Σχολιασμός
Στις αρχές του 1918, όταν ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος εισήλθε στο τελευταίο έτος του, ο ιός της γρίπης Η1Ν1 Α μόλυνε εκατομμύρια ανθρώπους, προκαλώντας την πανδημία της ισπανικής γρίπης. Τον Απρίλιο του 1920, μετά από τέσσερα κύματα και σχεδόν 100 εκατομμύρια θανάτους, η πανδημία έληξε. Ο ιός Η1Ν1 έγινε πολύ λιγότερο θανατηφόρος και επέφερε μόνο μια συνηθισμένη εποχική γρίπη. Είχε γίνει ένας ενδημικός ιός.
Θα επαναληφθεί η ιστορία; Μετά από δύο χρόνια πανδημίας COVID-19 και τέσσερα κύματα διαφορετικών παραλλαγών, θα γίνει ο SARS-CoV-2 ένας ενδημικός ιός;
Τα πράγματα φαίνονται καλά
Μετά τη δημοσίευση του πρόσφατου άρθρου γνώμης μου με τίτλο «Omicron May Help End the Pandemic This Winter», οι αναγνώστες με ρώτησαν αν μπορούσα να παραθέσω δημοσιεύσεις που έχουν αξιολογηθεί από ομότιμους για να υποστηρίξω τον ισχυρισμό μου ότι τελειώνει η πανδημία. Λοιπόν, δεδομένου ότι το κύμα της Όμικρον βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, η πρόβλεψή μου μπορεί να είναι μόνο τόσο καλή όσο μια πεπειραμένη πρόβλεψη. Αλλά τα πράγματα φαίνονται αρκετά καλά.
Την περασμένη εβδομάδα, έχουν δημοσιευτεί μερικές σχετικές ερευνητικές εργασίες που δείχνουν προς την ίδια κατεύθυνση – ότι η Όμικρον εξαπλώνεται γρήγορα αλλά είναι λιγότερο παθογόνα. Καμία από αυτές δεν έχει ακόμη αξιολογηθεί από ομότιμους και αυτό συμβαίνει επειδή τα δεδομένα είναι ευαίσθητα στον χρόνο, οπότε οι επιστήμονες επιλέγουν να επιτρέπουν στο κοινό την πρόσβαση στην έρευνά τους «ζωντανά», καθώς η διαδικασία αξιολόγησης από ομότιμους απαιτεί χρόνο.
Τι υποδηλώνουν λοιπόν τα νέα δεδομένα; Θα μπορούσε η εξάπλωση της Όμικρον να τερματίσει την πανδημία; Τα κύματα έρχονται και φεύγουν, οπότε προκειμένου η Όμικρον να αποτελέσει το τελευταίο κύμα, θα πρέπει να είναι σε θέση να διεγείρει ισχυρή και μακροχρόνια ανοσία έναντι πιθανών μελλοντικών παραλλαγών.
Τ-κυτταρική ανοσία και εμβολιασμός
Η ελπίδα για μακροχρόνια ανοσία βασίζεται στις προστατευτικές αποκρίσεις των Τ-κυττάρων. Στο προηγούμενο άρθρο μου, ανέφερα μια μελέτη του Πανεπιστημίου του Κέιπ Τάουν που δείχνει ότι η μακράς διάρκειας απάντηση των Τ-κυττάρων, που προκαλείται είτε από εμβολιασμό είτε από φυσική μόλυνση, διασταυρώνει την Όμικρον. Οι συγγραφείς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η καλά διατηρημένη ανοσία των Τ-κυττάρων έναντι της Όμικρον είναι πιθανό να συμβάλλει στην προστασία από σοβαρή νόσηση COVID-19 που προκαλείται από άλλες παραλλαγές.
Αποδεικνύεται, ωστόσο, ότι δεν είναι όλες οι απαντήσεις των Τ-κυττάρων ίδιες. Η μελέτη του Κέιπ Τάουν δεν έκανε διάκριση μεταξύ των τύπων των Τ κυτταρικών αποκρίσεων που προκαλεί μια φυσική λοίμωξη και εκείνων του εμβολιασμού. Γνωρίζουμε τώρα ότι παρόλο που τα εμβόλια με βάση την πρωτεΐνη S διεγείρουν τις αποκρίσεις των Τ-κυττάρων, οι αποκρίσεις δεν προκαλούν προστασία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, παρόλο που ο κόσμος είχε υψηλό ποσοστό εμβολιασμού τον Νοέμβριο, το κύμα της Όμικρον έφτασε παρόλα αυτά.
Ισχυρότερη προστασία
Στις 10 Ιανουαρίου, το επιστημονικό περιοδικό Nature δημοσίευσε ένα άρθρο αξιολογημένο από ομότιμους με τίτλο «Cross-reactive memory T cells associate with protection against SARS-CoV-2 infection in COVID-19 contacts» (Διασταυρούμενα αντιδραστικά κύτταρα μνήμης Τ συσχετίζονται με την προστασία από τη λοίμωξη SARS-CoV-2 σε επαφές COVID-19). Το άρθρο που υποβλήθηκε στο Nature από τους επιστήμονες του Imperial College του Λονδίνου πριν από πέντε μήνες, εξέτασε τους επιτόπους των Τ-κυττάρων (πολύ μικρά πρωτεϊνικά θραύσματα) από διαφορετικές πρωτεΐνες του SARS-CoV-2 (S, N, E και ORF1) όσον αφορά τη διασταυρούμενη αντιδραστικότητά τους με εκείνους άλλων ειδών ανθρώπινων κορονοϊών OC-43 και HKU1, που προκαλούν το κοινό κρυολόγημα.
Βρήκαν μια ομάδα επιτόπων των Τ κυττάρων από τις πρωτεΐνες S, N και ORF1 που ήταν διασταυρούμενες μεταξύ του SARS-CoV-2 και του ανθρώπινου κορονοϊού (huCoV). Ωστόσο, η ειδική απόκριση των Τ-κυττάρων που προκαλεί προστασία προέρχεται από τους επιτόπους των πρωτεϊνών N και ORF1 και όχι από την πρωτεΐνη S (πρωτεΐνη ακίδας). Κατόπιν τούτου, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι στη δεύτερη γενιά εμβολίων που θα αναπτυχθούν κατά του COVID-19 θα πρέπει να συμπεριληφθούν και πρωτεΐνες μη αιχμής.
Όταν διάβασα τη δημοσίευση, με ενδιέφερε λιγότερο η σύσταση των επιστημόνων σχετικά με την ανάπτυξη εμβολίων επόμενης γενιάς, παρά η μελέτη τους για τις πρωτεΐνες μη αιχμής (N και ORF1) και τη διασταυρούμενη αντιδραστικότητα των επιτόπων των Τ-κυττάρων τους μεταξύ SARS-CoV-2 και huCoVs, καθώς αυτές οι νέες πληροφορίες θα μπορούσαν να ρίξουν φως στη λεπτομερή διασταυρούμενη προστασία της ανοσίας των Τ-κυττάρων μεταξύ SARS-CoV-2 και huCoVs.
Με άλλα λόγια, εάν οι επίτοποι Ν-πρωτεΐνης από το κοινό κρυολόγημα μπορούσαν να επάγουν μακροχρόνια προστατευτική ανοσία Τ-κυττάρων έναντι του SARS-CoV-2, τότε η μόλυνση Όμικρον με άφθονους επίτοπους Ν-πρωτεΐνης θα πρέπει επίσης να είναι σε θέση να επάγει παρόμοια ανοσία Τ-κυττάρων και να παρέχει ισχυρότερη προστασία έναντι τυχόν μελλοντικών λοιμώξεων από παραλλαγή του SARS-CoV-2.
Αν μπορείτε να αναγνωρίσετε έναν μακρινό ξάδελφο σε ένα πλήθος, μπορείτε σίγουρα να εντοπίσετε τον αδελφό σας ακριβώς δίπλα σας.
Φως στην άκρη του τούνελ
Εδώ και περίπου ένα χρόνο, οι επιστήμονες συζητούν το ενδεχόμενο ο SARS-CoV-2 να ενταχθεί στους άλλους τέσσερις ανθρώπινους κορονοϊούς ως ενδημικός ιός.
Ο SARS-CoV-2 είναι ο έβδομος κορονοϊός που μολύνει τον άνθρωπο. Έχουμε τον MERS-CoV που προκαλεί το αναπνευστικό σύνδρομο της Μέσης Ανατολής, τους SARS-CoV και SARS-CoV-2 που προκαλούν σοβαρό οξύ αναπνευστικό σύνδρομο και τους υπόλοιπους τέσσερις (OC43, HKU1, 229E και NL63) ενδημικούς ιούς που προκαλούν το κοινό κρυολόγημα.
Σε μια μελέτη αξιολογημένη από ομότιμους με τίτλο «Immunological characteristics govern the transition of COVID-19 to endemicity» που δημοσιεύθηκε στο έγκριτο περιοδικό Science τον Φεβρουάριο του 2021, οι επιστήμονες του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια και του Πανεπιστημίου Emory δήλωσαν ότι όλοι οι ανθρώπινοι κορονοϊοί προκαλούν ανοσία με παρόμοια χαρακτηριστικά. Η πανδημία του COVID-19 είναι συνέπεια ενός ανθρώπινου πληθυσμού που δεν είχε ξαναδεί τον SARS-CoV-2. Μόλις εμφανιστεί εκτεταμένη μόλυνση (όπως το κύμα της Όμικρον) σε όλο τον κόσμο, ο ιός θα κυκλοφορήσει τελικά ενδημικά, πράγμα που σημαίνει ότι οι λοιμώξεις μπορεί να εξακολουθούν να συμβαίνουν, αλλά με ηπιότερα συμπτώματα και πολύ μικρότερη θνησιμότητα.
Υπάρχουν δύο λόγοι για τους οποίους η μετάβαση από πανδημία σε ενδημία δεν συνέβη μέχρι την Όμικρον: 1) όλα τα ευρέως χρησιμοποιούμενα εμβόλια βασίζονται στην πρωτεΐνη ακίδας, η οποία δεν προκαλεί προστατευτική μακράς διάρκειας Τ-κυτταρική απάντηση, και 2) η φυσική ανοσία δεν ήταν ευρέως διαδεδομένη.
Η δημοσίευση στο Nature αποκάλυψε ότι τα προστατευτικά (που εκκρίνουν IL-2) Τ κύτταρα επάγονται από τη μόλυνση SARS-CoV-2. Κατά συνέπεια, θα μπορούσαμε να προβλέψουμε ότι μια ευρύτερη εξάπλωση της μόλυνσης από Όμικρον θα προκαλούσε ένα ευρύτερο φάσμα διασταυρούμενης ανοσίας Τ-κυττάρων, προσφέροντας στη συνέχεια ευρύτερη προστασία έναντι πιθανών μελλοντικών παραλλαγών του SARS-CoV-2. Ως αποτέλεσμα, είμαστε πιθανότατα πολύ κοντά στο να μπορέσουμε να πούμε αντίο στην πανδημία.
Παρόλο που θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμη το πρόβλημα και ότι οι άνθρωποι εξακολουθούν να υποφέρουν, παραμένω αισιόδοξος ότι αρχίζουμε να βλέπουμε το φως στην άκρη του τούνελ.
Πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι ακόμη και όταν αποχαιρετήσουμε τον COVID-19, πιθανόν να μην έχουμε απαλλαγεί εντελώς από τον SARS-CoV-2. Ακόμη και η εποχική γρίπη σκοτώνει πάνω από μισό εκατομμύριο ανθρώπους παγκοσμίως κάθε χρόνο, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Ένας άλλος ενδημικός ιός θα αυξήσει πιθανότατα την επιβάρυνση των συστημάτων υγείας σε όλο τον κόσμο.
Το καλό είναι ότι, όπως σημείωσα στο προηγούμενο άρθρο μου, η Όμικρον μπορεί να θεωρηθεί ως ένα ζωντανό εξασθενημένο εμβόλιο, το οποίο απολαμβάνει ένα πολύ καλό ιστορικό μεταξύ όλων των εμβολίων. Υπήρξαν περίπου 11 ασθένειες για την καταπολέμηση των οποίων χρησιμοποιήθηκαν ευρέως εξασθενημένα εμβόλια, όπως η ιλαρά, η παρωτίτιδα, η ανεμοβλογιά και η πολιομυελίτιδα. Μέχρι στιγμής, καμία από αυτές τις ασθένειες δεν έχει εξαπλωθεί ανεξέλεγκτα μετά από δεκαετίες εμβολιασμού.
Ας ελπίσουμε ότι η Όμικρον θα λειτουργήσει όπως τα άλλα εξασθενημένα ξαδέλφια του εμβολίου και, με λίγη τύχη, δεν θα εμφανιστούν άλλες παραλλαγές του SARS-CoV-2 που θα μετατραπούν μελλοντικά σε πανδημία.
Ο Τζο Γουάνγκ, Ph.D., ήταν επικεφαλής επιστήμονας του προγράμματος εμβολίου SARS της Sanofi Pasteur το 2003. Πλέον είναι πρόεδρος της New Tang Dynasty TV (Καναδάς), συνεργάτη των μέσων ενημέρωσης της Epoch Times.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της The Epoch Times.
