Στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, η Ανάσταση του Θεανθρώπου Χριστού εορτάζεται ως η «εορτή των εορτών», η «πανήγυρις των πανηγύρεων». Το παράδοξο είναι ότι η κατ’ εξοχήν λαμπροφόρος πανήγυρη συνυφαίνεται, με πένθος και πόνο, με τον θρήνο του Σταυρού, το Πάθος του Σταυρωθέντος Λυτρωτή, Ιησού Χριστού. Αυτού που, προσλαμβάνοντας ολάκερη την ανθρώπινη φύση, πήρε πάνω του εκουσίως όλες τις αμαρτίες και τα πάθη της, νίκησε τον θάνατο, αναστήθηκε από τους νεκρούς και χάρισε ζωή ατελεύτητη. Η λύπη και ο θρήνος δίνουν τη θέση τους στη χαρά και την ευφροσύνη της αναστημένης Του παρουσίας.
Πράγματι, «η αγία του Πάσχα ημέρα» είναι, με τα λόγια του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, «μυσταγωγία στα ουράνια αγαθά, διότι είναι εορτή διαβάσεως», πέρασμα από τον θάνατο στη ζωή, από τα πρόσκαιρα στην αιωνιότητα. Εντονότερα κατά τις ημέρες του Πάσχα, αλλά και καθημερινά, προσκαλούνται όλοι οι χριστιανοί στην προσωπική και κοινωνική τους ζωή να πραγματοποιήσουν αυτό το πέρασμα από την αδιαφορία στην αγάπη, τούτη την έξοδο από την υποκρισία στην αλήθεια, από την αμεριμνησία στη συνευθύνη, από την απαξίωση στον σεβασμό, από το άδικο στη δικαιοσύνη, για να διαβούν εντέλει από την εξουσία του φθοροποιού θανάτου στην άφθαρτη και αληθινή ζωή και να απολαύσουν τις αμέτρητες δωρεές του Αναστημένου Χριστού.
Βεβαίως, οι χριστιανοί δεν μπορούν να παραβλέψουν την οδυνηρή πλευρά της ζωής, όταν βιώνουν καθημερινά πόνο, υποκρισία, αδικία, διαφθορά, πόλεμο και ποικίλα άλλα άλγη. Ενώ είναι πλασμένοι για τη χαρά της ζωής, γεύονται διαρκώς τον πόνο του θανάτου. Το θαύμα όμως της Ανάστασης του Θεανθρώπου Χριστού βοηθά να αντιμετωπιστεί ο κάθε πόνος, η κάθε δοκιμασία, ο κάθε πειρασμός που βιώνει στην καθημερινότητά του ο άνθρωπος κι αυτή ακόμη η οδύνη του θανάτου, βιολογικού και πνευματικού, μέσα από την καινούρια διέξοδο που προσφέρει ο ίδιος ο αναστημένος Κύριος με τη θυσιαστική αγάπη και τη λυτρωτική θυσία του για όλους τους ανθρώπους. Ο άνθρωπος, «ο εν μικρώ μέγας», μπορεί πλέον να αντλήσει ελπίδα και δύναμη από το γεγονός της Ανάστασης, αναγεννάται πραγματικά, ζει μια άλλη βιωτή, μεταστοιχειώνεται η φύση και η ύπαρξή του (Άγ. Γρηγόριος Νύσσης). Ο πόνος και η θλίψη μέσα στην ελπίδα και το φως της Ανάστασης όχι απλώς μετριάζονται και απαλύνονται, αλλά μεταμορφώνονται σε ελπίδα, αντοχή, αντίσταση, θάρρος και εγρήγορση. Παρηγορείται και στηρίζεται η καρδιά του ανθρώπου, όταν αναλογίζεται ότι ο ίδιος ο Χριστός, που έπαθε και αναστήθηκε, τον διαβεβαιώνει: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε∙ αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. 16,33). Η Ανάσταση μεταμορφώνει την ανθρώπινη ύπαρξη, αληθεύει στις καρδιές των ανθρώπων και τότε ομολογούν με πίστη το σταυροαναστάσιμο, ελπιδοφόρο και ευφρόσυνο άγγελμα της Εκκλησίας «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, …προσκυνήσωμεν την του Χριστού αγίαν Ανάστασιν· ιδού γαρ ήλθε διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω».
Θωμαή Χουβαρδά, επίκουρος καθηγήτρια του Τμήματος Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
(πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ)
