Σχολιασμός
Στις 9 Νοεμβρίου 1846, ο Πάπας Πίος Θ΄ εξέδωσε μια εγκύκλιο με τίτλο «Qui Pluribus», μια λατινική φράση που μεταφράζεται ως «προς τους πολλούς». Ο Πίος έγραφε σε μια περίοδο μεγάλων πολιτικών και κοινωνικών αναταραχών. Σε όλη την ήπειρο, η έλλειψη τροφίμων, η ανεργία και η ραγδαία εκβιομηχάνιση τροφοδότησαν τη δυσαρέσκεια μεταξύ των αγροτών και των εργατών εργοστασίων.
Εν μέσω των συγκρούσεων, οι ευρωπαϊκές εφημερίδες άρχισαν να μιλάνε για τον communisme (κομμουνισμός, στα γαλλικά), ένα οικονομικό σύστημα που είχε μαγέψει γνωστούς Γάλλους διανοούμενους μισό αιώνα πριν. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Πίος Θ΄εξέδωσε μια αυστηρή προειδοποίηση για το οικονομικό σύστημα, το οποίο περιέγραψε ως ένα από τα «μοιραία λάθη της εποχής μας», μαζί με τον σοσιαλισμό και τον μηδενισμό.
«…αυτή η διαβόητη διδασκαλία του λεγόμενου Κομμουνισμού, η οποία είναι απολύτως αντίθετη με τον ίδιο τον φυσικό νόμο», προειδοποιούσε ο τότε Πάπας, «θα κατέστρεφε ολοκληρωτικά τα δικαιώματα, την περιουσία και τα υπάρχοντα όλων των ανθρώπων, ακόμη και την ίδια την κοινωνία.»
Η δήλωση αντιπροσωπεύει την πρώτη παπική καταδίκη του κομμουνισμού. Εν τω μεταξύ, μόλις 730 μίλια από την Πόλη του Βατικανού, ένας νεαρός Γερμανός διανοούμενος βρισκόταν στις Βρυξέλλες, διαμορφώνοντας ένα εντελώς διαφορετικό όραμα — ένα όραμα που επιδίωκε να ανατρέψει την κοινωνική, πολιτική και θρησκευτική τάξη.
«Εργάτες όλου του κόσμου, ενωθείτε! Δεν έχετε τίποτα να χάσετε παρά τις αλυσίδες σας!», έγραφε ο Καρλ Μαρξ στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», που δημοσιεύθηκε μόλις δύο χρόνια αργότερα. «Η ιστορία όλης της μέχρι τώρα υπάρχουσας κοινωνίας είναι η ιστορία των ταξικών αγώνων.»
Από τα δύο κείμενα, το μανιφέστο του Μαρξ είναι πολύ πιο διάσημο σήμερα. Αν και ο Μαρξ πέθανε ελάχιστα γνωστός και ουσιαστικά πάμφτωχος, οι ιδέες του ανακαλύφθηκαν αργότερα από έναν νεαρό Ρώσο επαναστάτη ονόματι Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ — πιο γνωστός με το ψευδώνυμο Βλαντίμιρ Λένιν.
Ο Λένιν ανέλαβε την εξουσία μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και ως επικεφαλής των Μπολσεβίκων θα έκανε τις ιδέες του Μαρξ το επίσημο δόγμα της Σοβιετικής Ένωσης — αποδεικνύοντας τον Πίο ανατριχιαστικά προφητικό.
Γκούλαγκ, πολιτική τρομοκρατία και μαζικοί λιμοί
Ο μαρξισμός έγινε το κρατικό δόγμα της ΕΣΣΔ, παραμένοντας και μετά τον θάνατο του Λένιν το 1924. Κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, υπό καθεστώτα όπως η Σοβιετική Ένωση του Στάλιν, η Κίνα του Μάο και η Καμπότζη του Πολ Ποτ, η επιδίωξη μιας αταξικής κοινωνίας είχε ως αποτέλεσμα μαζική καταστολή, αναγκαστική κολεκτιβοποίηση και αιματηρές εκκαθαρίσεις.
Ο Πίος Θ΄ είχε προειδοποιήσει τους «σεβάσμιους αδελφούς» του για τους ριζοσπαστικούς σοσιαλιστές, παρομοιάζοντάς τους με «λαίμαργους λύκους» μεταμφιεσμένους σε πρόβατα. Αποδείχθηκε σωστός αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Λένιν.
Στις 20 Δεκεμβρίου 1917, ο Λένιν δημιούργησε την Τσέκα (συντομογραφία του Chrezvychaynaya Komissiya: «Έκτακτη Επιτροπή»), μια μυστική αστυνομική δύναμη 250.000 ανδρών. Η Τσέκα έγινε το εργαλείο του για πολιτική τρομοκρατία. Οι ιστορικοί εκτιμούν ότι οι αρχές άρχισαν να κάνουν χίλιες εκτελέσεις το μήνα μόνο για πολιτικά εγκλήματα.
(Αντίθετα, οι τσάροι πριν από τους Μπολσεβίκους εκτελούσαν κατά μέσο όρο 17 άτομα το χρόνο, σημείωσε ο ιστορικός Πολ Τζόνσον.)
Στο «Αρχιπέλαγος των Γκούλαγκ», ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν υπενθύμισε ότι οι τσάροι δεν χρησιμοποιούσαν βασανιστήρια, αλλά οι μαρξιστές είδαν τη χρησιμότητά τους και τα ασπάστηκαν χωρίς δισταγμό.
«Τα βασανιστήρια θεωρούνταν μια ουσιαστική και φυσική μέθοδος έρευνας», έγραψε ο Σολζενίτσιν, ο οποίος στάλθηκε σε γκούλαγκ το 1945, όταν αξιωματούχοι υπέκλεψαν ιδιωτική επιστολή του στην οποία επέκρινε τον Στάλιν.
Η χρήση τρομοκρατίας από τον Λένιν τού κόστισε την υποστήριξη ορισμένων σοσιαλιστών στο εξωτερικό — η Ρόζα Λούξεμπουργκ έγραψε περίφημα ότι μια προλεταριακή επανάσταση «μισεί και απεχθάνεται τον φόνο». Αλλά η τρομοκρατία τού επέτρεψε να εδραιώσει τον έλεγχο του επαναστατικού κράτους, και ο Ιωσήφ Στάλιν, ο διάδοχός του, θα υιοθετούσε και θα επέκτεινε σε μεγάλο βαθμό αυτές τις μεθόδους.
Υπό τον Στάλιν, η μυστική αστυνομία, τα γκούλαγκ και οι παρωδίες δικών χρησιμοποιήθηκαν για να συντρίψουν την πολιτική διαφωνία. Με τον πληθυσμό να έχει υποταχθεί, η ώρα του σοσιαλισμού είχε φτάσει — αλλά με καταστροφικό ανθρώπινο κόστος. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και του 1930, δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι αναγκάστηκαν να εργαστούν σε κολλεκτιβιστική γεωργία. Τα αποτελέσματα ήταν τρομακτικά.
Εκατομμύρια λιμοκτονούσαν, με πιο διαβόητο λιμό το Χολοντόμορ στην Ουκρανία (1932-33), όπου εκτιμάται ότι πέθαναν 7 έως 10 εκατομμύρια άνθρωποι. Ανάμεσά τους ήταν οκτώ αδέλφια της επτάχρονης Μαρίας Κάτσμαρ, μιας επιζήσασας από την περιφέρεια Τσερκάσι, η οποία αργότερα θυμήθηκε ότι είδε στρατεύματα να φτάνουν και να διατάζουν τον πατέρα της να πνίξει τα ζώα του.
«Ένα σκοτεινό σχέδιο»
Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα είναι εξοικειωμένοι με μερικές από τις φρικαλεότητες του κομμουνισμού, αν και η Δύση δεν κατάλαβε ποτέ πλήρως τα κακά που εξαπέλυσε ούτε προσπάθησε να εκπαιδεύσει τις νέες γενιές για την τερατώδη φύση του κομμουνισμού. Αυτό που είναι εκπληκτικό είναι ότι ο Πάπας Πίος Θ΄ φαινόταν να προβλέπει αυτές τις φρικαλεότητες σχεδόν 70 χρόνια πριν εφαρμοστούν σε μεγάλη κλίμακα.
Ο Στάλιν δολοφόνησε περίπου 20 εκατομμύρια, μόνο και μόνο για να ξεπεραστεί από τον Μάο Τσετούνγκ, ο οποίος σκότωσε περίπου 45-65 εκατομμύρια κατά τη διάρκεια του λιμού τού «Μεγάλου Άλματος προς τα Εμπρός» (1958-1962) και των πολιτικών εκτελέσεων κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης (1966-1976). Η «Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού» (1997) εκτιμά ότι σχεδόν 100 εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώθηκαν από κομμουνιστικά καθεστώτα παγκοσμίως.
Με αξιοσημείωτη σαφήνεια, ο Πίος Θ΄ προειδοποίησε για το «σκοτεινό σχέδιο» των κομμουνιστών, οι οποίοι έκρυβαν την ιδεολογία τους με εκκλήσεις σε ευγενή χριστιανικά συναισθήματα — συμπεριλαμβανομένης της αγάπης για τους φτωχούς — για να αποκτήσουν δύναμη και ηθική νομιμότητα.
«… Μόλις παγιδεύσουν τον λαό με αυτή την ψευδεπίφαση της αρετής και τον κερδίσουν εντελώς με δόλο, ξερνούν το δηλητήριο των δογμάτων τους και βυθίζουν τους αιχμαλώτους τους σε κάθε είδους έγκλημα και κακία», έγραψε ο Πάπας. «Αφού παίρνουν απαλά τους αιχμαλώτους τους, τους δένουν απαλά και στη συνέχεια τους σκοτώνουν κρυφά».
Στο βιβλίο του «Ο Διάβολος και ο Καρλ Μαρξ», ο ιστορικός Πωλ Κένγκορ σημειώνει την απόκοσμα προφητική φύση των καταγγελιών του Πίου για τον κομμουνισμό.
«Αν ποτέ φαινόταν σαν ο άνθρωπος να κρατούσε μια κρυστάλλινη σφαίρα», έγραψε ο Κένγκορ για το «Qui Pluribus», «λίγες δηλώσεις ήταν τόσο αλάνθαστα προγνωστικές για το τι θα ακολουθούσε».
Όταν ο Πίος αναφέρεται στον κομμουνισμό ως ένα «σκοτεινό σχέδιο» που θα έκανε τους ανθρώπους να «προσπαθούν να διαφύγουν τρομοκρατημένοι», είναι δύσκολο να μην σκεφτεί κανείς θρησκευτικές διώξεις στην ΕΣΣΔ.
Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εκκαθάρισης του Στάλιν (1937–38), περισσότεροι από 100.000 ιερείς, μοναχοί και μοναχές εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν ή στάλθηκαν σε γκουλάγκ, συμπεριλαμβανομένου του Γιόζεφ Μιντζέντνυ (1892–1975), ενός Ούγγρου καρδιναλίου που το 1948 έγραψε ότι ο κομμουνισμός αντιβαίνει «στο πνεύμα της Εκκλησίας». Για αυτό το έγκλημα, ο Μιντζέντνυ συνελήφθη, βασανίστηκε και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη μετά από μια δίκη-παρωδία το 1949. (Απελευθερώθηκε το 1956 από μια μεταρρυθμιστική κυβέρνηση και κατέφυγε σε μια αμερικανική πρεσβεία στη Βουδαπέστη για τα επόμενα 15 χρόνια.)
Η διορατικότητα του Πίου αποδείχθηκε παράξενη επειδή αναγνώρισε την ηθική και πνευματική απάτη στην καρδιά του κομμουνισμού. Καταλάβαινε ότι δεν ήταν απλώς μια οικονομική απειλή, αλλά μια πνευματική απειλή που είχε σχεδιαστεί για να ανατρέψει την ηθική τάξη.
«… Ο κομμουνισμός καταργεί τις αιώνιες αλήθειες, καταργεί κάθε θρησκεία και κάθε ηθική», έγραψε ο Μαρξ επιδοκιμαστικά στο μανιφέστο του, «αντί να τις συγκροτήσει σε νέα βάση· επομένως, ενεργεί σε αντίθεση με κάθε ιστορική εμπειρία του παρελθόντος». Για να «εδραιώσει την αλήθεια αυτού του κόσμου», ο άνθρωπος πρέπει να απορρίψει όχι μόνο τον Θεό αλλά και όλες τις συμβάσεις, τις παραδόσεις και τα ήθη.
Αυτό ακριβώς έκανε ο Λένιν.
Οι σοβιετικές αρχές απαγόρευσαν τη θρησκευτική εκπαίδευση για τα παιδιά και τα ενθάρρυναν να καταγγέλλουν τους γονείς τους εάν έδειχναν σημάδια ιδεολογικής αμφιταλάντευσης. Στη θέση της παραδοσιακής ηθικής, ο Λένιν καθιέρωσε την «κομμουνιστική ηθική».
«Λέμε», είπε ο Λένιν, «ότι η ηθική είναι αυτή που χρησιμεύει για την καταστροφή της παλιάς και εκμεταλλευτικής κοινωνίας και για την ένωση όλων των εργαζομένων γύρω από το προλεταριάτο, το οποίο οικοδομεί μια νέα κομμουνιστική κοινωνία».
Αυτό το ηθικό πλαίσιο έπεισε τον Τρότσκι ότι η δολοφονία των παιδιών του Τσάρου ήταν ηθικά δικαιολογημένη. Οδήγησε σε μαζικές δολοφονίες και εκτεταμένες διώξεις της Εκκλησίας. Οι κομμουνιστές δημιούργησαν μια «αθεϊστική αυτοκρατορία» κατά τα λόγια του Σοβιετικού ιστορικού Έντουαρντ Ρατζίνσκι, μια αυτοκρατορία που επιδίωξε να αντικαταστήσει τον Θεό με το κράτος. Αυτό αποδείχθηκε από την καταστροφή εκατοντάδων ιερών εκκλησιών της Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένου του Καθεδρικού Ναού του Σωτήρος Χριστού στη Μόσχα, ο οποίος ανατινάχθηκε το 1931 για να δημιουργηθεί χώρος για το «Παλάτι των Σοβιέτ» του Στάλιν, μια κυβερνητική κατασκευή που στεφανωνόταν με ένα άγαλμα του Λένιν ύψους 100 μέτρων.
Το Παλάτι των Σοβιέτ ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1937 και θα ήταν η ψηλότερη κατασκευή στον κόσμο, αλλά με τον τυπικό κομμουνιστικό τρόπο, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Η παραγωγή σταμάτησε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και το χαλύβδινο πλαίσιο αποσυναρμολογήθηκε για χρήση στον πόλεμο. Μετά τον πόλεμο, ο χώρος μετατράπηκε σε δημόσια πισίνα, η οποία παρέμεινε μέχρι τη δεκαετία του 1990, όταν ο καθεδρικός ναός ξαναχτίστηκε στην αρχική του θέση.
Ένας ιστορικός Πάπας
Ο Πίος Θ΄ δεν ήταν ο μόνος πάπας που προειδοποίησε για τους κινδύνους του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού. Από τον Λέοντα ΙΓ΄ έως τον Πίο ΙΒ΄ και μετά, οι διάδοχοί του εξέδωσαν σαφείς και δυναμικές καταγγελίες της ιδεολογίας. Αλλά η ζωντανή γλώσσα και η πρώιμη διορατικότητα του Πίου Θ΄ τον ξεχώρισαν. Καταδίκασε τον κομμουνισμό όχι απλώς ως μια ελαττωματική οικονομική θεωρία, αλλά ως ένα ηθικό δηλητήριο που μεταμφιέζεται σε αρετή. Αυτή η ιδεολογία απειλούσε να διαφθείρει ψυχές και να διαλύσει την κοινωνική τάξη στον πυρήνα του δυτικού πολιτισμού.
Οι προειδοποιήσεις του, που γράφτηκαν δεκαετίες πριν από την Μπολσεβίκικη Επανάσταση, ενώ ο Καρλ Μαρξ συνέτασσε ακόμα το σκοτεινό κατηχητικό του, σήμερα διαβάζονται σαν προφητική καταγγελία του πιο αιματηρού δόγματος στην ανθρώπινη ιστορία.
Με το Βατικανό να πορεύεται με έναν νέο Ποντίφικα, ο οποίος αντικαθιστά έναν προοδευτικό Πάπα που χαρακτήρισε την κλιματική αλλαγή ως πνευματικό ζήτημα και υπερασπίστηκε τη [λεγόμενη] κοινωνική δικαιοσύνη, η κληρονομιά του Πίου Θ΄ μάς υπενθυμίζει ότι η γνήσια ανησυχία για τη δικαιοσύνη και τους φτωχούς πρέπει να βασίζεται στον Θεό και στην ηθική διαύγεια.
Του Jonathan Miltimore
Δημοσιεύτηκε αρχικά στο Ινστιτούτο Civitas
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
