Σχολιασμός
Ως αγρότισσα που υπηρετεί τις αρχές της αναγεννητικής καλλιέργειας, κάθε πρωί ξεκινώ την ημέρα μου ακολουθώντας τον ρυθμό της γης: φυτεύω, φροντίζω τις καλλιέργειές μου, προσπαθώ να αναδείξω το δυναμικό του εδάφους, προσφέροντας τροφή στην κοινότητά μου. Αυτή η δουλειά δεν είναι μόνο η αποστολή μου, αλλά και η δική μου απάντηση σε μια επερχόμενη κρίση: το διατροφικό σύστημα της χώρας μας βρίσκεται σε εύθραυστη ισορροπία, έτοιμο να καταρρεύσει. Η τοπική παραγωγή αποτελεί κρίσιμη υποδομή που χρειαζόμαστε επειγόντως για να το θωρακίσουμε — όχι μόνο για πιο φρέσκα προϊόντα και πιο υγιείς κοινότητες, αλλά ως ζήτημα εθνικής ασφάλειας. Παρ’ όλα αυτά, αυτή η αλήθεια παραμένει στο περιθώριο, και ο χρόνος για δράση λιγοστεύει.
Η τροφοδοσία μας είναι επικίνδυνα συγκεντρωμένη, κάτι που μας καθιστά ευάλωτους με τρόπους που οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν αντιλαμβάνονται. Τέσσερις κολοσσοί, κυρίως ξένων συμφερόντων, ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της αγοράς κρέατος. Όταν μερικές επεξεργαστικές μονάδες σταμάτησαν τη λειτουργία τους το 2020, τα ράφια των σούπερ μάρκετ άδειασαν σχεδόν αμέσως, αποκαλύπτοντας τη σαθρότητα του συστήματος. Επιπλέον, εξαρτώμεθα από εισαγόμενα λιπάσματα — το 90% ορισμένων ειδών προέρχεται από το εξωτερικό — παρότι θα μπορούσαμε να τα παράγουμε τοπικά με διαφορετικές, αναγεννητικές πρακτικές.
Αντί να στηρίξουμε τους τοπικούς μας πόρους, παράγουμε υπερβολικές ποσότητες καλαμποκιού και σόγιας, αποκλείοντας την καλλιέργεια άλλων φυτών που θα μπορούσαν να κάνουν το σύστημά μας ανθεκτικότερο. Επενδύουμε στις μονοκαλλιέργειες που εξαντλούν το έδαφος, παραμελώντας τα φρούτα, τα λαχανικά και τα σιτηρά που θα εμπλούτιζαν το τραπέζι μας και θα ενίσχυαν την ασφάλειά μας. Ένας εμπορικός πόλεμος, μια κυβερνοεπίθεση στην εφοδιαστική αλυσίδα ή μια φυσική καταστροφή αρκούν για να μας γονατίσουν. Δεν είναι υποθέσεις, αλλά πραγματικές αδυναμίες που τις έχουμε ήδη ζήσει.
Γιατί όμως αγνοείται αυτή η κρίση; Η μεγάλη αγροτοβιομηχανία, με τα τεράστια οικονομικά οφέλη και την ακόμα μεγαλύτερη πολιτική επιρροή, ευνοείται από συγκεντρωτικά συστήματα που δίνουν προτεραιότητα στην κλίμακα, όχι στη σταθερότητα. Οι πολυεθνικές πιέζουν για νόμους που κρατούν τους αγρότες υπό τον έλεγχό τους, υποβαθμίζοντας τα μικρά τοπικά αγροκτήματα ως αναποτελεσματικά ή περιθωριακά. Οι πολιτικοί των μεγάλων πόλεων, αποκομμένοι από τη ζωή της υπαίθρου, βλέπουν την τροφή σαν μια αυτονόητη ευκολία των σούπερ μάρκετ, όχι ως στρατηγικό αγαθό. Στην Ουάσιγκτον, τα ζητήματα επικαιρότητας επισκιάζουν τον διαρκή κίνδυνο μιας εφοδιαστικής αλυσίδας, που μία αναταραχή μπορεί να τη φέρει στο χείλος της κατάρρευσης. Έχουμε επαναπαυθεί σε μια ψευδαίσθηση αφθονίας, πιστεύοντας πως η αγροτική μας δύναμη μπορεί πάντα να ανταποκριθεί. Δεν μπορεί — όχι όταν τα εδάφη μας αδυνατίζουν, η εφοδιαστική μας αλυσίδα είναι παγκοσμιοποιημένη, και η εξάρτησή μας από το εξωτερικό ολοένα και μεγαλώνει.
Η λύση βρίσκεται στα τοπικά προϊόντα που παράγονται από ένα δίκτυο μικρών και μεγάλων αγροκτημάτων, έτοιμων να καλύψουν τις ανάγκες των κοινοτήτων όταν τα παγκόσμια συστήματα κλονίζονται. Δεν μιλάμε μόνο για λαϊκές αγορές και συνεταιρισμούς παραγωγών, αλλά για ένα πλέγμα ανθεκτικών παραγωγών που εφοδιάζουν τον τόπο με φρέσκα, θρεπτικά προϊόντα. Οι αναγεννητικές φάρμες, όπως η δική μου, κάνουν ακόμη ένα βήμα παραπέρα: βελτιώνουν το έδαφος, παράγουν πλουσιότερα σε θρεπτικά συστατικά τρόφιμα και συμβάλλουν στη μείωση του διοξειδίου του άνθρακα. Το κυριότερο όμως πλεονέκτημα τους είναι η ανθεκτικότητα. Μια τοπική φάρμα δεν διαλύεται από μια απεργία λιμανιού, ένα ξένο εμπάργκο ή μια ενεργειακή κρίση. Είναι υποδομή τόσο ουσιώδης όσο οι γέφυρες, τα δίκτυα ρεύματος ή το νερό. Σε μια κρίση, όλα εξαρτώνται από τις βασικές υποδομές. Και όλα ξεκινούν από τον αέρα, το νερό και το φαγητό — όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα.
Παρόλα αυτά, αφήνουμε αυτόν τον τομέα να μαραζώσει. Η αγροτική γη χάνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς από την επέλαση της οικιστικής ανάπτυξης· μεταξύ 2017 και 2022 χάσαμε πάνω από 140.000 φάρμες — απώλεια που υπονομεύει τη διατροφική μας ασφάλεια. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε αγρόκτημα που γίνεται οικιστικό συγκρότημα, είναι μια χαμένη μονάδα που μπορεί να μας θρέψει τοπικά. Ποιες είναι οι προτεραιότητες της κοινωνίας μας; Προτιμούμε να επεκτείνονται τα προάστια εις βάρος της γης που μας συντηρεί; Οι νέοι μας είναι πλέον τόσο αποσυνδεδεμένοι από τη γη, που έχω διαβάσει σχόλια όπως, «Και τι μας νοιάζουν οι αγρότες; Πας στο σούπερ μάρκετ και βρίσκεις ό,τι θες». Αυτή η αδιαφορία με πληγώνει. Όπως έγραψε ο Γουέντελ Μπέρρυ, «το να τρως είναι πράξη γεωργική», όμως το έχουμε ξεχάσει και ήρθε η στιγμή να το θυμηθούμε. Κάθε μπουκιά μάς ενώνει με τη γη, και ήρθε η ώρα αυτός ο δεσμός να τιμηθεί.
Αυτός ο αγώνας για μένα είναι βαθιά προσωπικός. Κάθε σπόρος που φυτεύω είναι μια πράξη ανυπακοής σε ένα σύστημα που έχει ξεχάσει την αξία της αυτάρκειας. Όμως μόνο εγώ δεν επαρκώ — χρειάζεται μια εθνική αφύπνιση. Δεν είμαι υπέρ των επιδοτήσεων, αλλά εφόσον κάθε χρόνο δισεκατομμύρια δολλάρια δίνονται σε γεωργικά προγράμματα, ας δοθούν εκεί όπου χτίζονται ανθεκτικά αγροτικά συστήματα, ενισχύεται η ποικιλομορφία των καλλιεργειών και ενισχύεται έδαφος. Ας στηριχθούν σχολεία, νοσοκομεία και τοπικές κοινότητες για να αγοράζουν προϊόντα από τον τόπο τους, αντί να προάγουμε τη μαζική μονοκαλλιέργεια, που μετατρέπει το χώμα μας σε σκόνη.
Είναι ανάγκη οι κοινότητές μας να ξαναβρούν τη σύνδεση με την τροφή τους — να στηρίξουν τους τοπικούς παραγωγούς με την καρδιά και το πορτοφόλι τους, να διαθέσουν χρόνο για εθελοντική βοήθεια ή να προβάλουν στα κοινωνικά δίκτυα την προσπάθεια να ενισχυθεί η τοπική εφοδιαστική αλυσίδα. Ο καταναλωτής είναι ο ισχυρότερος παράγοντας σε αυτήν την εξίσωση. Αν θέλουμε διατροφική ασφάλεια, πρέπει να την υποστηρίξουμε έμπρακτα.
Σκεφτείτε τον αντίκτυπο εάν κάθε οικογένεια αγόραζε έστω ένα γεύμα την εβδομάδα από τοπικό αγρόκτημα. Φανταστείτε σχολεία που διδάσκουν στα παιδιά πώς να καλλιεργούν τροφή ή εκκλησίες που διοργανώνουν δείπνα με τοπικά προϊόντα. Αυτές οι ίσως μικρές φαινομενικά πράξεις ξαναχτίζουν το δεσμό ανθρώπου-γης, δημιουργώντας ένα διατροφικό σύστημα ικανό να αντέξει τις προκλήσεις που έρχονται. Η κατάρρευση των εφοδιαστικών αλυσίδων το 2020 ήταν μόνο το καμπανάκι. Το ίδιο ισχύει με τις σημερινές αυξήσεις στα καύσιμα, τα προβλήματα στα λιμάνια, και τις αναταραχές στον καιρό.
Η τοπική παραγωγή δεν είναι πολυτέλεια του παρελθόντος — είναι προϋπόθεση για την εθνική ασφάλεια. Από τη δική μου σκοπιά της αγρότισσας που πετυχαίνει την αναγέννηση του εδάφους, δίνω καθημερινά μάχη να ταΐσω τη γειτονιά μου και να κρατήσω τη γη υγιή. Αυτός, όμως, είναι αγώνας συλλογικός. Καλώ κάθε Αμερικανό να σταθεί στο πλευρό μου. Αγοράστε ντόπια προϊόντα. Γνωρίστε τον παραγωγό σας. Απαιτήστε ένα διατροφικό σύστημα που θα θωρακίσει τη χώρα μας. Γιατί όταν έρθει η επόμενη κρίση, η επιβίωσή μας θα εξαρτηθεί από τη δύναμη των τοπικών μας αγροκτημάτων.
Της Mollie Engelhart
Οι απόψεις που διατυπώνονται στο άρθρο είναι απόψεις της συγγραφέως και δεν αντικατοπτρίζουν κατ’ ανάγκην τη θέση της εφημερίδας The Epoch Times.
