Σχολιασμός
Χτύπησε το τηλέφωνο το πρωί πριν λίγες μέρες. Ήταν ο πρώην σύζυγος, που μου είπε ότι ένας παλιός φίλος μας—κάποιος που είχαμε βγει ραντεβού στα 20—πέθανε από καρδιακό επεισόδιο σχετικό με χρήση ναρκωτικών. Η καρδιά μου βούλιαξε, αλλά δυστυχώς, δεν μου έκανε έκπληξη. Παίρνω τέτοιες κλήσεις πολλές φορές τον χρόνο τώρα. Δύο από τους τρεις καλύτερους φίλους μου από το λύκειο έχασαν τους μικρότερους αδελφούς τους. Αμέτρητα παιδιά με τα οποία ήμουν στο σχολείο, πλέον έχουν φύγει. Η ποσότητα του παράλογου θανάτου—είτε από παράνομα ναρκωτικά είτε από νόμιμα φάρμακα—είναι σοκαριστική. Και σου ραγίζει την καρδιά.
Τι έχει γίνει στην ικανότητά μας να υπομένουμε δυσκολία; Τι έγινε στην αντοχή μας για ζωή, ειδικά όταν η ζωή γίνεται δύσκολη;
Ως εργοδότρια περισσότερων από 350 ανθρώπων την περασμένη δεκαετία, έχω δει μια αλλαγή στην νεότερη γενιά. Πολλοί δεν φαίνεται να ξέρουν πως να υπομείνουν ακόμα και ήπια δυσκολία. Υπάρχει μια βαθιά επιθυμία να αποφύγουν οτιδήποτε τους κάνει να μην αισθάνονται καλά—είτε μέσω ουσιών, οθονών, ζάχαρης, ή άλλων αποσπάσεων. Και δεν μπορώ παρά να δω ότι αυτή η τάση προέρχεται από την παιδική ηλικία: όταν δίνουμε στα παιδιά μια οθόνη ώστε να μπορούμε να δειπνήσουμε με ησυχία, όταν τους δίνουμε ζάχαρη για να καθησυχάσουμε το κλάμα, όταν τους διδάσκουμε—χωρίς ποτέ να το λέμε με λόγια—ότι ο στόχος είναι να νιώθουμε καλά όλη την ώρα.
Έχουμε δημιουργήσει έναν πολιτισμό που αντιμετωπίζει την δυσκολία ως παθολογία. Αν κάτι είναι δύσκολο, θεωρούμε ότι θα πρέπει να είναι λάθος. Αλλά δεν λειτουργεί έτσι η ζωή. Η ανθρωπότητα είχε δυσκολία κατά την περισσότερη διάρκεια ύπαρξής της. Πόνος, αγώνας, και αβεβαιότητα είναι συνυφασμένα στην ανθρώπινη εμπειρία. Ίσως δεν είναι η δυσκολία το πρόβλημα, αλλά η ανικανότητά μας να την αντιμετωπίσουμε.
Και ίσως—απλώς ίσως—αυτή η ανικανότητα συνδέεται με κάτι βαθύτερο από την ανατροφή παιδιών, τα μέσα ενημέρωσης, ή την εκπαίδευση.
Ως φυσική αγρότισσα, κοιτάω τον κόσμο υπό το πρίσμα του εδάφους και της μικροβιολογίας, και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ: Είναι μέρος της πνευματικής και συναισθηματικής μας εύθραυστης κατάστασης ριζωμένο στην κυριολεκτική έλλειψη μικροβιολογίας στα σώματά μας;
Ένα στα τρία παιδιά που γεννιούνται σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν γεννιέται φυσιολογικά, χάνοντας την σημαντική έκθεση στο μικροβίωμα της μητέρας. Το ποσοστό θηλασμού συνεχίζει να μειώνεται, αφήνοντας τα βρέφη χωρίς την μικροβιωματική βάση που η φύση σχεδίασε. Προσθέστε σε αυτό μια δίαιτα φτιαγμένη από αποστειρωμένα, επεξεργασμένα φαγητά από αποστραγγισμένα από θρεπτικά συστατικά εδάφη, και έχουμε μια συνταγή για μια γενιά σωματικά και συναισθηματικά αποσυνδεδεμένη από τα φυσικά συστήματα που υποστηρίζουν την αντοχή.
Το υγιές έδαφος και ένα υγιές πεπτικό-εντερικό σύστημα έχουν πάνω από 70 τοις εκατό του ίδιου DNA. Αυτό δεν είναι σύμπτωση. Σχεδιαστήκαμε για να είμαστε μέρος αυτού του ζωντανού συστήματος. Και όταν χωρίζουμε τον εαυτό μας από αυτό—μέσω της τροφής μας, του τρόπου γέννησης, του τρόπου ζωής μας—υποφέρουμε.
Πολιτισμοί που ακόμα ζουν στενά συνδεδεμένοι με την φύση—που μαγειρεύουν στην φωτιά, καλλιεργούν το φαγητό τους, και κοιμούνται σε βρώμικα πατώματα—δεν έχουν την επιδημία αυτοκτονίας και υπερβολικών δόσεων που βλέπουμε στην μοντέρνα κοινωνία. Έχουν δυσκολίες; Βεβαίως. Αλλά η θέλησή τους για ζωή είναι ακόμα άθικτη. Έχουν μια σταθερότητα και ηρεμία που τους προστατεύει από το είδος της υπαρξιακής απόγνωσης με την οποία πνιγόμαστε εδώ.
Και υπάρχει επιστήμη για να το υποστηρίξει αυτό. Μελέτες έχουν δείξει ότι το να δουλεύεις με τα χέρια σου στο χώμα μπορεί να είναι τόσο αποτελεσματικό—ή περισσότερο αποτελεσματικό—από SSRI [αντικαταθλιπτικά] στην θεραπεία της κατάθλιψης. Τα μικροβιώματα στο χώμα κυριολεκτικά ενεργοποιούν την παραγωγή σεροτονίνης στον εγκέφαλο. Τότε γιατί δεν δίνουμε προτεραιότητα στην επανασύνδεση με την φύση στις λύσεις μας; Γιατί δεν είναι το να βγάζουμε τα παιδιά έξω, να λερώνουν τα χέρια τους, και να χτίζουν πραγματική, σωματική αντοχή, μια εθνική συζήτηση;
Ναι, θα πρέπει να περιορίσουμε τον χρόνο στην οθόνη. Ναι, θα πρέπει να μειώσουμε την ζάχαρη. Αλλά πιο σημαντικά, χρειάζεται να σταματήσουμε να διδάσκουμε τα παιδιά μας ότι η δυσκολία είναι κάτι που θα πρέπει να αποφύγουν με κάθε κόστος. Είναι εντάξει να νιώθεις βαρεμάρα. Είναι εντάξει να νιώθεις ζέστη, κούραση, ή ότι κάτι είναι δύσκολο. Απλώς επειδή κάτι σε κάνει να νιώθεις άσχημα δεν σημαίνει ότι είναι κακό. Τα περισσότερα αξιόλογα πράγματα—η μητρότητα, η επιχειρηματικότητα, ο γάμος, η κοινότητα, η πνευματική ανάπτυξη—θα σε κάνουν να νιώσεις δυσκολία σε κάποιο σημείο. Αυτό δεν είναι λάθος. Αυτό είναι το μονοπάτι.
Μεγαλώνουμε μια γενιά καλλιτεχνών αποφυγής, ή μεγαλώνουμε ανθρώπους που μπορούν να μένουν παρόντες εν μέσω δυσκολίας, να μαθαίνουν από αυτήν, και να αναπτύσσονται πνευματικά;
Η κοινωνία μας επιλέγει τα ναρκωτικά, το φαγητό, την πορνογραφία, τα κοινωνικά μέσα, και ατελείωτες μορφές απόσπασης για να αποφύγει την απλή πραγματικότητα του να είσαι άνθρωπος. Αλλά τι θα γινόταν αν διδάσκαμε τα παιδιά μας—και υπενθυμίζαμε στον εαυτό μας—ότι τα αισθήματα δεν είναι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης; Ότι ο πόνος είναι δάσκαλος; Ότι δεν χρειάζεται να είμαστε μπάλες πινγκ-πονγκ για τις σκέψεις και συναισθήματά μας, πιστεύοντας το κάθε ένα από αυτά ως αλήθεια;
Μπορούμε να μάθουμε να καθόμαστε εν μέσω δυσκολίας και να ακούμε. Κάποιες φορές, η δυσκολία είναι απλώς η ζωή που μας ζητά να αλλάξουμε, να αναπτυχθούμε, να εκταθούμε, ή να ακονίσουμε μια ικανότητα. Και κάποιες φορές, είναι απλώς μέρος του να είσαι ζωντανός.
Πιστεύω πως η αποσύνδεσή μας από την φύση, από την σκληρή δουλειά, και του ενός από τον άλλον, είναι η ρίζα της επιδημίας πνευματικής ασθένειας και υπερβολικής δόσης φαρμάκων και ναρκωτικών. Εγώ, τουλάχιστον, έχω κουραστεί να παίρνω κλήσεις που μου λένε ότι ένας ακόμα πέθανε από τον εθισμό στην αποφυγή.
Τότε πως σταματούμε τον κύκλο;
Αρχίζουμε με το να δεχόμαστε την δυσκολία—όχι να τρέχουμε μακριά της. Είμαστε παρόντες αντί να αποφεύγουμε. Μεγαλώνουμε παιδιά που ξέρουν πως να δουλεύουν σκληρά, να περιμένουν, να βαριούνται, να λερώνονται, και να μένουν με αυτό που είναι πραγματικό. Επανασυνδεόμαστε με την φύση, με φαγητό μεγαλωμένο σε υγιές έδαφος, με ανθρώπους που εμπιστευόμαστε, με τελετές που μας υπενθυμίζουν ποιοι είμαστε.
Σταματούμε να εξαρτούμε την αντοχή μας από άλλα πράγματα και επανακτούμε τα εργαλεία που μας κάνουν ανθρώπους.
της Mollie Engelhart
Απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
