SUGGESTED

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

 

Πίνακας περιεχομένων

Εισαγωγή

1. Ο στόχος του κομμουνισμού να καταργήσει την παραδοσιακή οικογένεια

2. Η προώθηση της ανηθικότητας από τον κομμουνισμό

3. Αρχικές προσπάθειες «σεξουαλικής απελευθέρωσης» υπό τον κομμουνισμό
α) Η σοβιετική θεωρία «Ποτήρι νερού»
β) «Σεξουαλική απελευθέρωση» στις κινεζικές «σοβιετικές περιοχές»

4. Πως ο κομμουνισμός καταστρέφει οικογένειες στην Δύση
α) Προώθηση «σεξουαλικής απελευθέρωσης»

 

Εισαγωγή

Η οικογένεια είναι ο θεμέλιος λίθος της ανθρώπινης κοινωνίας, που επιτρέπει όχι μόνο την ανατροφή παιδιών σε ένα σταθερό και ωφέλιμο περιβάλλον, αλλά επίσης και την μετάδοση της γνώσης μιας γενιάς στην επόμενη. Ο γάμος είναι ένας ιερός θεσμός που δόθηκε από το θείον για την ανθρωπότητα ώστε να δημιουργεί οικογένειες, και να διατηρεί την παραδοσιακή κληρονομιά και ηθική.

Σήμερα, η παραδοσιακή οικογένεια καταστρέφεται σταδιακά. Τα γραπτά του Καρλ Μαρξ και άλλων κομμουνιστών περιγράφουν την οικογένεια ως μια μορφή ιδιωτικής ιδιοκτησίας που πρέπει να καταργηθεί. Μαζί με την δίωξη θρησκείας και πνευματικής πίστης, τα κομμουνιστικά καθεστώτα βάζουν την αγάπη για το Κομμουνιστικό Κόμμα πάνω από την αγάπη ακόμα και για τους γονείς, τον σύζυγο, ή τα παιδιά, προτρέποντας τους ανθρώπους να παλέψουν ενάντια στους ίδιους τους συγγενείς τους.

Από την δεκαετία του 1960, μια πληθώρα αντιπαραδοσιακών κινημάτων, όπως ο μοντέρνος φεμινισμός, η σεξουαλική απελευθέρωση, και τα δικαιώματα ομοφυλοφίλων, κέρδισαν έδαφος στην Δύση. Ο θεσμός της οικογένειας χτυπήθηκε σκληρότερα από όλα. Υπό το σύνθημα της ισότητας και απελευθέρωσης — που υποστηρίζονται έμμεσα ή άμεσα από μοντέρνους νόμους, σχολικά προγράμματα, ακαδημαϊκή θεωρία, και οικονομικά μέτρα — αυτά τα κινήματα διαστρέφουν τους παραδοσιακούς δεσμούς μεταξύ των φύλων, διαφθείρουν τα παιδιά, και τραβούν την ανθρώπινη συμπεριφορά σε κατώτατα που δεν μπορούμε να φανταστούμε. Αυτή η τάση εμφανίστηκε στην αρχή του δεκάτου ενάτου αιώνα και είναι βαθιά εμποτισμένη με κομμουνιστικούς ιδεολογικούς παράγοντες. Ο Φρίντριχ Ένγκελς ήλπιζε για διαδεδομένη «χωρίς περιορισμούς σεξουαλική δραστηριότητα», που πρόκειται να διαλύσει τον παραδοσιακό γάμο και τελικά να εξαλείψει τον θεσμό της οικογένειας. [1]

Ο κομμουνισμός είναι πολύ επιδέξιος στις συνεχείς μεταλλάξεις και στην εξαπάτηση, που έχει οδηγήσει σε συνεχή σύγχυση για το τι ακριβώς οι άνθρωποι υποστηρίζουν όταν δέχονται τα μέτρα και τις ιδεολογίες του. Συν τω χρόνω, αποδέχονται τις υποβόσκουσες ιδέες του κομμουνισμού. Η τραγική κατάσταση σήμερα — η υποβάθμιση της παραδοσιακής οικογένειας και η σύγχυση του κόσμου για την πραγματική φύση αυτής της τάσης — είναι αποτέλεσμα προσεκτικού προγραμματισμού και της σταδιακής εφαρμογής του κομμουνισμού τα τελευταία διακόσια χρόνια.

Νόμοι που δημιουργήθηκαν και εφαρμόστηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες, έχουν δημιουργήσει πλημμύρα διαζυγίων και κατεστραμμένων οικογενειών. Την δεκαετία του ’50, περίπου 11 τοις εκατό των παιδιών στην Αμερική που γεννήθηκαν σε έγγαμη οικογένεια είδαν τους γονείς τους να χωρίζουν. Το 1970, ο αριθμός αυτός εκτοξεύτηκε στο 50 τοις εκατό. [2] Το 1956, λιγότερο από 5 τοις εκατό νεογέννητων στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαν γεννηθεί εκτός γάμου, σύμφωνα με τα Αμερικανικά Κέντρα Ελέγχου Νοσημάτων και Πρόληψης. Το 2016, ο αριθμός ήταν κοντά στο 40 τοις εκατό. [3][4]

Στις παραδοσιακές κοινωνίες τόσο σε Ανατολή όσο και στην Δύση, η αγνότητα στις σχέσεις μεταξύ αντρών και γυναικών θεωρείτο αρετή. Σήμερα, θεωρείται παλιομοδίτικη και καταπιεστική. Το προγαμιαίο σεξ και η ομοφυλοφιλία, που θεωρούνταν ντροπή και απαίσια για χιλιάδες χρόνια στις παραδοσιακές κοινωνίες, όχι μόνο όλο και περισσότερο ονομάζονται φυσιολογικά, αλλά μερικές φορές έμμεσα ή ρητά, προωθούνται από τους σημερινούς εκπαιδευτικούς και το δημόσιο σχολικό σύστημα. Τα παιδιά υπερσεξουαλικοποιούνται και εκτίθενται σε διεστραμμένες σεξουαλικές ιδέες και σε πορνογραφία σε όλο και μικρότερες ηλικίες. Όπως έχουν τα πράγματα, ο στόχος του κομμουνισμού να καταστρέψει την οικογένεια θα γίνει πραγματικότητα πολύ πριν πετύχει την αόριστη υπόσχεσή του για μια αταξική κοινωνία. Η καταστροφή της οικογένειας, μιας βασικής μονάδας της κοινωνικής σταθερότητας, σημαίνει επίσης την καταστροφή της παραδοσιακής ηθικής που καθιερώθηκε από το θείον και του ρόλου που έχει η οικογένεια στην ανατροφή της επόμενης γενιάς εντός ενός πλαισίου παραδοσιακού πολιτισμού.

1. Ο στόχος του κομμουνισμού να καταργήσει την παραδοσιακή οικογένεια

Στους παραδοσιακούς πολιτισμούς Ανατολής και Δύσης, ο γάμος είχε καθιερωθεί από το θείον και θεωρείτο ότι σχεδιάζεται από ανώτερες δυνάμεις. Από την στιγμή που δημιουργείται, ο δεσμός του γάμου δεν μπορούσε να σπάσει. Άντρες και γυναίκες δημιουργήθηκαν από το θείον, κατ’ εικόνα του, και ίσοι ενώπιόν του. Ταυτόχρονα, το θείον έκανε άντρες και γυναίκες διαφορετικούς και καθιέρωσε διαφορετικούς ρόλους για αυτούς σε οικογένεια και κοινωνία.

Στον παραδοσιακό πολιτισμό της Ανατολής, οι άντρες σχετίζονται με το γιανγκ της σχέσης γιν-γιανγκ, που συνδέεται συμβολικά με τον ήλιο και τον ουρανό. Αυτό απαιτεί να προσπαθούν συνεχώς να προοδεύουν και να επωμίζονται την ευθύνη της φροντίδας της οικογένειας. Οι γυναίκες ανήκουν στην γιν αρχή, που συνδέεται συμβολικά με την γη, πράγμα που σημαίνει ότι φέρουν και τρέφουν τα πάντα με μεγάλη αρετή. Θα πρέπει να είναι υποχωρητικές και να σκέφτονται τους άλλους, και έχουν το καθήκον να στηρίζουν τους συζύγους και να εκπαιδεύουν τα παιδιά τους. Μόνο όταν άντρες και γυναίκες εργάζονται καλά στους αντίστοιχους ρόλους τους, μπορούν το γιν και το γιανγκ να εναρμονιστούν και τα παιδιά να μεγαλώσουν και αναπτυχθούν με υγιή τρόπο.

Στην δυτική θρησκευτική παράδοση, οι γυναίκες είναι τα κόκκαλα των κοκκάλων των αντρών και η σάρκα της σάρκας τους. [5] Ένας άντρας θα πρέπει να αγαπά την γυναίκα του σαν να ήταν μέρος του σώματός του, και αν χρειάζεται, να θυσιαστεί για να την προστατεύσει. Μια γυναίκα θα πρέπει να συνεργάζεται και να βοηθάει τον άντρα της, κάνοντας το ζεύγος μια ολοκληρωμένη ενότητα. Οι άντρες έχουν την ευθύνη να δουλεύουν σκληρά και να βγάζουν τα προς το ζην για την υποστήριξη της οικογένειας, ενώ οι γυναίκες υποφέρουν κατά την γέννηση παιδιών. Όλα αυτά προέρχονται από τις διαφορετικές προπατορικές αμαρτίες που φέρουν οι άνθρωποι.

Τίποτα από αυτά δεν έχει σκοπό να υπαινιχθεί ότι οι άντρες είναι ανώτεροι των γυναικών σε ικανότητα ή ευφυία, καθώς άντρες και γυναίκες έχουν ταλέντα που εκδηλώνονται σε διοφορετικά χαρακτηριστικά. Προσπάθειες ισοπέδωσης των διαφορών μεταξύ των φύλων έρχονται σε αντίθεση με την κοινή λογική και αποτρέπουν άντρες και γυναίκες να εκδηλώσουν τις πλήρεις ικανότητές τους.

Οι οικογένειες έχουν τον ρόλο της μετάδοσης πιστεύω και ηθικής, διατηρώντας έτσι μια σταθερή και υγιή κοινωνία. Οι γονείς είναι οι πρώτοι δάσκαλοι στις ζωές των παιδιών. Αν τα παιδιά μπορούν να μάθουν τις παραδοσιακές αξίες όπως τον αλτρουισμό, ταπεινότητα, ευγνωμοσύνη, υπομονή, και άλλα από τις λέξεις και πράξεις των γονέων τους, θα ωφεληθούν για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Η παραδοσιακή συζυγική ζωή βοηθά άντρες και γυναίκες να αναπτυχθούν μαζί στην ηθική συμπεριφορά τους, καθώς απαιτεί από τους συζύγους, άντρες και γυναίκες, να ελέγχουν τα συναισθήματά τους και τις επιθυμίες, και να φέρονται στον άλλον σκεπτόμενοι για αυτόν και με ανεκτικότητα. Ο γάμος είναι θεμελιωδώς διαφορετικός από την απλή ρομαντική αγάπη. Τα ανθρώπινα συναισθήματα αλλάζουν εύκολα. Μια σχέση που μπορεί να δημιουργηθεί και να καταργηθεί κατά βούληση είναι μετά βίας διακριτή από μια απλή γνωριμία.

Σύμφωνα με τον κομμουνισμό όμως, το κύτταρο της οικογένειας είναι ένα εμπόδιο στην ανθρώπινη απελευθέρωση. Ο κλασικός κομμουνισμός θεωρεί τους οικονομικούς παράγοντες να είναι κρίσιμοι στον προσδιορισμό της διαμόρφωσης των οικογενειακών σχέσεων, και απαιτεί το ιδιωτικό οικογενειακό κύτταρο να επανστατικοποιηθεί σε μια μορφή δημόσιας ιδιοκτησίας.

Η «απελευθέρωση της ανθρωπότητας» είναι η φαντασιακή ψευδαίσθηση στην καρδιά της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Η κομμουνιστική σκέψη λέει πως η καταπίεση δεν είναι μόνο οικονομική και κοινωνική, αλλά είναι εμποτισμένη μέσα στον ίδιο τον πολιτισμό μιας κοινωνίας. Για τους κομμουνιστές, «απελευθέρωση» σημαίνει συνεπώς, την καταστροφή των πολιτισμικών μορφών που «επιβλήθηκαν» από την παραδοσιακή κοινωνική ηθική. Κατά την άποψή τους, η πατριαρχία της παραδοσιακής οικογενειακής δομής καταπιέζει τις γυναίκες, και η παραδοσιακή σεξουαλική ηθική καταπιέζει την ανθρώπινη φύση.

Οι σύγχρονες προερχόμενες από τον μαρξισμό θεωρίες, αναμεμειγμένες με φροϋδιανές ιδέες, βάζουν την σεξουαλική επιθυμία στο κέντρο των ερωτημάτων σχετικά με την οικογένεια. Το κοινό χαρακτηριστικό αυτών των δύο ιδεολογιών είναι η άρνησή τους της βασικής ανθρώπινης ηθικής, και η λατρείας τους του υλισμού και της επιθυμίας.

2. Η προώθηση της ανηθικότητας από τον κομμουνισμό

Ένας εκ των ιδεολογικών προπατόρων του Μαρξ ήταν ο Ουαλός σοσιαλιστής Ρόμπερτ Όουεν, γνωστός για την προσπάθειά του το 1825 να εφαρμόσει την ιδέα του μιας «ουτοπικής» κοινωνίας στην Νιου Χάρμονυ, Ιντιάνα. Το 1826, ο Όουεν είπε:

Τώρα ανακοινώνω, σε εσάς και στον κόσμο, ότι ο Άνθρωπος, μέχρι σήμερα, έχει υπάρξει, σε όλα τα μέρη της γης, σκλάβος σε μια Τριάδα των πιο τερατωδών κακών που θα μπορούσαν να συνδυαστούν για να προκαλέσουν νοητικό και σωματικό κακό επί ολόκληρης της φυλής του. Αναφέρομαι στην ιδιωτική, ή προσωπική ιδιοκτησία — περιέργα και παράλογα συστήματα θρησκείας — και στον γάμο, που βασίζεται στην ιδιωτική ιδιοκτησία σε συνδυασμό με κάποιο από αυτά τα παράλογα συστήματα θρησκειών. [6]

Ο Όουεν πέρασε λίγο χρόνο στην Νιου Χάρμονυ. Έφυγε το 1828, εγκαταλείποντας το σοσιαλιστικό του πείραμα. Αλλά οι ιδέες του είχαν μακροπρόθεσμη επιρροή.

Ένας άλλος ουτοπικός σοσιαλιστής με επιρροή στον κόσμο, ο Γάλλος φιλόσοφος Σαρλς Φουριέ, έδωσε μεγάλη έμπνευση στον Μαρξ και τους ακολούθους του. Η επιρροή των γραπτών του Φουριέ μπορεί να εντοπιστεί στην επανάσταση του 1848 και στην Κομμούνα του Παρισιού το 1871, και οι ιδέες του αργότερα εξαπλώθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχει σημασία, ότι ο Φουριέ είναι ο πρώτος φιλόσοφος που γνωρίζουμε πως χρησιμοποίησε το όνομα «φεμινισμός» («féminisme» στα Γαλλικά).

Στην ιδανική κομμουνιστική κοινωνία του Φουριέ (γνωστή ως φάλαγγες) η παραδοσιακή οικογένεια κατακρινόταν, και ανηθικότητες και όργια επιδοκιμάζονταν ως μια πλήρης απελευθέρωση των εσωτερικών ανθρώπινων ενστίκτων. Ανακοίνωσε επίσης ότι μια δίκαιη κοινωνία θα πρέπει να φροντίζει αυτούς που δεν βρίσκονται σε καλή σεξουαλική κατάσταση (όπως οι ηλικιωμένοι ή αυτοί που δέχονται αδιαφορία) ώστε να εξασφαλιστεί πως ο καθένας έχει το «δικαίωμα» στην σεξουαλική ικανοποίηση. Πίστεψε πως κάθε μορφή σεξουαλικής ικανοποίησης, συμπεριλαμβανομένου του σαδομαζοχισμού και ακόμα και της αιμομιξίας και κτηνοβασίας, θα πρέπει να επιτρέπεται εάν γίνεται χωρίς καταναγκασμό.

Η επιρροή των Όουεν και Φουριέ δημιούργησε δεκάδες κομμουνιστικές ουτοπικές κομμούνες στις Ηνωμένες Πολιτείες τον δέκατο ένατο αιώνα — αν και οι περισσότερες δεν διήρκησαν πολύ και κατέληξαν σε αποτυχία. Η πιο μακράς διάρκειας ήταν η Κομμούνα Ονέιντα, που είχε δημιουργηθεί στην βάση της θεωρίας του Φουριέ και κράτησε για τριαντατρία χρόνια. Η κομμούνα απέφευγε τον παραδοσιακό μονογαμικό γάμο και προωθοούσε την πολυγαμία, το ομαδικό σεξ, και την επιλεκτική αναπαραγωγή. Στο τέλος, ο ιδρυτής, Τζον Χάμφρεϋ Νόις, διέφυγε στον Καναδά για να αποφύγει ποινική δίωξη. Αν και η κομμούνα αναγκάστηκε να παρατήσει το μοίρασμα γυναικών, ο Νόις έγραψε αργότερα αρκετά βιβλία, ένα εκ των οποίων, η «Βίβλος κομμουνισμού», άρχισε μια ιδεολογία από μόνο του.

Οι θεωρητικές βάσεις του κομμουνισμού είναι συνδεδεμένες με την ανηθικότητα. Εξ αρχής, ο κομμουνισμός προέτρεψε τους ανθρώπους να παρατήσουν τις θεϊκές διδασκαλίες και να απορρίψουν την παράδοση, ανατρέποντας ηθικούς περιορισμούς και υποκύπτοντας σε ποταπές ορμές για χάρη της επανάστασης και της απελευθέρωσης. Σύμφωνα με την κομμουνιστική λογική, τα κοινωνικά προβλήματα που είχαν προκληθεί θεμελιωδώς από τον εκφυλισμό της ανθρώπινης ηθικής, μπορούν να αποδοθούν στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Ο κομμουνισμός οδηγεί τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι εάν η ιδιωτική ιδιοκτησία γίνει δημόσια, οι άνθρωποι δεν θα μαλώνουν για αυτήν. Όμως, ακόμα κι αν όλη η ιδιοκτησία μοιραζόταν, οι άνθρωποι μπορεί ακόμα να καβγάδιζαν για τις συζύγους τους. Συνεπώς, οι ουτοπικοί σοσιαλιστές προωθούν ανοιχτά την ανηθικότητα και τον «ελεύθερο έρωτα» ως απάντηση στην σεξουαλική επιθυμία.

Αυτοί οι κομμουνιστικοί «παράδεισοι» είτε κακολογούσαν ευθέως την παραδοσιακή οικογένεια, είτε προωθούσαν ένα σύστημα κοινών γυναικών, που προκάλεσε τις τοπικές κοινωνίες, εκκλησίες, και κυβερνήσεις να τους δουν ως έναν αντίπαλο της παραδοσιακής ηθικής και τρόπων και να αναλάβουν δράση για να τους καταστείλουν.

Η αποτυχία των ουτοπικών κομμούνων δίδαξε στον Μαρξ και Ένγκελς ένα μάθημα: Δεν ήταν ακόμα η ώρα για ανοιχτή προώθηση των έτσι αποκαλούμενων «κοινοτήτων γυναικών» που αναφέρονταν στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Αν και ο στόχος τους της εξάλειψης της οικογένειας δεν άλλαξε, υιοθέτησαν μια πιο κρυφή προσσέγιση: την επίθεση στον γάμο ως σε ένα όργανο καταπίεσης.

Μετά τον θάνατο του Μαρξ, ο Ένγκελς εξέδωσε το βιβλίο «Η προέλευση της οικογένειας, ιδιωτικής ιδιοκτησίας, και του κράτους», υπό το φως των ερευνών του Λιούις Χ. Μόργκαν, ώστε να συμπληρώσει την θεωρία του Μαρξ για την οικογένεια και να μιλήσει περαιτέρω για την μαρξιανή θεώρηση του γάμου: «[Η εμφάνιση της μονογαμίας] βασίζεται στην ανωτερότητα του άντρα, και ο σκοπός της είναι να παράγει παιδιά χωρίς αμφιβολία για το ποιος είναι ο πατέρας τους. Αυτή η έλλειψη αμφιβολίας απαιτείται διότι αυτά τα παιδιά πρόκειται αργότερα να κληρονομήσουν την περιουσία του πατέρα τους. Ξεχωρίζει από τον γάμο ζευγαρώματος από την πολύ μεγαλύτερη ισχύ του γαμήλιο δεσμού, που δεν μπορεί πλέον να καταλυθεί με την επιθυμία οποιουδήποτε μέλους. Ως κανόνας, σήμερα μόνο ο άντρας μπορεί να τον καταλύσει, και να αφήσει την γυναίκα του.» [7]

Ο Ένγκελς είπε ότι η μονογαμία βασιζόταν στην ιδιωτική ιδιοκτησία, και ότι μόλις όλη η ιδιοκτησία διαμοιραστεί, θα υπάρξει ένα καινούριο μοντέλο γάμου που βασίζεται απολύτως στην «σεξουαλική αγάπη». Καυχήθηκε ότι σε μια κομμουνιστική κοινωνία, η ιδιωτική ιδιοκτησία θα γινόταν δημόσια, οι δουλειές του σπιτιού θα γίνονταν από επαγγελματίες, και δεν θα υπήρχε ανάγκη ανησυχίας για την ανατροφή των παιδιών καθώς η ανατροφή παιδιών και η εκπαίδευση θα ήταν ευθύνη του κράτους. Έγραψε: «Αυτό αφαιρεί όλη την πίεση για τις ‘επιπτώσεις’, που σήμερα είναι ο πιο βασικός κοινωνικός — ηθικός όσο και οικονομικός — παράγοντας που αποτρέπει ένα κορίτσι από το να δοθεί πλήρως στον άντρα που αγαπάει. Δεν θα επαρκούσε αυτό για να επιφέρει την σταδιακή ανάπτυξη της χωρίς περιορισμούς σεξουαλικής δραστηριότητας και μαζί με αυτήν μια πιο ανεκτική κοινή γνώμη σχετικά με την τιμή μιας νέας και την ντροπή μιας γυναίκας;» [8]

Όπως και με τις οικονομικές θεωρίες τους, η κοινωνική ιδεολογία των Μαρξ και Ένγκελς δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί στην πράξη. Τα συναισθήματα δεν είναι σταθερά, κάποιος μπορεί να αγαπάει κάποιον σήμερα και κάποιον άλλον αύριο. Χωρίς τους παραδοσιακούς τρόπους γνωριμίας και γάμου, το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι σεξουαλική ανηθικότητα και η κατάρρευση της κοινωνικής τάξης. Όπως και οι ουτοπικές κομμούνες που αναφέρθηκαν παραπάνω, το σοβιετικό και κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς είχαν κάνει αρχικά προσπάθειες να εφαρμόσουν το μαρξιστικό δόγμα για την οικογένεια, και κατέληξαν σε πλήρη αποτυχία και γρήγορα καταργήθηκαν.

Η σχέση μεταξύ αντρόγυνου δεν είναι πάντα ομαλή. Ο όρκος «μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος» κατά την διάρκεια ενός παραδοσιακού γάμου είναι ένας όρκος προς τον Θεό. Επίσης αντιπροσωπεύει την ιδέα ότι και τα δύο μέρη είναι έτοιμα να αντιμετωπίσουν και να υπερνικήσουν μαζί τις δυσκολίες. Αυτό που διατηρεί έναν γάμο δεν είναι απλώς το συναίσθημα και το πως νιώθει κάποιος, αλλά επίσης μια αίσθηση ευθύνης. Η συμπεριφορά προς το έτερον ήμισυ, όπως και προς τα παιδιά και την εκτεταμένη οικογένεια, με φροντίδα, μεταμορφώνει το αντρόγυνο σε ώριμο άντρα και ώριμη γυναίκα, με μια αίσθηση ηθικής και κοινωνικής ευθύνης.

Αυτό που προώθησαν οι Μαρξ και Ένγκελς, ασχέτως του περιτυλίγματος που του έβαλαν με λέξεις όπως «ελευθερία», «απελευθέρωση», και «αγάπη», ήταν στην πραγματικότητα απλώς μια παραίτηση από την προσωπική ηθική ευθύνη και άφεση στην επιθυμία.

Οι περισσότεροι ήταν ακόμα θρησκευόμενοι την εποχή των Φουριέ και Μαρξ, συνεπώς καταλάβαιναν τις ανοιχτές προσπάθειες προώθησης σεξουαλικής ανηθικότητας. Όμως, κατά τον εικοστό αιώνα και μετά, ο ίδιος ο Μαρξ δεν θα μπορούσε να φανταστεί το τι θα έκαναν οι άνθρωποι για να υιοθετήσουν το σεξουαλικό χάος της μαρξιστικής σκέψης και να βάλουν σε πράξη την καταστροφή οικογένειας και γάμου.

3. Αρχικές προσπάθειες για σεξουαλική απελευθέρωση υπό τον κομμουνισμό

Καταπιεστικά σοσιαλιστικά καθεστώτα συχνά φέρνουν στον νου αυστηρό κοινωνικό συντηρητισμό, όπως για τους ρόλους των φύλων και τους νόμους για τον γάμο, που μοιάζουν τελείως άσχετα με τον δυτικό αριστερό προοδευτισμό. Παρ΄ όλα αυτά, τέτοιες κυβερνητικές στρατηγικές δεν γεννήθηκαν από μια επιθυμία διατήρησης του παραδοσιακού πολιτισμού και ηθικής, αλλά υπάρχουν μόνο στην βάση της επιθυμίας του κομμουνιστικού καθεστώτος να μετατρέψει την αγάπη και την οικογένεια σε όργανα της κρατικής εξουσίας. Στις αρχές της κομμουνιστικής εξουσίας σε χώρες όπως η Ρωσία και Κίνα, οι επικεφαλής του Κόμματος προσπάθησαν να εφαρμόσουν ολόκληρο το μαρξιστικό πρόγραμμα ταυτόχρονα, μαζί με καταστροφικά πειράματα σεξουαλικής απελευθέρωσης.

Όπως περιγράφηκε προηγουμένως, το σεξουαλικό χάος είναι ένα εγγενές χαρακτηριστικό της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Ο Μαρξ πιστεύεται πως βίασε την οικιακή βοηθό του σπιτιού που διέμενε. Έδωσε στον Ένγκελς να μεγαλώσει το παιδί που προέκυψε. Ο Ένγκελς συζούσε με δύο αδελφές. Ο Λένιν είχε εξωσυζυγικές σχέσεις για χρόνια και κόλλησε σύφιλη από πόρνες. Ο Στάλιν είναι γνωστό ότι εκμεταλλεύτηκε γυναίκες άλλων.

Αφότου οι Μπολσεβίκοι υφάρπαξαν την εξουσία και ίδρυσαν την Σοβιετική Ένωση, άρχισαν την πρακτική να μοιράζονται τις γυναίκες τους. Η Σοβιετική Ένωση εκείνο τον καιρό μπορούσε να θεωρηθεί ο πρωτοπόρος της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Το 1990, ένα χρόνο πριν την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, το κρατικό ρωσικό περιοδικό Ροντίνα εξέδωσε άρθρο που έλεγε περιληπτικά για το φαινόμενο του μοιράσματος συζύγων κατά την αρχική σοβιετική εξουσία. Το άρθρο περιέγραψε τις προσωπικές ζωές των σοβιετικών επικεφαλής Λέον Τρότσκυ, Νικολάι Μπουχάριν, Αλεξάντρα Κολλοντάι, και άλλων, λέγοντας ότι ήταν τόσο «χωρίς σκέψη όπως τα σκυλιά» στις σεξουαλικές τους δραστηριότητες. Από το 1904 ακόμα, ο Λένιν είχε γράψει: «Η λαγνεία μπορεί να απελευθερώσει την ενέργεια του πνεύματος. Όχι για ψευτοοικογενειακές αξίες, αλλά για την νίκη του σοσιαλισμού πρέπει αυτή η θρόμβωση να εξαλειφθεί.» [9]

Σε συνέδριο του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος, ο Τρότσκυ πρότεινε ότι μόλις οι Μπολσεβίκοι έπαιρναν την εξουσία, νέες θεμελιώδεις αρχές σεξουαλικών σχέσεων θα έπρεπε να καταγραφούν. Η κομμουνιστική θεωρία απαιτεί την καταστροφή της οικογένειας και την μετάβαση σε μια περίοδο ασύστολης ικανοποίησης των σεξουαλικών επιθυμιών. Ο Τρότσκυ είπε επίσης ότι η ευθύνη για την εκπαίδευση των παιδιών θα πρέπει να δίνεται ολοκληρωτικά στο κράτος.

Σε γράμμα του στον Λένιν το 1911, ο Τρότσκυ έγραψε: «Χωρίς αμφιβολία, η σεξουαλική καταπίεση είναι ο κύριος τρόπος για την σκλαβιά κάποιου. Ενώ μια τέτοια καταπίεση υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρχει πραγματική ελευθερία. Η οικογένεια, σαν ένας μπουρζουά θεσμός, έχει τελειώσει την ζωή της. Χρειάζεται να μιλήσουμε περισσότερο για αυτό στους εργάτες.»

Ο Λένιν απάντησε: «Και όχι μόνο η οικογένεια. Όλοι οι περιορισμοί σχετικά με την σεξουαλικότητα πρέπει να καταργηθούν. … Έχουμε κάτι να μάθουμε από τις σουφραζέτες: Ακόμα και η απαγόρευση της ομοφυλοφιλίας πρέπει να σταματήσει.» [10]

α) Η σοβιετική θεωρία «Ποτήρι νερού»

Αφότου οι Μπολσεβίκοι υφάρπαξαν την εξουσία, ο Λένιν εξέδωσε μια σειρά κανόνων που καταργούσαν τον γάμο και αποποινικοποιούσαν την ομοφυλοφιλία. Εκείνο τον καιρό, υπήρχε επίσης το σύνθημα «Τέλος η ντροπή!» Αυτό ήταν μέρος της προσπάθειας των Μπολσεβίκων να δημιουργήσουν τον «νέο άνθρωπο» της σοσιαλιστικής ιδεολογίας. Μερικές φορές ακόλουθοι έβγαιναν στους δρόμους γυμνοί, φωνάζοντας συνθήματα όπως «Η ντροπή είναι στο μπουρζουά παρελθόν των σοβιετικών ανθρώπων». [11]

Στις αρχές της δεκαετίας 1920, η πρώην Κομισάριος του Λαού για Κοινωνική Πρόνοια Αλεξάντρα Κολλοντάι, έκανε δημοφιλή την θεωρία «ποτήρι νερού» για την σεξουαλικότητα. Η Κολλοντάι ήταν μια επαναστάτρια από παραδοσιακή οικογένεια που μπήκε με προσπάθεια στο μπολσεβίκικο κόμμα ψάχνοντας για την «γυναικεία απελευθέρωση». Το «ποτήρι νερού» παραπέμπει στην σεξουαλική ακολασία. Η θεωρία έλεγε ότι σε μια κομμουνιστική κοινωνία, η ικανοποίηση της σεξουαλικής επιθυμίας θα έπρεπε να είναι τόσο φυσιολογική και εύκολη όσο το να πίνεις ένα ποτήρι νερό. Η ιδέα διαδόθηκε στους εργάτες εργοστασίων και ειδικά στους έφηβους μαθητές.

«Η τρέχουσα ηθική των νέων μας είναι περιληπτικά η εξής», η γνωστή κομμουνίστρια Μαντάμ Σμίντοβιτς έγραψε στην εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Πράβντα τον Μάρτιο 1925. «Κάθε μέλος, ακόμα και ανήλικο, της Κομμουνιστικής Ένωσης Νεολαίας και κάθε μαθητής του Ράφμπακ [σχολείο εκπαίδευσης του Κομμουνιστικού Κόμματος] έχει το δικαίωμα να ικανοποιεί την σεξουαλική του επιθυμία. Αυτή η ιδέα έχει γίνει αξίωμα, και η αποχή θεωρείται μια μπουρζουά έννοια. Αν ένας άντρας έχει λαγνεία για ένα νεαρό κορίτσι, είτε είναι φοιτήτρια, εργάτρια, ή ακόμα και μαθήτρια, τότε το κορίτσι πρέπει να υπακούσει στην λαγνεία του. Αλλιώς, θα θεωρηθεί μια μπουρζουά κόρη, ανάξια να αποκαλείται πραγματική κομμουνίστρια». [12]

Το διαζύγιο επίσης άρχισε να θεωρείται φυσιολογικό και διαδεδομένο. «Τα διαζύγια εκτοξεύτηκαν σε επίπεδα άγνωστα στην ανθρώπινη ιστορία. Κοντολογίς, μοιάζει σαν όλοι στην Μόσχα να πήραν διαζύγιο», έγραψε ο καθηγητής Πωλ Κένγκορ στο βιβλίο του 2015 Takedown: From Communists to Progressives, How the Left Has Sabotaged Family and Marriage, (Από τους κομμουνιστές στους προοδευτικούς, Πως η αριστερά έχει καταστρέψει οικογένεια και γάμο). [13] Το 1926, το αμερικανικό περιοδικό Atlantic εξέδωσε άρθρο για την πρωτόγνωρη κατάσταση στην ΕΣΣΔ, με τίτλο, «Η ρωσική προσπάθεια για την κατάργηση του γάμου».

Το φαινόμενο των «Σουηδικών οικογενειών» — που δεν έχει τίποτα να κάνει με την Σουηδία, αλλά αναφέρεται σε μια μεγάλη ομάδα αντρών και γυναικών που ζουν μαζί και έχουν σεξουαλική δραστηριότητα χωρίς δεσμεύσεις— επίσης εμφανίστηκε εκείνη την περίοδο της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Αυτό άνοιξε τις πόρτες για ανηθικότητα, βιασμούς, κατεστραμμένες οικογένειες, σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, και άλλα συμπτώματα ηθικής κατάρρευσης. [14]

Μετά την επέκταση των σοσιαλιστικών κομμούνων, αυτές οι «Σουηδικές οικογένειες» εξαπλώθηκαν σε όλη την Σοβιετική Ένωση. Αυτό έγινε γνωστό ως «δήμευση» ή «σοσιαλιστικοποίηση» των γυναικών. Οι σοσιαλίστριες στο Γεκατερίνμπουργκ του 1918 είναι ένα λυπηρό παράδειγμα: Αφότου οι Μπολσεβίκοι πήραν την πόλη, εξέδωσαν εντολή ότι οι νέες γυναίκες μεταξύ των ηλικιών δεκαέξι και εικοσιπέντε πρέπει να «σοσιαλιστικοποιηθούν». Ένας άγνωστος αριθμός γυναικών μεταφέρθηκε έτσι σε στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού και πολιτικούς αξιωματούχους για να «σοσιαλιστοποιηθεί». [15]

Σε συζήτηση με την φεμινίστρια ακτιβίστρια Κλάρα Ζέτκιν το 1921, ο Λένιν κατηγόρησε την θεωρία «ποτήρι νερού», αποκαλώντας την αντιμαρξιστική και αντικοινωνική. [16] Ο λόγος ήταν ότι η σεξουαλική απελευθέρωση είχε φέρει ένα ανεπιθύμητο υποπροϊόν: μια πλημμύρα παιδιών που δεν τα ήθελαν, πολλά από τα οποία παρατήθηκαν. Οι Μπολσεβίκοι έκαναν πιο αυστηρή την στρατηγική τους για το σεξ στα τέλη της δεκαετίας του 1920.

Τα χρόνια μετά τον θάνατο του Λένιν είδαν ως εκ τούτου το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης να καταστέλλει την σεξουαλική άδεια που είχε προηγουμένως προωθήσει και μερικές φορές είχε κάνει υποχρεωτική. Μαζί με αναρίθμητους άλλους ιδεαλιστές πιστούς στο επαναστατικό πρόγραμμα, πολλοί κομμουνιστές που είχαν προωθήσει έντονα τον ελεύθερο έρωτα και την ομοφυλοφιλία, κατέληξαν στα Γκουλάγκ του Στάλιν. Οι σοβιετικές γυναίκες έπρεπε να συνεχίσουν τους παραδοσιακούς τους ρόλους ως μητέρες, να παράγουν περισσότερα παιδιά, και να τα μεγαλώσουν ώστε να υπηρετούν το Κομμουνιστικό Κόμμα.

β) Σεξουαλική απελευθέρωση στις κινεζικές «σοβιετικές περιοχές»

Η κατάσταση τον καιρό των πρώτων χρόνων του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ) ήταν παρόμοια με αυτήν στην Σοβιετική Ένωση. Τα κομμουνιστικά κόμματα είναι όλα ποικιλίες δηλητηριωδών καρπών από το ίδιο δέντρο. Ο Τσεν Ντουσιού, ένας από τους πρώτους κομμουνιστές επικεφαλής, ήταν γνωστός για την ανήθικη προσωπική ζωή του. Σύμφωνα με τα ημερολόγια των τροτσκιστών επικεφαλής Τζενγκ Τσαολίν και Τσεν Μπίλαν, κομμουνιστές όπως ο Τσου Τσιουμπάι, Τσάι Χοσέν, Τζανγκ Τάιλεϊ, Σιανγκ Τζίνγκγιου, και Πανγκ Σουτζί, όλοι είχαν κάπως μπερδεμένες σεξουαλικές ιστορίες, και η συμπεριφορά τους ως προς το σεξ ήταν παρόμοια με το «ποτήρι νερού» των αρχικών σοβιετικών επαναστατών.

Η «σεξουαλική απελευθέρωση» υιοθετήθηκε όχι μόνο από τους θεωρητικούς επικεφαλής του Κόμματος, αλλά επίσης από απλούς ανθρώπους που ζούσαν στις αρχικές «σοβιετικές περιοχές» του ΚΚΚ, οι οποίες ήταν επαναστατικοί θύλακες που στήθηκαν πριν ανατραπεί το Εθνικό Κόμμα στις περιοχές της Χουμπέι, Χενάν, και Ανχουί. Λόγω της προώθησης της ισότητας των γυναικών και της απόλυτης ελευθερίας γάμου και διαζυγίου, η επαναστατική δουλειά συχνά διακοπτόταν για την ικανοποίηση της σεξουαλικής επιθυμίας.

Νέα άτομα στις σοβιετικές περιοχές μερικές φορές είχαν ρομαντικές σχέσεις στο όνομα της «σύνδεσης με τις μάζες». Δεν ήταν ασυνήθιστο για νέες γυναίκες να έχουν έξι ή επτά σεξουαλικούς συντρόφους. Σύμφωνα με την Συλλογή Επαναστατικών Ιστορικών Εγγράφων στις Σοβιετικές Περιοχές Χουμπέι-Χενάν-Ανχουί, μεταξύ των τοπικών κομματικών επικεφαλής σε μέρη όπως η Χονγκ’αν, Χουάνγκμα, Χουανγκτσί, Γκουάνγκσαν, και αλλού, «περίπου τρία τέταρτα αυτών διατηρούσαν σεξουαλική σχέση με δεκάδες ή εκατοντάδες γυναίκες.»

Στα τέλη της άνοιξης του 1931, όταν το ιδρυτικό μέλος του ΚΚΚ Τζανγκ Γκουοτάο πήρε την εξουσία σε μια σοβιετική περιοχή, είδε ότι η σύφιλη ήταν τόσο διαδεδομένη που έπρεπε να ζητήσει από την κεντρική επιτροπή του Κόμματος να στείλει γιατρούς που ειδικεύονταν στην αντιμετώπιση της νόσου. Πολλά χρόνια αργότερα, στα απομνημονεύματά του, θυμόταν καθαρά ιστορίες από τις περιοχές, όπου γυναίκες κακοποιούνταν σεξουαλικά, συμπεριλαμβανομένων κάποιων από των γυναικών των υψηλόβαθμων στρατηγών. [17]

Κατά την δεκαετία του 1930, η σεξουαλική ελευθερία θεωρήθηκε απειλή από το καθεστώς. Το ίδιο πρόβλημα κοινωνικής αποδόμησης που είχε εμφανιστεί στην Σοβιετική Ρωσία ήταν και εκεί φανερό, και στρατολογημένοι του Ερυθρού Στρατού άρχισαν να ανησυχούν ότι οι γυναίκες τους θα είχαν εξωσυζυγικές σχέσεις ή θα έπαιρναν διαζύγιο μόλις εντάσσονταν στην επανάσταση. Αυτό μείωνε την μαχητική ικανότητα του στρατού. Επίσης, η ξαφνική έκρηξη ανηθικότητας δημιούργησε ισχυρή αντίσταση από τον κόσμο κατά της ιδέας των «κοινών γυναικών» και παρομοίων. Οι σοβιετικοί θύλακες άρχισαν να εφαρμόζουν μέτρα όπως προστασία στρατιωτικών γάμων και περιορισμούς στον αριθμό διαζυγίων.

4. Πως ο κομμουνισμός καταστρέφει οικογένειες στην Δύση

Οι ιδεολογικές τάσεις του κομμουνισμού προέρχονται από τον δέκατο ένατο αιώνα. Μετά από περισσότερο από έναν αιώνα μετάλλαξης και εξέλιξης στην Δύση, ήρθαν στο προσκήνιο στις Ηνωμένες Πολιτείες του 1960.

Κατά την διάρκεια αυτής της δεκαετίας, διεστραμμένα κοινωνικά και πολιτιστικά κινήματα εμφανίστηκαν, και επηρέασαν και προώθησαν τον νεομαρξισμό και διάφορες άλλες ακροαριστερές ιδεολογίες. Αυτές συμπεριελάμβαναν τον αντιπολιτισμό των χίπι, την ριζοσπαστική Νέα Αριστερά, το φεμινιστικό κίνημα, και την σεξουαλική επανάσταση. Αυτά τα έντονα κοινωνικά κινήματα ήταν μέρος μιας άγριας επίθεσης στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα, στο σύστημα παραδοσιακών αξιών, και στην κοινωνική ζωή. Διαδόθηκαν γρήγορα στην Ευρώπη, αλλάζοντας ραγδαίως τον τρόπο που η κυρίως κοινωνία σκεπτόταν για την κοινωνία, την οικογένεια, το σεξ, και τις πολιτισμικές αξίες. Αυτό οδήγησε στην αποδυνάμωση των παραδοσιακών δυτικών οικογενειακών αξιών και στην διάβρωση του θεσμού της οικογένειας και της κεντρικής του θέσης στην κοινωνική ζωή. Το κοινωνικό χάος που προκλήθηκε έφερε πολλά προβλήματα, όπως την εξάπλωση της πορνογραφίας, την διάδοση της κατάχρησης ναρκωτικών, την κατάρρευση της σεξουαλικής ηθικής, την άνοδο της εγκληματικότητας νέων, και την επέκταση πληθυσμιακών ομάδων που εξαρτώνται από κρατικά επιδόματα.

α) Προώθηση σεξουαλικής απελευθέρωσης

Η σεξουαλική απελευθέρωση (επίσης γνωστή ως σεξουαλική επανάσταση) άρχισε στις Ηνωμένες Πολιτείες την δεκαετία του 1960. Το κίνημα του ελεύθερου έρωτα, που παραβιάζει την παραδοσιακή σεξουαλική ηθική, έστρωσε τον δρόμο για την σταδιακή διάβρωση και αποσύνθεση των παραδοσιακών οικογενειακών αξιών. Η ιδέα του «ελεύθερου έρωτα» λέει πως η σεξουαλική δραστηριότητα κάθε είδους πρέπει να είναι ελεύθερη από κοινωνικούς περιορισμούς. Σε αυτήν την οπτική, ο γάμος, η άμβλωση, και η μοιχεία δεν θα πρέπει να περιορίζονται από την κυβέρνηση ή τον νόμο, ούτε να έχουν κοινωνικές κυρώσεις.

Ακόλουθοι του Φουριέ και του Τζον Χάμφρεϋ Νόις ήταν οι πρώτοι που έφτιαξαν τον όρο «ελεύθερος έρωτας». Στα πρόσφατα χρόνια, σχεδόν όλοι οι κύριοι υποστηρικτές και προωθητές ιδεών ελεύθερου έρωτα, ήταν σοσιαλιστές ή άνθρωποι βαθιά επηρεασμένοι από την σοσιαλιστική σκέψη. Για παράδειγμα, ο σοσιαλιστής φιλόσοφος Έντουαρντ Κάρπεντερ ήταν μεταξύ αυτών που εκκινούσαν το κίνημα ελεύθερου έρωτα στην Βρετανία και ήταν ένας από τους πρώτους ακτιβιστές για τα δικαιώματα ομοφυλοφίλων. Ο κύριος εκπρόσωπος του κινήματος ελεύθερου έρωτα στην Γαλλία ήταν ο Εμίλ Αρμάν, ένας αναρχοκομμουνιστής αρχικά που αργότερα βασίστηκε στον ουτοπικό κομμουνισμό του Φουριέ, και ίδρυσε τον γαλλικό ατομικιστικό αναρχισμό (που είναι μέρος της ευρύτερης κατηγορίας του σοσιαλισμού), και έδρασε υπέρ της ανηθικότητας, ομοφυλοφιλίας, και αμφιφυλοφιλίας. Ο πρωτοπόρος του κινήματος ελεύθερου έρωτα στην Αυστραλία ήταν ο Τζον «Τσάμμυ» Φλέμινγκ, ένας συνδικαλιστής και αναρχικός (άλλο ένα παρακλάδι του σοσιαλισμού.)

Το κίνημα ελεύθερου έρωτα στην Αμερική έδωσε καρπούς με την έναρξη το 1953 του ερωτικού περιοδικού Playboy. Το περιοδικό χρησιμοποίησε γυαλιστερό χαρτί για να δημιουργήσει την εντύπωση ότι ήταν καλλιτεχνικό και όχι βρώμικο. Χρησιμοποίησε επίσης ακριβή έγχρωμη εκτύπωση, με αποτέλεσμα ότι το πορνογραφικό περιεχόμενο — που συνήθως θεωρούνταν χαμηλού επιπέδου και άξεστο — εισήλθε ραγδαίως στην κυρίως κοινωνία, και το Playboy έγινε ένα «υψηλής ποιότητας» περιοδικό ελεύθερου χρόνου.

Στα μέσα του εικοστού αιώνα, με την κουλτούρα χίπι να παίρνει δημοτικότητα και τον ελεύθερο έρωτα να κερδίζει ευρεία αποδοχή, η σεξουαλική επανάσταση έκανε την επίσημη αρχή της. Ο όρος «σεξουαλική επανάσταση» δημιουργήθηκε από τον Βίλχελμ Ράιχ, τον Αυστριακό ιδρυτή της κομμουνιστικής ψυχοανάλυσης. Συνδύασε μαρξισμό με φροϋδική ψυχοανάλυση, και πίστευε ότι ο πρώτος απελευθέρωσε τους ανθρώπους από «οικονομική καταπίεση», ενώ ο δεύτερος απελευθερώνει από «σεξουαλική καταπίεση».

Ένας ακόμα ιδρυτής της θεωρίας σεξουαλικής απελευθέρωσης ήταν ο Χέρμπερτ Μαρκούζε της Σχολής της Φρανκφούρτης. Κατά την διάρκεια του δυτικού κινήματος ενάντια στην παράδοση την δεκαετία του 1960, το σύνθημά του «Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο» ύφανε την ιδέα της σεξουαλικής ελευθερίας βαθιά μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.

Η ιδέα της σεξουαλικής ελευθερίας πέρασε σαν τυφώνας από όλη την Δύση με τις δημοφιλείς Αναφορές Κίνσεϋ — δύο βιβλία με τίτλο Σεξουαλική συμπεριφορά στον ανθρώπινο άρρενα, και Σεξουαλική συμπεριφορά στο ανθρώπινο θήλυ — καθώς και με την ευρεία διαθεσιμότητα των καταπόσιμων αντισυλληπτικών. Αξίζει να αναφερθεί ότι σύγχρονοι θεωρητικοί έχουν ανακαλύψει παραλλαγμένα στατιστικά στοιχεία στο έργο του Άλφρεντ Κίνσεϋ, όπως και υπερβολή, υπεραπλούστευση, και άλλες απάτες που έγιναν λόγω της πολιτικής και ιδεολογικής του αφοσίωσης. Ο Κίνσεϋ θέλησε να δείξει ότι το εξωσυζυγικό σεξ, το ομοφυλοφιλικό σεξ, η σεξουαλική επιθυμία σε παιδιά από βρεφική ηλικία, και ούτω καθεξής, ήταν συνήθη, και έτσι να οδηγήσει την κοινωνία να αποδεχτεί την κανονικοποίηση αυτών των φαινομένων, πράγμα στο οποίο ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό επιτυχής. Δούλεψε μαζί με παιδεραστές στην έρευνά του και στα σεξουαλικά πειράματα σε βρέφη και παιδιά. [18]

Μέσα σε μια στιγμή, το να είσαι «σεξουαλικά απελευθερωμένος» έγινε της μόδας. Μεταξύ των νέων, η ανηθικότητα θεωρήθηκε φυσιολογική. Έφηβοι που παραδέχονταν την αγνότητά τους γελοιοποιήθηκαν από συνομήλικους. Δεδομένα δείχνουν ότι από αυτούς που έγιναν δεκαπέντε ετών μεταξύ 1954 και 1963 (η γενιά του ’60), 82 τοις εκατό είχαν προγαμιαίο σεξ έως την ηλικία των τριάντα. [19] Έως την δεκαετία του 2010, μόνο 5 τοις εκατό των νέων Αμερικανών νυφών ήταν αγνές, ενώ 18 τοις εκατό είχε ήδη δέκα ή περισσότερους συντρόφους με τους οποίους είχαν σεξουαλική δραστηριότητα. [20] Η πολιτισμική κύρια τάση έχει εμποτιστεί με σεξ, για παράδειγμα η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος, οι διαφημίσεις, και η τηλεόραση.

 

Διαβάστε επίσης: ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΒΔΟΜΟ: Η καταστροφή της οικογένειας (Μέρος Β΄)

Διαβάστε τα προηγούμενα κεφάλαια εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας

Διαβάστε ολόκληρο το βιβλίο και δείτε τα βίντεο, στα Αγγλικά, στην αμερικανική Epoch Times.

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

 

Πίνακας περιεχομένων

Εισαγωγή

1. Στην Ανατολή: Μια βίαιη εξέγερση κατά του Θεού

α) Η βίαιη καταστροφή των ορθοδόξων θρησκειών από την Σοβιετική Ένωση
β) Η καταστροφή του πολιτισμού και της θρησκείας από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα

2. Στην Δύση: Διείσδυση και αποδυνάμωση της Εκκλησίας

α) Διείσδυση στην θρησκεία
β) Περιορισμός της θρησκείας

3. Η ανώμαλη θεολογία του κομμουνισμού

4. Θρησκευτικό χάος

Παραπομπές

* * *

 

Εισαγωγή

Οι λαοί του κόσμου έχουν τους δικούς τους αρχαίους μύθους και θρύλους για το πώς ο θεός δημιούργησε τον άνθρωπο στην εικόνα του θείου. Αυτές οι παραδοσιακές πεποιθήσεις είναι το θεμέλιο της ηθικής και του πολιτισμού για τους ανθρώπους τους και αφήνουν ένα δρόμο επιστροφής στον Παράδεισο για εκείνους που πιστεύουν. Στην Ανατολή και την Δύση, υπάρχουν θρύλοι για το πώς η Νιου-γουα και ο Ιαχβέ δημιούργησαν τους ανθρώπους τους.

Το θείον καλεί τον άνθρωπο να ακολουθήσει τις εντολές του, αλλιώς αντιμετωπίζει θεϊκή ανταπόδοση. Σε περιόδους εκτεταμένης ηθικής παρακμής, το θείον καταστρέφει τον άνθρωπο για να διατηρήσει την καθαρότητα του σύμπαντος. Πολλές φυλές στον κόσμο έχουν θρύλους για το πώς οι μεγάλες πλημμύρες κατέστρεψαν πολιτισμούς. Η θρυλική Ατλαντίδα λέγεται ότι χάθηκε στην θάλασσα κυριολεκτικά εν μία νυκτί.

Για να διατηρηθεί η ηθική των ανθρώπων, υπάρχουν στιγμές που φωτισμένα όντα ή προφήτες γεννιούνται στον ανθρώπινο κόσμο για να διορθώσουν τις καρδιές των ανθρώπων και να οδηγήσουν τους πολιτισμούς να αναπτυχθούν και να ωριμάσουν. Τέτοιοι σοφοί περιλαμβάνουν τον Μωυσή και τον Ιησού της Εγγύς Ανατολής, τον Λάο Τζου στην Κίνα, τον Σακιαμούνι στην Ινδία και τον Σωκράτη στην αρχαία Ελλάδα.

Η ανθρώπινη ιστορία και ο πολιτισμός βοηθούν τους ανθρώπους να καταλάβουν τι είναι οι Φο (Βούδες), οι Τάο και οι Θεοί‧ τι σημαίνει να πιστεύεις στον Θεό‧ και πώς να ασκήσεις καλλιέργεια. Οι διάφορες σχολές εξάσκησης διδάσκουν τι είναι δίκαιο, τι είναι κακό και πώς να ξεχωρίζεις την αλήθεια από το ψέμα και το καλό από το κακό. Διδάσκουν στον άνθρωπο να περιμένει την επιστροφή του Δημιουργού στην Γη πριν από το τέλος του κόσμου, προκειμένου να σωθεί και να επιστρέψει στον Παράδεισο. Μόλις οι άνθρωποι διακόψουν την σύνδεσή τους με το θεϊκό ον που τους δημιούργησε, η ηθική τους θα διαβρωθεί γρήγορα. Η ηθική διαφθορά οδηγεί τελικά στο τέλος της πολιτισμένης ζωής.

Στην Ανατολή, ειδικά στην αρχαία γη της Κίνας, οι πεποιθήσεις έχουν ριζώσει στις καρδιές των ανθρώπων μέσω του παραδοσιακού πολιτισμού, που παραδόθηκε μέσα από τις χιλιετίες. Επομένως, είναι δύσκολο να εξαπατήσουν τον κινεζικό λαό να αποδεχτεί τον αθεϊσμό με απλά ψέματα. Προκειμένου να ξεριζώσουν τις πεποιθήσεις και τον πολιτισμό της Κίνας των πέντε χιλιάδων ετών, το κομμουνιστικό φάντασμα χρησιμοποίησε βία σε μαζική κλίμακα για να σκοτώσει τις ελίτ που είχαν κληρονομήσει τον παραδοσιακό πολιτισμό. Οι κομμουνιστές στη συνέχεια χρησιμοποίησαν ψέματα για να εξαπατήσουν τους νέους από γενιά σε γενιά.
Στην Δύση και σε άλλα μέρη του κόσμου, οι θρησκείες και η πίστη είναι τα μέσα διατήρησης της επαφής μεταξύ ανθρώπου και θεού και αποτελούν ακρογωνιαίους λίθους για την διατήρηση των ηθικών προτύπων. Παρ’ όλο που το κακό φάντασμα απέτυχε να εδραιώσει κομμουνιστική τυραννία σε αυτές τις χώρες, πέτυχε τον στόχο του να καταστρέψει τις ορθόδοξες θρησκείες και να καταστρέψει τα ανθρώπινα όντα μέσω εξαπάτησης, διαστροφής και διείσδυσης.

1. Στην Ανατολή: Μια βίαιη εξέγερση κατά του Θεού

α) Η βίαιη καταστροφή των ορθοδόξων θρησκειών από την Σοβιετική Ένωση

Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο ζητά την καταστροφή της οικογένειας, της εκκλησίας και του έθνους-κράτους. Η εξάλειψη και η ανατροπή των θρησκειών είναι ένας από τους σημαντικούς στόχους του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Γινόμενος από πιστός στον Θεό, ακόλουθος του Σατανά, ο Καρλ Μαρξ γνώριζε ξεκάθαρα για την ύπαρξη του θεϊκού και του διαβόλου. Ήξερε επίσης ότι οι ωμές δαιμονικές διδασκαλίες ήταν δύσκολο να γίνουν αποδεκτές από τους ανθρώπους – ειδικά από τους θρησκευόμενους ανθρώπους. Επομένως, υποστήριξε από την αρχή τον αθεϊσμό, δηλώνοντας ότι «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», «ο κομμουνισμός ξεκινά από την αρχή με τον αθεϊσμό» και ούτω καθεξής. [1]

Όσο οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον στο θείον, ο διάβολος μπορεί να διαφθείρει και να καταλάβει την ψυχή, και τελικά να σύρει τους ανθρώπους προς την κόλαση. Γι’ αυτό στην «Διεθνή», τον κομμουνιστικό ύμνο, λέει ότι δεν υπάρχουν υπέρτατοι σωτήρες – ούτε Θεός, ούτε ανθρώπινοι κυβερνήτες – στους οποίους μπορούμε να βασιστούμε. Ο Μαρξ κατηγόρησε την θρησκεία και το θείον στις θεωρίες του, ενώ ο Βλαντιμίρ Λένιν μπόρεσε να χρησιμοποιήσει τον κρατικό μηχανισμό για να επιτεθεί στην θρησκεία μετά την κατάληψη της εξουσίας το 1917. Ο Λένιν χρησιμοποίησε βία και άλλες τακτικές υψηλής πίεσης για να διαλύσει τις ορθόδοξες θρησκείες και την ορθή πίστη ώστε να αναγκάσει τους ανθρώπους να απομακρυνθούν από τους θεούς.

Το 1919, ο Λένιν εισήγαγε ένα νέο πρόγραμμα του Κόμματος που περιελάμβανε τη μεγάλης κλίμακας εξάλειψη της θρησκείας. Στη συνέχεια, το 1922, εφάρμοσε ένα μυστικό ψήφισμα που όριζε ότι όλα τα πολύτιμα αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένων των πολύτιμων λίθων, πρέπει να αφαιρεθούν από τις εκκλησίες και τα θρησκευτικά ιδρύματα «με ανελέητη αποφασιστικότητα, χωρίς να αφήσουμε τίποτα, και σε ελάχιστο χρόνο». Δήλωσε: «Όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των αντιπροσώπων του αντιδραστικού κλήρου και της αντιδραστικής μπουρζουαζίας που καταφέρνουμε να πυροβολήσουμε σε αυτή την περίσταση, τόσο το καλύτερο γιατί αυτό το “κοινό” πρέπει τώρα να διδαχθεί ένα μάθημα με τέτοιο τρόπο ώστε να μην τολμούν να σκεφτούν για οποιαδήποτε αντίσταση για αρκετές δεκαετίες». [2]

Τα επόμενα χρόνια, ένα μεγάλο ποσό εκκλησιαστικής περιουσίας ληστεύθηκε, εκκλησίες και μονές έκλεισαν, και ένας άγνωστος αριθμός ορθοδόξων και καθολικών κληρικών εκτελέσθηκε.

Μετά τον θάνατο του Λένιν, ο Ιωσήφ Στάλιν ακολούθησε το παράδειγμά του και εκκίνησε μια εξαιρετικά βίαιη εκκαθάριση την δεκαετία του 1930. Ο Στάλιν διέταξε ολόκληρη η χώρα να εφαρμόσει το Πενταετές Πρόγραμμα Αθεϊσμού. Ανακήρυξε ότι μόλις ολοκληρώσει το πρόγραμμα, η τελευταία εκκλησία θα κλείσει, ο τελευταίος ιερέας θα έχει καταστραφεί, και η Σοβιετική Ένωση θα είναι μια εύφορη γη για κομμουνιστικό αθεϊσμό – δεν θα βρισκόταν ίχνος θρησκείας πουθενά. Την δεκαετία του 1930, δεκάδες χιλιάδες κληρικοί συνελήφθησαν και βασανίστηκαν μέχρι θανάτου. Έως το 1941, υπήρχαν μόνο 4225 ορθόδοξες εκκλησίες ανοιχτές στο κοινό. Υπήρχαν περισσότερες από 46.000 πριν την κατάληψη εξουσίας από τους σοβιετικούς. Ενενήντα επτά τοις εκατό των ορθοδόξων μοναστηριών καταστράφηκαν, αφήνοντας μόνο 37. Σε αυτήν την περίοδο, οι πολιτισμική ελίτ και οι λόγιοι στέλνονταν στα γκουλάγκ ή εκτελούνταν.

Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να εκμεταλλευτεί τους οικονομικούς πόρους της εκκλησίας, και το ανθρώπινο δυναμικό στον πόλεμο κατά της ναζιστικής Γερμανίας, ο Στάλιν φάνηκε να σταματά προσωρινά την δίωξη Ορθοδόξων και Καθολικών, δίνοντας την εντύπωση ότι ίσως αποκαταστήσει τις θρησκείες. Αλλά είχε έναν πιο ύπουλο στόχο κατά νου: να ασκήσει αυστηρό έλεγχο στην αναδιαμορφούμενη Ορθόδοξη και Καθολική εκκλησία, ως εργαλείο υπονόμευσης της θρησκευτικής πίστης, βάζοντας τον κλήρο υπό το Κομμουνιστικό Κόμμα. Η θρησκεία έγινε έτσι ένα εργαλείο του κομμουνιστικού φαντάσματος για την εξαπάτηση και έλεγχο του κόσμου, ειδικά πιστών των οποίων η παραδοσιακή πίστη ήταν πολύ ισχυρή για να καταστραφεί από ανοιχτή δίωξη.

Ο Αλέξυ Β΄, της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, προήχθη σε επίσκοπο του Τάλλιν και Εσθονίας το 1961, αρχιεπίσκοπο το 1964, και μητροπολίτη το 1968. Έγινε πατριάρχης της ορθοδόξου εκκλησίας το 1990, πριν από την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, τα για μικρό διάστημα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της KGB αποκάλυψαν ότι ο Αλέξυ Β΄ δούλεψε για την υπηρεσία πληροφοριών KGB.

Αργότερα, ο Αλέξυ Β΄ ομολόγησε ότι είχε συνεργαστεί με το καθεστώς και έδρασε ως σοβιετικός πράκτορας. Μετανόησε ανοιχτά, σε μια συνέντευξη του 1991 στην καθημερινή εφημερίδα Ιζβέστια: «Προστατεύοντας ένα πράγμα, ήταν ανάγκη να αφήσω κάποιο άλλο. Είτε σε άλλους οργανισμούς, ή άλλους ανθρώπους που είχαν ευθύνη όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά και για χιλιάδες άλλες ζωές, ποιος σε εκείνα τα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης δεν αναγκάστηκε να πράξει παρομοίως; Ενώπιον αυτών των ανθρώπων, όμως, στους οποίους η χαλασμένη, συνεργαζόμενη με το καθεστώς συμπεριφορά, η σιωπή, η εξαναγκαστική παθητικότητα ή οι εκφράσεις αφοσίωσης που επιτράπηκαν από επικεφαλής της εκκλησίας σε εκείνα τα χρόνια που προκάλεσαν πόνο, ενώπιον αυτών των ανθρώπων, και όχι μόνο ενώπιον Θεού, ζητώ συχγώρεση, κατανόηση, και προσευχές.» [3]

Η Σοβιετική Ένωση δεν κράτησε αυτήν την διεστραμμένη θρησκεία μόνο στο έδαφός της, αλλά διέδωσε την κακόβουλη επιρροή της στον υπόλοιπο κόσμο.

β) Η καταστροφή πολιτισμού και θρησκείας από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα

Η καταστροφή του παραδοσιακού κινεζικού πολιτισμού

Η Κίνα έχει τον παλαιότερο επιβιώσαντα πολιτισμό στον κόσμο, με συνεχείς ιστορικές καταγραφές που φτάνουν πέντε χιλιάδες χρόνια πίσω. Γνωστή ως η «Ουράνια Αυτοκρατορία», ο υπέροχος και μεγαλειώδης παραδοσιακός πολιτισμός της κέρδισε την εκτίμηση πολλών εθνών. Ο κινεζικός πολιτισμός επηρέασε βαθύτατα ολόκληρη την περιοχή της ανατολικής Ασίας και οδήγησε στον σχηματισμό μιας σφαίρας κινεζικού πολιτισμού. Η δημιουργία του Δρόμου του Μεταξιού και η διάδωση των τεσσάρων μεγάλων κινεζικών εφευρέσεων (χαρτί, πυξίδα, πυρίτιδα, και εκτύπωση) στην Δύση, βοήθησαν στην επιτάχυνση της ανάπτυξης του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Αν και η κινεζική πίστη δεν χαρακτηρίζεται από μία κυρίαρχη θρησκεία όπως συνήθως ήταν σε άλλες χώρες, οι Κινέζοι είχαν μια ισχυρή πίστη στους θεούς και Βούδες, και τα θρησκευτικά πιστεύω ήταν η βάση του παραδοσιακού πολιτισμού της Κίνας. Ο Κομφουκιανισμός, Βουδισμός και Ταοϊσμός, και ακόμα και δυτικές θρησκείες, συνυπηρχαν ειρηνικά στην Κίνα για χιλιάδες χρόνια.

Ο κομμουνισμός θέλησε να καταστρέψει αυτόν τον αρχαίο πολιτισμό, αλλά δεν θα μπορούσε καθόλου να το καταφέρει απλώς εξαπατώντας τους Κινέζους ώστε να παρατήσουν τον πολιτισμό τους. Συνεπώς, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) χρησιμοποίησε κάθε τρόπο διαβολικής τακτικής σε δεκαετίες συνεχιζόμενων πολιτικών εκστρατειών, αρχίζοντας με μαζική δολοφονία. Το ΚΚΚ δούλεψε ώστε να υπονομεύσει την ουσία της θρησκείας, δίωξε λογίους, και κατέστρεψε τον υλικό πολιτισμό, όπως ναούς, πολιτισμικά αρχαία αντικείμενα, παλιούς πίνακες, και πολιτισμικά κειμήλια.

Ανά την ιστορία της κομμουνιστικής εξουσίας στην Κίνα, φρενήρεις πολιτικές εκστρατείες, διώξεις, και μαζικές σφαγές, έδωσαν στο Κόμμα μια πολύ λεπτομερή κατανόηση του πώς να χρησιμοποιεί προπαγάνδα, τρόμο, οικονομικά οφέλη, και άλλες τακτικές ώστε να φέρει τους ανθρώπους υπό τον έλεγχό του. Στην καταστροφή του παραδοσιακού πολιτισμού, το ΚΚΚ καθιέρωσε έναν διαβολικό πολιτισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος, ο οποίος έχει δηλητηριάσει γενιές Κινέζων.

Εμποτισμένοι με τα διαβολικά χαρακτηριστικά του ΚΚΚ –εξαπάτηση, κακία, πάλη– εκατομμύρια Κινέζοι έχασαν κάθε κατανόηση των οικουμενικών αξιών που είχε χτισεί ανά τις χιλιετίες πολιτισμού. Αυτό ήταν το κακόβουλο σχέδιο του κομμουνιστικού φαντάσματος, που έγινε ως προετοιμασία για την τελική μάχη στον κόσμο μας, μεταξύ των δυνάμεων της ορθότητας και του κακού.

Οι έχοντες κτήματα και οι δημογέροντες στις αγροτικές περιοχές, και οι έμποροι και οι λόγιοι στις αστικές περιοχές ήταν η ελίτ που έφεραν τον παραδοσιακό πολιτισμό της Κίνας. Στα αρχικά στάδια της υφαρπαγής της εξουσίας το 1949 από το ΚΚΚ, το Κόμμα χρησιμοποίησε μια σειρά εκστρατειών για να δολοφονήσει κτηματίες, και δημογέροντες στα χωριά, και καπιταλιστές στις πόλεις, λεηλατώντας με τον τρόπο αυτόν τον πλούτο της κοινωνίας ενώ την ίδια στιγμή προκαλούσε τρόμο. Ταυτόχρονα, το Κόμμα «αναμόρφωσε ιδεολογικά» λογίους – κατηχώντας τους με υλισμό, αθεϊσμό, και την θεωρία της εξέλιξης – ώστε να κάνει συστηματικά πλύση εγκεφάλου σε μια νέα γενιά μαθητών και να ενσταλάξει μέσα τους μίσος προς τον παραδοσιακό πολιτισμό.

Μέσω του Κινήματος κατά των Δεξιών της δεκαετίες του 1950, όλοι οι μη συμμοφούμενοι λόγιοι εξορίστηκαν και καταδικάστηκαν σε επανεκπαίδευση μέσω εξαναγκαστικής δουλειάς, πέφτοντας στο κατώτερο στρώμα της κοινωνίας. Το Κόμμα γελοιοποίησε τους λογίους. Η εξάλειψη των παραδοσιακών ελίτ τερμάτισε την διαδικασία μετάδοσης του παραδοσιακού κινεζικού πολιτισμού ανά τις γενιές. Οι νέοι εκείνο τον καιρό δεν μεγάλωναν ούτε μάθαιναν μέσα σε αυτόν τον πολιτισμό μέσω της οικογένειας, του σχολείου, της κοινωνίας, ή του χωριού, και έτσι έγιναν μια γενιά χωρίς παραδοσιακό πολιτισμό.

Μετά το Αντιδεξιό Κίνημα, λίγες ανεξάρτητες φωνές παρέμειναν, αλλά το ΚΚΚ ακόμα δεν είχε ικανοποιηθεί. Εν τέλει, οι ηλικιωμένοι ακόμα διατηρούσαν την μνήμη του παραδοσιακού πολιτισμού, και υλικά αντικείμενα, όπως αρχαία αντικείμενα και αρχιτεκτονική, βρίσκονταν παντού. Επίσης, η τέχνη ακόμα μετέφερε παραδοσιακές αξίες. Το 1966, το ΚΚΚ εκκίνησε ένα κίνημα με στόχο να καταστρέψει τον παραδοσιακό πολιτισμό σε μεγαλύτερη κλίμακα: την Πολιτιστική Επανάσταση. Χρησιμοποιώντας μαθητές που είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου μετά την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, το Κόμμα διέγειρε την νεανική ένταση και επαναστατικότητα και χρησιμοποίησε την εκστρατεία για να καταστρέψει τα Τέσσερα Παλιά (παλιές ιδέες, παλιό πολιτισμό, παλιά έθιμα, παλιές συνήθειες) ώστε να δημιουργήσει χάος.

Η τρελή φωτιά της εκστρατείας έκαιγε σε όλη την γη της Κίνας. Μοναστήρια, ναοί, βουδιστικά αγάλματα και πίνακες, και πολιτισμικές τοποθεσίες, καταστράφηκαν πέρα από κάθε ελπίδα αναδόμησης. Πριν την Πολιτιστική Επανάσταση, κάθε μεγάλη και μικρή πόλη στην Κίνα είχε αρχαία αντικείμενα. Μόλις 1 μέτρο κάτω από την γη, αντικείμενα της πρόσφατης ιστορίας μπορούσαν να βρεθούν. Άλλα δύο, τρία, ή είκοσι παρακάτω, αμέτρητα αντικείμενα από παλιότερες δυναστείες μπορούσαν να βρεθούν. Η εκστρατεία δεν κατέστρεψε μόνο τους χώρους θρησκευτικής πίστης, προσευχής και καλλιέργειας, αρχαία μέρη που αντιπροσώπευαν την αρμονία ανθρώπου και Ουρανού, αλλά επίσης εξάλειψε τα βασικά ορθά πιστεύω από την ανθρώπινη καρδιά, όπως το πιστεύω στην αρμονία μεταξύ ανθρώπου και σύμπαντος.

Επιπροσθέτως, για να αποκόψει την σύνδεση των Κινέζων με τους προγόνους και θεούς τους, το ΚΚΚ άρχισε να καταριέται τους προγόνους και να συκοφαντεί τον παραδοσιακό πολιτισμό. Χώρες ανά τον κόσμο συνήθως σέβονται τους προγόνους και βασιλείς της αρχαιότητας, και εκτιμούν τις παραδόσεις τους. Όμως στα μάτια του ΚΚΚ, οι αυτοκράτορες, στρατηγοί, λόγιοι, και χαρισματικοί άνθρωποι της αρχαίας Κίνας δεν είχαν καμία αξία. Τέτοιες ύβρεις προς τους προγόνους κάποιου είναι πράγματι κάτι το σπάνιο στην ανθρώπινη ιστορία. Με επικεφαλής το ΚΚΚ, οι Κινέζοι οδηγήθηκαν να αντιτίθενται στο θείον, να απαρνηθούν τους προγόνους τους, και να καταστρέψουν τον πολιτισμό τους, μπαίνοντας σε επικίνδυνο μονοπάτι.

Δίωξη θρησκειών

Μετά την αρπαγή της εξουσίας, το ΚΚΚ ακολούθησε την προσέγγιση της Σοβιετικής Ένωσης για την εξάλειψη των θρησκειών. Αφενός, το ΚΚΚ προώθησε τον αθεϊσμό και ξεκίνησε ιδεολογικές επιθέσεις εναντίον θρησκευτικών πεποιθήσεων. Από την άλλη πλευρά, μέσω μιας σειράς πολιτικών κινημάτων, κατέστειλε και σκότωσε θρησκευόμενους. Η δίωξη των ανθρώπων με ορθόδοξη πίστη έγινε όλο και πιο σοβαρή, μέχρι που κορυφώθηκε με την έναρξη της αιματηρής δίωξης της πνευματικής άσκησης του Φάλουν Γκονγκ το 1999.

Λίγο μετά την κατάληψη της εξουσίας το 1949, το ΚΚΚ απαγόρευσε θρησκευτικές συγκεντρώσεις και έκαψε πολλά αντίγραφα της Βίβλου και γραφών από άλλες θρησκείες. Απαίτησε από τους Χριστιανούς, τους Καθολικούς, τους Ταοϊστές και τους Βουδιστές να εγγραφούν στην κυβέρνηση και να μετανοήσουν για τα «λάθη» τους. Όσοι αρνήθηκαν να συμμορφωθούν τιμωρήθηκαν αυστηρά. Το 1951, το ΚΚΚ δήλωσε ότι όσοι συνεχίσουν να συμμετέχουν σε θρησκευτικές συγκεντρώσεις θα εκτελούνται ή θα φυλακίζονται ισόβια. Πολλοί βουδιστές μοναχοί διώχθηκαν από ναούς ή αναγκάστηκαν να ζήσουν και να εργαστούν σε κοσμικά περιβάλλοντα. Καθολικοί και χριστιανοί ιερείς φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν. Οι πιστοί εκτελέστηκαν ή στάλθηκαν για «επανεκπαίδευση» μέσω καταναγκαστικής εργασίας. Σύμφωνα με ελλιπή στατιστικά στοιχεία, μέσα στα πρώτα χρόνια από την άνοδο του ΚΚΚ, σχεδόν τρία εκατομμύρια θρησκευόμενοι και μέλη θρησκευτικών οργανώσεων συνελήφθησαν ή εκτελέστηκαν.

Όπως το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ), το ΚΚΚ ίδρυσε ρυθμιστικούς οργανισμούς για κάθε θρησκευτική ομάδα, όπως την Κινεζική Ταοϊστική Ένωση, την Κινεζική Βουδιστική Ένωση και παρόμοια. Για τον έλεγχο των Καθολικών, το ΚΚΚ ίδρυσε την Κινεζική Πατριωτική Καθολική Ένωση. Όλες οι θρησκευτικές ενώσεις εξαναγκάζονταν να ακολουθούν την βούληση του Κόμματος, το οποίο «μεταρρύθμισε την σκέψη» των μελών. Ταυτόχρονα, το ΚΚΚ χρησιμοποίησε αυτές τις ενώσεις για να εκτελέσει πράξεις που δεν μπορούσαν να γίνουν απευθείας από το κακό φάντασμα: σπορά διχόνοιας και υπονόμευση των ορθόδοξων θρησκειών εκ των έσω.

Ομοίως, μετά την αποστολή στρατευμάτων για την κατάληψη του Θιβέτ το 1950, το ΚΚΚ άρχισε να διώκει σοβαρά τον θιβετιανό βουδισμό. Ο 14ος Δαλάι Λάμα διέφυγε από το Θιβέτ το 1959 για να ζήσει στην εξορία στην Ινδία, πράξη που το ΚΚΚ ονόμασε εξέγερση. Τον Μάιο του 1962, ο 10ος Πάντσεν Λάμα υπέβαλε στο Κρατικό Συμβούλιο του ΚΚΚ μια αναφορά που περιγράφει το σαμποτάζ του Κόμματος στον θιβετιανό πολιτισμό και τις βουδιστικές παραδόσεις, που διεξήγαγε ο κινεζικός στρατός:

Όσον αφορά την εξάλειψη των βουδιστικών αγαλμάτων, των βουδιστικών γραφών και των βουδιστικών στούπα, βασικά μιλώντας, εκτός από έναν πολύ μικρό αριθμό μοναστηριών, συμπεριλαμβανομένων των τεσσάρων μεγάλων μοναστηριών που προστατεύθηκαν, σε άλλα μοναστήρια του Θιβέτ και στα χωριά, σε μικρές πόλεις και κωμοπόλεις στις μεγάλες περιοχές γεωργίας και κτηνοτροφίας, μερικά από τα κομματικά στελέχη των Χαν έφτιαξαν ένα σχέδιο, θιβετιανά τα στελέχη κινητοποιήθηκαν και μερικοί από τους ακτιβιστές που δεν είχαν λογική, έπαιξαν τον ρόλο των εκτελεστών του σχεδίου.

Σφετερίστηκαν το όνομα των μαζών και χρησιμοποίησαν το όνομα των μαζών, και ξεσήκωσαν μια μεγάλα κύματα εξάλειψης αγαλμάτων του Βούδα, βουδιστικών γραφών και στούπα, τα έριξαν στο νερό, τα έριξαν στο έδαφος, τα έσπασαν και τα έλιωσαν. Πραγματοποίησαν απερίσκεπτα άγρια ​​και βιαστική καταστροφή μοναστηριών, βουδιστικών αιθουσών, τειχών και στούπα, και έκλεψαν πολλά στολίδια από αγάλματα του Βούδα και πολύτιμα πράγματα από τις βουδιστικές στούπα.

Επειδή οι κυβερνητικοί φορείς που αγόραζαν πράγματα, δεν ήταν προσεκτικοί στην διάκριση κατά την αγορά μη σιδηρούχων μετάλλων, αγόρασαν πολλά αγάλματα του Βούδα, στούπα, και σκεύη θρησκευτικών προσφορών, κατασκευασμένα από μη σιδηρούχα μέταλλα και έδειξαν μια στάση που ενθάρρυνε την καταστροφή αυτών των πραγμάτων. Ως αποτέλεσμα, ορισμένα χωριά και μοναστήρια έμοιαζαν σαν να μην είχαν γίνει έτσι ως αποτέλεσμα εσκεμμένων ενεργειών του ανθρώπου, αλλά μάλλον έμοιαζαν σαν να είχαν καταστραφεί κατά λάθος από βομβαρδισμό, σαν μόλις να είχε τελειώσει ένας πόλεμος, και ήταν πολύ δύσκολο να τα κοιτάς.

Επιπλέον, προσβάλλουν αδίστακτα την θρησκεία, χρησιμοποιώντας τις πατερικές γραφές ως υλικό λιπάσματος, ιδίως χρησιμοποιώντας εικόνες του Βούδα και των βουδιστικών γραφών για να φτιάξουν παπούτσια. Αυτό ήταν εντελώς παράλογο. Επειδή έκαναν πολλά πράγματα που ακόμη και οι τρελοί δεν θα έκαναν, οι άνθρωποι όλων των στρωμάτων ήταν σοκαρισμένοι, τα συναισθήματά τους ήταν εξαιρετικά μπερδεμένα και αποθαρρύνθηκαν και απογοητεύτηκαν. Φώναξαν, με δάκρυα στα μάτια τους: «Η περιοχή μας έχει μετατραπεί σε σκοτεινή περιοχή» και άλλες τέτοιες κραυγές απόγνωσης. [4]

Μετά την έναρξη της Πολιτιστικής Επανάστασης το 1966, πολλοί λάμα αναγκάστηκαν να γίνουν κοσμικοί και κάηκαν πολλές πολύτιμες γραφές. Μέχρι το 1976, από τα 2.700 μοναστήρια που υπήρχαν στο Θιβέτ, μόνο 8 είχαν απομείνει. Ο ναός Τζοκάνγκ, που χτίστηκε πριν από 1.300 χρόνια – πριν από την Δυναστεία Τανγκ – και ο πιο σημαντικός ναός στο Θιβέτ, λεηλατήθηκε. [5]

Στην Κίνα, η καλλιέργεια του Ταοϊσμού έχει μια αρχαία ιστορία. Πάνω από 2.500 χρόνια πριν, ο Λάο Τζου άφησε το Τάο Τε Τσινγκ, το οποίο αποτελείται από πέντε χιλιάδες ιδεογράμματα. Είναι η ουσία της ταοϊστικής καλλιέργειας και η εξάπλωσή του δεν περιορίστηκε στις ανατολικές χώρες. Έχει μεταφραστεί σε πολλές δυτικές γλώσσες επίσης. Αλλά κατά την διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, επέκριναν τον Λάο Τζου ως υποκριτή και το Τάο Τε Τσινγκ ονομάστηκε «φεουδαρχική πρόληψη».

Τα βασικά πίστεύω του Κομφουκιανισμού ήταν η καλοσύνη, ορθότητα, η ηθική θέληση να κάνεις το καλό, ευπρέπεια, σοφία, και εμπιστοσύνη. Ο Κομφούκιος έθεσε τα ηθικά πρότυπα για γενεές. Κατά την Πολιτιστική Επανάσταση, οι επαναστάτες στο Πεκίνο οδήγησαν τους Ερυθροφρουρούς στην Τσούφου, γενέτειρα του Κομφούκιου, όπου χάλασαν και έκαψαν αρχαία βιβλία και κατέστρεψαν χιλιάδες ιστορικά μνήματα με τις επιγραφές τους, συμπεριλαμβανομένου του Κομφούκιου. Το 1974, το ΚΚΚ άρχισε ένα νέο κίνημα «επίκρισης του Λιν Μπιάο, επίκρισης του Κομφούκιου». Το ΚΚΚ θεωρούσε την παραδοσιακή σκέψη του Κομφουκιανισμού – πως να ζει κάποιος και ποια ηθικά πρότυπα να τηρεί – χωρίς αξία.

Ακόμα πιο βίαιη και τραγική ήταν η εκστρατεία που εκκινήθηκε από τον τότε επικεφαλής του Κόμματος Τζιανγκ Τζεμίν το 1999: η δίωξη του Φάλουν Γκονγκ (επίσης γνωστού ως Φάλουν Ντάφα) και των ασκουμένων του, που ασκούν αλήθεια, καλοσύνη, ανεκτικότητα.

Η πολιτική άνοδος του Τζιανγκ άρχισε με την Σφαγή της Τιενανμέν στις 4 Ιουνίου 1989. Μετά τον θάνατο του ανώτατου επικεφαλής Ντενγκ Σιαοπίνγκ το 1997, ο Τζιανγκ είχε πλήρη δύναμη, και αφαίρεση την δύναμη άλλων κομματικών αξιωματούχων, καθιερώνοντας ένα βαθιά σχηματισμένα δίκτυο συνεργατών. Το 1999, χρησιμοποιώντας τις καλά ανεπτυγμένες δυνάμεις ασφαλείας και μηχανή προπαγάνδας της ΛΔΚ, ο Τζιανγκ άρχισε την δίωξη του Φάλουν Γκονγκ και των όπως εκτιμάται 100 εκατομμυρίων ασκουμένων του. Αυτή η πανεθνική εκστρατεία κρατικής τρομοκρατίας, η μεγαλύτερη από την Πολιτιστική Επανάσταση, αύξησε την πολιτική δύναμη και εκτόπισμα του Τζιανγκ και του επέτρεψε να τοποθετήσει συμμάχους σε θέσεις εξουσίας και κέρδους. Τα βάρβαρα μέτρα του Τζιανγκ εναντίον του Φάλουν Γκονγκ, και η διαφθορά την οποία ενθάρρυνε ο Τζιανγκ, έθεσαν τις βάσεις για την σημερινή παλινόρθωση της απολυταρχίας του ΚΚΚ, και έριξαν την Κίνα σε μία άνευ προηγουμένου ελεύθερη πτώση ηθικών αξιών.

Επίσης, μέχρι σήμερα, το Κόμμα διαπράττει ένα έγκλημα που δεν είχε εμφανιστεί παλιότερα στον πλανήτη, την αφαίρεση οργάνων από ζωντανούς ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ.

Σε μόνο μερικές δεκαετίες, το ΚΚΚ διέλυσε κινεζικό πολιτισμό πολλών χιλιάδων χρόνων, ηθικές αξίες, και πιστεύω στην καλλιέργεια του εαυτού. Ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον σε θεούς, απομακρύνονται από το θείον, και βιώνουν ένα πνευματικό κενό και διαφθορά των ηθικών αξιών.

2. Στην Δύση: Διείσδυση και αποδυνάμωση της Εκκλησίας

Ο κομμουνισμός έχει κάνει συστηματικές ρυθμίσεις για να επιθετεί σε θρησκευόμενους σε μη κομμουνιστικές χώρες. Μέσω του ΚΚΣΕ και του ΚΚΚ, χρησιμοποίησε χρήματα και κατασκόπους για να διεισδύσει και να υπονομεύσει θρησκευτικά ιδρύματα άλλων χωρών υπό το πρόσχημα της «θρησκευτικής ανταλλαγής», ώστε να διαστρεβλώσει τα ορθά πιστεύω ή να επιθετεί άμεσα σε αυτά και να εισάγει σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές ιδεολογίες στην θρησκεία. Οι πιστοί συνέχισαν να πιστεύουν και να ασκούνται σε θρησκείες που είχαν αλλαχτεί αμετάκλητα από την κομμουνιστική ιδεολογία.

α) Διείσδυση στην θρησκεία

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, μαρξιστές διείσδυσαν σε χριστιανικές εκκλησίες και ιερατικές σχολές, εκπαιδεύοντας λανθασμένα τάξη μετά την τάξη ιερέων και παστόρων, οι οποίοι μετά επηρέασαν την θρησκεία σε μια ευρύτερη κλίμακα σε όλη την χώρα.

Σε κατάθεση ενώπιον της Επιτροπής Αντι-αμερικανικών Δραστηριοτήτων τον Ιούλιο του 1953, ο υψηλόβαθμος του Κομμουνιστικού Κόμματος Μάννινγκ Τζόνσον είπε:

Μόλις η τακτική διείσδυσης σε θρησκευτικούς οργανισμούς τέθηκε από το Κρεμλίνο, η πρακτική εφαρμογή της «νέας γραμμής» ήταν απλώς να ακολουθήσουμε τις εμπειρίες του κινήματος ζωντανής εκκλησίας στην Ρωσία, όπου οι κομμουνιστές ανακάλυψαν ότι η καταστροφή της θρησκείας μπορούσε να γίνει πολύ γρηγορότερα μέσω διείσδυσης της εκκλησίας από κομμουνιστές πράκτορες που λειτουργούσαν μέσα στην ίδια την εκκλησία. …

Σε γενικές γραμμές, η ιδέα ήταν να απομακρύνουμε την έμφαση της κληρικής σκέψης από το πνευματικό και να την στρέψουμε στο υλικό και πολιτικό, με πολιτικό, φυσικά να εννοείται η πολιτική που βασίζεται στο κομμουνιστικό δόγμα της κατάκτησης της εξουσίας. Αντί για έμφαση στο πνευματικό και σε θέματα της ψυχής, η νέα και βαριά έμφαση ήταν να ασχολούνται με θέματα που, βασικά, οδηγούσαν στο κομμουνιστικό πρόγραμμα των «αμέσων απαιτήσεων». Αυτές οι κοινωνικές απαιτήσεις, φυσικά, ήταν τέτοιας φύσης ώστε αν αγωνιζόσουν για αυτές θα αποδυνάμωνες την παρούσα κοινωνία μας και θα την προετοίμαζες για την τελική κατάκτηση από κομμουνιστικές δυνάμεις. [6]

Ο Βούλγαρος ιστορικός Μομτσίλ Μετόντιεβ, μετά από εκτεταμένη έρευνα στα αρχεία του Ψυχρού Πολέμου του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος, αποκάλυψε ότι το κομμουνιστικό δίκτυο συλλογής πληροφοριών της Ανατολικής Ευρώπης συνεργαζόταν στενά με κομματικές θρησκευτικές επιτροπές ώστε να επηρεάσει και να διεισδύσει σε διεθνείς θρησκευτικούς οργανισμούς. [7]

Σε παγκόσμια κλίμακα, ένας οργανισμός που δέχτηκε διείσδυση από τον κομμουνισμό στην Ανατολική Ευρώπη ήταν το Παγκόσμιο Συνέδριο Εκκλησιών (WCC, ΠΣΕ). Έχοντας ιδρυθεί το 1948, το ΠΣΕ είναι ένας παγκόσμιος διαεκκλησιαστικός χριστιανικός οργανισμός. Μέλη του είναι εκκλησίες διάφορων βασικών δογμάτων χριστιανισμού, που αντιπροσωπεύουν περίπου 590 εκατομμύρια ανθρώπους από 150 διαφορετικές χώρες. Το ΠΣΕ είναι συνεπώς μια μεγάλη δύναμη στους παγκόσμιους θρησκευτικούς κύκλους. Ήταν επίσης ο πρώτος διεθνής θρησκευτικός οργανισμός που δέχτηκε κομμουνιστικές χώρες ως μέλη κατά τον Ψυχρό Πόλεμο και δέχτηκε οικονομική βοήθεια από αυτές.

Βάσει ενός δημοσιοποιημένου εγγράφου της KGB από το 1969, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ και ιστορικός Κρίστοφερ Άντριου, έγραψε ότι κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, πέντε πράκτορες της KGB είχαν θέσεις στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΣΕ, και επηρέαζαν στα κρυφά τις στρατηγικές και λειτουργίες του ΠΣΕ. Ένα δημοσιευμένο έγγραφο της KGB από το 1989 δείχνει ότι αυτοί οι πράκτορες που ελέγχονταν από την KGB, διασφάλιζαν ότι η επιτροπή εξέδιδε δημόσιες ανακοινώσεις που θα βοηθούσαν τους σοσιαλιστικούς στόχους. [8]

Το 1975, ο Ρώσος ορθόδοξος επίσκοπος Νικόδημος (όνομα ως κοσμικός Μπόρις Γκεοργκίεβιτς Ρότοφ), μητροπολίτης Λένινγκραντ, είχε εκλεχθεί ως ένας εκ των έξι προέδρων του ΠΣΕ. Ένας βετεράνος πράκτορας της KGB, ο Νικόδημος υπηρέτησε τρία χρόνια στην θέση, μέχρι τον θάνατό του το 1978. [9]

Ακόμα μία νίκη ήταν η εκλογή του Βουλγάρου κομμουνιστή κατασκόπου Τόντορ Σάμπεβ ως αναπληρωτή γενικού γραμματέα του ΠΣΕ το 1979. Ο Σάμπεβ υπηρέτησε έως το 1993.

Γνωρίζοντας πως οι κομμουνιστές της Ανατολικής Ευρώπης διείσδυσαν και χειραγώγησαν τις εκκλησίες, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τον λόγο για τον οποίον το ΠΣΕ επέμενε να δώσει χορηγείες στην Αφρικανική Εθνική Ένωση Ζιμπάμπουε – Πατριωτικό Μέτωπο (ZANU-PF, ΑΕΕΖ-ΠΜ) τον Ιανουάριο 1980, παρά την αντίθεση των μελών του. Η ΑΕΕΖ-ΠΜ ήταν μια βάρβαρη ομάδα κομμουνιστών ανταρτών που δολοφονούσαν ιεραπόστολους και κατέρριπταν εμπορικά αεροσκάφη.

Το ΠΣΕ δέχτηκε διείσδυση επίσης από το ΚΚΚ μέσω του Κινεζικού Χριστιανικού Συμβουλίου. Το συμβούλιο είναι ο μόνος επίσημος αντιπρόσωπος της κομμουνιστικής Κίνας στο ΠΣΕ, αλλά, λόγω οικονομικών και άλλων επιρροών, το ΠΣΕ έχει για χρόνια ευθυγραμμιστεί με τα συμφέροντα του ΚΚΚ. Ο γενικός γραμματές του ΠΣΕ επισέφθηκε επίσημα την Κίνα στις αρχές του 2018 και συναντήθηκε με αρκετούς χριστιανικούς οργανισμούς που ελέγχονται από το Κόμμα, όπως με το Κινεζικό Χριστιανικό Συμβούλιο, την Εθνική Επιτροπή του Τριπλού Πατριωτικού Κινήματος των Προτεσταντικών Εκκλησιών στην Κίνα, και την Κρατική Διεύθυνση Θρησκευτικών Θεμάτων. Στην Κίνα, ο αριθμός μελών των μη επισήμων χριστιανικών ομάδων (κρυφές εκκλησίες) είναι πολύ μεγαλύτερος από των επισήμων, αλλά οι εκπρόσωποι του ΠΣΕ δεν κανόνισαν να συναντήσουν καμία μη επίσημη χριστιανική ομάδα, ώστε να αποφύγουν τριβή με το Πεκίνο.

β) Περιορισμός της θρησκείας

Η κομμουνιστική διείσδυση βρίσκεται παντού στην Δύση, και οι θρησκείες έχουν χτυπηθεί από ιδεολογίες και συμπεριφορές που εξυβρίζουν τον Θεό. Ιδέες όπως «διαχωρισμός κράτους εκκλησίας» και αριστερή «πολιτική ορθότητα» έχουν χρησιμοποιηθεί ώστε να περιθωριοποιήσουν και να υπονομεύσουν τις ορθές, ορθόδοξες θρησκείες.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες χτίστηκαν ως ένα έθνος υπό τον Θεό. Όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ, όταν ορκίζονται, βάζουν το ένα χέρι στην Βίβλο και ζητούν από τον Θεό να ευλογήσει την Αμερική. Σήμερα, όταν πιστοί επικρίνουν συμπεριφορές, ιδέες, και μέτρα που απομακρύνονται από το θείον, ή όταν μιλούν κατά της άμβλωσης ή της ομοφυλοφιλίας, κομμουνιστές στις ΗΠΑ ή η βίαιη αριστερά αρχίζουν επίθεση. Χρησιμοποιούν τον «διαχωρισμό κράτους εκκλησίας» για να πουν ότι η θρησκεία δεν θα πρέπει να έχει καμία σχέση με την πολιτική, και έτσι προσπαθούν να περιορίσουν την θέληση του Θεού, καθώς και τους περιορισμούς στην ανθρώπινη συμπεριφορά που έχει θέσει το θείον.

Για χιλιάδες χρόνια, θεϊκά όντα εκδήλωναν την ύπαρξή τους σε αυτούς που είχαν πίστη. Οι πιστοί με ορθά πιστεύω ήταν η πλειοψηφία της κοινωνίας στο παρελθόν και είχαν μια τεράστια θετική επίδραση στην κοινωνική ηθική. Σήμερα, οι άνθρωποι μπορούν να μιλάνε για την θέληση του Θεού μόνο στην εκκλησία. Εκτός του χώρου της εκκλησίας, δεν μπορούν να επικρίνουν ή να αντισταθούν στις προσπάθειες υπονόμευσης των κανόνων του Θεού για την ανθρώπινη συμπεριφορά. Η θρησκεία έχει σχεδόν χάσει την λειτουργία της για την διατήρηση ηθικής στην κοινωνία, και ως αποτέλεσμα, η ηθική στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει καταρρεύσει.

Τα πρόσφατα χρόνια, η πολιτική ορθότητα έχει προωθηθεί σε νέα ύψη, στο σημείο που οι άνθρωποι φοβούνται να πουν Καλά Χριστούγεννα σε μια χώρα που ιδρύθηκε στην βάση του Χριστιανισμού, επειδή κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι πολιτικά μη ορθό και θίγει τα αισθήματα των μη Χριστιανών. Παρομοίως, όταν άνθρωποι μιλούν ανοιχτά για το πιστεύω τους στον Θεό ή προσεύχονται στον Θεό, κάποιοι υποστηρίζουν ότι αποτελεί πράξη διάκρισης κατά αυτών με άλλα πιστεύω, συμπεριλαμβανομένων αυτών που δεν πιστεύουν. Στην πραγματικότητα, σε όλους θα πρέπει να επιτρέπεται να εκφράζουν τα πιστεύω τους, όπως τον σεβασμό για τους θεούς τους, με τον δικό τους τρόπο, και αυτό δεν έχει σχέση με διάκριση.

Στα σχολεία σήμερα, μαθήματα σε σχέση με ορθά πιστεύω και παραδοσιακές αξίες δεν επιτρέπεται να διδάσκονται. Οι καθηγητές δεν πρέπει να μιλούν για τον Δημιουργό, καθώς η επιστήμη δεν έχει ακόμη αποδείξει την ύπαρξη του θεϊκού. Η επιστήμη επίσης δεν έχει αποδείξει τον αθεϊσμό και την εξέλιξη, αλλά αυτές οι θεωρίες διδάσκονται ως αλήθεια στα σχολεία.

Η διείσδυση του κομμουνιστικού φαντάσματος στην κοινωνία, και οι περιορισμοί του επί, και η χειραγώγηση, της θρησκείας, πολιτισμού, εκπαίδευσης, καλών τεχνών, και του νόμου, είναι ένα εξαιρετικά σύνθετο και συστημικό θέμα.

3. Η ανώμαλη θεολογία του κομμουνισμού

Τον περασμένο αιώνα, διάφορες διεστραμμένες θεολογίες κέρδισαν έδαφος καθώς η κομμουνιστική σκέψη σάρωνε τον θρησκευτικό κόσμο, υπονομεύοντας τον κλήρο και διεισδύοντας και με ανεπαίσθητο τρόπο διαφθείροντας τις ορθόδοξες θρησκείες. Ο κλήρος χωρίς ντροπή ερμήνευσε τις γραφές σύμφωνα με τις επιθυμίες του, χαλώντας τις ορθές διδασκαλίες που δόθηκαν από φωτισμένα όντα ορθόδοξων θρησκειών. Ειδικά την δεκαετία του 1960, η «επαναστατική θεολογία», η «θεολογία της ελπίδας», «πολιτική θεολογία», και άλλες διεστραμμένες θεολογίες εμποτισμένες με μαρξιστική σκέψη, έσπειραν χάος στον θρησκευτικό κόσμο.

Πολλοί ιερείς της Λατινικής Αμερικής τον περασμένο αιώνα εκπαιδεύτηκαν σε ευρωπαϊκές ιερατικές σχολές και επηρεάστηκαν βαθύτατα από τις νέες θεολογικές θεωρίες που είχαν εμποτιστεί με κομμουνιστικές τάσεις. Η «θεολογία της απελευθέρωσης» ήταν δημοφιλής στην Λατινική Αμερική κατά την δεκαετία του 1960 μέχρι την δεκαετία του 1980. Ο κύριος εκπρόσωπός της ήταν ο Περουβιανός ιερέας Γκουστάβο Γκουτιέρες.

Αυτή η σχολή σκέψης εισήγαγε την πάλη των τάξεων και την μαρξιανή σκέψη απευθείας στην θρησκεία, και ερμήνευσε την καλοσύνη του Θεού για την ανθρωπότητα, ότι σημαίνει πως οι φτωχοί πρέπει να απελευθερωθούν, και, συνεπώς, ότι οι θρησκευόμενοι πρέπει να λάβουν μέρος στην πάλη των τάξεων ώστε οι φτωχοί να αποκτήσουν ίση κοινωνική θέση. Χρησιμοποίσε την οδηγία του Κυρίου προς τον Μωυσή να οδηγήσει τους Εβραίους εκτός Αιγύπτου, ως την θεωρητική βάση για το πιστεύω ότι ο Χριστιανισμός πρέπει να απελευθερώσει τους φτωχούς.

Η θεολογία απελευθέρωσης δέχτηκε πολλούς επαίνους από τον Φιντέλ Κάστρο, τον επικεφαλής του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας. Αν και η παραδοσιακή καθολική εκκλησία αντιστάθηκε στην διάδωση αυτών των έτσι αποκαλούμενων νέων θεολογιών, ο νέος πάπας, που ονομάστηκε το 2013, προσκάλεσε τον Γκουτιέρες σε μια συνέντευξη τύπου στο Βατικανό στις 12 Μαΐου 2015, ως τον βασικό προσκεκλημένο, δείχνοντας έτσι την σιωπηλή συγκατάθεση και υποστήριξη της σημερινής καθολικής εκκλησίας προς την θεολογία απελευθέρωσης.

Σε διάφορα μέρη του κόσμου, πολλές νέες θεολογίες παρόμοιες με την θεολογία απελευθέρωσης έχουν εμφανιστεί, όπως η «θεολογία μαύρης απελευθέρωσης», «φεμινιστική θεολογία», «αριστερή θεολογία», «ομοφυλοφιλική θεολογία», ακόμα και «θεολογία Θανάτου του Θεού». Αυτές οι διεστραμμένες θεολογίες έχουν παρενοχλήσει σε μεγάλο βαθμό τα καθολικά, χριστιανικά και άλλα ορθά πιστεύω ανά τον κόσμο.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1970, ο Τζιμ Τζόουνς, επικεφαλής του τρομερού Λαϊκού Ναού των Μαθητών του Χριστού (Λαϊκού Ναού για συντομία), ο οποίος αποκαλούσε τον εαυτό του μετενσάρκωση του Λένιν, έθεσε τα αρχικά γραπτά του μαρξισμού-λενινισμού και της σκέψης του Μάο Τσετούνγκ ως το δόγμα της κακής ομάδας του. Έλεγε ότι προσηλυτίζει στις ΗΠΑ ώστε να επιτύχει τα κομμουνιστικά ιδανικά του. Αφότου δολοφόνησε τον Αμερικανό βουλευτή Λέο Ράιαν, που ερευνούσε κατηγορίες ενάντια στην ομάδα, ο Τζόουνς ήξερε ότι θα ήταν δύσκολο να ξεφύγει, και έτσι ανάγκασε με βαρβαρότητα τους ακολούθους του να διαπράξουν μαζική αυτοκτονία. Σκότωσε ακόμα και αυτούς που δεν ήθελαν να διαπράξουν αυτοκτονία μαζί του. Στο τέλος, περισσότεροι από εννιακόσιοι άνθρωποι έχασαν την ζωή τους. Η μαύρη ομάδα χάλασε το όνομα των θρησκευτικών ομάδων και είχε μια κακή επίδραση στην ορθή πίστη που οι άνθρωποι είχαν προς τις ορθόδοξες θρησκείες. Συνεπώς, είχε μια σημαντικά αρνητική επίδραση στους Αμερικανούς γενικά.

4. Θρησκευτικό χάος

Το βιβλίο Ο γυμνός κομμουνιστής, που εκδόθηκε το 1958, καταγράφει 45 στόχους για τους κομμουνιστές στην αποστολή τους να καταστρέψουν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Προκαλεί έκπληξη ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους στόχους έχουν ήδη επιτευχθεί. Ο υπ’ αριθμόν είκοσι επτά στην λίστα αναφέρει: «Διεισδύστε στις εκκλησίες και αντικαταστήστε την αποκαλυφθείσα θρησκεία με “κοινωνική” θρησκεία. Χαλάστε το όνομα της Βίβλου. …» [10]

Για χιλιάδες χρόνια, η θρησκεία ήταν μια σημαντική βάση του δυτικού κόσμου, αλλά στις πρόσφατες γενιές, το κομμουνιστικό φάντασμα έχει διαστρβλώσει αυτό το ιερό ίδρυμα πέρα από αναγνώριση. Οι τρεις ορθόδοξες θρησκείες συγκεκριμένα, Χριστιανισμός, Καθολικισμός, Ιουδαϊσμός (που αναφέρονται συνολικά ως αποκαλυφθείσες [από τον Θεό] θρησκείες) έχουν αλλαχτεί και ελεγχθεί από το κομμουνιστικό φάντασμα, και έχουν χάσει τον ρόλο που είχαν στις αρχικές μορφές τους. Νέα δόγματα, που ιδρύθηκαν ή μεταλλάχθηκαν με δαιμονικό τρόπο μέσω κομμουνιστικών αρχών και εννοιών, έχουν γίνει ακόμα πιο άμεσοι φορείς της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Στις σημερινές εκκλησίες, πολλοί επίσκοποι και ιερείς κηρύσσουν διεστραμμένες θεολογίες και διαφθείρουν και εμπλέκουν τους ακολούθους τους σε μια ασταμάτητη σειρά σκανδάλων. Πολλοί πιστοί πηγαίνουν στην εκκλησία από συνήθεια, ή ακόμα και ως μορφή διασκέδασης ή κοινωνικής ζωής, αντί λόγω μιας αληθινής αφοσίωσης στην καλλιέργεια του χαρακτήρα τους ή στο να πλησιάσουν περισσότερο το θείον.

Οι θρησκείες έχουν διαφθαρεί εκ των έσω. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι άνθρωποι χάνουν την αυτοπεποίθησή τους στις θρησκείες και την ορθή πίστη τους στο θείον. Ως αποτέλεσμα, καταλήγουν να εγκαταλείπουν τα πιστεύω τους. Αν ο άνθρωπος δεν πιστεύει, τότε το θείον δεν θα τον προστατεύσει, και τελικά, η ανθρωπότητα θα καταστραφεί.

Με την διδασκαλία να έχει αλλαχτεί και την ιερότητα της πίστης να δέχεται επιθέσεις έσωθεν και έξωθεν, ακόμα και οι κληρικοί αφήνονται σε αποκρουστικές πράξεις, διαβρώνοντας περαιτέρω την ευπρέπεια της εκκλησίας.

Το 2002, η εφημερίδα Boston Globe, δημοσίευσε μια σειρά άρθρων που έλεγαν για καθολικούς ιερείς που είχαν κακοποιήσει σεξουαλικά παιδιά. Η έρευνα αποκάλυψε ότι για αρκετές δεκαετίες, σχεδόν 250 ιερείς της Βοστώνης είχαν κακοποιήσει παιδιά, και ότι η εκκλησία, σε μια προσπάθεια να το καλύψει, μετακινούσε κληρικούς από μια περιοχή σε μια άλλη, αντί να ενημερώνει την αστυνομία. Οι ιερείς συνέχισαν να κακοποιούν παιδιά στις νέες τοποθεσίες, δημιουργώντας έτσι περισσότερα θύματα.

Παρόμοιες αποκαλύψεις διαδόθηκαν γρήγορα στις Ηνωμένες Πολιτείες και αφορούσαν επίσης ιερείς σε άλλες χώρες με καθολική παρουσία, όπως στην Ιρλανδία, Αυστραλία, και ούτω καθεξής. Άλλες θρησκευτικές ομάδες άρχισαν να κατηγορούν δημοσίως την διαφθορά της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας.

Τελικά, η δημόσια πίεση ανάγκασε τον Άγιο Ιωάννη Παύλο ΙΙ να συγκεντρώσει τους καρδινάλιους σε ένα συνέδριο στο Βατικανό για να μιλήσουν για τα σκάνδαλα. Μετά την συνάντηση, είπε ότι η διοικητική δομή της εκκλησίας θα αλλάξει και ότι θα καθαιρέσει ιερείς που έχουν διαπράξει σεξουαλικές επιθέσεις. Μέχρι σήμερα, η εκκλησία έχει πληρώσει περισσότερα από 2 δισεκατομμύρια δολάρια σε διακανονισμούς για τα εγκλήματα.

Η θρησκευτική διαφθορά είναι μεγάλη σε άλλα χριαστιανικά δόγματα και άλλα πιστεύω ανά τον κόσμο. Στην Κίνα, η θρησκεία ελέγχεται από το ΚΚΚ και έχει την ίδια διαφθορά που υπάρχει σε όλη την χώρα-Κόμμα. Μοναχοί και ταοϊστές ιερείς έχουν μετατρέψει την θρησκεία σε επιχείρηση, κλέβοντας μανιωδώς χρήματα από πιστούς, εκμεταλλευόμενοι την πίστη τους στον Βούδα και στις παραδοσιακές κινεζικές θεότητες. Χρηματικά ποσά για θρησκευτικές τελετές και κάψιμο λιβανιού μπορεί να φτάνουν τα δεκάδες χιλιάδες ευρώ.

Περισσότερες εκκλησίες και ναοί έχουν κτιστεί, και μοιάζουν πιο όμορφοι στην επιφάνεια, ενώ η ορθή πίστη στον Θεό αφανίζεται. Ακόλουθοι που καλλιεργούνται γνήσια είναι όλο και δυσκολότερο να βρεθούν. Πολλές εκκλησίες και ναοί έχουν γίνει χώροι συγκέντρωσης κακών πνευμάτων και φαντασμάτων, και ναοί στην Κίνα έχουν μετατραπεί σε εμπορικές τουριστικές τοποθεσίες, όπου οι μοναχοί έχουν μισθούς και βουδιστές και ταοϊστές ηγούμενοι προεδρεύουν ως διευθύνοντες σύμβουλοι.

Οι πέντε θρησκείες που ελέγχονται από το Κόμμα στην Κίνα έχουν μετατραπεί σε οργανισμούς που διαστρβλώνουν την αρχική πίστη και υπηρετούν την αθεϊστική ιδεολογία του Κόμματος. Ο βουδισμός στην Κίνα έχει χάσει τον χαρακτήρα του ως κοινότητα πνευματικής καλλιέργειας. Είναι γεμάτος μοναχούς-πολιτικούς που εξυμνούν το ΚΚΚ και το έχουν ως θεότητά τους.

Ο αντιπρόεδρος της Βουδιστικής Ένωσης Κίνας, αναφερόμενος σε ένα κείμενο του 19ου συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος, είπε: «Το συμπερασματικό κείμενο του 19ου συνεδρίου είναι η σημερινή βουδιστική γραφή, και το έχω αντιγράψει με το χέρι τρεις φορές.» Είπε επίσης: «Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ο Βούδας και η Μποντισάτβα του σήμερα, και το κείμενο του 19ου συνεδρίου είναι η σημερινή βουδιστική γραφή στην Κίνα, και λάμπει με τις λαμπρές ακτίνες της πίστης του Κομμουνιστικού Κόμματος.»

Άλλοι μοναχοί προέτρεψαν πιστούς του βουδισμού να ακολουθήσουν το παράδειγμα του αντιπροέδρου και να εφαρμόσουν την μέθοδο της αντιγραφής γραφών, στο κείμενο του 19ου συνεδρίου με «αφοσιωμένη καρδιά» ώστε να βιώσουν φώτιση. [11]

Για περισσότερο από χίλια χρόνια, επίσκοποι ανά τον κόσμο ορίζονταν απευθείας από το Βατικανό. Οι περίπου τριάντα επίσκοποι που είχαν παλιότερα αναγνωριστεί από το Βατικανό στην περιοχή της Κίνας, δεν έχουν αναγνωριστεί από το ΚΚΚ. Παρομοίως, το Βατικανό και οι υποστηρικτές του στην Κίνα (ειδικά αυτοί των κρυφών εκκλησιών) δεν έχουν αναγνωρίσει τους επισκόπους που όρισε το ΚΚΚ. Όμως, μετά από μια μακρά περίοδο εκβιασμού και εξαπάτησης από το ΚΚΚ, το 2018, ο πάπας αναγνώρισε επτά επισκόπους του ΚΚΚ, οι οποίοι είχαν παλιότερα δεχτεί καθαίρεση από το Βατικανό. Επικριτές πιστεύουν ότι η κίνηση παραχώρησης της εκκλησιαστικής εξουσίας σε ένα απολυταρχικό καθεστώς θα θέσει ένα επικίνδυνο παράδειγμα που μπορεί να επηρεάσει τον κόσμο. Η εκκλησία είναι μια κοινότητα πίστης με σκοπό να βοηθήσει τους πιστούς να ανυψώσουν την ηθική τους, να προσεγγίσουν τον Θεό, και τελικά να επιστρέψουν στο θείον. Όταν στον ανθρώπινο κόσμο γίνονται συμφωνίες με ένα κακό φάντασμα που έχει εξεγερθεί εναντίον του Θεού, και το ΚΚΚ μπορεί να ορίζει επισκόπους και έτσι να πάρει εξουσία σε θέματα πίστης δεκάδων εκατομμυρίων καθολικών στην Κίνα, πως θα έβλεπε ο Θεός το θέμα; Τι θα γίνει στο μέλλον για τους δεκάδες εκατομμύρια καθολικούς της Κίνας;

Στην Κίνα, το φάντασμα του κομμουνισμού δημιούργησε ένα πολιτικό έκτρωμα που κατέστρεψε τον πολιτισμό και εξάλειψε την πίστη μέσω μαζικής δολοφονίας και τρομοκρατίας. Οι αθεϊστικές διώξεις του ΚΚΚ και η καταστροφή της παράδοσης, στοχεύουν να κόψουν δια της βίας τις συνδέσεις των ανθρώπων με το θείον, και έχουν ρίξει την Κίνα σε μια ηθική κατάρρευση.

Στην Δύση και σε άλλα μέρη του κόσμου, εξαπάτηση και διείσδυση έχουν οδηγήσει στην διαφθορά και δαιμονοποίηση των ορθών θρησκειών, μπερδεύοντας και οδηγώντας λάθος τους ανθρώπους ώστε να παρατήσουν τα ορθά πιστεύω τους. Στην εξέγερσή του κατά του θεϊκού, το φάντασμα του κομμουνισμού δρα ως ο δαίμονας που ελέγχει τον κόσμο μας. Αν η ανθρωπότητα συνεχίζει να χάνει την γνώση της για το θεϊκό και τις συνδέσεις της με το θεϊκό, ο άνθρωπος θα περιέλθει περισσότερο υπό τον έλεγχο του φαντάσματος μέχρι που δεν θα υπάρχει πλέον ελπίδα σωτηρίας.

Διαβάστε όλα τα άρθρα εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας

 

Παραπομπές

1. Karl Marx, όπως αναφέρεται στον Dimitry V. Pospielovsky, A History of Marxist-Leninist Atheism and Soviet Antireligious Policies: History of Soviet Atheism in Theory and Practice, and the Believer, Vol. 1 (London: Palgrave Macmillan, 1987), 80.

2. US Library of Congress, “Translation of Letter from Lenin,” Revelations from the Russian Archives, accessed April 17, 2020, https://www.loc.gov/exhibits/archives/trans-ae2bkhun.html.

3. Patriarch Alexy II όπως αναφέρεται στον Nathaniel Davis, trans., A Long Walk to Church: A Contemporary History of Russian Orthodoxy (Oxford: Westview Press, 1994), 89.

4. Choekyi Gyaltsen, Tenth Panchen Lama, as quoted in Central Tibetan Administration: Department of Information and International Relations, From the Heart of the Panchen Lama (Dharamsala, India: Central Tibetan Administration, 2003 edition), accessed April 17, 2020, http://tibet.net/wp-content/uploads/2015/04/FROM-THE-HEART-OF-THE-PANCHEN-LAMA-1998.pdf.

5. Tsering Woeser, Forbidden Memory: Tibet During the Cultural Revolution, Susan T. Chen, trans., Robert Barnett, ed. (Lincoln, NE: Potomac Books, April 2020)

6. US Congress, House, Committee on Un-American Activities. Investigation of Communist Activities in the New York City Area. 83rd Cong., 1st sess., July 8, 1953. https://archive.org/stream/investigationofcnyc0708unit/investigationofcnyc0708unit_djvu.txt.

7. Momchil Metodiev, Between Faith and Compromise: The Bulgarian Orthodox Church and the Communist State (1944–1989) (Sofia: Institute for Studies of the Recent Past/Ciela, 2010).

8. Christopher Andrew, “KGB Foreign Intelligence from Brezhnev to the Coup,” in Wesley K. Wark, ed., Espionage: Past, Present, Future? (London: Routledge, 1994), 52.

9. Metodiev, “Between Faith.”

10. W. Cleon Skousen, The Naked Communist (Salt Lake City: Ensign Publishing Co., 1958).

11. “Zhongguo Fojiao xiehui fuhuizhang: ‘Shijiu Da Baogao shi dangdai Fojing　Wo yijing shouchao san bian’” 中國佛教協會副會長：十九大報告是當代佛經　我已手抄三遍 [“Chinese Buddhist Association Deputy Chairman: ‘The Chinese Communist Party’s 19th Congress Report Is the Contemporary Buddhist Scripture, I Have Hand-copied It Three Times’”], Stand News, December 13, 2017. [Στα Κινέζικα]