Σχολιασμός
«Προσαρμογή ή Θάνατος». Αυτό δεν είναι απλώς ένα κλισέ. Είναι μια θεμελιώδης αλήθεια της ανθρώπινης επιβίωσης. Η ασφάλεια — η ψυχολογική ανάγκη για σταθερότητα και προστασία — είναι δεύτερη μόνο μετά την τροφή και το νερό στην ιεραρχία του Μάσλοου. Ο πόλεμος απειλεί άμεσα αυτήν την ασφάλεια, επομένως η κατανόηση του πολέμου είναι απαραίτητη για τη διατήρηση της ειρήνης.
Ένα από τα παλαιότερα εργαλεία για την κατανόηση της φύσης του πολέμου είναι τα πολεμικά παιχνίδια ή ασκήσεις. Είναι, ουσιαστικά, μια πρόβα — μια πνευματική προσομοίωση που βοηθά τους ηγέτες να κατανοήσουν πολύπλοκες, υψηλού διακυβεύματος αποφάσεις πριν τεθούν σε κίνδυνο ζωές και εθνικοί πόροι. Αλλά ενώ η χρησιμότητά τους έχει επιμείνει, η μορφή τους δεν έχει εξελιχθεί αρκετά γρήγορα για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του σύγχρονου πεδίου μάχης.
Το πρόβλημα με τα σύγχρονα πολεμικά παιχνίδια
Τα πολεμικά παιχνίδια είναι απαραίτητα, αλλά πολύ συχνά είναι ξεπερασμένα, κακώς χρησιμοποιούμενα ή παρεξηγημένα. Σε ορισμένους αμυντικούς κύκλους, λειτουργούν ως κάτι περισσότερο από ένα στάδιο για προκατάληψη επιβεβαίωσης, όπου οι ανώτεροι ηγέτες αναζητούν επικύρωση για προκαταλήψεις αντί για γνώση νέων απειλών. Ακόμα χειρότερα, τα πολεμικά παιχνίδια συχνά παραμένουν παγιδευμένα σε αναλογικές μορφές: οι παίκτες μαζεύονται γύρω από χάρτες, μετακινούν μάρκες, κάνουν υποκειμενικές επιλογές και φαντάζονται τα υπόλοιπα.
Αυτό το παραδοσιακό μοντέλο υποθέτει ότι οι ανθρώπινες αποφάσεις βρίσκονται στην καρδιά της σύγκρουσης. Αυτό παραμένει αλήθεια. Αλλά το πεδίο της μάχης αλλάζει ραγδαία — και το ανθρώπινο στοιχείο δεν δρα πλέον μόνο του. Καθώς οι στρατοί βασίζονται όλο και περισσότερο σε μη επανδρωμένα συστήματα, αυτόνομες πλατφόρμες, και επιχειρήσεις που βασίζονται στην τεχνητή νοημοσύνη, η μέθοδος προσομοίωσης του πολέμου πρέπει να εξελιχθεί ανάλογα.
Για να προετοιμαστούν για πόλεμο το 2030, το ΝΑΤΟ και οι σύμμαχοί του δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά να βασίζονται σε μεθόδους πολεμικών παιχνιδιών από το 1980. Η επείγουσα ανάγκη εκσυγχρονισμού των πολεμικών παιχνιδιών δεν είναι επιλογή αλλά αναγκαιότητα για τη συλλογική μας ασφάλεια.
Η άνοδος του αλγοριθμικού πολέμου
Σκεφτείτε το εξής: ορισμένες προβλέψεις υποδηλώνουν ότι μέχρι τη δεκαετία του 2030, το ένα τρίτο των στρατών θα μπορούσε να αποτελείται από ρομποτικά συστήματα. Στην Ουκρανία, η παραγωγή μη επανδρωμένων αεροσκαφών τείνει να ξεπερνά τις 2,5 εκατομμύρια μονάδες ετησίως. Αυτό δεν είναι εικασία — ήδη αναδιαμορφώνει τον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου.
Σε έναν τέτοιο κόσμο, η ιδέα ενός πολεμικού παιχνιδιού που προσομοιώνει αποκλειστικά τη λήψη ανθρώπινων αποφάσεων είναι επικίνδυνα ατελής. Σμήνη αυτόνομων drones που εκτελούν τακτικές που βασίζονται σε αλγόριθμους αλλάζουν όχι μόνο τον χαρακτήρα του πολέμου αλλά και την ταχύτητα, την κλίμακα και την απρόβλεπτη φύση της μάχης. Η αφαίρεση αυτών των εξελίξεων χάνει εντελώς το νόημα. Ένα παιχνίδι χωρίς μηχανές είναι ένα παιχνίδι αποκομμένο από την πραγματικότητα.
Κρίσιμα, η ίδια η λήψη αποφάσεων αλλάζει. Ενώ οι ανώτεροι ηγέτες συνεχίζουν να στηρίζουν τη διαίσθησή τους σε εμπειρίες του παρελθόντος, η έρευνα δείχνει ότι η υπερβολική αυτοπεποίθηση αυξάνεται σε καταστάσεις που περιλαμβάνουν περισσότερη τύχη και ασάφεια. Το ένστικτο, όσο έμπειρο κι αν είναι, δεν θα επαρκεί όταν αντιμετωπίζει αλληλεπιδράσεις σε επίπεδο συστήματος μεταξύ χιλιάδων αυτόνομων πλατφορμών και αισθητήρων.
Η τεχνολογία ως καταλύτης, όχι ως δεκανίκι
Τα εργαλεία για τον εκσυγχρονισμό των πολεμικών παιχνιδιών υπάρχουν ήδη. Τα ψηφιακά περιβάλλοντα μπορούν πλέον να προσομοιώνουν τα πάντα, από την τοποθέτηση δυνάμεων έως τις ροές εφοδιαστικής και τη συμμόρφωση με τη νομοθεσία, με τους χρήστες να αλληλεπιδρούν μέσω φυσικής γλώσσας, φωνής, ή πληκτρολογίου. Αυτή η τεχνολογική πρόοδος προσφέρει μια ελπίδα για το μέλλον των πολεμικών παιχνιδιών, επιτρέποντας στους διοικητές να δοκιμάζουν στρατηγικές σε πραγματικό χρόνο και να παρακολουθούν κάθε απόφαση σε ένα ψηφιακό νήμα που μπορεί να αναπαραχθεί.
Αυτό δεν είναι επιστημονική φαντασία. Είναι ένα υποαξιοποιημένο επιστημονικό γεγονός.
Ωστόσο, πολλοί στο αμυντικό κατεστημένο προσκολλώνται σε στενούς ορισμούς των πολεμικών παιχνιδιών. Ένας κορυφαίος επαγγελματίας που συνδέεται με το Υπουργείο Άμυνας δήλωσε πρόσφατα: «Εάν οι παίκτες ή οι χορηγοί είναι καλύτερα εξοπλισμένοι στο τέλος του πολεμικού παιχνιδιού για να κάνουν τα πράγματα που πρέπει να κάνουν, τότε υπάρχει αξία. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία». Ένας άλλος απέρριψε εντελώς τη σημασία των αποτελεσμάτων, δηλώνοντας ότι «τα πολεμικά παιχνίδια αφορούν ιδέες, όχι γεγονότα».
Αυτή είναι μια επικίνδυνη νοοτροπία. Η στρατηγική μπορεί να βασίζεται σε ιδέες, αλλά η εκτέλεση ζει στα γεγονότα. Όπως προειδοποίησε ο Τσόρτσιλ, «Όσο όμορφη κι αν είναι η στρατηγική, θα πρέπει περιστασιακά να κοιτάς τα αποτελέσματα».
Προς έναν νέο ορισμό των πολεμικών παιχνιδιών
Οι προσδοκίες των διοικητών έχουν εξελιχθεί, ακόμη και αν τα εργαλεία δεν έχουν. Το 1945, ο Στρατηγός Αϊζενχάουερ μπορεί να είχε ζητήσει από το επιτελείο του μια απεικόνιση του εφοδιασμού του ευρωπαϊκού θεάτρου — που θα παρεχόταν με στυλό, χαρτί και καρφίτσες. Το 2025, ο Στρατηγός Καβόλι μπορεί να έκανε το ίδιο αίτημα — αλλά με την προσδοκία μιας ψηφιακής διεπαφής που προσφέρει δυναμικές ενημερώσεις, προβλέψεις ενισχυμένες με τεχνητή νοημοσύνη και επιχειρησιακή ανατροφοδότηση σε πραγματικό χρόνο.
Δυστυχώς, οι διοικητές της EUCOM και του ΝΑΤΟ εξακολουθούν να βασίζονται υπερβολικά σε αναλογικά εργαλεία. Αυτό που χρειάζονται είναι συστήματα υποστήριξης αποφάσεων ενσωματωμένα στη διαδικασία σχεδιασμού — όχι πρόσθετα ή δευτερεύουσες σκέψεις.
Αυτό απαιτεί έναν επαναπροσδιορισμό των πολεμικών παιχνιδιών.
Ένας νέος ορισμός
Τα πολεμικά παιχνίδια πρέπει να γίνονται κατανοητά όχι ως ένα παιχνίδι ανθρώπινης στρατηγικής, αλλά ως μια αυστηρή, αναπαραγώμενη μέθοδος εξερεύνησης των συγκρούσεων σε στρατηγικό, επιχειρησιακό, και τακτικό επίπεδο. Αυτό περιλαμβάνει ανθρώπινες αποφάσεις και αλληλεπιδράσεις σε επίπεδο συστήματος που διεξάγονται σε ένα συνθετικό ψηφιακό περιβάλλον.
Ένας προτεινόμενος νέος ορισμός: «Τα πολεμικά παιχνίδια αντιπροσωπεύουν ανθρώπινες ενέργειες και αλληλεπιδράσεις σε επίπεδο συστήματος σύγκρουσης ή ανταγωνισμού σε ένα συνθετικό περιβάλλον από το στρατηγικό έως το τακτικό επίπεδο».
Αυτός ο ορισμός γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ της γνώσης και του υπολογισμού, των ανθρώπων και των πλατφορμών, του ενστίκτου και της αλγοριθμικής ανατροφοδότησης. Λαμβάνει υπόψη τον αυξανόμενο ρόλο της αυτονομίας και της τεχνητής νοημοσύνης χωρίς να αποκλείει το απαραίτητο ανθρώπινο στοιχείο.
Τα διακυβεύματα
Τα πολεμικά παιχνίδια πρέπει να εξελίσσονται όχι μόνο επειδή μπορούν, αλλά επειδή πρέπει. Οι ορισμοί έχουν σημασία. Τα τρέχοντα μοντέλα δεν παρέχουν στους ηγέτες τη σαφήνεια που χρειάζονται για να σχεδιάσουν δομές δυνάμεων που είναι αποτελεσματικές, οικονομικά προσιτές και ευθυγραμμισμένες με τις μελλοντικές απειλές.
Η αποτυχία εκσυγχρονισμού των πολεμικών παιχνιδιών ενέχει τον κίνδυνο παραπληροφόρησης κρίσιμων αποφάσεων, σπατάλης πόρων και, το χειρότερο απ’ όλα, εσφαλμένης εκτίμησης της ίδιας της φύσης της επόμενης μάχης. Τα διακυβεύματα είναι υψηλά και το πεδίο της μάχης του 2030 δεν θα περιμένει το αναλογικό μυαλό να τα προλάβει.
Για να προετοιμαστούμε, πρέπει να προσομοιώσουμε τι ήταν ο πόλεμος και σε τι μετατρέπεται ο πόλεμος.
του S.L. Nelson
Από το RealClearWire
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμες του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
