Σχολιασμός
Όσο περισσότερο εξερευνώ το έργο ερευνητών του νερού — όπως Βέντα Ώστιν, Τζέραλντ Πόλλακ, Ζακ Μπενβενίστ, Μασάρου Ιμότο, και του βραβευμένου με Νόμπελ Λουκ Μοντανιέρ— τόσο περισσότερο δέος νιώθω. Όχι μόνο για το νερό, αλλά για το τι ίσως μας διδάσκει σιωπηλά για την ζωή, την τροφή, ακόμα και την συνείδηση.
Ας αρχίσουμε με την ακραία ιδέα ότι το νερό έχει μνήμη.
Το 1988, ο Γάλλος ανοσιολόγος Ζακ Μπενβενίστ δημοσίευσε μια έρευνα στο Nature ισχυριζόμενος ότι το νερό μπορούσε να διατηρήσει το «αποτύπωμα» ουσιών, ακόμα και αν είχαν αραιωθεί πέρα από δυνατότητα εντοπισμού. Έδειξε ότι υπεραραιωμένα διαλύματα προκαλούσαν βιολογικές αντιδράσεις σε κύτταρα — σαν να θυμόταν το νερό αυτό που κάποτε υπήρχε μέσα του. Αν και οι περισσότεροι τον απέρριψαν, το έργο του άνοιξε μια χαραμάδα που λίγοι θέλησαν να ερευνήσουν.
Χρόνια αργότερα, ο υποψήφιος για Νόμπελ Λουκ Μοντανιέρ εξερεύνησε παρόμοιες ιδέες. Ισχυρίστηκε ότι το DNA εκπέμπει ηλεκτρομαγνητικά σήματα στο νερό — και ότι το νερό μπορούσε να θυμάται και να αναμεταδίδει αυτές τις πληροφορίες επιτρέποντας σε αλληλουχίες DNA να μπορούν να επανακατασκευαστούν υπό ορισμένες συνθήκες. Τα ευρήματά του ήταν αμφιλεγόμενα, αλλά υπέδειξαν μια βαθύτερη αλήθεια: Ότι το νερό ίσως όχι μόνο φέρει ζωή, αλλά μπορεί να γίνει και μέσο επικοινωνίας της.
Εν τω μεταξύ, ο Τζέραλντ Πόλλακ, καθηγητής βιο-μηχανικής στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, μελέτησε αυτό που αποκαλεί «τέταρτο στάδιο» του νερού — γνωστό επίσης ως Ζώνη Αποκοπής του νερού. Αυτή η δομημένη κατάσταση διαμορφώνεται δίπλα σε υδρόφιλες επιφάνειες, συσσωρεύει ενέργεια, απομονώνει την ηλεκτρική φόρτιση, και συμπεριφέρεται διαφορετικά από το τυπικό υγρό νερό. Φαίνεται να είναι απαραίτητη για το πως λειτουργούν τα κύτταρά μας, πως θεραπεύονται, και ίσως ακόμα και πως επεξεργάζονται πληροφορίες.
Και μετά είναι ο Μασάρου Ιμότο, που έδειξε ότι το νερό που έχει έκθεση σε συγκεκριμένες λέξεις, προσευχές, και μουσική μπορεί να διαμορφώσει τελείως διαφορετικούς κρυστάλλους. Η «αγάπη» και «ευγνωμοσύνη» δημιούργησαν εντυπωσιακές δομές που θυμίζουν χιονονιφάδες. Το «μίσος» και ο «φόβος» παρήγαγαν χαοτικές, κατεστραμμένες μορφές. Το έργο του κάνει την υπόθεση ότι το νερό ανταποκρίνεται στην ανθρώπινη πρόθεση, γλώσσα, ακόμα και συναίσθημα.
Η σύγχρονη ερευνήτρια Βέντα Ώστιν συνεχίζει την εξερεύνηση. Παγώνει νερό αφότου το εκθέσει σε λέξεις ή σκέψεις — και οι εικόνες μετά συχνά αντανακλούν αυτά που του έδωσε με εντυπωσιακή ακρίβεια. Το έργο της εγείρει το ερώτημα: Είναι το νερό συνειδητό; Και αν ναι, ανταποκρίνεται σε εμάς;
Αν το νερό ανταποκρίνεται σε λέξεις, τι γίνεται με τις σκέψεις μας;
Αν θυμάται αυτό που το άγγιξε, τι γίνεται εντός του νερού στο σώμα μας;
Σχεδόν το κάθε κύτταρο στο σώμα μας είναι φτιαγμένο κυρίως από νερό. Έτσι είναι το φαγητό που τρώμε—φρούτα, λαχανικά, κρεάς, γάλα. Αν το νερό έχει μνήμη, τότε το νερό μέσα στην τροφή μας φέρει πληροφορίες επίσης.
Και αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι: Τι λέει το νερό στα κύτταρά μας;
Κάθε σταγόνα νερού στην Γη υπήρχε από παλιά. Μετακινήθηκε μέσω συννέφων, ποταμών, δέντρων, ωκεανών, ζώων, και ανθρώπων — το ήπιαν, το ίδρωσαν, το ούρησαν, έκλαψαν, προσευχήθηκαν από πάνω του, και ξανά εξατμίστηκε. Αν θυμάται, θυμάται την ίδια την ζωή.
Και αυτό με φέρνει στην τροφή.
Όταν μαζεύω λαχανικά από την φάρμα μου στο Τέξας, έχουν διαμορφωθεί από τον ήλιο, το χώμα, το μικροβίωμα, και το νερό αυτής της γης. Αυτό το νερό φέρει την μνήμη του μέρους—τον ρυθμό του, την ιστορία, και την ευφυία. Όταν τρώω αυτό το φαγητό, δεν τρέφω απλώς το σώμα μου. Παίρνω συγκεκριμένη πληροφορία, σχετική με το μέρος.
Αλλά το περισσότερο από το φαγητό μας σήμερα έρχεται από μακριά. Μια τομάτα μεγαλωμένη σε άλλη χώρα—ή κάτω από τεχνητό φωτισμό σε αποθήκη—τι ιστορία φέρει αυτό το νερό; Αν το νερό στην τροφή μας φέρει μνήμη, ίσως να είναι σε έλλειψη συντονισμού με το περιβάλλον μας, το μικροβίωμά μας, ή τον εποχικό ρυθμό μας.
Υπάρχει μια συνοχή στο να τρως τοπικά, και ίσως μια έλλειψη συνοχής στο να καταναλώνεις τροφή που ταξίδεψε χιλιάδες χιλιόμετρα.
Πριν τα ψυγεία, η περισσότερη τροφή τρωγόταν εντός 200 χιλιομέτρων από τον τόπο παραγωγής. Οι άνθρωποι έτρωγαν αυτό που τους έδινε η γη, όταν το έδινε—όχι απλώς από ανάγκη, αλλά εν σχέση. Δεν είχε να κάνει με την φρεσκάδα. Ήταν σχετικά με την πληροφορία.
Τώρα μπορούμε να τρώμε φράουλες τον Ιανουάριο και αβοκάντο όλο τον χρόνο. Αλλά μήπως χάσαμε κάτι; Όχι μόνο θρεπτικά συστατικά, αλλά επικοινωνία. Αν το νερό φέρει μνήμη, τότε η τροφή από πολύ μακριά ίσως μας ταΐζει με ιστορίες που τα σώματά μας πλέον δεν αναγνωρίζουν.
Και πηγαίνει ακόμα βαθύτερα.
Αν το νερό ανταποκρίνεται σε λέξεις, ανταποκρίνεται και σε πρόθεση; Το σάλιο στο στόμα μας αλλάζει όταν λέμε κουτσομπολιά σε αντίθεση με λέξεις αγάπης; Οι σκέψεις μας αναδιαμορφώνουν το νερό μέσα μας, κάθε στιγμή; Βλέπουμε τον κόσμο μέσω του νερού — τα μάτια μας είναι κυρίως νερό.
Γεννιόμαστε όταν σπάνε τα νερά μας. Και με πολλούς τρόπους, πεθαίνουμε όταν το νερό μας αφήνει—όταν η ενυδάτωση και η ροή σταματάνε.
Το νερό είναι μαζί μας από την πρώτη μας αναπνοή έως την τελευταία. Τι κι αν δεν είναι μόνο ένας σύντροφος; Τι κι αν είναι συνείδηση;
Στο συνέδριο Confluence στην Φάρμα (προσωπικής) Κυριαρχίας τον Μάιο, στεκόμουν στην βροχή ενώ ο Τζέραλντ Πόλλακ μιλούσε σε 750 ανθρώπους για τη μαγεία του νερού. Κοιτούσα ψηλά καθώς έπεφτε το νερό, σκεπτόμενη: Αυτή η βροχή ήταν εδώ ένα εκατομμύριο φορές παλιότερα—και θα είναι εδώ πολύ μετά από εμάς. Η ιερότητα της στιγμής πέρασε μέσα μου σαν ρεύμα. Την επόμενη μέρα, η Βέντα Ώστιν μοιράστηκε τις εικόνες και σκέψεις της. Ήταν ένα σαββατοκύριακο σεβασμού προς το νερό— το μυστήριό του, την μνήμη και το νόημα.
Και οδήγησε σε βαθύτερες ερωτήσεις. Αν το νερό έχει συνείδηση, ποίου συνείδηση είναι; Είναι συλλογική—μια ηχώ κάθε ζωντανού όντος; Είναι θεϊκή—η παρουσία του Θεού ρέουσα σε όλα τα πράγματα; Είναι η ίδια η Γη, με κωδικοποιημένη αρχαία εμπειρία;
Ίσως είναι όλα τα παραπάνω.
Ίσως το νερό στα σώματά μας φέρει μνήμη μητέρων που γεννούσαν, ιερών τελετών, και αρχαίων δασών. Ίσως οι ωκεανοί θυμούνται κάθε δόνηση, προσευχή, και πόνο που έχει ποτέ ειπωθεί.
Και αν αυτό είναι αλήθεια, τότε τι σημαίνει που συνεχίζουμε να το δηλητηριάζουμε;
Όταν γεμίζουμε το νερό με φάρμακα, εντομοκτόνα, βαρέα μέταλλα, και συνθετικά χημικά, δεν βλάπτουμε μόνο το οικοσύστημά μας—ίσως διαβρώνουμε την ίδια την μνήμη του νερού. Δομημένο, συνεχές νερό ίσως γίνεται αδόμητο. Η ικανότητά του να αποθηκεύει και να μεταφέρει βιολογική πληροφορία ίσως διαταράσσεται. Αν το νερό φέρει νοημοσύνη, τότε η μόλυνση ίσως σημαίνει την αλλαγή του τρόπου επικοινωνίας της ζωής, του τρόπου θεραπείας, ή επούλωσης.
Η συνέπεια στην ανθρωπότητα; Περισσότερη αποσύνδεση. Περισσότερη φλεγμονή. Περισσότερη ασθένεια που δεν ανταποκρίνεται στην λογική— επειδή το μέσο επικοινωνίας μεταξύ της ζωής και αυτής έχει συγχυστεί. Ίσως αυτό εξηγεί γιατί οι χρόνιες παθήσεις και η συναισθηματική αναταραχή αυξάνονται, ακόμα και καθώς «προοδεύουμε.» Ίσως δεν είμαστε απλώς εκτός ισορροπίας—είμαστε εκτός συντονισμού.
Έτσι ρωτώ: Τι λέει το νερό στο φαγητό σας στο σώμα σας; Τι συμβαίνει ότι επιστρέφουμε στην συνοχή—όταν τρώμε από την γη που ζούμε και μιλάμε στο νερό ως σε κάτι ιερό; Και τι αλλάζει όταν σταματούμε να συμπεριφερόμαστε στο νερό σαν σε έναν πόρο— και αρχίζουμε να συσχετιζόμαστε με αυτό όπως με μια ζωντανή παρουσία που ήδη μας γνωρίζει, και ίσως μας αγαπά;
Δεν έχω όλες τις απαντήσεις, αλλά πιστεύω ότι οι ερωτήσεις είναι σημαντικές. Και πιστεύω ότι το νερό ήδη ξέρει.
της Μόλι Ένγκελχαρτ
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι αυτές του συγγραφέα και δεν συμφωνούν απαραιτήτως με την άποψη της Epoch Times.
