Ενημέρωση: 3 Απριλίου 2021
Από τον Brad Polumbo
Η ζημία που προκαλούμε στα παιδιά είναι πολύ μεγάλη για να την αγνοήσουμε στο όνομα της δημόσιας υγείας
Δισεκατομμύρια άνθρωποι ανά τον κόσμο συνεχίζουν να ζουν υπό περιορισμούς COVID-19 ή μια πολύ περιορισμένη ζωή. Και για σχεδόν όλους μας, η ζωή μέσα στην πανδημία το 2020 ήταν ένα απομονωμένο και δύσκολο έτος.
Τώρα, γιατροί προειδοποιούν ότι παιδιά και οι νέοι έφηβοι, ειδικά, βιώνουν πολύ σοβαρές επιπτώσεις ψυχικής υγείας ως αποτέλεσμα των μέτρων περιορισμού – οδηγώντας σε μια «διεθνή επιδημία» στις απόπειρες αυτοκτονιών παιδιών.
Το Associated Press πήρε συνέντευξη από τον γιατρό Ντέιβιντ Γκρήνχορν στο θέμα, ο οποίος εργάζεται σε τμήμα εκτάκτων περιστατικών στο Βασιλικό Νοσοκομείο Μπράντφορντ της Αγγλίας. Ο αριθμός των κρίσεων ψυχικής υγείας που είδε, όπως απόπειρες αυτοκτονίας, έχουν αυξηθεί από μερικές ανά εβδομάδα πριν την πανδημία σε αρκετές ανά μέρα πλέον.
«Αυτή είναι μια διεθνής επιδημία, και δεν το αναγνωρίζουμε», είπε ο Γκρήνχορν. «Στην ζωή ενός 8χρονου, ένα έτος είναι μια πολύ, πολύ, πολύ μεγάλη χρονική διάρκεια. Δεν αντέχουν άλλο. Δεν μπορούν να δουν ένα τέλος σε αυτό.»
Ο γιατρός Ρίτσαρντ Ντελόρμ είναι επικεφαλής του ψυχιατρικού τμήματος σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία παίδων στην Γαλλία, και έδωσε μια παρόμοια προειδοποίηση στο ΑΡ.
Ο Ντελόρμ είπε ότι είναι σαφώς οι περιορισμοί του κορωνοϊού και τα κλεισίματα που επιβαρύνουν τα παιδιά που καταλήγουν στο νοσοκομείο του.
«Αυτό που σου λένε είναι ένας χαοτικός κόσμος, τύπου “Ναι, δεν κάνω τις δραστηριότητές μου πλέον”, “Δεν κάνω την μουσική μου πλέον”, “Είναι δύσκολο να πηγαίνω στο σχολείο το πρωί”, “Έχω δυσκολία να ξυπνάω”, “Έχω σιχαθεί την μάσκα”».
Το νοσοκομείο του Ντελόρμ έφτασε από το να βλέπει περίπου 20 απόπειρες αυτοκτονίας ανά μήνα ασθενών 15 ετών ή νεότερων, αναφέρει το ΑΡ, σε περισσότερες από το διπλάσιο – και, δυστυχώς, με περισσότερη αποφασιστικότητα από ποτέ πριν στις απόπειρες.
«Είμαστε έκπληκτοι από την ένταση της επιθυμίας για θάνατο μεταξύ παιδιών που μπορεί να είναι 12 ή 13 χρόνων», είπε ο Ντελόρμ. «Κάποιες φορές έχουμε παιδιά των 9 χρόνων που ήδη θέλουν να πεθάνουν. Και δεν είναι απλώς μια πρόκληση ή ένας εκβιασμός μέσω αυτοκτονίας. Είναι μια πραγματική επιθυμία να τελειώσουν την ζωή τους.»
Απλώς η δακτυλογράφηση αυτής της ιστορίας γέμισε τα μάτια μου με δάκρυα. Αλλά οι μη ηθελημένες επιπτώσεις των πανδημικών μέτρων που απειλούν την ζωή είναι πολύ σημαντικές για να τις αγνοήσουμε.
Οι κυβερνητικοί περιορισμοί που θα ήταν μη πιστευτοί δύο χρόνια πριν επιβλήθηκαν εν μέσω φοβίας και αβεβαιότητας για την πανδημία. Οι υπέρμαχοι ήπλισαν σίγουρα να σώσουν ζωές. Αλλά οι κυβερνητικοί περιορισμοί έχουν αποδειχθεί αμφίβολης αποτελεσματικότητας, τόσο από έρευνες όσο και από παραδείγματα του πραγματικού κόσμου που δείχνουν μια μικρή καθαρή σχέση μεταξύ αυστηρότητας περιορισμών και θανάτων COVID.
Εν τω μεταξύ, τα κλεισίματα της κοινωνίας και οι περιορισμοί έχουν μειώσει δραστικά την κοινωνική αλληλεπίδραση και υπήρξαν καταλύτης για μια κρίση ψυχικής υγείας των νέων. Εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα Κέντρα για Έλεγχο και Πρόληψη Νοσημάτων ανέφεραν ότι 25 τοις εκατό των νέων ενηλίκων σκέφτηκαν την αυτοκτονία κατά την διάρκεια των κλεισιμάτων, ενώ η συνολική ψυχική υγεία και τα ποσοστά αυτοκτονίας φαίνεται να έχουν φτάσει σε ένα μέγιστο επίσης.
Η παιδική αυτοκτονία είναι μόνο η τελευταία θλιβερή αποκάλυψη που δείχνει πόσο μεγάλη ζημία μάς έχουν προκαλέσει αυτά τα μέτρα. Θα πρέπει να συνυπολογίσουμε αυτήν την ανθρώπινη ζημία στην ανάλυσή μας σχετικά με τον τερματισμό των πανδημικών περιορισμών· όχι απλά τους αριθμούς φορέων COVID.
Όπως κάθε κρατικό μέτρο, οι κανόνες δημόσιας υγείας πρέπει να αξιολογούνται από τα αποτελέσματά τους. Όπως είπε ο νομπελίστας οικονομολόγος Μίλτον Φρίντμαν: «Ένα από τα μεγάλα λάθη είναι να κρίνουμε τα κρατικά μέτρα και προγράμματα από τις προθέσεις τους αντί από τα αποτελέσματά τους.» Οι πανδημικοί περιορισμοί μπορεί να προήλθαν από μια ειλικρινή επιθυμία προστασίας του κοινού, αλλά οι συνέπειές τους έχουν κάνει το αντίθετο.
Γιατί; Λοιπόν, κάθε κυβερνητική δράση, ειδικά οι μαζικές επιβολές, δεν έχει μόνο την επίδραση που αναμένεται, αλλά και δεύτερης και τρίτης τάξης μη αναμενόμενες συνέπειες.
«Κάθε ανθρώπινη δράση έχει τόσο αναμενόμενες όσο και μη αναμενόμενες συνέπειες», εξήγησαν ο οικονομολόγος Άντονυ Ντέιβις και ο πολιτικός επιστήμων Τζέιμς Χάρριγκαν στο FEE.org. «Τα ανθρώπινα όντα αντιδρούν σε κάθε κανόνα, κανονισμό, και διαταγή που επιβάλει η κυβέρνηση, και οι αντιδράσεις τους προκαλούν αποτελέσματα που μπορεί να είναι πολύ διαφορετικά από τα αποτελέσματα που ανέμεναν οι βουλευτές.»
Όσον αφορά το κλείσιμο της κοινωνίας, έχουμε καταγράψει εκτενώς τις μη αναμενόμενες συνέπειες στο FEE, όπως απομόνωση, κατάθλιψη, τάση αυτοκτονίας, ανεργία, ναρκωτικά, οικογενειακή βία, και άλλες. Τέτοιες δριμείες επιδράσεις δεύτερης τάξης δίνουν μια οδυνηρή υπενθύμιση του γιατί οι πολιτικοί θα πρέπει να είναι ταπεινοί στο εύρος των δράσεών τους. Τα μαζικά κλεισίματα της κοινωνίας είναι το αντίθετο της ταπεινότητας: Θεωρούν ότι γραφειοκράτες σε ένα γραφείο κάπου μπορούν να σώσουν την κοινωνία με διαταγές από πάνω προς τα κάτω και ότι τίποτα δεν θα πάει στραβά.
Οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο πρέπει να συνυπολογίζουν περισσότερα από μια απλή καταμέτρηση φορέων COVID όταν αξιολογούν τρέχοντα και μελλοντικά μέτρα κλεισίματος. Η ζημία που προκαλούμε στα παιδιά είναι υπερβολιά βαριά για να την αγνοήσουμε στο όνομα της δημόσιας υγείας ― είναι μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης από μόνη της.
Αν εσείς ή κάποιος που γνωρίζετε χρειάζεται βοήθεια, καλέστε την Εθνική Γραμμή Πρόληψης Αυτοκτονίας στο 800-273-TALK (8255). Μπορείτε επίσης να στείλετε μήνυμα σε έναν σύμβουλο κρίσεων ερχόμενοι σε επαφή με την Γραμμή Μηνυμάτων Κρίσης στο 741741.
O Μπραντ Πολούμπο (@Brad_polumbo) είναι ένας συντηρητικός δημοσιογράφος και αρθρογράφος στο Ίδρυμα Οικονομικής Εκπαίδευσης (Foundation for Economic Education). Αυτό το άρθρο είχε αρχικά δημοσιευθεί στον FEE.org.
Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece
