Στην εποχή των αεροπλάνων, των δορυφορικών χαρτών και της άμεσης επικοινωνίας, μοιάζει αδιανόητο να υπάρχει σημείο στη Γη όπου δεν μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος. Κι όμως, παρ’ όλη την τεχνολογική πρόοδο, εξακολουθούν να υπάρχουν μέρη τόσο απομονωμένα ή επικίνδυνα που παραμένουν σχεδόν απροσπέλαστα.
Τα πιο δυσπρόσιτα μέρη του πλανήτη
Ένας χάρτης του 1914 απεικόνιζε τους χρόνους ταξιδιού από το Λονδίνο προς διάφορες περιοχές του κόσμου. Τότε, η Ευρώπη ήταν προσιτή σε λιγότερο από πέντε ημέρες, ενώ η διαδρομή προς το Σαν Φρανσίσκο διαρκούσε είκοσι ημέρες και προς το Σίδνεϋ σαράντα. Σήμερα, τα ίδια ταξίδια απαιτούν λίγες μόνο ώρες, χάρη στα αεροσκάφη μεγάλης εμβέλειας και τις σύγχρονες αερομεταφορές. Ωστόσο, υπάρχουν εξαιρέσεις που θυμίζουν τις πιο απομονωμένες γωνιές του παρελθόντος.
Το Πίτκαιρν, βρετανικό έδαφος στον νότιο Ειρηνικό, φιλοξενεί μόλις 49 κατοίκους και βρίσκεται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το πλησιέστερο κατοικημένο νησί. Δεν διαθέτει αεροδρόμιο και συνδέεται με τον υπόλοιπο κόσμο αποκλειστικά μέσω ενός πλοίου ανεφοδιασμού που φτάνει κάθε τρεις μήνες.
Για να φτάσει κανείς εκεί από το Λονδίνο, πρέπει να πετάξει αρχικά ως το Λος Άντζελες, έπειτα στην Ταϊτή και στη συνέχεια στο νησί Μανγκαρέβα – μια πτήση που πραγματοποιείται μόνο μία φορά την εβδομάδα. Από εκεί, τον περιμένουν άλλες 32 ώρες πλεύσης ως το Πίτκαιρν. Το συνολικό ταξίδι διαρκεί τουλάχιστον δυόμισι ημέρες.
Ακόμα πιο δυσπρόσιτα είναι τα Νησιά Κεργκελέν ή αλλιώς «Νησιά της Ερημιάς», που βρίσκονται 3.300 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Μαδαγασκάρης. Εκεί ζουν μόνο 50 έως 100 Γάλλοι επιστήμονες. Δεν υπάρχει αεροδρόμιο και η πρόσβαση γίνεται αποκλειστικά μέσω πλοίου που αναχωρεί από τη νήσο Ρεϋνιόν κάθε τρεις μήνες. Απαιτείται περίπου μία εβδομάδα ταξιδιού από το Λονδίνο για να φτάσει κανείς εκεί.
Η υψηλότερη κορυφή των νησιών, ύψους 1.850 μέτρων, έχει κατακτηθεί μόλις μία φορά – το 1960, από έναν πιλότο ελικοπτέρου.
Ανάμεσα στα πιο απομονωμένα μέρη του κόσμου βρίσκεται το όρος Σίντλεϋ, το ψηλότερο ηφαίστειο της Ανταρκτικής, ύψους 4.285 μέτρων. Βρίσκεται στη γη Μαρί Μπερντ – μια τεράστια περιοχή που δεν ανήκει σε καμία χώρα. Η πρώτη ανάβαση έγινε μόλις το 1990, και από τότε μόνο δύο αποστολές έχουν καταφέρει να φτάσουν στην κορυφή.
Ακόμη κι αν το Έβερεστ θεωρείται το υψηλότερο σημείο του πλανήτη, με 8.848 μέτρα υψόμετρο, δεν είναι το δυσκολότερο. Περίπου 4.000 άτομα έχουν φτάσει στην κορυφή του, αλλά περισσότεροι από 220 έχουν χάσει τη ζωή τους προσπαθώντας – ένας θάνατος ανά 20 ορειβάτες.
Το Κ2, το δεύτερο υψηλότερο βουνό της Γης (8.611 μέτρα), είναι ακόμη πιο επικίνδυνο: 300 επιτυχημένες αναβάσεις και 77 θάνατοι, δηλαδή ένας στους πέντε. Κανείς δεν έχει καταφέρει να το ανέβει τον χειμώνα. Όχι τυχαία, αποκαλείται «το Άγριο Βουνό». Ακόμη χειρότερη φήμη έχει η κορυφή Αναπούρνα, η δέκατη υψηλότερη στον κόσμο, με ποσοστό θνησιμότητας που φτάνει το 25% των προσπαθειών.
Υπάρχουν όμως και βουνά που δεν έχει πατήσει ποτέ άνθρωπος. Το Γκονγκάρ Πουένσουμ, ύψους 7.570 μέτρων, στο Μπουτάν, παραμένει το υψηλότερο «ανέγγιχτο» βουνό της Γης. Η ανάβαση έχει απαγορευτεί από την κυβέρνηση για θρησκευτικούς λόγους.
Το Μάσταγκ Τσις στο Πακιστάν, ύψους 7.453 μέτρων, επιτρέπεται θεωρητικά να κατακτηθεί, αλλά μόλις δύο αποστολές έχουν προσπαθήσει. Αν κάποιος αναζητά τη μεγαλύτερη πρόκληση που μπορεί να δοκιμάσει νόμιμα, αυτή είναι πιθανότατα η κορυφή του Μουστάγκ Τσις.
