Σχολιασμός
της Κέυ Ρούμπατσεκ
Όταν μιλάω με φίλους στα 60 και 70 τους, εμφανίζεται ένα συνηθισμένο παράπονο: «Τα παιδιά σήμερα είναι κολλημένα σε οθόνες. Είναι αγχωμένα, απροστάτευτα και δεν γνωρίζουν την αξία της πραγματικής ζωής». Μπορεί να φαίνεται σαν να έχει ανοίξει ένα αδιαπέραστο φαράγγι μεταξύ των γενεών. Τα νυχτερινά νέα ενισχύουν αυτό το συναίσθημα με μια ατελείωτη ροή οργής, διχασμού και τίτλων καταστροφής. Αλλά προσπεράστε τον θόρυβο και θα βρείτε μια πιο ήσυχη ιστορία — μια ιστορία που θα πρέπει να δώσει σε κάθε Baby Boomer πραγματική ελπίδα για το μέλλον.
Το 2024, οι πωλήσεις άλμπουμ βινυλίου στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεπέρασαν τις 44 εκατομμύρια μονάδες, ξεπερνώντας σε πωλήσεις τα CD για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Αυτό από μόνο του είναι εκπληκτικό — αλλά ακόμη περισσότερο όταν μαθαίνεις ότι περίπου οι μισοί από αυτούς τους αγοραστές ήταν κάτω των 35 ετών. Η γενιά Z και οι νεότεροι Millennials, που μεγάλωσαν εξ ολοκλήρου μέσω streaming, κάνουν ουρές σε δισκοπωλεία για να αγοράσουν μουσική που μπορούν πραγματικά να κρατήσουν. Ρωτήστε τους γιατί και θα ακούσετε τις ίδιες απαντήσεις: «Έχει μια αίσθηση πραγματικού», «Μου αρέσει η τελετουργία», «Με βοηθά να ηρεμήσω». Σε έναν κόσμο άπειρης κύλισης και αλγοριθμικής απόσπασης της προσοχής, αναζητούν κάτι απτό. Κάτι γειωμένο.
Αυτή δεν είναι μια μεμονωμένη τάση. Οι νέοι ανακαλύπτουν ξανά τα ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία. Διοργανώνουν βραδιές ποίησης. Κρατούν ημερολόγιο με το χέρι. Το «σιωπηλό περπάτημα» — η πράξη του περπατήματος χωρίς μουσική, χωρίς podcast, χωρίς τηλέφωνο — έχει απογειωθεί στο TikTok, με πάνω από μισό εκατομμύριο προβολές κάτω από το hashtag. Με την πρώτη ματιά μπορεί να μοιάζει με νοσταλγία. Αλλά είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Είναι μια ήσυχη εξέγερση ενάντια στην υπερφόρτωση. Ένας τρόπος να ανακτήσουν τον έλεγχο του νευρικού τους συστήματος.
Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτά είναι τα ίδια πράγματα που πολλοί Boomers ήδη εκτιμούν. Ανάγνωση βιβλίων. Μαγείρεμα αληθινού φαγητού. Κάθισμα στη βεράντα. Περπάτημα για σκέψη. Αποδεικνύεται ότι οι γενιές δεν είναι και τόσο διαφορετικές — απλώς πλοηγούνται στη ζωή από τα αντίθετα άκρα μιας θορυβώδους ψηφιακής καταιγίδας.
Φυσικά, ο κόσμος έχει αλλάξει από τότε που οι Boomers ενηλικιώθηκαν. Και αξίζει να θυμηθούμε πόσο πιο δύσκολη έχει γίνει αυτή η διαδικασία ενηλικίωσης. Στη δεκαετία του 1970 ή του 1980, το να δοκιμάσεις κάτι σε ένα πάρτι μπορεί να σε άφηνε με πονοκέφαλο. Σήμερα, η ίδια πράξη θα μπορούσε να αποβεί θανατηφόρα. Χάπια με φαιντανύλη κατακλύζουν τους δρόμους, μεταμφιεσμένα σε καθημερινά φάρμακα. Στην πραγματικότητα, η υπερβολική δόση φαιντανύλης είναι πλέον η κύρια αιτία θανάτου για τους Αμερικανούς ηλικίας 18 έως 45 ετών. Εν τω μεταξύ, σχεδόν κάθε πτυχή της νεανικής κουλτούρας διαμορφώνεται από ένα διαδίκτυο 24/7 — όπου η προσοχή διαρκεί κατά μέσο όρο μόλις 47 δευτερόλεπτα πριν χτυπήσει η επόμενη απόσπαση της προσοχής. Ακόμα και η μουσική έχει αλλάξει. Τα κορυφαία τραγούδια των περασμένων δεκαετιών ήταν γεμάτα αγάπη, αρμονία και ελπίδα. Οι σημερινές επιτυχίες είναι πιο σκοτεινές, πιο μοναχικές και πιο ωμές — αντηχώντας την εσωτερική κατάσταση μιας γενιάς που προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κατακερματισμένο κόσμο.
Τίποτα από αυτά δεν σημαίνει ότι η νεότερη γενιά είναι πιο αδύναμη. Σημαίνει ότι το πεδίο μάχης έχει αλλάξει. Οι αγώνες τους είναι πιο αόρατοι, πιο συνεχείς και πιο προσωπικοί. Γι’ αυτό η στροφή προς την αναλογική μουσική — βινύλιο, βιβλία, περπάτημα, ημερολόγιο — δεν είναι απλώς γοητευτική. Είναι στρατηγική. Είναι μια επιστροφή σε εργαλεία που αποκαθιστούν την ηρεμία, την παρουσία και την διαύγεια.
Αντί να ξεγράφουν τις νεότερες γενιές, οι Boomers έχουν την ευκαιρία να γίνουν οι μέντορές τους. Όχι με διαλέξεις ή κρίση, αλλά με παρουσία. Οι νέοι δεν χρειάζονται περισσότερο περιεχόμενο — χρειάζονται σύνδεση. Και ποιος καλύτερος να το διαμορφώσει αυτό από εκείνους που θυμούνται πώς ήταν η ζωή πριν από την ψηφιακή εισβολή;
Ίσως λοιπόν να προσκαλέσετε ένα νεότερο μέλος της οικογένειάς σας να ακούσει τον αγαπημένο σας δίσκο. Διαβάστε μαζί ένα κεφάλαιο ενός βιβλίου. Ανταλλάξτε δεξιότητες—ζητήστε τους να εξηγήσουν μια νέα εφαρμογή και δείξτε τους πώς να φτιάξουν ένα χαλαρό πόμολο ή να ισορροπήσουν ένα βιβλιάριο επιταγών. Όσο περισσότερο αλληλεπιδρούμε με τις γενιές, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι λαχταράμε τα ίδια πράγματα: νόημα, ηρεμία, σκοπό και πραγματική συζήτηση.
Το 1969, Αμερικανοί όλων των ηλικιών παρακολουθούσαν με δέος τον Νιλ Άρμστρονγκ να κάνει το πρώτο βήμα στη σελήνη. Αυτή η συλλογική αίσθηση θαυμασμού ένωσε ένα έθνος. Όντας η ίδια Γενιά Χ, δεν ήμουν ζωντανή για να παρακολουθήσω αυτό το ιστορικό γεγονός, όμως ίσως η σημερινή βολή στη Σελήνη είναι πιο εσωστρεφής—μια κοινή επιστροφή στο βάθος, την εστίαση και την πίστη ο ένας στον άλλον. Και τα καλά νέα είναι ότι συμβαίνει ήδη. Είναι απλώς πιο ήσυχο από ό,τι θα περίμενε κανείς.
Θα το δείτε στο τρεμόπαιγμα ενός δίσκου που περιστρέφεται. Σε έναν έφηβο που κοιτάζει τον ουρανό αντί για μια οθόνη. Σε ένα χειρόγραφο ποίημα κρυμμένο στην πίσω τσέπη ενός φθαρμένου παλτού από κατάστημα μεταχειρισμένων. Ίσως δεν είμαστε τόσο μακριά όσο νομίζουμε. Ίσως απλώς χρειαζόμαστε έναν πιο αργό, πιο ήσυχο τρόπο επιστροφής ο ένας στον άλλον.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι γνώμες του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
