Της Sina McCullough
Μετάφραση: Αλία Ζάε
Τα άσχημα βιώματα της παιδικής ηλικίας είναι ένας από τους πιο παραγνωρισμένους παράγοντες που συντελούν στην εμφάνιση χρόνιων ή αυτοάνοσων νοσημάτων. Πρόκειται για ανεπίλυτα τραύματα είτε σωματικά είτε διανοητικά είτε συναισθηματικά, όπως:
• Ο χωρισμός (ή το διαζύγιο) των γονέων
• Φυσική, σεξουαλική ή συναισθηματική κακοποίηση
• Διανοητική ασθένεια μέλους της οικογένειας
• Φυλάκιση ενός μέλους της οικογένειας
• Χρήση ουσιών από ένα μέλος της οικογένειας
• Οικονομικές δυσκολίες
• Στοχοποίηση και θυματοποίηση από άλλα παιδιά στο σχολείο
• Ασθένεια του παιδιού που απαιτεί νοσηλεία
Πολλές έρευνες συνδέουν τα παιδικά τραύματα με αυξημένες πιθανότητες εμφάνισης χρόνιων ή αυτοάνοσων νοσημάτων, ιδιαίτερα στις γυναίκες. Μεγαλύτερος αριθμός τραυμάτων σημαίνει και περισσότερες πιθανότητες νόσησης.
Παραδείγματος χάριν, έρευνα που διεξήχθη από τα Κέντρα Πρόληψης και Ελέγχου Ασθενειών [Centers for Disease Control and Prevention] σε 15.300 άντρες και γυναίκες, κατέληξε ότι σε περίπτωση που ένα άτομο έχει περισσότερα από δυο παιδικά τραύματα είναι πιθανότερο κατά :
• 100% να αναπτύξει ρευματικά
• 70% να αναπτύξει ένα αυτοάνοσο Th1, όπως διαβήτη τύπου Ι, σκλήρυνση κατά πλάκας, σύνδρομο Χασιμότο ή ψωρίαση
• 80% να αναπτύξει ένα αυτοάνοσο Th2, όπως ερυθηματώδη λύκο, ελκώδη κολίτιδα, άσθμα, αλλεργίες ή ευαισθησία σε χημικές ουσίες
Ένας λόγος που τα παιδικά τραύματα ευνοούν την εμφάνιση ασθενειών είναι ότι αναγκάζουν τον οργανισμό να είναι μονίμως σε κατάσταση εγρήγορσης. Ένα απλό παράδειγμα είναι το εξής: Αν, όταν περπατάτε στον δρόμο, εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά σας μια τίγρη, θα μπείτε αυτόματα σε κατάσταση εγρήγορσης. Αυτό σημαίνει ότι θα ενεργοποιηθεί το συμπαθητικό σας σύστημα, απελευθερώνοντας αδρεναλίνη, κορτιζόλη και άλλες ουσίες που βοηθούν το σώμα να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας επικίνδυνης κατάστασης, να τρέξει δηλαδή γρήγορα ή να παλέψει με την τίγρη.
Σε παρόμοιες καταστάσεις, η εγρήγορση είναι απολύτως απαραίτητη – πρόκειται για ζήτημα ζωής ή θανάτου. Αν όμως είμαστε σε εγρήγορση πολλές ώρες την ημέρα, είναι πολύ πιθανό να αρρωστήσουμε τελικά. Ίσως να μην αντιλαμβάνεται κάποιος ότι βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση – στο κάτω κάτω, πόσες τίγρεις συναντάμε στον δρόμο; Αλλά, η ύπαρξη μιας αληθινής τίγρης ή κάποιου άλλου είδους φυσικής πίεσης δεν είναι η μοναδική συνθήκη για να μπούμε σε εγρήγορση. Το ίδιο αποτέλεσμα προκαλούν και οι ειδήσεις. Σε βιοχημικό επίπεδο, η νοητική και η συναισθηματική πίεση που δεχόμαστε, ανεξαρτήτως της πηγής, λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο.
Όταν ένα παιδί αντιμετωπίζει μια απειλή – σωματική, νοητική ή συναισθηματική – συνήθως δεν μπορεί ούτε να παλέψει ούτε να τρέξει μακριά. Συνεπώς, η εσωτερική αντίδραση της εγρήγορσης δεν εκτονώνεται, αλλοιώνοντας τη φυσιολογία του οργανισμού του. Για παράδειγμα, τα παιδικά τραύματα επηρεάζουν το σύστημα υποθάλαμος-υπόφυση-αδρεναλίνη, κατεβάζοντας το όριο στρες του οργανισμού. Με άλλα λόγια, στρεσάρεστε πιο εύκολα. Οι βιολογικές αλλαγές που προκύπτουν στο σώμα μας όταν η μείωση του ορίου ανοχής του στρες γίνει μια χρόνια κατάσταση περιλαμβάνουν:
• Χρόνια φλεγμονή
• Αυξημένη παραγωγή ελεύθερων ριζών
• Υπερδιέγερση του συμπαθητικού νευρικού συστήματος
• Ορμονικές ανισορροπίες
• Εντερική δυσβίωση και σύνδρομο του διαρρέοντος εντέρου
Συνέπειες των παραπάνω αλλαγών μπορεί να είναι η ανάπτυξη ευαισθησίας σε χημικές ουσίες, χρόνιοι πόνοι, χρόνια κόπωση καθώς και ασθένειες όπως ο διαβήτης, ο καρκίνος και οι καρδιοπάθειες.
‘Όμως η σχέση των παιδικών τραυμάτων με τις ασθένειες έχει και τη θετική της πλευρά: δηλαδή, είναι δυνατόν θεραπεύοντας και ξεπερνώντας τα παιδικά τραύματα να θεραπευτούν και οι ασθένειες. Όπως ένας ασθενής μου, που διαγνώστηκε με λύκο. Αρχικά, αναγνωρίσαμε και αντιμετωπίσαμε τις φυσικές συνθήκες που πυροδοτούσαν το στρες του και ο λύκος παρουσίασε ύφεση. Για να επιτύχουμε ωστόσο πλήρη ίαση, προχωρήσαμε εξετάζοντας την πιθανότητα ο λύκος να οφείλεται σε ανεπίλυτα παιδικά τραύματα.
Αυτό που ανακαλύψαμε ήταν κατάλοιπα αρνητικών συναισθημάτων για τον πατέρα του, τα οποία στέκονταν εμπόδιο στη θεραπεία του. Ο πατέρας του είχε εμμονή με το να κάνει τα παιδιά του αθλητικούς τύπους. Όταν ο πελάτης μου δεν ανταποκρινόταν στο πατρικό πρότυπο, τιμωρούνταν – πάντα λεκτικά και ενίοτε και πρακτικά, με επιπλέον προπόνηση μετά από τον αγώνα. Για το παιδί, η κατάσταση αυτή σήμαινε «Δεν είμαι αρκετά καλός». Αυτή η πεποίθηση όχι μόνο τον συνόδευε σε όλη του την παιδική ηλικία, αλλά και μετά, στην ενηλικίωση. Μόλις τα αρνητικά συναισθήματα αναγνωρίστηκαν και άλλαξαν, εξαφανίστηκαν τόσο η παγιωμένη κακή αντίληψη για τον εαυτό του όσο και ο λύκος.
Η δημιουργία περιοριστικών απόψεων για τον εαυτό μας είναι χαρακτηριστική συνέπεια των παιδικών τραυμάτων και σημαντικός παράγοντας για την ανάπτυξη χρόνιων ασθενειών. Το «Δεν είμαι αρκετά καλός» είναι από τις πιο συνηθισμένες περιοριστικές αντιλήψεις, η οποία κατά βάθος σημαίνει ότι το άτομο δεν νιώθει να το αγαπούν. Για ένα παιδί, αυτό το συναίσθημα προκαλεί ανασφάλεια για τον εαυτό του και για τον κόσμο γενικά. Συνεπώς, ζει σε μια μόνιμη κατάσταση φόβου. Είναι συνεχώς σε επιφυλακή, περιμένοντας την επόμενη τίγρη.
Κατά τη γνώμη μου, η ρίζα των ασθενειών βρίσκεται στο αίσθημα του να μην αγαπιέται κανείς. Περνάμε τις ζωές μας νιώθοντας «ανεπαρκείς» και «μη αγαπητοί». Αυτή η αντίληψη σχηματίζεται στην παιδική ηλικία και μας ακολουθά μέχρι τον θάνατό μας.
Προσπαθώντας να καλύψουμε το κενό της αγάπης και αποδοχής που κουβαλάμε από τα παιδικά μας χρόνια, οι περισσότεροι από εμάς αναζητούμε την επιβεβαίωση και την έγκριση των άλλων, έστω και για λίγο. Πώς μπορούμε να σπάσουμε αυτό τον φαύλο κύκλο; Πώς μπορεί κανείς να αλλάξει την αίσθηση ότι δεν τον αγαπούν, ώστε να θεραπεύσει το παιδικό του τραύμα και να ξεπεράσει ή και να προλάβει ακόμα την εμφάνιση μιας ασθένειας;
Μαθαίνοντας να αγαπά τον εαυτό του
Όταν μαθαίνουμε να αγαπάμε και να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας γι’ αυτό ακριβώς που είμαστε, οι παλιές περιοριστικές αντιλήψεις καταρρέουν και συνειδητοποιούμε ότι αξίζουμε να αγαπηθούμε έτσι όπως είμαστε. Συνειδητοποιούμε ότι έχουμε μια εγγενή αξία ως ανθρώπινο ον. Μέσω αυτής της νέας κατανόησης, βλέπουμε υπό άλλο πρίσμα τα τραύματα τα οποία βιώσαμε και υπάρχουν ακόμα ζωντανά μέσα μας, καταφέρνοντας τελικά να απελευθερώσουμε τον θυμό, την ενοχή, την ντροπή και το άγχος που φέρουμε. Δεν ζούμε πια σε έναν τρομακτικό κόσμο, δεν φοβόμαστε ότι «δεν μας αγαπούν» κι ότι «δεν είμαστε αρκετά καλοί». Είμαστε καλοί. Τελικά, το συμπαθητικό σύστημα και η κατάσταση εγρήγορσης απενεργοποιούνται και ενεργοποιείται το παρασυμπαθητικό, που ρυθμίζει τη χαλάρωση και την επιδιόρθωση. Σε αυτό το στάδιο, οι ασθένειες εξασθενούν μέχρι που εξαφανίζονται. Οι τίγρεις του παρελθόντος έχουν δαμαστεί.
Δεν είναι τόσο εύκολο και απλό να αγαπήσουμε και να αποδεχτούμε τον εαυτό μας. Ένα χρήσιμο εργαλείο είναι ο καθρέφτης. Στεκόμαστε μπροστά από έναν καθρέφτη, κοιτάζουμε τον εαυτό μας στα μάτια και λέμε δυνατά: «Σε αγαπώ, … (το όνομά μας) και σε δέχομαι ακριβώς όπως είσαι».
Για πολλούς από εμάς, ο καθρέφτης είναι εχθρός μας. Κάθε φορά που κοιταζόμαστε μέσα του, επικρίνουμε τον εαυτό μας. Ο καθρέφτης μάς αποκαλύπτει αυτό που φοβόμαστε περισσότερο από όλα, αντανακλώντας κυρίως τα συναισθήματα που τρέφουμε για το άτομό μας και τη ζωή. Από την άλλη, αν του το επιτρέψουμε, μπορεί να μας δείξει και τα ζητήματα που χρειάζονται επίλυση, προκειμένου να απελευθερωθούμε από το παρελθόν. Μέσω του καθρέφτη, μπορούμε να αναπτύξουμε μια βαθιά, θεραπευτική σχέση με τον εαυτό μας, απαλλαγμένη από την ανάγκη για έξωθεν επιβεβαίωση και από τη συνεχή φυγή μακριά από τα τραύματα της παιδικής μας ηλικίας. Τελικά, θα φτάσουμε σε μια κατάσταση εσωτερικής χαράς και ευγνωμοσύνης εντελώς δικής μας, σταθερής και ακλόνητης, ανεξαρτήτως του αν έχει ήλιο ή συννεφιά.
Δοκιμάστε να αντιμετωπίσετε τον καθρέφτη για έναν μήνα. Ίσως στην αρχή να μην πιστεύετε τα λόγια που λέτε στο είδωλό σας. Θα έρθει όμως η μέρα, όπου αναπάντεχα, αντί να συναντήσετε εκεί μέσα τον γνωστό εχθρό, θα αντικρύσετε χαρούμενοι τον καλύτερό σας φίλο.
Η Δρ. Σίνα Μακ Κάλοου είναι δημιιουργός του «GO WILD: How I Reverse Chronic & Autoimmune Disease»1 («Ας τρελαθούμε: Πώς αντιστρέφονται τα χρόνια και αυτοάνοσα νοσήματα») και συγγραφέας του «Hands Off My Food!: How Government and Industry Have Corrupted Our Food and Easy Ways to Fight Back»2 και του «Beyond Labels: A Doctor and a Farmer Conquer Food Confusion One Bite at a Time»3. Έχει διδακτορικό στη Διατροφή από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια-Ντέηβις, έχει ειδικευτεί στη χρήση βοτάνων, έχει πιστοποιητικό άσκησης επαγγέλματος από τον Σύλλογο Χωρίς Γλουτένη και διδάσκει τα τρία παιδιά της κατ’ οίκον.
Τα άρθρα υγείας της Epoch Times έχουν καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν (ούτε και φιλοδοξούν) να υποκαταστήσουν την επαγγελματική ιατρική διάγνωση, θεραπεία και συμβουλή.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. «Ας τρελαθούμε: Πώς αντιστρέφονται τα χρόνια και αυτοάνοσα νοσήματα»
2. «Κάτω τα χέρια από το φαγητό μου! Πώς καταστρέφεται η τροφή από τις κυβερνήσεις και εύκολοι τρόποι αντιμετώπισης»
3. «Πέρα από τις ταμπέλες: Ένας γιατρός και ένας αγρότης νικούν τη διατροφική σύγχυση μπουκιά μπουκιά»
