Ένα ελάφι, πίνοντας από μια κρυστάλλινη πηγή, είδε τον εαυτό του να καθρεφτίζεται στο καθαρό νερό. Θαύμαζε πολύ τη χαριτωμένη καμάρα των κεράτων του, αλλά ντρεπόταν πολύ για τα αραχνιασμένα πόδια του.
«Πώς είναι δυνατόν», αναστέναξε, «να είμαι καταραμένος με τέτοια πόδια, όταν έχω ένα τόσο υπέροχο στέμμα».
Εκείνη τη στιγμή οσμίστηκε έναν πάνθηρα και αμέσως έφυγε τρέχοντας μέσα στο δάσος. Αλλά καθώς έτρεχε, τα φαρδιά του κέρατα πιάστηκαν στα κλαδιά των δέντρων και σύντομα ο πάνθηρας τον πρόλαβε. Τότε το ελάφι αντιλήφθηκε ότι τα πόδια για τα οποία τόσο ντρεπόταν θα τον είχαν σώσει, αν δεν υπήρχαν τα άχρηστα στολίδια στο κεφάλι του.
Συχνά υπερτιμούμε τα διακοσμητικά και περιφρονούμε τα χρήσιμα.
Ο μύθος αυτός αναπαράγεται από το βιβλίο «Ο Αίσωπος για παιδιά» (1919).
Ο Αίσωπος (περ. 620-564 π.Χ.) ήταν Έλληνας παραμυθάς που πιστώνεται έναν αριθμό μύθων που σήμερα είναι συλλογικά γνωστοί ως «Μύθοι του Αισώπου». Τα παραμύθια του, με την ηθική τους αξία, επηρέασαν επί μακρόν την κουλτούρα και τον πολιτισμό μας, συμβάλλοντας όχι μόνο στην εκπαίδευση και τη διαμόρφωση ηθικών χαρακτήρων των παιδιών, αλλά και, με την καθολική τους απήχηση, στον αυτοστοχασμό των ενηλίκων, οι οποίοι επέλεξαν να ασπαστούν τις αρετές ή να λάβουν υπόψη τους τις προειδοποιήσεις που κρύβονται μέσα τους.
Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
