Ανάλυση ειδήσεων
Μια νέα μελέτη σχετικά με την προέλευση της πανδημίας, με τίτλο “Endonuclease fingerprint indicates a synthetic origin of SARS-CoV2”, που δημοσιεύθηκε στον διακομιστή προδημοσιεύσεων bioRxiv, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι πολύ πιθανό ο ιός SARS-CoV-2 που προκαλεί την COVID-19 να προήλθε από εργαστήριο. Οι πιθανότητες φυσικής προέλευσης, σύμφωνα με τη μελέτη, τοποθετούνται σε λιγότερο από 1 στα 100 εκατομμύρια.
Σε αντίθεση με προηγούμενες μελέτες που ανέλυσαν ποιοτικές πτυχές όπως τα χαρακτηριστικά του ιού, η νέα μελέτη αξιολογεί για πρώτη φορά την πιθανότητα εργαστηριακής προέλευσης σε ποσοτική βάση. Αυτή η πρωτοποριακή μεθοδολογία επέτρεψε στους συγγραφείς να παρουσιάσουν αντικειμενικά ευρήματα που φαίνεται να ξεπερνούν κάθε προηγούμενη μελέτη.
Είναι σημαντικό ότι η νέα μελέτη δεν βασίζεται σε κανένα από τα γνωστά στοιχεία που υποδεικνύουν εργαστηριακή προέλευση του ιού SARS-CoV-2. Για παράδειγμα, δεν λαμβάνει υπόψη της την εξαιρετικά ασυνήθιστη θέση διάσπασης Furin που καθιστά τον ιό ιδιαίτερα ιογενή και η οποία θεωρείται ευρέως ότι έχει εισαχθεί στον ιό στο Ινστιτούτο Ιολογίας της Γουχάν. Ούτε λαμβάνει υπόψη την τεράστια σύμπτωση ότι η πανδημία ξεκίνησε στα κατώφλια του κορυφαίου εργαστηρίου κορωνοϊών στον κόσμο.
Αντ’ αυτού, οι συγγραφείς-Valentin Bruttel, μοριακός ανοσολόγος στο Πανεπιστήμιο του Würzburg στη Γερμανία, Alex Washburne, μαθηματικός βιολόγος στο Selva Science, και Antonius VanDongen, φαρμακολόγος στο Πανεπιστήμιο Duke, υιοθέτησαν μια νέα προσέγγιση που αξιολογεί τη γένεση του ιού SARS-CoV-2 από μια εντελώς νέα οπτική γωνία. Οι συγγραφείς εξέτασαν τα μικροσκοπικά αποτυπώματα που αφήνει πίσω της η διαδικασία κατά την οποία συναρμολογούνται οι ιοί στα εργαστήρια. Ενώ η χρήση απρόσκοπτων τεχνικών γενετικής μηχανικής κατά τη δημιουργία ιών στα εργαστήρια συνήθως αποκρύπτει ενδείξεις χειραγώγησης, η νέα μελέτη ανέπτυξε μια στατιστική διαδικασία για την αποκάλυψη τέτοιων κρυφών ενδείξεων συγκρίνοντας την κατανομή ορισμένων κλώνων του γενετικού κώδικα σε φυσικούς ιούς και σε ιούς που δημιουργήθηκαν στο εργαστήριο.
Όταν οι ιοί κατασκευάζονται στο εργαστήριο, συνήθως συντίθενται με τη συνένωση διαφόρων τμημάτων του ιού. Σύμφωνα με μια ανάρτηση στο ιστολόγιο του Washburne που συνόδευσε τη δημοσίευση της μελέτης, είναι σαν να παίρνουμε τον κ. Πατάτα από την ταινία Toy Story και να αντικαθιστούμε τα χέρια του με τα χέρια του Τζι Άι Τζο για να μας βοηθήσει “να μελετήσουμε πράγματα όπως το αν τα χέρια του Τζι Άι Τζο παρέχουν κάποιο σαφές όφελος για μια σημαντική εργασία στον κύκλο ζωής του ιού, όπως η άρση βαρών”.
Με άλλα λόγια, ένας από τους κύριους σκοπούς της χειραγώγησης των ιών είναι να κατανοήσουμε καλύτερα ποια μέρη των ιών τους καθιστούν ιδιαίτερα μολυσματικούς, θανατηφόρους ή μεταδοτικούς. Ένας συναφής σκοπός είναι η ανάπτυξη βιολογικών όπλων, αλλά οι συγγραφείς της νέας μελέτης απορρίπτουν την ιδέα ότι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκε ο SARS-CoV-2. Πιστεύουν ότι ο ιός “συναρμολογήθηκε σε ένα εργαστήριο μέσω κοινών μεθόδων που χρησιμοποιούνταν για τη συναρμολόγηση μολυσματικών κλώνων πριν από τον COVID”.
Ένα πρόσφατο πείραμα στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης είναι ένα παράδειγμα συναρμολόγησης τμημάτων του ιού. Οι ερευνητές δημιούργησαν μια παραλλαγή της COVID-19 που σκότωσε το 80% των εκτεθειμένων ποντικιών, χρησιμοποιώντας τη ραχοκοκαλιά του προγονικού ιού SARS-CoV-2 και αντικαθιστώντας το γονίδιο της ακίδας του με εκείνο από την παραλλαγή Όμικρον. Με άλλα λόγια, το εργαστήριο της Βοστώνης δημιούργησε μια εκδοχή “του τέρατος του Φρανκενστάιν” της COVID-19 συναρμολογώντας διάφορα μέρη από διαφορετικές παραλλαγές του ιού SARS-CoV-2.
Η συναρμολόγηση ιών στα εργαστήρια υπόκειται σε περιορισμούς. Οι γενετικές πληροφορίες για τον ιό SARS-CoV-2 περιέχονται σε 30.000 ζεύγη βάσεων νουκλεοτιδίων RNA. Ωστόσο, τα 30.000 ζεύγη βάσεων δεν συντίθενται όλα μαζί. Αντιθέτως, οι ιοί του εργαστηρίου συναρμολογούνται από μια συλλογή μικρότερων αλυσίδων ζευγών βάσεων που αργότερα “κολλιούνται” ξανά μαζί ως χίμαιρες ή ενώσεις. Τα ένζυμα χρησιμοποιούνται για να κόψουν τους ιούς σε ορισμένα σημεία κατά μήκος της αλυσίδας του DNA (τα εργαστήρια χρησιμοποιούν DNA αντί για RNA, καθώς είναι πιο σταθερό- το συναρμολογημένο DNA προστίθεται στη συνέχεια σε βακτήρια που δημιουργούν ιούς RNA).
Τα ένζυμα είναι πρωτεΐνες που κόβουν τις αλυσίδες του DNA σε συγκεκριμένα σημεία αναγνώρισης. Αυτές οι θέσεις αναγνώρισης, ή θέσεις κοπής, είναι οι γενετικές αλληλουχίες μέσα στις αλυσίδες του DNA που αναζητούνται από τα ένζυμα. Τα ένζυμα είναι σαν βιολογικά ψαλίδια που κόβουν μόνο σε συγκεκριμένες θέσεις κοπής που χαρακτηρίζονται από αλληλουχίες που αναγνωρίζονται από συγκεκριμένα ένζυμα.
Δεδομένου ότι οι θέσεις κοπής μοιάζουν με κανονικές αλληλουχίες νουκλεοτιδίων, μπορούν να βρεθούν στις αλυσίδες RNA των ιών που απαντώνται στη φύση καθώς και σε ιούς που έχουν κατασκευαστεί στο εργαστήριο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αυτή η μορφή γενετικής μηχανικής δεν αφήνει ραφές ή εμφανή αποτυπώματα. Ωστόσο, υπάρχει μια σημαντική διαφορά μεταξύ των θέσεων κοπής σε ιούς άγριου τύπου και σε ιούς που έχουν κατασκευαστεί στο εργαστήριο, την οποία εκμεταλλεύτηκαν οι συγγραφείς. Τα φυσικά εμφανιζόμενα σημεία κοπής δεν βρίσκονται απαραίτητα εκεί που οι επιστήμονες θέλουν να βρίσκονται. Επομένως, τα εργαστήρια εισάγουν συστηματικά θέσεις κοπής σε ευνοϊκές θέσεις και τις αφαιρούν από δυσμενείς θέσεις.
Ενώ τα σημεία κοπής που εμφανίζονται στη φύση και τα σημεία κοπής που προστίθενται στο εργαστήριο είναι βιολογικά δυσδιάκριτα, οι Bruttel, Washburne και VanDongen υπέθεσαν ότι θα μπορούσαν να ανιχνεύσουν ένα “πολύ λεπτό αλλά αναγνωρίσιμο αποτύπωμα” σχεδιάζοντας την κατανομή των σημείων κοπής στον ιό SARS-CoV-2. Στη συνέχεια, θα το συνέκριναν με την κατανομή των εν λόγω θέσεων στους ιούς SARS άγριου τύπου, καθώς και σε άλλους, προπανδημικούς ιούς SARS που δημιουργήθηκαν στο εργαστήριο. Πραγματοποίησαν τις αναλύσεις τους για τα πιο συχνά χρησιμοποιούμενα ένζυμα (βιολογικά “ψαλίδια”) τα οποία, σύμφωνα με μια σειρά δημοσιεύσεων προ-πανδημίας από το Ινστιτούτο Ιολογίας της Γουχάν, χρησιμοποιούνταν επίσης για πειράματα στο εργαστήριο της Γουχάν.
Τα αποτελέσματα της νέας μελέτης είναι τρανταχτά. Ενώ οι θέσεις κοπής στους ιούς SARS άγριου τύπου κατανέμονται τυχαία, τείνουν να είναι τακτικά κατανεμημένες στους προπανδημικούς ιούς που δημιουργήθηκαν στο εργαστήριο, καθώς και στον SARS-CoV-2. Έτσι, οι συγγραφείς διαπίστωσαν ότι η κανονική απόσταση υποδηλώνει ότι η θέση των σημείων κοπής χειραγωγήθηκε στο εργαστήριο.
Η νέα μελέτη συνέκρινε επίσης το μήκος των μακρύτερων τμημάτων που παρατηρήθηκαν στους ιούς άγριου τύπου και στους ιούς που δημιουργήθηκαν στο εργαστήριο. Τα μακρύτερα τμήματα στους ιούς άγριου τύπου είναι πολύ μακρύτερα από αυτά που βρέθηκαν στους εργαστηριακούς ιούς, συμπεριλαμβανομένου του SARS-CoV-2. Τα ευρήματα υποδεικνύουν και πάλι εργαστηριακή προέλευση της COVID-19.
Τα μακρύτερα τμήματα στους ιούς που δημιουργήθηκαν στο εργαστήριο βρέθηκαν ασυνήθιστα κοντά. Όπως έχει ήδη σημειωθεί, η διαδικασία γενετικής μηχανικής των ιών απαιτεί από τους επιστήμονες να χρησιμοποιούν αρκετά μικρότερα τμήματα, τα οποία στη συνέχεια συναρμολογούνται. Οι φυσικοί ιοί δεν συναρμολογούνται και έτσι το μήκος των τμημάτων καθορίζεται τυχαία και περιλαμβάνει πολύ μικρά και πολύ μεγάλα τμήματα.
Οι Bruttel, Washburne και VanDongen εκτιμούν ότι οι πιθανότητες ο ιός SARS-CoV-2 να προέκυψε με φυσικό τρόπο κυμαίνονται μεταξύ 1 προς 100 και 1 προς 1.400. Ωστόσο, η εκτίμηση αυτή λαμβάνει υπόψη μόνο την κατανομή των θέσεων κοπής. Οι συγγραφείς παρατήρησαν επίσης μια συγκέντρωση μεταλλάξεων εντός των θέσεων κοπής που ήταν “εξαιρετικά απίθανη στους φυσικούς κορονοϊούς και σχεδόν καθολική στους συνθετικούς ιούς”. Η εκτίμηση πέφτει σε μια πιθανότητα 1 στα 100 εκατομμύρια ότι ο SARS-CoV-2 ήταν ένας ιός που εμφανίστηκε στη φύση, αν συνυπολογιστούν αυτές οι μεταλλάξεις. Όταν λαμβάνονται υπόψη πρόσθετα κριτήρια, όπως το γεγονός ότι τα “κολλώδη άκρα” όπου οι ιοί “κολλάνε” ξανά μεταξύ τους, τυχαίνει να ταιριάζουν όλα τέλεια, οι συγγραφείς εκτιμούν ότι οι πιθανότητες φυσικής προέλευσης είναι ακόμη χαμηλότερες.
Οι συγγραφείς καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο SARS-CoV-2 δημιουργήθηκε σε εργαστήριο με τη χρήση κοινών μεθόδων για τη σύνθεση ιών. Οι συγγραφείς δεν διατυπώνουν εικασίες σχετικά με το από ποιο εργαστήριο δραπέτευσε ο ιός.
Σε απάντηση στη νέα μελέτη, ο Kristian Andersen, ο επικεφαλής συγγραφέας της δημοσίευσης Proximal Origin -της προσπάθειας υπό την ηγεσία του Dr. Anthony Fauci να διαψεύσει τη θεωρία της διαρροής από το εργαστήριο- μπήκε στο Twitter για να κατακεραυνώσει τη νέα μελέτη ως “μοριακή βιολογία νηπιαγωγείου”. Η κριτική του Andersen έγκειται στο γεγονός ότι οι θέσεις κοπής είναι κοινές στους ιούς SARS που απαντούν στη φύση. Ωστόσο, αυτή η κριτική δεν εξηγεί την πολύ ασυνήθιστη τοποθέτηση των θέσεων κοπής στον SARS-CoV-2.
Η ίδια η εργασία Proximal Origin, η οποία διακήρυττε με τόλμη ότι “οι αναλύσεις μας δείχνουν σαφώς ότι ο SARS-CoV-2 δεν είναι ένα εργαστηριακό κατασκεύασμα ή ένας σκόπιμα χειραγωγημένος ιός”, απορρίφθηκε αφού προέκυψε ότι ο Andersen και οι συν-συγγραφείς του είχαν βασιστεί σε μια παρωχημένη βάση δεδομένων για τα ευρήματά τους.
Ειδικότερα, ο Andersen είπε στον Fauci κατ’ ιδίαν ότι ο SARS-CoV-2 φαινόταν τεχνητά κατασκευασμένος, ενώ δημοσίως προωθούσε το αφήγημα περί φυσικής προέλευσης. Ο Fauci ήταν τότε διευθυντής του Εθνικού Ινστιτούτου Αλλεργιών και Λοιμωδών Νοσημάτων (NIAID). Θα παραιτηθεί από τη θέση αυτή τον Δεκέμβριο.
Ο Andersen και μια ομάδα άλλων επιστημόνων που λαμβάνουν χρηματοδότηση από το NIAID του Fauci συνέγραψαν επίσης μια άλλη μελέτη περί φυσικής προέλευσης, το οποίο δηλώνει ότι οι “αναλύσεις τους παρέχουν αδιάσειστα στοιχεία για την εμφάνιση του SARS-CoV-2 από την υπαίθρια αγορά ζωντανών ζώων”. Και αυτή η μελέτη, επίσης, έχει έκτοτε επικριθεί για τη στήριξή του σε λανθασμένα δεδομένα.
Παρόλο που δεν υπάρχουν ακόμη αδιάσειστα στοιχεία σε καμία από τις δύο πλευρές της συζήτησης για την προέλευση, είναι αξιοσημείωτο ότι τα έγγραφα των υποστηρικτών της φυσικής προέλευσης τείνουν να διατυπώνουν μεγαλεπήβολους ισχυρισμούς για αδιαμφισβήτητα στοιχεία. Αντίθετα, οι συγγραφείς της νέας μελέτης έχουν προσκαλέσει την κριτική και τη συζήτηση για τα ευρήματά τους και ασχολούνται με την κριτική αυτή στο διαδίκτυο.
Παρόλο που είναι πολύ νωρίς για να καταλήξουμε σε μια τελική ετυμηγορία σχετικά με τη νέα μελέτη, η οποία υπόκειται ακόμη σε αξιολόγηση από ομοτίμους, η μεθοδολογία της προσφέρει για πρώτη φορά έναν δρόμο για την επίλυση του γρίφου της προέλευσης της COVID-19 χωρίς να χρειάζεται να βασιστούμε σε δεδομένα που αποκρύπτονται από το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας.
