Σχολιασμός
Ο Πολ Σίνκμαν των U.S. News και World Report έγραψε τις προάλλες:
«Η Κίνα εξετάζει το ενδεχόμενο ανάπτυξης στρατιωτικού προσωπικού και οικονομικών αξιωματούχων στο αεροδρόμιο Μπαγκράμ, ίσως το σημαντικότερο σύμβολο της 20ετούς στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν».
«Ο κινεζικός στρατός διεξάγει αυτήν τη στιγμή μια μελέτη σκοπιμότητας σχετικά με την επίδραση που θα έχει η αποστολή εργαζομένων, στρατιωτών και άλλου είδους προσωπικού που σχετίζεται με το διεθνές του επενδυτικό πρόγραμμα, γνωστό ως πρωτοβουλία «Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος» τα επόμενα χρόνια στο Μπαγκράμ, σύμφωνα με μια πηγή που ενημερώθηκε για τη μελέτη από Κινέζους στρατιωτικούς αξιωματούχους, οι οποίοι μίλησαν στο US News υπό τον όρο της ανωνυμίας».
Όπως συνήθιζε να λέει ο Moon Unit Zappa, «Σκότωσέ με με ένα κουτάλι!»
Μελέτη σκοπιμότητας; Δεν χρειάζεται να είσαι ο Νοστράδαμος για να καταλάβεις πώς θα εξελιχθεί, υποθέτοντας ότι δεν έχει ήδη συμβεί και ότι αυτό είναι απλώς μια κάλυψη.
Γιατί οι Κινέζοι δεν καταλαμβάνουν το Μπαγκράμ; Κάθεται εκεί.
Καμία ακίνητη περιουσία δεν θα μπορούσε να είναι πιο κατάλληλη για την πρωτοβουλία Belt and Road (BRI, επίσης γνωστή ως One Belt, One Road), ουσιαστικά μια μεγάλης κλίμακας επιχείρηση-παγίδα. Οι Κινέζοι – στην πραγματικότητα, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας – δανείζουν τη φτωχή χώρα – στην περίπτωση αυτή, τους φτωχούς Ταλιμπάν – χρήματα για να εκσυγχρονίσουν την υποδομή τους με τον όρο ότι, εάν δεν εξοφλήσουν το δάνειο σε ορισμένο χρονικό διάστημα, μαντέψτε ποιος κατέχει την εν λόγω υποδομή;
Νομίζω γνωρίζουμε την απάντηση.. Οι Κινέζοι αγοράζουν ουσιαστικά τον κόσμο με τη βοήθεια, σημειώστε καλά, ορισμένων από τις πιο εξέχουσες αμερικανικές εταιρείες (pdf) που βρίσκονται συνέχεια απασχολημένες με τον εμπλουτισμό τους με περισσότερα χρήματα από ότι οι περισσότεροι από εμάς μπορούν να υπολογίσουν.
(Εάν ενδιαφέρεστε για το πόσο επιτυχής έχει υπάρξει μέχρι στιγμής η πρωτοβουλία BRI, εδώ μπορείτε να δείτε έναν χρήσιμο χάρτη από το Council of Foreign Relations.)
Αυτό που συνέβη τις τελευταίες ημέρες είναι ότι η Κίνα πέτυχε κάτι εντελώς δωρεάν, για το οποίο οι Σοβιετικοί και οι Ηνωμένες Πολιτείες σπατάλησαν δεκαετίες προσωπικό (νεκρούς και τραυματίες), υλικό και τρισεκατομμύρια δολάρια, για να μην αναφέρουμε ότι καταλήγουν να ντροπιάζουν τον εαυτό τους στα μάτια του κόσμου.
Ουσιαστικά, οι Κινέζοι κατέχουν το Αφγανιστάν, τα σημαντικά μέρη του ούτως ή άλλως – αεροπορικές βάσεις, λιμάνια, δικαιώματα στα ορυκτά πλούτη και ούτω καθεξής – ή θα το κάνουν πολύ σύντομα.
Όσον αφορά τις εσωτερικές υποθέσεις των Ταλιμπάν, οι Κινέζοι κομμουνιστές δεν πρόκειται να σηκώσουν το δάχτυλό τους σχετικά με το τρομακτικό επίπεδο των δικαιωμάτων των γυναικών ή την εκτεταμένη καλλιέργεια ναρκωτικών ή συναλλαγές στις οποίες συμμετέχει η τρομοκρατική ομάδα, ειδικά αν στέλνουν όσο το δυνατόν περισσότερα στην Αμερική.
Όσο οι διάφορες ισλαμικές τρομοκρατικές οργανώσεις αφήνουν τους Κινέζους ήσυχους, οι Κινέζοι θα τους αφήσουν να κάνουν ό,τι θέλουν. Ναι, κάποιοι -η Αλ Κάιντα, το ISIS-K, για το οποίο δεν έχουμε ακούσει ακόμη πολλά- μπορεί να κάνουν φασαρία για τη μεταχείριση των Ουιγούρων και να κάνουν γνωστή τη βίαιη παρουσία τους, αλλά φαντάζομαι ότι τελικά θα δουν τις κινεζικές δυνάμεις ως πολύ πιο αδίστακτες από τους Αμερικανούς (τώρα, ειδικά) και αυτό θα είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα προσωρινό παράπλευρο μικρής παγκόσμιας σημασίας.
Η Ρεαλπολιτίκ θα παίζει τόσο από την πλευρά της Κίνας όσο και από την πλευρά των Ταλιμπάν (Ισλαμιστών) καθώς ωφελεί ο ένας τον άλλον, τουλάχιστον προς το παρόν.
Πώς φτάσαμε λοιπόν ως εδώ; Εάν όλα αυτά είναι τόσο προφανή – και είναι – δεν ήξεραν το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και ο στρατός μας πώς θα εξελισσόταν; (Δεν άφηναν τουλάχιστον μια μικρή δύναμη του ΝΑΤΟ που να φρουρούσε το Μπαγκράμ και να κατέστρεφε τα όπλα μας;)
Φαντάζομαι ότι πολλοί από τους αξιωματούχους μας ήταν – πώς να μην ήταν – ενήμεροι για αυτό το ενδεχόμενο. Και αυτό είναι κάτι το πολύ ενοχλητικό.
Γιατί τότε οι Ηνωμένες Πολιτείες παραχώρησαν το Αφγανιστάν – μια περιοχή που δεσμεύεται από το Ιράν και το Πακιστάν, μεταξύ άλλων κρατών, για να μην αναφέρουμε τον έλεγχο πολλών από τα σπάνια ορυκτά του κόσμου και άλλους βασικούς πόρους – στην ολοένα και πιο ολοκληρωτική Κίνα του Σι Τζινπίνγκ;
Για να βρει κανείς μια απάντηση, είναι δύσκολο να μην ξανασκεφτούμε εκείνες τις μέρες που, λίγο πριν δηλώσει υποψηφιότητα για την προεδρία και αναθεωρήσει για το θέμα, ο σημερινός πρόεδρός μας μας είχε πει: «Παιδιά, οι Κινέζοι δεν είναι εχθροί μας».
Μήπως κάλυπτε τις δικές του δραστηριότητες και διασυνδέσεις που μπορεί να έχουν καταγραφεί στο φορητό υπολογιστή του γιου του Χάντερ Μπάιντεν, πολλά από τα οποία δεν έχουμε ακόμη δει; Μήπως οι Κινέζοι, με την πιο ωμή έννοια, έχουν κάτι σε βάρος του; Δυστυχώς, λαμβάνοντας υπόψη τις δράσεις και τη διοίκηση του FBI και του Υπουργείου Δικαιοσύνης, μπορεί να μην το μάθουμε ποτέ.
Μπορούμε, ωστόσο, να κάνουμε τις δικές μας υποθέσεις. Αλλά ό,τι κι αν είναι, είναι μόνο ένα μέρος ενός πιο καταθλιπτικού zeitgeist.
Πίστευα εδώ και αρκετό καιρό – το οποίο επιβεβαιώθηκε από την εξαιρετικά γρήγορη και ‘άσχημη’ εκκένωσή μας από το Αφγανιστάν, αφήνοντας πίσω όχι μόνο το Μπαγκράμ αλλά και αρκετά αμερικανικά όπλα για να καταστήσει τον στρατό των Ταλιμπάν σχεδόν ισοδύναμο με τον Ιταλικό, για να μην αναφέρουμε την τοποθέτηση της προηγμένης στρατιωτικής μας τεχνολογίας στα χέρια των Κινέζων και των Ρώσων – ότι ένα μεγάλο ποσοστό της ηγεσίας του Δημοκρατικού μας Κόμματος, καθώς και ένα τραγικά σημαντικό ποσοστό των Ρεπουμπλικανών, πιστεύουν από καιρό ότι το κινεζικό καθεστώς κερδίζει τη μάχη μεταξύ Κίνας και Αμερικής για παγκόσμια ηγεμονία.
Συνεπώς, εμφανώς ή κρυφά, συνειδητά ή υποσυνείδητα, έρχονται σε επαφή με την κινεζική πλευρά για χάριν του δικού τους οικονομικού πλεονεκτήματος και, σε μικρότερο βαθμό, την επιβίωσή τους, αν και τα δύο αυτά κάπου τέμνονται.
Παρόμοιες είναι οι εταιρείες μας με προσανατολισμό προς την παγκοσμιοποίηση, όπως η γιγάντια δικηγορική εταιρεία που συνδέεται παραπάνω και ασχολείται εκτενώς με την Κίνα. Βαδίζουν με αυτό που πιστεύουν πως είναι η νικήτρια πλευρά.
Και η παγκοσμιοποίηση δεν είναι δημοκρατία. Για τους παγκοσμιοποιητές, οι άνθρωποι που ψηφίζουν είναι άσχετοι, ακόμη και οπισθοδρομικοί, δεκαετίες τώρα. Πρόκειται για ένα μονοκομματικό κράτος σε παγκόσμιο επίπεδο.
Επομένως, αν το θέσουμε “λαϊκά”, το να «παραδώσουν» το Αφγανιστάν δεν είναι γι’ αυτούς μεγάλη υπόθεση. Και το να αναλάβει η Κίνα, γι ‘αυτούς, είναι απλώς μέρος του παιχνιδιού.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της The Epoch Times.
Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece
