Όταν επιβιβάστηκα στην πτήση μου για την Ιαπωνία, στην οποία θα έφτανα πετώντας πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό, δεν είχα ακούσει ποτέ για το Μπέππου. Ωστόσο, δίπλα μου καθόταν μια φιλική νεαρή γυναίκα που εξυμνούσε τις αρετές της συγκεκριμένης πόλης, που βρίσκεται στο νησί Κυούσου στη νότια Ιαπωνία.
Ακουγόταν σαν ένα μαγευτικό θαύμα, με παραλίες όπου μπορείς να βυθιστείς μέχρι το λαιμό σε ηφαιστειακό χώμα και ιαματικές πηγές που σου ζεσταίνουν την ψυχή. Μου έδειξε μια εικόνα της πόλης στο κινητό της: μια σειρά από παραδοσιακά κτήρια κρέμονταν σε μια παραθαλάσσια πλαγιά. Το μέρος φαινόταν να είναι τυλιγμένο σε μια μυστικιστική ατμόσφαιρα, σε μια μελαγχολική ομίχλη που ανέδιδε η γη από τα έγκατά της.
Εκείνη τη στιγμή, στα 38.000 πόδια, αποφάσισα να κάνω διακοπές στο Μπέππου. Και μδεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή.
Τα ταξίδια σε απομακρυσμένους, ιδιόμορφους και άγνωστους προορισμούς όπως το Μπέππου είναι από μόνα τους μια ανταμοιβή. Σου προσφέρουν τη χαρά της ανακάλυψης, αλλά και την αίσθηση ότι έχεις βρει ένα μέρος που μπορείς να το αποκαλείς δικό σου.
Όλα είναι μία περιπέτεια
Το να φτάσω στο Μπέππου δεν ήταν δύσκολο, αλλά ούτε και εύκολο. Καθώς κατευθυνόμουν νότια, το Shinkansen, το τρένο-σφαίρα, διαπερνούσε τα βουνά πάνω στις κεκλιμένες ράγες του με απίστευτη ταχύτητα. Για να προλάβω τη σύνδεση με ένα μικρότερο περιφερειακό τρένο, έπρεπε να βρω τη σωστή πλατφόρμα γρήγορα.
Ένας συνεπιβάτης μου αποδείχθηκε πολύ εξυπηρετικός, ρωτώντας το προσωπικό για λογαριασμό μου, στα ιαπωνικά, για τα βαγόνια χωρίς κρατήσεις και πού έπρεπε να επιβιβαστώ. Καθώς καθόμουν στη θέση μου, μόλις ένα δευτερόλεπτο πριν το τρένο ξεκινήσει, δεν ένιωσα μόνο ανακούφιση, αλλά και ενθουσιασμό. Δεν είχα φτάσει ακόμα, και ήδη είχα ζήσει μια αρκετά διασκεδαστική περιπέτεια.
Εκτός πεπατημένης
Δεν υπάρχει τίποτα κακό με τους πολυσύχναστους τουριστικούς προορισμούς. Άλλωστε, οι άνθρωποι επισκέπτονται μαζικά τα μαγευτικά μέρη επειδή αξίζουν πραγματικά τον κόπο. Είτε πρόκειται για τη Μόνα Λίζα στο Παρίσι, τον Χριστό Λυτρωτή στο Ρίο ή την Όπερα του Σύδνεϋ στην Αυστραλία, όταν επισκέπτεστε ένα εμβληματικό αξιοθέατο, είναι σίγουρο ότι θα έχετε παρέα. Και μάλιστα πολλή.
Αλλά όταν ταξιδεύετε σε έναν λιγότερο γνωστό προορισμό, μπορεί να χρειαστεί να περιπλανηθείτε μόνοι σας. Το να βρείτε τον σωστό δρόμο είναι μια αρκετά διασκεδαστική προσπάθεια, είτε αποφασίζετε ποια κατεύθυνση να πάρετε στα πλακόστρωτα δρομάκια μιας παλιάς πόλης είτε ποια διασταύρωση να επιλέξετε σε ένα δασικό μονοπάτι.
Φιλικοί ντόπιοι
Ο «υπερτουρισμός» είναι ένας όρος που προκαλεί έντονες αντιδράσεις. Αλλά είναι αλήθεια ότι, στις μέρες μας, ορισμένοι προορισμοί είναι γεμάτοι και ξεχειλίζουν από επισκέπτες. Ειδικά κατά τις περιόδους αιχμής.
Επομένως, δεν είναι περίεργο που οι άνθρωποι που ζουν καθημερινά σε αυτά τα μέρη ενοχλούνται από τα αυτοκίνητα των ξένων, που οδηγούν πολύ αργά στους κεντρικούς δρόμους επειδή δεν ξέρουν πού να στρίψουν. Ή από τις ομάδες τουριστών που καταφθάνουν στην τοπική αγορά και τους εμποδίζουν να κάνουν τα σκαθημερινά ψώνια τους.
Αλλά αυτό δεν θα συμβεί αν πάτε λίγο πιο βαθιά στα βουνά ή σε ένα νησί πιο μακριά στο αρχιπέλαγος. Πραγματικά, το να συνομιλείς με έναν αθώο ντόπιο, που είναι πραγματικά περίεργος για τη ζωή και τα ταξίδια σου και τον δρόμο που σε έφερε στην πόρτα του και που θέλει να σου δώσει πληροφορίες από πρώτο χέρι και συμβουλές για το πού να πας, τι να κάνεις, τι να φας και τι να πιεις, είναι μία από τις μεγαλύτερες χαρές του ταξιδιού.
Αγκαλιάστε την εξωτική καθημερινότητα
Η γοητεία πηγάζει από μια κουλτούρα που είναι πολύ διαφορετική από τη δική σας. Και αυτό ενισχύεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι παραμένει σχεδόν ανέγγιχτη από τη Δύση. Μου αρέσει να περιπλανιέμαι, για παράδειγμα, σε ένα μικρό σούπερ μάρκετ σε μια μικρή πόλη της Ουαλίας ή στην αυστραλιανή ενδοχώρα ή στη Γροιλανδία, απλώς για να δω τι τρώνε και τι πίνουν οι άνθρωποι (λουκάνικο με αίμα, καγκουρό, βουβάλι…;). Η άγνωστη καθημερινότητα είναι ένας ανεξερεύνητος πλανήτης.
Αποκομίζοντας μοναδικές εμπειρίες
Τελικά, η παραμονή μου στο Μπέππου ήταν σίγουρα μια επιτυχία. Πολλά χρόνια μετά, ακόμα μιλάω για την πόλη. Γι’ αυτό λέω ότι τα απομακρυσμένα μέρη είναι σαν δώρα που συνεχίζουν να δίνουν.
Σίγουρα θα αφηγούμαι και για τους ναούς του Κυότο, τις χρυσές παγόδες που αντανακλώνται στην λεία επιφάνεια μιας λίμνης και τη θέα του ορίζοντα της πρωτεύουσας από τον Πύργο του Τόκυο, μια αχανής, άγνωστη πόλη στα πόδια μου.
Αλλά όταν μιλάω για το Μπέππου, η αφήγηση γίνεται πιο ζεστή – ίσως και πιο αστεία. Ο ιδρώτας έτρεχε στο πρόσωπό μου όταν έκανα εκείνο το ηφαιστειακό «αμμόλουτρο», με τους εργάτες να σκάβουν γύρω μου για να με παραχώσουν μέσα στην ατμώδη παραλία. Αργότερα, έκανα μπάνιο σε μια λίμνη με ιαματικά νερά (όνσεν στα ιαπωνικά), κάνοντας μια παράδοξη, υπέροχα αμήχανη συζήτηση με τους ντόπιους που πηγαίνουν εκεί κάθε μέρα.
Τι πρέπει να έχετε μαζί σας
Μια εφαρμογή μετάφρασης, στην οποία μπορείτε να έχετε πρόσβαση και όταν είστε εκτός σύνδεσης – μπορεί να μην συναντήσετε πολλούς αγγλόφωνους ή να μην έχετε πρόσβαση στο διαδίκτυο όταν κινείστε σε μη τουριστικά, απομακρυσμένα μέρη.
Σνακ. Φροντίστε να έχετε στην τσάντα σας τρόφιμα που διατηρούνται σε θερμοκρασία δωματίου και χορταίνουν. Μπορεί να είναι αποξηραμένο κρέας, μείγμα ξηρών καρπών και φρούτων ή μπάρες. Όσο πιο μακριά ταξιδεύετε από τα φώτα της πόλης, τόσο νωρίτερα κλείνουν τα εστιατόρια και τα σούπερ μάρκετ. Επομένως, κάποια στιγμή θα βρείτε πολύ χρήσιμο το να έχετε μαζί σας κάτι να τσιμπήσετε σε μία δύσκολη ώρα.
Την υπομονή και το χιούμορ σας. Είναι σίγουρο ότι δεν θα πηγαίνουν πάντα όλα ρολόι. Γι’ αυτό είναι καλύτερο να είστε προετοιμασμένοι και να απολαύσετε τα πάντα, ακόμα κι αν σας φαίνονται παράλογα, ανάποδα, αλλιώς από ό,τι περιμένατε, μακριά από αυτό που θέλατε.
Του Tim Johnson
