Σχολιασμός
Πολλοί κάτοικοι του Χονγκ Κονγκ, συμπεριλαμβανομένου του συγγραφέα των Epoch Times Σι Σαν, ένιωσαν θλίψη για τον πρόσφατο θάνατο του αγαπημένου συγγραφέα του Χονγκ Κονγκ, Νι Κουάνγκ
Ο Σι μοιράστηκε τις σκέψεις του για τα έργα του Νι και τον αντίκτυπό τους στο Χονγκ Κονγκ. Ανέλυσε πώς το Χονγκ Κονγκ έγινε ένα καταφύγιο αναμνήσεων των παραδόσεων της Κίνας πριν από το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) και η πολιτιστική του ανάπτυξη επεκτάθηκε παγκοσμίως.
Ο Σι πίστευε ότι ο ρόλος του Χονγκ Κονγκ στη σύγχρονη Κίνα, ακόμη και στην ανθρώπινη ιστορία, δεν έχει ακόμη διερευνηθεί πλήρως.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η ηπειρωτική Κίνα αποκαλούσε το Χονγκ Κονγκ «πολιτιστική έρημο». Όταν ο Σι Σαν κατέφυγε από την κομμουνιστική Κίνα στο Χονγκ Κονγκ, η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική.
Η άποψη του Σι είναι ότι: «Η κουλτούρα του Χονγκ Κονγκ είναι πολύ κινεζική. Επειδή η διάλεκτος του Χονγκ Κονγκ και η καντονέζικη γλώσσα δεν είχαν ποτέ αλλοιωθεί επίσημα, ως εκ τούτου, τα στοιχεία του κινεζικού πολιτισμού και η γοητεία του μπορούσαν να διατηρηθούν και στις δύο γλώσσες».
Προς έκπληξή του, η ζωή στο Χονγκ Κονγκ απέδειξε στον Σι ότι τα τοπικά βιβλία είχαν διατηρήσει πολλά πολιτιστικά θέματα. Ο Σι είχε τότε μια επιφοίτηση: Η κομμουνιστική Κίνα ήταν η πολιτιστική έρημος, όχι το Χονγκ Κονγκ.
Οι διανοούμενοι του Χονγκ Κονγκ κληρονόμησαν τον αρχαίο κινεζικό πολιτισμό.
Ο Σι είπε ότι πολλοί Κινέζοι κατέφυγαν από την ηπειρωτική χώρα στο Χονγκ Κονγκ και αναζήτησαν καταφύγιο μετά το 1949. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν η αρχή της μετανάστευσης στην πόλη.
Η ιστορία της μετανάστευσης στο Χονγκ Κονγκ μπορεί να ανιχνευθεί από την αρχαιότητα. Οι άνθρωποι από το Ζονγκγιουάν στις κεντρικές πεδιάδες που κατέφυγαν στο Γκουανγκντόνγκ και στο Χονγκ Κονγκ, διέφευγαν από την εισβολή των βόρειων βαρβάρων.
Η μεταναστευτική τάση το 1949 πυροδοτήθηκε από: «Οι άνθρωποι που αντιτάσσονταν στο ΚΚΚ ή στον τρόπο ζωής του αναζητούσαν καταφύγιο στο Χονγκ Κονγκ», γι’ αυτό και το Χονγκ Κονγκ πήρε το παρατσούκλι «πόλη καταφύγιο», εξήγησε ο Σι.
Ο Σι έμεινε έκπληκτος από τους Βρετανούς μελετητές, οι οποίοι έσωσαν ό,τι βρισκόταν στα χέρια των Κινέζων μελετητών στο Χονγκ Κονγκ.
Το ΚΚΚ εξόρισε πολλούς διανοούμενους κατά τη διάρκεια της πολιτιστικής επανάστασης. Μερικοί από αυτούς μετακόμισαν στο Χονγκ Κονγκ και οι Βρετανοί κατάφεραν να διασώσουν τα ταλέντα τους μαζί με τις γνώσεις τους. Ήταν εκπληκτικό.
Οι Βρετανοί ίδρυσαν το Κινεζικό Πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ το 1949. Επικεφαλής του ήταν ένας από τους τέσσερις μεγαλύτερους ιστορικούς της σύγχρονης Κίνας, ο Κιάν Μου. Μία από τις πανεπιστημιουπόλεις, το New Asia College, είχε καταφέρει να διατηρήσει μεγάλο μέρος της ουσίας του κινεζικού πολιτισμού.
Στο Χονγκ Κονγκ, μετανάστες ήταν επίσης οι συγγραφείς Λουίς Τσα Λουνγκ-γιουνγκ (Τζιν Γιονγκ) και Νι Κουάνγκ, ο στιχουργός Τζέιμς Γουόνγκ Τζιμ και ο αρθρογράφος τροφίμων Τσούα Λαμ. (Ο Τσούα Λαμ δεν γεννήθηκε στην Κίνα, αλλά στη Σιγκαπούρη. Ο πατέρας του μετανάστευσε στη Σιγκαπούρη).
Το κουαρτέτο υμνήθηκε ως οι Τέσσερις Ταλαντούχοι Άνδρες, οι οποίοι πρωτοστάτησαν και συνέβαλαν στην τέχνη, τη λογοτεχνία και τη μουσική βιομηχανία του Χονγκ Κονγκ.
Σε συνέντευξή του το 2014, ο κοινωνιολόγος της ποπ κουλτούρας Νγκ Τσουνγκ-χουνγκ μίλησε στη South China Morning Post (SCMP) για τον αείμνηστο θρύλο των μανιωδών καπνιστών. Ο Νγκ αποκάλεσε τον Τζέιμς Γουόνγκ «Jim the Lyric Genius» (Τζιμ η στιχουργική ιδιοφυΐα).
«Συλλαμβάνει τα γνήσια συναισθήματα και τις σκέψεις των μαζών σε μια συγκεκριμένη εποχή. Αν θέλετε να μάθετε πώς ήταν οι άνθρωποι στη δεκαετία του 1950, μην ρωτάτε τους ειδικούς της ιστορίας. Πρέπει να μάθετε ποια τραγούδια ήταν τα πιο δημοφιλή τότε», δήλωσε στο SCMP.
Ενώ ο καθένας ήταν μοναδικός ως προς τα ταλέντα του, όλοι μοιράζονταν κοινά ενδιαφέροντα: αφοσίωση και πάθος για τον πολιτισμό του Χονγκ Κονγκ.
Ο Σι Σαν επανέλαβε επίσης τις σκέψεις του Νγκ. Πίστευε ότι το έργο τους αντανακλούσε κάθε στοιχείο του κινεζικού πολιτισμού. Ο Σι το περιέγραψε ως «κλασικό, με νύξεις της αρχαίας κινεζικής ιστορίας».
Εν τω μεταξύ, ο Σι μας υπενθύμισε τους πολιτιστικούς διανοούμενους που παρέμειναν στην Κίνα μετά το 1949. Ενώ ήταν καλά μορφωμένοι και δημοσίευσαν, ο Σι Σαν παραδέχτηκε ότι δεν τους θαύμαζε.
Ένιωθε ότι κάποιοι άνθρωποι είχαν χάσει το τσαγανό τους στο ΚΚΚ μόλις το καθεστώς απέκτησε την εξουσία.
Σε αντίθεση με τους δειλούς, συνέχισε ο Σι, ο Νι Κουάνγκ ήταν ένας Σανγκανέζος που δεν κοίταξε ποτέ πίσω από τότε που δραπέτευσε στο Χονγκ Κονγκ.
Ο Νι ήταν γνωστός για την ανοιχτή, χιουμοριστική και αντι-ΚΚΚ προσωπικότητά του. Ο Νι είχε μοιραστεί δημόσια τη δυσαρέσκειά του κατά του καθεστώτος σε πολλές περιπτώσεις. Ο Νι είχε πει κάποτε: «Δεν θα επέστρεφα ποτέ στην Κίνα μέχρι να πέσει το ΚΚΚ».
Ο αείμνηστος μυθιστοριογράφος κατέληξε επίσης στο συμπέρασμα: Τα πράγματα δεν άλλαξαν ποτέ στη γενέτειρά του μεταξύ τότε και τώρα: «Η σύγχρονη Σαγκάη είναι τόσο καθυστερημένη όσο ήταν το 1949».
Το Χονγκ Κονγκ βοήθησε την Κίνα στην αποκατάσταση του πολιτισμού της
Για τον Σι, η συμβολή του Χονγκ Κονγκ στη μεταρρύθμιση και το άνοιγμα της Κίνας είναι αδιαμφισβήτητη. Το ίδιο ισχύει και για την επίδρασή του στην ανάπτυξη της Κίνας, από οικονομικής άποψης και από άποψη ζωής στο σύνολό της.
Στη μνήμη του Σι, κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, τα εστιατόρια στην Κίνα εφάρμοζαν την πολιτική «Πρώτα πληρώνετε, μετά τρώτε». Ο κανόνας αποσκοπούσε στο να αποτρέψει τους ανθρώπους από το να τρώνε και να το σκάνε. «Ήταν το ίδιο παντού στην Κίνα. Μόνο τα εστιατόρια στο Γκουανγκντόνγκ σέρβιραν με λίγη διατήρηση των κινεζικών παραδόσεων. Ο κανόνας «Πλήρωσε πρώτα» εξακολουθούσε να ισχύει σε λίγα εστιατόρια, αλλά αυτά ήταν μειοψηφία. Η Γκουανγκζού ήταν το μόνο μέρος στην Κίνα όπου μπορούσες να φας πρώτα και να πληρώσεις μετά».
Ο Σι είδε τότε πού είχε χωρίσει η κουλτούρα της Κίνας και του Χονγκ Κονγκ. Ήταν μια κοινωνία του «μην εμπιστεύεσαι κανέναν» και του «τα χρήματα προηγούνται» στην κομμουνιστική Κίνα έναντι μιας κοινότητας του «μοιράσου και φρόντισε» στο Χονγκ Κονγκ.
Τα πράγματα άλλαξαν όταν η ηπειρωτική χώρα άρχισε να ανοίγεται στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Τα εστιατόρια στην Γκουανγκντόνγκ κλωνοποίησαν τα επιχειρηματικά μοντέλα των κινεζικών εστιατορίων του Χονγκ Κονγκ.
Ο Σι περιγράφει: «Πλήρη τραπέζια σε κινέζικα εστιατόρια του Χονγκ Κονγκ. Κάθε τραπέζι ήταν καλυμμένο με ένα τραπεζομάντιλο. Ο καθένας είχε τα πιάτα του, τα φλιτζάνια του και μια κανάτα τσάι. Παραγγείλαμε αφού τακτοποιήθηκαν όλα. Πληρώσαμε αφού φάγαμε».
Ήταν ένα μείγμα κινεζικής και βρετανικής κουλτούρας, διαθέσιμο μόνο στην αποικία.
Σύντομα, το «στυλ της Καντόν», το οποίο ξεκίνησε από το Χονγκ Κονγκ, κατέλαβε τα κινεζικά εστιατόρια σε όλο τον κόσμο.
Με αυτόν τον τρόπο παρουσιάστηκε και το Χονγκ Κονγκ στον υπόλοιπο κόσμο.
Οι ταινίες του Χονγκ Κονγκ έγιναν γνωστές στο εξωτερικό, καθώς η τέχνη και ο πολιτισμός τους συνέχισαν να εξαπλώνονται. Οι ταινίες Κουνγκ Φου με πρωταγωνιστές ηθοποιούς πολεμικών τεχνών, όπως ο Μπρους Λι και ο Σάμιουελ Χανγκ, αγαπήθηκαν πολύ στο εξωτερικό.
«Όλοι αγαπούσαν το Κουνγκ Φου του Χονγκ Κονγκ», δήλωσε ο Σι. Οι ξένοι συχνά υπέθεταν ότι όλοι οι άνθρωποι στο Χονγκ Κονγκ γνώριζαν Κουνγκ Φου, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου.
Η υπόθεση αυτή αποδείχθηκε σωτήρια όταν μετακόμισε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Σι εργάστηκε ως οδηγός ταξί στις φτωχές περιοχές του ανατολικού Λονδίνου. Τα εγκλήματα και οι ληστείες ήταν συνηθισμένα. Ευτυχώς, ο Σι δεν έπεσε ποτέ θύμα ληστείας στα δύο χρόνια που ήταν οδηγός ταξί. Είπε ότι αυτό συνέβαινε επειδή «οι φήμες λένε» στην κοινότητα ότι «ήξερε» και «εξασκούνταν» στο κινεζικό Κουνγκ Φου όπως ο Μπρους Λι. Κανείς δεν ήθελε να τα βάλει μαζί του.
Το Χονγκ Κονγκ συνδέει την κινεζική κουλτούρα με τη δυτική
Ο Σι υποστήριξε ευθέως ότι αν δεν υπήρχε το Χονγκ Κονγκ, η ηπειρωτική Κίνα δεν θα μπορούσε ποτέ να εξελιχθεί οικονομικά και κοινωνικά όπως είναι σήμερα.
«Σίγουρα, η ηπειρωτική Κίνα έχει αντιγράψει πολλά από το Χονγκ Κονγκ – επιφανειακά. Ποτέ δεν έμαθαν την ουσία και το πιο σημαντικό κομμάτι που έκανε το Χονγκ Κονγκ, όπως το κράτος δικαίου», είπε ο Σι.
Ο Σι δήλωσε ότι είναι ατυχές το γεγονός ότι η ηπειρωτική Κίνα δεν αναγνώρισε ποτέ την αξία του Χονγκ Κονγκ. Είναι επίσης σπαρακτικό γι’ αυτόν να βλέπει την υποβάθμιση του Χονγκ Κονγκ. Πίστευε ότι το Χονγκ Κονγκ δεν έχει ακόμη εξερευνηθεί πλήρως στη σύγχρονη Κίνα και στην ανθρώπινη ιστορία.
Ωστόσο, ο Σι φάνηκε αισιόδοξος για την πόλη: «Το Χονγκ Κονγκ είναι ένα χωνευτήρι. Έχει ένα μείγμα όλων των καλών από την ανατολή και τη δύση, που έγινε η σύγχρονη κινεζική κοινωνία. Το Χονγκ Κονγκ είναι πραγματικά ένα ανεκτίμητο μέρος».
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
