Της Nina Nguyen
Μετάφραση: Αλία Ζάε
Διευθύντρια βρετανικού σχολείου, γνωστή για την αυστηρότητά της όσον αφορά την τήρηση των σχολικών κανόνων, υποστηρίζει ότι η προοδευτική διδασκαλία είναι καταστροφική για τα παιδιά, καθώς παρερμηνεύει τη συμπόνια ως παράλειψη τιμωρίας, ενώ παράλληλα φορτώνει τους δασκάλους με ‘λευκή’ ενοχή.
Η Κάθριν Μπάιρμπαλσινγκ [Katharine Birbalsingh, γεν. 1973], που αποκαλείται και «η πιο κακιά διευθύντρια της Αγγλίας», είπε σε ομιλία της στο Κέντρο Ανεξάρτητων Σπουδών στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας στις 15 Νοεμβρίου ότι σε Δυτικές κοινωνίες όπως αυτές της Αυστραλίας και της Βρετανίας «για να διδάξει κανείς τα παιδιά καλά, πρέπει να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο και να πάει ενάντια στο ρεύμα».
Η Μπάιρμπαλσινγκ, Τζαμαϊκανή Ινδο-Γουιανικής καταγωγής γεννημένη στη Νέα Ζηλανδία, αναφέρθηκε σε μια επίσκεψή της σε αυστραλιανό σχολείο όπου η πλειοψηφία των μαθητών ήταν Αβορίγινες. Εκεί είδε καθηγητές να παίζουν κιθάρα στην τάξη την ώρα του μαθήματος αντί να διδάσκουν, με τη δικαιολογία ότι «αυτά τα παιδιά δεν θα πετύχουν και τίποτα στη ζωή, ούτως ή άλλως».
«Ας διασκεδάσουμε λοιπόν τώρα που μπορούμε. Ας τραγουδήσουμε κι ας τα αφήσουμε να χαρούν τη ζωή», της είπαν.
Στον χαρακτηρισμό «κακιά», απαντά ότι κατά τη γνώμη της «αυτό που είναι πραγματικά κακό είναι το να αφήνεις ένα παιδί να τη γλιτώνει συνέχεια, χωρίς να υφίσταται ποτέ τις συνέπειες των πράξεών του:
»‘Δεν πειράζει που δεν έκανες την εργασία σου, δεν πειράζει που δεν μπορείς να κάτσεις ήσυχος στην καρέκλα. Στο κάτω κάτω, προέρχεσαι από φτωχό περιβάλλον. Γι’ αυτό θα σε συγχωρήσω και θα σε αφήσω να βγάλεις το σχολείο έτσι και θα τραγουδήσω μαζί σου μερικά τραγούδια αντί να σε πιέσω με τα Μαθηματικά και τη Γλώσσα.
»Κι όταν πάρεις το Απολυτήριό σου, θα είσαι επί της ουσίας αγράμματος και ανίκανος να φέρεις σε λογαριασμό τον εαυτό σου και μάλλον θα παραμείνεις έτσι για την υπόλοιπη ζωή σου’.
»Αυτό το θεωρούν συμπόνια, αλλά για εμένα αυτό είναι στην πραγματικότητα το κακό. Είναι απαραίτητο οι άνθρωποι να καταλάβουν ότι καλοσύνη, φροντίδα και αγάπη για τα παιδιά σημαίνει να μπορούμε να βάζουμε όρια.»
Η εκπαιδευτικός χαρακτήρισε τα παιδιά που προέρχονται από μειονοτικά και φτωχά περιβάλλοντα τα μεγαλύτερα θύματα της προοδευτικής διδασκαλίας, καθώς είναι ολωσδιόλου εξαρτημένα από το σχολείο και τους δασκάλους τους.
Αντίθετα, τα παιδιά που προέρχονται από λίγο ανώτερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα έχουν μεγαλύτερη φροντίδα από τους γονείς τους, που θα τα πάνε σε μουσεία το Σαββατοκύριακο ή στο θέατρο, θα ταξιδέψουν ή θα συζητούν μαζί τους για διάφορα θέματα που απασχολούν τα ίδια ή και την κοινωνία, καλύπτοντας έτσι το κενό που αφήνει η ελλιπής προσπάθεια των δασκάλων.
«Αν οι δάσκαλοι, νομίζοντας ότι είναι συμπονετικοί, αδυνατούν διαρκώς να διδάξουν στο παιδί να αναλαμβάνει τις ευθύνες του, τότε ουσιαστικά απογοητεύουν το παιδί και υπό μια έννοια το εγκαταλείπουν. Είναι πολύ πιο εύκολο μετά αυτό το παιδί να καταλήξει στη φυλακή, την πρόνοια ή σε κάποια αδιέξοδη δουλειά. Κι ύστερα λένε: ‘Μα ήταν φτωχοί. Τι άλλο μπορούσαν να κάνουν;’»
Έρευνες δείχνουν ότι στην Αυστραλία οι μαθητές έχουν προβληματική συμπεριφορά. Σύμφωνα με το Πρόγραμμα Διεθνούς Μαθητικής Αξιολόγησης (PISA) και τον κατάλογό του για το ζήτημα της πειθαρχίας, το σχολικό σύστημα της Αυστραλίας βρίσκεται σχεδόν τελευταίο στη βαθμολογία μαθητικής πειθαρχίας στην τάξη.
Δυο στους πέντε μαθητές παρατηρούν ότι οι συμμαθητές τους δεν ακούνε αυτά που λένε οι δάσκαλοι, ενώ σχεδόν το 50% δηλώνει ότι στα περισσότερα μαθήματα επικρατεί βαβούρα και αταξία.
Οι αξιολογήσεις της Αυστραλίας διολισθαίνουν εδώ και καιρό. Τα αποτελέσματα της PISA για το 2018 έδειξαν ότι οι αυστραλιανοί μαθητές έχουν μείνει μια σχολική χρονιά πίσω στα Μαθηματικά και σχεδόν μια ολόκληρη χρονιά πίσω στην Ανάγνωση και τη Φυσική, συγκρινόμενοι με αυτούς του 2000.
«Στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) δείχνουν ότι οι επιδόσεις των αυστραλιανών μαθητών, όταν αυτές συγκρίνονται τόσο με παλιότερες εγχώριες επιδόσεις όσο και με αυτές μαθητών άλλων χωρών, χειροτερεύουν σε μαθήματα όπως τα Μαθηματικά και η Ανάγνωση», είπε η Ντανιέλ Γουντ, Διευθύνουσα Σύμβουλος του Ινστιτούτου Γκράταν, στη Διάσκεψη Κορυφής για την Εργασία τον Σεπτέμβριο.
Οι Πολιτικές Ταυτότητας εμποδίζουν τους δασκάλους να ‘κάνουν το σωστό’
Μια άλλη παράμετρος που παρεμβαίνει στη στάση των δασκάλων απέναντι στα πιο φτωχά και έγχρωμα παιδιά είναι οι φυλετικές Πολιτικές Ταυτότητας.
Η Μπάιρμπαλσινγκ, ως έγχρωμη δασκάλα, δηλώνει ότι «δεν κουβαλά την ενοχή των λευκών για τα προνόμιά τους, η οποία τους εμποδίζει να αντιμετωπίσουν τα έγχρωμα παιδιά με τη δέουσα αυστηρότητα».
«Δεν τιμωρούν ένα μαύρο παιδί γιατί σκέφτονται, ίσως ασυνείδητα, ‘εγώ είμαι πλούσιος ή λευκός και επειδή νιώθω άβολα γι’ αυτό, δεν μπορώ να το τιμωρήσω».
Η εκπαιδευτικός παρακινεί τους συναδέλφους της να «δουν πέρα από την ενοχή που μπορεί να αισθάνονται». Υποστηρίζει ότι στην πραγματικότητα είναι πιο ρατσιστικό να μένει ατιμώρητο ένα παιδί, επειδή οι δάσκαλοι έχουν μάθει να νιώθουν αμήχανα για τα προνόμια που έχουν και που οφείλονται στην καταγωγή τους.
«Απογοητεύουμε τα παιδιά, μόνο και μόνο επειδή δεν αντέχουμε να κάνουμε το σωστό.»
Η συνολική επίδοση του Michaela Community School, του σχολείου που η Μπάιρμπαλσινγκ ίδρυσε στο Λονδίνο το 2014, στα Γενικά Πιστοποιητικά Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (GCSE) το 2022 – τα οποία μετρούν την πρόοδο του κάθε μαθητή στο Δημοτικό το Γυμνάσιο και το Λύκειο – δείχνει ότι οι μαθητές του Michaela πέτυχαν κατά μέσο όρο βαθμολογία κατά 2 μονάδες υψηλότερη από αυτήν που θα είχαν σε οποιοδήποτε άλλο σχολείο.
Σύμφωνα με την ίδια, οι κύριοι παράγοντες για την επιτυχία του σχολείου της είναι «οι παραδοσιακές αξίες, η παραδοσιακή πειθαρχία και η παραδοσιακή διδασκαλία».
«Κάθε χρόνο, στέλνουμε λίγους στο Κέιμπριτζ και την Οξφόρδη, αλλά πρόκειται για κάτι παραπάνω από αυτό. Έχουμε και παιδιά που θα γίνουν υδραυλικοί και κομμώτριες κλπ. Το σημαντικό είναι ότι όλα τα παιδιά μας έχουν μάθει να είναι συνεπή, να στέκονται και να κάθονται ίσια, να είναι υπεύθυνα με τα πράγματά τους και να λένε ‘Καλημέρα, Κύριε’ και ‘Καλησπέρα, Κυρία’.
»Περπατώντας στο διάδρομο του σχολείου είναι χαρούμενα και αυτή είναι η ουσία. Είναι χαρούμενα γιατί πετυχαίνουν πράγματα, γιατί μαθαίνουν να γνωρίζουν τον εαυτό τους και τις ικανότητές τους.»
«Έχει ενδιαφέρον να σκεφτούμε πόσοι άνθρωποι δεν θέλουν τα παιδιά τους να διδάσκονται την ευγένεια, την ευγνωμοσύνη, τη θυσία και την ευπρέπεια.
Το να απαιτούμε υπακοή και σεβασμό από ένα παιδί θεωρείται καταπίεση.
Πότε εγκατέλειψε η Αριστερά αυτές τις αρχές; Είναι λυπηρό.»
Interesting how many people don’t want kids taught kindness and gratitude, sacrifice and decency.
To expect obedience or respect from a child is considered oppressive.
Since when did the Left abandon these values?
So sad. pic.twitter.com/p042lmtOI9
— Katharine Birbalsingh (@Miss_Snuffy) December 8, 2022
«Ζητάμε από τα παιδιά να είναι ευγενικά. Περιμένουμε από αυτά να κάνουν μια επιπλέον προσπάθεια προκειμένου να βοηθήσουν κάποιον. Όταν στο κυλικείο ενός οποιουδήποτε άλλου σχολείου ένα παιδί ρίξει κάτω το φαγητό του, όλα τα υπόλοιπα αρχίζουν να φωνάζουν και να χτυπούν τα τραπέζια. Στο δικό μας σχολείο, τουλάχιστον πέντε ή έξι θα τρέξουν να το βοηθήσουν να το μαζέψει.»
Η Νίνα Νγκιουέν είναι δημοσιογράφος με έδρα το Σίδνεϋ. Καλύπτει τα νέα της Αυστραλίας, εστιάζοντας σε κοινωνικά και πολιτιστικά θέματα και σε ζητήματα ταυτότητας. Μιλά τα βιετναμέζικα με άνεση. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της στο: nina.nguyen@epochtimes.com.au.
