Σχολιασμός
Φαίνεται ότι κάθε συζήτηση αυτές τις μέρες αφορά τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση θα πρέπει να ασκεί την ολοένα αυξανόμενη δύναμή της – αντί να τίθεται το πιο σημαντικό ερώτημα: Πώς μειώνουμε εντελώς τη δύναμη της κυβέρνησης στη ζωή μας;
Καθώς οδεύουμε προς έναν κόσμο όπου η κυβερνητική παρέμβαση αγγίζει κάθε τομέα της ζωής μας, εκατομμύρια φωνές στο TikTok, το Instagram και το Facebook ουρλιάζουν από την οπτική γωνία του κόμματός τους για το πώς η κυβέρνηση πρέπει να διορθώσει τα πάντα. Αλλά ιστορικά, η κυβέρνηση δεν διορθώνει προβλήματα — τα εκμεταλλεύεται για να αφαιρέσει τις ελευθερίες μας.
Πιστεύω ότι πρέπει να παλέψουμε για να συρρικνώσουμε την κυβέρνηση στο μέγεθος που έπρεπε να είναι. Αυτή τη στιγμή, είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό δεν ήταν ποτέ το σχέδιο. Ποτέ δεν προοριζόταν να είναι μια φουσκωμένη γραφειοκρατία που βρίσκεται μέσα σε κάθε αλληλεπίδραση ανθρώπου με άνθρωπο.
Πώς φτάσαμε από έναν λαό που ήταν πρόθυμος να πολεμήσει για έναν φόρο στο τσάι, σε πολίτες που επιτρέπουν στην κυβέρνηση να μας λέει:
• Τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να φάμε
• Από ποιους μπορούμε και δεν μπορούμε να αγοράσουμε τρόφιμα
• Ποιος μπορεί και δεν μπορεί να πουλήσει τρόφιμα
• Ότι το αλκοόλ είναι πιο ασφαλές από το νωπό γάλα
• Ότι χρειαζόμαστε την έγκρισή τους για τα πάντα, από τη στέγαση μέχρι την υγειονομική περίθαλψη μέχρι το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας
Χάσαμε την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας—και χειρότερα, αντικαταστήσαμε αυτήν την εμπιστοσύνη με τυφλή πίστη σε μια κυβέρνηση που δεν γνωρίζει εμάς, τις οικογένειές μας ή τις κοινότητές μας.
Όταν η Epoch Times έκανε μια ειδική εκπομπή για μένα όταν έφευγα από την Καλιφόρνια, μίλησα ανοιχτά για την απίστευτη κυβερνητική παρέμβαση που βίωσα. Μέτρησαν την παραγωγή μου στην λαϊκή αγορά και μετά ήρθαν στη γη μου για να επαληθεύσουν ότι όντως προέρχονταν από την ιδιοκτησία μου. Είναι αυτά τα είδη των πραγμάτων που θα έπρεπε να χρηματοδοτούν τα φορολογικά μας δολάρια;
Πιστεύουμε πραγματικά ότι χρειαζόμαστε την κυβέρνηση να μας προστατεύει στην αγορά αυγών από έναν αγρότη που γνωρίζουμε και εμπιστευόμαστε;
Τόσοι πολλοί άνθρωποι ουρλιάζουν για επιδοτούμενη υγειονομική περίθαλψη και περισσότερους περιορισμούς. Αλλά επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω: Θέλετε οι ίδιοι άνθρωποι που διοικούν το Τμήμα Μηχανοκίνητων Οχημάτων να διευθύνουν την υγειονομική σας περίθαλψη;
Οι άνθρωποι λατρεύουν να μισούν τον καπιταλισμό, αλλά ο αληθινός καπιταλισμός — όχι ο ψευδοκαπιταλισμός — είναι το πιο κοντινό οικονομικό σύστημα στη φύση. Αν κάτι έρθει στη γειτονιά σας και ο κόσμος το λατρεύει, το υποστηρίζει. Ευδοκιμεί. Η γειτονιά ευδοκιμεί. Αυτός είναι ο καπιταλισμός.
Αλλά δεν είναι αυτό που έχουμε τώρα. Αυτό που έχουμε είναι συγκεντρωτισμός. Τεράστιες εταιρείες που είναι πολύ μεγάλες για να αποτύχουν. Όταν το ψάχνετε βαθύτερα, ανήκουν όλες στις ίδιες λίγες εταιρείες — και είναι βαθιά μπλεγμένες με την κυβέρνηση. Δεν είναι αυτός ο καπιταλισμός που θέλουμε.
Θέλουμε ένα σύστημα όπου ο καταναλωτής έχει δύναμη, όπου οι μικρές επιχειρήσεις μπορούν να ευδοκιμήσουν, όπου ψηφίζουμε με τα δολάριά μας. Αλλά για να φτάσουμε εκεί, πρέπει να σταματήσουμε να βασιζόμαστε σε αλυσίδες εφοδιασμού και συστήματα που δεν μας υποστηρίζουν ή δεν μας τρέφουν.
Κοιτάξτε τον Άμος Μίλλερ, τον αγρότη της Πενσυλβάνια που έχει δεχτεί επανειλημμένες επιδρομές και παρενοχλήσεις. Πιστεύουμε ότι οι πελάτες που πηγαίνουν σε αυτόν δεν γνωρίζουν ότι το φαγητό του δεν υποβάλλεται σε επεξεργασία μέσω των εγκαταστάσεων της USDA; Φυσικά ξέρουν. Πάνε γι΄ αυτόν τον λόγο. Ωστόσο, η κυβέρνηση παρεμβαίνει και λέει ότι δεν είναι ασφαλές.
Αλλά είναι πράγματι δουλειά της κυβέρνησης να μας κρατήσει ασφαλείς; Ή προοριζόταν να προστατεύσει την ελευθερία μας;
Η ζωή, η ελευθερία, και η αναζήτηση της ευτυχίας. Σε αυτό ιδρύθηκε αυτή η χώρα. Και για μένα, ελευθερία σημαίνει να μπορώ να τρώω φαγητό από έναν αγρότη που εμπιστεύομαι—ακόμα κι αν επιλέξει να μην το στέλνει για έλεγχο μέσω των εγκαταστάσεων της USDA.
Ως γυναίκα 46 χρόνων, θα έπρεπε να έχω το δικαίωμα να πάρω αυτήν την απόφαση για μένα και την οικογένειά μου.
Εάν θέλουμε να ευδοκιμήσουν οι μικρές καλλιέργειες, οι περισσότεροι κανονισμοί δεν είναι η απάντηση. Οι λιγότεροι είναι. Δεν ζητάμε νέα προγράμματα ή περισσότερους πολιτικούς για να μας σώσουν. Ζητάμε την ελευθερία να μείνουμε μόνοι — να παρέχουμε τρόφιμα πλούσια σε θρεπτικά συστατικά στις κοινότητές μας χωρίς παρεμβολές.
Τι θα χρειαζόταν για να σταματήσουμε να ζητιανεύουμε για άδεια και να αρχίσουμε να ζούμε τη ζωή που θέλουμε να ζήσουμε;
της Μόλι Ένγκελχαρτ
