Σχολιασμός
«Στον νικητή πηγαίνουν τα λάφυρα,» είπε ο Γουίλιαμ Λ. Μάρσυ, Αμερικανός γερουσιαστής από την Νέα Υόρκη, το 1832. Υπερασπιζόταν την πρόσληψη φίλων της προεκλογικής εκστρατείας στην περίπτωση μιας εκλογικής νίκης. Αυτή η πρακτική μετά ονομάστηκε «το σύστημα λαφύρων,» λες και κάποιος το έκανε για να λειτουργεί έτσι.
Οι επιθέσεις κατά του ρητού άρχισαν και διήρκησαν για μισό αιώνα. Τότε ήρθε η «μεταρρύθμιση της δημόσιας υπηρεσίας» το 1883. Υποτίθεται ότι θα έκανε τους κυβερνητικούς υπαλλήλους αντικειμενικούς και θα τροφοδοτούσε ένα σύστημα έξυπνο και όχι γεμάτο με τους φίλους. Είχε σχεδιαστεί για να κάνει την κυβέρνηση—ειδικά στο εκτελεστικό τμήμα—μόνιμη.
Εκείνο τον καιρό, αυτό ίσως είχε νόημα. Η διαφθορά του παλαιού συστήματος ήταν γνωστή σε όλους. Η πάλη για κυβερνητικές δουλειές ήταν έντονη μετά από κάθε εκλογές. Αυτό ισχύει ακόμα σήμερα, έτσι δεν είναι ότι ο τερματισμός του συστήματος λαφύρων πραγματικά τερμάτισε και τα λάφυρα του συστήματος. Αυτό είναι ακόμα μαζί μας περισσότερο από ποτέ.
Αυτό που πραγματικά έκανε το νέο σύστημα ήταν να χτίσει γιγαντιαίες γραφειοκρατίες. Άρχισε με τον Μεγάλο Πόλεμο και τον φόρο εισοδήματος. Μεγάλωσε και μεγάλωσε εκθετικά σε μέγεθος κατά την διάρκεια της Νέας Συμφωνίας και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Ψυχρός Πόλεμος και η Μεγάλη Κοινωνία πρόσθεσαν ακόμα περισσότερο. Σε κάποιο αόριστο σημείο, ίσως πολύ νωρίς ή ίσως πιο πρόσφατα, το διοικητικό κράτος έγινε ισχυρότερο και με περισσότερο έλεγχο στις ζωές των μέσων Αμερικανών από το εκλεγμένο κράτος.
Αυτό το «κράτος εν κράτει» αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό χωρίς συνταγματική αμφισβήτηση ή πολλή νομική και νομοθετική αμφισβήτηση. Απλώς συνέχιζε να μεγαλώνει, καθώς οι άνθρωποι ένιωθαν ενστικτωδώς σε κάθε γενιά να έχουν όλο και λιγότερο έλεγχο των συστημάτων διακυβέρνησης. Θα ψήφιζαν νέους ηγέτες και θα «πέταγαν έξω τους αλήτες», αλλά οι νέοι ηγέτες δεν μπορούσαν να αποκτήσουν βάση στο σύστημα που επιδίωκαν να μεταρρυθμίσουν. Οι «αλήτες» είχαν μόνιμες δουλειές.
Το πρόβλημα με το νέο σύστημα που ξεκίνησε το 1883 είναι ότι εξάλειψε την πιο σημαντική πτυχή του «συστήματος λαφύρων». Δεν έχει να κάνει μόνο με το ποιον προσλαμβάνεις. Αφορά την ικανότητα αποστολής του προσωπικού από την προηγούμενη διοίκηση. Διαφορετικά, απλώς επιμένουν στις ίδιες πολιτικές, σταματούν την επικοινωνία της νέας κυβέρνησης και χρησιμοποιούν τις καλύτερες γνώσεις τους για τη διοικητική γραφειοκρατία για να ανατρέψουν την εισερχόμενη κυβέρνηση.
Αυτός αποδεικνύεται ότι είναι ο πραγματικός σκοπός της «μεταρρύθμισης των δημοσίων υπηρεσιών». Ήταν να οικοδομηθεί ένα αυξανόμενο και τελικά μαζικό σύστημα μόνιμης απασχόλησης που ανατρέπει τη δημοκρατία εκ των έσω. Εάν η νέα διοίκηση που εκλέγει ο λαός δεν έχει αποτελεσματικό έλεγχο στις υπηρεσίες και τους γραφειοκράτες μέσα σε αυτές, οι άνθρωποι που ψήφισαν χάνουν την εξουσία τους. Η δημοκρατία γίνεται απάτη.
Λυπάμαι που αναφέρω ότι αυτή φαίνεται να ήταν η μοίρα των περισσότερων Δυτικών Δημοκρατιών τα τελευταία 100 χρόνια. Αυτό ακούγεται σαν ακραίος ισχυρισμός. Αλλά είναι η αλήθεια. Αυτά τα «κράτη εντός του κράτους» έχουν γίνει η άρχουσα τάξη, που συχνά λειτουργούν σε παγκόσμιο επίπεδο, και ωστόσο ελάχιστα γίνονται αντιληπτά από τους ανθρώπους και τα μέσα ενημέρωσης. Πράγματι, αυτά τα βαθύτερα κράτη συνεργάζονται πολύ καλά με τα παλαιά μέσα ενημέρωσης για να τροφοδοτήσουν ιστορίες και να σταματήσουν αποτελεσματικά οποιαδήποτε θεμελιώδη μεταρρύθμιση. Αυτό συνεχίζεται για πολλές δεκαετίες.
Έψαξα στην επιστημονική βιβλιογραφία για να βρω πληροφορίες σχετικά με αυτήν την αξιοσημείωτη αποκάλυψη και έχω μείνει έκπληκτος με την έλλειψη κατανόησης που υπάρχει εκεί έξω. Ο Μάρρεϋ Ρόθμπαρντ ως ιστορικός είναι ένα από τα σπάνια παραδείγματα. Η εργασία του το 1995 «Γραφειοκρατία και Δημόσια Υπηρεσία στις Ηνωμένες Πολιτείες» είναι ένα από τα τελευταία έργα σοβαρής έρευνας που δημοσίευσε. Σαφέστατα, είναι το καλύτερο κομμάτι ιστορικής επιστήμης που έχει γραφτεί.
Δυστυχώς, το έργο τελειώνει στη δεκαετία του 1890 με εκφράσεις απόγνωσης από τους μεταρρυθμιστές, οι οποίοι είπαν όλοι ότι απέτυχαν. Ήθελαν οι ειδικοί να τρέξουν τα πράγματα με τρόπο που να απενεργοποιεί τις δημοκρατικές επιθυμίες του λαϊκιστικού όχλου. Αντίθετα, παγίωσαν όλες τις πολιτικές που μισούσαν περισσότερο και κατέληξαν σε ένα σύστημα που ήταν ακόμα χειρότερο.
Παρά τις διαμαρτυρίες τους, το σύστημα κράτησε γιατί, φυσικά, κανείς δεν ήξερε πώς να αποκαταστήσει το παλιό σύστημα των λαφύρων, το οποίο, όσο κακό κι αν ήταν, τουλάχιστον ήταν χτισμένο σε έναν μηχανισμό που επέτρεπε στο σύστημα να διορθωθεί. Όταν μια κυβέρνηση τα κάνει βασιλικά θάλασσα, η επόμενη κυβέρνηση θα εμφανιζόταν και θα εκκαθάριζε τις τάξεις της γραφειοκρατίας. Αυτό επέτρεπε στη δημοκρατία να αυτοδιορθωθεί.
Αλλά με το νέο σύστημα, δεν υπήρχε μηχανισμός για να ξεριζωθούν τα προβλήματα. Αντίθετα, συσσωρεύτηκαν το ένα πάνω στο άλλο, κυβέρνηση μετά από κυβέρνηση, χειροτερεύοντας χρόνο με το χρόνο. Αυτή είναι ουσιαστικά η περίληψη κάθε κυβέρνησης από τον Θίοντορ Ρούσβελτ μέχρι σήμερα. Κανείς δεν είχε βρει λύση στο πρόβλημα.
Τώρα έρχεται η κυβέρνηση Τραμπ στη δεύτερη θητεία της. Ηττημένοι από τη δημόσια υπηρεσία την πρώτη φορά, είχαν τέσσερα χρόνια για να σχεδιάσουν μια επιστροφή. Κύριο χαρακτηριστικό αυτού ήταν η απόλυτη αποφασιστικότητα να αποκατασταθεί η δημοκρατία και όχι το «κράτος εν κράτει». Με άλλα λόγια, η δεύτερη θητεία Τραμπ αποτελείται από την πρώτη εκλεγμένη κυβέρνηση σε περισσότερα από 100 χρόνια που είναι σοβαρά αποφασισμένη να είναι η κυβέρνηση.
Αυτό που συνέβη από τότε που εκλέχτηκε είναι η μεγαλύτερη και σίγουρα η πιο έξυπνη προσπάθεια στην ιστορία της βιομηχανοποιημένης δημοκρατίας για εκκαθάριση της μόνιμης δημόσιας υπηρεσίας. Η κυβέρνηση Τραμπ το έκανε αυτό προσφέροντας εξαγορές, αποδεκτές από ίσως το 5% των εργαζομένων. Στη συνέχεια στράφηκε στην εξάλειψη των συλλογικών διαπραγματεύσεων, απαλλάσσοντας τους εργαζόμενους από τη νομική υποχρέωση να πληρώνουν εισφορές στους εκμεταλλευτές τους. Μετά άρχισε να εξαλείφει ολόκληρα τμήματα και υπηρεσίες.
Γράφω την ημέρα που ο Ρόμπερτ Φ. Κέννεντυ Τζ. απέλυσε 20.000 ή περισσότερους εργαζόμενους από το Υπουργείο Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών, τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων και τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας. Είναι απλώς μια αρχή, αλλά υπέροχη. Αυτές οι καταγγελίες θα δεχθούν ενστάσεις φυσικά στα δικαστήρια. Το Ανώτατο Δικαστήριο θα πρέπει να αποφασίσει εάν και σε ποιο βαθμό ο πρόεδρος και οι διορισμένοι του υπάλληλοι έχουν πραγματικά εξουσία επί των εκτελεστικών υπηρεσιών και του προσωπικού τους.
Μπορεί να φαίνεται σαν μια ανόητη ερώτηση: Ο πρόεδρος διοικεί πραγματικά την εκτελεστική εξουσία; Παραδόξως, το Ανώτατο Δικαστήριο δεν έχει δώσει σαφή απάντηση. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό επειδή το «κράτος εντός του κράτους» αναπτύχθηκε και μεγάλωσε σε κοινή θέα, αλλά χωρίς καμία σημαντική πολιτική προσωπικότητα να είναι σε θέση να το αμφισβητήσει με οποιοδήποτε είδος σοβαρής δράσης.
Επιτέλους ήρθε η μέρα. Αυτό που έχει επιτύχει εδώ η κυβέρνηση Τραμπ θα μπορούσε, στην πραγματικότητα, να είναι για τους αιώνες. Ας ελπίσουμε ότι μόλις ξεκίνησαν τη διαδικασία. Τα «συστήματα λαφύρων» πρέπει να επανέλθουν, όχι επειδή είναι τέλεια, αλλά επειδή παρέχουν έναν μηχανισμό αυτοδιόρθωσης της δημοκρατίας. Η διαδικασία της μεταρρύθμισης ξεκίνησε επιτέλους και το λάθος σχεδόν 150 ετών μπορεί επιτέλους να διορθωθεί. Όπως έδειξε ο Μάρρεϋ Ρόθμπαρντ στο άρθρο του, οι αρχικοί μεταρρυθμιστές πιθανότατα θα επευφημούσαν τα αποτελέσματα.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν συμφωνούν απαραίτητα με την άποψη της Epoch Times.
