Σχολιασμός
Έχετε ακούσει την έκφραση «είσαι ό,τι τρως». Δεν την κατάλαβα ποτέ έως την πρώτη μου τριήμερη νηστεία, που μου έδειξε ότι είναι όντως έτσι. Είμαι πιο προσεκτικός τώρα για το τι ρίχνω στο στομάχι μου και πιο συνειδητός από ποτέ για τα σοβαρότατα προβλήματα της τροφής στις ΗΠΑ, η οποία είναι βαρέως επεξεργασμένη, γενετικά τροποποιημένη και περιέχει συστατικά που δεν ήταν ποτέ γνωστά στην ανθρώπινη ιστορία.
Μόλις το δεις και το αντιληφθείς αυτό, είναι δύσκολο να γυρίσεις πίσω. Το πρόβλημα μπορεί να λυθεί, όπως αποκαλύπτει μια βόλτα σε οποιαδήποτε αγροτική περιοχή της Νέας Αγγλίας και αλλού, ανακαλύπτοντας υπέροχες μικρές φάρμες που πωλούν σιτηρά και κρέας σε πολύ πιο φυσική κατάσταση από οτιδήποτε υπάρχει στα ράφια του σούπερμαρκετ.
Επιπλέον, το να μιλάς με πραγματικούς αγρότες και τις οικογένειές τους είναι μια υπέροχη εμπειρία. Μαθαίνεις για τα προβλήματα, τις χαρές, τα οικονομικά, και την ιστορία κάθε οικογένειας. Η ζωή θα μπορούσε να είναι πολύ ευκολότερη για αυτούς χωρίς τους περιορισμούς που τους εμποδίζουν να έχουν πρόσβαση σε περισσότερες αγορές. Προφανώς οι μεγάλες εταιρείες αντιτίθενται σε αυτό, εμποδίζοντας την αλλαγή γενικότερα.
Το θέμα μου, ωστόσο, δεν είναι η τροφή αλλά η ένδυση. Μήπως είμαστε και ό,τι φορούμε; Περίεργη ιδέα. Αλλά αυτό σκέφτομαι τώρα λόγω του νέου μου παντελονιού.
Πώς μπορεί ένα παντελόνι να σου δώσει την αίσθηση ότι ζεις μια πιο αυθεντική ζωή; Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω όσο μπορώ καλύτερα. Είναι από τζιν, σκληρό ύφασμα, του κλασικού αμερικανικού είδους αλλά με μία μεγάλη διαφορά: φτιάχτηκε στην Αμερική, κόπηκε σε ένα τραπέζι με το χέρι, ράφτηκε με μηχανή του 1880-1920 και νήματα που συμφωνούν με το αυθεντικό. Η κοπή είναι γεμάτη, το ύφασμα γερό και μοιάζει παραδοσιακό, όπως αυτά που βλέπουμε σε παλιές φωτογραφίες.
Οι παλιές φωτογραφίες αποκαλύπτουν τις διαφορές: είναι μικρές λεπτομέρειες, όπως η ψηλή μέση, τα κουμπιά, το χοντρό ύφασμα. Η εσωτερική ραφή έγινε επί τόπου στα πόδια μου, στο μαγαζί που το αγόρασα.
Το αυθεντικό αμερικανικό τζιν εφευρέθηκε το 1870 και προωθήθηκε σε ανθρακωρύχους, κτηνοτρόφους και εργάτες σιδηροδρόμου ως ανθεκτικό εργατικό ένδυμα. Είχε κάθε είδους καινοτομίες και μεγάλη αντοχή. Το στυλ, το ύφασμα και η κατασκευή εκείνων των τζιν δεν υπάρχουν σήμερα – αλτ’ αυτού, βλέπουμε μόνο κακέκτυπα. Τα νέα τζιν είναι κακοφτιαγμένα, μινιμαλιστικά και διαλύονται γρήγορα.
Όταν φοράς ένα αυθεντικό τζιν έχεις την αίσθηση της ασφάλειας, χωρίς τίποτα το περίεργο. Η όψη είναι καταπληκτική. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι έτσι είναι ακριβώς το πώς θα πρέπει να μοιάζουν τα παντελόνια των αντρών. Απ΄ ότι φαίνεται, είναι σπάνιες αναπαραγωγές τζιν του 19ου αιώνα, που φτιάχτηκαν από κάποιον που είναι φανατικός για φτιαγμένα στην Αμερική ρούχα και μέγιστη αυθεντικότητα.
Και παρεμπιπτόντως, δεν μοιάζουν ούτε τα νιώθεις σαν κοστούμι ή αναπαραγωγή. Τα νιώθεις όπως θα έπρεπε να νιώθεις το ρούχο. Και παρά το πάχος του υφάσματος, δεν σε ζεσταίνουν. Καταλαβαίνω γιατί κάποιος θα ήθελε να τα φορά καθημερινά. Η εταιρεία είναι τόσο σίγουρη για την ποιότητά τους που εγγυάται διορθώσεις χωρίς λήξη, αν μπορείτε να το πιστέψετε.
Είναι ακριβά; Ναι, αλλά ίσως όχι αν σκεφτείτε τι παίρνετε. Η εταιρεία είναι η Hartford Denim ή Hardenco. Έχει έναν υπάλληλο που κάνει τα πάντα με έναν μαθητευόμενο. Το όνομά του είναι Λουκ Ντέηβις, κάτοικος Νέας Αγγλίας από το επαρχιακό Κοννέκτικατ, που άφησε το πανεπιστήμιο για να μάθει να φτιάχνει τζιν του 19ου αιώνα.
Είναι το πάθος του. Ίσως ο ‘φανατισμός’ θα ταίριαζε καλύτερα. Μπορεί να μιλάει για τζιν για ώρες, για μέρες. Τον παρακολουθούσα καθώς έκοβε και έραβε το παντελόνι μου και παρατήρησα την ικανότητά του να λειτουργεί αυτές τις μηχανές των 100 ετών. Εκπληκτικό. Ναι, θα μπορούσε να ξεπουληθεί στους καπιταλιστές επένδυσης και να ακολουθήσει την συνήθη οδό: χρέος, απώλεια περιουσίας, μείωση ποιότητας, μαζικό μάρκετινγκ, και απευθείας στα άχρηστα με τους υπόλοιπους. Παρόλα αυτά, η μικροσκοπική του επιχείρηση επέλεξε την ακεραιότητα και όχι τα πλούτη.
Η αντίθεση με οτιδήποτε μπορείτε να βρείτε σε οποιοδήποτε συνηθισμένο κατάστημα είναι εμφανής. Δεκαετίες πριν, η Αμερική έχασε σχεδόν όλο το μερίδιο αγοράς της σε υφάσματα και ένδυση. Σχεδόν όλα πήγαν έξω. Ο λόγος είναι φυσικά το κόστος εργασίας και υλικών. Απλώς δεν έχει νόημα να φτιάχνεις πράγματα εδώ πλέον.
Το κόστος είναι, πράγματι, τεράστιο. Οι τιμές ενδυμάτων και υποδημάτων αψηφούν τον πληθωρισμό εδώ και δεκαετίες τώρα, και σε πραγματικούς όρους έπεσαν σε τιμή. Το πρόβλημα είναι η ποιότητα. Θα πρέπει να ψάξει κανείς πάρα πολύ για φυσικά υφάσματα: βαμβάκι, λινό, μαλλί, και μετάξι. Αν τα βρει, υπάρχει άλλο πρόβλημα με την κατασκευή και την ίδια την ποιότητα του υφάσματος. Και μετά από αυτό, αρχίζουν τα πραγματικά προβλήματα.
Δούλεψα σε εταιρεία ένδυσης ως πωλητής και αγοραστής για αρκετές γνωστές εταιρείες αντρικής ένδυσης, όχι αλυσίδες αλλά το τοπικό είδος, που είναι όλο και πιο σπάνιο. Αυτό ήταν στο τέλος της χρυσής εποχής της αντρικής ένδυσης, μόλις πριν ή κατά τη διάρκεια της πτώσης της βιομηχανίας. Ήταν τραγικό να το παρακολουθεί κανείς.
Η κατάρρευση της ποιότητας έφερε και την απώλεια των βασικών γνώσεων για την ένδυση. Είναι εκπληκτικό το πόσο λίγα ξέρει ο κόσμος για το τι να φοράει, πώς να αξιολογεί την ποιότητα, πού να το βρει ή γιατί έχει σημασία. Οι άντρες δεν ξέρουν καν ότι τα ρούχα θα έπρεπε να ταιριάζουν στο σώμα.
Μου άρεσαν πολύ οι επιχειρήσεις ενδυμάτων, επειδή ένιωθα ότι βοηθούσα κόσμο. Μου άρεσε να πουλάω ενδύματα επειδή ήξερα σίγουρα ότι συνέβαλα στη βελτίωση της ζωής κάποιου.
Η θέλησε δεν με άφησε ποτέ. Ως αποτέλεσμα, όταν ψωνίζω στο Goodwill ή σε κάποιο άλλο κατάστημα μεταχειρισμένων, δεν μπορώ να αντισταθώ στην παρόρμηση να μιλήσω με τους άντρες στο κατάστημα για το καλό ταίριασμα του ρούχου. Θα αρχίσω να μιλάω σε κάθε έναν, προσπαθώντας να βρω καλαίσθητα ενδύματα σε ένα κλάσμα της τιμής που θα κόστιζαν σε κατάστημα. Συχνά η ποιότητα είναι πολύ καλύτερη από αυτήν που έχουν τα καταστήματα.
Έχω κάνει το ίδιο με αγορές από το eBay για φίλους. Το να εκτιμήσεις τι ταιριάζει σε κάποιον είναι εύκολο αν έχεις εμπειρία στη δουλειά και μέχρι τώρα πάντα πετυχαίνω ένα καλό κοστούμι για έναν φίλο σε πολύ χαμηλή τιμή.
Λέγοντας αυτό, η εμπειρία των τζιν από τη Hardenco με έβαλε σε έναν νέο κόσμο, αυτόν της καθημερινής ένδυσης, για τον οποίον ποτέ δεν είχα ενδιαφέρον. Τώρα βλέπω το γιατί. Τα πράγματα που παίρνεις από ένα κατάστημα ειλικρινά δεν αξίζουν να τα αγοράσεις. Είναι άσχημα. Τα υφάσματα είναι κακής ποιότητας. Η κατασκευή χυδαία. Είναι καλά για μερικούς μήνες, ίσως, και μετά τα πετάς.
Και παρεμπτιπτόντως, ναι, είναι καθημερινά βάσει των παραδοσιακών προτύπων. Αλλά αν τα φορέσω με ένα λευκό πουκάμισο και με ένα απλό σακάκι, φαίνονται υπέροχα. Έτσι, κατά τον κλασικό αμερικανικό τρόπο, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για διάφορες περιστάσεις.
Σίγουρα, κάποιος μπορεί να πει πως δεν πειράζει που κατέρρευσε η αμερικανική κατασκευή ενδυμάτων. Ίσως στον κόσμο αρέσουν τα ρούχα και υποδήματα λίγων χρήσεων. Σε πιο αδύναμες στιγμές, πήρα ένα ζευγάρι παπούτσια σε ένα κατάστημα αεροδρομίου και τα έβλεπα να χαλάνε μετά από κάθε χρήση. Αναπόφευκτα, πρέπει να τα πετάξεις μετά από έναν χρόνο περίπου.
Αυτό είναι σε αντίθεση με ένα αυθεντικό, αμερικάνικο ζευγάρι υποδημάτων του παλιού στυλ, του είδους που θα δώσεις στα παιδιά σου και αυτά με τη σειρά τους στα δικά τους παιδιά. Σε αυτό το πλαίσιο, θα πρέπει να αναφέρω ότι τέτοια παπούτσια υπάρχουν. Δείτε τα Alden, για παράδειγμα. Ναι, είναι τρεις και τέσσερις φορές πιο ακριβά, αλλά θα αλλάξετε σόλα πολλές φορές και δεν θα χρειαστεί να αγοράσετε άλλο ζευγάρι.
Είναι το ίδιο με το νέο μου τζιν. Αποδεικνύουν ότι είναι δυνατόν να κατασκευάσεις και να αγοράσεις ποιοτικά ενδύματα. Η επίδραση σε αυτόν που τα φορά περιέργως διαφεύγει περιγραφής. Όταν τα φορέσεις, μετά δεν μπορείς να επιστρέψεις στα άλλα.
Σίγουρα, μπορείτε να επικρίνετε τέτοια αντικείμενα ως διαθέσιμα μόνο για την ελίτ. Ποιος άλλος πληρώνει $450 για ένα παντελόνι; Κατανοώ την κριτική, αλλά σκεφθείτε κι αυτά: 1) Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι τόσο ακριβό, αν σκεφτείς πως θα τα έχεις για μια ζωή, και 2) αυτό είναι το κόστος της αυθεντικής, φτιαγμένης στην Αμερική ένδυσης. Η γνώση αυτού είναι να έχεις επαφή με την πραγματικότητα.
Πώς μπορεί το σύστημα να αλλάξει για να ενθαρρύνει περισσότερες από αυτές τις μικρές επιχειρήσεις; Το κόστος του επιχειρείν γενικά πρέπει να πέσει δραματικά με μορφή συμμορφώσεων, κανονισμών, φόρων και άλλων μέτρων. Σταματήστε την καταστροφή των μικρών επιχειρήσεων. Μην αφήνετε τις μεγάλες εταιρειών να στήνουν το παιχνίδι προς όφελός τους. Αυτό ισχύει στην ένδυση τόσο όσο και στην γεωργία, στα φάρμακα και σε κάθε άλλη βιομηχανία.
Εν τω μεταξύ, υπάρχει κάτι που όλοι μπορούμε να κάνουμε. Μπορούμε να αρνηθούμε να συμμετάσχουμε στην υποβάθμιση των πάντων προσέχοντας τι αγοράζουμε. Ναι, θα πληρώσετε περισσότερα, τουλάχιστον αρχικά, και το κόστος αναζήτησης για τη σωστή τροφή, ενδυμασία και φάρμακα μπορεί να είναι υψηλό. Σκεφτείτε το σαν μια περιπέτεια. Άπαξ και την αρχίσετε, θα δείτε το νόημα και δεν θα επιστρέψετε ποτέ στα παλιά.
