Του Peter Dahlin
Σχολιασμός
Ο οικονομικός εξαναγκασμός του Πεκίνου συναντά την αντίδραση άλλων χωρών.
Πρόσφατα, η Λιθουανία, εν μέσω απειλών, αρνήθηκε να υποκύψει στην πίεση του κινεζικού καθεστώτος, και η στάση των Λιθουανών φαίνεται να έχει ενισχυθεί παρά αποδυναμωθεί. Το αξιοσημείωτο είναι ότι αυτό συμβαίνει παρά την έλλειψη σταθερής υποστήριξης από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση στον καθορισμό πολιτικών για την αντιμετώπιση του οικονομικού πολέμου του Πεκίνου.
Η Αυστραλία έχει βρεθεί στο επίκεντρο της προσοχής ως θύμα του οικονομικού πολέμου του ΚΚΚ, αλλά δεν ήταν η πρώτη και δεν θα είναι η τελευταία χώρα που θα αντιμετωπίσει τέτοια μεταχείριση. Η επίθεση του Πεκίνου σε πολλαπλά μέτωπα κατά της αυστραλιανής οικονομίας, μαζί με τα διαβόητα πλέον «14 αιτήματα», ήταν και είναι το “καμπανάκι” για τη διεθνή κοινότητα.
Ωστόσο, η Αυστραλία μέχρι στιγμής αρνείται να λυγίσει και απ’ ότι φαίνεται δεν υπάρχει κάποια ένδειξη αλλαγής στην στάση της. Στην πραγματικότητα, η επιθετική συμπεριφορά της Κίνας ενίσχυσε τη λαϊκή και πολιτική υποστήριξη για μια σκληρότερη γραμμή απέναντι στην Κίνα, και παρόλο που η οικονομία της έχει πληγεί, η ζημιά ήταν πολύ μικρότερη από ότι πολλοί είχαν προβλέψει. Ακόμη και οι αυστραλιανές εταιρείες, αν και άσκησαν πιέσεις για κατευνασμό σε ιδιωτικό επίπεδο, απέφυγαν σε μεγάλο βαθμό να κρατήσουν δημόσια στάση και εργάζονται όλο και περισσότερο με κυβερνητική υποστήριξη για τον εντοπισμό πιθανών νέων αγορών.
Η Ιαπωνία, βλέποντας την παρατεταμένη οικονομική κρίση και ατενίζοντας το μέλλον, ενσωμάτωσε ήδη τη μείωση της εξάρτησης από την αλυσίδα εφοδιασμού για τη βιομηχανία της στο πακέτο οικονομικής διάσωσης, συνειδητοποιώντας ότι καμία μεγάλη οικονομία δεν μπορεί να συνεχίσει να βασίζεται σε μια ασταθή και όλο και πιο παρανοϊκή Κίνα για τη βιομηχανία της.
Στον Καναδά, όπως και στις περισσότερες χώρες, η οικονομική εξάρτηση από την Κίνα είναι ένα κλάσμα σε σχέση με την Αυστραλία. Η αποτυχία της πολιτικής του Σι Τζινπίνγκ για αυστηρότερες οικονομικές κυρώσεις έχει αποδείξει ότι η πολιτική βούληση και ο μακροπρόθεσμος οικονομικός σχεδιασμός θα επέτρεπαν ακόμη και στις πιο εκτεθειμένες χώρες να αντισταθούν στο Πεκίνο. Έχει επίσης διεγείρει μια συζήτηση σχετικά με το πόσο εξαρτημένοι είμαστε από την Κίνα, οικονομικά, η οποία είναι πολύ επιζήμια για την Κίνα. Επειδή ένα από τα κύρια πλεονεκτήματά της είναι το πώς οι άνθρωποι, τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί πιστεύουν ότι η κινεζική οικονομική εξάρτηση και κυριαρχία είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που στην πραγματικότητα είναι. Αυτή η αλλαγή της συζήτησης είναι μια απαραίτητη διορθωτική κίνηση.
Πιο πρόσφατα, η Λιθουανία δέχτηκε την οργή της Κίνας και τα κρατικά μέσα μαζικής ενημέρωσης θα πέσουν πάνω της για να διακηρύξουν τη φρίκη που πρόκειται να πέσει πάνω στη Λιθουανία για την υπονόμευση των κινεζικών προσπαθειών να διχάσει την ΕΕ και να προσφέρει ένα μικρό ποσοστό νομιμότητας στην Ταϊβάν ως χώρα. Μέχρι στιγμής, έχει εξελιχθεί σε μια τεράστια αποτυχία. Φυσικά, η Λιθουανία έχει ελάχιστες έως καθόλου οικονομικές συναλλαγές με την Κίνα και χωρίς πραγματικές επιλογές πολιτικής, το ΚΚΚ παραμένει ασαφές και ειλικρινά, ντροπιάζει τον εαυτό του για μια χώρα με λιγότερο από 3 εκατομμύρια ανθρώπους. Μέχρι στιγμής, η Λιθουανία έχει αρνηθεί να υποχωρήσει – υπονομεύοντας το σχέδιο της Κίνας «17+1», το οποίο επιδιώκει να διχάσει την ΕΕ. Και πάλι, δεν προκαλεί έκπληξη. Αυτές οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν ότι οι μακροχρόνιες υποσχέσεις για επενδύσεις και εξαγωγικές ευκαιρίες δεν έχουν πραγματοποιηθεί εκτός ίσως από την Ουγγαρία και την Ελλάδα, και βλέπουν όλο και λιγότερη αξία στο να θυμώνουν τις Βρυξέλλες, έναν πολύ σημαντικότερο εταίρο, όταν παίρνουν τόσο λίγα πίσω από το Πεκίνο.
Και ας μην ξεχνάμε τη Νορβηγία, ένα τρανταχτό παράδειγμα, όπου ο λεγόμενος οικονομικός πόλεμος ισοδυναμούσε, στην πραγματικότητα, με την αναδρομολόγηση των εξαγωγών ψαριών μέσω του Χονγκ Κονγκ αντί για απευθείας στην Κίνα.
Ωστόσο, αυτές οι αποτυχίες είναι μόνο της Κίνας και όχι λόγω μιας ενοποιημένης και μελετημένης πολιτικής από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την ΕΕ. Οι αμερικανικές εταιρείες σαρώνουν τις χαμένες εξαγωγές της Αυστραλίας και η ΕΕ δεν έχει ακόμη επισημοποιήσει την κατάλληλη απάντηση στην κήρυξη οικονομικού πολέμου της Κίνας στη Λιθουανία. Η πραγματική δοκιμασία λοιπόν είναι σε εξέλιξη. Η ΕΕ αγωνίζεται ήδη για πολιτική και οικονομική σημασία και η αποτυχία της να υποστηρίξει την Αυστραλία ή τη Νορβηγία, ασκεί μεγαλύτερη πίεση σε αυτήν για να καταλήξει σε ένα συνεκτικό σύνολο πολιτικών απαντήσεων, τώρα που ένα από τα κράτη μέλη της έχει μπει στον στόχο.
Η αποφυγή από την πλευρά της ΕΕ να απαντήσει πίσω και να προσφέρει πολιτική και οικονομική υποστήριξη όχι μόνο θα ήταν μια χαμένη ευκαιρία και θα ενθάρρυνε την Κίνα να χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο εναντίον άλλων κρατών μελών, αλλά θα έκανε τις μικρότερες ευρωπαϊκές χώρες να αμφισβητήσουν την αξία της ΕΕ στο σύνολό της.
Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες προσπαθούν να δημιουργήσουν έναν συνασπισμό μεταξύ δημοκρατιών για να μειώσουν την απειλή από τα αυταρχικά κράτη – ιδιαίτερα την Κίνα – έχουν επίσης απελπιστική ανάγκη να επιδείξουν ηγεσία, ειδικά με φόντο τα τρέχοντα γεγονότα στο Αφγανιστάν.
Αν πρόκειται για αγώνα, τότε η Κίνα έχει ξεκινήσει σημειώνοντας πολλά αυτογκόλ. Η Αυστραλία και η Λιθουανία, με διαφορετικούς τρόπους, έχουν αποκαλύψει την εγγενή αδυναμία στην πολιτική του ΚΚΚ. Αλλά η νίκη μπορεί να προέλθει μόνο από συνεκτικές και ισχυρές πολιτικές απαντήσεις από τους δύο παίκτες – τις Ηνωμένες Πολιτείες και την ΕΕ.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece
