάτες.
Το Ταμπόβ, νοτιοδυτικά της Μόσχας, ήταν μία από τις πλουσιότερες επαρχίες της Ρωσίας πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση. Αφότου η Σοβιετική Ένωση έστειλε πολλές «ομάδες επίταξης σιτηρών» για να πάρουν τα σιτηρά της περιοχής, πάνω από 50.000 αγρότες του Ταμπόβ σχημάτησαν τοπικές πολιτοφυλακές για να πολεμήσουν τις ομάδες επίταξης του Κομμουνιστικού Κόμματος, σε αυτό που έμεινε γνωστό ως η Εξέγερση του Ταμπόβ. Τον Ιούνιο του 1921, το Σοβιετικό καθεστώς έστειλε τον στρατιωτικό διοικητή Μικαήλ Τουκατσέφτσκυ να πολεμήσει τους «συμμορίτες» με δηλητηριώδες αέριο. [6] Η χρήση των χημικών όπλων του Τουκατσέφτσκυ, σε συνδυασμό με τις πυρκαγιές που εξαπλώνονταν στην περιοχή, μετέτρεψαν το μεγαλύτερο τμήμα του Ταμπόβ σε πραγματική έρημο. Περίπου 100.000 αγρότες του Ταμπόβ συμμετείχαν στην εξέγερση και οι συγγενείς τους φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν. Περίπου 15.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην εξέγερση. [7] Την δεκαετία του 1930, ο ίδιος ο Τουκατσέφτσκυ βασανίστηκε και εκτελέστηκε κατά την εκκαθάριση του Κόκκινου Στρατού από τον Στάλιν.
Η εγκαθίδρυση ολοκληρωτικής δικτατορίας του Σοβιετικού καθεστώτος, η απόλυτη προδοσία των Ρώσων εργατών και αργότερα η μαζική δολοφονία εκατομμυρίων απλών πολιτών θα επαναλαμβανόταν από το ΚΚΚ επακριβώς. Ξεκινώντας με την δική του κατάληψη εξουσίας στα τέλη της δεκαετίας του 1940, το ΚΚΚ προκάλεσε καταστροφές άνευ προηγουμένου στην κινεζική ιστορία.
β. Η υφαρπαγή της εξουσίας από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα
Ο μαρξισμός και άλλες αριστερές ιδεολογίες εισήχθησαν στην Κίνα από το εξωτερικό πριν από την πτώση της δυναστείας Τσινγκ το 1911 και κέρδισαν έδαφος μεταξύ ριζοσπαστικών διανοουμένων και νέων που έψαχναν απεγνωσμένα για λύσεις στους κινδύνους που αντιμετώπιζε το έθνος τους.
Στη δεκαετία του 1910, κομμουνιστές Κινέζοι ακτιβιστές μπήκαν επικεφαλής του Κινήματος Νέου Πολιτισμού για να επικρίνουν τον παραδοσιακό πολιτισμό, τον οποίο κατηγόρησαν για την «συντηρητικότητα» της Κίνας. Το 1919, υποστηριζόμενοι από χρηματοδότηση που παρείχε το νέο Σοβιετικό καθεστώς, οι Κινέζοι κομμουνιστές ανέλαβαν καθοδηγητικό ρόλο στο Κίνημα της 4ης Μαΐου, μια σειρά φοιτητικών διαδηλώσεων που είχαν αναπτυχθεί από το Κίνημα Νέου Πολιτισμού και οι οποίες στόχευσαν ξένες δυνάμεις αλλά και τις Κινεζικές πολιτικές ελίτ.
Το 1920, οι Μπολσεβίκοι έστειλαν τον Γκριγκόρι Βοϊτίνσκυ στην Κίνα για να ιδρύσει μια τοπική κομμουνιστική οργάνωση. Τον Ιούλιο του 1921, το ΚΚΚ ιδρύθηκε στην Σανγκάη από τους Τσεν Ντουσιού, Λι Νταζάο και άλλους Κινέζους μαρξιστές.
Το νεοσύστατο ΚΚΚ λειτουργούσε μέσω τεχνασμάτων. Το 1923, ο Λένιν έστειλε τον Μικαήλ Μποροντίν να μεσολαβήσει για μια συμμαχία μεταξύ του Κινεζικού Εθνικιστικού Κόμματος (Κουομιντάνγκ) και της Σοβιετικής Ένωσης. Σύμφωνα με τους όρους της συνεργασίας, το Κουομιντάνγκ πήρε στους κόλπους του το νεοσύστατο ΚΚΚ ως κόμμα-αντιπρόσωπο [των Σοβιετικών], δίνοντας στους κομμουνιστές περαιτέρω ευκαιρίες να υπονομεύσουν τους Εθνικιστικούς στόχους.
Αντιλαμβανόμενος ότι το ΚΚΚ προσπαθούσε να συσχετιστεί με το Κουομιντάνγκ για να πάρει την εξουσία, ο εθνικιστής ηγέτης Τσιάνγκ Κάι-Σεκ ξεκίνησε μια εκκαθάριση των κομμουνιστών το 1927. Κατά τα επόμενα χρόνια, το Κουομιντάνγκ πραγματοποίησε αρκετές στρατιωτικές εκστρατείες με σκοπό την καταστροφή των «σοβιετικών» θυλάκων του ΚΚΚ στη νότια Κίνα. Αυτές οι επιχειρήσεις ήταν εν μέρει επιτυχείς, αλλά οι κομμουνιστές κατάφεραν να ξεφύγουν σε μια νέα περιοχή βάσης τους στην Γιανάν, στην βορειοδυτική Κίνα. Την δεκαετία του 1930, η αυξανόμενη απειλή από την Αυτοκρατορική Ιαπωνία ανάγκασε το Κουομιντάνγκ να σταματήσει τις εκστρατείες του ενάντια στην εξέγερση του ΚΚΚ.
Το ΚΚΚ εκμεταλλεύτηκε πλήρως την αναστάτωση της Κίνας από τον ιαπωνικό επεκτατισμό, ο οποίος είχε εκραγεί σε ολοκληρωτικό πόλεμο το 1937. Καθώς οι Εθνικιστικές δυνάμεις ανέλαβαν το βάρος της μάχης, το ΚΚΚ αύξησε τη δύναμή του. Το 1937, έτος της εισβολής της Ιαπωνίας, ο Κόκκινος Στρατός του ΚΚΚ βρισκόταν στα πρόθυρα της ήττας από το Κουομιντάνγκ. Μέχρι τη στιγμή της νίκης της Κίνας το 1945, οι κομμουνιστές καυχιόντουσαν πως είχαν 1,32 εκατομμύρια τακτικούς στρατιώτες και στρατιωτική δύναμη 2,6 εκατομμυρίων. [8] Μετά την παράδοση της Ιαπωνίας, το ΚΚΚ χρησιμοποίησε την κάλυψη των ειρηνευτικών συνομιλιών με το Κουομιντάνγκ για να τοποθετήσει τις δυνάμεις του για τον επερχόμενο εμφύλιο πόλεμο.
Εκατομμύρια άνθρωποι έδωσαν τη ζωή τους στα πεδία μάχης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά το απροσδόκητο αποτέλεσμα ήταν η ταχύτατη επέκταση του ολοκληρωτικού κομμουνισμού. Οι διπλωματικές προσπάθειες του ΚΚΚ κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο οδήγησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Σοβιετική Ένωση να εγκαταλείψουν τις πολιτικές υποστήριξής τους προς τους Εθνικιστές. Το 1949, το ΚΚΚ νίκησε το Κουομιντάνγκ και ίδρυσε αυτό που θα γινόταν το πιο βίαιο ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς στη γη, τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (ΛΔΚ).
Στο αποκορύφωμά τους, οι κομμουνιστικές δυνάμεις έλεγξαν το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού, καθώς αποτελούνταν από τη Ρωσία και την Κίνα, τα μεγαλύτερα έθνη του κόσμου κατά έκταση και πληθυσμό. Οι κομμουνιστικές κυβερνήσεις επεκτάθηκαν σε μεγάλες περιοχές της Ευρώπης και της Ασίας και πολλές χώρες στην Αφρική, τη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία έγιναν πελάτες ή σύμμαχοι της Σοβιετικής Ένωσης ή της ΛΔΚ.
Η Κίνα έχει έναν μεγάλο και εμβριθή πολιτισμό με ιστορία 5.000 χρόνων. Ο λαός της είναι βυθισμένος στην παράδοση της λατρείας των θεών και του σεβασμού προς το θείον. Το φάντασμα του κομμουνισμού ήταν ανίκανο να καταστρέψει 5.000 χρόνια πολιτισμού μόνο με συνωμοσίες.
Αφότου υφάρπαξε την εξουσία και εγκαθίδρυσε στην ΛΔΚ στην ηπειρωτική Κίνα, το ΚΚΚ στόχευσε την ελίτ της κοινωνίας που λειτουργούσε ως φορέας του παραδοσιακού πολιτισμού· κατέστρεψε τα φυσικά κειμήλια του κινεζικού πολιτισμού· και κατέστρεψε τις συνδέσεις των Κινέζων με τους θεούς τους. Μέσω μαζικών δολοφονιών, η παραδοσιακή κληρονομιά της Κίνας αντικαταστάθηκε με κουλτούρα του Κομμουνιστικού Κόμματος. Με κάθε επόμενη γενιά, η κουλτούρα του Κόμματος χαρασσόταν όλο και βαθύτερα στην κοσμοθεώρηση των Κινέζων της ηπειρωτικής χώρας.
Αμέσως μόλις πήρε την εξουσία, το ΚΚΚ ξεκίνησε να εφεύρει εχθρούς, ξεκινώντας με τα μέλη της ελίτ. Στην επαρχία, έσφαξε ιδιοκτήτες γης και τους πιο ευκατάστατους. Στις πόλεις σκότωσε επιχειρηματίες, δημιουργώντας ένα κλίμα τρόμου καθώς λεηλατούσε τον πλούτο της αστικής κοινωνίας.
Για να ξεσηκώσει τους αγρότες να σκοτώσουν γαιοκτήμονες και «πλούσιους αγρότες», σε υποστήριξη του νέου κομμουνιστικού καθεστώτος, το ΚΚΚ έθεσε σε εφαρμογή μια έτσι αποκαλούμενη μεταρρύθμιση γης η οποία υποσχόταν στους αγρότες δική τους γη. Αλλά αφότου οι ιδιοκτήτες γης δολοφονήθηκαν, το ΚΚΚ δήλωσε ότι η γη θα δινόταν στους αγρότες μέσω συνεταιρισμών. Αυτό σήμαινε ότι η γη και πάλι δεν ανήκε στους αγρότες.
Τον Μάρτιο του 1950, το ΚΚΚ δημοσιέυσε την «Εντολή για την Αυστηρή Καταστολή των Αντιεπαναστατικών Στοιχείων», επίσης γνωστή ως Εκστρατεία Καταστολής Αντεπανασταστών, η οποία επικεντρώθηκε στη δολοφονία γαιοκτημόνων και πλούσιων αγροτών στην επαρχία. Το ΚΚΚ ανακοίνωσε ότι μέχρι το τέλος του 1952, περισσότεροι από 2,4 εκατομμύρια «αντεπαναστάτες» είχαν εξολοθρευτεί. Στην πραγματικότητα, περισσότεροι από πέντε εκατομμύρια άνθρωποι είχαν δολοφονηθεί. [9]
Μετά από τις δολοφονίες των ιδιοκτητών γης και των πλούσιων αγροτών στην επαρχία, το ΚΚΚ ξεκίνησε τις Τρείς-Αντί και Πέντε-Αντί εκστρατείες για να σφαγιάσει πλούσιους αστούς. Υπό την πίεση αυτή, πολλοί καπιταλιστές επέλεξαν να αυτοκτονήσουν μαζί με όλα τα οικογενειακά τους μέλη.
Το ΚΚΚ δεν σταμάτησε με την εξάλειψη γαιοκτημόνων και καπιταλιστών. Λήστεψε επίσης τον πλούτο των αγροτών, των μικρών εμπόρων και των τεχνιτών. Μετά από αυτήν την ταξική σφαγή, η τεράστια πλειοψηφία της εργατικής τάξης παρέμεινε στη φτώχεια.
2. Η βαναυσότητα της κομμουνιστικής εξουσίας
Αν και τα κομμουνιστικά καθεστώτα έρχονται στην εξουσία μέσω απάτης και βίας, οι χειρότερες θηριωδίες τους διαπράττονται σε καιρούς ειρήνης. Τόσο στη Σοβιετική Ένωση όσο και στη ΛΔΚ, την επανάσταση ακολούθησαν αμέσως αιματηρές πολιτικές εκστρατείες για την εξάλειψη των «ταξικών εχθρών», μαζικοί λιμοί, ίδρυση στρατοπέδων συγκέντρωσης και αδίστακτες εκκαθαρίσεις των στελεχών του Κόμματος, καθώς και τρομοκρατία εναντίον του γενικού πληθυσμού. Παρόμοια βαρβαρότητα ήταν πανταχού παρούσα στο κομμουνιστικό μπλοκ και τα επιζώντα κομμουνιστικά κράτη του κόσμου παραμένουν όλα καταπιεστικά αυταρχικά καθεστώτα.
α. Οι κομμουνιστικές κτηνωδίες του Σοβιετικού Κομμουνισμού
Το 1922, όταν το πέρας μεγάλων στρατιωτικών εκστρατειών άφησε τους Μπολσεβίκους ντε φάκτο νικητές στον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο, το Σοβιετικό Κομμουνιστικό Κόμμα αντιμετώπισε άμεσες κρίσεις που παρήγαγε το ίδιο. Οι εφαρμοζόμενες με ενθουσιασμό μαρξιστικές πολιτικές είχαν οδηγήσει σε εκτεταμένο λιμό σε ολόκληρη τη Ρωσία, σκοτώνοντας εκατομμύρια ανθρώπους. Η κομμουνιστική ηγεσία αναγκάστηκε να αποσύρει μεγάλο μέρος του πολιτικού της προγράμματος — που αναδρομικά ονομάστηκε «κομμουνισμός του πολέμου» — και καθιέρωσε τη Νέα Οικονομική Πολιτική (NΟΠ). Αυτή ήταν μια αποτελεσματική ανακωχή με τη ρωσική αγροτιά, καθώς τους επετράπη να δουλέψουν τη δική τους γη και να πωλούν τρόφιμα χωρίς παρέμβαση από το κράτος.
Ωστόσο, οι σοβιετικοί κομμουνιστές έβλεπαν την ΝΟΠ απλώς ως ένα επείγον μέτρο για την αποτροπή της επικείμενης εξέγερσης. Κατά τη διάρκεια του λιμού που προκλήθηκε από τον κομμουνισμό του πολέμου, ένας φίλος του Λένιν παρατήρησε ότι η καταστροφή που ο Λένιν είχε ενορχηστρώσει ήταν καλή καθώς θα «καταστρέψει την πίστη όχι μόνο στον τσάρο, αλλά και στον Θεό». [10]
Τα κομμουνιστικά καθεστώτα χρησιμοποιούν τον τρόμο και τη μαζική δολοφονία ως μέσο για την ενίσχυση της δικτατορίας τους. Το 1928, η ΝΟΠ διαλύθηκε και αντικαταστάθηκε από κοινές φάρμες που ελέγχονταν από το καθεστώς. Οι Ρώσοι αγρότες, οι οποίοι αντιτάχθηκαν στην κατάσχεση της γης και των σιτηρών τους, αντέδρασαν σκληρά στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Θα πλήρωναν ακριβά για την ανυπακοή τους.
Τα περισσότερα θύματα του κομμουνισμού σκοτώθηκαν από ανθρωπογενείς λιμούς. Μεταξύ 1932 και 1933, η μαζική πείνα που προκλήθηκε από το Σοβιετικό Κομμουνιστικό Κόμμα σκότωσε εκατομμύρια ανθρώπους, κυρίως αγρότες, σε περιοχές της Ουκρανίας, της νότιας Ρωσίας και της Κεντρικής Ασίας. Ο ουκρανικός λιμός, γνωστός ως Χολοντομόρ, έφερε τον θάνατο σε περίπου τέσσερα εκατομμύρια ανθρώπους.
Μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου το 1922, η επιβολή συλλογικής γεωργίας από το Κομμουνιστικό Κόμμα αντιμετώπισε εκτεταμένη αντίσταση από την ουκρανική αγροτιά. Για να το αντιμετωπίσει αυτό, το σοβιετικό καθεστώς ονόμασε μια πλειοψηφία ικανών αγροτών με τον υποτιμητικό όρο «κουλάκοι» και τους εξόρισε στη Δυτική Σιβηρία και στις δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας. Η απομάκρυνση αυτών των αγροτών ήταν μια τεράστια απώλεια για την ουκρανική γεωργία και το 1932 η παραγωγή έπεσε απότομα.
Το χειμώνα του 1932–1933, η σοβιετική κυβέρνηση διέκοψε την προμήθεια τροφίμων προς την Ουκρανία και δημιούργησε φράχτες ασφαλείας κατά μήκος των συνόρων. Αρχικά, οι Ουκρανοί επέζησαν από τα αποθηκευμένα λαχανικά και τις πατάτες στα σπίτια τους, αλλά αυτά σύντομα ζητήθηκαν από τις αρχές του Κόμματος. Ένας μεγάλος αριθμός αγροτών έχασε την ζωή του λόγω πείνας. Οι αρχές εμπόδισαν τους χωρικούς να ταξιδεύουν στις πόλεις για αναζήτηση φαγητού. Πολλοί άνθρωποι πέθαναν από πείνα όταν περπατούσαν κατά μήκος των σιδηροδρόμων. Σε απόγνωση, οι άνθρωποι άρχισαν να τρώνε τα θαμμένα κουφάρια γατών, σκύλων και οικιακών ζώων. Κάποιοι κατέφυγαν ακόμη και σε κανιβαλισμό. [11]
Ο λιμός του Χολοντομόρ άφησε ορφανά περισσότερα από ένα εκατομμύριο παιδιά της Ουκρανίας. Πολλά εξ αυτών έμειναν άστεγα και δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να ζητιανέψουν φαγητό στις πόλεις. Για να εξαλειφθεί αυτή η ντροπή, ο Στάλιν υπέγραψε εντολές που επέτρεπαν στην αστυνομία να πυροβολεί παιδιά από 12 ετών και άνω. Κατά τη διάρκεια του λιμού, σώματα των θυμάτων της πείνας γέμιζαν τους δρόμους του Χάρκοβο, της πρωτεύουσας της Σοβιετικής Ουκρανίας εκείνη την εποχή.
Τα Γκουλάγκ: Τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Ευρώπης
Στις 5 Σεπτεμβρίου 1918, ο Λένιν διέταξε την ίδρυση του πρώτου Σοβιετικού στρατοπέδου συγκέντρωσης στα Νησιά Σολοβέτσκυ για την φυλάκιση πολιτικών κρατουμένων και αντιφρονούντων που αντιτάχθηκαν στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Τα επόμενα χρόνια, το Κομμουνιστικό Κόμμα δημιούργησε έναν ωκεανό στρατοπέδων συγκέντρωσης σε ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση — τα φοβερά στρατόπεδα εργασίας γκουλάγκ της σταλινικής εποχής. (Ο όρος «γκουλάγκ» είναι μια συντομογραφία στα Ρωσικά της «Ανώτατης Διοίκησης Αναμορφωτικών Στρατοπέδων Εργασίας».)
Το σύστημα των γκουλάγκ αναπτύχθηκε σε τερατώδη κλίμακα υπό την ηγεσία του Στάλιν καθώς το Κομμουνιστικό Κόμμα ενέτεινε τον πολιτικό του τρόμο και πραγματοποίησε ολοένα και μεγαλύτερες εκστρατείες «εκκαθάρισης». Μέχρι τη στιγμή του θανάτου του Στάλιν το 1953, υπήρχαν 170 διοικητήρια γκουλάγκ που περιλάμβαναν πάνω από τριάντα χιλιάδες μεμονωμένα στρατόπεδα διάσπαρτα σε ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση, αυτό που ο Αλεξάντρ Σολτζενίτσυν θα έκανε ευρέως γνωστό ως «το Αρχιπέλαγος των Γκουλάγκ» στο βιβλίο του με το ίδιο όνομα. Ο Σολτζενίτσυν κατέγραψε τριάντα μία διαφορετικές μεθόδους που η σοβιετική μυστική αστυνομία χρησιμοποιούσε για να εξαντλήσει τη δύναμη των κρατουμένων της και να τους αναγκάσει να ομολογήσουν ένοχοι σε οποιοδήποτε έγκλημα. [12]
Όσοι στέλνονταν στα γκουλάγκ υπέφεραν από συνεχή έλλειψη τροφής και ρουχισμού, ενώ αναγκάζονταν να εκτελούν βαριά εργασία δώδεκα έως δεκαέξι ώρες την ημέρα στο τρομερό κρύο των ρωσικών χειμώνων. Ο αριθμός των νεκρών ήταν τεράστιος. Πολλοί άνθρωποι φυλακίστηκαν μαζί με ολόκληρες τις οικογένειές τους, με άντρες φυλακισμένους και γυναίκες εξόριστες. Ούτε καν οι ηλικιωμένοι, μερικοί ήδη στα 80 τους, δεν γλίτωναν. Οι καταδικασμένοι κυμαίνονταν από υψηλού επιπέδου ελίτ του Κόμματος, ηγέτες του κράτους και στρατιωτικούς διοικητές, έως εντελώς απλούς πολίτες από κάθε κοινωνικό επίπεδο, συμπεριλαμβανομένων θρησκευτικών πιστών, μηχανικών, τεχνικών, γιατρών, φοιτητών, καθηγητών, εργατών και αγροτών.
Σύμφωνα με συντηρητικές εκτιμήσεις, περισσότεροι από μισό εκατομμύριο κρατούμενοι έχασαν τη ζωή τους στο σύστημα των γκουλάγκ μεταξύ του 1930 και του 1940, κατά τα χρόνια του προπολεμικού τρόμου του Στάλιν. Το σύστημα διαλύθηκε επισήμως το 1960. Ενώ οι πραγματικοί αριθμοί παραμένουν άγνωστοι, πιστεύεται ότι 18 εκατομμύρια άνθρωποι φυλακίστηκαν στα γκουλάγκ και περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο πέθαναν.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης θεωρούνται συνήθως ναζιστική δημιουργία, αλλά ήταν το σοβιετικό σύστημα των γκουλάγκ που προηγήθηκε παρόμοιων μορφών καταστολής σε όλο τον κόσμο, τόσο στα κομμουνιστικά όσο και στα μη κομμουνιστικά καθεστώτα. Σύμφωνα με τον πρώην σοβιετικό αξιωματικό στρατιωτικών πληροφοριών και δημοφιλή ιστορικό Βίκτορ Σουβόροφ, πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Αδόλφος Χίτλερ έστειλε αξιωματικούς της Γκεστάπο στη Ρωσία για να περιοδεύσουν και να μελετήσουν τις εμπειρίες που είχαν συγκεντρώσει οι Σοβιετικοί από την δημιουργία των γκουλάγκ.
Ο Μεγάλος Τρόμος εναντίον της σοβιετικής ελίτ
Οι οπαδοί του κομμουνιστικού φαντάσματος είναι επίσης υποχρεωμένοι να γίνουν θύματα. Αυτό μπορούμε να το δούμε κατά τη διάρκεια της σταλινικής εποχής, καθώς το Κομμουνιστικό Κόμμα πραγματοποιούσε αιματηρές εκκαθαρίσεις σε όλες τις τάξεις του. Μετά τον θάνατο του Λένιν, ο Στάλιν στόχευσε τα ανώτερα κλιμάκια της κομμουνιστικής ηγεσίας.
Οι καταστολές έφτασαν στο αποκορύφωμά τους μεταξύ του 1936 και του 1938, όταν εκατομμύρια μέλη του Κόμματος και σοβιετικοί αξιωματούχοι υποβλήθηκαν σε δίκη με γελοίες κατηγορίες, σε ένα βάρβαρο επεισόδιο γνωστό ως ο Μεγάλος Τρόμος. Εκατοντάδες χιλιάδες πυροβολήθηκαν, συχνά μετά από πλήρεις ομολογίες ενοχής υπό βασανιστήρια.
Από τους 1.966 αντιπροσώπους στο 17ο Συνέδριο του Παν-Συνδικαλιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος το 1934, περισσότεροι από τους μισούς (1.108) συνελήφθησαν με κατηγορίες αντεπαναστατικής δραστηριότητας. Από τα 139 μέλη και τα υποψήφια μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που εκλέχθηκαν στο 17ο Συνέδριο, 110 σκοτώθηκαν. [13] Ο Λαβρέντυ Μπέρια, αρχηγός της μυστικής αστυνομίας του Στάλιν, κάποτε είπε: «Δείξε μου τον άνθρωπο και θα σου βρω το έγκλημα». Εκτός από τον Στάλιν, όλα τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου τον καιρό του θανάτου του Λένιν το 1924 — Λεμ Καμένεφ, Γκριγκόρυ Ζινόβιεφ, Αλεξέι Ρίκοφ, Μικαήλ Τόμσκυ και Λεόν Τρότσκυ — εκτελέστηκαν ή δολοφονήθηκαν μέχρι το 1940.
Κανένας τομέας της κοινωνίας δεν γλίτωσε από τον Μεγάλο Τρόμο και άλλες σταλινικές εκκαθαρίσεις. Η καταστολή στους θρησκευτικούς, επιστημονικούς, εκπαιδευτικούς, ακαδημαϊκούς και καλλιτεχνικούς τομείς προηγήθηκε των εκκαθαρίσεων που εξολόθρευσαν την στρατιωτική και πολιτική ελίτ. Αλλά τα κύρια θύματα του τρόμου του Στάλιν ήταν απλοί άνθρωποι, και όχι μόνο συγγενείς και φίλοι των κατηγορουμένων, αλλά εργαζόμενοι και άλλοι απλοί σοβιετικοί πολίτες κατηγορήθηκαν και τιμωρήθηκαν για εντελώς πλαστά εγκλήματα.
Ούτε οι ίδιοι οι εκτελεστές διέφυγαν του Τρόμου: ο Γκενρίκ Γιαγκόντα, αρχηγός της μυστικής αστυνομίας μέχρι το 1936, συνελήφθη το 1937 και πυροβολήθηκε τον επόμενο χρόνο. Ο αντικαταστάτης του, Νικολάι Γιεζόφ, έχασε την θέση του το 1939 μετά την επίβλεψη του πιο αιματηρού γύρου εσωτερικών διώξεων. Πυροβολήθηκε σε θάλαμο εκτέλεσης σχεδιασμένο σύμφωνα με τις δικές του προδιαγραφές.
Ακόμα και σήμερα δεν υπάρχουν απαντήσεις σχετικά με το πόσοι συνελήφθησαν, σκοτώθηκαν, φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν κατά τη διάρκεια του τρόμου της εποχής του Στάλιν. Τον Ιούνιο του 1991, την παραμονή της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, ο επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας KGB, Βλαντιμίρ Κρυούτσκοφ, δήλωσε ότι μεταξύ 1920 και 1953, περίπου 4,2 εκατομμύρια άνθρωποι «καταπιέστηκαν» — συμπεριλαμβανομένων 2 εκατομμυρίων κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Τρόμου. [14] Ο Αλεξάντερ Γιακόβλεφ, ένας μεταρρυθμιστής πολιτικός στα σοβιετικά και στα χρόνια του Γέλτσιν, δήλωσε σε συνέντευξη του 2000 ότι τα θύματα της σταλινικής καταστολής αριθμούσαν τουλάχιστον 20 εκατομμύρια. [15]
β. Οι θανατηφόρες εκστρατείες του ΚΚΚ
Οι θανατηφόρες και τραυματικές πολιτικές ανακρίσεις αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα του κινεζικού κομμουνιστικού κινήματος, ακόμη και πριν καταλάβει την εξουσία επί της ηπειρωτικής Κίνας το 1949. Το 1942, όταν το ΚΚΚ είχε στριμωχτεί στη βορειοδυτική Κίνα, ο Μάο Τσεντόνγκ ξεκίνησε το Κίνημα Επανόρθωσης της Γιανάν. Τα στελέχη του Κόμματος υπέστησαν σκληρή μεταχείριση, συμπεριλαμβανομένων βασανιστηρίων, κράτησης και «μεταρρύθμισης της σκέψης», φαινομενικά για να ξεριζώσουν αυτούς με ανεπαρκή ιδεολογική πίστη. Χιλιάδες σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του κινήματος, το οποίο ήταν η πρώτη μαζική πολιτική εκστρατεία του ΚΚΚ.
Από το 1949 — τη χρονιά που ιδρύθηκε το καθεστώς της ΛΔΚ — έως το 1966, δεκάδες εκατομμύρια Κινέζοι έχασαν τη ζωή τους στην Εκστρατεία για την Καταστολή των Αντεπαναστατών, τις Εκστρατείες Τριών-Αντί και Πέντε-Αντί, την Αντι-Δεξιά Εκστρατεία και τον μεγάλο λιμό που προκλήθηκε από την εκστρατεία Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός.
Αυτή η περίοδος μαζικής δολοφονίας ακολουθήθηκε από αιματηρούς αγώνες μέσα στις τάξεις του ΚΚΚ. Καθώς μια νέα γενιά Κινέζων — που ανατράφηκε ώστε να γίνουν «αθεϊστικά λυκάκια», υπέστη κατήχηση στην κομμουνιστική εκπαίδευση και την κουλτούρα του Κόμματος — ενηλικιώθηκε, το κομμουνιστικό φάντασμα ξεκίνησε μια εκστρατεία ακόμη πιο ανεξέλεγκτης δολοφονίας και καταστροφής για να εξαλείψει τα πέντε χιλιάδες χρόνια παραδοσιακού κινεζικού πολιτισμού.
Η Πολιτιστική Επανάσταση ήταν η τελευταία και σε ορισμένες απόψεις η πιο καταστροφική πολιτική εκστρατεία της εποχής του Μάο. Ξεκινώντας το 1966 και εκτεινόμενη στην τελευταία δεκαετία της ζωής του Μάο, στόχος της ήταν η βίαιη αντικατάσταση του παραδοσιακού κινέζικου πολιτισμού με την κουλτούρα του Κόμματος.
Ο Μεγάλος Κινεζικός Λιμός
Μεταξύ 1959 και 1962, η Κίνα γνώρισε τον πιο θανατηφόρο λιμό του κόσμου. Για να εξαπατά τον κόσμο, το ΚΚΚ εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι αντιμετώπισε τρία χρόνια «φυσικών καταστροφών».
Στην πραγματικότητα, το 1958, το ΚΚΚ είχε ξεκινήσει με ένταση το κίνημα των Λαϊκών Κομμουνών και το Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός. Αυτά τα άγρια σχέδια, τα οποία εξάντλησαν τα αποθέματα σιτηρών και αποδεκατίστηκαν την κινεζική γεωργική παραγωγή, υποστηρίχθηκαν από έναν κατακλυσμό ψευδών αναφορών που ανέφεραν τεράστιες σοδειές. Οι αναφορές αυτές προέρχονταν από αξιωματούχους σε όλα τα επίπεδα ηγεσίας, από αγροτικές περιοχές έως τις πόλεις. Το ΚΚΚ χρησιμοποίησε αυτές τις αναφορές ως δικαιολογία για τη συλλογή σιτηρών από τους αγρότες, οι οποίοι αναγκάστηκαν να παραδώσουν στο καθεστώς τρόφιμα, σπόρους και ζωοτροφές.
Τα διοικητικά όργανα του ΚΚΚ σε όλα τα επίπεδα έστειλαν ομάδες στην ύπαιθρο. Χρησιμοποίησαν βασανιστήρια και ανακρίσεις για να απομυζήσουν τους τελευταίους κόκκους τροφών από τους δύσμοιρους αγρότες. Ακολουθώντας το παράδειγμα των σοβιετικών κομμουνιστών, το ΚΚΚ εμπόδισε τους χωρικούς να εισέλθουν σε πόλεις για αναζήτηση τροφής, προκαλώντας μαζικό θάνατο οικογενειών και ακόμη και ολόκληρων χωριών. Τα πτώματα των θυμάτων του λιμού γέμισαν την ύπαιθρο. Όταν οι αγρότες πιάνονταν να κλέβουν για να επιβιώσουν, σκοτώνονταν. Ο κανιβαλισμός ήταν διαδεδομένος.
Το σιτάρι που κατασχέθηκε από την κυβέρνηση ανταλλάχθηκε για μεγάλες ποσότητες σοβιετικών όπλων ή για χρυσό που το ΚΚΚ χρησιμοποίησε για να εξοφλήσει χρέη καθώς έκλεινε τα μάτια στην απώλεια κινεζικών ζωών. Σε μόλις τρία χρόνια, ο Μεγάλος Λιμός της Κίνας είχε εξαλείψει δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους.
Η Πολιτιστική Επανάσταση: Σφαγή και Πολιτιστική Γενοκτονία
Η Πολιτιστική Επανάσταση επανέλαβε τη φρενίτιδα του Κινήματος Επανόρθωσης της Γιανάν σε εθνική κλίμακα, με τη φανατική νεολαία να ενθαρρύνεται να συντρίψει κτίσματα, να ξυλοκοπήσει, να βασανίσει και να δολοφονήσει για να καταστρέψει τα λεγόμενα «τέσσερα παλιά» — παλιά έθιμα, παλιό πολιτισμό, παλιές συνήθειες και παλιές ιδέες— της Κίνας.
Στις 16 Μαΐου 1966, το ΚΚΚ δημοσίευσε αυτό που ονομάστηκε «Ανακοίνωση της 16ης Μαΐου», το οποίο σηματοδότησε την αρχή της Πολιτιστικής Επανάστασης. Τον Αύγουστο, με τα παιδιά υψηλόβαθμων στελεχών του ΚΚΚ ως επικεφαλής, μαθητές γυμνασίων στο Πεκίνο δημιούργησαν μια ομάδα Ερυθρών Φρουρών. Ο όχλος αφηνίασε σε ολόκληρο το Πεκίνο, σε μια φρενίτιδα λεηλασίας, επιθέσεων και δολοφονιών. Μέχρι το τέλος του μήνα, γνωστού ως Κόκκινος Αύγουστος, χιλιάδες άνθρωποι στο Πεκίνο είχαν δολοφονηθεί.
Στην περιοχή Ντασίνγκ του Πεκίνου, 325 άνθρωποι σκοτώθηκαν μεταξύ 27 Αυγούστου και 1ης Σεπτεμβρίου, σε σαράντα οκτώ ταξιαρχίες παραγωγής, δεκατριών λαϊκών κολλεκτίβων. Τα θύματα ποικίλλουν σε ηλικία από μόλις τριάντα οκτώ ημερών έως ογδόντα ετών, και είκοσι δύο οικογένειες εξαλείφθηκαν εντελώς. Οι Ερυθροί Φρουροί χτυπούσαν με ρόπαλο, μαχαίρωναν ή στραγγάλιζαν τα θύματά τους. Σκότωσαν βρέφη και νήπια πατώντας στο ένα πόδι και σχίζοντας το παιδί στα δύο. [16]
Καθώς το φάντασμα του κομμουνισμού οδηγούσε τους ανθρώπους να ξυλοκοπούν και να σκοτώνουν, εξάλειψε την ανθρώπινη συμπόνια τους, κάνοντάς τους πλύση εγκεφάλου με συνθήματα όπως «μεταχειριστείτε τον εχθρό με την αναίσθητη αγριότητα του σκληρού χειμώνα». Με κάθε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, το ΚΚΚ αφαιρούσε τον παραδοσιακό πολιτισμό και την ηθική αρετή των Κινέζων. Δηλητηριασμένοι από την κουλτούρα του Κόμματος, πολλοί άνθρωποι έγιναν εργαλεία δολοφονίας.
Μαθαίνοντας τις αιμοδιψείς πράξεις του ολοκληρωτικού κομμουνιστικού καθεστώτος, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τελείως ανήμποροι να εξηγήσουν το πώς μπορεί κάποιος να εκπέσει σε τόσο απάνθρωπη βαρβαρότητα.
Η εκτίμηση των θυμάτων της Πολιτιστικής Επανάστασης είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο. Οι περισσότερες έρευνες δίνουν ελάχιστο αριθμό θανάτων δύο εκατομμυρίων. Ο Ρ. Τζ. Ράμμελ, ένας Αμερικανός καθηγητής που ερεύνησε μαζικές δολοφονίες, έγραψε στο βιβλίο του «China’s Bloody Century: Genocide and Mass Murder Since 1900» ότι η Πολιτιστική Επανάσταση πήρε τη ζωή 7,73 εκατομμυρίων ανθρώπων. [17]
Ο Ντονγκ Μπαοσούν, αναπληρωτής καθηγητής του κινεζικού πανεπιστημίου Σαντόνγκ, και ο Ντινγκ Λονγκτζιά, υποδιευθυντής του Γραφείου Σαντόνγκ Ερευνών Ιστορίας του Κόμματος, συνέγραψαν το βιβλίο του 1997 «Exonerate the Innocent: Rehabilitate the Wrongly Accused and Sentenced» [Δικαιώστε τους αθώους: Αποκαταστήστε τους αδίκως κατηγορημένους και καταδικασμένους]. Ανέφερε ότι ο Γιε Τζιενγίνγκ, τότε αντιπρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΚ, έκανε τις ακόλουθες δηλώσεις κατά την τελετή λήξης της Κεντρικής Διάσκεψης Εργασίας στις 13 Δεκεμβρίου 1978: «Δύο χρόνια και επτά μήνες διεξοδικής διερεύνησης από την Κεντρική Επιτροπή έδειξαν ότι είκοσι εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν στην Πολιτιστική Επανάσταση, πάνω από εκατό εκατομμύρια υπέστησαν πολιτικές διώξεις,… και χάθηκαν 800 δισεκατομμύρια γιουέν». [18]
Τον Αύγουστο του 1980, ο επικεφαλής του ΚΚΚ Ντενγκ Σιαοπίνγκ έδωσε δύο συνεντεύξεις στην Ιταλίδα δημοσιογράφο Οριάνα Φαλλάτσι, στις οποίες περιέγραψε τη δυσκολία ποσοτικοποίησης των καταστροφών της Πολιτιστικής Επανάστασης:
«Οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε δύο φατρίες που σφάγιαζαν η μια την άλλη. … Είναι δύσκολο να δοθεί εκτίμηση γιατί πέθαναν από κάθε είδους αιτίες. Εξάλλου, η Κίνα είναι μια τόσο μεγάλη χώρα. Αλλά ακούστε: Τόσο πολλοί πέθαναν που, ακόμη και αν δεν είχαν συμβεί άλλες τραγωδίες κατά τη διάρκεια αυτού, ο αριθμός των νεκρών θα ήταν αρκετός για να πούμε ότι η Πολιτιστική Επανάσταση δεν έπρεπε να γίνει.» [19]
Ο Ντενγκ περιέγραψε μια τυπική περίπτωση: ο Κανγκ Σενγκ, επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας του ΚΚΚ, κατηγόρησε τον γραμματέα του κόμματος της επαρχίας Γιουννάν, Τζάο Τζιενμίν, για προδοσία και ότι ήταν πράκτορας του Κουομιντάνγκ. Όχι μόνο φυλακίστηκε ο Τζάο, αλλά η πτώση του επηρέασε επίσης 1,38 εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρη την επαρχία, εκ των οποίων 170.000 υπέστησαν δίωξη μέχρι θανάτου και 60.000 ξυλοκοπήθηκαν μέχρι το σημείο της αναπηρίας. [20]
Άνευ προηγουμένου κακό: Η δίωξη του Φάλουν Γκονγκ
Δεκαετίες δολοφονικής βίας και αθεϊστικής κατήχησης από το ΚΚΚ έχουν επιφέρει τεράστιο αρνητικό αντίκτυπο στην ηθική ποιότητα της κοινωνίας, τραβώντας την πολύ κάτω από τα πρότυπα που απαιτεί το θείον από την ανθρωπότητα. Ακόμη και πολλοί από αυτούς που εξακολουθούν να πιστεύουν στο θείον δεν καταλαβαίνουν την πραγματική πίστη, καθώς είναι παγιδευμένοι στις ψεύτικες θρησκευτικές οργανώσεις που ελέγχονται από το ΚΚΚ. Αν η κατάσταση συνεχίσει να εκφυλίζεται, η ανθρωπότητα θα αντιμετωπίσει σίγουρα εξαφάνιση, όπως προφητεύτηκε στα ιερά κείμενα κάθε αρχαίου πολιτισμού.
Όμως, το φάντασμα του κομμουνισμού θέλει να εμποδίσει τον άνθρωπο να σωθεί από τον Δημιουργό. Για αυτόν τον λόγο, κατέστρεψε τους παραδοσιακούς πολιτισμούς και διέφθειρε τις ανθρώπινες ηθικές αξίες.
Την άνοιξη του 1992, για να αποκαταστήσει την ανθρώπινη ηθική και να δώσει ένα μονοπάτι προς τη σωτηρία, ο κ. Λι Χονγκτζί άρχισε να διδάσκει το Φάλουν Γκονγκ — μια πνευματική πρακτική που βασίζεται στην πίστη στις αρχές αλήθεια, καλοσύνη και ανεκτικότητα — στο κοινό.
Το Φάλουν Γκονγκ, που ονομάζεται επίσης Φάλουν Ντάφα, εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Κίνα σε λίγα χρόνια. Καθώς όσοι το ασκούσαν, οι συγγενείς τους και οι γνωστοί τους βίωσαν θαύματα στη βελτίωση της υγείας και του χαρακτήρα, δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι άρχισαν να ασκούνται στην Κίνα και σε όλο τον κόσμο. Με τόσους πολλούς ανθρώπους να ασκούν καλλιέργεια στο Φάλουν Γκονγκ και να κρατούν τον εαυτό τους σε υψηλότερα πρότυπα, η κοινωνία άρχισε να ανακαλύπτει και πάλι την ηθική της.
Από το έτος που υφάρπαξε την εξουσία, το ΚΚΚ δεν έχει χαλαρώσει ποτέ στη δίωξή του κατά της πνευματικής πίστης. Φυσικά, θεώρησε το Φάλουν Γκονγκ ως τον μεγαλύτερο αντίπαλό του.
Τον Ιούλιο του 1999, ο τότε ηγέτης του ΚΚΚ Τζιανγκ Τζεμίν διέταξε μονομερώς τη συστηματική δίωξη του Φάλουν Γκονγκ και των ασκούμενών του. Σε μια σκληρή εκστρατεία που έφτασε σε κάθε γωνιά της Κίνας, το ΚΚΚ εφάρμοσε κάθε μέθοδο που μπορεί κανείς να φανταστεί στις προσπάθειές του να εκπληρώσει την οδηγία του Τζιανγκ «να τους εξαλείψουν σωματικά, να τους καταστρέψουν οικονομικά και να χαλάσουν την φήμη τους».
Τα φερέφωνα του κόμματος υπέβαλαν τον κινεζικό λαό σε συνεχή προπαγάνδα γεμάτη μίσος και συκοφαντία για το Φάλουν Γκονγκ, απορρίπτοντας τις αρχές της αλήθειας, καλοσύνης και ανεκτικότητας και διαδίδοντας ψεύδος, κακία και πάλη. Το φάντασμα έφερε την κοινωνία σε νέα κατώτατα στον ηθικό εκφυλισμό. Σε μια ατμόσφαιρα επανενεργοποιημένου μίσους και καταστολής, οι Κινέζοι έκλεισαν τα μάτια στη δίωξη που συνέβαινε γύρω τους, προδίδοντας τους Βούδες και τους θεούς. Κάποιοι εγκατέλειψαν τη συνείδησή τους και συμμετείχαν στην εκστρατεία εναντίον του Φάλουν Γκονγκ, αγνοώντας το γεγονός ότι αναθεμάτιζαν τον εαυτό τους στη διαδικασία αυτού.
Το κομμουνιστικό φάντασμα δεν περιόρισε την δίωξη στην Κίνα. Έκανε τα έθνη του ελεύθερου κόσμου να σωπάσουν, ενώ το κινεζικό καθεστώς βρισκόταν σε μια φρενίτιδα φυλακίσεων, δολοφονιών και βασανιστηρίων ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ. Κορεσμένος με οικονομικά κίνητρα, ο ελεύθερος κόσμος παρέμεινε σιωπηλός ή ακόμη και αποδέχτηκε τα ψέματα του Κόμματος, δίνοντας στους διώκτες πλήρη ελευθερία να διαπράξουν τα χειρότερα εγκλήματα.
Κατά τη δίωξη του Φάλουν Γκονγκ, το ΚΚΚ διέπραξε ένα πρωτοφανές στην ιστορία κακό: την αφαίρεση οργάνων ζώντων ανθρώπων. Ως η μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων που φυλακίστηκαν για την πίστη τους στην Κίνα, οι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ δολοφονούνται κατόπιν αιτήματος, ανοίγονται από χειρούργους στα κρεβάτια κρατικών και στρατιωτικών νοσοκομείων και τα όργανα τους πωλούνται για δεκάδες χιλιάδες ευρώ, ή ακόμα και για εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.
Στις 6 Ιουλίου 2006, οι Καναδοί δικηγόροι Ντέιβιντ Μάτας και Ντέιβιντ Κίλγκουρ (πρώην Καναδός υπουργός Εξωτερικών, Ασίας-Ειρηνικού) δημοσίευσαν μια έρευνα με τίτλο Report Into Allegations of Organ Harvesting of Falun Gong Practitioners in China, [Έρευνα στους Ισχυρισμούς Αφαίρεσης Οργάνων από Ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ στην Κίνα]. Εξετάζοντας δεκαοκτώ είδη ενοχοποιητικών στοιχείων, έριξαν φως στην κτηνωδία του ΚΚΚ, αποκαλώντας την «μια τρομερή μορφή κακού… νέα σε αυτόν τον πλανήτη». [21]
Οι Μάτας και Κίλγκουρ, μαζί με τον ερευνητικό δημοσιογράφο Ήθαν Γκάτμαν, συνεργάστηκαν με μια ομάδα διεθνών ερευνητών για να δημοσιεύσουν το Bloody Harvest/The Slaughter: An Update, τον Ιούνιο του 2016. Με πάνω από 680 σελίδες και με περισσότερες από 2.400 παραπομπές, η έρευνα απέδειξε αναμφίβολα την πραγματικότητα και την κλίμακα της αφαίρεσης οργάνων ζώντων που πραγματοποιείται από το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς.
Στις 13 Ιουνίου 2016, η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ ψήφισε ομόφωνα το Ψήφισμα 343, που απαιτεί από το ΚΚΚ να τερματίσει άμεσα την αφαίρεση οργάνων από ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ και άλλους κρατούμενους συνείδησης. [22]
Τον Ιούνιο του 2019, μετά από μακροχρόνια έρευνα, ένα ανεξάρτητο δικαστήριο εθελοντών στο Λονδίνο κατέληξε ομόφωνα στο συμπέρασμα ότι κρατούμενοι συνείδησης έχουν δολοφονηθεί — και συνεχίζουν να δολοφονούνται — στην Κίνα για τα όργανά τους «σε σημαντική κλίμακα». [23] Το δικαστήριο είχε πρόεδρο τον Σερ Τζόφρεϋ Νάις QC, ο οποίος είχει ηγηθεί της ποινικής δίωξης του πρώην Γιουγκοσλάβου προέδρου Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς για εγκλήματα πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο. Το δικαστήριο κατέληξε επίσης στο συμπέρασμα ότι οι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ υπήρξαν μία από τις κύριες πηγές οργάνων που τροφοδοτούν την βιομηχανία μεταμοσχεύσεων του κινεζικού καθεστώτος. Αυτή η κερδοφόρα επιχείρηση έχει στηρίξει οικονομικά την δίωξη του Φάλουν Γκονγκ και προσέλκυσε πελάτες από την Κίνα και από όλο τον κόσμο, κάνοντάς τους συνένοχους στη μαζική δολοφονία του ΚΚΚ.
3. Ένας αιώνας δολοφονιών
Η εισαγωγή της Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού παρέχει μια χοντρική εκτίμηση του ποσού δολοφονιών των κομμουνιστικών καθεστώτων σε όλο τον κόσμο. Μπόρεσε να επαληθεύσει έναν αριθμό ενενήντα τεσσάρων εκατομμυρίων, συμπεριλαμβανομένων των εξής:
Είκοσι εκατομμύρια στη Σοβιετική Ένωση
Εξήντα πέντε εκατομμύρια στην Κίνα
Ένα εκατομμύριο στο Βιετνάμ
Δύο εκατομμύρια στη Βόρεια Κορέα
Δύο εκατομμύρια στην Καμπότζη
Ένα εκατομμύριο στην Ανατολική Ευρώπη
Εκατόν πενήντα χιλιάδες στην Λατινική Αμερική (κυρίως Κούβα)
1,7 εκατομμύρια στην Αφρική
1,5 εκατομμύρια στο Αφγανιστάν
Δέκα χιλιάδες λόγω του «διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και των κομμουνιστικών κομμάτων εκτός εξουσίας». [24]
Εκτός από τη Ρωσία και την Κίνα, τα μικρότερα κομμουνιστικά καθεστώτα έχουν αποδειχθεί όχι λιγότερο πρόθυμα να διαπράξουν απόλυτο κακό. Η γενοκτονία της Καμπότζης ήταν το πιο ακραίο περιστατικό μαζικής δολοφονίας που πραγματοποίησε ένα κομμουνιστικό κράτος. Σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις, ο αριθμός των Καμποτζιανών που σκοτώθηκαν από το καθεστώς του Χμερ Ρουζ του Πολ Ποτ κυμαίνεται μεταξύ 1,4 εκατομμυρίων και 2,2 εκατομμυρίων — το ένα τρίτο του πληθυσμού της Καμπότζης εκείνη την εποχή.
Μεταξύ 1948 και 1987, οι κομμουνιστές της Βόρειας Κορέας σκότωσαν περισσότερους από ένα εκατομμύριο από τους δικούς τους ανθρώπους μέσω καταναγκαστικής εργασίας, εκτελέσεων και κράτησης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στη δεκαετία του 1990, οι λιμοί σκότωσαν τουλάχιστον 220.000 ανθρώπους, σύμφωνα με εκτιμήσεις που βασίζονται σε στοιχεία απογραφής της Βόρειας Κορέας. Συνολικά, με βάση τα στοιχεία της Βόρειας Κορέας, 600.000 έως 850.000 άνθρωποι πέθαναν με μη φυσικό θάνατο μεταξύ του 1993 και του 2008. [25] Άλλες εκτιμήσεις αναφέρουν ότι ο πραγματικός αριθμός αυτών που έχασαν την ζωή τους μόνο από τον λιμό είναι 1 εκατομμύριο έως και 3,5 εκατομμύρια. Αφότου ο Κιμ Τζονγκ Ουν ανέλαβε την εξουσία, διέπραξε πιο εμφανείς δολοφονίες, με θύματα υψηλούς αξιωματούχους και συγγενείς του, μεταξύ άλλων. Ο Κιμ απείλησε επίσης τον κόσμο με πυρηνικό πόλεμο.
Σε μόλις έναν αιώνα, από την άνοδο του πρώτου κομμουνιστικού καθεστώτος στη Ρωσία, το φάντασμα του κομμουνισμού δολοφόνησε περισσότερους ανθρώπους στα έθνη υπό την κυριαρχία του σε σύγκριση με τον συνολικό αριθμό θανάτων και των δύο παγκοσμίων πολέμων. Η ιστορία του κομμουνισμού είναι μια ιστορία δολοφονίας, και κάθε σελίδα γράφτηκε με το αίμα των θυμάτων του.
Διαβάστε μετά: Κεφάλαιο Τέταρτο.
Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας.
Παραπομπές
1. US Congress, House, “Remembering the Victims of Communism,” remarks by Rep. Christopher Smith, 115th Congress, 1st sess., Congressional Record 163 (November 13, 2017) https://www.congress.gov/congressional-record/2017/11/13/extensions-of-remarks-section/article/E1557-2.
2. Stéphane Courtois et al., eds., The Black Book of Communism: Crimes, Terror, Repression, trans. Jonathan Murphy and Mark Kramer (Cambridge, MA: Harvard University Press, 1999).
3. Richard Pipes, The Russian Revolution (New York: Vintage Books, 1991), 411.
4. Winston Churchill, The World Crisis, Vol. 5: The Unknown War (London: Bloomsbury Academic, 2015).
5. Robert Service, Lenin, a Biography (Cambridge, MA.: Harvard University Press, 2000), 365.
6. Courtois et al., eds., The Black Book, 177.
7. Robert Gellately, Lenin, Stalin, and Hitler: The Age of Social Catastrophe (New York: Knopf Publishing Group, 2007), 75.
8. “Zhongguo Gongchandang da shiji. 1945 nian” 中国共产党大事记·1945年 [“A Chronicle of Key Events of the Chinese Communist Party 1945”], News of the Communist Party of China, accessed April 16, 2020, http://cpc.people.com.cn/GB/64162/64164/4416000.html. [In Chinese]
9. Frank Dikötter, The Tragedy of Liberation: A History of the Chinese Revolution 1945–1957 (London: Bloomsbury Press, 2013).
10. Martin Amis, Koba the Dread: Laughter and the Twenty Million (New York: Vintage Books, 2003).
11. Roy Medvedev, Let History Judge: The Origins and Consequences of Stalinism, trans. George Shriver (New York: Columbia University Press, 1989), 240–245.
12. Aleksandr Solzhenitsyn, The Gulag Archipelago 1918–1956: An Experiment in Literary Investigation, Books I–II, trans. Thomas P. Whitney (New York: Harper & Row, 1973).
13. Medvedev, Let History Judge, 396.
14. Reuters, “4.2 Million Were Victims of Purges, KGB Chief Says,” LA Times, June 15, 1991, https://www.latimes.com/archives/la-xpm-1991-06-15-mn-496-story.html.
15. Alexander Yakovlev, Yakeliefu fangtan lu 1992–2005 雅科夫列夫訪談錄（1992–2005） [Alexander Yakovlev: Selected interviews (1992–2005)], trans. Chinese Academy of Social Sciences, 234. [In Chinese]
16. Wen Yuluo 遇罗文, “Daxing tusha diaocha” 大兴屠杀调查 [“An Investigation of the Beijing Daxing Massacre”] in Wen Ge da tusha 文革大屠殺 [Massacres in the Cultural Revolution], ed. Song Yongyi 宋永毅 (Hong Kong: Kaifang zazhishe, 2002), 13–36. [In Chinese]
17. R. J. Rummel, China’s Bloody Century: Genocide and Mass Murder Since 1900 (New York: Routledge, 2017), 253.
18. Dong Baoxun 董宝训 and Ding Longjia 丁龙嘉, Chen yuan zhao yun—pingfan yuan jia cuo an 沉冤昭雪—平反冤假錯案 [Exonerate the Innocent: Rehabilitate the Wrongly Accused and Sentenced] (Hefei: Anhui Renmin Chubanshe, 1998), 1. [In Chinese]
19. Oriana Fallaci, “Deng: Cleaning Up Mao’s ‘Feudal Mistakes,’” The Washington Post, August 31, 1980, https://www.washingtonpost.com/archive/opinions/1980/08/31/deng-cleaning-up-maos-feudal-mistakes/4e684a74-8083-4e43-80e4-c8d519d8b772.
20. Ding Longjia 丁龙嘉 and Ting Yu 听雨, Kang Sheng yu Zhao Jianmin yuan’an 康生与赵健民冤案 [Kang Sheng and the Unjust Case of Zhao Jianmin] (Beijing: Renmin Chubanshe, 1999), as referenced in Hu Angang, Mao and the Cultural Revolution, ed. W. H. Hau (Honolulu: Enrich Professional Publishing, Inc., 2016), 2:98.
21. David Matas and David Kilgour, Bloody Harvest: The Killing of Falun Gong for Their Organs (Ontario: Seraphim Editions, 2009), 13.
22. US Congress, House, Expressing concern regarding persistent and credible reports of systematic, state-sanctioned organ harvesting from non-consenting prisoners of conscience in the People’s Republic of China, including from large numbers of Falun Gong practitioners and members of other religious and ethnic minority groups, HR 343, 114th Cong., 2nd sess., introduced in House June 25, 2015, https://www.congress.gov/bill/114th-congress/house-resolution/343.
23. China Tribunal: Independent Tribunal into Forced Organ Harvesting from Prisoners of Conscience in China, “China Tribunal: Final Judgment 17th June,” March 1, 2020, https://chinatribunal.com/final-judgment.
24. Courtois et al., eds., The Black Book, 4.
25. Thomas Spoorenberg and Daniel Schwekendiek, “Demographic Changes in North Korea: 1993–2008,” Population and Development Review, March 21, 2012, accessed via Wiley Online Library, https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1111/j.1728-4457.2012.00475.x.
Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
[give_form id=”3924″]
