Από τον Victor Davis Hanson
Σχολιασμός
Τι τερμάτισε τελικά το νιχιλιστικό σοβιετικό σύστημα;
Δεν ήταν ότι οι Ρώσοι τελικά κουράστηκαν από τα ψέματα και υποκρισίες του Κρεμλίνου που εμπότιζαν κάθε πτυχή των ψεύτικων ζωών τους;
Παρακάτω δίνονται 10 συμπτώματα σοβιετισμού. Ρωτήστε τον εαυτό σας αν οδεύουμε σε αυτόν τον ίδιο δρόμο προς την καταστροφή.
1. Δεν υπήρχε διαφυγή από την ιδεολογική κατήχηση – πουθενά. Μια θέση εργασίας στην γραφειοκρατία ή στον στρατό δεν εξαρτούνταν τόσο πολύ από την αξία του υποψηφίου, την ειδίκευσή του, ή παλαιότερα επιτεύγματα. Αυτό που είχε σημασία ήταν ο μεγαλόφωνος ενθουσιασμός για το σοβιετικό σύστημα.
Ο «αφυπνισμός» [wokeness] γίνεται η νέα μας σοβιετικού τύπου κρατική θρησκεία. Καριερίστες ισχυρίζονται ότι η Αμερική ήταν πάντα και ακόμα είναι μια συστημικά ρατσιστική χώρα, χωρίς ποτέ να δίνουν απόδειξη ή ένα αμετάβλητο επιχείρημα.
2. Οι σοβιετικοί είχαν πλημμυρίσει τον τύπο τους με κυβέρνηση. Η Πράβντα ήταν το επίσημο μεγάφωνο των κρατικών ψεμάτων. Οι δημοσιογράφοι απλώς επαναλάμβαναν την γραμμή ομιλίας των συνεργατών τους στο Κομμουνιστικό Κόμμα.
Το 2017, μια έρευνα του Χάρβαρντ βρήκε ότι πάνω από 90 τοις εκατό της κάλυψης για την διοίκηση Τραμπ των μεγάλων τηλεοπτικών δικτύων ειδήσεων τις πρώτες 100 μέρες ήταν αρνητική.
3. Το σοβιετικό κράτος παρακολούθησης στρατολογούσε απαρατσίκ και λακέδες για να ανακαλύπτουν ιδεολογικούς αντιφρονούντες.
Πρόσφατα, μάθαμε ότι το υπουργείο Άμυνας επανεξετάζει τις λίστες προσωπικού του για να εντοπίσει ακραίες γνώμες. Η Υπηρεσία Ταχυδρομείου των ΗΠΑ πρόσφατα παραδέχθηκε ότι χρησιμοποιεί λογισμικά παρακολούθησης των αναρτήσεων κοινωνικών μέσων των Αμερικανών.
Το CNN πρόσφατα ισχυρίστηκε ότι το υπουργείο Εσωτερικής Ασφαλείας της διοίκησης Μπάιντεν σκέφτεται να συνεργαστεί με ιδιωτικές εταιρείες παρακολούθησης για να ξεπεράσει το εμπόδιο των κυβερνητικών απαγορεύσεων στην εξέταση της διαδικτυακής δραστηριότητας των Αμερικανών.
4. Το σοβιετικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν προσπαθούσε να διαφωτίσει, αλλά να κατηχήσει τα νέα μυαλά με την κατάλληλη κυβερνητικά εγκεκριμένη σκέψη.
Σήμερα, πανεπιστήμια με άδειες τσέπες πανεθνικά προσλαμβάνουν χιλιάδες υπαλλήλους και διευθύνοντες ποικιλότητας, ισότητας, και ενσωμάτωσης. Το βασικό καθήκον τους είναι να ελέγχουν εξονυχιστικά τις αποδοχές υποψηφίων φοιτητών, τις προσλήψεις, το πρόγραμμα σπουδών, και την διοίκηση στα πανεπιστήμια. Σαν καλοί κομισάριοι, οι τσάροι της ποικιλότητάς μας επιβλέπουν την συμμόρφωση στο επίσημο αφήγημα, το οποίο λέει ότι μια ατελής Αμερική πρέπει να ομολογήσει, να απολογηθεί, και να αποκηρύξει τα κακά της θεμέλια.
5. Η Σοβιετική Ένωση διοικούνταν από μια καλομαθημένη ελίτ, που εξαιρούνταν από τις επιπτώσεις των δικών της ακραίων ιδεολογιών.
Τώρα, «αφυνισμένοι» δισεκατομμυριούχοι της Σίλικον Βάλεϊ μιλάνε σοσιαλιστικά, αλλά ζουν βασιλικά. Οι διευθύνοντες σύμβουλοι των Coca Cola και Delta Airlines που παρενοχλούν τους Αμερικανούς για την προκατήλψή τους βγάζουν εκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο.
Αυτό που ενώνει τους σημερινούς «αφυπνισμένους» [woke] ακτιβιστές όπως τους Όπρα Γουίνφρυ, ΛεΜπρον Τζέιμς, Μαρκ Ζάκερμπεργκ, και τους Ομπάμα είναι οι τεράστιες εκτάσεις τους και ο πλούτος τους των πολλών εκατομμυρίων. Όπως ακριβώς οι λίγοι επίλεκτοι της παλιάς σοβιετικής νομενκλατούρας που είχαν τις ντάτσας τους στην Μαύρη Θάλασσα, οι πιο μεγαλόφωνοι ελίτ επαναστάτες προτιμούν να ζουν στο Μάρθας Βάινγιαρντ, Μπέβερλυ Χιλς, Μοντεσίτο, και Μαλιμπού.
6. Οι σοβιετικοί είχαν τελειοποιήσει την τροτσκυσκοποίηση, δηλαδή την επανεγραφή της ιστορίας και το σβήσιμο της ιστορίας για να κατασκευάσουν την παρούσα πραγματικότητα.
Είναι οι Αμερικανοί καθόλου διαφορετικοί όταν παραδίνονται στην μανία της αλλαγής ονομάτων, ανατροπής αγαλμάτων, βανδαλισμού μνημείων, καψίματος βιβλίων, και πολιτισμού ακύρωσης;
7. Οι σοβιετικοί είχαν δημιουργήσει ένα κλίμα φόβου και επιβράβευαν χαφιέδες που ξετρύπωναν όλους τους εν δυνάμει εχθρούς του λαού.
Από πότε οι Αμερικανοί ενθαρρύνουν συναδέλφους να καταδίδουν άλλους για μια θεωρούμενη ως κακή λέξη σε ιδιωτική συζήτηση; Γιατί χιλιάδες τώρα χτενίζουν το διαδίκτυο για να βρουν την όποια παλιότερη λανθασμένη έκφραση ενός αντιπάλου; Γιατί υπάρχουν τώρα νέοι εγκληματίες σκέψης υποτίθεται ένοχοι κλιματικού ρατσισμού, μεταναστευτικού ρατσισμού, ή εμβολιαστικού ρατσισμού;
8. Σοβιετικοί εισαγγελείς και δικαστήρια είχαν μετατραπεί σε όπλα διατήρησης της ιδεολογίας.
Στην Αμερική, που και για ποιον λόγο διαδηλώνεις βίαια προσδιορίζει το αν θα έχεις νομικές επιπτώσεις. Πολιτικά ορθές πόλεις ασύλου αψηφούν τον νόμο με ατιμωρησία. Μέλη των ομάδων ενόρκων δικαστών τρομοκρατούνται μήπως και τους παρενοχλήσουν και τους κυνηγήσουν λόγω μιας λανθασμένης απόφασης. Οι CIA και FBI γίνονται τόσο ιδεολογικά όσο η παλιά KGB.
9. Οι σοβιετικοί έδιναν βραβεία στην βάση της σωστής σοβιετικής σκέψης.
Στην σημερινή Αμερική, τα Βραβεία Πούλιτζερ, και τα Έμμυ, Γκράμμυ, Τόνυ, και Όσκαρ δεν αντανακλούν απαραιτήτως την καλύτερη δουλειά του έτους, αλλά συχνά την πιο πολιτικά ορθή δουλειά από τους πιο «αφυπνισμένους».
10. Οι σοβιετικοί δεν απολογήθηκαν για την εξάλειψη της ελευθερίας. Αντ, αυτού, καυχιούνταν ότι ήταν υπερασπιστές της ισότητας, πρωταθλητές της κατώτερης τάξης, και εχθροί του προνομίου – και έτσι μπορούσαν να τερματίσουν οποιονδήποτε ήθελαν.
Οι «αφυπνισμένοι» μας υπερασπίζονται παρομοίως τις προσπάθειές τους ελέγχου σκέψης, τις συνεδρίες εξαναγκαστικής επανεκπαίδευσης, τις γραμμένες εκ των προτέρων ομολογίες, τις υποχρεωτικές απολογίες, και τον πολιτισμό ακύρωσης με πρόσχημα ότι χρειαζόμαστε εδώ και πολύ καιρό «θεμελιώδη μεταμόρφωση».
Συνεπώς αν καταστρέφουν ανθρώπους στο όνομα της ισότητας, ο νιχιλισμός τους είναι δικαιολογημένος.
Ο Βίκτωρ Ντέιβις Χάνσον είναι ένας συντηρητικός σχολιαστής, κλασικιστής, και ιστορικός στρατιωτικής ιστορίας. Είναι επίτιμος καθηγητής κλασικής γραμματείας στο Πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας, ανώτερος συνεργάτης στην κλασική γραμματεία και στρατιωτική ιστορία στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, συνεργάτης στο Κολλέγιο Χίλσντεϊλ, και διακεκριμένος συνεργάτης στο Center for American Greatness. Ο Χάνσον έχει γράψει 16 βιβλία, περιλαμβανομένων των «Ποιος σκότωσε τον Όμηρο;», «The Western Way of War», «Fields Without Dreams», και «The Case for Trump».
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραιτήτως τις απόψεις της Epoch Times.
