Ανώτερα στελέχη της Ντίσνεϋ έχουν παραδεχτεί ανοικτά ότι συνειδητά περικλείουν στις παραγωγές της εταιρείας μηνύματα υπέρ της ριζοσπαστικής σεξουαλικής και έμφυλης ιδεολογίας. Η εταιρεία ρούχων Carhartt απαίτησε από τους περισσότερους από 3.000 υπαλλήλους της να εμβολιαστούν για την Covid-19, αν και παραδέχονται ότι γνωρίζουν ότι ορισμένοι από τους συνεργάτες τους δεν υποστηρίζουν αυτή την πολιτική. Η Keurig Dr Pepper Inc., τρίτη μεγαλύτερη εταιρεία αναψυκτικών στην αμερικανική ήπειρο και ιδιοκτήτρια της Snapple, υποχώρησε μπροστά στις πιέσεις ακτιβιστών χρηματοδοτούμενων από τον Τζωρτζ Σόρος και απέσυρε τις διαφημίσεις για την εκπομπή του συντηρητικού Σων Χάνιτυ [Sean Hannity] στη ζώνη υψηλής τηλεθέασης του Fox News (αμερικανικό τηλεοπτικό κανάλι καλωδιακής τηλεόρασης).
Τα παραπάνω είναι λιγοστά μόνο παραδείγματα από την τάση που επικρατεί στις αμερικανικές επιχειρήσεις τα τελευταία χρόνια, την επονομαζόμενη woke. Ο νεολογισμός, που προέρχεται από τη δημώδη αφροαμερικανική διάλεκτο, χρησιμοποιείται για να δηλώσει την εγρήγορση σε σχέση με τις φυλετικές αρχικά, αλλά και άλλες κοινωνικές διακρίσεις. Σημαίνει επίσης τον «ανοιχτόμυαλο», σε αντίθεση με τον «κοιμισμένο» ή τον «αποχαυνωμένο».
Ίσως πιστεύουν ότι με αυτό τον τρόπο εξαλείφουν τον ρατσισμό, υποστηρίζουν τη διαφορετικότητα και συμβαδίζουν με το πνεύμα της εποχής. Προφανώς, παραγνωρίζουν το γεγονός ότι υπάρχουν και εκατομμύρια άνθρωποι που τάσσονται υπέρ των παραδοσιακών οικογενειακών αξιών. Εκτός αυτού, όμως, αυτές οι επιχειρήσεις με την πολιτική που ακολουθούν στην ουσία προάγουν μια ακραία αριστερή πολιτισμική ατζέντα.
Λίγοι, ακόμα και ανάμεσα στους πιο οξυδερκείς παρατηρητές, αντιλαμβάνονται αυτό που πραγματικά συμβαίνει, αλλά η «εγρήγορση» (wokeness) είναι μια έξυπνη προσαρμογή του μαρξισμού στις συνθήκες του 21ου αιώνα, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να διευκολύνουν τα μάλα τις άμεσες δυσφημιστικές επιθέσεις κατά όσων τολμούν να αποκλίνουν από τη «σωστή» γραμμή. Οι ρίζες αυτής της τάσης πρέπει να αναζητηθούν στη Σχολή Κριτικής Θεωρίας της Φρανκφούρτης (όπως αποκαλείται τώρα) του Πανεπιστημίου Γκαίτε. Αυτό που άρχισε ως μια ξεκάθαρη ομάδα μελέτης του μαρξισμού, στράφηκε τη δεκαετία του 1930, υπό την επήρεια στοχαστών όπως ο Μαξ Χόρκχαϊμερ [Max Horkheimer], προς την «επανεξέταση όλων των υλικών και πνευματικών εκφάνσεων του ανθρώπινου πολιτισμού», καταλήγοντας να στοχεύσει στην εξάπλωση της επανάστασης στο σύνολο της κοινωνίας. Δηλαδή, πήγε πέρα από τις ταξικές διαφορές και υποδαύλισε τις συγκρούσεις και σε άλλους κοινωνικούς τομείς όπου εντοπίζονταν διαφορές/διακρίσεις. Σήμερα, αυτό μεταφράζεται σε φυλετικές και σεξουαλικές αποκλίσεις.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Χόρκχαϊμερ ήταν απόλυτα συγκεντρωμένος στους επαναστατικούς του στόχους και την προώθηση του μαρξισμού. Είχε δηλώσει, έναν αιώνα σχεδόν νωρίτερα: «Δεν θα φέρουν τα όπλα την επανάσταση, αλλά θα συμβεί σταδιακά, χρόνο με τον χρόνο, γενιά με τη γενιά. Θα διαποτίσουμε βαθμιαία τα εκπαιδευτικά τους ιδρύματα και τα πολιτικά τους γραφεία, μεταμορφώνοντάς τα σιγά σιγά σε μαρξιστικές οντότητες, καθώς οδεύουμε προς τον παγκόσμιο εξισωτισμό.»
Ερχόμενοι στο σήμερα, ο Τσαρλς Α. Πράις [Charles A. Price], αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Σπουδών Πολιτικής, Οργάνωσης και Ηγεσίας στο Κολέγιο Εκπαίδευσης και Ανθρώπινης Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου Temple στη Φιλαδέλφεια, περιγράφει με απόλυτη σαφήνεια τη μετατόπιση της εστίασης, όταν δηλώνει ότι «για να καταλάβουμε τη σύγχρονη κοινωνία, πρέπει να δώσουμε προσοχή στις σχέσεις εξουσίας μεταξύ των μελών και των ομάδων. Πρώτον, είχαμε τις κριτικές νομικές μελέτες, οι οποίες αμφισβήτησαν την ιδέα ότι ο νόμος είναι δίκαιος και αμερόληπτος. Καθώς αναπτυσσόταν αυτός ο τρόπος σκέψης, εμφανίστηκαν άλλοι στοχαστές που είπαν: «Πρέπει να κάνουμε ακόμα ένα βήμα και να προσθέσουμε τη φυλή, γιατί στις ΗΠΑ η φυλή και η εξουσία είναι αδιαχώριστες». Έτσι αναπτύχθηκε η κριτική φυλετική θεωρία, η οποία, σύμφωνα με τον Πράις, έχει πλέον “γίνει ένα εργαλείο και ένας πολιτικός αγώνας … [Η κριτική φυλετική θεωρία] έχει ακτιβιστικό προσανατολισμό και γεννήθηκε εν μέρει από την πεποίθηση ότι τα κοινωνικά κινήματα μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.»
Ο Κλαούντιο Κορραντέττι [Claudio Corradetti], αναπληρωτής καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας και διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης, ο οποίος μελετά τον ρόλο του καπιταλισμού στην κοινωνία, έχει και αυτός περιγράψει, αν και όχι ρητά, τη σχέση του μαρξισμού με τη σημερινή πανταχού παρούσα τροφοδότηση του ομαδικού διχασμού. Αναφέρει ότι η κριτική κοινωνική θεωρία “αποκαλύπτει λανθασμένες εκλογικεύσεις των αδικιών του παρόντος ή του παρελθόντος”, όπως αυτές που σχετίζονται με τη φυλή και το φύλο, έναντι της «κανονιστικότητας των ουτοπικών ιδεοληψιών».
Και το φιλελεύθερο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ στην Καλιφόρνια δηλώνει στην ιστοσελίδα του ότι ο κύκλος σπουδών του στην κριτική θεωρία «α) ερευνά την έννοια της κριτικής στον γερμανικό ιδεαλισμό και τον μαρξισμό, β) φέρνει εντατικά τους φοιτητές σε επαφή με τη Σχολή της Φρανκφούρτης και τα παρακλάδια της και γ) δίνει έμφαση και περιλαμβάνει τις σύγχρονες μορφές κριτικής θεωρίας, καθώς και τον διάλογο σχετικά με τους κοινωνικούς κανόνες.»
Εκτός από την έμφαση που δίνει η «εγρήγορση» στην ομαδική ταυτότητα, κληρονομιά από την ιδέα της ταξικής ταυτότητας του μαρξισμού, μια άλλη ομοιότητα με την ιδεολογία της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας του Σι Τζινπίνγκ είναι η αποστροφή που δείχνει προς τους κανόνες μιας λογικής συζήτησης. Ο όχλος του Twitter «ακυρώνει» τα θύματά του κι όσο κι αν δεν τρέχει πραγματικό αίμα, υπάρχει στη διαδικασία μια πασιφανής ομοιότητα με την έλλειψη ανεκτικότητας που επικρατούσε κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο. Επίσης, οι αμερικανικές εταιρείες που ακολουθούν την τάση της «κοινωνικής εγρήγορσης» μπορούν να παραλληλιστούν με τον τρόπο που το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας εκμεταλλεύεται τις καπιταλιστικές μεθόδους.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ένγκελς, συνεργάτης του Μαρξ, ήταν εξίσου εχθρικός απέναντι στον θεσμό της παραδοσιακής οικογένειας όσο είναι και οι «ενσυνείδητοι» ακτιβιστές του σήμερα, υποστηρίζοντας κοροϊδευτικά ότι «ο πατέρας στο σπίτι αντιπροσωπεύει την μπουρζουαζία, ενώ η μητέρα το προλεταριάτο».
Ο Λένιν είχε περιγράψει πώς επιτρέπεται στους κομμουνιστές να αναπτύσσουν διάλογο μεταξύ τους, αλλά όταν το Κόμμα έπαιρνε μια απόφαση οι αποκλίσεις δεν θα γίνονταν ανεκτές, στο βαθμό να κινδυνεύει ακόμα και η ζωή των διαφωνούντων. Η αντιφατική με τα παραπάνω δήλωσή του: «Η αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και αυτονομίας για τις τοπικές κομματικές οργανώσεις υπονοεί καθολική και πλήρη ελευθερία κριτικής» θα μπορούσε κάλλιστα να συμπληρωθεί με τις λέξεις του Τζώρτζ ΄Οργουελ από το «1984»: «…αρκεί αυτό να μην διασπά την ενότητα μιας συγκεκριμένης δράσης. Κάθε κριτική που διασπά ή παρεμποδίζει την ενότητα μιας πράξης αποφασισμένης από το Κόμμα αποκλείεται». Δηλαδή, διαφωνείτε ιδιωτικά, αλλά συμφωνείτε δημοσίως.
Οι αμερικανικές επιχειρήσεις σήμερα υιοθετούν τα μαρξιστικά δόγματα υπό μια νέα μορφή, όπου η φυλή, το φύλο και άλλες διαφορές έχουν αντικαταστήσει την κοινωνική τάξη. Ο αντικειμενικός σκοπός είναι ο ίδιος για τους «ενσυνείδητους», όπως για κάθε κομμουνιστή: να καταστρέψουν την πολιτισμένη, συντεταγμένη κοινωνία που βασίζεται στην ελευθερία, μαζί και τις επιχειρήσεις που την υπηρετούν σήμερα χωρίς να συνειδητοποιούν επακριβώς τι κάνουν.
Του Thomas McArdle, 8 Μαΐου 2023
Μετάφραση: Αλία Ζάε
Οι απόψεις που εκφράζονται στο παρόν άρθρο είναι απόψεις του συντάκτη και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
