ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ― Οι μέρες του Πεκίνου ήταν πάντα κάπως σκονισμένες και γκρίζες στην μνήμη της Τζανγκ Γίτζιε. Εκείνη η μέρα δεν ήταν διαφορετική.
Μια προϊσταμένη τμήματος στο υπουργείο «εξωτερικού εμπορίου και οικονομικής συνεργασίας», είχε μόλις επιστρέψει σπίτι από ένα ταξίδι διάρκειας ενός μήνα στην Γερμανία. Ήταν απόγευμα και δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Καθώς έβαλε κάτω την βαλίτσα της, αντί να πάρει κάτι για φαγητό, πήγε κατευθείαν στο τηλέφωνο. Ήταν ανυπόμονη να πει κάτι στους φίλους της με τους οποίους μελετούσε τις διδασκαλίες του Φάλουν Γκονγκ και έκανε τις διαλογιστικές ασκήσεις καθημερινά.
Αλλά δεν μπόρεσε να βρει κανέναν.
Τότε, ένα επείγον τηλεφώνημα ήρθε από τον διευθυντή της Σι Γκουανγκσένγκ προς τον άντρα της, που επίσης δούλευε στο υπουργείο. Έτρεξε σε άλλο δωμάτιο, κλείνοντας την πόρτα πίσω του.
Όλα αυτά έκαναν την Τζανγκ να νιώθει άβολα. Στις μύτες των ποδιών έξω από την πόρτα, άκουσε ότι μια ομάδα ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ πήγε στο Τζονγκ-ναν-χάι, κτηριακό συγκρότημα της ανώτατης ηγεσίας του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ).
Πήγαινε στην συγκέντρωση και πες σε όλο το προσωπικό του υπουργείου ξένου εμπορίου που παρευρίσκεται εκεί να φύγει αμέσως, είπε ο διευθυντής στον άντρα της.
Η μέρα εκείνη, 25 Απριλίου 1999, θα γινόταν τελικά η μέρα όπου 10.000 άνθρωποι που ασκούνταν από όλη την χώρα θα βρίσκονταν να στέκονται κυρίως κατά μήκος των κόκκινων τοίχων που περιέφρασσαν το κυβερνητικό συγκρότημα στην οδό Φουγιόου κάνοντας έκκληση για το δικαίωμά τους να ασκούν ελεύθερα το Φάλουν Γκονγκ, γνωστό επίσης ως Φάλουν Ντάφα.
Έχοντας αρχικά γνωστοποιηθεί στο κοινό το 1992, η πνευματική άσκηση διαδόθηκε από άνθρωπο σε άνθρωπο ανά την χώρα, με μεταξύ 70 και 100 εκατομμυρίων ανθρώπων να την ασκούν έως το 1999. Άνθρωποι που ασκούσαν την άσκηση [ασκούμενοι, για συντομία] μπορούσαν να ιδωθούν να κάνουν τις αργές διαλογιστικές ασκήσεις της εξάσκησης κάθε πρωί σε πάρκα ανά την Κίνα. Αλλά οι ασκούμενοι είχαν αρχίσει να νιώθουν όλο και περισσότερη πίεση από τις αρχές τα τελευταία χρόνια, με τα βιβλία της άσκησης να έχουν απαγορευτεί από διανομή, κρατικά προγράμματα να διαδίδουν προπαγάνδα που δαιμονοποιούσε την άσκηση, και το υπουργείο δημόσιας ασφάλειας να δίνει εντολή για μια εξονυχιστική έρευνα στην άσκηση.
Το κινεζικό καθεστώς θα παρουσίαζε αργότερα το συμβάν της 25ης Απριλίου ως μια προκλητική διαμαρτυρία ώστε να δικαιολογήσει μια ολική εκστρατεία δίωξης κατά του Φάλουν Γκονγκ, που θα άρχιζε τον Ιούλιο του ίδιου έτους – και που συνεχίζεται έως σήμερα.
Αλλά η Τζανγκ, που σύντομα ανέβηκε στο ποδήλατο και έφυγε γρήγορα για το Τζονγκ-ναν-χάι, δεν είδε τίποτα το απειλητικό στην συμπεριφορά των ασκουμένων εκείνη την μέρα. Με υπερηφάνεια, αυτή και πολλοί άλλοι παρευρισκόμενοι ανακαλούν τις μακριές, ευθείες γραμμές ασκουμένων που στάθηκαν με τάξη κατά μήκος του δρόμου. Πολλοί διάβαζαν βιβλία ή κάθονταν στο έδαφος για να διαλογιστούν. Κάποιοι, κρατώντας πλαστικές σακούλες, γύριζαν για να συλλέξουν σκουπίδια από τους διαδηλωτές.
Κάποιος απλά νιώθει διαφορετικά όταν βρίσκεται εντός ενός τέτοιου γαλήνιου πλήθους, είπε η Τζανγκ.
«Πότε έχετε ξαναδεί μια τέτοια έκκληση;» είπε η Τζανγκ, που ζει πλέον στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε μια συνέντευξη στην Epoch Times. «Τα πεζοδρόμια και ο κύριος δρόμος ήταν όλα καθαρά. Δεν υπήρχαν καθόλου φωνές, ούτε καν ένα κομματάκι χαρτιού στο έδαφος.»
Ο Σι Τσάιντονγκ, που εργαζόταν σε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στη κρατική Κινεζική Ακαδημία Επιστημών εκείνο τον καιρό, ήταν ένας από τους τρεις αντιπροσώπους που συνάντησαν τον πρωθυπουργό Τζου Ρονγκτζί εκείνο το πρωί για να εξηγήσουν το αίτημά τους.
Ο Τζου επιβεβαίωσε και πάλι την στήριξή του για την ελευθερία του πιστεύω τους και κανόνισε τέσσερις αξιωματούχους να τους συναντήσουν, συμπεριλαμβανομένου του υποδιευθυντή του και του διευθυντή της κρατικής υπηρεσίας εκκλήσεων. Οι τρεις αντιπρόσωποι παρέδωσαν τρία βασικά αιτήματα: την απελευθέρωση των δεκάδων ασκουμένων από την γειτονική πόλη Τιεντζίν που είχαν υποστεί ξυλοδαρμό και κράτηση δύο μέρες πριν, να επιτραπεί η έκδοση των βιβλίων του Φάλουν Γκονγκ, και να αποκατασταθεί το περιβάλλον στο οποίο θα μπορούσαν να κάνουν τις ασκήσεις δημοσίως χωρίς φόβο.
Οι αξιωματούχοι δέχτηκαν μερικά αντίτυπα του βασικού βιβλίου της άσκησης, «Τζούαν Φάλουν», και υποσχέθηκαν να μεταφέρουν την κατάσταση στην ανώτατη ηγεσία του ΚΚΚ.
Τα πλήθη σταδιακά διαλύθηκαν το απόγευμα όταν έγινε γνωστό ότι οι ασκούμενοι της Τιεντζίν αφέθηκαν ελεύθεροι.
«Αν η “πολιορκία” ήταν αληθινή, θα παρουσιαζόταν ο Τζου Ρονγκτζί τόσο συγκροτημένος όταν ήρθε έξω;» είπε ο Σι, αντικρούοντας τον χαρακτηρισμό που απέδωσαν τα κρατικά μέσα ενημέρωσης στο γεγονός.
Οι εντάσεις μεγάλωσαν το απόγευμα όταν αστυνομία ΜΑΤ εμφανίστηκε, με τυφέκια, αλλά κανένας διαδηλωτής δεν κλονίστηκε, σύμφωνα με τον Κονγκ Γουεϊτζίνγκ, έναν ακόμη αντιπρόσωπο.
Η Τζανγκ έμεινε έως την δύση του ηλίου και έφυγε ήσυχα αφότου οι περισσότεροι είχαν αποχωρήσει.
Κάποιοι ασκούμενοι με εσωτερική γνώση της είπαν αργότερα ότι το καθεστώς είχε αρχικά ετοιμαστεί να χρησιμοποιήσει βία κατά των διαδηλωτών εκείνο το απόγευμα. Απέδωσε στην γαλήνια ατμόσφαιρα του πλήθους το ότι αποφεύχθηκε μια πιθανή επανάληψη της σφαγής στην Πλατεία Τιενανμέν – της αιματηρής καταστολής που εξαπέλυσε το καθεστώς κατά φοιτητών διαδηλωτών, που είχε συμβεί σε έναν διπλανό δρόμο μία δεκαετία πριν.
«Δεν μπόρεσαν να βρουν καμία δικαιολογία για να εξαπολύσουν βία», είπε η Τζανγκ.
Εμμένοντας σε αυτό που είναι σωστό
Την δεύτερη μέρα μετά την έκκληση, επίσημες διαταγές εστάλησαν σε εταιρείες πανεθνικά προειδοποιώντας συνηθισμένους πολίτες για το τι είχε συμβεί.
Ήταν η πρώτη φορά που η Λουάν Σουάνγκ, μια διευθύντρια ανθρώπινου δυναμικού σε μια εταιρεία συγκοινωνιών στην πόλη Σεντζέν, άκουσε για το Φάλουν Γκονγκ.
Χρόνια πριν, η Λουάν, ακόμα στο πανεπιστήμιο, είχε μάθει με έντονη οδύνη πως το κινεζικό καθεστώς πυροβόλησε άοπλους νέους στην Πλατεία Τιενανμέν. Με την βάρβαρη δολοφονία ακόμα νωπή στην μνήμη της, εξεπλάγη από το θάρρος των ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ που έκαναν το βήμα.
Όπως με άλλα πολιτικά κινήματα, η Λουάν, όπως και όλοι οι άλλοι, έπρεπε να υποβάλλει γραπτές υποσχέσεις στους ανωτέρους της όπου θα αποστασιοποιούσε τον εαυτό της από το συμβάν και θα δήλωνε ότι ήταν λάθος να γίνει μια διαδήλωση ή παρέλαση στο Πεκίνο. «Κανένας δεν θα πήγαινε», είπε.
«Δεν θα πήγαινα ακόμα κι αν μου έδιναν μπόνους για αυτό – δεν θα σήμαινε αυτό τον τερματισμό της καριέρας σου;» θυμάται ότι σκεφτόταν τότε.
Αποφασισμένη να μάθει γιατί άνθρωποι θα ριψοκινδύνευαν με τέτοιον τρόπο, ζήτησε ένα βιβλίο του Φάλουν Γκονγκ από μια συνάδελφο που τύχαινε να είναι ασκούμενη. Αφότου το διάβασε μια φορά, αποφάσισε να ασκηθεί.
Περιέγραψε τις αξίες που τονίζονται στο βιβλίο ως μια δέσμη φωτός στην «θολωμένη» της ζωή.
«Γνωρίζω τώρα ότι μπορώ να χρησιμοποιώ το πρότυπο της “αλήθειας, καλοσύνης, ανεκτικότητας” για να αξιολογώ τα πάντα», είπε, αναφερόμενη στις βασικές αρχές της άσκησης. «Έτσι εφόσον κάτι είναι σωστό, θα το κάνω μέχρι το τέλος.»
Η απάντηση
Παρά την συγκαταβατική στάση των αξιωματούχων στις 25 Απριλίου, το καθεστώς θεώρησε την δημοτικότητα της άσκησης απειλή και άρχισε μια πανεθνική εκστρατεία μόλις τρεις μήνες αργότερα, στοχεύοντας να την εξαλείψει. Από τότε έως σήμερα, αρκετά εκατομμύρια ασκουμένων έχουν υποφέρει κράτηση επειδή έμειναν σταθεροί στην πίστη τους, σύμφωνα με εκτιμήσεις από το Κέντρο Πληροφόρησης για το Φάλουν Ντάφα, και άγνωστοι αριθμοί ασκουμένων έχουν δολοφονηθεί με χρήση διαφόρων μορφών βασανιστηρίων.
Αφότου συνάντησε τον πρωθυπουργό στην έκκληση, ο Σι έγινε στόχος από την κομματική επιτροπή στον χώρο εργασίας του, η οποία άρχισε να παρακολουθεί τις δραστηριότητές του. Αστυνομικοί εξέτασαν προσεκτικά αρχεία με πληροφορίες για το παρελθόν του εκείνη την ίδια νύχτα, αν και δεν βρήκαν κάποιο θέμα.
Η Τζανγκ, η αξιωματούχος εμπορίου εξωτερικού, πλήρωσε ένα μεγαλύτερο κόστος. Σε επτά χρόνια, βίωσε επτά συλλήψεις και πέρασε 28 μήνες σε ένα στρατόπεδο εργασίας, όπου δέχτηκε ξυλοδαρμούς, υπέφερε από πείνα κοντά στο σημείο θανάτου, υπέστη βασανισμό βίαιης εισαγωγής ημιβρώσιμων υλών, και της απαγόρευαν τον ύπνο – το μεγαλύτερο διάστημα ήταν 42 μέρες συνεχόμενα. Όταν η βασανιστική περίοδος τελείωσε, τα μαλλιά της είχαν γίνει λευκά και τα δόντια της είχαν χαλαρώσει. «Το γεγονός ότι επιβίωσα ήταν απόδειξη του θαύματος του Φάλουν Ντάφα», είπε.
Αυτά ήταν μια ευθεία αντίθεση με την ζωή της πριν την δίωξη, όπου είχε μια κερδοφόρα κυβερνητική θέση και μια τέλεια οικογένεια, με μια κόρη και έναν γιο σχεδόν έτοιμους να πάνε στο πανεπιστήμιο.
«Πολλοί θα δούλευαν όλη την ζωή τους χωρίς να φτάσουν εκεί που ήμουν», είπε. «Εκείνο τον καιρό, αν είχα συμφωνήσει να σταματήσω να ασκούμαι, δεν θα έχανα τίποτα.»
Η Λουάν, που ήταν ακόμα νέα στην άσκηση, αντιμετώπισε παρομοίως μια δύσκολη επιλογή. Ως 34χρονη, ζούσε μια ιστορία επιτυχίας σε επάγγελμα γραφείου, απολαμβάνοντας μια ζωή που πολλοί συνομήλικοί της δεν θα φαντάζονταν. Είχε πρόσφατα μετακομίσει σε μια παραθαλάσσια έπαυλη 4.300 τετραγωνικών ποδιών, έτοιμη να απολαύσει τους καρπούς της σκληρής δουλειάς της.
Θα μπορούσε να ασκείται ήσυχα μέσα στο σπίτι της χωρίς να αφήσει κανέναν να το μάθει. Ή θα μπορούσε να πει την άποψή της και να τα ριψοκινδυνεύσει όλα.
Η Λουάν διάλεξε το δεύτερο.
Το 2001, η διευθύντρια ανθρώπινου δυναμικού πήγε στην Πλατεία Τιενανμέν για να δηλώσει την αντίθεσή της στην δίωξη – στο ίδιο μέρος για το οποίο δύο χρόνια νωρίτερα είχε πει ότι «δεν θα πήγαινε ούτε αν [της] έδιναν μπόνους» για να διαδηλώσει.
Η Λουάν βρέθηκε σε διάφορα κέντρα κράτησης και υπέφερε τρεις μήνες βασανισμού. Κοιμήθηκε σε κουβέρτες που πιστεύει πως ποτέ δεν είχαν πλυθεί καθώς εξέπεμπαν μια δυνατή οσμή. Αν και δεν υπέστη ξυλοδαρμό, δούλεψε ατελείωτες ώρες χωρίς διάλειμμα κατασκευάζοντας χριστουγεννιάτικα φωτάκια έως ότου τα δάχτυλά της δεν μπορούσαν να ισιώσουν μετά το τέλος της βάρδιας.
Κατάφερε να διαφύγει σχεδόν χωρίς ζημία, αλλά άλλοι δεν ήταν τόσο τυχεροί. Μια κρατούμενη της είχε πει πως μία άλλη ασκούμενη του Φάλουν Γκονγκ, μια δασκάλα ξένων γλωσσών από την ίδια πόλη της Λουάν, οδηγήθηκε σε σημείο παραφροσύνης εκεί.
Το Κόμμα επίσης την απέβαλε από την ιδιότητα μέλους της, κόβοντας τα οικονομικά και πολιτικά προνόμια που σχετίζονται με αυτό. Η εταιρεία της οργάνωσε μια «συνάντηση αποκήρυξης» για να ανακοινώσει την αποβολή της. Κατά την διάρκεια της συνάντησης, η Λουάν υπέστη ένα ατελείωτο ρεύμα επικρίσεων για την πίστη της από τους ανωτέρους της εταιρείας.
Η Λουάν διατήρησε ένα λαμπερό χαμόγελο καθώς οι ανώτεροί της ανακοίνωσαν την απόφαση ενώπιον δεκάδων συναδέλφων της.
«Αυτό το κακόβουλο Κόμμα δεν μπορεί να ανεχθεί καλούς ανθρώπους. Ακόμα κι αν δεν με αποβάλατε, θα έπρεπε να αποχωρήσω από αυτό έτσι κι αλλιώς», θυμάται να λέει στον εαυτό της τότε.
Αν και η εταιρεία της Λουάν δεν την απέλυσε αμέσως, της δόθηκαν μόνο οι χαμηλότερες δουλειές. Τελικά υπέβαλε την παραίτησή της.
Σωστές επιλογές
Ανακαλώντας τα ταξίδια τους πολύ μετά την μετανάστευσή τους στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι ασκούμενοι εξέπεμπαν έναν αέρα ηρεμίας παρά τα παλιά τους βάσανα.
Έκαναν τις σωστές επιλογές, είπαν.
«Η πίστη στην αλήθεια, όταν ανυψώνεται από ένα συναισθηματικό σε ένα λογικό επίπεδο, υπερβαίνει κάθε βάσανο», είπε η Τζανγκ, που μπόρεσε να δραπετεύσει μέσω Ταϊλάνδης το 2006.
Η Τζανγκ βλέπει την ζωή της ως μια «θρυλική» ζωή.
«Όποιες δυσκολίες και περιστάσεις κι αν αντιμετώπισα, πέρασα μέσα από όλες, τις υπερέβην όλες», είπε.
Στις 18 Απριλίου, συγκεντώθηκαν με περίπου 1.000 άλλους ασκούμενους στην Νέα Υόρκη για μια παρέλαση και δραστηριότητα μνήμης της ιστορικής διαδήλωσης ειρηνικής αντίστασης και για να «πουν όχι» στην συνεχιζόμενη καταστολή της πίστης τους από το ΚΚΚ, είπαν.
«Αν ο καθένας ήταν όπως αυτοί στην έκκληση της 25ης Απριλίου, η κινεζική κοινωνία θα ήταν καλύτερα», είπε η Λουάν, χαμογελώντας όπως έκανε 20 χρόνια πριν. «Λόγω της 25ης Απριλίου … έγινα τελικά ένας από αυτούς τους καλούς ανθρώπους που υπερασπίζονται την δικαιοσύνη, που φιλοδοξούσα να γίνω από τα νεανικά μου χρόνια.»
Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece
